Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
01-04-2009
Fitter maar dikker
Jawel hoor, mijn buikje begint flink te groeien. Weliswaar met nog een vetbandje hier en daar , maar dat is geleidelijk aan het verdwijnen doordat mijn buikje boller en boller wordt. Ik merk duidelijk een verschil. Onze papa ook hoor! Met kleren aan lijkt het alsof ik al 4 maanden ver ben of zo, maar zonder de kleren zie je duidelijk nog een geniepig vetbandje Als ik neerzit, ja, dan is dat vetbandje daar ook weer hé! Vandaar ook dat ik het soms een beetje vervelend vind en mijn buikje nog een beetje wil wegmoffelen. Sommige mensen zullen gewoon denken dat ik dik ben en dus niet zwanger. Maar ja, da's in het begin waarschijnlijk hé. Als mijn buik blijft groeien zoals hij nu bezig is, dan zal het niet lang meer duren vooraleer ik een mooi bol en rond zwangerschapsbuikje heb. Ik begin zo stilaan te denken dat onze kleine pruts een stevige knul / meid zal worden. Als hij/zij zo verder doet, dan zal het een dikke brok worden en nochtans eet ik niet meer dan anders hoor. Ik snoep veel minder, heb geen ongezonde braspartijen meer, drink meer water, eet meer groentjes ...kortom, ik ben VEEL gezonder bezig! En da's allemaal voor onze kleine pruts! Yep yep! Papa was ook een flinke kerel toen hij net geboren was. Dus als je op hem zal lijken, dan weet ik waaraan ik me mag verwachten. Mijn gevoel zegt dat je een echt De Grootje zal zijn: koppig, wijs, doordrijver, een beetje perfectionistisch (maar dat zijn we allebei), deugniet, avontuurlijk, kritisch, een specialleke dus hé! Ik zal mijn handen mogen inwrijven dan Hihi, maar dat geeft niet hoor. Ik zou het erg leuk vinden om een mini-kopietje te krijgen van de papa, want papa verdient dat. Dan kan hij eindelijk de wijsheid die hij van zijn papa geleerd en geërfd heeft, overzetten op jou, kleine pruts. Pas op, hij is niet altijd van de gemakkelijkste hoor, maar er zit altijd een moraal achter zijn plan. Het zijn soms doordenkertjes, maar dat verdient alleen maar respect. Het is niet altijd evident om zijn grillen te begrijpen, maar als je er lang genoeg over nadenkt, dan valt de puzzel wel in elkaar. Eens je dat door hebt, dan besef je dat het eentje uit de duizend is, geloof me. Sommige mensen hebben dat niet altijd door en kunnen het gewoon niet snappen. Dat vind ik soms zo jammer! Niemand kent hem beter dan ik, natuurlijk, maar hij heeft een hart van goud. Echt waar! Het zou leuk zijn moest iedereen dat zien, maar ja ... Dus prutsje, wees gerust, jouw papa weet van aanpakken. Je zal hem graag zien! Net als ik!!! Het weerzien nadert met rasse schreden. Het gaat snel de laatste weekjes. Morgen doe jij reeds 11 weken jouw uiterste best en ik weet gewoon dat je dit tempo tot het einde van de rit zult uithouden (je bent een De Groot hé, remember ). Goed bezig! Ik ben erg benieuwd hoe groot je nu zult zijn, want bij de echo van 11 maart zei de gynae dat je redelijk groot was en aangezien mijn buikje zo snel en veel begint te verdikken, kan ik niet anders denken dan dat je een grote foetus zult zijn. Ik verlang weer naar je hartslag, want dat was zo'n magisch moment. Gewoonweg onbeschrijflijk. Het horen van jouw hartslag maakte veel los hoor! Amai! Ongelooflijk gewoon! Wat nog heel leuk zal zijn volgende week, is dat we het grote nieuws aan iedereen mogen vertellen. Jippie! Mijn berichtje dat ik naar de vrienden ga sturen, staat al enkele weken klaar in mijn GSM Nog 7 daagjes ...
Jawel hoor, de hormonen doen nog steeds hun werk. Jeetje, ik ben moe. Pff! En ook een beetje depri. Ik heb niet veel nodig om te huilen. Maar ergens kan ik er ook wel om lachen hoor. Toch grappig die hormonen. Vanavond was de eerste keer dat mijn buik redelijk neig opzwelde en hard werd. Ik denk dat we het stilletjes aan zullen beginnen merken aan mijn buikje. Dat vind ik allesbehalve erg !!! Ik kan de laatste dagen ook niet zo veel meer eten 's avonds. Ik heb geen trek en ben een beetje misselijk. Ik moet ook af en toe een beetje wurgen tijdens het koken. Ik verplicht mezelf wel om een beetje te eten, omdat het moet natuurlijk hé. Maar ik zou gerust niks kunnen eten 's avonds. Overdag heb ik wel veel honger hoor, maar 's avonds dus niet. Dinsdag op het werk heb ik een HEEL leuk nieuwtje vernomen. Een collega'tje is ook zwanger. Ze vertelde het mij als eerste. Ja, toen heb ik het haar ook gezegd hé. Zij wist het nog niet van mij, maar sommige andere collega's wel. En het strafste van al is dat we even ver zijn. Zij is uitgerekend voor 23 oktober en ik voor 22 oktober. Hoe groot is de kans??? Tof hé. Echt zo plezant!!! Dus ja, dan heb ik het op het werk ook maar verteld tegen enkele andere collega's. Die vertellen het op hun beurt wel verder en zo'n nieuwtje verspreid zich snel hé. Ik vond het eigenlijk geen slecht idee om het dan ook te vertellen tegen iedereen op het werk, aangezien zij het ook zei én omdat er al veel collega's een groot vermoeden hadden. Ik kon het niet meer verbergen. Dus zoveel verschil is er niet meer hé tussen het vermoeden dat de mensen hebben en het feit dat ik het officieel meedeel. Moest mijn collega nog niks gezegd hebben, dan had ik zeker en vast gewacht tot net voor mijn 12 weken, maar nu bood deze gelegenheid zich aan hé. Pas op, enkel een groot deel van de collega's van op het werk weten het hoor. De familie en de vrienden nog niet! Daarmee wacht ik nog tot de eerste week van april. Eerst de familie en vervolgens de vrienden, maar da's niet zo lang meer hé. Het begint te korten en ik ben nog steeds heel gerust in onze kleine pruts, want die doet flink zijn/haar best. Ik merk het aan mijn hormonen LUV YA
Amai, amai! Wat was me dat een weekend seg! Pff! Zo emotioneel dat ik was seg. Zaterdagavond moesten we naar een trouwfeest van de nicht van papa. We werden daar rond 21u verwacht, enkel voor het dessert dus, maar natuurlijk was ik erg moe. Ik had thuis ook met vanalles bezig geweest. In de voormiddag naar de winkel met mijn zussie en in de namiddag samen staan koken in onze nieuwe keuken, babbelen, babbelen en nog eens babbelen (kan erg vermoeiend zijn ), ... Dus ja, ik was tegen de avond redelijk uitgeteld en zag het niet zitten om me op te dirken en dan nog eens onder de mensen te moeten komen. Papa was trouwens ook erg moe. Hij had samen met een vriend de ganse dag boompjes gepland op onze hof. 20 are groot, dus je kan je wel voorstellen dat het een zware karwei was en het is nog niet gedaan hoor. Er moet nog veel gepland en gezaaid worden We gaan er hier een leuke plek van maken hoor kleine spruit. Je zal je later kunnen uitleven in ons eigen bos. Hihi! Boomhutten maken, verstoppertje spelen, kamperen, lekker ravotten in het zonnetje, noten rapen en krieken plukken ... Leuk! Mijn zussie en ik zaten al te mijmeren over later. "Mijn kinderen kunnen later dan zeggen: mogen we bij Tante Mijke in haar bos gaan spelen mama?" zei ons Bibib. Grappig hé! Nu ja, toch moesten we ons klaarmaken en vertrekken. Pff, het was daar zo saai! Ik had er echt geen zin in hoor. Ik kon wel ter plekke in slaap vallen. En mijn kleren zaten ook niet gemakkelijk. Mijn buik zwelde enorm op, vandaar dat ik mijn jeansjasje dan ook maar aanhield. En natuurlijk zal de familie me van kop tot teen gekeurd hebben om te zien of er iets veranderd was aan mij, want ja, iedereen dacht tijdens het kerstfeest dat ik zwanger was hé. Herinner je het nog? Dus dan zou ik nu minstens 4 maanden zwanger moeten zijn en verwachtte iedereen waarschijnlijk dat er een buikje zou te zien zijn en waarschijnlijk ook dat ik het grote nieuws kenbaar zou maken. Je kunt dus best begrijpen dat ik een grote druk op mijn schouders voelde. Papa die trok zich daar natuurlijk niks van aan: laat ze maar denken, zei hij, maar ja, bij mij is dat anders hé. Hem staren ze niet aan hé! Mij wel! Ik voelde me al zo ongemakkelijk met die gezwollen buik, die ik uiteraard nog moest verstoppen tot 9 april. Dus ja, ik was vermoeid, liep ambetant door het gespeculeer die vermoedelijk de ronde deed en de emoties begonnen stilletjes aan op te lopen. Ik wou daar gewoon weg en had geen zin om onder de mensen te zijn. Ik wou me verstoppen. Een tante stelde me ook alsmaar vragen. Dat was goed bedoeld hoor. Ze wou gewoon vriendelijk zijn, maar ik had liever dat ze me met rust liet. Ik wou gewoon slapen. Ik zat ook constant te geeuwen en dat valt de mensen ook op uiteraard. Iedereen zal wel gezien hebben dat er iets met me was. Wat wil je? Een moe gezicht, ik zei geen woord, ik zat constant te gapen ... Op een gegeven moment werd ik ook helemaal pissed door een opmerking die mijn schoonbroer en schoonmoeder gaven op onze papa. Grrr! Ik was zo boos! Die twee spannen ook altijd samen hé tegen onze papa en ik vind dat zo oneerlijk. Soms zou ik hen met hun kop tegen mekaar kunnen slaan. (het zijn de hormonen hoor, kleine spruit, die me zo opjutten; don't worry!). Maar goed, ik ben boos naar buiten gelopen (die tante en nonkel die bij ons aan de tafel zaten, zullen dat ook wel gezien hebben , dus ja, nog meer vermoedens dat ik niet in mijn normale doening was, jongens toch). Papa is nadien dan tot bij mij gekomen om me te troosten, want ik stond te huilen in de kou. Daarna terug binnen gegaan en me terug aan de tafel gezet, maar ik heb me met mijn rug naar hun gedraaid, want iedereen was me nu toch al aan het nakijken. Pff! Ik zag hen denken: wat is dat nu toch met Marijke??? Het volgende voorval: er komt een andere tante op ons afgestapt en zegt ze tegen mij: "Allé, waarom gaan jullie niet een beetje dansen? Kom toch dichter bij de dansvloer zitten!" Ik dacht weeral: stop nu met zagen, laat me gewoon met rust, zie je dan niet dat ik moe ben en dat ik geen zin heb om te lachen! Ik antwoordde dus ook niet en papa viel voor me in. Hij zei: "Ze is moe jong! We gaan straks naar huis". En die tante: "Ah ja, ik dacht het al, er zei iemand tegen mij dat ze er al moe uitzag. Ze zou toch niet zwanger zijn?" en toen keek ze mij aan. Ik was toen totaal niet in staat om iets uit mijn mouwen te schudden en heb mijn hoofd gedraaid. Ik wist niet waar naar kijken en kon in tranen uitbarsten. Man toch, ik heb moeite moeten doen om mijn tranen te bedwingen en ik voelde gewoon dat iedereen me aankeek. Ik dacht echt: verdorie hé, zien jullie nu dan echt niet dat ik met rust wil gelaten worden. Als iemand op het punt staat om in tranen uit te barsten, dan moet je die persoon niet blijven aanstaren om te wachten totdat die persoon werkelijk in tranen uitbarst, want dan gebeurt dat ook wel degelijk. Gelukkig kwam het niet verder tot tranen in mijn ogen, maar dat was al voldoende voor stof tot nadenken. Onze papa zag dat natuurlijk en begon met die tante te praten om het gesprek een andere wending te geven, maar het kwaad was al geschied natuurlijk. Tot vervelends toe bleef die tante - hoe dom ook - bij mij staan en keek ze me af en toe vanuit haar ooghoeken aan om te checken of ik nu zat te huilen of niet. Mensen zijn ramptoeristen hé en ik was die avond wel degelijk een ramp! Ik durfde geen vin meer te veroeren. Na wel 10 eeuwigdurende minuten ging die tante dan toch weg. EINDELIJK! Nu is het hét moment om onopgemerkt naar buiten te glippen, maar of dat gelukt is ... Ik denk het niet, want ik stond die avond in het middelpunt van de belangstelling, gewild of niet, ik moest het ondergaan. Dat was zo'n vervelende avond dat ik de volgende morgen met een wrang gevoel opstond, maar het moment van de verlossing was toch wel de ontsnapping. Ik heb niet eens goeiedag gezegd tegen de mensen. Zelfs niet tegen mijn schoonbroer en -moeder. Natuurlijk zullen er nu nog meer mensen met vragen zitten en heb ik alleen nog maar meer verwarring gezaaid. Och ja, ik zou gewoon foert moeten zeggen, maar dat kan ik nu eenmaal niet hé. Zeker nu niet. Ik ben gewoon een emioneel wrak. En dan ben ik nog eens moe bij, dus dat maakt alles erger. Papa zei het nog: je ben zo emotioneel als een berggeit. Dat zegt hij soms tegen de mama hé: emotionele berggeit. Ik ben van nature zo al, maar met het ouder worden en nu zwanger te zijn, verdubbelt alles gewoon. Man, man, man! Zondag kwamen dan nog papa's mama en grootmoeder op bezoek. En daar had ik nu ook weer geen zin in. Voor elke commentaar dat mijn schoonmoeder gaf, had ik zin om uit mijn krammen te schieten, dus heb ik wijselijk in mijn keuken verder gewerkt en zoveel mogelijk het gepraat genegeerd. Dat kan me nu bij iedereen overkomen hoor. Diegene die nu op dit moment in mijn buurt is, kan het slachtoffer worden van woedeaanvallen en/of huilbuien. Het zijn de hormonen die me zo labiel maken. Tot op een bepaald moment kun je er best wel mee lachen hoor. Raar wat er met een zwangere vrouw kan gebeuren Maar dit was de eerste keer dat ik dit meemaakte. Rond 17u30 's avonds was ik dan ook weer stikkapot zodat ik in mijn bed gekropen ben om wat te slapen. Rond 20u ben ik wakker geworden. Maar het was geen 'Wake up shunshine'. Het was eerder van: pas op of ik bijt! Papa was de spaghetti aan het maken in de keuken. Hij was ook net wakker. Hij had ook een uurtje geslapen. Ik zette me bij hem aan tafel en hij merkte dat ik down was. Ik kon niet lachen of niks. En natuurlijk begon ik een beetje ambetant te doen. Ik zaagde eigenlijk een beetje, maar papa had er begrip voor en probeerde er zo goed als mogelijk op te reageren, maar op een gegeven moment moet ik onuitstaanbaar geweest zijn, dat hij zei: nu moet het gedaan zijn Marijke want ik heb er ook geen zin in hoor. Begrijpelijk! Het is niet alltijd gemakkelijk! Dus ja, ik begon te huilen en te snikken. Zo'n verdriet dat ik had! Amai, straks begin ik nu ook nog te huilen. Ik krijg al compassie met mezelf. Papa probeerde me uiteraard te troosten. Tot op een bepaald moment begon ik te wurgen, waarschijnlijk van de spanning. Ik ben naar het toilet gelopen en hing al wurgend over het toilet. Er is eventjes iets uitgekomen. Ik ademde diep en probeerde zo kalm te worden. Toen ik terug naar de keuken ging, zei papa: "En 't was tof zeker zo moeten overgeven? Vond je dat leuk?" Ik antwoordde dat ik niet echt overgegeven heb en dat ik het anders wel leuk zou gevonden hebben, maar nu niet. Plots was ik weer (redelijk) happy en heb ik meteen 2 borden spaghetti opgevreet. Plezant hé! Het zijn toch wel leuke anekdotes om later na te lezen. Op dit moment zit ik ook thuis, want ik zag het niet zitten om te gaan werken. Pff, ik wil gewoon niemand zien! Ik hoop dat ik me morgen een beetje beter voel en dat ik terug kan gaan werken. Ik doe mijn werk supergraag, maar de laatste tijd heb ik er totaal geen zin in. Ik zit daar ook niet met mijn vingers te draaien hoor. Ik heb het elke dag behoorlijk druk. Dus als ik thuiskom heb ik al een zware dag achter de rug en dan ligt er thuis ook nog werk op me te wachten. Pff! Straks moet ik nog een ganse achterstand strijk wegwerken. Dus ik kan dat dagje ziekteverlof goed gebruiken. Ik heb het verdiend! Ik ben nog maar weinig of niet ziek geweest, dus ik ben geen profiteur. Een week of 2 geleden heb ik ook 3 dagen thuis gezeten, maar dan was ik ook erg moe. Het werk komt nu op de laatste plaats hoor! Eén ding heb ik nu wel geleerd na dit helse weekend. Als je vermoed dat een vrouw zwanger is, ga er dan ook niet zo achter zitten gissen of die dame uit te horen of er grapjes over te maken. Geen enkele zwangere vrouw (of toch bijna geen enkele) heeft graag dat de mensen op voorhand weten dat ze zwanger is, want die vrouw wil zeker zijn en eerst die bangelijke 3 maanden overbruggen en dan pas met een gerust hart het grote nieuws verkondigen. Want als de mensen al vroeg iets proberen los te peuteren, wat trouwens erg onbeleefd is, weet ik nu (mea culpa ), en er dan plots iets erg gebeurd, zoals een miskraam, dan kan dit erg vervelend worden als je me begrijpt .. Dus alsjeblieft mensen, wacht gewoon af en als er goed nieuws is, dan zullen jullie het ook wel horen als jullie daar recht op hebben! Voilà, dat moest me nu eens van het hart. Een hele boterham, maar het doet me deugd, telkens weer!
Dit zal ik nooit vergeten. Dit waren de woorden die mijn gynae zei toen ze ons de echo overhandigde: hier is hij, jullie kleine kabouter! Die woorden deden iets met mij, waardoor ik echt begon te zweven. Zo fier en trots dat ik was. Hihi! Ja ja, ONZE kabouter. Van mama en papa. Dat gaf zo'n goed gevoel! Wij zijn zo fier op jou lieve kleine spruit, omdat jij zo je best doet. Je bent een doorzettertje. Dat voel ik gewoon. Dat kan ook niet anders, want er stroomt bloed van een De Groot door jouw adertjes en dat zijn straffe kerels hoor. Zeg dat mama het gezegd heeft!!! Mijn intuïtie zegt trouwens dat je ook een kereltje bent. Volgens mij ga je de naam De Groot later doorgeven aan mijn kleinkindjes. Ja ja, een zoontje. Ik denk dat we een zoontje zullen krijgen. Ik weet niet hoe het komt, maar iets zegt me dat dit zo is. Bon ja, ik kan er ook totaal naast zitten, maar 'k weet het niet, er is iets ... Nog 3 weekjes te overbruggen. Dat zal snel gaan, denk ik. Volgende donderdag zijn we weeral een week verder en dan zit jij daar al 10 weken te groeien. Voor ik het weet, zijn we 8 april en mag ik aan jan en alleman verkondigen dat wij een kindje verwachten. Goh goh, maar wat zal ik glunderen!!! Met een smile tot achter mijn oren!!! Genieten zal ik doen, van de complimentjes, de aandacht, de felicitaties, de lieve woorden, ... Eindelijk is het onze beurt! Ik heb al tegen mijn zussie gezegd dat we dit dan moeten vieren door, jawel, kleertjes te gaan kopen voor onze kleine kabouter. Haha, fun, fun, fun!!! Of course, dan mag ik mij volledig laten gaan hé. Pas op, ik heb al twee bodietjes gekocht hoor in de C&A, dus da's flink hé van mij. Ik wilde bewust nog niet te hard van stapel lopen. Iets weerhield me om dat te doen. Ik wou rustig afwachten en nu is dat niet zo lang meer. Een plastieken bavetje en kleine slofjes van Winnie The pooh en 2 mooie pakjes had ik al eerder gekocht. Die pakjes waren al van mijn 20 jaar of zo en die twee andere zaken waren van toen we aan het oefenen waren. Maar ik vrees dat ik, eens de 3 maanden gepasseerd, mijn schade wonderwel zal inhalen
Ja ja, gisteren de eerste echo. Gisteren hebben wij jou voor het eerst gezien. Weliswaar als een witte vlek, maar we zagen toch al een mini-mensje van 2cm. EN we heb een teken van leven gekregen: jouw hartslag!!! ZO MAGISCH, ZO ONBESCHRIJFLIJK, ZO ONGELOOFLIJK wat dit met je doet!!! Echt waar!!! Niet te geloven!!! Ik lag de hele tijd met een smile toch achter mijn oren op die tafel bij de gynae. Ik begon net niet te wenen van geluk. Zo blij was ik! Papa en ik wisselden een paar keer van blik: zo van, ja het is echt waar, dat daar op het scherm is van ONS. Zo'n gebeurtenis! Toen de gynae ons de afdruk van de echo overhandigde, zei ze: hier is jullie kleine kabouter, een dikke proficiat! Het is fantastisch om zoiets te horen. Toch raar dat er van zoiets klein, zoiets fragiel, zoiets kwetsbaar kan uitgroeien tot een babietje. Ik kan er niet van over dat er in mijn buikje een klein mensje in wording zit, dat er een tweede hartje zelfzeker klopt. Toch mooi hoor! Het is misschien een cliché, maar ik kan het zoals zovele anderen voor de zoveelste keer bevestigen: het is het mooiste wat er bestaat in het leven! Een echt wonder!!!
Nog 4 weekjes aftellen naar meer zekerheid. Dan zal het pas echter worden. Iedereen mag het dan weten. Mijn buikje zal beginnen te groeien. Ik kan volop genieten zonder geheimzinnig te moeten doen en opletten wat ik zeg. O jeetje, dat zal zo plezant worden. Naarmate mijn zwangerschap vordert, naarmate het meer realiteit wordt dat jij binnen een paar maanden op de wereld zult komen. Ik kan echt niet wachten. Ik wou dat ik je nu al in mijn armen had en je kon knuffelen. Mijn zussie is ook zo ongeduldig. Ze is trouwe kijker van babyboom. Ik zie haar al dromen en vooruit kijken. Dat zal ook nogal het één en ander zijn. De twee zusjes die zo'n intens geluk eindelijk mogen delen. Hihi!
Ik kan het niet te lang meer maken, want ik moet straks nog een beetje de handen uit de mouwen steken. Ik moet ervan profiteren, nu dat ik energiek ben, want da's niet elke dag. Ja ja, kleine spruit, je put je mama'tje uit hoor. Je maakt me zo moe, maar dat geeft niet hoor. Zeer zeker niet!!! Want da's ook veruit het enige overheersende kwaaltje dat ik heb, dus ik mag me gelukkig prijzen. Tot gauw hoor. Ik weet niet wanneer, want ik heb niet zo veel tijd: ofwel ben ik moe, ofwel werk ik een beetje. Maar het zal niet zo lang duren hoor vooraleer ik terugkom, want nu was onze computer kapot. Amai, dat was op de tanden bijten: niks kunnen schrijven en zo. Pff! Maar goed, we are back! Tada!!! XXX
Soms heb ik het gevoel niet zwanger te zijn. Het enige zwangerschapskwaaltje dat ik zo heb, is moeheid. Soms veel en soms geen. Maar langs de andere kant zijn er nog tekens hoor: grotere borsten, gevoelige tepels, puistjes, steekjes in de buik (maar veel minder), moet altijd kokhalzen van tandpasta en mijn gezicht ziet er nog steeds beteuterd uit. Het zal wel die typische bezorgdheid zijn dat iedere mama in spe tijdens die prille zwangerschap ervaart zeker? Af en toe wordt ik overweldigd door een gevoel van angst. Dan wordt ik een beetje bang. Dan begin ik te denken aan een miskraam, aan het vruchtje dat niet groeit of zo. Op 11 maart krijg ik mijn eerste echo. Dat is dus nog 12 dagen. Ik ben er al een beetje bang voor. Ik hoop dat alles goed is en dat we onze kleine spruit zijn/haar hartje zullen horen kloppen. Pff, ik zal een beetje stress heb, denk ik. Maar alles zal wel in orde zijn. Ik moet positief blijven. Onze kleine spruit is een flinke! Je zal wel zien. Die bezorgdheid is normaal zeker, maar 't is vervelend. Vóór je zwanger wordt, leef je in onzekerheid en in periodes van nagelbijten, maar ik kan niet ontkennen dat dit blijft aanhouden tijdens de jonge zwangerschap. Geen mens die aan me ziet dat ik zwanger ben, behalve de echte experts, zoals mama's met veel kindjes of mama's die daar gewoon een neus voor hebben. Ik weet nu al, dat wanneer ik het grote nieuws aan iedereen mag vertellen, dat er sommigen uit de lucht zullen vallen en sommigen zullen zeggen 'ik dacht het wel'. En ik weet ook al wie! Bon, 6 weekjes en 2 daagjes zit jij daar al in mijn buikje, kleine schat. Ongeveer 1,5 cm groot ben je nu. Zo petit! Zo onwezenlijk en zo onvoorstelbaar dat jij daar effectief in mijn buikje zweeft. Zo vreemd! Nog 1,5 mnd flink je best doen en dan heb je de kaap van 3 mnd overschreden. Dan ben je over de veilige grens. Maar dat wil niet zeggen dat je dan moet slabakken hé. Oh nee! Laat ons maar eens een poepie ruiken! Vanmorgen heb ik in mijn bed liggen lezen. Beetje bij beetje geraak ik een hoofdstuk verder in mijn 3 boeken die ik elk met veel overgave lees. Het is zo leuk om telkens een stadium verder te komen en om te weten wat er op dit moment allemaal met jou gebeurt. Zo zal ik je van in het begin tot het einde perfect kunnen opvolgen. Ik vind het superinteressant! De komende weekjes zal het weer een beetje druk worden ten huize De Groot-Van Audenhove. Aanstaande donderdag komen ze met de keuken (JIHA) en er staat ons nog veel opkuiswerk en verhuis te wachten. Man, man, man, ik mag er niet aan denken. Ik zie er zo tegenop! MAAR, ik zal het rustigaan doen hoor. Op mijn tempo en zeker niks overhaasten. Al duurt het een maand, we geraken er ook wel, want het is nu zo belangrijk dat ik niet te veel stress ervaar en me niet uitput zodat jij niet in gevaar komt! Jij ben het enige wat telt nu!!! Maar toch, het blijft lastig hé. Ik zal moeten profiteren van de momenten dat ik me energiek voel, want als ik moe ben, dan lukt het echt niet hoor. Dat is dan ook het signaal voor een dutje. Papa zegt ook dat IK vooral zorg moet dragen voor JOU. Zo lief hé! Ja, dat is hij wel hoor. Mensen die hem niet kennen, zullen dat niet gauw denken, maar ik denk eerlijk gezegd dat ik het liefste ventje van de wereld heb. Hij heeft zo'n goed hart. Hij is zelfs de liefste van ons twee. Eerlijk waar! En je zou zeggen dat de vrouw de liefste zou zijn, maar bij ons is dat omgekeerd. Shame on me , but lucky me ! Mijn rug is een bijkomend lastig ongemak, maar daar heb ik al langer last van. Pff, da's van al dat werken hé. Verdorie! Het blijft maar duren. Ik ben er al bij de dokter mee geweest en ze heeft me kiné voorgesteld. Ik ben er nog niet mee begonnen, omdat ik daar nu echt geen tijd voor heb én al zeker niet de energie. 's Avonds ben ik daar veel te moe voor. Laat staan dat ik oefeningen sta te doen bij de kinesist! Maar ik weet, ik moet en zal ook gaan, want het is nodig. Het zal er vanzelf niet op verbeteren. Van zodra we weer een beetje op ons effen zitten, stap ik naar de kiné. Beloofd! Nu staat het ook zwart op wit! Voilà se, weer een mooi verslagje voor jou kleine spruit. Weer al wat meer info over jouw 'voorgeschiedenis'. Dikke kusknufjes, jouw mamatje!!!
Dag spruitebol, hoe gaat het ermee? Alles goed hoop ik? Zoniet, laat het mij op tijd weten, want dan soigneer ik jou nog beter dan dat ik nu al doe. Maar jij trekt jouw plan wel hé? Zoals onze papa! Met mama'tje gaat het ook goed. Alleen ben ik erg moe. Steeds in de namiddag hé. Vandaag heb ik weer zitten geeuwen, niet te doen! Straks zal ik me na het eten weer niet kunnen bedwingen om een klein dutje te doen. Zo'n half uurtje en daarna voel ik me weer wat fitter. Vannamiddag heb ik een nieuw soort van steekjes gevoeld. Zo onderaan in de lies. Dat heb nog niet gehad. Het voelde anders aan. Hmm, wat zou dat weer zijn? Niks ernstig hoor, ik maak me geen zorgen. Da's de normale gang van zaken zeker hé bij een zwangerschap. Ik moet wel zeggen dat ik er mij soms moet aan herinneren dat JIJ wel degelijk aan het groeien bent mijn buik. Soms besef ik gewoonweg niet dat jij daar zit. Het is zo vreemd! Met momenten kan ik het echt niet vatten. Het klinkt cliché, maar 't is toch een wonder hoor, zo'n babietje in je buik. Wat ben ik blij!!! Nog twee weekjes en dan krijg ik een eerste fotootje te zien van jou. Wat ben ik benieuwd én ongeduldig!!! Dat zal weer zo'n emotioneel moment zijn. Papa'tje gaat ook mee, of course, zodat hij ook wat dichter bij dit grootse gebeuren betrokken wordt hé. Zodat hij jou ook al een beetje leert kennen. Jah, de band met mij wordt nu al gesmeed en met jouw papa zal dit pas kunnen beginnen binnen een 34-tal weekjes. Raar toch! Ik prijs mezelf gelukkig dat ik diegene mag zijn die zwanger is en niet jouw papa. Da's een mooi geschenkje van moeder natuur!!!
Niks met de baby hoor of met mij, maar ik heb wel iets vernomen dat me niet neig aanstond! Zaterdagavond waren we uitgenodigd op een verjaardag van een vriend. Met veel tegenzin reden we naar de plaats van afspraak. Bij het binnen komen in het café, merkte ik op dat Dietrich me raar bekeek. Meermaals bekeek hij me zo op een rare manier. Plots zag ik Dietrich iets in het oor fluisteren van onze papa. Ik meende te horen 'proficiat' en ik hoorde papa luid en duidelijk antwoorden: "Hoe wete gij da?" En Dietrich mompelde iets en moest lachen. Ik vroeg aan papa wat Dietrich te vertellen had, maar hij wilde het niet zeggen.Toen iedereen uit het café vertrok om naar een ander café te gaan, besloot ik om naar huis te gaan. Ik had er totaal geen zin in en zeker niet om tegen mijn wil in die smerige rook van de sigaretten te zitten. En ik was nog moe ook. Ik probeerde papa nog uit te horen wat Dietrich gezegd had, maar hij zei dat het niks speciaals was en dat ik er mij niks van moest aantrekken. Achteraf zou ik dan weten waarom hij dit zei. Om mijn geen zorgen te doen krijgen en mij gerust te stellen. Zo is papa hé. Zo lief! Ik reed tot bij mijn schoonmoeder en ging de papa daar opwachten als hij terug kwam van het feestje. Mijn schoonmoeder vroeg hoe het met me ging en zo en plots zei ze dat Gerrie zich versproken had over ons. Ik dacht: "WAT???" Ze zei dat Dietrichs vader aan Gerrie gevraagd had hoe het zat met onze papa, of er nog geen kinderen op komst waren. En Gerrie, verdorie, antwoordde: "Euuuuuuuh" En ja, die euh was al duidelijk genoeg hé, waarop Dietrich zei: "Allé, daarmee ist van da! Goh goh!" Lap! Man, ik was boos toen ik dat hoorde. Ik heb het wel niet laten blijken aan mijn schoonmoeder, want ja, maar toch kreeg ik er de kriebels van! Dus mijne frank viel direct hé! Ik maakte de link met Dietrich zijn reactie in het café. Ik moest er niet verder over nadenken hé. Ik weet dat het Gerrie zijn bedoeling niet was om het te verklappen, maar hij kon wel slimmer gereageerd hebben hé, maar ja, da's Gerrie hé. Papa heeft me achteraf verteld dat hij aan Dietrich gevraagd had om het niet verder te vertellen omdat ik dat niet wil. Hij zou beloofd hebben om zijn mond te houden en we hebben er wel vertrouwen in, maar toch vind ik het niet leuk. Papa zei ook nog dat hij Gerrie tegengekomen is in het café en dat hij zich verontschudligd heeft. Maar goed, het was een ongelukje. Het was niet met opzet. Och ja, da's nu wel nog het minste hé schattie. Zolang jij maar flink verder groeit. Da's nu mijn grootste zorg!
Donderdagavond was ik erg moe, dus besloot ik om mij na het eten een beetje af te leggen in de zetel. Ik heb lekker doorgeslapen tot de volgende morgen. Dus ik was redelijk moe hé. Dat is me zelden of nog nooit overkomen. Maar ik vind het allesbehalve erg hoor. Het is weer een teken dat je mij geeft dat je lekker je gangetje gaat in mijn buik. Al zo'n 2,5 mm groot ben je nu! Je hebt ook de gewoonte om in de namiddag mijn buikje nogal te laten opzwellen. Is dat omdat je jouw matrasje aan het opblazen bent kleine spruit? Ik begrijp het hoor! Als je maar goed ligt! Het moet wel een grote matras zijn, want mijn buik wordt wel erg dik. Ik heb moeite om mijn broek dicht te houden, maar ik kan ze moeilijk openzetten hé op mijn werk. Mijn collega raadde me aan om een zwangerschapsbroek te kopen. Ik vind dit nogal vroeg. Maar ja, als mijn buikje zo blijft opzwellen, dan zal ik niet lang moeten wachten, vrees ik. Dat mijn buik zo opzwelt, zal wel niet komen door dat jij aan het groeien bent hoor. Dat zal gewoon normaal zijn. Ter voorbereiding zeker ... Natuurlijk hoop ik dat mijn buik snel dik wordt hé. Hoe rapper, hoe beter. Ik ben erg ongeduldig. Ik kan al niet wachten om met mijn buikje te pronken. Aangezien ik van mezelf al een redelijk buikje heb, vrees ik dat ik toch nog lang geduld zal moeten oefenen. Moest ik geen grammetje vet hangen hebben, dan zou je dat wel sneller zien. Maar goed, toch liever wat pak aan, dan geen. Dat weten we al langer hé. Geen watjes in onze familie hoor! Vrijdagmorgen heb ik voor de eerste keer moeten overgeven! Ja ja, de allereerste keer! Ik was mijn tanden aan het poetsen en plots kreeg ik een afkeer van die tandpasta in mijn mond. Ik begon te wurgen, maar probeerde het tegen te houden. Dat lukte niet en dus kwam mijn ontbijt er direct weer uit! Het was niet veel en ik was niet misselijk hoor. Jah, ik werd gewoon bweurgh van die tandpasta zeker hé. Ieeeeeuw, als ik er aan terugdenk. Maar je gelooft het of niet, ik vond het een fijn gevoel! Hahahahaha! Ja ja, dan besef ik weer dat ik zwanger ben hé. Jiha, ik ben zwanger!!! Laat de kwaaltjes maar komen, zolang ze maar met mate zijn.
Ik zou nog bijna vergeten te vertellen dat we zondagavond 15 februari bij mijn broer en schoonzus langsgeweest zijn om te vertellen dat we jou in oktober mogen verwachten, schattie!!! Ja, die waren blij na het horen van zulk goed nieuws. Toen we binnenkwamen, was mijn broer al een beetje geschrokken omdat hij ons niet meer zo laat verwachtte op een zondagavond. Het was 21u en da's inderdaad niet onze gewoonte. Mijn broer zei glimlachend: "En, wat nieuws?" "Euh, wat nieuws zou er moeten zijn?" vroeg ik. En hij: "Ah ja, 'k weet nie". "Ah, d'er is niks hoor!", zei ik. Ik wou natuurlijk niet direct met de deur in huis vallen hé. En ik dacht al van, ja lap, ons ma heeft haare mond nie kunnen houden en het al verteld aan onze Jurgen!!! Maar dat bleek achteraf toch niet zo te zijn. We waren aan het praten en het gesprek draaide uit op het laten wegnemen van baarmoeders en eierstokken ... tot ik op een gegeven moment zei: "Ja, ik zal alles nog moeten hebben hé en ik kan het goed gebruiken (mijn broer keek al met vraagtekens mijn richting uit), want ja, ik ben zwanger hé!" Mijn broer en schoonzus feliciteerden me direct en moesten lachen. Ze leken ook een beetje geschrokken. Mijn broer dacht nog dat onze zus eerder zwanger zou zijn dan mij. Ze dachten dat we nog wat langer gingen wachten. Alleen mijn zus was op de hoogte van het feit dat we bezig waren met zwanger worden. Zij staat ook zo dicht bij mij hé! Wij zijn twee handen op één buik. Ik wou niet direct aan de ganse familie vertellen dat we aan het oefenen waren hé. Ik wou de rest gewoon graag verrassen, zoals nu dus en dat is goed gelukt. Moest iedereen al op de hoogte zijn, dan had ik geen blij nieuws meer om te vertellen, of toch niet zò blij en verrassend zoals het nu was. Zelfs ons Bibib heb ik alsnog kunnen verrassen, ook al was ze op de hoogte van het feit dat we probeerden om zwanger te geraken! Nu schiet er nog 1 persoon over hé en dat is onze papa zijn broer, maar we hebben de kans nog niet gehad om het hem persoonlijk te vertellen. Het is niet onze gewoonte om bij hem thuis eens op bezoek te gaan. Dat gebeurt gewoonweg niet. Ja, raar hé, maar dat zul je later wel begrijpen schattie. Hopelijk blijft de kans niet lang op zich wachten, want ja, iedereen van de familie weet het al. Maar mijn schoonbroer zal het waarschijnlijk wel al weten van mijn schoonmoeder die haare teut niet zal kunnen houden hebben. Maar wat doe je eraan hé?
En op 9 april is de rest van de wereld aan de beurt. Dan mag iedereen het weten: tantes, ooms, meters, peters, vrienden, collega's ... Dat het maar snel zover is. Ik kan echt niet meer wachten! Potjandorie, da's nog zoooooooooooo lang. Maar het zal moeten hé! Doe jij ondertussen maar rustig verder schattie. Hou van je!!!
Vandaag ben ik niet zo moe geweest. Enkel vanmorgen een beetje, maar naarmate de voormiddag vorderde, kwam ik er door en heb ik me voor de rest van de dag redelijk fit gevoeld. Ook op dit moment. Ik ben zelfs redelijk energiek. Ja, dat zal zo afwisselend zijn zeker hé: moe, fit, moe, fit, ...
In de voormiddag had ik wel een beetje last van het buikje. Ik kon hem gelijk niet intrekken en hij stond redelijk bol. Ik had echt zin om mijn broek open te zetten, maar dat kon uiteraard niet hé op het werk. Als ik thuiskom ben ik wel altijd blij dat ik de broek kan openzetten. Maar dat die buik al redelijk dik staat, komt nog niet door onze kleine spruit hoor. Dat kan nog niet! Het leek of mama voorheen al een klein beetje zwanger was. Ik heb zaterdag een fotootje getrokken van mijn buik en zo ga ik elke maand een fotootje trekken om te zien hoe snel mijn buikje groeit. Dat zeg ik al van mijn 20 jaar of zo dat ik dit ging doen. Dus bij deze! Op de foto lijk ik al 3 maand zwanger.
Morgen ben jij al 5 weekjes lieve spruitebol. Flink hoor! Dada! XXX
Feb '08: gestopt met de pil. Feb '08 tot jan '09: 6 cycli gehad. Bij de 4de ronde gestart met clomid én dus vanaf dan meer regelmatige cyclus! Jippie! Bij de 7de ronde gestart met IUI (27/01/09) en nog steeds clomid EN ZWANGER! 14/02/09: positieve zwangerschapstest 16/02/09: bloedanalyse 17/02/09: resultaat bloedanalyse: HCG-waarde > 3000 en immuun tegen toxoplasmose 11/03/09: eerste echo, jippie!!! Alles dik in orde met onze kleine kabouter!!! 08/04/09: tweede echo: ons hevig zwemmertje doet het goed!!! 13/05/09: derde echo: EEN ZOONTJE en verder alles prima!!! 18/06/09: vierde echo: DIK OK 28/07/09: vijfde echo: alles in orde met onze pruts. En 't is een flinke hoor! 26/08/09: zesde echo: 2,2kg al!!! Pfew! Maar de gynae zei dat dit normaal is. Toch schrokken papa en ik ff hoor! Verder alles OK. 16/09/09: zevende echo: 3kg en 3 weken geleden was het 2,2kg. Meer hoef ik niet te zeggen ... 07/10/09: achtste echo: 3,3kg, sterrekijkertje, streptokokken, bekkenmeting, groei van hoofdje een week voor op schema, terug naar boven gekropen ... nog iets? We waren toch een beetje geschrokken. Zeker niet wat we verwachtten, MAAR niks ernstig zo blijkt achteraf. Bekken is groot genoeg en over die besmetting hoef ik mij geen zorgen te maken. Oef! 21/10/09: negende echo: toch al 1 cm ontsluiting! Kabouter heeft zich gedraaid en is ook terug gedaald. Hij ligt in de perfecte positie om geboren te worden, maar is er precies nog niet klaar voor! Nog een 5-tal daagjes geduld, denkt de gynae. 22/10/09: vermoedelijke bevallingsdatum, maar zo ziet het er niet uit ... 27/10/09: tiende echo: nog steeds 1cm opening. Gynae heeft me gestript. Bij thuiskomst om 11u30, is mijn water gebroken. Rond 13u30 aangekomen in het ziekenhuis. 28/10/09: ROAN IS GEBOREN OM 15u37!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Het was een zware bevalling: 28 uren. Jammer genoeg niet onder water wegens epidurale na 12 uren geprobeerd te hebben zonder verdoving! Ik ben dus 6 dagen overtijd gegaan!
2de SPRUIT
Sinds eind 10/2009: 4-tal keer gemenstrueerd (ook omwille van borstvoeding gedurende 6,5mnd), steeds zonder bescherming gevreeën 04/08/10: 1ste dag MS, start clomid op 2de dag = EERSTE ECHTE RONDE MET ZEKERHEID 02/10/10: positieve zwangerschapstest, na 3 echte pogingen!!! 04/10/10: goed bloedresultaat 30/10/10: 1ste echo op 8W: brusje is OK 27/11/10: 2de echo op 12W: pico bello in orde, al een echt mini-mensje van 6,5cm! 28/12/10: 3de echo: kleine broer doet het priiiiiiiiiiiiiiiiima!!! 26/01/11: 4de echo: zo gaat het goed, zo gaat het beter!!!! 26/02/11: afspraak gemist 26/03/11: brusje doet het héél goed. En met heel goed, bedoel ik, 't is al een ferme kerel. Mea culpa: mama eet als een varken! Gynaes advies: genieten maar met mate EN een suikertest laten doen. Verdict van de test: niks aan de hand, dus ik ben dan toch niet zo slecht bezig maar het kan geen kwaad om een beetje te minderen 27/04/11: kleine broer ligt dwars, met het hoofdje aan mamaatjes rechterzijde en met de poep aan mamaatjes linkerzijde, DUS met de rug naar de uitgang , verder zit hij prima op het gemiddelde 14/05/11: pruts ligt goed! OEF Mamaatje is superblij, want het is toch nog op tijd en zoals het zou moeten! En voor de rest is alles zoals het hoort, mooi volgens het gemiddelde. 04/06/11: 2cm ontsluiting, baby ligt nog goed, 3,6kg huidig geschat gewicht, gynae gokt op nog een weekje, maar indien er tegen donderdag (5 dagen later) nog niks gebeurd is, dan mag ik langsgaan om gestript te worden 07/06/11: rond middernacht zijn de weeën begonnen, ze kwamen gemiddeld om de 10min met meestal dezelfde sterkte 08/06/11: JENSEN IS GEBOREN OM 19u53!!!!!!!!!!! Het was een minder zware bevalling deze keer: 20 uren. Is lang, maar het was minder pijnlijk! Ik ben gelukkig in het bad kunnen bevallen en ik ben slechts 1 dag overtijd gegaan!!!
Het is toch nog een beetje bang afwachten totdat ik de veilige grens van 3 maanden zwanger zijn overschreden heb. Jongens toch, het was te verwachten hé dat ik een beetje ongerust zou zijn. Geen paniek hoor spruitebol, ik loop niet gek van de zenuwen en angst hoor, maar de schrik zit er wel een ietsie pietsie in. Zeker na het horen van het verhaal van mijn schoonzus, want zij heeft op haar 5 à 6 weken een miskraam gehad. Man, ik mag er niet aan denken, dus dan ga ik dat ook niet doen hé. Gewoon rustig genieten en alles op me laten afkomen. Het zit wel snor! Ik weet dat spruitebol ons niet in de steek zal laten, want de familie De Groot - Van Audenhove is een sterk ras zenne!
Vandaag heb ik weer een gelukssprongetje in de lucht gemaakt. Ik mocht bellen naar mijn gynae voor het resultaat van mijn bloedanalyse die ik gisteren laten doen heb. Mijn HCG-waarde was meer dan 3000 en dat is RUIM voldoende. Dus dat kan niet beter zijn hé. En ik ben beschermd tegen toxoplasmose, maar dat wist ik al enkele jaren. De verschijnselen laten zich blijken hoor! Ik ben redelijk moe, zeker na de middag. Ik zit contstant te geeuwen op mijn werk en moet er mij echt doorslepen. Mijn gezicht ziet er beroerd uit. Mijn BH's zijn al te klein! Af en toe een steekje in mijn buik. Een bewijs dat onze kleine man of vrouwke zijn nestje aan het maken is. Hihi! Een collega, die er niet van op de hoogte is, zei vandaag nog dat ik er erg moe uitzag. Ik zei dat het van de verbouwingen kwam. En zij: "Amai, ge kunt het nie wegsteken zenne. Pas maar op hoor, dat ge nie overkop gaat. Vond het wel leuk!
En verder doet mama haar uiterste best op het vlak van voeding hoor! Amai nie! Ik eet veel fruit en groentjes. Ik heb gisteren vis gegeten en vanavond ga ik opnieuw vis eten, want ik heb gelezen dat dit erg gezond is voor jou spruitebol. Dus dan doet mama dat hé. Ik heb worteltjes staan, waaraan ik 's avonds ga knabbelen. Ik drink 1,5 liter water per dag en daarnaast voldoende melk voor de calcium. Ik drink veel soep. Ik probeer zo goed als mogelijk van de chocolaatjes te blijven en dat is me tot nu toe gelukt. Hopelijk volhard ik! Niet dat dit ongezond is, een beetje chocola is zelfs gezond, maar ik wil toch niet te veel suikers eten hoor. Is veel te slecht! Bah! Verder varieer ik zoveel mogelijk op het vlak van mijn broodbeleg. Ik eet dingen die ik nog nooit gegeten heb en da's puur voor jou spruitebol, opdat jij voldoende en de juiste vitamientjes zou binnen krijgen. Of course hé spruitebol! Ik zorg ook dat ik mijn vezeltjes binnen heb en zo. Ja ja, goed bezig hoor! Als ik flink mijn best doe, dan help ik jou een flink handje op weg, is het niet mijn kleine schat? Met mijn voedingspatroon heb ik alleszins een goede start genomen en die zal ik met alle wil van de wereld blijven verder doen. You will see little angel!
Tot later voor meer heuglijk nieuws !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dag klein babietje, alles in orde daar in mijn buikje? Lig je goed? Lekker warm waarschijnlijk? Als jij tevreden bent, dan wij ook. Doe maar rustig verder ... Ik heb gisteren nog familie van jou op de hoogte gebracht van jouw komst, namelijk jouw grootmoeder en overgrootmoeder langs papa's kant en jouw grootouders langs mama's kant.
Rond 18u gisterenavond zijn we bij papa zijn thuis gegaan om een bad te nemen, want je moet weten dat wij momenteel zonder warm water zitten. Maar papa kan niet alles tegelijk fixen hé. Hij heeft duizend en één dingen te doen aan ons huisje. Dus bijgevolg moeten wij ons bij papa's mama gaan wassen. Maar nu gingen we ook met een bedoeling! Ja ja, het grote nieuws meedelen. Dat gebeurde na het badje en het eten. Jouw overgrootmoeder Paula was er ook bij. Papa begon met een grap over het huis. Hij zei dat we het gingen verkopen. Hihi, hun gezicht! Dan zei hij als lachend: "Nee hoor, Marijke moet iets zeggen." En toen volgden de woorden: "Ik ben zwanger!" Memé Paula zei direct: "Aaah, ik wist het jong. Toen ge zei dat Marijke iets moest zeggen, viel mijne frank, want ik meende nog te zeggen of da ze nie zwanger was!" Zei klonk erg verheugd met het nieuws, maar bij Brigitte was het maar kalmpjes hoor. Ze glimlachte gewoon even en wenste ons proficiat. Maar dat is typisch Brigitte hé. We hadden niks meer verwacht eigenlijk. We zijn haar manier van reageren al gewoon hé. 's Avonds thuisgekomen, heb ik de PC meteen aangezet, want ik wou het nieuws nog aan mijn ouders vertellen. Mama zat online, maar reageerde niet direct op mijn oproep. Na een klein halfuurtje kwam er reactie van de andere kant. We begonnen met hallo en hoe is het. Ik antwoordde dat het heel goed ging met ons. Grootmama vroeg wanneer ze met de keuken kwamen en ik zei op 5 maart. Dan zei ik: "Wacht, ik zal een fotootje sturen". "Ok", zei ze, maar zij dacht dat ik een foto van de keuken ging sturen, maar nee hoor, ik had voordien een foto van de positieve zwangerschapstest getrokken en deze ging ik verzenden via msn. Zo gezegd, zo gedaan, maar grootmama is natuurlijk een beetje van een computerdummie hé, dus ze moest even zoeken waar ze die foto kon terugvinden. Na een 7-tal minuten schreef ze: "Zie ik dat goed??????????" Ik: "Wat zie je?" "Als het dat is, dan ben je zwanger!" "Yep yep", zei ik. En het schrijven lukte plots niet meer bij haar, dus belde ze mij op. Ik kreeg er geen woord tussen. En ooooh wat was ze blij en ooooooh dit en oooooh dat. Het was overduidelijk dat ze content was. Grootvader hoorde ik op de achtergrond zeggen: "Zodus heeft de kleine ook al gewerkt seg!" "Ah ja, samen met mij hé! Hihi!" Het telefoontje heeft zo'n 10 minuten geduurd. Daarna schreef ze nog op msn dat ze er meteen ene gingen op drinken op hun volgend kleinkindje. Wat wel grappig is, is dat mijn moeder zei dat mijn grootmoeders nicht of zo, die paranormale dingen doet, voorspelt had dat er een geboorte op komst was en mijn moeder heeft daarop geantwoord dat ze dacht dat ik dat zou zijn. Er moet toch iets van waar zijn zeker van dat paranormaal gedoe?
Voilà, nu nog 3 mensen te gaan. Mijn broer en schoonzus en mijn schoonbroer! Het hoeft niet allemaal op 1 dag te gebeuren hé. Op die manier heb ik nog leuke momenten tegoed. Teveel emoties op 1 dag is een beetje te veel van het goeie hoor! Dus vanavond zullen we waarschijnlijk bij mijn broer gaan. Ik heb al een paar ideëen om het nieuws te vertellen, maar ik heb nog geen beslissing gemaakt. Maar goed, later meer hierover.
Klein spruitje, ik heb de indruk dat je goed je best doet hé, want vanmorgen rond 5u30 heb je me wakker gemaakt. Ik had buikkrampjes, maar ik vind het niet erg hoor. Zeker niet!!! Het stelt me gerust, dus doe maar voort zoals je bezig bent. Het is een teken dat je jouw huisje aan het verbouwen bent in mijn buikje. Maak het daar maar naar je zin! Daaaaaaag, lieve schat. DIKKE KUS!!!
Hihi, ZOOOOOOOOOOOOOO leuk! Ik heb mijn zus de verrassing van haar leven gegeven. Het was erg geslaagd!!! Ongelooflijk! Hihi! Zal eventjes schetsen:
Toen ik kwam aangereden, stond ze buiten aan haar huis. Ze gaf me een troostende knuffel (n.a.v. het negatieve berichtje van donderdag dus, haha) en vroeg hoe het met me ging. Ik zei beteuterd: ça va-tjes. En we begonnen te praten over koetjes en kalfjes. Ik kon me heel rustig houden en gedroeg me zelfs een beetje triestig. Ik vertelde o.a. over de verbouwingswerken en dat ik het niet meer leuk vond en zo ... Ondertussen had ik natuurlijk mijn 'halsketting' aan onder mijn jas. Op een gegeven moment moest ze eventjes weg met haar schoonpa die daar ook was. Ze zou niet lang wegblijven. Ze zei: "Wacht jij hier maar een beetje, ik ben straks terug." Ik mocht me een tasje soep opwarmen en een boterhammetje eten. Angelo, haare loverboy, was aan het werken in de badkamer. Tussendoor maakte hij snel een praatje met mij en vroeg of 'het' weer niks geworden was. Ik zei neen en legde hem uit wat de volgende stappen waren. Ha ja, ik wou natuurlijk het blijde nieuws EERST aan mijn zusje vertellen hé!!! Na zo'n half uur was mijn zusje terug. Ik had ondertussen mijn jas uitgedaan. Ze zei: "Pff, ik loop er maar slonzig bij hoor in mijn kleren vandaag. Had er geen zin in." En ik zei: "Och ja, ik loop er toch ook mottig bij." En ze keek naar mijn kledij en zag plots die halsketting hangen. Van zodra haar oog daarop viel, man, je moest haar gezicht gezien hebben. Wat hilarisch!!!!! Hahahahahaha, jongens toch, dat had ik nog nooit gezien. Die viel haast omver van het schrikken! Hihi! Dat gezicht vergeet ik nooit meer. Ze heeft me vastgegrabbeld en ze is beginnen huilen. Zo hebben we daar even gestaan. Ze zei dat ze erg blij was! Angelo was er toen ook al bijgekomen en mijn zuster vertelde het nieuws, maar hij zag waarschijnlijk wel al dat er 'iets' gaande was. Jah, Bibib was zeer aangedaan van het nieuws en had tranen in haar ogen. Ik stond daar zo fier als een gieter. Angelo zei nog dat ik heel goed kon acteren. Ik ben er zelf van verschoten hoor, want ik had echt niet gedacht dat het mij zou lukken. Maar toch, hihi, ben zo blij. Het was nog een leuke babbel daarna. Het onderwerp dat het meeste aan bod kwam, was uiteraard de baby he! Nu nog mijn broer, ouders, schoonmoeder en -broer en de mémé van onze papa. Ja, jouw papa, kleine spruit.
Ze zijn er nog niet! Vandaag weinig of geen krampjes gehad én ze leken al evenmin op ONGI-krampen. Zou het? Zou het? Hmmm, goh ik weet het niet. Ik begin toch al lichtjes te zweven hoor, maar ik zou het moeilijk kunnen geloven dat IK wel zwanger kan geraken. Dat ik, ons Marieke, wel kindjes kan krijgen! Dat Pieruske en Marieke wel degelijk kindjes gaan opvoeden! En toch had ik ook weer dat kokhalsgevoel vandaag. Hoho, jeetje toch, zou het echt zover zijn? Pff, zenuwen dat ik heb, maar zenuwen. Ik weet er geen blijf mee, maar toch zal ik nog wat geduld moeten oefenen tot zaterdag. Eigenlijk zou ik nu misschien wel al een testje kunnen doen, maar toch wil ik mezelf dwingen om te wachten tot zaterdag, want dan is het een hele speciale dag. Jawel hoor, dan is het 14 februari: Valentinesday!!! Leuk om later te kunnen vertellen dat ik op valentijnsdag een positieve zwangerschapstest had. Maar ja, we zijn nog zover niet. Ik begin wel meer en meer te denken dat het prijs is hoor. Ik heb niet echt het gevoel dat mijn er nog gaan doorkomen. Normaal gezien heb ik meer krampen en als ik er heb, dan lijken ze toch wel anders aan te voelen. Het lijkt alsof mijn buik zo wat uitgerokken wordt. Precies of ik buikspierpijn heb. Ik dacht dit al een poosje hoor, maar durfde het niet hardop te zeggen, omdat ik dacht dat ik mezelf weer iets aan het wijsmaken was. Het is toch zo vreselijk moeilijk om een onderscheid te kunnen maken hé. Bij de vorige ronde had ik ook vergrootte borsten, pijnlijke tepels en het kokhalsgevoel, maar dan ben ik wel ongesteld geworden. Waarschijnlijk wordt ik deze keer ook wel ongesteld hoor, maar ik heb wel mijn limiet van het overtijd gaan grondig overschreden. Of niet soms? Ben ik verkeerd?!?! Wel ja, alleszins, dit berichtje houd ik lekker nog voor mezelf, want mijn zussie mag dit nog niet lezen. Dus zal ik dit bericht pas later posten op mijn blog. Zowiezo ga ik haar negatief nieuws meedelen, deze avond nog, ook al zijn mijn regels nog niet doorgebroken. En als ik dan toch zwanger blijk te zijn na de test zaterdag, dan wil ik haar persoonlijk op een verrassende manier gelukkig maken. Hihi! MAAR, Marieke, 't zal wel weer niks zijn, ook al doet jouw lichaam overduidelijk anders dan de andere keren. Ik denk dat jouw lichaam weer een hele geniepige manier gevonden heeft om jou te pesten. Ze zal zeggen: haha, hihi, héhé, ik zal Marieke maar weer eens goed foppen en haar blazen wijsmaken én haar weinig of geen krampjes laten voelen, zodat ze denkt dat het patat is. Gemene heks is het, dat lijf van mij!!!
(geschreven op 12/02/09 om 19u41)
Limiet overschreden
Yep, ik heb mijn record verslaan! Mijn langste dat ik overtijd gegaan ben was, tot nu toe, op de 2de dag na de NOD rond 19u. En hoe laat is het nu? Ja hoor, 19u41!!! Moet ik nu blij zijn of niet? Want als ik niet blij mag zijn, dan wil dit zeggen dat mijn cyclus onregelmatiger begint te worden én nog eens langer bij ook. Verdorie hé! Doe me dat niet aan. Het laatste half uurtje doet mijn buikje wel weer verdacht hoor. Man, ik heb stress!!!!!!!!!!!!!!!
(geschreven op 12/02/09 om 23u18)
Stresskonijn
Hier ben ik weer! Ja, ik weet het. Ik loop een beetje gestressed. Wat zeg ik? ENORM gestressed. En ik begin al te dromen en meer en meer te zweven. O wee, als ze er toch doorkomen!!! Man, dan weet ik niet tot wat ik dan in staat ben hoor! Goh goh!!!
Ik heb daarnet mijn zus in elk geval al op het verkeerde spoor gebracht. Ik heb haar via een boze sms wijsgemaakt dat mijn regels zijn doorgebroken en dat ik het niet leuk vind en zo. Zij antwoordde dat ze het ook erg ambetant begon te vinden. Hihi! Ik wil haar uiteraard persoonlijk, hopelijk, het goede nieuws vertellen hé. Ik wil haar gezicht zien.
Voor het merendeel heb ik het gevoel dat ze niet meer zullen doorbreken, maar af en toe wordt die gedachte in twijfel getrokken door kleine krampjes. Maar als je zwanger bent, kun je ook krampjes hebben. Ongi-krampen en eerste zwangerschapskrampjes gelijken sterk op mekaar. Als ik morgenvroeg wakker wordt, dan zal ik denken: wauw, een ganse nacht overleefd (als ik nog niks zie in mijn slipje of course). Morgen rond de middag, zal ik dit opnieuw denken en zo verder toe naar de avond en nacht en zaterdagmorgen. O jee, spanning alom. Allé kom Marieke, ga nu maar slapen, want je hebt jouw rust nodig. Tot binnenkort lieve kleine spruit?
(geschreven op 13/02/09 om 18u49)
Bang
Jongens, jongens, jongens toch, wat is dit spannend seg!!! Maar ik ben zo bang voor de test morgen. Ik ben bang dat ik iets ga zien verschijnen op de test, wat ik liever niet zie, of beter ik ben bang dat ik niks zal zien verschijnen. Ik denk dat ik er dan een streepje op teken. Hihi! Nee, maar verdorie toch, laat het nu toch prijs zijn hé. Laat ons nu maar aan de beurt. We zijn er klaar voor. Al een tijdje trouwens!
Ik moet zeggen dat ik er sterk begin in te geloven hoor. Ik heb vanmiddag weer zo van die rommelende darmen gehad. Net alsof er lucht in zit dat niet kan ontsnappen! Ik ben ook redelijk moe en ik heb hier en daar puistjes op mijn gezicht, wat ik normaal gezien nooit heb. Als ik al eens last heb van puistjes, dan is het meestal 1 hele grote op een duidelijke plaats, bijvoorbeeld tussen mijn wenkbrauwen. En nog eens moe hé. Ik zou zo in slaap kunnen vallen. In elk geval, het feit dat mijn regels er niet gaan doorkomen binnen de korste keren, staat als een paal boven water. Hopelijk komt dit dus niet door het feit dat mijn lichaam niet meer wil reageren op de clomidpillen en mijn cyclus volledig in de war wil brengen. Want als dat het geval is, maak ik mezelf van kant! Dan is het gewoonweg om zeep hé, want dan heb ik er een probleem bij. Maar goed, ik denk eerlijk gezegd dat we ons mogen verheugen op goed nieuws. Mijn collega denkt ook dat ik zwanger ben, want ze zei dat ik er vorige week bleekjes uitzag en een vertrokken gezicht had. Bon, nog een 13-tal uren en dan weten we het resultaat! C u later alligator! After a while crocodile! (alligator + crocodile: lees kleine spruit, gniffel gniffel )
(geschreven op 14/02/09 om 7u30)
22 oktober wordt één van de speciaalste dagen uit ons leven
Jawel, ik ben ferm zwanger!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! WOEHOE!!!!! Ik ben zòòòòòò blij, zòòòòòòò gelukkig!!! Wij allebei!!!!! Man, man, man, 't is ons toch nog gegund. Oooh, ik kan het nog niet goed geloven. Hopelijk verloopt alles wel goed. Daar zal ik nu wel een beetje schrik voor hebben omdat het redelijk moeilijk ging om zwanger te geraken. Maar goed, daar mag ik mijn hoofd nu niet te veel aan breken. Genieten ga ik doen en met volle overgave. Yep yep! Ik was vanmorgen al redelijk vroeg wakker en kon niet meer slapen en ben daarom iets voor 7u opgestaan en heb de test gedaan. Mijn handjes beven er nog van. Pff, ik had zenuwen hoor! Papa was beneden al aan het werk aan ons huisje. Ik ben meteen naar hem toegestapt en gezegd: proficiat hé, je wordt papa!!! Dat waren de exacte woorden! En natuurlijk, hoe kan het ook anders, ben ik tranen met tuiten beginnen wenen. We hebben mekaar vastgepakt en ik kon maar niet loslaten. Na de eerste schok ben ik dan honderduit beginnen vertellen over hoever ik al was, hoe groot jij nu op dit moment bent (een volle millimeter, hihi), wanneer jij zal geboren worden, .......... Hihi en nu moet ik het nieuws nog meedelen aan mijn zussie! Dat zal wat zijn!!! Papa zegt dat ik me vanaf het eerste ogenblik dat ik haar zal zien, mij gewoon zal verraden. Hij zegt dat ik met een smile tot achter mijn oren zal lopen en me dus gewoonweg niet ga kunnen inhouden van lachen. Waarschijnlijk zal dat wel zo zijn, maar ik ga mijn best doen om de verrassing zo goed mogelijk te laten lukken. Ja, kleine spruit, ik ga haar eens goed laten verschieten hoor. Wat mama van plan is? Ik ga een lange halsketting rond mijn nek doen, waarvan de hanger tot op mijn buik komt en zo dus binnen stappen bij haar. Ik vermoed dat ze meteen raar ga opkijken, want ik draag bijna geen halskettingen en dan nog zo'n lange. Da's dus eigenlijk een traditie van vroeger. Zwangere vrouwen droegen dit en wouden zo aangeven dat ze zwanger waren. Maar ik ga dat niet blijven dragen hoor, want ik vind dat maar stom eigenlijk, maar ik vond het wel een leuke manier om haar te verrassen. Het zal haar wel meteen opvallen en ze zal ook wel direct de link maken. Allé, ik hoop toch dat ze deze traditie kent?! En dan moeten we de blijde boodschap aan mijn broer en schoonzus verkondigen! Ik denk dat ik voor hen een rebus ga maken waarvan de oplossing is: wij zijn zwanger. Voor het eerste woordje zou ik een weide tekenen, voor het tweede woordje een zon en voor het laatste woordje een zwaan. En onder de tekeningetjes schrijf ik dus welke letters er wegvallen of er bij komen of moeten verandert worden, zodat je tot de woorden WIJ, ZIJN en ZWANGER komt! Ik hoop dat het duidelijk is? Zoniet, dan teken ik het wel eens voor je, later als je groot bent, maar daar wil ik nog niet aan denken hoor. Eerst nog genieten van het zwanger zijn. Blijf nog maar lekker in mijn warme buikje voor een maand of 8! En dan volgen mijn ouders, die in Spanje zitten. Het zal dus via de elektronische weg zijn dat ik hen op de hoogte zal moeten brengen. Wel een beetje vervelend, want niets is zo speciaal om hen toch persoonlijk het goede nieuws te kunnen meedelen hé en daarna enkele knuffels uit te delen, want het zal zo emotioneel zijn! Maar ja, dan moet het maar zo hé. Daar ben ik nog niet goed over uit hoe ik het zal zeggen. Ik denk dat ik de cam terug zal installeren op onze PC en het hen zo zal vertellen, maar met welke woorden, dat weet ik nog niet. Ik moet hen ook met een smoes tesamen voor de PC krijgen hé, want meestal is het enkel mama die voor de PC zit en papa loopt daar dan ergens rond of hij is gaan fietsen. Hoho, die gaan wenen, vooral ons mama. Papa misschien ook wel en ja natuurlijk ik ook hé. Goh goh, dit zal een emotionele dag worden vandaag! Mijn collega'tjes Isabel, Tiny en Kristel (en Anja heb ik er ook maar bijgepakt, uit beleefdheid dan) heb ik niet lang na de test gesmst. Dat had ik hen beloofd. Ja, hoe kan het ook anders. Ze beleefden het mee van aan de inseminatie hé. Ze hebben me enorm gesteund! Dus dan hebben ze er ook recht op hé om het te weten. Ze leefden enorm mee! Ooooh, ik ben zo blij. Daarnet kreeg ik een telefoontje van Tiny die me proficiat wenste. Ze moest zelf huilen van blijdschap. Ze was zo content voor mij! Ze is zelf zwanger en begint stilletjes aan op haar einde te lopen. Ja ja, lieve kleine spruit. We zijn ongelooflijk blij hoor met jou. Nu moet je alleen nog bewijzen hoe sterk je bent om verder te groeien. Toon ons ne keer hoe sterk je bent?! Als je de meeste genen van onze papa hebt op dat vlak, dan ben ik ervan overtuigd dat je er komt. Zeker weten! Lieve kleine baby, nu mag ik met volle overtuiging zeggen: tot binnenkort, tot binnen een 36 weekjes!!! Ik zie je nu al graag ....
Daar bedoel ik dan de mee hé. Jawel, ze komen eraan gestormd. Ze hebben het mij al meermaals duidelijk gemaakt vandaag door mijn buikje lastig te vallen. Dus ik heb de boodschap begrepen en verwacht hen alle momenten. Om precies te zijn, ik gok dat ze er binnen een tweetal uurtjes zullen zijn. Je zal wel zien. Straks is het zover, dus tot later voor meer nieuws.
Zo denk ik er over op dit moment, maar een half uur geleden dacht ik dan weer dat het wel prijs was en nòg een half uur daarvoor dacht ik dat het toch niks was ... Een spelletje dat zich telkens weer herhaald zo vlak voor de NOD. Inderdaad, ik wordt er gek van. Voortdurend wordt ik heen en weer geslingerd tussen wel en niet zwanger zijn. Hoe kan het ook anders als je lichaam jou iets probeert te vertellen? Onze papa zegt dat ik er niet moet naar luisteren en gewoon afwachten, maar hij voelt niet wat ik voel hé. Je kunt het hem wel uitleggen, maar hij kan het zich niet echt voorstellen. Maar ja, die lelijke gemene zullen morgen wel weer van de partij zijn vrees ik. Die geven zich nog niet gewonnen. Je zal wel zien. Morgennamiddag, ten laatste morgenavond zijn ze terug op het appel! Papa denkt ook dat het niks zal zijn. Hij zegt dat het pas voor de volgende ronde zal zijn, want dan komen ze onze keuken plaatsen. Hij zegt: je krijgt een nieuwe keuken, het zal wat warmer beginnen worden en dus leuker, de TV zal verdwijnen waardoor mijn leven rijker zal worden (jah, mamie en papie hebben een geweldige ingeving gekregen en hebben besloten om hun TV op te zeggen als test), we gaan 2 hondjes kopen én het aller-, aller-, allerbelangrijkste: ik krijg een babietje. Jouw papa heeft meestal wel gelijk. Hopelijk zal dit dan ook zo zijn wanneer blijkt dat het deze ronde niet gelukt is.
En terwijl ik dit schrijf voel ik iets vervelends in mijn buik. Er is storm op komst, denk ik ...
Nog altijd hé! Ma ja, ik ben nog altijd aan het kokhalzen. Geloof het of niet, het is echt zo!!! Vandaag bijna de godganse dag! In de namiddag zelfs bijna constant. Raar toch? Of niet soms? Ik begrijp het alleszins niet meer hoor. Een mens zou van minder zot worden. Daarnaast heb ik af en toe weer zo van die hele lichte steekjes in de buik. Opnieuw, ik weet niet waaraan deze te wijten zijn hoor! Echt niet! En die borsten, pfew, die hebben weer zo van die proporties aangenomen hé. Jandadde! Ze puilen uit mijn BH én ze zijn redelijk pijnlijk. Dedju, dedju, dedju toch hé. Grrrrrrrrrrrrr!!! Och jongens toch, vreselijk is dit. Je kunt het je niet voorstellen, althans als je niet in hetzelfde schuitje zit als ik. Och ja, nog eventjes op de tanden bijten. Tomorrow is NOD-day! Tot later! Maar tot later WIE? Jullie, lezertjes? Of ons eerste kleine spruitje ...?
, maar dat is geleidelijk aan het verdwijnen doordat mijn buikje boller en boller wordt. Ik merk duidelijk een verschil. Onze papa ook hoor! Met kleren aan lijkt het alsof ik al 4 maanden ver ben of zo, maar zonder de kleren zie je duidelijk nog een geniepig vetbandje 
Als ik neerzit, ja, dan is dat vetbandje daar ook weer hé! Vandaar ook dat ik het soms een beetje vervelend vind en mijn buikje nog een beetje wil wegmoffelen. Sommige mensen zullen gewoon denken dat ik dik ben en dus niet zwanger. Maar ja, da's in het begin waarschijnlijk hé. Als mijn buik blijft groeien zoals hij nu bezig is, dan zal het niet lang meer duren vooraleer ik een mooi bol en rond zwangerschapsbuikje heb. Ik begin zo stilaan te denken dat onze kleine pruts een stevige knul / meid zal worden. Als hij/zij zo verder doet, dan zal het een dikke brok worden en nochtans eet ik niet meer dan anders hoor. Ik snoep veel minder, heb geen ongezonde braspartijen meer, drink meer water, eet meer groentjes ...kortom, ik ben VEEL gezonder bezig! En da's allemaal voor onze kleine pruts! Yep yep!
Hihi, maar dat geeft niet hoor. Ik zou het erg leuk vinden om een mini-kopietje te krijgen van de papa, want papa verdient dat. Dan kan hij eindelijk de wijsheid die hij van zijn papa geleerd en geërfd heeft, overzetten op jou, kleine pruts. Pas op, hij is niet altijd van de gemakkelijkste hoor, maar er zit altijd een moraal achter zijn plan. Het zijn soms doordenkertjes, maar dat verdient alleen maar respect. Het is niet altijd evident om zijn grillen te begrijpen, maar als je er lang genoeg over nadenkt, dan valt de puzzel wel in elkaar. Eens je dat door hebt, dan besef je dat het eentje uit de duizend is, geloof me. Sommige mensen hebben dat niet altijd door en kunnen het gewoon niet snappen. Dat vind ik soms zo jammer! Niemand kent hem beter dan ik, natuurlijk, maar hij heeft een hart van goud. Echt waar! Het zou leuk zijn moest iedereen dat zien, maar ja ... Dus prutsje, wees gerust, jouw papa weet van aanpakken. Je zal hem graag zien! Net als ik!!! 
). Goed bezig! Ik ben erg benieuwd hoe groot je nu zult zijn, want bij de echo van 11 maart zei de gynae dat je redelijk groot was en aangezien mijn buikje zo snel en veel begint te verdikken, kan ik niet anders denken dan dat je een grote foetus zult zijn. Ik verlang weer naar je hartslag, want dat was zo'n magisch moment. Gewoonweg onbeschrijflijk. Het horen van jouw hartslag maakte veel los hoor! Amai! Ongelooflijk gewoon! Wat nog heel leuk zal zijn volgende week, is dat we het grote nieuws aan iedereen mogen vertellen. Jippie! Mijn berichtje dat ik naar de vrienden ga sturen, staat al enkele weken klaar in mijn GSM 
Nog 7 daagjes ...
!!! Ik kan de laatste dagen ook niet zo veel meer eten 's avonds. Ik heb geen trek en ben een beetje misselijk. Ik moet ook af en toe een beetje wurgen tijdens het koken. Ik verplicht mezelf wel om een beetje te eten, omdat het moet natuurlijk hé. Maar ik zou gerust niks kunnen eten 's avonds. Overdag heb ik wel veel honger hoor, maar 's avonds dus niet. 
We gaan er hier een leuke plek van maken hoor kleine spruit. Je zal je later kunnen uitleven in ons eigen bos. Hihi! Boomhutten maken, verstoppertje spelen, kamperen, lekker ravotten in het zonnetje, noten rapen en krieken plukken ... Leuk! Mijn zussie en ik zaten al te mijmeren over later. "Mijn kinderen kunnen later dan zeggen: mogen we bij Tante Mijke in haar bos gaan spelen mama?" zei ons Bibib. Grappig hé! 
er nog gaan doorkomen. Normaal gezien heb ik meer krampen en als ik er heb, dan lijken ze toch wel anders aan te voelen. Het lijkt alsof mijn buik zo wat uitgerokken wordt. Precies of ik buikspierpijn heb. Ik dacht dit al een poosje hoor, maar durfde het niet hardop te zeggen, omdat ik dacht dat ik mezelf weer iets aan het wijsmaken was. Het is toch zo vreselijk moeilijk om een onderscheid te kunnen maken hé. Bij de vorige ronde had ik ook vergrootte borsten, pijnlijke tepels en het kokhalsgevoel, maar dan ben ik wel ongesteld geworden. Waarschijnlijk wordt ik deze keer ook wel ongesteld hoor, maar ik heb wel mijn limiet van het overtijd gaan grondig overschreden. Of niet soms? Ben ik verkeerd?!?! Wel ja, alleszins, dit berichtje houd ik lekker nog voor mezelf, want mijn zussie mag dit nog niet lezen. Dus zal ik dit bericht pas later posten op mijn blog. Zowiezo ga ik haar negatief nieuws meedelen, deze avond nog, ook al zijn mijn regels nog niet doorgebroken. En als ik dan toch zwanger blijk te zijn na de test zaterdag, dan wil ik haar persoonlijk op een verrassende manier gelukkig maken. Hihi! MAAR, Marieke, 't zal wel weer niks zijn, ook al doet jouw lichaam overduidelijk anders dan de andere keren. Ik denk dat jouw lichaam weer een hele geniepige manier gevonden heeft om jou te pesten. Ze zal zeggen: haha, hihi, héhé, ik zal Marieke maar weer eens goed foppen en haar blazen wijsmaken én haar weinig of geen krampjes laten voelen, zodat ze denkt dat het patat is. Gemene heks is het, dat lijf van mij!!!
