Hier ben ik weer met de rubriek het loopmaatje. Nu zijn Sonja en Ann aan de beurt. zij "toeren" al rond in de omgeving van den overmeersen "hof" lang voor ik beginnen lopen ben. Foto volgt later. Maar ik laat ze nu zelf aan het woord:
"
Hallo, wij zijn Ann en Sonja, Overmeerse start-to-runners sinds enkele jaren.
Hoe het begon ?
Heel simpel : Ann, van de beroemde lopersfamilie Maes, heeft al bijna heel haar leven gelopen. Als kind en jongere was dat bij de Staf, nu is dat in de start-to-run groep van Overmere.
Daar leerde ik haar ook echt kennen.
Raar want alles was totaal anders gepland : ik liet mij door een vriendin overhalen om samen de start-to-run van 2005 te volgen maar helaas... al bij de eerste les liep het fout voor die vriendin : ze sloeg haar voet nogal ongelukkig om en was uitgesloten voor de rest van de lessen. Ik beet dan maar alleen door, leerde veel nieuwe mensen kennen en werd -tot mijn eigen verbazing- steeds enthousiaster. Ik haalde de 5 km en besloot, onder invloed van trainer Franky, ook de volgende start to run - tot 10 km nu- te volgen.
Het is daar dat Ann aansloot in het verhaal. Voor haar was 5 km kinderspel maar voor de 10 km wou ze ook onder begeleiding lopen. En zo werden we vriendinnen, toevallig liepen we hetzelfde tempo : samen zweten, samen lachen en tetteren, samen stappen als het eens niet ging of een crèmeken eten van Peter ... en "bij aankomst" eventjes gezellig napraten met de groep in ons "braksken" aan de rand van de piste.
En zo is het gebleven.
We behaalden ons 10 km diploma en zagen na ons nog vele start to runners volgen. Helaas haakten sommigen af... dachten dat ze't alleen ook wel konden maar niets is minder waar. De groep is o zo belangrijk op al die momenten van zwakte en drukte... je wil er zijn voor de anderen, je hebt het beloofd en alleen... ja, dan stel je't weer maar een keertje uit en voor je't weet komt het er niet meer van.
Gelukkig keren sommigen na een tijdje terug naar de groep want ja, alleen is het inderdaad dubbel zo zwaar !
Zo bleef er door de jaren heen een harde kern over.
Elke woensdag en vrijdag om 18u30 zijn we paraat. De groep splitst zichzelf spontaan op : naar gelang het tempo en de gekozen afstand vertrekken we in een kleine of grotere groep. En na 't lopen verzamelen w'allemaal terug in ons "braksken" voor een korte of langere nabeschouwing. Die "langere" zijn de tofste : bij een verjaardag wordt altijd getrakteerd en dat is echt ambiance.
Wedstrijdlopen is niet echt aan ons besteed maar toch, voor den ambiance pakken we soms wèl uit : naar Lede, naar Kalken, eens in Serskamp en zelfs eens in Overmere ter gelegenheid van de kermis. Het heeft wel iets om daar eens (gelijk d'echte) met enkelen naartoe te trekken en zelfs een prijs te krijgen voor je inspanning. Eerlijkheidshalve wil ik wel vermelden hoe dankbaar ik Ann dàn telkens weer ben: zij geeft het tempo aan, we tetteren niet (!) en als een magneet zuig ik mij vast om me door haar naar de eindmeet te laten leiden/lijden ! Alleen zou ik er niet aan beginnen hoor !
Tot slot wil ik toch nog over een tof moment in ons loopcarière vertellen :
vorig jaar namen ons mannen met hun loopvrienden deel aan de marathon van Amsterdam. 't Werd een nooit-te-vergeten weekend. Als echtgenotes van... trokken wij dapper mee om ons ventjes te steunen en 't deed hen deugd : allemaal kwamen ze aan en fier als een gieter bekeken we hen... amai, 42 km... dat is toch nog andere koek.
Nee, dat zien wij zelf niet zitten maar... 't is een onvergeltelijk moment geweest dat, jawel, geboren werd in ons braksken. Den Danny heeft voor ons mannen de grenzen helpen verleggen.
Ja, ons "braksken", de zelfgekozen looptoeren (mercie hé Els voor je aardrijkskundige creativiteit), de vriendschap... daar doen we't voor.
Ik had er al veel eerder moeten bij gaan maar ja, als je geen echt sporttype bent denk je dat anderen overdrijven...Maar nee, 't is wel waar ! Je krijgt door deze wekelijkse inspanningen vèèl meer energie.
Het is een aanrader voor iedereen : HOE MEER ZIELEN, HOE MEER VREUGD, dat is onze leuze, hé Ann ?!"
|
