Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
02-06-2009
Onze zoon heet ... en zijn meter is ...
Dag kleine lieve ?
ja, ik zet een vraagteken, voorlopig nog, want jouw naam mogen we niet verklappen hé. Mama en papa waren het er snel over eens hoe we jou zouden noemen, maar niemand mag dat al weten hé. Da's voor met de geboorte. Zoiets moet een verrassing blijven hé, want jouw naam kunnen ze moeilijk raden hé. Het kan vanalles zijn ... Ik heb hem gevonden op het internet. Hij komt niet veel voor en hij is wel niet typisch vlaams, maar tegenwoordig zijn alle mogelijke bedenkingen vlaams hé. Een Timo of een Michael behoort ook al tot de 'vlaamse' namen hé, zeg maar. Ik wou eigenlijk een typische klassieke vlaamse naam, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er geen enkele mooi vond. Maar de jouwe is gewoonweg prachtig. Ik was zo blij toen ik hem voorstelde aan onze papa. Die was meteen verkocht! "Ja, dat is het", zei hij. Ik had niet gedacht dat hij zo snel akkoord zou gaan. Ik dacht dat hij deze naam echt niet graag ging horen, maar zie, hij heeft me verrast en ik was enorm opgetogen!!! Leuk! Er zijn ondertussen al een paar weken voorbijgegaan sinds de laatste keer dat ik hier iets neerschreef, maar ik heb dan ook niet zo veel tijd meer over. Maar alles gaat goed! Onze kleine pruts stelt het wel. En hij laat zich al goed voelen ook. Elke dag een beetje meer. De stampjes en de schopjes zijn wel nog niet zo hevig natuurlijk, maar dat komt wel. Da's zo plezant! Ik kan al niet wachten op zo'n hevige stomp waarvan ik zal achterover vallen van het verschieten. Dat moet zo raar zijn. Haha! En mijn buik, die groeit en groeit ongelooflijk. Ik vind het zo leuk dat hij zo flink groeit. Mijn wens om een grote zwangerschapsbuik te hebben, lijkt zich te zullen vervullen, want hij is al goed op weg. De mensen uit mijn omgeving merken het ook altijd op en ik vind die opmerkingen echt plezant. Mijn borsten volgen dezelfde evolutie. Die zetten ook alsmaar uit. Hopelijk blijven ze deze grootte dan ook aanhouden na de bevalling én de borstvoeding, maar daar zal ik niet te veel op moeten hopen, vrees ik. Daar ben ik wel bang voor, maar bon, 't is voor jou hé, lieve pruts, want dat verdien jij. Trouwens, ik vind het maar doodnormaal. Mijn borsten dienen ervoor hé. Beter dan dat kun je niet krijgen en hopelijk lukt het ook hé, want da's ook nog afwachten natuurlijk! Het voorbije weekend was ik in mijn badkamer bezig met een persoonlijk onderhoud van kop tot teen en plots merkte ik op dat ik op mijn billen natte plekken had. Ik dacht: van waar komt dit nu in godsnaam??? En toen zag ik dat mijn tepels nat waren. Potverdorie seg, mijn borsten waren aan het lekken. Goh goh, wreed é seg. Allé ja, ik had er nu geen last van op dat moment. Hopelijk val ik eens niet in het belachelijke in het openbaar of zo, zonder dat ik het opmerk en dat ik met 2 ronde vlekken op mijn T-shirt rondloop. Ik zal één dezer misschien maar eens naar de apotheker gaan om zo van die speciale doekjes voor 'het lekken'. te kopen. En toch vind ik het zo tof dat mijn lichaam zo verandert. Ik geniet ervan. Ik vind het zo mooi en voel me alsmaar meer een moedertje. Die buik is gewoonweg prachtig. Hopelijk blijft hij ook zo en blijf ik gespaard van striemen. Ik smeer alvast (bijna) iedere dag preventief mijn buikje in. Het voorbije weekend was ook een heel heftig weekend. Ik was een vat vol emoties. Ongelooflijk gewoon!!! Amai! Mijn hele familie kwam zaterdag bij ons eten voor het weerzien met onze ouders. Eerst vloeiden de tranen toen ik mijn ouders voor het eerst sinds maaaaaanden terugzag. Mijn moeder en ik stonden al wenend elkaar minuten lang te omhelzen. Ik had niet gedacht dat ik zo zou reageren, maar ik denk dat ik plots overwelmd werd van emoties en van het plotse besef dat er hier in ons huisje en met mij en onze papa zoveel gebeurd is op de tijd dat zij er niet waren. Papa en ik zijn zo fel geëvolueerd waarvan zij geen getuige waren. En daarnaast word ik nu zelf moeder en eigenlijk heb je jouw ouders, en vooral je moeder, nodig tijdens deze grote veranderingen. Maar ja, het is nu zo! Verder had ik nog een leuke verrassing in petto! Ik had een powerpointpresentatie gemaakt over papa en mij en over mijn zwangerschap. Op het einde van deze presentatie had ik een tekst geschreven waarin ik schreef dat we uitkeken naar de komst van onze kleine pruts en dat hij met veel liefde door iedereen zou omringd worden: door de opa en de oma's, de nonkels en tantes ... En ik had dus tante Bibi geschreven, maar haar wilden we meter vragen hé. Dus na die tekst verscheen er een foto van mijn lieve kleine zus waarop de volgende tekst verscheen: 'Of was het meter Bibi?', waarna de vraag volgde of zijn meter wilde worden van onze kleine pruts! Jouw meter zei "'t Is nie waar hé!" en ze begon te huilen. Ik volgde natuurlijk en mijn ouders en broer ook. Het was een onbeschrijflijk moment eigenlijk! Ongelooflijk! Ik heb haar nog omhelsd en een cadeautje gegeven. Het was een tenuetje en een tut voor onze zoon, maar dan wel om bij zijn meter Bibi aan te doen. Een kaartje met lieve woordjes zat er ook nog bij. Het was echt geslaagd! Iedereen vond het mooi! Hihi, zo leuk!!! Dus ja, de tijd heeft weer niet stilgestaan hé. Maar goed ook! Het kan niet snel genoeg gaan voor mij. De mensen zeggen me wel dat ik zo niet mag denken en ik weet nu al dat ik het mij nog zal berouwen, maar ik verlang zo enorm naar jou kleine pruts. Echt ongelooflijk! Die buik is wel zalig, maar eerlijk is eerlijk, zo neig geniet ik er nu ook niet van, denk ik. Ik had het mij nog veeeeeeeeeeeel zaliger voorgesteld. Misschien had ik er iets te veel van verwacht. Maar zeg nu zelf, allé vooral de zwangeren dan toch, aan zwanger zijn is toch niks comfortabels aan? Misschien verandert mijn mening nog als ik weer al wat verder ben en echt duidelijk onze zoon voel in mijn buik, zo die echte hevige stampen en zo. En dan nog, het zal er alleen maar zwaarder en lastiger op worden. Ik heb wel geen kwaaltjes of zo hoor, ik mag van geluk spreken, dat wel, maar ja, dat wachten duurt zo lang hé. Pff! Maar ik mag me wel gelukkig prijzen (ik ga hout vasthouden), ik heb een droomzwangerschap: mooie dikke buik, mooie grotere borsten , geen enkele kwaal meer en de kwaaltjes die ik had, waren enkel moeheid en zelden misselijkheid, maar da's al verleden tijd. Misschien klinkt het ondankbaar, maar dat is niet zo hoor. Er bestaat geen twijfel aan hoezeer jij gewenst bent lieve pruts, alleen wou ik jou nu al knuffelen. Maar blijf maar nog enkele maandjes in mijn buik, want daar hoor jij nu te zijn: veilig en warm en dicht bij mama'tje. Doe maar flink verder, pruts.
Woensdag 13 mei was een spannende dag, want we hadden een afspraak bij de gynae. Ze kon ons dan vertellen of jij een piemeltje of een mieke had. And of course was de mama er bots op hé!!! Ja ja, ik wist het, al van in het prille begin. We krijgen een zoontje!!! Leuk hé! Des te leuker omdat ik het juist had. Ik zou zelfs eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld zijn, mocht ik verkeerd zijn. Jah, ik had me al een tijdje gefocust op het feit dat jij een jongen bent. Ik keek zelfs meer naar de jongenskleertjes dan naar de meisjeskleertjes en bedacht af en toe jongensnamen. Nu, had jij een meisje geweest, geen probleem, dan waren we even blij geweest, maar ik zou het wel raar gevonden hebben. Ik had nu al aan zoveel mensen verkondigd dat ik het gevoel had dat jij een jongen bent. Dan zou ik toch een beetje voor aap gestaan hebben, niet? Ik vind het zo leuk dat ons eerste kindje een jongen is. Dat vind ik ideaal. Het tweede zou dan een meisje moeten zijn, maar dat hebben we natuurlijk niet in de hand hé. Dan kan onze zoon de stoere grote broer zijn voor ons (hopelijk) tweede kindje: een dochtertje. En ik ben blij voor onze papa, een flinke zoon. Voor papa was het ook eender hoor in feite, maar ik vind dat ons eerste kindje voor papa een zoon moet zijn. Dat beeld had ik in mijn hoofd! Papa heeft al zoveel verteld over zijn papa, waar hij zo fier op is, dat ik hem zo'n zoon gun die ook zo naar hem opkijkt. Bij een dochter is dat toch anders hé. Een zoon zal nog altijd vlugger te rade gaan bij zijn vader over jongenszaken, zoals een dochter bij haar moeder zou gaan. Ik zou het ook fijn vinden, mocht onze zoon veel eigenschappen hebben van papa en uiterlijk op hem lijkt. Zo'n mini-Petertje zou ik tof vinden. 't Zou zo grappig zijn ook! En natuurlijk moet onze dochter hierna dan, op mij gelijken hé: een mini-Marieke. Dat zou ik het tofste vinden, maar ja, enkel moeder natuur beslist dat hé. We zullen zien ... En dus, gisteren ben ik op shopjacht gegaan. Ah natuurlijk hé, nu ik weet dat we een zoontje verwachten, ben ik meteen kleertjes gaan kopen hé. Ik heb wat moois gevonden in de H&M en de JBC. Zo superschattig allemaal. Heel veel hing er wel niet uit hoor, want de zomer komt eraan en jij wordt geboren in één van de koudste maanden van het jaar. Maar dat heeft me niet weerhouden om toch al lichtere bloesjes en zo te kopen voor als je 6 maanden oud bent, want dan is de zomer er weer hé! Ik moet wel zeggen dat er voor meisjes VEEL meer keuze was aan verschillende tenues en zo. Mja, da's bij de volwassenen ook hé. Voor de vrouwen is er keuze te over en bij de mannen niet. Dat vind ik wel jammer! Maar goed, stralen zal je zowiezo doen hoor kleine pruts van mij! Ik kan echt niet wachten om jou te knuffelen lieve schat. Nog even en we zitten aan de helft, maar jij zal er zijn voor het we het goed en wel beseffen. Ondertussen kunnen we al beginnen denken aan een naam ...
Zo zie ik eruit en zo voel ik mij. Ik vind het leuk om met m'n dikke buik te pronken. Vrouwelijker dan dit, bestaat niet! Dit is het werk van moeder natuur, een wonder! Voortplanting bestaat zolang de mens al bestaat. Van in de oertijd! Dit vind al eeuwen plaats en zal nog eeuwen duren. Ook al leven we in zo'n moderne tijd, kinderen baren is van oudsher. Ook al bestaan er zoveel nieuwe technieken om zwanger te geraken en is alles veel hygiënischer en veiliger. Ook al is de wetenschap er zo op voouitgegaan, het blijft wondermooi. Het is de echte natuur en daar valt niets aan te veranderen. Dit is echte oerkracht! En het is zo leuk om daarvan deel te mogen uitmaken, om hier een steentje toe bij te dragen. Het is zo vreemd om een kindje te dragen, die je nog niet kent. Wie ik op de wereld ga zetten, zal ons tot de dag van de geboorte een raadsel blijven. Hoe zal het eruit zien? Wat voor iemand zal het zijn? Het zal een mengeling van ons twee zijn uiteraard, maar toch kan het nog alle kanten op. Het is zo spannend allemaal. Ik ben zo trots als ik in de spiegel kijk. Mijn lichaam verandert volop. Ook al lijk ik soms een olifant, toch is een zwanger lichaam mooi! Ik geniet ervan om een kindje te dragen en te laten groeien in mijn buik. Het zit daar veilig, dicht bij mij. Mijn geduld wordt wel op de proef gesteld, want ik verlang er al enorm naar om ons kindje in mijn armen te houden. Maar eigenlijk is het niet zo veraf meer. Nog 5 maanden en wat is een maand tegenwoordig! Het zal er vlug zijn en dan zal het mij nog spijten dat ik niet nòg meer genoten hebben van het zwanger zijn. Ons prutsje laat al regelmatig merken dat hij/zij ronddobbert in mijn buik. Ik voel af en toe, en nu ben ik het zeker, stampjes. Collega's bevestigen het dat dit niet anders dan stampjes kunnen zijn. Ik weet het gewoon zeker nu. Dat voel je gewoon. Ik heb ook gelezen dat het meer reflexen zijn van de baby. De baby doet dit zelf nog niet. Het gaat automatisch. De reflexen worden getraind, zeg maar. Vandaar ook dat ik bijna altijd 3 of 4 ritmische klopjes na mekaar voel. Hihi, zo raar! En het is ook vroeg in de zwangerschap. Onze pruts is ne rappen !!! En mijn buikje heeft hij/zij ook al vlug bewerkt, zeg maar. Ik vind het zo leuk en grappig dat dit mij overkomt. Dan denk ik, typisch een De Grootje. Papa zijn nicht heeft ook al gezegd dat een jongetje goed bij hem zou passen. Een kleine kapoen, een stoer klein ding. Volgende woensdag weten we het. Da's nog 5 daagjes ... hoho spannend!!!
Ik weet het niet zeker, maar ik denk toch iets te voelen. Al een paar dagen voel ik iets in mijn buik, maar ik kan nog niet goed het onderscheid maken tussen mijn darmen die aan het rommelen zijn of onze kleine pruts die kabaal aan het maken is! Ik begin toch te vermoeden dat onze pruts de schuldige is. Vannacht heb ik het meer dan één keer gevoeld. Het was rond middernacht. Ik kan me echt niet voorstellen dat het mijn darmen waren. Het was anders! Maar ja, voor hetzelfde geld waren het andere organen die protesteerden, want er verandert zoveel binnen in mijn lijf. Alles moet een beetje plaats maken voor de nieuwe indringer. En de indringer wint met glans. Echt waar, vannacht was iets raar. Binnen de kortste keren zal ik het zeker weten hé. Als ik duidelijk een stamp zal voelen, waar ik niet van onderuit kan dat het onze kleine pruts is, zal ik het beter kunnen herkennen en misschien de link kunnen leggen met de eerste stampjes en stootjes die ik nu denk te voelen. Dus ik ga het nog niet met zekerheid zeggen dat ik ze voel, maar ik ga het nog een beetje afwachten. In elk geval, groeien doet hij/zij goed! In de boeken lees ik dat jij ongeveer 16 cm groot zult zijn bij week 16. Maar wat ik niet goed weet, is of het aan het begin van week 16 is dat je 16 cm meet of op het einde van week 16. Ik denk dat het aan het begin van week 16 is. Dus in ons geval zal dit volgende week donderdag zijn. Da's al redelijk wat hé kleine pruts! Dan zit jij al 4 maanden in mijn buik. En die buik groeit als kolen! Ik ben echt al redelijk dik hoor. Dat belooft! Zolang ik er maar niet te veel ongemakken van ondervind, ben ik blij met mijn dikke buik. Hij begint al in de weg te zitten bij het bukken hoor. Of als ik neerzit en ik wil voorover buigen om iets te nemen of zo. Maar da's allemaal niet erg! Volgens de boekjes zullen er nu ook nieuwe kwaaltjes gaan bijkomen, zoals krampen, striemen, rugpijn, bekkenpijn, ... Hopelijk blijk ik hiervan gespaard. Smeren tegen de striemen doe ik al, maar tegen de rest valt weinig te doen hé eigenlijk. Maar ik kijk gewoon enorm uit naar de dag dat je je voluit laat gaan binnenin mijn buik, zodat ik jouw aanwezigheid kan voelen Dat zal zaaaaaaaaaaalig zijn .....
Zo heet de 4de mama van onze kleine pruts (die trouwens nu ongeveer 12 cm zal zijn). Tante Pug is onze onthaalmama. Ze is een echte spraakwaterval! En ik vergeet nog te overdrijven . Bij haar zul je nooit enge stiltes meemaken, denk ik. We zullen soms niet altijd even snel buiten geraken bij haar, vrees ik. Het heeft zijn voordelen en soms waarschijnlijk ook wel zijn nadelen, maar niemand is perfect! Momenteel zie ik het alleen maar als een voordeel, maar ik weet nu al dat dit na een tijdje wel eens zal knagen, maar ja, verder heb ik (voorlopig) niks negatief te zeggen over Tante Pug. Het is een heel enthousiaste madam en ze klonk erg oprecht. Je ziet dat ze dit beroep met hart en ziel doet. En ze is niet fake! Dat zie ik zo! Haar worden zijn gemeend. Ik ben alleen maar vol lof over haar. Zij was de eerste onthaalmama die ik bezocht heb en ik was meteen verkocht. Na nog zo'n 5 of 6 onthaalmoeders bezocht te hebben, bleef ik iedere keer bij mijn eerste keuze. Het draaide telkens op een teleurstelling uit, behalve bij de allerlaatste. Toen heb ik eventjes getwijfeld, maar niet lang. Tante Pug stak er met kop en schouders bovenuit! Ik ben ervan overtuigd dat onze kleine pruts goed zal opgevangen worden. Ze heeft principes en is recht doorzee en daar hou ik enorm van bij de mensen. We zijn zelf ook een beetje van dat soort Haha! Er zal een hele nieuwe wereld opengaan voor ons. Onze sociale omgeving zal ook uitgebreid worden. Het contact tussen de andere ouders zal snel gelegd worden, want je hebt zowiezo al een gemeenschappelijk punt: de onthaalmama en kindjes. Ik ben benieuwd welk avontuur ons te wachten staat ...
Er zijn toch wel enkele grappige dingen die me beïnvloeden. Vreemd wat die hormonen allemaal niet veroorzaken. Er zijn zowel positieve als negatieve kantjes aan het zwanger zijn en dat is voor iedereen anders uiteraard. Wat bij mij toch wel het meest frappante is, is dat ik regelmatig de slappe lach heb. Jawel, de slappe lach. Haha! Zo raar! Soms loop ik in een zodanige onnozele bui dat ik met alles zou beginnen lachen. Dan vind ik zoveel zaken grappig. Soms proest ik het uit van het lachen. Op mijn werk zeggen ze dan ook: "Jah, ze heeft weer last van haar hormonen". Toch een leuk 'kwaaltje'!!! Af en toe heb ik ook van die mindere dagen, dat ik wel kan huilen of me zo depri voel, maar dat is gelukkig minder. 's Morgens tijdens het tandenpoetsen, moet ik altijd wurgen. Bah! Ik kan die tandenborstel niet zo diep in mijn mond verdragen. Ook wel grappig eigenlijk! Ik moet ook sneller wurgen van bepaalde geuren van voedsel. Niks specifieks. Dat kan eender wat zijn. Ik heb ook misschien wel wat men een 'goestingske' noemt. Bon, 't is niet echt raar, maar het is wel opvallend. Ik snak regelmatig naar smeerkaas en dan vooral deze van Maredsous. Ik koop me regelmatig van die kaasjes verpakt in driehoekjes van zilverpapier. Die speel ik dan lekker naar binnen. De pot maredsous lepel ik gretig uit en af en toe koop ik een stukje kaas zoals chamois d'or e.d. Dat kan me wel regelmatig bekoren, meer dan anders. De moeheid speelt me soms nog wel parten. Ik moet zeggen dat ik er nog niet volledig vanaf ben. Het is al verbeterd, maar het is toch nog te veel aanwezig naar mijn goesting. Zoveel energie heb ik nu ook weer niet en da's soms wel erg vervelend. De fut zit er niet in! Pff, lastig hoor! Elke taak lijkt zoveel moeite voor mij, maar ja, valt niet veel aan te doen zeker hé. Ik bijt wel door. Ik denk dat er nog wel ergere gevallen zijn. Mijn darmen slaan ook op hol. Die kunnen nogal rommelen seg. Daar kan ik me dan nogal op zitten focussen hoor, want dan vraag ik me af of het onze kleine kabouter is die me aan het 'pesten' is. 's Nachts maak je me in elk geval iedere keer wakker, want dan moet ik naar het toilet om mijn blaas te ledigen. Ik kan geen enkele nacht meer constant doorslapen. Misschien ben ik daardoor ook meer moe. Mijn temperament kan soms ook nogal hoog oplaaien. Ik val de mensen dan soms net niet aan Ik moet soms opletten dat ik niet uit mijn sloffen schiet, zelfs tegen sommige collega's. Gelukkig heb ik nog geen mensen gekwetst door opmerkingen of zo. Mijn geduld raakte wel een keer op bij een voorval van mijn chef, maar iedereen gaf me terecht gelijk hoor. Mijn chef is namelijk een smeerlapje, wie ik eerlijk gezegd het daglicht niet gun. Maar het moest me van het hart en ik kon mijn woede niet meer beheersen. Ik heb het nog beschaafd gehouden hoor! Een tweetal weken geleden heb ik nog zo'n voorval meegemaakt waarbij ik geëxplodeerd ben. Het is de schuld van de hormonen hoor. Ik begon bijna over te koken, denk ik Op een fuif vroeg mijn schat een aansteker aan een persoon van vreemde afkomst. Die persoon gaf dus een vuurtje aan mijn ventje, maar hij vroeg ook of mijn ventje nog een sigaretje had voor hem. Mijne schat zei uiteraard neen (alhoewel dat wel zo was, maar het zijn altijd dezelfde die een sigaretje vragen ...), waarop die persoon zei: ja da zeggen ze allemaal. Maar mijne schat bleef beweren van niet. Toen vroeg die persoon of hij eens mocht trekken van mijne schat zijn sigaret. Mijne schat gaf de sigaret aan die man en toen begon hij zo doodleuk te grappen van: jah, tis hier plezant hé ... en hij draaide zich om. Die man bleef maar van die sigaret trekken en natuurlijk begon het bij mij stilletjes aan over te koken hé. Het was echt alsof er een soort vulkaanuitbarsting aan het optreden was binnen in mij. Niet lang daarna barstte hij uit en heb ik die sigaret uit zijn mond getrokken en gezegd van: "Voila nu ist gedaan met roken"!!! Hij draaide zich om en bekeek me van kop tot teen en verweet me van het vuil van de straat, maar ik heb wijselijk besloten om weg te gaan (na zelf nog enkele 'benamingen' teruggeroepen te hebben), samen met mijne schat. Mijne schat zei nog dat ik me kalm moest houden, want die man zat in compagnie van 2 of 3 kameraden en dat het wel eens verkeerd kon aflopen. Mijn hart klopte toen wel honderd den duur, denk ik. Ja, plots besefte ik wel dat ik gevaarlijk bezig was met dat kleine sprotje in mijn buik, maar de hormonen waren sterker dan mezelf! Achteraf gezien hebben we er samen nog wel om moeten lachen, want het was best een grappige reactie van mij. Die man wist niet wat hem overkwam. Die zijn gezicht! Haha! Maar ja, zo ben ik nu eenmaal hé. In normale toestand heb ik ook zo'n hevig karaktertje, maar die hormonen versterken dat nog eens 10 keer, denk ik. Nu ja, het is me wat, die hormonen. Ik sta er soms van te kijken wat er zoal kan gebeuren met een zwangere vrouw, wat het zoal verandert en doet ... Een zwangerschap is iets erg onvoorspelbaar, maar toch zo mooi!!! Mijn buik die neemt alsmaar grotere proporties aan en ik teken geen bezwaar. Laat die maar doen, zeg ik! Zalig gewoon!!!
Vorige week donderdag hebben we eindelijk de blijde boodschap kunnen verkondigen. En dat was zooooo leuk!!! Met een sms-je heb ik onze ganse vriendenkring op de hoogte gebracht: "Het is zover. Iedereen mag het weten. We zijn zo blij dat we het van de daken willen schreeuwen. Eind oktober verwachten wij ons eerste kindje". Niet lang daarna volgde de ene sms na de andere. Het was tof om al die leuke responsjes te krijgen. Velen verwachten één dezer zulk goed nieuws van ons. Het kon ook niet anders hé. Ik was de laatste maanden vóór ik zwanger was niet dezelfde Marijke meer. Vriendinnen zeiden mij dat ook en waren een beetje bezorgd om mij, maar uiteraard wou ik nog tegen niemand vertellen dat we aan het proberen waren hé en dat het niet allemaal zo gemakkelijk ging. Maar ja, da's nu van de baan. We zijn zwanger en iedereen mag het weten. Ik kan het ook niet meer wegsteken hoor. Amai, die buik ... Vorige donderdagavond zijn we dan ook bij papa zijn grootouders geweest om het nieuws te melden en de vrijdag erna zijn we tot bij mijn grootmoeder geweest. Het was in elk geval een leuke opgave! Gisteren ben ik ook in gang geschoten om een opvang te zoeken voor jou kleine pruts. Ik ben mij bij de Dienst van Opvanggezinnen Merelbeke van Kind & Gezin gaan informeren. Via hen heb ik enkele adressen gekregen van onthaalmoeders. Diegene die mij aanspreken, contacteer ik om eens kennis te maken. Vandaag ben ik al bij eentje geweest. Ze woont 3 min van ons huis, dus het kan niet beter zijn hé. Ze heet Peggy en is 44 jaar en heeft 4 kinderen. Ze vormen zo'n alternatief gezinnetje. Het zien er mij speciaaltjes uit, maar leuk. Papa vond dat al goed klinken. Had ik het niet gedacht. Maar ik beslis pas nadat ik iedereen gezien heb hoor. Ik wil de beste keuze maken. Ik laat jou tenslotte achter bij een vreemdeling, althans in het begin. Ik vertrouw mijn kind toe aan een ander en dat kan pas als de klik er is hé. Het is wel spannend allemaal hoor. Het begint alsmaar echter en echter te worden. Ons Bibib heeft ook al gezegd dat zij 's woensdags 'onthaalmama' wil spelen voor jou kleine pruts. Dus dat komt fantastisch goed uit hé! Hopelijk krijgt ze toestemming van haar werk om vrij te hebben op woensdag. Laat ons hopen op een goed uurrooster! De band tussen jou en ons Bibib zal dan alleen maar groeien en groeien en tussen de zusjes zal het ook plezant worden. Papa zijn mama zal jou ook 1 dag in de week opvangen. Het zal wat zoeken zijn in het begin, vrees ik, maar dat komt wel los. Ik hoop alleen maar dat ze het een beetje goed doet En dan ben ik er ook nog hé kleine pruts, jouw mama. Ik zal ook 1 dagje in de week thuisblijven om er voor jou te zijn, lieve schat. En dat zal met héél véél plezier zijn!!! En zo zal jij omringd worden door 4 mama'tjes die jou met veel liefde zullen verzorgen Et voilà, het weekend komt eraan. Wij gaan gezellig met ons drietjes aan het zeetje genieten. Mama en papa gaan genieten van elkaar, maar ook dromen van jou, kleine pruts. Het zal zalig zijn! Blijf jij maar ondertussen veilig in mijn buik ...
(klik op de foto, dan krijg je een groter beeld) Zie jou daar eens liggen kleine pruts. Hihi!!! Zo mooi! We kunnen duidelijk jouw armpje en handje zien. Je ligt met je hoofdje naar beneden. En bewegen dat je deed. Je leek wel de hik te hebben, maar wie weet was het ook wel zo want dat kan wel degelijk hé. 't Was echt tof om je zo te zien bewegen. En jouw hartje horen kloppen deed me weer zo glunderen. Goh goh ... Papa begint toch ook lichtjes te smelten hoor. Maar wel héél lichtjes hoor. Het doet hem nog altijd niet zo veel als bij mij hoor. Ja, da's typisch hé. Volgens mij doet hij zich wel een beetje stoerder voor dan hij wil toegeven hoor. Maar het komt wel. Dat moet nog groeien hé. Beetje bij beetje! En niet onbelangrijk: alles was OK. De gynae was er gerust in. De nekplooi was 1,7mm dus je hebt geen hartafwijking én dus geen spoor van mongolisme. Mijn bloed werd getrokken en hiervan zal ik binnen een tweetal weken de uitslag weten. A.d.h.v. deze bloedafname worden er nog allerlei afwijkingen getest, maar ik ben niet ongerust. Er mankeert niks met jou! Dat heb ik al van in het begin gezegd. Man, man, man, ik ben echt nog aan het nagenieten. Morgen zal ik ook nog lopen stralen op mijn werk. Zo leuk!!! Ik zou kunnen blijven staren naar deze echo van jou ... Ja, ja, dat ben jij, onze kleine kabouter. Zo lief en zo klein! Wij houden nu al zo enorm veel van je!!! DIKKE KUS lieve schat van ons
Man, man, man, ik krijg het ervan hé. Waarom moeten de mensen altijd zo roddelen?! Dit is niet zomaar een kleinigheidje hé, maar iets heel groots en wat erg gevoelig ligt. Houtem hé! Ongelooflijk hoe snel daar iets verspreid wordt onder de mensen. Ik zal even verduidelijken. Papa is vandaag naar Houtem geweest. Hij had afgesproken met de mannen om naar de ronde van Vlaanderen te gaan kijken. Langs alle kanten bestoken ze hem met vragen: hoe is het met uw lief? Hoe gaat het met Marijke? Ze is toch zwanger hé? Of jullie zijn toch aan het proberen, niet? En tata en tata en tata ... Potverdorie! Zijn dat jullie zaken? Waar moeien jullie zich mee? Wie heeft er gezegd dat ik zwanger ben? Wij althans niet hoor!!! Wij hebben dat nog tegen niemand gezegd, behalve de familie uiteraard. Hoe komt dat dan? Ik weet het niet zenne. Echt niet! Maar dat is toch om onnozel van te komen? Domme toch, stop daar eens mee. Als de tijd daar is dat iedereen het mag weten, dan zullen we het ook zeggen, maar da's nog wachten tot woensdag. En eerst is de familie aan de beurt en dan pas de rest. Maar goed geweten dat papa zijn familie het al weet, want die zijn van de streek hé, dus dat zal ook al aan hun oren gekomen zijn. En daarbij, die waren er toch allemaal al van overtuigd. Al sedert kerstmis nondedomme. Je houdt het niet voor mogelijk! Stel nu dat uit de echo van woensdag blijkt dat het niet in orde is? Heh, stel nu, maar dat is niet zo hoor, everything allright, maar stel nu? Da's toch vreselijk. Straks kom ik in Houtem buiten en wensen de mensen mij al proficiat terwijl ik plots toch niet meer zwanger blijk te zijn of zo. Ik denk dat ik de eerste de beste dan een lap in zijn gezicht geef. Potverdorie! Sorry voor mijn woorden kleine spruit, maar het leven is niet altijd rozegeur en maneschijn hoor. Soms wordt een mens al eens kwaad. Da's 't leven! Maar goed, je merkt wel dat we ENORM opgelucht zullen zijn als we het zullen mogen vertellen deze week. Het is erg lastig hoor. Ongeduldige en onbeleefde mensen allemaal! Denk toch eens 2 keer na. Ik moet eerlijk zijn, ik ben zelf ook zo geweest hoor, maar nu weet ik wel beter. Van al die mensen die zo zitten te speculeren en zo, zijn er toch ook al enkele mama of papa geworden? Die zouden toch ook beter moeten weten?!?! Grr, ik haat het dat de mensen er zo over bezig zitten. Wat zeggen ze dan allemaal? Maar nog eventjes ... nog 3 daagjes en dan zullen we meer rust hebben. Het zal ons goed doen. Ondertussen ben je goed bezig om van mijn buikje een gezellig nestje te maken. Ongelooflijk hoe jij die buik doet opzwellen. Niet normaal! Maar ik vind het nier erg hoor. Ik vind het juist enorm plezant. Ik ben er best wel fier op hoor! Mijn buikje zal mooi groot worden. Alleen te hopen dat ik er geen ongemakken zal van ondervinden, dat ik het niet zwaar te verduren krijg. Over ongemakken gesproken. Gisterenavond en vandaag had ik last van mijn maag. Ik was een beetje misselijk. Ik heb regelmatig moeten wurgen. Ieeuw! Ik ben een paar keer naar het toilet geracet en twee keer kwam er iets uit mijn mond. Niet veel, maar het deed toch efkes deugd. Ik was dan weer een beetje opgelucht. En voor de rest nog alles OK met mama en papa. Met jou ook kleine pruts? Ja hé, 't bewijs zien we woensdagavond. Jippie!!! Luv ya!!!
Het is ongelooflijk, maar die heeft een flinke scheut gekregen. Niet normaal meer! Echt waar! Ik ben er niet goed van. Het is wel mijn eerste zwangerschap en heb er uiteraard nog geen ervaring mee, maar bij mijn weten heb ik een erg dikke buik om nog maar 11 weken in verwachting te zijn. Ik krijg al schrik! Wat gaat dat worden jong? Hallo! Ik heb altijd gezegd dat ik graag een dikke buik zou willen, maar nu wordt ik toch een beetje bang hoor ... Maar goed, ik mag stilletjesaan beginnen te genieten. Die vetrol waarover ik het had, begint al redelijk goed te verdwijnen en da's toch erg snel, niet? Ik heb er nog maar pas 2 dagen geleden of zo over geschreven en zie, ze is al bijna weg! Maar goed ook hé! De magische grens nadert ... Het einde is in zicht. Tijd voor meer genot en zekerheid. De echte zwangerschap zal gaan beginnen. Iedereen zal het zien en weten en ik zal in volle glorie genieten. Hihi! Vandaag op het werk hebben 3 collega's gezegd dat jij een jongetje bent. Aan de hand van mijn symptoom, de oververmoeidheid dus, zeggen ze dat dit op een jongen wijst. Dit zeiden ze met veel overtuiging. En ik denk dat ze gelijk hebben. We zullen zien hé. 't Is zo spannend! Gisteren heeft papa iets gezegd dat me een beetje deed wegsmelten. De nacht ervoor had mij tijdens mijn slaap per ongeluk erg doen schrikken. Ja, het was per ongeluk hoor. Ineens stond hij naast mijn bed om de haardroger uit te zetten (ik had die naast mij gelegd om het bed op te warmen en die stond nog aan terwijl ik al in dromenland was ) en in plaats van hem uit te zetten, zette hij hem nog harder. Ik schrok daarvan wakker natuurlijk en zag hem plots naast mijn bed staan. Ik was er echt niet goed van. De volgende dag dus vertelde hij mij dat hij ineens een beetje schrik kreeg na dat voorval. Hij zei dat hij bang was dat er iets met de baby zou zijn door het feit dat ik zo schrok. Hij was er eventjes niet gerust in. Hij zei dat het de eerste keer was dat hij zo bezorgd was en er zo mee bezig was. Het zal gaan beginnen hé, zei hij. Beetje bij beetje zal hij jou ook leren kennen kleine pruts. Da's anders hé voor de papa. Jij zit in mijn buikje, dus ik heb zowiezo al een band met jou en met de papa heb je dat nog niet. Dat kan pas echt gebeuren van zodra jij geboren wordt. Dan pas kunnen jullie contact maken, elkaar ruiken, voelen en zien. Wat ben ik benieuwd hoe papa zal reageren en zo eens jij er bent? Echt waar, ik ben zo benieuwd ... Ik zal het zo teder vinden. Dat weet ik nu al!
Jawel hoor, mijn buikje begint flink te groeien. Weliswaar met nog een vetbandje hier en daar , maar dat is geleidelijk aan het verdwijnen doordat mijn buikje boller en boller wordt. Ik merk duidelijk een verschil. Onze papa ook hoor! Met kleren aan lijkt het alsof ik al 4 maanden ver ben of zo, maar zonder de kleren zie je duidelijk nog een geniepig vetbandje Als ik neerzit, ja, dan is dat vetbandje daar ook weer hé! Vandaar ook dat ik het soms een beetje vervelend vind en mijn buikje nog een beetje wil wegmoffelen. Sommige mensen zullen gewoon denken dat ik dik ben en dus niet zwanger. Maar ja, da's in het begin waarschijnlijk hé. Als mijn buik blijft groeien zoals hij nu bezig is, dan zal het niet lang meer duren vooraleer ik een mooi bol en rond zwangerschapsbuikje heb. Ik begin zo stilaan te denken dat onze kleine pruts een stevige knul / meid zal worden. Als hij/zij zo verder doet, dan zal het een dikke brok worden en nochtans eet ik niet meer dan anders hoor. Ik snoep veel minder, heb geen ongezonde braspartijen meer, drink meer water, eet meer groentjes ...kortom, ik ben VEEL gezonder bezig! En da's allemaal voor onze kleine pruts! Yep yep! Papa was ook een flinke kerel toen hij net geboren was. Dus als je op hem zal lijken, dan weet ik waaraan ik me mag verwachten. Mijn gevoel zegt dat je een echt De Grootje zal zijn: koppig, wijs, doordrijver, een beetje perfectionistisch (maar dat zijn we allebei), deugniet, avontuurlijk, kritisch, een specialleke dus hé! Ik zal mijn handen mogen inwrijven dan Hihi, maar dat geeft niet hoor. Ik zou het erg leuk vinden om een mini-kopietje te krijgen van de papa, want papa verdient dat. Dan kan hij eindelijk de wijsheid die hij van zijn papa geleerd en geërfd heeft, overzetten op jou, kleine pruts. Pas op, hij is niet altijd van de gemakkelijkste hoor, maar er zit altijd een moraal achter zijn plan. Het zijn soms doordenkertjes, maar dat verdient alleen maar respect. Het is niet altijd evident om zijn grillen te begrijpen, maar als je er lang genoeg over nadenkt, dan valt de puzzel wel in elkaar. Eens je dat door hebt, dan besef je dat het eentje uit de duizend is, geloof me. Sommige mensen hebben dat niet altijd door en kunnen het gewoon niet snappen. Dat vind ik soms zo jammer! Niemand kent hem beter dan ik, natuurlijk, maar hij heeft een hart van goud. Echt waar! Het zou leuk zijn moest iedereen dat zien, maar ja ... Dus prutsje, wees gerust, jouw papa weet van aanpakken. Je zal hem graag zien! Net als ik!!! Het weerzien nadert met rasse schreden. Het gaat snel de laatste weekjes. Morgen doe jij reeds 11 weken jouw uiterste best en ik weet gewoon dat je dit tempo tot het einde van de rit zult uithouden (je bent een De Groot hé, remember ). Goed bezig! Ik ben erg benieuwd hoe groot je nu zult zijn, want bij de echo van 11 maart zei de gynae dat je redelijk groot was en aangezien mijn buikje zo snel en veel begint te verdikken, kan ik niet anders denken dan dat je een grote foetus zult zijn. Ik verlang weer naar je hartslag, want dat was zo'n magisch moment. Gewoonweg onbeschrijflijk. Het horen van jouw hartslag maakte veel los hoor! Amai! Ongelooflijk gewoon! Wat nog heel leuk zal zijn volgende week, is dat we het grote nieuws aan iedereen mogen vertellen. Jippie! Mijn berichtje dat ik naar de vrienden ga sturen, staat al enkele weken klaar in mijn GSM Nog 7 daagjes ...
Jawel hoor, de hormonen doen nog steeds hun werk. Jeetje, ik ben moe. Pff! En ook een beetje depri. Ik heb niet veel nodig om te huilen. Maar ergens kan ik er ook wel om lachen hoor. Toch grappig die hormonen. Vanavond was de eerste keer dat mijn buik redelijk neig opzwelde en hard werd. Ik denk dat we het stilletjes aan zullen beginnen merken aan mijn buikje. Dat vind ik allesbehalve erg !!! Ik kan de laatste dagen ook niet zo veel meer eten 's avonds. Ik heb geen trek en ben een beetje misselijk. Ik moet ook af en toe een beetje wurgen tijdens het koken. Ik verplicht mezelf wel om een beetje te eten, omdat het moet natuurlijk hé. Maar ik zou gerust niks kunnen eten 's avonds. Overdag heb ik wel veel honger hoor, maar 's avonds dus niet. Dinsdag op het werk heb ik een HEEL leuk nieuwtje vernomen. Een collega'tje is ook zwanger. Ze vertelde het mij als eerste. Ja, toen heb ik het haar ook gezegd hé. Zij wist het nog niet van mij, maar sommige andere collega's wel. En het strafste van al is dat we even ver zijn. Zij is uitgerekend voor 23 oktober en ik voor 22 oktober. Hoe groot is de kans??? Tof hé. Echt zo plezant!!! Dus ja, dan heb ik het op het werk ook maar verteld tegen enkele andere collega's. Die vertellen het op hun beurt wel verder en zo'n nieuwtje verspreid zich snel hé. Ik vond het eigenlijk geen slecht idee om het dan ook te vertellen tegen iedereen op het werk, aangezien zij het ook zei én omdat er al veel collega's een groot vermoeden hadden. Ik kon het niet meer verbergen. Dus zoveel verschil is er niet meer hé tussen het vermoeden dat de mensen hebben en het feit dat ik het officieel meedeel. Moest mijn collega nog niks gezegd hebben, dan had ik zeker en vast gewacht tot net voor mijn 12 weken, maar nu bood deze gelegenheid zich aan hé. Pas op, enkel een groot deel van de collega's van op het werk weten het hoor. De familie en de vrienden nog niet! Daarmee wacht ik nog tot de eerste week van april. Eerst de familie en vervolgens de vrienden, maar da's niet zo lang meer hé. Het begint te korten en ik ben nog steeds heel gerust in onze kleine pruts, want die doet flink zijn/haar best. Ik merk het aan mijn hormonen LUV YA
Amai, amai! Wat was me dat een weekend seg! Pff! Zo emotioneel dat ik was seg. Zaterdagavond moesten we naar een trouwfeest van de nicht van papa. We werden daar rond 21u verwacht, enkel voor het dessert dus, maar natuurlijk was ik erg moe. Ik had thuis ook met vanalles bezig geweest. In de voormiddag naar de winkel met mijn zussie en in de namiddag samen staan koken in onze nieuwe keuken, babbelen, babbelen en nog eens babbelen (kan erg vermoeiend zijn ), ... Dus ja, ik was tegen de avond redelijk uitgeteld en zag het niet zitten om me op te dirken en dan nog eens onder de mensen te moeten komen. Papa was trouwens ook erg moe. Hij had samen met een vriend de ganse dag boompjes gepland op onze hof. 20 are groot, dus je kan je wel voorstellen dat het een zware karwei was en het is nog niet gedaan hoor. Er moet nog veel gepland en gezaaid worden We gaan er hier een leuke plek van maken hoor kleine spruit. Je zal je later kunnen uitleven in ons eigen bos. Hihi! Boomhutten maken, verstoppertje spelen, kamperen, lekker ravotten in het zonnetje, noten rapen en krieken plukken ... Leuk! Mijn zussie en ik zaten al te mijmeren over later. "Mijn kinderen kunnen later dan zeggen: mogen we bij Tante Mijke in haar bos gaan spelen mama?" zei ons Bibib. Grappig hé! Nu ja, toch moesten we ons klaarmaken en vertrekken. Pff, het was daar zo saai! Ik had er echt geen zin in hoor. Ik kon wel ter plekke in slaap vallen. En mijn kleren zaten ook niet gemakkelijk. Mijn buik zwelde enorm op, vandaar dat ik mijn jeansjasje dan ook maar aanhield. En natuurlijk zal de familie me van kop tot teen gekeurd hebben om te zien of er iets veranderd was aan mij, want ja, iedereen dacht tijdens het kerstfeest dat ik zwanger was hé. Herinner je het nog? Dus dan zou ik nu minstens 4 maanden zwanger moeten zijn en verwachtte iedereen waarschijnlijk dat er een buikje zou te zien zijn en waarschijnlijk ook dat ik het grote nieuws kenbaar zou maken. Je kunt dus best begrijpen dat ik een grote druk op mijn schouders voelde. Papa die trok zich daar natuurlijk niks van aan: laat ze maar denken, zei hij, maar ja, bij mij is dat anders hé. Hem staren ze niet aan hé! Mij wel! Ik voelde me al zo ongemakkelijk met die gezwollen buik, die ik uiteraard nog moest verstoppen tot 9 april. Dus ja, ik was vermoeid, liep ambetant door het gespeculeer die vermoedelijk de ronde deed en de emoties begonnen stilletjes aan op te lopen. Ik wou daar gewoon weg en had geen zin om onder de mensen te zijn. Ik wou me verstoppen. Een tante stelde me ook alsmaar vragen. Dat was goed bedoeld hoor. Ze wou gewoon vriendelijk zijn, maar ik had liever dat ze me met rust liet. Ik wou gewoon slapen. Ik zat ook constant te geeuwen en dat valt de mensen ook op uiteraard. Iedereen zal wel gezien hebben dat er iets met me was. Wat wil je? Een moe gezicht, ik zei geen woord, ik zat constant te gapen ... Op een gegeven moment werd ik ook helemaal pissed door een opmerking die mijn schoonbroer en schoonmoeder gaven op onze papa. Grrr! Ik was zo boos! Die twee spannen ook altijd samen hé tegen onze papa en ik vind dat zo oneerlijk. Soms zou ik hen met hun kop tegen mekaar kunnen slaan. (het zijn de hormonen hoor, kleine spruit, die me zo opjutten; don't worry!). Maar goed, ik ben boos naar buiten gelopen (die tante en nonkel die bij ons aan de tafel zaten, zullen dat ook wel gezien hebben , dus ja, nog meer vermoedens dat ik niet in mijn normale doening was, jongens toch). Papa is nadien dan tot bij mij gekomen om me te troosten, want ik stond te huilen in de kou. Daarna terug binnen gegaan en me terug aan de tafel gezet, maar ik heb me met mijn rug naar hun gedraaid, want iedereen was me nu toch al aan het nakijken. Pff! Ik zag hen denken: wat is dat nu toch met Marijke??? Het volgende voorval: er komt een andere tante op ons afgestapt en zegt ze tegen mij: "Allé, waarom gaan jullie niet een beetje dansen? Kom toch dichter bij de dansvloer zitten!" Ik dacht weeral: stop nu met zagen, laat me gewoon met rust, zie je dan niet dat ik moe ben en dat ik geen zin heb om te lachen! Ik antwoordde dus ook niet en papa viel voor me in. Hij zei: "Ze is moe jong! We gaan straks naar huis". En die tante: "Ah ja, ik dacht het al, er zei iemand tegen mij dat ze er al moe uitzag. Ze zou toch niet zwanger zijn?" en toen keek ze mij aan. Ik was toen totaal niet in staat om iets uit mijn mouwen te schudden en heb mijn hoofd gedraaid. Ik wist niet waar naar kijken en kon in tranen uitbarsten. Man toch, ik heb moeite moeten doen om mijn tranen te bedwingen en ik voelde gewoon dat iedereen me aankeek. Ik dacht echt: verdorie hé, zien jullie nu dan echt niet dat ik met rust wil gelaten worden. Als iemand op het punt staat om in tranen uit te barsten, dan moet je die persoon niet blijven aanstaren om te wachten totdat die persoon werkelijk in tranen uitbarst, want dan gebeurt dat ook wel degelijk. Gelukkig kwam het niet verder tot tranen in mijn ogen, maar dat was al voldoende voor stof tot nadenken. Onze papa zag dat natuurlijk en begon met die tante te praten om het gesprek een andere wending te geven, maar het kwaad was al geschied natuurlijk. Tot vervelends toe bleef die tante - hoe dom ook - bij mij staan en keek ze me af en toe vanuit haar ooghoeken aan om te checken of ik nu zat te huilen of niet. Mensen zijn ramptoeristen hé en ik was die avond wel degelijk een ramp! Ik durfde geen vin meer te veroeren. Na wel 10 eeuwigdurende minuten ging die tante dan toch weg. EINDELIJK! Nu is het hét moment om onopgemerkt naar buiten te glippen, maar of dat gelukt is ... Ik denk het niet, want ik stond die avond in het middelpunt van de belangstelling, gewild of niet, ik moest het ondergaan. Dat was zo'n vervelende avond dat ik de volgende morgen met een wrang gevoel opstond, maar het moment van de verlossing was toch wel de ontsnapping. Ik heb niet eens goeiedag gezegd tegen de mensen. Zelfs niet tegen mijn schoonbroer en -moeder. Natuurlijk zullen er nu nog meer mensen met vragen zitten en heb ik alleen nog maar meer verwarring gezaaid. Och ja, ik zou gewoon foert moeten zeggen, maar dat kan ik nu eenmaal niet hé. Zeker nu niet. Ik ben gewoon een emioneel wrak. En dan ben ik nog eens moe bij, dus dat maakt alles erger. Papa zei het nog: je ben zo emotioneel als een berggeit. Dat zegt hij soms tegen de mama hé: emotionele berggeit. Ik ben van nature zo al, maar met het ouder worden en nu zwanger te zijn, verdubbelt alles gewoon. Man, man, man! Zondag kwamen dan nog papa's mama en grootmoeder op bezoek. En daar had ik nu ook weer geen zin in. Voor elke commentaar dat mijn schoonmoeder gaf, had ik zin om uit mijn krammen te schieten, dus heb ik wijselijk in mijn keuken verder gewerkt en zoveel mogelijk het gepraat genegeerd. Dat kan me nu bij iedereen overkomen hoor. Diegene die nu op dit moment in mijn buurt is, kan het slachtoffer worden van woedeaanvallen en/of huilbuien. Het zijn de hormonen die me zo labiel maken. Tot op een bepaald moment kun je er best wel mee lachen hoor. Raar wat er met een zwangere vrouw kan gebeuren Maar dit was de eerste keer dat ik dit meemaakte. Rond 17u30 's avonds was ik dan ook weer stikkapot zodat ik in mijn bed gekropen ben om wat te slapen. Rond 20u ben ik wakker geworden. Maar het was geen 'Wake up shunshine'. Het was eerder van: pas op of ik bijt! Papa was de spaghetti aan het maken in de keuken. Hij was ook net wakker. Hij had ook een uurtje geslapen. Ik zette me bij hem aan tafel en hij merkte dat ik down was. Ik kon niet lachen of niks. En natuurlijk begon ik een beetje ambetant te doen. Ik zaagde eigenlijk een beetje, maar papa had er begrip voor en probeerde er zo goed als mogelijk op te reageren, maar op een gegeven moment moet ik onuitstaanbaar geweest zijn, dat hij zei: nu moet het gedaan zijn Marijke want ik heb er ook geen zin in hoor. Begrijpelijk! Het is niet alltijd gemakkelijk! Dus ja, ik begon te huilen en te snikken. Zo'n verdriet dat ik had! Amai, straks begin ik nu ook nog te huilen. Ik krijg al compassie met mezelf. Papa probeerde me uiteraard te troosten. Tot op een bepaald moment begon ik te wurgen, waarschijnlijk van de spanning. Ik ben naar het toilet gelopen en hing al wurgend over het toilet. Er is eventjes iets uitgekomen. Ik ademde diep en probeerde zo kalm te worden. Toen ik terug naar de keuken ging, zei papa: "En 't was tof zeker zo moeten overgeven? Vond je dat leuk?" Ik antwoordde dat ik niet echt overgegeven heb en dat ik het anders wel leuk zou gevonden hebben, maar nu niet. Plots was ik weer (redelijk) happy en heb ik meteen 2 borden spaghetti opgevreet. Plezant hé! Het zijn toch wel leuke anekdotes om later na te lezen. Op dit moment zit ik ook thuis, want ik zag het niet zitten om te gaan werken. Pff, ik wil gewoon niemand zien! Ik hoop dat ik me morgen een beetje beter voel en dat ik terug kan gaan werken. Ik doe mijn werk supergraag, maar de laatste tijd heb ik er totaal geen zin in. Ik zit daar ook niet met mijn vingers te draaien hoor. Ik heb het elke dag behoorlijk druk. Dus als ik thuiskom heb ik al een zware dag achter de rug en dan ligt er thuis ook nog werk op me te wachten. Pff! Straks moet ik nog een ganse achterstand strijk wegwerken. Dus ik kan dat dagje ziekteverlof goed gebruiken. Ik heb het verdiend! Ik ben nog maar weinig of niet ziek geweest, dus ik ben geen profiteur. Een week of 2 geleden heb ik ook 3 dagen thuis gezeten, maar dan was ik ook erg moe. Het werk komt nu op de laatste plaats hoor! Eén ding heb ik nu wel geleerd na dit helse weekend. Als je vermoed dat een vrouw zwanger is, ga er dan ook niet zo achter zitten gissen of die dame uit te horen of er grapjes over te maken. Geen enkele zwangere vrouw (of toch bijna geen enkele) heeft graag dat de mensen op voorhand weten dat ze zwanger is, want die vrouw wil zeker zijn en eerst die bangelijke 3 maanden overbruggen en dan pas met een gerust hart het grote nieuws verkondigen. Want als de mensen al vroeg iets proberen los te peuteren, wat trouwens erg onbeleefd is, weet ik nu (mea culpa ), en er dan plots iets erg gebeurd, zoals een miskraam, dan kan dit erg vervelend worden als je me begrijpt .. Dus alsjeblieft mensen, wacht gewoon af en als er goed nieuws is, dan zullen jullie het ook wel horen als jullie daar recht op hebben! Voilà, dat moest me nu eens van het hart. Een hele boterham, maar het doet me deugd, telkens weer!
Dit zal ik nooit vergeten. Dit waren de woorden die mijn gynae zei toen ze ons de echo overhandigde: hier is hij, jullie kleine kabouter! Die woorden deden iets met mij, waardoor ik echt begon te zweven. Zo fier en trots dat ik was. Hihi! Ja ja, ONZE kabouter. Van mama en papa. Dat gaf zo'n goed gevoel! Wij zijn zo fier op jou lieve kleine spruit, omdat jij zo je best doet. Je bent een doorzettertje. Dat voel ik gewoon. Dat kan ook niet anders, want er stroomt bloed van een De Groot door jouw adertjes en dat zijn straffe kerels hoor. Zeg dat mama het gezegd heeft!!! Mijn intuïtie zegt trouwens dat je ook een kereltje bent. Volgens mij ga je de naam De Groot later doorgeven aan mijn kleinkindjes. Ja ja, een zoontje. Ik denk dat we een zoontje zullen krijgen. Ik weet niet hoe het komt, maar iets zegt me dat dit zo is. Bon ja, ik kan er ook totaal naast zitten, maar 'k weet het niet, er is iets ... Nog 3 weekjes te overbruggen. Dat zal snel gaan, denk ik. Volgende donderdag zijn we weeral een week verder en dan zit jij daar al 10 weken te groeien. Voor ik het weet, zijn we 8 april en mag ik aan jan en alleman verkondigen dat wij een kindje verwachten. Goh goh, maar wat zal ik glunderen!!! Met een smile tot achter mijn oren!!! Genieten zal ik doen, van de complimentjes, de aandacht, de felicitaties, de lieve woorden, ... Eindelijk is het onze beurt! Ik heb al tegen mijn zussie gezegd dat we dit dan moeten vieren door, jawel, kleertjes te gaan kopen voor onze kleine kabouter. Haha, fun, fun, fun!!! Of course, dan mag ik mij volledig laten gaan hé. Pas op, ik heb al twee bodietjes gekocht hoor in de C&A, dus da's flink hé van mij. Ik wilde bewust nog niet te hard van stapel lopen. Iets weerhield me om dat te doen. Ik wou rustig afwachten en nu is dat niet zo lang meer. Een plastieken bavetje en kleine slofjes van Winnie The pooh en 2 mooie pakjes had ik al eerder gekocht. Die pakjes waren al van mijn 20 jaar of zo en die twee andere zaken waren van toen we aan het oefenen waren. Maar ik vrees dat ik, eens de 3 maanden gepasseerd, mijn schade wonderwel zal inhalen
Ja ja, gisteren de eerste echo. Gisteren hebben wij jou voor het eerst gezien. Weliswaar als een witte vlek, maar we zagen toch al een mini-mensje van 2cm. EN we heb een teken van leven gekregen: jouw hartslag!!! ZO MAGISCH, ZO ONBESCHRIJFLIJK, ZO ONGELOOFLIJK wat dit met je doet!!! Echt waar!!! Niet te geloven!!! Ik lag de hele tijd met een smile toch achter mijn oren op die tafel bij de gynae. Ik begon net niet te wenen van geluk. Zo blij was ik! Papa en ik wisselden een paar keer van blik: zo van, ja het is echt waar, dat daar op het scherm is van ONS. Zo'n gebeurtenis! Toen de gynae ons de afdruk van de echo overhandigde, zei ze: hier is jullie kleine kabouter, een dikke proficiat! Het is fantastisch om zoiets te horen. Toch raar dat er van zoiets klein, zoiets fragiel, zoiets kwetsbaar kan uitgroeien tot een babietje. Ik kan er niet van over dat er in mijn buikje een klein mensje in wording zit, dat er een tweede hartje zelfzeker klopt. Toch mooi hoor! Het is misschien een cliché, maar ik kan het zoals zovele anderen voor de zoveelste keer bevestigen: het is het mooiste wat er bestaat in het leven! Een echt wonder!!!
Nog 4 weekjes aftellen naar meer zekerheid. Dan zal het pas echter worden. Iedereen mag het dan weten. Mijn buikje zal beginnen te groeien. Ik kan volop genieten zonder geheimzinnig te moeten doen en opletten wat ik zeg. O jeetje, dat zal zo plezant worden. Naarmate mijn zwangerschap vordert, naarmate het meer realiteit wordt dat jij binnen een paar maanden op de wereld zult komen. Ik kan echt niet wachten. Ik wou dat ik je nu al in mijn armen had en je kon knuffelen. Mijn zussie is ook zo ongeduldig. Ze is trouwe kijker van babyboom. Ik zie haar al dromen en vooruit kijken. Dat zal ook nogal het één en ander zijn. De twee zusjes die zo'n intens geluk eindelijk mogen delen. Hihi!
Ik kan het niet te lang meer maken, want ik moet straks nog een beetje de handen uit de mouwen steken. Ik moet ervan profiteren, nu dat ik energiek ben, want da's niet elke dag. Ja ja, kleine spruit, je put je mama'tje uit hoor. Je maakt me zo moe, maar dat geeft niet hoor. Zeer zeker niet!!! Want da's ook veruit het enige overheersende kwaaltje dat ik heb, dus ik mag me gelukkig prijzen. Tot gauw hoor. Ik weet niet wanneer, want ik heb niet zo veel tijd: ofwel ben ik moe, ofwel werk ik een beetje. Maar het zal niet zo lang duren hoor vooraleer ik terugkom, want nu was onze computer kapot. Amai, dat was op de tanden bijten: niks kunnen schrijven en zo. Pff! Maar goed, we are back! Tada!!! XXX
Soms heb ik het gevoel niet zwanger te zijn. Het enige zwangerschapskwaaltje dat ik zo heb, is moeheid. Soms veel en soms geen. Maar langs de andere kant zijn er nog tekens hoor: grotere borsten, gevoelige tepels, puistjes, steekjes in de buik (maar veel minder), moet altijd kokhalzen van tandpasta en mijn gezicht ziet er nog steeds beteuterd uit. Het zal wel die typische bezorgdheid zijn dat iedere mama in spe tijdens die prille zwangerschap ervaart zeker? Af en toe wordt ik overweldigd door een gevoel van angst. Dan wordt ik een beetje bang. Dan begin ik te denken aan een miskraam, aan het vruchtje dat niet groeit of zo. Op 11 maart krijg ik mijn eerste echo. Dat is dus nog 12 dagen. Ik ben er al een beetje bang voor. Ik hoop dat alles goed is en dat we onze kleine spruit zijn/haar hartje zullen horen kloppen. Pff, ik zal een beetje stress heb, denk ik. Maar alles zal wel in orde zijn. Ik moet positief blijven. Onze kleine spruit is een flinke! Je zal wel zien. Die bezorgdheid is normaal zeker, maar 't is vervelend. Vóór je zwanger wordt, leef je in onzekerheid en in periodes van nagelbijten, maar ik kan niet ontkennen dat dit blijft aanhouden tijdens de jonge zwangerschap. Geen mens die aan me ziet dat ik zwanger ben, behalve de echte experts, zoals mama's met veel kindjes of mama's die daar gewoon een neus voor hebben. Ik weet nu al, dat wanneer ik het grote nieuws aan iedereen mag vertellen, dat er sommigen uit de lucht zullen vallen en sommigen zullen zeggen 'ik dacht het wel'. En ik weet ook al wie! Bon, 6 weekjes en 2 daagjes zit jij daar al in mijn buikje, kleine schat. Ongeveer 1,5 cm groot ben je nu. Zo petit! Zo onwezenlijk en zo onvoorstelbaar dat jij daar effectief in mijn buikje zweeft. Zo vreemd! Nog 1,5 mnd flink je best doen en dan heb je de kaap van 3 mnd overschreden. Dan ben je over de veilige grens. Maar dat wil niet zeggen dat je dan moet slabakken hé. Oh nee! Laat ons maar eens een poepie ruiken! Vanmorgen heb ik in mijn bed liggen lezen. Beetje bij beetje geraak ik een hoofdstuk verder in mijn 3 boeken die ik elk met veel overgave lees. Het is zo leuk om telkens een stadium verder te komen en om te weten wat er op dit moment allemaal met jou gebeurt. Zo zal ik je van in het begin tot het einde perfect kunnen opvolgen. Ik vind het superinteressant! De komende weekjes zal het weer een beetje druk worden ten huize De Groot-Van Audenhove. Aanstaande donderdag komen ze met de keuken (JIHA) en er staat ons nog veel opkuiswerk en verhuis te wachten. Man, man, man, ik mag er niet aan denken. Ik zie er zo tegenop! MAAR, ik zal het rustigaan doen hoor. Op mijn tempo en zeker niks overhaasten. Al duurt het een maand, we geraken er ook wel, want het is nu zo belangrijk dat ik niet te veel stress ervaar en me niet uitput zodat jij niet in gevaar komt! Jij ben het enige wat telt nu!!! Maar toch, het blijft lastig hé. Ik zal moeten profiteren van de momenten dat ik me energiek voel, want als ik moe ben, dan lukt het echt niet hoor. Dat is dan ook het signaal voor een dutje. Papa zegt ook dat IK vooral zorg moet dragen voor JOU. Zo lief hé! Ja, dat is hij wel hoor. Mensen die hem niet kennen, zullen dat niet gauw denken, maar ik denk eerlijk gezegd dat ik het liefste ventje van de wereld heb. Hij heeft zo'n goed hart. Hij is zelfs de liefste van ons twee. Eerlijk waar! En je zou zeggen dat de vrouw de liefste zou zijn, maar bij ons is dat omgekeerd. Shame on me , but lucky me ! Mijn rug is een bijkomend lastig ongemak, maar daar heb ik al langer last van. Pff, da's van al dat werken hé. Verdorie! Het blijft maar duren. Ik ben er al bij de dokter mee geweest en ze heeft me kiné voorgesteld. Ik ben er nog niet mee begonnen, omdat ik daar nu echt geen tijd voor heb én al zeker niet de energie. 's Avonds ben ik daar veel te moe voor. Laat staan dat ik oefeningen sta te doen bij de kinesist! Maar ik weet, ik moet en zal ook gaan, want het is nodig. Het zal er vanzelf niet op verbeteren. Van zodra we weer een beetje op ons effen zitten, stap ik naar de kiné. Beloofd! Nu staat het ook zwart op wit! Voilà se, weer een mooi verslagje voor jou kleine spruit. Weer al wat meer info over jouw 'voorgeschiedenis'. Dikke kusknufjes, jouw mamatje!!!
Dag spruitebol, hoe gaat het ermee? Alles goed hoop ik? Zoniet, laat het mij op tijd weten, want dan soigneer ik jou nog beter dan dat ik nu al doe. Maar jij trekt jouw plan wel hé? Zoals onze papa! Met mama'tje gaat het ook goed. Alleen ben ik erg moe. Steeds in de namiddag hé. Vandaag heb ik weer zitten geeuwen, niet te doen! Straks zal ik me na het eten weer niet kunnen bedwingen om een klein dutje te doen. Zo'n half uurtje en daarna voel ik me weer wat fitter. Vannamiddag heb ik een nieuw soort van steekjes gevoeld. Zo onderaan in de lies. Dat heb nog niet gehad. Het voelde anders aan. Hmm, wat zou dat weer zijn? Niks ernstig hoor, ik maak me geen zorgen. Da's de normale gang van zaken zeker hé bij een zwangerschap. Ik moet wel zeggen dat ik er mij soms moet aan herinneren dat JIJ wel degelijk aan het groeien bent mijn buik. Soms besef ik gewoonweg niet dat jij daar zit. Het is zo vreemd! Met momenten kan ik het echt niet vatten. Het klinkt cliché, maar 't is toch een wonder hoor, zo'n babietje in je buik. Wat ben ik blij!!! Nog twee weekjes en dan krijg ik een eerste fotootje te zien van jou. Wat ben ik benieuwd én ongeduldig!!! Dat zal weer zo'n emotioneel moment zijn. Papa'tje gaat ook mee, of course, zodat hij ook wat dichter bij dit grootse gebeuren betrokken wordt hé. Zodat hij jou ook al een beetje leert kennen. Jah, de band met mij wordt nu al gesmeed en met jouw papa zal dit pas kunnen beginnen binnen een 34-tal weekjes. Raar toch! Ik prijs mezelf gelukkig dat ik diegene mag zijn die zwanger is en niet jouw papa. Da's een mooi geschenkje van moeder natuur!!!
Niks met de baby hoor of met mij, maar ik heb wel iets vernomen dat me niet neig aanstond! Zaterdagavond waren we uitgenodigd op een verjaardag van een vriend. Met veel tegenzin reden we naar de plaats van afspraak. Bij het binnen komen in het café, merkte ik op dat Dietrich me raar bekeek. Meermaals bekeek hij me zo op een rare manier. Plots zag ik Dietrich iets in het oor fluisteren van onze papa. Ik meende te horen 'proficiat' en ik hoorde papa luid en duidelijk antwoorden: "Hoe wete gij da?" En Dietrich mompelde iets en moest lachen. Ik vroeg aan papa wat Dietrich te vertellen had, maar hij wilde het niet zeggen.Toen iedereen uit het café vertrok om naar een ander café te gaan, besloot ik om naar huis te gaan. Ik had er totaal geen zin in en zeker niet om tegen mijn wil in die smerige rook van de sigaretten te zitten. En ik was nog moe ook. Ik probeerde papa nog uit te horen wat Dietrich gezegd had, maar hij zei dat het niks speciaals was en dat ik er mij niks van moest aantrekken. Achteraf zou ik dan weten waarom hij dit zei. Om mijn geen zorgen te doen krijgen en mij gerust te stellen. Zo is papa hé. Zo lief! Ik reed tot bij mijn schoonmoeder en ging de papa daar opwachten als hij terug kwam van het feestje. Mijn schoonmoeder vroeg hoe het met me ging en zo en plots zei ze dat Gerrie zich versproken had over ons. Ik dacht: "WAT???" Ze zei dat Dietrichs vader aan Gerrie gevraagd had hoe het zat met onze papa, of er nog geen kinderen op komst waren. En Gerrie, verdorie, antwoordde: "Euuuuuuuh" En ja, die euh was al duidelijk genoeg hé, waarop Dietrich zei: "Allé, daarmee ist van da! Goh goh!" Lap! Man, ik was boos toen ik dat hoorde. Ik heb het wel niet laten blijken aan mijn schoonmoeder, want ja, maar toch kreeg ik er de kriebels van! Dus mijne frank viel direct hé! Ik maakte de link met Dietrich zijn reactie in het café. Ik moest er niet verder over nadenken hé. Ik weet dat het Gerrie zijn bedoeling niet was om het te verklappen, maar hij kon wel slimmer gereageerd hebben hé, maar ja, da's Gerrie hé. Papa heeft me achteraf verteld dat hij aan Dietrich gevraagd had om het niet verder te vertellen omdat ik dat niet wil. Hij zou beloofd hebben om zijn mond te houden en we hebben er wel vertrouwen in, maar toch vind ik het niet leuk. Papa zei ook nog dat hij Gerrie tegengekomen is in het café en dat hij zich verontschudligd heeft. Maar goed, het was een ongelukje. Het was niet met opzet. Och ja, da's nu wel nog het minste hé schattie. Zolang jij maar flink verder groeit. Da's nu mijn grootste zorg!
te kopen. En toch vind ik het zo tof dat mijn lichaam zo verandert. Ik geniet ervan. Ik vind het zo mooi en voel me alsmaar meer een moedertje. Die buik is gewoonweg prachtig. Hopelijk blijft hij ook zo en blijf ik gespaard van striemen. Ik smeer alvast (bijna) iedere dag preventief mijn buikje in. 
, geen enkele kwaal meer en de kwaaltjes die ik had, waren enkel moeheid en zelden misselijkheid, maar da's al verleden tijd. Misschien klinkt het ondankbaar, maar dat is niet zo hoor. Er bestaat geen twijfel aan hoezeer jij gewenst bent lieve pruts, alleen wou ik jou nu al knuffelen. Maar blijf maar nog enkele maandjes in mijn buik, want daar hoor jij nu te zijn: veilig en warm en dicht bij mama'tje. Doe maar flink verder, pruts.
!!! En mijn buikje heeft hij/zij ook al vlug bewerkt, zeg maar. Ik vind het zo leuk en grappig dat dit mij overkomt. Dan denk ik, typisch een De Grootje. Papa zijn nicht heeft ook al gezegd dat een jongetje goed bij hem zou passen. Een kleine kapoen, een stoer klein ding. Volgende woensdag weten we het. Da's nog 5 daagjes ... hoho spannend!!!
. Bij haar zul je nooit enge stiltes meemaken, denk ik. We zullen soms niet altijd even snel buiten geraken bij haar, vrees ik. Het heeft zijn voordelen en soms waarschijnlijk ook wel zijn nadelen, maar niemand is perfect! Momenteel zie ik het alleen maar als een voordeel, maar ik weet nu al dat dit na een tijdje wel eens zal knagen, maar ja, verder heb ik (voorlopig) niks negatief te zeggen over Tante Pug. Het is een heel enthousiaste madam en ze klonk erg oprecht. Je ziet dat ze dit beroep met hart en ziel doet. En ze is niet fake! Dat zie ik zo! Haar worden zijn gemeend. Ik ben alleen maar vol lof over haar. Zij was de eerste onthaalmama die ik bezocht heb en ik was meteen verkocht. Na nog zo'n 5 of 6 onthaalmoeders bezocht te hebben, bleef ik iedere keer bij mijn eerste keuze. Het draaide telkens op een teleurstelling uit, behalve bij de allerlaatste. Toen heb ik eventjes getwijfeld, maar niet lang. Tante Pug stak er met kop en schouders bovenuit! Ik ben ervan overtuigd dat onze kleine pruts goed zal opgevangen worden. Ze heeft principes en is recht doorzee en daar hou ik enorm van bij de mensen. We zijn zelf ook een beetje van dat soort 
Ik moet soms opletten dat ik niet uit mijn sloffen schiet, zelfs tegen sommige collega's. Gelukkig heb ik nog geen mensen gekwetst door opmerkingen of zo. Mijn geduld raakte wel een keer op bij een voorval van mijn chef, maar iedereen gaf me terecht gelijk hoor. Mijn chef is namelijk een smeerlapje, wie ik eerlijk gezegd het daglicht niet gun. Maar het moest me van het hart en ik kon mijn woede niet meer beheersen. Ik heb het nog beschaafd gehouden hoor! Een tweetal weken geleden heb ik nog zo'n voorval meegemaakt waarbij ik geëxplodeerd ben. Het is de schuld van de hormonen hoor. Ik begon bijna over te koken, denk ik 
Als ik neerzit, ja, dan is dat vetbandje daar ook weer hé! Vandaar ook dat ik het soms een beetje vervelend vind en mijn buikje nog een beetje wil wegmoffelen. Sommige mensen zullen gewoon denken dat ik dik ben en dus niet zwanger. Maar ja, da's in het begin waarschijnlijk hé. Als mijn buik blijft groeien zoals hij nu bezig is, dan zal het niet lang meer duren vooraleer ik een mooi bol en rond zwangerschapsbuikje heb. Ik begin zo stilaan te denken dat onze kleine pruts een stevige knul / meid zal worden. Als hij/zij zo verder doet, dan zal het een dikke brok worden en nochtans eet ik niet meer dan anders hoor. Ik snoep veel minder, heb geen ongezonde braspartijen meer, drink meer water, eet meer groentjes ...kortom, ik ben VEEL gezonder bezig! En da's allemaal voor onze kleine pruts! Yep yep!
Hihi, maar dat geeft niet hoor. Ik zou het erg leuk vinden om een mini-kopietje te krijgen van de papa, want papa verdient dat. Dan kan hij eindelijk de wijsheid die hij van zijn papa geleerd en geërfd heeft, overzetten op jou, kleine pruts. Pas op, hij is niet altijd van de gemakkelijkste hoor, maar er zit altijd een moraal achter zijn plan. Het zijn soms doordenkertjes, maar dat verdient alleen maar respect. Het is niet altijd evident om zijn grillen te begrijpen, maar als je er lang genoeg over nadenkt, dan valt de puzzel wel in elkaar. Eens je dat door hebt, dan besef je dat het eentje uit de duizend is, geloof me. Sommige mensen hebben dat niet altijd door en kunnen het gewoon niet snappen. Dat vind ik soms zo jammer! Niemand kent hem beter dan ik, natuurlijk, maar hij heeft een hart van goud. Echt waar! Het zou leuk zijn moest iedereen dat zien, maar ja ... Dus prutsje, wees gerust, jouw papa weet van aanpakken. Je zal hem graag zien! Net als ik!!! 
