Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
21-02-2009
Slapen, overgeven en gezwollen buik
Donderdagavond was ik erg moe, dus besloot ik om mij na het eten een beetje af te leggen in de zetel. Ik heb lekker doorgeslapen tot de volgende morgen. Dus ik was redelijk moe hé. Dat is me zelden of nog nooit overkomen. Maar ik vind het allesbehalve erg hoor. Het is weer een teken dat je mij geeft dat je lekker je gangetje gaat in mijn buik. Al zo'n 2,5 mm groot ben je nu! Je hebt ook de gewoonte om in de namiddag mijn buikje nogal te laten opzwellen. Is dat omdat je jouw matrasje aan het opblazen bent kleine spruit? Ik begrijp het hoor! Als je maar goed ligt! Het moet wel een grote matras zijn, want mijn buik wordt wel erg dik. Ik heb moeite om mijn broek dicht te houden, maar ik kan ze moeilijk openzetten hé op mijn werk. Mijn collega raadde me aan om een zwangerschapsbroek te kopen. Ik vind dit nogal vroeg. Maar ja, als mijn buikje zo blijft opzwellen, dan zal ik niet lang moeten wachten, vrees ik. Dat mijn buik zo opzwelt, zal wel niet komen door dat jij aan het groeien bent hoor. Dat zal gewoon normaal zijn. Ter voorbereiding zeker ... Natuurlijk hoop ik dat mijn buik snel dik wordt hé. Hoe rapper, hoe beter. Ik ben erg ongeduldig. Ik kan al niet wachten om met mijn buikje te pronken. Aangezien ik van mezelf al een redelijk buikje heb, vrees ik dat ik toch nog lang geduld zal moeten oefenen. Moest ik geen grammetje vet hangen hebben, dan zou je dat wel sneller zien. Maar goed, toch liever wat pak aan, dan geen. Dat weten we al langer hé. Geen watjes in onze familie hoor! Vrijdagmorgen heb ik voor de eerste keer moeten overgeven! Ja ja, de allereerste keer! Ik was mijn tanden aan het poetsen en plots kreeg ik een afkeer van die tandpasta in mijn mond. Ik begon te wurgen, maar probeerde het tegen te houden. Dat lukte niet en dus kwam mijn ontbijt er direct weer uit! Het was niet veel en ik was niet misselijk hoor. Jah, ik werd gewoon bweurgh van die tandpasta zeker hé. Ieeeeeuw, als ik er aan terugdenk. Maar je gelooft het of niet, ik vond het een fijn gevoel! Hahahahaha! Ja ja, dan besef ik weer dat ik zwanger ben hé. Jiha, ik ben zwanger!!! Laat de kwaaltjes maar komen, zolang ze maar met mate zijn.
Ik zou nog bijna vergeten te vertellen dat we zondagavond 15 februari bij mijn broer en schoonzus langsgeweest zijn om te vertellen dat we jou in oktober mogen verwachten, schattie!!! Ja, die waren blij na het horen van zulk goed nieuws. Toen we binnenkwamen, was mijn broer al een beetje geschrokken omdat hij ons niet meer zo laat verwachtte op een zondagavond. Het was 21u en da's inderdaad niet onze gewoonte. Mijn broer zei glimlachend: "En, wat nieuws?" "Euh, wat nieuws zou er moeten zijn?" vroeg ik. En hij: "Ah ja, 'k weet nie". "Ah, d'er is niks hoor!", zei ik. Ik wou natuurlijk niet direct met de deur in huis vallen hé. En ik dacht al van, ja lap, ons ma heeft haare mond nie kunnen houden en het al verteld aan onze Jurgen!!! Maar dat bleek achteraf toch niet zo te zijn. We waren aan het praten en het gesprek draaide uit op het laten wegnemen van baarmoeders en eierstokken ... tot ik op een gegeven moment zei: "Ja, ik zal alles nog moeten hebben hé en ik kan het goed gebruiken (mijn broer keek al met vraagtekens mijn richting uit), want ja, ik ben zwanger hé!" Mijn broer en schoonzus feliciteerden me direct en moesten lachen. Ze leken ook een beetje geschrokken. Mijn broer dacht nog dat onze zus eerder zwanger zou zijn dan mij. Ze dachten dat we nog wat langer gingen wachten. Alleen mijn zus was op de hoogte van het feit dat we bezig waren met zwanger worden. Zij staat ook zo dicht bij mij hé! Wij zijn twee handen op één buik. Ik wou niet direct aan de ganse familie vertellen dat we aan het oefenen waren hé. Ik wou de rest gewoon graag verrassen, zoals nu dus en dat is goed gelukt. Moest iedereen al op de hoogte zijn, dan had ik geen blij nieuws meer om te vertellen, of toch niet zò blij en verrassend zoals het nu was. Zelfs ons Bibib heb ik alsnog kunnen verrassen, ook al was ze op de hoogte van het feit dat we probeerden om zwanger te geraken! Nu schiet er nog 1 persoon over hé en dat is onze papa zijn broer, maar we hebben de kans nog niet gehad om het hem persoonlijk te vertellen. Het is niet onze gewoonte om bij hem thuis eens op bezoek te gaan. Dat gebeurt gewoonweg niet. Ja, raar hé, maar dat zul je later wel begrijpen schattie. Hopelijk blijft de kans niet lang op zich wachten, want ja, iedereen van de familie weet het al. Maar mijn schoonbroer zal het waarschijnlijk wel al weten van mijn schoonmoeder die haare teut niet zal kunnen houden hebben. Maar wat doe je eraan hé?
En op 9 april is de rest van de wereld aan de beurt. Dan mag iedereen het weten: tantes, ooms, meters, peters, vrienden, collega's ... Dat het maar snel zover is. Ik kan echt niet meer wachten! Potjandorie, da's nog zoooooooooooo lang. Maar het zal moeten hé! Doe jij ondertussen maar rustig verder schattie. Hou van je!!!
Vandaag ben ik niet zo moe geweest. Enkel vanmorgen een beetje, maar naarmate de voormiddag vorderde, kwam ik er door en heb ik me voor de rest van de dag redelijk fit gevoeld. Ook op dit moment. Ik ben zelfs redelijk energiek. Ja, dat zal zo afwisselend zijn zeker hé: moe, fit, moe, fit, ...
In de voormiddag had ik wel een beetje last van het buikje. Ik kon hem gelijk niet intrekken en hij stond redelijk bol. Ik had echt zin om mijn broek open te zetten, maar dat kon uiteraard niet hé op het werk. Als ik thuiskom ben ik wel altijd blij dat ik de broek kan openzetten. Maar dat die buik al redelijk dik staat, komt nog niet door onze kleine spruit hoor. Dat kan nog niet! Het leek of mama voorheen al een klein beetje zwanger was. Ik heb zaterdag een fotootje getrokken van mijn buik en zo ga ik elke maand een fotootje trekken om te zien hoe snel mijn buikje groeit. Dat zeg ik al van mijn 20 jaar of zo dat ik dit ging doen. Dus bij deze! Op de foto lijk ik al 3 maand zwanger.
Morgen ben jij al 5 weekjes lieve spruitebol. Flink hoor! Dada! XXX
Het is toch nog een beetje bang afwachten totdat ik de veilige grens van 3 maanden zwanger zijn overschreden heb. Jongens toch, het was te verwachten hé dat ik een beetje ongerust zou zijn. Geen paniek hoor spruitebol, ik loop niet gek van de zenuwen en angst hoor, maar de schrik zit er wel een ietsie pietsie in. Zeker na het horen van het verhaal van mijn schoonzus, want zij heeft op haar 5 à 6 weken een miskraam gehad. Man, ik mag er niet aan denken, dus dan ga ik dat ook niet doen hé. Gewoon rustig genieten en alles op me laten afkomen. Het zit wel snor! Ik weet dat spruitebol ons niet in de steek zal laten, want de familie De Groot - Van Audenhove is een sterk ras zenne!
Vandaag heb ik weer een gelukssprongetje in de lucht gemaakt. Ik mocht bellen naar mijn gynae voor het resultaat van mijn bloedanalyse die ik gisteren laten doen heb. Mijn HCG-waarde was meer dan 3000 en dat is RUIM voldoende. Dus dat kan niet beter zijn hé. En ik ben beschermd tegen toxoplasmose, maar dat wist ik al enkele jaren. De verschijnselen laten zich blijken hoor! Ik ben redelijk moe, zeker na de middag. Ik zit contstant te geeuwen op mijn werk en moet er mij echt doorslepen. Mijn gezicht ziet er beroerd uit. Mijn BH's zijn al te klein! Af en toe een steekje in mijn buik. Een bewijs dat onze kleine man of vrouwke zijn nestje aan het maken is. Hihi! Een collega, die er niet van op de hoogte is, zei vandaag nog dat ik er erg moe uitzag. Ik zei dat het van de verbouwingen kwam. En zij: "Amai, ge kunt het nie wegsteken zenne. Pas maar op hoor, dat ge nie overkop gaat. Vond het wel leuk!
En verder doet mama haar uiterste best op het vlak van voeding hoor! Amai nie! Ik eet veel fruit en groentjes. Ik heb gisteren vis gegeten en vanavond ga ik opnieuw vis eten, want ik heb gelezen dat dit erg gezond is voor jou spruitebol. Dus dan doet mama dat hé. Ik heb worteltjes staan, waaraan ik 's avonds ga knabbelen. Ik drink 1,5 liter water per dag en daarnaast voldoende melk voor de calcium. Ik drink veel soep. Ik probeer zo goed als mogelijk van de chocolaatjes te blijven en dat is me tot nu toe gelukt. Hopelijk volhard ik! Niet dat dit ongezond is, een beetje chocola is zelfs gezond, maar ik wil toch niet te veel suikers eten hoor. Is veel te slecht! Bah! Verder varieer ik zoveel mogelijk op het vlak van mijn broodbeleg. Ik eet dingen die ik nog nooit gegeten heb en da's puur voor jou spruitebol, opdat jij voldoende en de juiste vitamientjes zou binnen krijgen. Of course hé spruitebol! Ik zorg ook dat ik mijn vezeltjes binnen heb en zo. Ja ja, goed bezig hoor! Als ik flink mijn best doe, dan help ik jou een flink handje op weg, is het niet mijn kleine schat? Met mijn voedingspatroon heb ik alleszins een goede start genomen en die zal ik met alle wil van de wereld blijven verder doen. You will see little angel!
Tot later voor meer heuglijk nieuws !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dag klein babietje, alles in orde daar in mijn buikje? Lig je goed? Lekker warm waarschijnlijk? Als jij tevreden bent, dan wij ook. Doe maar rustig verder ... Ik heb gisteren nog familie van jou op de hoogte gebracht van jouw komst, namelijk jouw grootmoeder en overgrootmoeder langs papa's kant en jouw grootouders langs mama's kant.
Rond 18u gisterenavond zijn we bij papa zijn thuis gegaan om een bad te nemen, want je moet weten dat wij momenteel zonder warm water zitten. Maar papa kan niet alles tegelijk fixen hé. Hij heeft duizend en één dingen te doen aan ons huisje. Dus bijgevolg moeten wij ons bij papa's mama gaan wassen. Maar nu gingen we ook met een bedoeling! Ja ja, het grote nieuws meedelen. Dat gebeurde na het badje en het eten. Jouw overgrootmoeder Paula was er ook bij. Papa begon met een grap over het huis. Hij zei dat we het gingen verkopen. Hihi, hun gezicht! Dan zei hij als lachend: "Nee hoor, Marijke moet iets zeggen." En toen volgden de woorden: "Ik ben zwanger!" Memé Paula zei direct: "Aaah, ik wist het jong. Toen ge zei dat Marijke iets moest zeggen, viel mijne frank, want ik meende nog te zeggen of da ze nie zwanger was!" Zei klonk erg verheugd met het nieuws, maar bij Brigitte was het maar kalmpjes hoor. Ze glimlachte gewoon even en wenste ons proficiat. Maar dat is typisch Brigitte hé. We hadden niks meer verwacht eigenlijk. We zijn haar manier van reageren al gewoon hé. 's Avonds thuisgekomen, heb ik de PC meteen aangezet, want ik wou het nieuws nog aan mijn ouders vertellen. Mama zat online, maar reageerde niet direct op mijn oproep. Na een klein halfuurtje kwam er reactie van de andere kant. We begonnen met hallo en hoe is het. Ik antwoordde dat het heel goed ging met ons. Grootmama vroeg wanneer ze met de keuken kwamen en ik zei op 5 maart. Dan zei ik: "Wacht, ik zal een fotootje sturen". "Ok", zei ze, maar zij dacht dat ik een foto van de keuken ging sturen, maar nee hoor, ik had voordien een foto van de positieve zwangerschapstest getrokken en deze ging ik verzenden via msn. Zo gezegd, zo gedaan, maar grootmama is natuurlijk een beetje van een computerdummie hé, dus ze moest even zoeken waar ze die foto kon terugvinden. Na een 7-tal minuten schreef ze: "Zie ik dat goed??????????" Ik: "Wat zie je?" "Als het dat is, dan ben je zwanger!" "Yep yep", zei ik. En het schrijven lukte plots niet meer bij haar, dus belde ze mij op. Ik kreeg er geen woord tussen. En ooooh wat was ze blij en ooooooh dit en oooooh dat. Het was overduidelijk dat ze content was. Grootvader hoorde ik op de achtergrond zeggen: "Zodus heeft de kleine ook al gewerkt seg!" "Ah ja, samen met mij hé! Hihi!" Het telefoontje heeft zo'n 10 minuten geduurd. Daarna schreef ze nog op msn dat ze er meteen ene gingen op drinken op hun volgend kleinkindje. Wat wel grappig is, is dat mijn moeder zei dat mijn grootmoeders nicht of zo, die paranormale dingen doet, voorspelt had dat er een geboorte op komst was en mijn moeder heeft daarop geantwoord dat ze dacht dat ik dat zou zijn. Er moet toch iets van waar zijn zeker van dat paranormaal gedoe?
Voilà, nu nog 3 mensen te gaan. Mijn broer en schoonzus en mijn schoonbroer! Het hoeft niet allemaal op 1 dag te gebeuren hé. Op die manier heb ik nog leuke momenten tegoed. Teveel emoties op 1 dag is een beetje te veel van het goeie hoor! Dus vanavond zullen we waarschijnlijk bij mijn broer gaan. Ik heb al een paar ideëen om het nieuws te vertellen, maar ik heb nog geen beslissing gemaakt. Maar goed, later meer hierover.
Klein spruitje, ik heb de indruk dat je goed je best doet hé, want vanmorgen rond 5u30 heb je me wakker gemaakt. Ik had buikkrampjes, maar ik vind het niet erg hoor. Zeker niet!!! Het stelt me gerust, dus doe maar voort zoals je bezig bent. Het is een teken dat je jouw huisje aan het verbouwen bent in mijn buikje. Maak het daar maar naar je zin! Daaaaaaag, lieve schat. DIKKE KUS!!!
Hihi, ZOOOOOOOOOOOOOO leuk! Ik heb mijn zus de verrassing van haar leven gegeven. Het was erg geslaagd!!! Ongelooflijk! Hihi! Zal eventjes schetsen:
Toen ik kwam aangereden, stond ze buiten aan haar huis. Ze gaf me een troostende knuffel (n.a.v. het negatieve berichtje van donderdag dus, haha) en vroeg hoe het met me ging. Ik zei beteuterd: ça va-tjes. En we begonnen te praten over koetjes en kalfjes. Ik kon me heel rustig houden en gedroeg me zelfs een beetje triestig. Ik vertelde o.a. over de verbouwingswerken en dat ik het niet meer leuk vond en zo ... Ondertussen had ik natuurlijk mijn 'halsketting' aan onder mijn jas. Op een gegeven moment moest ze eventjes weg met haar schoonpa die daar ook was. Ze zou niet lang wegblijven. Ze zei: "Wacht jij hier maar een beetje, ik ben straks terug." Ik mocht me een tasje soep opwarmen en een boterhammetje eten. Angelo, haare loverboy, was aan het werken in de badkamer. Tussendoor maakte hij snel een praatje met mij en vroeg of 'het' weer niks geworden was. Ik zei neen en legde hem uit wat de volgende stappen waren. Ha ja, ik wou natuurlijk het blijde nieuws EERST aan mijn zusje vertellen hé!!! Na zo'n half uur was mijn zusje terug. Ik had ondertussen mijn jas uitgedaan. Ze zei: "Pff, ik loop er maar slonzig bij hoor in mijn kleren vandaag. Had er geen zin in." En ik zei: "Och ja, ik loop er toch ook mottig bij." En ze keek naar mijn kledij en zag plots die halsketting hangen. Van zodra haar oog daarop viel, man, je moest haar gezicht gezien hebben. Wat hilarisch!!!!! Hahahahahaha, jongens toch, dat had ik nog nooit gezien. Die viel haast omver van het schrikken! Hihi! Dat gezicht vergeet ik nooit meer. Ze heeft me vastgegrabbeld en ze is beginnen huilen. Zo hebben we daar even gestaan. Ze zei dat ze erg blij was! Angelo was er toen ook al bijgekomen en mijn zuster vertelde het nieuws, maar hij zag waarschijnlijk wel al dat er 'iets' gaande was. Jah, Bibib was zeer aangedaan van het nieuws en had tranen in haar ogen. Ik stond daar zo fier als een gieter. Angelo zei nog dat ik heel goed kon acteren. Ik ben er zelf van verschoten hoor, want ik had echt niet gedacht dat het mij zou lukken. Maar toch, hihi, ben zo blij. Het was nog een leuke babbel daarna. Het onderwerp dat het meeste aan bod kwam, was uiteraard de baby he! Nu nog mijn broer, ouders, schoonmoeder en -broer en de mémé van onze papa. Ja, jouw papa, kleine spruit.
Ze zijn er nog niet! Vandaag weinig of geen krampjes gehad én ze leken al evenmin op ONGI-krampen. Zou het? Zou het? Hmmm, goh ik weet het niet. Ik begin toch al lichtjes te zweven hoor, maar ik zou het moeilijk kunnen geloven dat IK wel zwanger kan geraken. Dat ik, ons Marieke, wel kindjes kan krijgen! Dat Pieruske en Marieke wel degelijk kindjes gaan opvoeden! En toch had ik ook weer dat kokhalsgevoel vandaag. Hoho, jeetje toch, zou het echt zover zijn? Pff, zenuwen dat ik heb, maar zenuwen. Ik weet er geen blijf mee, maar toch zal ik nog wat geduld moeten oefenen tot zaterdag. Eigenlijk zou ik nu misschien wel al een testje kunnen doen, maar toch wil ik mezelf dwingen om te wachten tot zaterdag, want dan is het een hele speciale dag. Jawel hoor, dan is het 14 februari: Valentinesday!!! Leuk om later te kunnen vertellen dat ik op valentijnsdag een positieve zwangerschapstest had. Maar ja, we zijn nog zover niet. Ik begin wel meer en meer te denken dat het prijs is hoor. Ik heb niet echt het gevoel dat mijn er nog gaan doorkomen. Normaal gezien heb ik meer krampen en als ik er heb, dan lijken ze toch wel anders aan te voelen. Het lijkt alsof mijn buik zo wat uitgerokken wordt. Precies of ik buikspierpijn heb. Ik dacht dit al een poosje hoor, maar durfde het niet hardop te zeggen, omdat ik dacht dat ik mezelf weer iets aan het wijsmaken was. Het is toch zo vreselijk moeilijk om een onderscheid te kunnen maken hé. Bij de vorige ronde had ik ook vergrootte borsten, pijnlijke tepels en het kokhalsgevoel, maar dan ben ik wel ongesteld geworden. Waarschijnlijk wordt ik deze keer ook wel ongesteld hoor, maar ik heb wel mijn limiet van het overtijd gaan grondig overschreden. Of niet soms? Ben ik verkeerd?!?! Wel ja, alleszins, dit berichtje houd ik lekker nog voor mezelf, want mijn zussie mag dit nog niet lezen. Dus zal ik dit bericht pas later posten op mijn blog. Zowiezo ga ik haar negatief nieuws meedelen, deze avond nog, ook al zijn mijn regels nog niet doorgebroken. En als ik dan toch zwanger blijk te zijn na de test zaterdag, dan wil ik haar persoonlijk op een verrassende manier gelukkig maken. Hihi! MAAR, Marieke, 't zal wel weer niks zijn, ook al doet jouw lichaam overduidelijk anders dan de andere keren. Ik denk dat jouw lichaam weer een hele geniepige manier gevonden heeft om jou te pesten. Ze zal zeggen: haha, hihi, héhé, ik zal Marieke maar weer eens goed foppen en haar blazen wijsmaken én haar weinig of geen krampjes laten voelen, zodat ze denkt dat het patat is. Gemene heks is het, dat lijf van mij!!!
(geschreven op 12/02/09 om 19u41)
Limiet overschreden
Yep, ik heb mijn record verslaan! Mijn langste dat ik overtijd gegaan ben was, tot nu toe, op de 2de dag na de NOD rond 19u. En hoe laat is het nu? Ja hoor, 19u41!!! Moet ik nu blij zijn of niet? Want als ik niet blij mag zijn, dan wil dit zeggen dat mijn cyclus onregelmatiger begint te worden én nog eens langer bij ook. Verdorie hé! Doe me dat niet aan. Het laatste half uurtje doet mijn buikje wel weer verdacht hoor. Man, ik heb stress!!!!!!!!!!!!!!!
(geschreven op 12/02/09 om 23u18)
Stresskonijn
Hier ben ik weer! Ja, ik weet het. Ik loop een beetje gestressed. Wat zeg ik? ENORM gestressed. En ik begin al te dromen en meer en meer te zweven. O wee, als ze er toch doorkomen!!! Man, dan weet ik niet tot wat ik dan in staat ben hoor! Goh goh!!!
Ik heb daarnet mijn zus in elk geval al op het verkeerde spoor gebracht. Ik heb haar via een boze sms wijsgemaakt dat mijn regels zijn doorgebroken en dat ik het niet leuk vind en zo. Zij antwoordde dat ze het ook erg ambetant begon te vinden. Hihi! Ik wil haar uiteraard persoonlijk, hopelijk, het goede nieuws vertellen hé. Ik wil haar gezicht zien.
Voor het merendeel heb ik het gevoel dat ze niet meer zullen doorbreken, maar af en toe wordt die gedachte in twijfel getrokken door kleine krampjes. Maar als je zwanger bent, kun je ook krampjes hebben. Ongi-krampen en eerste zwangerschapskrampjes gelijken sterk op mekaar. Als ik morgenvroeg wakker wordt, dan zal ik denken: wauw, een ganse nacht overleefd (als ik nog niks zie in mijn slipje of course). Morgen rond de middag, zal ik dit opnieuw denken en zo verder toe naar de avond en nacht en zaterdagmorgen. O jee, spanning alom. Allé kom Marieke, ga nu maar slapen, want je hebt jouw rust nodig. Tot binnenkort lieve kleine spruit?
(geschreven op 13/02/09 om 18u49)
Bang
Jongens, jongens, jongens toch, wat is dit spannend seg!!! Maar ik ben zo bang voor de test morgen. Ik ben bang dat ik iets ga zien verschijnen op de test, wat ik liever niet zie, of beter ik ben bang dat ik niks zal zien verschijnen. Ik denk dat ik er dan een streepje op teken. Hihi! Nee, maar verdorie toch, laat het nu toch prijs zijn hé. Laat ons nu maar aan de beurt. We zijn er klaar voor. Al een tijdje trouwens!
Ik moet zeggen dat ik er sterk begin in te geloven hoor. Ik heb vanmiddag weer zo van die rommelende darmen gehad. Net alsof er lucht in zit dat niet kan ontsnappen! Ik ben ook redelijk moe en ik heb hier en daar puistjes op mijn gezicht, wat ik normaal gezien nooit heb. Als ik al eens last heb van puistjes, dan is het meestal 1 hele grote op een duidelijke plaats, bijvoorbeeld tussen mijn wenkbrauwen. En nog eens moe hé. Ik zou zo in slaap kunnen vallen. In elk geval, het feit dat mijn regels er niet gaan doorkomen binnen de korste keren, staat als een paal boven water. Hopelijk komt dit dus niet door het feit dat mijn lichaam niet meer wil reageren op de clomidpillen en mijn cyclus volledig in de war wil brengen. Want als dat het geval is, maak ik mezelf van kant! Dan is het gewoonweg om zeep hé, want dan heb ik er een probleem bij. Maar goed, ik denk eerlijk gezegd dat we ons mogen verheugen op goed nieuws. Mijn collega denkt ook dat ik zwanger ben, want ze zei dat ik er vorige week bleekjes uitzag en een vertrokken gezicht had. Bon, nog een 13-tal uren en dan weten we het resultaat! C u later alligator! After a while crocodile! (alligator + crocodile: lees kleine spruit, gniffel gniffel )
(geschreven op 14/02/09 om 7u30)
22 oktober wordt één van de speciaalste dagen uit ons leven
Jawel, ik ben ferm zwanger!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! WOEHOE!!!!! Ik ben zòòòòòò blij, zòòòòòòò gelukkig!!! Wij allebei!!!!! Man, man, man, 't is ons toch nog gegund. Oooh, ik kan het nog niet goed geloven. Hopelijk verloopt alles wel goed. Daar zal ik nu wel een beetje schrik voor hebben omdat het redelijk moeilijk ging om zwanger te geraken. Maar goed, daar mag ik mijn hoofd nu niet te veel aan breken. Genieten ga ik doen en met volle overgave. Yep yep! Ik was vanmorgen al redelijk vroeg wakker en kon niet meer slapen en ben daarom iets voor 7u opgestaan en heb de test gedaan. Mijn handjes beven er nog van. Pff, ik had zenuwen hoor! Papa was beneden al aan het werk aan ons huisje. Ik ben meteen naar hem toegestapt en gezegd: proficiat hé, je wordt papa!!! Dat waren de exacte woorden! En natuurlijk, hoe kan het ook anders, ben ik tranen met tuiten beginnen wenen. We hebben mekaar vastgepakt en ik kon maar niet loslaten. Na de eerste schok ben ik dan honderduit beginnen vertellen over hoever ik al was, hoe groot jij nu op dit moment bent (een volle millimeter, hihi), wanneer jij zal geboren worden, .......... Hihi en nu moet ik het nieuws nog meedelen aan mijn zussie! Dat zal wat zijn!!! Papa zegt dat ik me vanaf het eerste ogenblik dat ik haar zal zien, mij gewoon zal verraden. Hij zegt dat ik met een smile tot achter mijn oren zal lopen en me dus gewoonweg niet ga kunnen inhouden van lachen. Waarschijnlijk zal dat wel zo zijn, maar ik ga mijn best doen om de verrassing zo goed mogelijk te laten lukken. Ja, kleine spruit, ik ga haar eens goed laten verschieten hoor. Wat mama van plan is? Ik ga een lange halsketting rond mijn nek doen, waarvan de hanger tot op mijn buik komt en zo dus binnen stappen bij haar. Ik vermoed dat ze meteen raar ga opkijken, want ik draag bijna geen halskettingen en dan nog zo'n lange. Da's dus eigenlijk een traditie van vroeger. Zwangere vrouwen droegen dit en wouden zo aangeven dat ze zwanger waren. Maar ik ga dat niet blijven dragen hoor, want ik vind dat maar stom eigenlijk, maar ik vond het wel een leuke manier om haar te verrassen. Het zal haar wel meteen opvallen en ze zal ook wel direct de link maken. Allé, ik hoop toch dat ze deze traditie kent?! En dan moeten we de blijde boodschap aan mijn broer en schoonzus verkondigen! Ik denk dat ik voor hen een rebus ga maken waarvan de oplossing is: wij zijn zwanger. Voor het eerste woordje zou ik een weide tekenen, voor het tweede woordje een zon en voor het laatste woordje een zwaan. En onder de tekeningetjes schrijf ik dus welke letters er wegvallen of er bij komen of moeten verandert worden, zodat je tot de woorden WIJ, ZIJN en ZWANGER komt! Ik hoop dat het duidelijk is? Zoniet, dan teken ik het wel eens voor je, later als je groot bent, maar daar wil ik nog niet aan denken hoor. Eerst nog genieten van het zwanger zijn. Blijf nog maar lekker in mijn warme buikje voor een maand of 8! En dan volgen mijn ouders, die in Spanje zitten. Het zal dus via de elektronische weg zijn dat ik hen op de hoogte zal moeten brengen. Wel een beetje vervelend, want niets is zo speciaal om hen toch persoonlijk het goede nieuws te kunnen meedelen hé en daarna enkele knuffels uit te delen, want het zal zo emotioneel zijn! Maar ja, dan moet het maar zo hé. Daar ben ik nog niet goed over uit hoe ik het zal zeggen. Ik denk dat ik de cam terug zal installeren op onze PC en het hen zo zal vertellen, maar met welke woorden, dat weet ik nog niet. Ik moet hen ook met een smoes tesamen voor de PC krijgen hé, want meestal is het enkel mama die voor de PC zit en papa loopt daar dan ergens rond of hij is gaan fietsen. Hoho, die gaan wenen, vooral ons mama. Papa misschien ook wel en ja natuurlijk ik ook hé. Goh goh, dit zal een emotionele dag worden vandaag! Mijn collega'tjes Isabel, Tiny en Kristel (en Anja heb ik er ook maar bijgepakt, uit beleefdheid dan) heb ik niet lang na de test gesmst. Dat had ik hen beloofd. Ja, hoe kan het ook anders. Ze beleefden het mee van aan de inseminatie hé. Ze hebben me enorm gesteund! Dus dan hebben ze er ook recht op hé om het te weten. Ze leefden enorm mee! Ooooh, ik ben zo blij. Daarnet kreeg ik een telefoontje van Tiny die me proficiat wenste. Ze moest zelf huilen van blijdschap. Ze was zo content voor mij! Ze is zelf zwanger en begint stilletjes aan op haar einde te lopen. Ja ja, lieve kleine spruit. We zijn ongelooflijk blij hoor met jou. Nu moet je alleen nog bewijzen hoe sterk je bent om verder te groeien. Toon ons ne keer hoe sterk je bent?! Als je de meeste genen van onze papa hebt op dat vlak, dan ben ik ervan overtuigd dat je er komt. Zeker weten! Lieve kleine baby, nu mag ik met volle overtuiging zeggen: tot binnenkort, tot binnen een 36 weekjes!!! Ik zie je nu al graag ....
Daar bedoel ik dan de mee hé. Jawel, ze komen eraan gestormd. Ze hebben het mij al meermaals duidelijk gemaakt vandaag door mijn buikje lastig te vallen. Dus ik heb de boodschap begrepen en verwacht hen alle momenten. Om precies te zijn, ik gok dat ze er binnen een tweetal uurtjes zullen zijn. Je zal wel zien. Straks is het zover, dus tot later voor meer nieuws.
Zo denk ik er over op dit moment, maar een half uur geleden dacht ik dan weer dat het wel prijs was en nòg een half uur daarvoor dacht ik dat het toch niks was ... Een spelletje dat zich telkens weer herhaald zo vlak voor de NOD. Inderdaad, ik wordt er gek van. Voortdurend wordt ik heen en weer geslingerd tussen wel en niet zwanger zijn. Hoe kan het ook anders als je lichaam jou iets probeert te vertellen? Onze papa zegt dat ik er niet moet naar luisteren en gewoon afwachten, maar hij voelt niet wat ik voel hé. Je kunt het hem wel uitleggen, maar hij kan het zich niet echt voorstellen. Maar ja, die lelijke gemene zullen morgen wel weer van de partij zijn vrees ik. Die geven zich nog niet gewonnen. Je zal wel zien. Morgennamiddag, ten laatste morgenavond zijn ze terug op het appel! Papa denkt ook dat het niks zal zijn. Hij zegt dat het pas voor de volgende ronde zal zijn, want dan komen ze onze keuken plaatsen. Hij zegt: je krijgt een nieuwe keuken, het zal wat warmer beginnen worden en dus leuker, de TV zal verdwijnen waardoor mijn leven rijker zal worden (jah, mamie en papie hebben een geweldige ingeving gekregen en hebben besloten om hun TV op te zeggen als test), we gaan 2 hondjes kopen én het aller-, aller-, allerbelangrijkste: ik krijg een babietje. Jouw papa heeft meestal wel gelijk. Hopelijk zal dit dan ook zo zijn wanneer blijkt dat het deze ronde niet gelukt is.
En terwijl ik dit schrijf voel ik iets vervelends in mijn buik. Er is storm op komst, denk ik ...
Nog altijd hé! Ma ja, ik ben nog altijd aan het kokhalzen. Geloof het of niet, het is echt zo!!! Vandaag bijna de godganse dag! In de namiddag zelfs bijna constant. Raar toch? Of niet soms? Ik begrijp het alleszins niet meer hoor. Een mens zou van minder zot worden. Daarnaast heb ik af en toe weer zo van die hele lichte steekjes in de buik. Opnieuw, ik weet niet waaraan deze te wijten zijn hoor! Echt niet! En die borsten, pfew, die hebben weer zo van die proporties aangenomen hé. Jandadde! Ze puilen uit mijn BH én ze zijn redelijk pijnlijk. Dedju, dedju, dedju toch hé. Grrrrrrrrrrrrr!!! Och jongens toch, vreselijk is dit. Je kunt het je niet voorstellen, althans als je niet in hetzelfde schuitje zit als ik. Och ja, nog eventjes op de tanden bijten. Tomorrow is NOD-day! Tot later! Maar tot later WIE? Jullie, lezertjes? Of ons eerste kleine spruitje ...?
Geloof het of niet, maar het is weer van dat! En ik vind het niet uit hoor. Ik denk het ook niet en ik beeld het mij niet in. Ik ben eerlijk waar echt aan het kokhalzen. Daarnet nog! Ik ging bijna overgeven. Ik was zelfs al aan het wurgen. Pff! Wat valt hier nu weer over te zeggen??? Daar ben ik weer veel mee hé. Natuurlijk kan ik weer ziek worden. En natuurlijk kan het komen door het feit dat ik een beetje op mijn eten let en mijn lichaam daarom een beetje moet wennen zonder de overdosissen suikers en vetten. En last but DEFINITELY not least, ben ik misschien wel zwanger!!!!!!!! Maar Marieke weet nu wel beter hoor. Ik heb mijn lesje(s) wel al geleerd. Ik ga niet weer die toer op. Ik wacht wel af tot D-day. Die is trouwens niet zo veraf meer. En geen onbelangrijk detail: vandaag heb ik enkele gemene steekjes in mijn buik gevoeld. Die steekjes ken ik van ergens, maar van welke soort zijn ze? Dat zal blijken op zaterdag 14 februari 2009! Misschien moet ik ook maar eens navragen bij de gynae of de braakneigingen kunnen verzoorzaakt worden door de hormonen?! Dat kan misschien hé. Ik zal er eens proberen aan te denken om haar die vraag te stellen. Maar goed, nog enkele daagjes geduld. Wie weet hé, kleine spruit, wie weet ...
Zo voel ik mij de laatste dagen. Ik zit echt diep! Een vreselijk gevoel. Ik voel me ZOOOOOO slecht. Ongelooflijk! Ik ben erg moe en moet mezelf echt moed inspreken om 's morgens uit mijn bed te kruipen. Pfff! Ik zou ook zomaar steeds in tranen kunnen uitbarsten. Komt het door de hormonen, de winterblues, de verbouwingsstress, drukte op het werk? Het zal een mix van dit alles zijn zeker. Hopelijk komt er op 14/02/09 een lichtpuntje in mijn leven! Mijn collega's op het werk merken ook dat ik er niet bijloop zoals gewoonlijk. Ze zeggen me dat ik er moe uitzie. Ze vragen steeds hoe het met me gaat. Kijk, da's nu één van de redenen waarom ik het nu liever niet zou gezegd hebben op het werk. Klinkt raar, weet ik! Het is lief van mijn collega's dat ze zo bezorgd zijn om mij, maar op zulke momenten heb ik liever dat ze me met rust laten. Het is allemaal goed bedoeld en dat stel ik ook op prijs, maar toch wil ik alleen gelaten worden. Als het niet goed met me gaat, dan wil ik gewoon alleen zijn. Dan wil ik me gewoon opsluiten en me volledig afzonderen. Zo ben ik en het is niet anders! Da's nu eenmaal de manier waarop ik deze slechte periode verwerk. Hoe meer ze mij vragen hoe het met me gaat, hoe meer ik in huilen zal uitbarsten en hoe meer ik mij belachelijk zal maken én op de duur de stempel van labiel mens zal krijgen. Want hoe je het ook draait of keert, ze kunnen nooit begrijpen wat je doormaakt en ze zullen er snel hun mening over vormen. De mensen kunnen het een tijdje verdragen dat iemand zit te zeuren, verdrietig of depri is, maar daarna houdt het ook op en willen ze niet meegetrokken worden in al die negativiteit. Wat enerzijds begrijpelijk is! Ik hou ook liever van al wat positief is, maar zo is het nu eenmaal in het leven. Pas als een mens het zelf eens meemaakt, zal die de ander volledig begrijpen. Ik heb al op voorhand verwittigd dat ik regelmatig ups en downs zal hebben op het werk zolang dit 'spelletje' duurt, én dat ik er niet altijd even happy of er voor de volle 100% zal bijlopen. Ze zeggen dat ze me volledig begrijpen, maar toch is dat niet zo. Ik weet niet hoe lang ik dit nog zal volhouden. Ik ben niet gemaakt voor deze strijd. Daar ben ik veel te gevoelig voor. Na een tijdje zal het vast en zeker niet goed met me komen. Dat weet ik zeker! Ik ben erg gevoelig voor depressiviteit. Dat heb ik altijd al geweten. Ik ben nog nooit echt depressief geweest, dat niet, maar ik weet van mezelf dat ik makkelijk die grens zal overschrijden.
Dat moet vreselijk zijn. Echt de hel! Maar het is wel de realiteit. Zoiets kan jammer genoeg echt gebeuren. Dat is ook bij mijn kozijn en zijn vriendin gebeurd. Maar liefst 5 jaar van frustraties, verdriet, onmacht, geduld, onzekerheid, ... hebben zij moeten doorstaan. Ik mag er echt niet aan denken!!! Ik denk altijd, zoals de meeste mensen waarschijnlijk, dat dit enkel bij anderen gebeurt. Zoiets gebeurt niet in mijn contreien!!! Maar toch is het niet ver van mijn bed. Bij een kozijn en 2 nichten ging het allemaal niet zo vanzelf. Dat zijn er 3 waarvan ik het weet. Bij mijn schoonzus liep het ook niet allemaal van een leien dakje, maar dat lag aan haar. Ik weet eigenlijk niet of zoiets erfelijk bepaald is. Mijn moeder heeft zelfs een miskraam gehad vóór of na mij. Er staat mij alleszins nog een onrustige periode te wachten. Dat is duidelijk! Ook al geraak ik binnen de kortste keren zwanger, dan nog zal ik niet gerust zijn. Ik zal heel bezorgd zijn. Ik ben ook redelijk pessimistisch ingesteld, een trekje dat ik dringend zou moeten veranderen. Gedurende de ganse zwangerschap zal ik denken dat het nog fout kan lopen. Ik denk nu al dat ik nog een lange tijd geduld zal moeten hebben vooraleer ik zwanger zal zijn. Ik denk zelfs dat ik nog enkele stappen verder zal moeten gaan dan IUI (= d.m.v. een naald worden geselecteerde zaadcellen rechtstreeks geïnsemineerd in de baarmoeder). Hoor mij nu, ik ben opnieuw aan het doemdenken. Mijn vriend, de schat, heeft me zelfs al lachend eens gezegd dat ik eerder zal zeggen dat een glas halfleeg is i.p.v. halfvol. En hij heeft gelijk! Ik zou de dingen meer een positieve wending moeten geven. Ik besef het maar al te goed. Maar als ik het al weet van mezelf, dan is dat toch al veel. Ik probeer de negatieve gedachten te verdringen, maar het lukt nog niet zo goed.
Verder heb ik veel last van mijn hormonen, of beter gezegd van de toegediende hormonen. Je weet wel, pilletjes en spuitjes! Ik ben een ongelooflijke bitch deze week. Ik zou iedereen op zijn kop willen slaan. Graauuww!!! Beware, of ik sla op jullie smoel. Nee, daartoe ben ik (nog) niet in staat. Maar ik kan niet ontkennen dat ik me vreselijk voel. Ik ben echt depri! Er zit geen levenslust meer in mij. Het zal ook wel een beetje te wijten zijn aan de koude, donkere, kille en lange dagen én de verbouwingsstress. Ik hààt Koning Winter! En ik heb het druk, druk en nog eens druk door die verbouwingen. We hebben altijd wel iets om handen en er moet zoveel gedaan en geregeld worden. Maar ik moet me focussen op het positieve. Binnen een weekje of 2 of 3 zullen we terug wat comfort hebben en zullen we van de bovenverdieping naar de benedenverdieping kunnen verhuizen. Binnen een dikke maand hebben we onze keuken en dat zal pas een HELE GROTE verandering zijn. Dan verwen ik mijn lieve lieve schat met een lekker bordje scampi's, want dat - en meer - heeft hij toch wel verdiend. Echt wel!!!
Vandaag de eerste inseminatie en hopelijk de laatste!!!
Ja, 't is gebeurd! Vandaag om 13u30 in het St-Jan-Palfijnziekenhuis in Gent. Ik heb al een paar bewogen dagen achter de rug. Heel emotioneel! Ik heb al enkele traantjes gelaten hoor! Ik dacht dat ik sterk en stoer genoeg was, maar dat bleek toch niet zo te zijn. Na het bezoekje bij de gynae afgelopen zondag én de nodige uitleg over inseminatie, ben ik thuis in tranen uitgebarsten. Ik was redelijk geschrokken van de uitleg van de gynae. Ik had niet gedacht dat er zoveel bij kwam kijken, maar goed, dan moet het maar! Maandagmorgen om 7u30 is een verpleegster bij mij thuis gekomen om mij een spuit pregnyl te zetten. Dit dient om de ovulatie te versnellen. Vandaag om 9u moest ik een spermastaal van de papa gaan afleveren in het ziekenhuis en om 13u30 moest ik daar terug zijn. Het is snel gebeurd, maar ik had toch wat zenuwen. En eigenlijk voel ik mij er niet zo heel goed bij. Het is toch zó onnatuurlijk hé! Potverdorie, waarom moet dat nu weer bij ons zijn! En dan zeggen ze dat we er niet te veel mogen mee bezig zijn. Hallo, wil me iemand uitleggen hoe je dat moet doen als je steeds jouw afspraken moet plannen voor de gynae, kliniek, testen ... ? Maar ja, we staan ervoor en moeten er door zeker hé. Dus we doen ons best, ook al is het moeilijk. Mijn emoties slaan ook een beetje op hol door al die hormonen én ik ben van nature al zo'n emotioneel ding. Pff! En niet te zwijgen over mijn werk. Goh, ik moest gisteren nog uitleggen op mijn werk dat ik vandaag niet kon komen werken. Wat heb ik me daarover doodgepiekerd seg! Amai! Amai! Amai! Mezelf kennende, voorspelde ik dat ik sowieso in tranen ging uitbarsten op het werk toen ik mijn uitleg zou doen, en ja, dat is dus ook gebeurd. Dus mijn collega's weten nu wat er aan de hand is. Gelukkig was iedereen begripvol en heb ik veel steun gekregen. Dat doet wel deugd! Maar ik blijf het allemaal heel vervelend vinden ... Hopelijk is de inseminatie gelukt en blijft het bij deze ene keer!
Jawel, inseminatie! Klinkt groots, maar ik denk dat we er ons niet te veel hoeven bij voor te stellen. Bij mijn laatste visite bij de gynae viel het woordje 'inseminatie'. Dus ik dacht, waarom vraag ik daar eens niet achter bij mijn volgende visite. Zondag heb ik dus een afspraak voor mijn follikeltest en daarna gaan we eens de nieuwe mogelijkheden bespreken. Alle middelen die helpen, kunnen we goed gebruiken. Waarom nog langer wachten als het niet 'gewoon' kan? We zullen de natuur een handje helpen, toch?! Eerlijk gezegd had ik liever, zoals zovele vrouwen, op de gewone ouderwetse manier zwanger geworden, maar het mag niet baten. Als de middelen er zijn, waarom niet! En ach, zulke drastische stappen zijn het nu ook weer niet hé. Er zijn er nog zovele anderen! Dus, een vogel is geen mus; ik ben benieuwd wat mijn gynae te vertellen heeft. Ik heb al gelezen over het zaad dat door een naald bij de vrouw wordt ingebracht. Ik vermoed dat het zoiets zal zijn. Het zaad wordt gewoon dichter bij de bron gebracht. Dan moeten ze iets minder werk leveren Och ja, die zaadcel en die eicel, dat is me nogal wat zenne!!! Moeilijk dat die doen. En dan is 'het' nog niet eens geboren en doet 'het' nu al zo opstandig. Och ja, liever een beetje opstandig dan gemakzuchtig zou ik zeggen. Maar nu is het welletjes geweest. Mama en papa kunnen er niet meer mee lachen. Dus, rug recht, borst vooruit en ga er voor! Laat je niet kennen en doe wat van je verwacht wordt. Speeltijd is voorbij!!! Tot gauw lieverd
Je kunt het al raden. 't Is niks geworden! Ik zou anders ook niet zo lang gewacht hebben om hier iets neer te schrijven. Niet lang nadat ik donderdag mijn laatste berichtje hier op het net postte en mijn PC afsloot, waren 'ze' daar! Ik had al een test gekocht, maar ik mag hem aan de kant leggen voor de volgende ronde. Mijn nieuwe NOD valt nu op 11 februari, dus op 14 februari mag ik testen. Rinkelt er al een belletje??? Ja ja, 14 februari is Valentijnsdag. Misschien krijg ik dan wel het mooiste cadeautje in mijn hele leven. Misschien heeft onze kleine spruit wel bewust gewacht en wil hij/zij zijn/haar aankondiging op een speciale manier doen! Waarom niet op Valentijnsdag? Je weet maar nooit! Ik blijf hopen, want hoop doet leven hé. Is het niet?
Terut tut tut tetuuuuuuut! Newsflash: ik ben overtijd en ik heb het maximum overschreden. Mijn maximum was tot nu toe 2 dagen. De laatste tijd kreeg ik altijd mijn MS in de namiddag van de 2de dag, maar nu wordt het al avond. Maar krijg nu geen hoop, want ze zijn zeker en vast in aantocht. Dus niet beginnen dromen. Jammer maar helaas, het zal niet voor deze keer zijn! Tot later!
Ik gok dat mijn regels er in de loop van deze namiddag zullen doorkomen. Je zal wel zien! Ik heb sinds een tweetal uurtjes duidelijke ongi-krampen. Potverderorie!!! I hate it! Ik mag me al focussen op een volgende ronde. Tot later voor de officiële mededeling.
(gisteren 14/01/09 geschreven) zei Gargamel! EN IK HAAT WACHTEN!!!! Man man man toch, het is gewoonweg vreselijk. Maar eerlijk is eerlijk, ik denk dat ik het al een beetje weet. Mijn buik staat een beetje gezwollen sinds een uurtje en hij rommelt ook. Dus ik denk dat de Russen in aantocht zijn. Alhoewel mijn temperatuur sinds de laatste dagen steeds boven de 37° aangaf. Ofwel speelt deze met mijn voeten. Dat kan ook en moet ik misschien maar een nieuwe aanschaffen. Daarnet zat ik met twee meters in mijn mond om te kunnen vergelijken en om toch maar zeker te zijn, hoe belachelijk het ook was! De ene gaf iets hoger aan dan de andere, maar wel hoger dan de normale lichaamstemperatuur. Het is toch wel ongelooflijk hoe ik me telkens opnieuw zo laat meeslepen door al dit gedoe. Ondanks dat ik al een HELE GROTE teleurstelling heb meegemaakt en mezelf had voorgenomen om me niet meer zo te laten misleiden, trap ik opnieuw in de val van de psychologische spelletjes. Mijn gedachten slaan voortdurend op hol. Te gek voor woorden wat er zich allemaal al in mijn hoofd heeft afgespeeld. Ik geloof enkel de positieve dingen en negeer de negatieve dingen. Onbewust zet ik mijn oogkleppen op of stop ik watjes in mijn oren als er iets gebeurt wat ik liever niet wil zien. Toch probeer ik om er niet in te trappen door herhaaldelijk tegen mezelf te zeggen dat mijn regels er zullen doorkomen, dat ik niet zwanger ben, maar dan is het alsof ik niet luister naar mezelf. Ik blok het af en laat het niet tot me doordringen. Het is sterker dan mezelf! Het lukt me gewoonweg niet!!! Nu al weet ik dat ik opnieuw enorm teleurgesteld zal zijn en het dus een zware klap zal zijn om te verwerken indien blijkt dat het ook deze keer niet gelukt is. Natuurlijk zullen er ook traantjes vloeien op het moment van de ontdekking. Bij een positieve ontdekking zullen er ook traantjes vloeien, maar er zit wel een groot verschil tussen beide. Bij het eerste zijn het traantjes van verdriet en bij het laatste traantjes van blijdschap. O wat zal ik ontmoedigd zijn! Weer niet gelukt, zal ik dan denken. Hoe lang moet het nog duren vooraleer het onze beurt is? Hoe lang moet ik nog verlangen en dromen? En dan is er nog die grote vraag: WAAROM? Gewoonlijk ben ik 2 dagen overtijd. Zo is het al enkele keren geweest de laatste tijd. Dus dan wacht ik ook deze keer ongeduldig af tot vrijdag om een zwangerschapstest te doen. Aangezien mijn buik menstruatieachtig doet , vermoed ik dat die test niet nodig zal zijn en dat ik morgen een duidelijk bewijs zal zien in mijn slipje!
Ik haat de tijd dat je zit te wachten totdat je overtijd bent en een test mag doen. Ik ben de wanhoop nabij! Verdorie hé! Ik ben steeds een beetje gek aan het worden tijdens zulke periodes. Steeds opnieuw ben ik één en al oor en luister ik aandachtig naar wat mijn lichaam te vertellen heeft. Dat is soms gevaarlijk, want ik ken mezelf, dan zou ik dingen durven zien die er niet zijn. Maar deze keer niet hoor! Deze keer ben ik er 100% van overtuigd dat ik symptomen heb, maar of deze door het zwangerschapshormoon of door het griepvirus komen, kan ik niet zeggen. Dat er iets is, dat weet ik ondertussen al en daar zal ik over een drietal dagen uitsluitsel van krijgen. Ik tel de dagen af! De symptomen die ik de laatste dagen gehad heb zijn: harde stoelgang (of ik eet ongezond?!), grotere borsten (of ik ben gewoon verdikt?!), grote honger (tjah, verdikken hé?!), hoofdpijn (of stoute bacteriën?!), kokhalzen (bacteriën?), verafschuwing van eten (idem dito?!). Dat is het zo'n beetje. En onlangs las ik een boek over het zwangerschapsmasker en meteen dacht ik dat ik dit ook heb. Ofwel zie ik echt spoken en is het misschien tijd voor een bezoekje aan het gekkenhuis?! Loonatic! Och ja, het is niet lang meer en dan kan ik weer een beetje gerust zijn. Dan ben ik weer mee met de stand van zaken. But keep fingers crossed!!!
er nog gaan doorkomen. Normaal gezien heb ik meer krampen en als ik er heb, dan lijken ze toch wel anders aan te voelen. Het lijkt alsof mijn buik zo wat uitgerokken wordt. Precies of ik buikspierpijn heb. Ik dacht dit al een poosje hoor, maar durfde het niet hardop te zeggen, omdat ik dacht dat ik mezelf weer iets aan het wijsmaken was. Het is toch zo vreselijk moeilijk om een onderscheid te kunnen maken hé. Bij de vorige ronde had ik ook vergrootte borsten, pijnlijke tepels en het kokhalsgevoel, maar dan ben ik wel ongesteld geworden. Waarschijnlijk wordt ik deze keer ook wel ongesteld hoor, maar ik heb wel mijn limiet van het overtijd gaan grondig overschreden. Of niet soms? Ben ik verkeerd?!?! Wel ja, alleszins, dit berichtje houd ik lekker nog voor mezelf, want mijn zussie mag dit nog niet lezen. Dus zal ik dit bericht pas later posten op mijn blog. Zowiezo ga ik haar negatief nieuws meedelen, deze avond nog, ook al zijn mijn regels nog niet doorgebroken. En als ik dan toch zwanger blijk te zijn na de test zaterdag, dan wil ik haar persoonlijk op een verrassende manier gelukkig maken. Hihi! MAAR, Marieke, 't zal wel weer niks zijn, ook al doet jouw lichaam overduidelijk anders dan de andere keren. Ik denk dat jouw lichaam weer een hele geniepige manier gevonden heeft om jou te pesten. Ze zal zeggen: haha, hihi, héhé, ik zal Marieke maar weer eens goed foppen en haar blazen wijsmaken én haar weinig of geen krampjes laten voelen, zodat ze denkt dat het patat is. Gemene heks is het, dat lijf van mij!!!
Och ja, die zaadcel en die eicel, dat is me nogal wat zenne!!! Moeilijk dat die doen. En dan is 'het' nog niet eens geboren en doet 'het' nu al zo opstandig. Och ja, liever een beetje opstandig dan gemakzuchtig zou ik zeggen. Maar nu is het welletjes geweest. Mama en papa kunnen er niet meer mee lachen. Dus, rug recht, borst vooruit en ga er voor! Laat je niet kennen en doe wat van je verwacht wordt. Speeltijd is voorbij!!! Tot gauw lieverd 
, vermoed ik dat die test niet nodig zal zijn en dat ik morgen een duidelijk bewijs zal zien in mijn slipje!
