De voorafgaande bloedonderzoeken waren heel positief toe naar cholesterol en dat is toch de grote boosdoener bij een 'hartinfarct' (dit moet zeer goed onder controle gehouden worden om een nieuw (fataal) hartinfarct te voorkomen). Het enorm opletten naar voedings- en drinkgewoonten speelt daar een zeer grote rol in (het visdieet zal daar ook wel zijn positieve deel toe bijdragen).

Het is eerste gedeelte van een onderzoek is een echo waar de hartpompfunctie gemeten wordt: dit was deze keer ong. 30% (kwam negatiever over dan vorige keer tss de 30 en 35). Als je dan naar de ruimte van de fietsproef gaat en er wordt gezegd 'De patient heeft ernstige schade aan de linkervoorkamer als gevolg van een infarct en de pompfuncite is vrij laag ...maar hij loopt marathons' is er een duaal gevoel...

Gewicht en buikomtrek was ideaal (zelfs naar 'vrij scherp' toe. De fietsproef had identiek hetzelfde resultaat dan vorig jaar: een wattage van 150 watt en een doorlooptijd van 9'23" (tot op de seconde gelijk) . Een raar vaststelling (had dit vorig jaar ook al gemarkt) is dat mijn hartslag bij fietsen een lager maximum haalt (114) dan bij het lopen (130). De uitleg dat ik hierbij kreeg dat de huidige structuur van mijn hartspier (na het infarct) beter funkitoneert bij het lopen dan bij het fietsen (gans andere inspanning volgens ik meekreeg). De recuperatie was echter enorm en na twee minuten zat ik al opnieuw aan een hartslag van 68/min.

Toen kwam ook het marathonlopen ter sprake en cardioloog was voorstander van het blijven verder doen met marathons, niet enkel om de fysische inspanning maar vooral naar motivatie toe om het huidige sporten te kunnen volhouden. Er zal hier ten huize van nog een klapken moeten gedaan worden...

De slotconclusie was 'Ik blijf cardiaal stabiel met ernstige postichemische cardiomyopathie maar prima prestatievermogen (er is geen bezwaar tegen verder intensief sporten)'. Ik vertaal dat als 'mijnen tikker heeft nen serieuzen klap gekregen maar door het sporten blijft de conditie schitterend'