Amai, amai! Wat was me dat een weekend seg! Pff! Zo emotioneel dat ik was seg. Zaterdagavond moesten we naar een trouwfeest van de nicht van papa. We werden daar rond 21u verwacht, enkel voor het dessert dus, maar natuurlijk was ik erg moe. Ik had thuis ook met vanalles bezig geweest. In de voormiddag naar de winkel met mijn zussie en in de namiddag samen staan koken in onze nieuwe keuken, babbelen, babbelen en nog eens babbelen (kan erg vermoeiend zijn :lol:), ... Dus ja, ik was tegen de avond redelijk uitgeteld en zag het niet zitten om me op te dirken en dan nog eens onder de mensen te moeten komen. Papa was trouwens ook erg moe. Hij had samen met een vriend de ganse dag boompjes gepland op onze hof. 20 are groot, dus je kan je wel voorstellen dat het een zware karwei was en het is nog niet gedaan hoor. Er moet nog veel gepland en gezaaid worden :roll: We gaan er hier een leuke plek van maken hoor kleine spruit. Je zal je later kunnen uitleven in ons eigen bos. Hihi! Boomhutten maken, verstoppertje spelen, kamperen, lekker ravotten in het zonnetje, noten rapen en krieken plukken ... Leuk! Mijn zussie en ik zaten al te mijmeren over later. "Mijn kinderen kunnen later dan zeggen: mogen we bij Tante Mijke in haar bos gaan spelen mama?" zei ons Bibib. Grappig hé!
Nu ja, toch moesten we ons klaarmaken en vertrekken. Pff, het was daar zo saai! Ik had er echt geen zin in hoor. Ik kon wel ter plekke in slaap vallen. En mijn kleren zaten ook niet gemakkelijk. Mijn buik zwelde enorm op, vandaar dat ik mijn jeansjasje dan ook maar aanhield. En natuurlijk zal de familie me van kop tot teen gekeurd hebben om te zien of er iets veranderd was aan mij, want ja, iedereen dacht tijdens het kerstfeest dat ik zwanger was hé. Herinner je het nog? Dus dan zou ik nu minstens 4 maanden zwanger moeten zijn en verwachtte iedereen waarschijnlijk dat er een buikje zou te zien zijn en waarschijnlijk ook dat ik het grote nieuws kenbaar zou maken. Je kunt dus best begrijpen dat ik een grote druk op mijn schouders voelde. Papa die trok zich daar natuurlijk niks van aan: laat ze maar denken, zei hij, maar ja, bij mij is dat anders hé. Hem staren ze niet aan hé! Mij wel! Ik voelde me al zo ongemakkelijk met die gezwollen buik, die ik uiteraard nog moest verstoppen tot 9 april. Dus ja, ik was vermoeid, liep ambetant door het gespeculeer die vermoedelijk de ronde deed en de emoties begonnen stilletjes aan op te lopen. Ik wou daar gewoon weg en had geen zin om onder de mensen te zijn. Ik wou me verstoppen. Een tante stelde me ook alsmaar vragen. Dat was goed bedoeld hoor. Ze wou gewoon vriendelijk zijn, maar ik had liever dat ze me met rust liet. Ik wou gewoon slapen. Ik zat ook constant te geeuwen en dat valt de mensen ook op uiteraard. Iedereen zal wel gezien hebben dat er iets met me was. Wat wil je? Een moe gezicht, ik zei geen woord, ik zat constant te gapen ... Op een gegeven moment werd ik ook helemaal pissed door een opmerking die mijn schoonbroer en schoonmoeder gaven op onze papa. Grrr! Ik was zo boos! Die twee spannen ook altijd samen hé tegen onze papa en ik vind dat zo oneerlijk. Soms zou ik hen met hun kop tegen mekaar kunnen slaan. :-x (het zijn de hormonen hoor, kleine spruit, die me zo opjutten; don't worry!). Maar goed, ik ben boos naar buiten gelopen (die tante en nonkel die bij ons aan de tafel zaten, zullen dat ook wel gezien hebben :oops:, dus ja, nog meer vermoedens dat ik niet in mijn normale doening was, jongens toch). Papa is nadien dan tot bij mij gekomen om me te troosten, want ik stond te huilen in de kou. Daarna terug binnen gegaan en me terug aan de tafel gezet, maar ik heb me met mijn rug naar hun gedraaid, want iedereen was me nu toch al aan het nakijken. Pff! Ik zag hen denken: wat is dat nu toch met Marijke??? Het volgende voorval: er komt een andere tante op ons afgestapt en zegt ze tegen mij: "Allé, waarom gaan jullie niet een beetje dansen? Kom toch dichter bij de dansvloer zitten!" Ik dacht weeral: stop nu met zagen, laat me gewoon met rust, zie je dan niet dat ik moe ben en dat ik geen zin heb om te lachen! Ik antwoordde dus ook niet en papa viel voor me in. Hij zei: "Ze is moe jong! We gaan straks naar huis". En die tante: "Ah ja, ik dacht het al, er zei iemand tegen mij dat ze er al moe uitzag. Ze zou toch niet zwanger zijn?" en toen keek ze mij aan. Ik was toen totaal niet in staat om iets uit mijn mouwen te schudden en heb mijn hoofd gedraaid. Ik wist niet waar naar kijken en kon in tranen uitbarsten. Man toch, ik heb moeite moeten doen om mijn tranen te bedwingen en ik voelde gewoon dat iedereen me aankeek. Ik dacht echt: verdorie hé, zien jullie nu dan echt niet dat ik met rust wil gelaten worden. Als iemand op het punt staat om in tranen uit te barsten, dan moet je die persoon niet blijven aanstaren om te wachten totdat die persoon werkelijk in tranen uitbarst, want dan gebeurt dat ook wel degelijk. Gelukkig kwam het niet verder tot tranen in mijn ogen, maar dat was al voldoende voor stof tot nadenken. Onze papa zag dat natuurlijk en begon met die tante te praten om het gesprek een andere wending te geven, maar het kwaad was al geschied natuurlijk. Tot vervelends toe bleef die tante - hoe dom ook - bij mij staan en keek ze me af en toe vanuit haar ooghoeken aan om te checken of ik nu zat te huilen of niet. Mensen zijn ramptoeristen hé en ik was die avond wel degelijk een ramp! Ik durfde geen vin meer te veroeren. Na wel 10 eeuwigdurende minuten ging die tante dan toch weg. EINDELIJK! Nu is het hét moment om onopgemerkt naar buiten te glippen, maar of dat gelukt is ... Ik denk het niet, want ik stond die avond in het middelpunt van de belangstelling, gewild of niet, ik moest het ondergaan. Dat was zo'n vervelende avond dat ik de volgende morgen met een wrang gevoel opstond, maar het moment van de verlossing was toch wel de ontsnapping. Ik heb niet eens goeiedag gezegd tegen de mensen. Zelfs niet tegen mijn schoonbroer en -moeder. Natuurlijk zullen er nu nog meer mensen met vragen zitten en heb ik alleen nog maar meer verwarring gezaaid. Och ja, ik zou gewoon foert moeten zeggen, maar dat kan ik nu eenmaal niet hé. Zeker nu niet. Ik ben gewoon een emioneel wrak. En dan ben ik nog eens moe bij, dus dat maakt alles erger. Papa zei het nog: je ben zo emotioneel als een berggeit. Dat zegt hij soms tegen de mama hé: emotionele berggeit. Ik ben van nature zo al, maar met het ouder worden en nu zwanger te zijn, verdubbelt alles gewoon. Man, man, man!
Zondag kwamen dan nog papa's mama en grootmoeder op bezoek. En daar had ik nu ook weer geen zin in. Voor elke commentaar dat mijn schoonmoeder gaf, had ik zin om uit mijn krammen te schieten, dus heb ik wijselijk in mijn keuken verder gewerkt en zoveel mogelijk het gepraat genegeerd. Dat kan me nu bij iedereen overkomen hoor. Diegene die nu op dit moment in mijn buurt is, kan het slachtoffer worden van woedeaanvallen en/of huilbuien. Het zijn de hormonen die me zo labiel maken. Tot op een bepaald moment kun je er best wel mee lachen hoor. Raar wat er met een zwangere vrouw kan gebeuren :shock: Maar dit was de eerste keer dat ik dit meemaakte. Rond 17u30 's avonds was ik dan ook weer stikkapot zodat ik in mijn bed gekropen ben om wat te slapen. Rond 20u ben ik wakker geworden. Maar het was geen 'Wake up shunshine'. Het was eerder van: pas op of ik bijt! Papa was de spaghetti aan het maken in de keuken. Hij was ook net wakker. Hij had ook een uurtje geslapen. Ik zette me bij hem aan tafel en hij merkte dat ik down was. Ik kon niet lachen of niks. En natuurlijk begon ik een beetje ambetant te doen. Ik zaagde eigenlijk een beetje, maar papa had er begrip voor en probeerde er zo goed als mogelijk op te reageren, maar op een gegeven moment moet ik onuitstaanbaar geweest zijn, dat hij zei: nu moet het gedaan zijn Marijke want ik heb er ook geen zin in hoor. Begrijpelijk! Het is niet alltijd gemakkelijk! Dus ja, ik begon te huilen en te snikken. Zo'n verdriet dat ik had! Amai, straks begin ik nu ook nog te huilen. Ik krijg al compassie met mezelf. Papa probeerde me uiteraard te troosten. Tot op een bepaald moment begon ik te wurgen, waarschijnlijk van de spanning. Ik ben naar het toilet gelopen en hing al wurgend over het toilet. Er is eventjes iets uitgekomen. Ik ademde diep en probeerde zo kalm te worden. Toen ik terug naar de keuken ging, zei papa: "En 't was tof zeker zo moeten overgeven? Vond je dat leuk?" Ik antwoordde dat ik niet echt overgegeven heb en dat ik het anders wel leuk zou gevonden hebben, maar nu niet. Plots was ik weer (redelijk) happy en heb ik meteen 2 borden spaghetti opgevreet. Plezant hé! :wink:
Het zijn toch wel leuke anekdotes om later na te lezen. Op dit moment zit ik ook thuis, want ik zag het niet zitten om te gaan werken. Pff, ik wil gewoon niemand zien! Ik hoop dat ik me morgen een beetje beter voel en dat ik terug kan gaan werken. Ik doe mijn werk supergraag, maar de laatste tijd heb ik er totaal geen zin in. Ik zit daar ook niet met mijn vingers te draaien hoor. Ik heb het elke dag behoorlijk druk. Dus als ik thuiskom heb ik al een zware dag achter de rug en dan ligt er thuis ook nog werk op me te wachten. Pff! Straks moet ik nog een ganse achterstand strijk wegwerken. Dus ik kan dat dagje ziekteverlof goed gebruiken. Ik heb het verdiend! Ik ben nog maar weinig of niet ziek geweest, dus ik ben geen profiteur. Een week of 2 geleden heb ik ook 3 dagen thuis gezeten, maar dan was ik ook erg moe. Het werk komt nu op de laatste plaats hoor!
Eén ding heb ik nu wel geleerd na dit helse weekend. Als je vermoed dat een vrouw zwanger is, ga er dan ook niet zo achter zitten gissen of die dame uit te horen of er grapjes over te maken. Geen enkele zwangere vrouw (of toch bijna geen enkele) heeft graag dat de mensen op voorhand weten dat ze zwanger is, want die vrouw wil zeker zijn en eerst die bangelijke 3 maanden overbruggen en dan pas met een gerust hart het grote nieuws verkondigen. Want als de mensen al vroeg iets proberen los te peuteren, wat trouwens erg onbeleefd is, weet ik nu (mea culpa :oops:), en er dan plots iets erg gebeurd, zoals een miskraam, dan kan dit erg vervelend worden als je me begrijpt .. Dus alsjeblieft mensen, wacht gewoon af en als er goed nieuws is, dan zullen jullie het ook wel horen als jullie daar recht op hebben! Voilà, dat moest me nu eens van het hart. Een hele boterham, maar het doet me deugd, telkens weer!