Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
14-02-2009
Mijn zussie
Hihi, ZOOOOOOOOOOOOOO leuk! Ik heb mijn zus de verrassing van haar leven gegeven. Het was erg geslaagd!!! Ongelooflijk! Hihi! Zal eventjes schetsen:
Toen ik kwam aangereden, stond ze buiten aan haar huis. Ze gaf me een troostende knuffel (n.a.v. het negatieve berichtje van donderdag dus, haha) en vroeg hoe het met me ging. Ik zei beteuterd: ça va-tjes. En we begonnen te praten over koetjes en kalfjes. Ik kon me heel rustig houden en gedroeg me zelfs een beetje triestig. Ik vertelde o.a. over de verbouwingswerken en dat ik het niet meer leuk vond en zo ... Ondertussen had ik natuurlijk mijn 'halsketting' aan onder mijn jas. Op een gegeven moment moest ze eventjes weg met haar schoonpa die daar ook was. Ze zou niet lang wegblijven. Ze zei: "Wacht jij hier maar een beetje, ik ben straks terug." Ik mocht me een tasje soep opwarmen en een boterhammetje eten. Angelo, haare loverboy, was aan het werken in de badkamer. Tussendoor maakte hij snel een praatje met mij en vroeg of 'het' weer niks geworden was. Ik zei neen en legde hem uit wat de volgende stappen waren. Ha ja, ik wou natuurlijk het blijde nieuws EERST aan mijn zusje vertellen hé!!! Na zo'n half uur was mijn zusje terug. Ik had ondertussen mijn jas uitgedaan. Ze zei: "Pff, ik loop er maar slonzig bij hoor in mijn kleren vandaag. Had er geen zin in." En ik zei: "Och ja, ik loop er toch ook mottig bij." En ze keek naar mijn kledij en zag plots die halsketting hangen. Van zodra haar oog daarop viel, man, je moest haar gezicht gezien hebben. Wat hilarisch!!!!! Hahahahahaha, jongens toch, dat had ik nog nooit gezien. Die viel haast omver van het schrikken! Hihi! Dat gezicht vergeet ik nooit meer. Ze heeft me vastgegrabbeld en ze is beginnen huilen. Zo hebben we daar even gestaan. Ze zei dat ze erg blij was! Angelo was er toen ook al bijgekomen en mijn zuster vertelde het nieuws, maar hij zag waarschijnlijk wel al dat er 'iets' gaande was. Jah, Bibib was zeer aangedaan van het nieuws en had tranen in haar ogen. Ik stond daar zo fier als een gieter. Angelo zei nog dat ik heel goed kon acteren. Ik ben er zelf van verschoten hoor, want ik had echt niet gedacht dat het mij zou lukken. Maar toch, hihi, ben zo blij. Het was nog een leuke babbel daarna. Het onderwerp dat het meeste aan bod kwam, was uiteraard de baby he! Nu nog mijn broer, ouders, schoonmoeder en -broer en de mémé van onze papa. Ja, jouw papa, kleine spruit.
Ze zijn er nog niet! Vandaag weinig of geen krampjes gehad én ze leken al evenmin op ONGI-krampen. Zou het? Zou het? Hmmm, goh ik weet het niet. Ik begin toch al lichtjes te zweven hoor, maar ik zou het moeilijk kunnen geloven dat IK wel zwanger kan geraken. Dat ik, ons Marieke, wel kindjes kan krijgen! Dat Pieruske en Marieke wel degelijk kindjes gaan opvoeden! En toch had ik ook weer dat kokhalsgevoel vandaag. Hoho, jeetje toch, zou het echt zover zijn? Pff, zenuwen dat ik heb, maar zenuwen. Ik weet er geen blijf mee, maar toch zal ik nog wat geduld moeten oefenen tot zaterdag. Eigenlijk zou ik nu misschien wel al een testje kunnen doen, maar toch wil ik mezelf dwingen om te wachten tot zaterdag, want dan is het een hele speciale dag. Jawel hoor, dan is het 14 februari: Valentinesday!!! Leuk om later te kunnen vertellen dat ik op valentijnsdag een positieve zwangerschapstest had. Maar ja, we zijn nog zover niet. Ik begin wel meer en meer te denken dat het prijs is hoor. Ik heb niet echt het gevoel dat mijn er nog gaan doorkomen. Normaal gezien heb ik meer krampen en als ik er heb, dan lijken ze toch wel anders aan te voelen. Het lijkt alsof mijn buik zo wat uitgerokken wordt. Precies of ik buikspierpijn heb. Ik dacht dit al een poosje hoor, maar durfde het niet hardop te zeggen, omdat ik dacht dat ik mezelf weer iets aan het wijsmaken was. Het is toch zo vreselijk moeilijk om een onderscheid te kunnen maken hé. Bij de vorige ronde had ik ook vergrootte borsten, pijnlijke tepels en het kokhalsgevoel, maar dan ben ik wel ongesteld geworden. Waarschijnlijk wordt ik deze keer ook wel ongesteld hoor, maar ik heb wel mijn limiet van het overtijd gaan grondig overschreden. Of niet soms? Ben ik verkeerd?!?! Wel ja, alleszins, dit berichtje houd ik lekker nog voor mezelf, want mijn zussie mag dit nog niet lezen. Dus zal ik dit bericht pas later posten op mijn blog. Zowiezo ga ik haar negatief nieuws meedelen, deze avond nog, ook al zijn mijn regels nog niet doorgebroken. En als ik dan toch zwanger blijk te zijn na de test zaterdag, dan wil ik haar persoonlijk op een verrassende manier gelukkig maken. Hihi! MAAR, Marieke, 't zal wel weer niks zijn, ook al doet jouw lichaam overduidelijk anders dan de andere keren. Ik denk dat jouw lichaam weer een hele geniepige manier gevonden heeft om jou te pesten. Ze zal zeggen: haha, hihi, héhé, ik zal Marieke maar weer eens goed foppen en haar blazen wijsmaken én haar weinig of geen krampjes laten voelen, zodat ze denkt dat het patat is. Gemene heks is het, dat lijf van mij!!!
(geschreven op 12/02/09 om 19u41)
Limiet overschreden
Yep, ik heb mijn record verslaan! Mijn langste dat ik overtijd gegaan ben was, tot nu toe, op de 2de dag na de NOD rond 19u. En hoe laat is het nu? Ja hoor, 19u41!!! Moet ik nu blij zijn of niet? Want als ik niet blij mag zijn, dan wil dit zeggen dat mijn cyclus onregelmatiger begint te worden én nog eens langer bij ook. Verdorie hé! Doe me dat niet aan. Het laatste half uurtje doet mijn buikje wel weer verdacht hoor. Man, ik heb stress!!!!!!!!!!!!!!!
(geschreven op 12/02/09 om 23u18)
Stresskonijn
Hier ben ik weer! Ja, ik weet het. Ik loop een beetje gestressed. Wat zeg ik? ENORM gestressed. En ik begin al te dromen en meer en meer te zweven. O wee, als ze er toch doorkomen!!! Man, dan weet ik niet tot wat ik dan in staat ben hoor! Goh goh!!!
Ik heb daarnet mijn zus in elk geval al op het verkeerde spoor gebracht. Ik heb haar via een boze sms wijsgemaakt dat mijn regels zijn doorgebroken en dat ik het niet leuk vind en zo. Zij antwoordde dat ze het ook erg ambetant begon te vinden. Hihi! Ik wil haar uiteraard persoonlijk, hopelijk, het goede nieuws vertellen hé. Ik wil haar gezicht zien.
Voor het merendeel heb ik het gevoel dat ze niet meer zullen doorbreken, maar af en toe wordt die gedachte in twijfel getrokken door kleine krampjes. Maar als je zwanger bent, kun je ook krampjes hebben. Ongi-krampen en eerste zwangerschapskrampjes gelijken sterk op mekaar. Als ik morgenvroeg wakker wordt, dan zal ik denken: wauw, een ganse nacht overleefd (als ik nog niks zie in mijn slipje of course). Morgen rond de middag, zal ik dit opnieuw denken en zo verder toe naar de avond en nacht en zaterdagmorgen. O jee, spanning alom. Allé kom Marieke, ga nu maar slapen, want je hebt jouw rust nodig. Tot binnenkort lieve kleine spruit?
(geschreven op 13/02/09 om 18u49)
Bang
Jongens, jongens, jongens toch, wat is dit spannend seg!!! Maar ik ben zo bang voor de test morgen. Ik ben bang dat ik iets ga zien verschijnen op de test, wat ik liever niet zie, of beter ik ben bang dat ik niks zal zien verschijnen. Ik denk dat ik er dan een streepje op teken. Hihi! Nee, maar verdorie toch, laat het nu toch prijs zijn hé. Laat ons nu maar aan de beurt. We zijn er klaar voor. Al een tijdje trouwens!
Ik moet zeggen dat ik er sterk begin in te geloven hoor. Ik heb vanmiddag weer zo van die rommelende darmen gehad. Net alsof er lucht in zit dat niet kan ontsnappen! Ik ben ook redelijk moe en ik heb hier en daar puistjes op mijn gezicht, wat ik normaal gezien nooit heb. Als ik al eens last heb van puistjes, dan is het meestal 1 hele grote op een duidelijke plaats, bijvoorbeeld tussen mijn wenkbrauwen. En nog eens moe hé. Ik zou zo in slaap kunnen vallen. In elk geval, het feit dat mijn regels er niet gaan doorkomen binnen de korste keren, staat als een paal boven water. Hopelijk komt dit dus niet door het feit dat mijn lichaam niet meer wil reageren op de clomidpillen en mijn cyclus volledig in de war wil brengen. Want als dat het geval is, maak ik mezelf van kant! Dan is het gewoonweg om zeep hé, want dan heb ik er een probleem bij. Maar goed, ik denk eerlijk gezegd dat we ons mogen verheugen op goed nieuws. Mijn collega denkt ook dat ik zwanger ben, want ze zei dat ik er vorige week bleekjes uitzag en een vertrokken gezicht had. Bon, nog een 13-tal uren en dan weten we het resultaat! C u later alligator! After a while crocodile! (alligator + crocodile: lees kleine spruit, gniffel gniffel )
(geschreven op 14/02/09 om 7u30)
22 oktober wordt één van de speciaalste dagen uit ons leven
Jawel, ik ben ferm zwanger!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! WOEHOE!!!!! Ik ben zòòòòòò blij, zòòòòòòò gelukkig!!! Wij allebei!!!!! Man, man, man, 't is ons toch nog gegund. Oooh, ik kan het nog niet goed geloven. Hopelijk verloopt alles wel goed. Daar zal ik nu wel een beetje schrik voor hebben omdat het redelijk moeilijk ging om zwanger te geraken. Maar goed, daar mag ik mijn hoofd nu niet te veel aan breken. Genieten ga ik doen en met volle overgave. Yep yep! Ik was vanmorgen al redelijk vroeg wakker en kon niet meer slapen en ben daarom iets voor 7u opgestaan en heb de test gedaan. Mijn handjes beven er nog van. Pff, ik had zenuwen hoor! Papa was beneden al aan het werk aan ons huisje. Ik ben meteen naar hem toegestapt en gezegd: proficiat hé, je wordt papa!!! Dat waren de exacte woorden! En natuurlijk, hoe kan het ook anders, ben ik tranen met tuiten beginnen wenen. We hebben mekaar vastgepakt en ik kon maar niet loslaten. Na de eerste schok ben ik dan honderduit beginnen vertellen over hoever ik al was, hoe groot jij nu op dit moment bent (een volle millimeter, hihi), wanneer jij zal geboren worden, .......... Hihi en nu moet ik het nieuws nog meedelen aan mijn zussie! Dat zal wat zijn!!! Papa zegt dat ik me vanaf het eerste ogenblik dat ik haar zal zien, mij gewoon zal verraden. Hij zegt dat ik met een smile tot achter mijn oren zal lopen en me dus gewoonweg niet ga kunnen inhouden van lachen. Waarschijnlijk zal dat wel zo zijn, maar ik ga mijn best doen om de verrassing zo goed mogelijk te laten lukken. Ja, kleine spruit, ik ga haar eens goed laten verschieten hoor. Wat mama van plan is? Ik ga een lange halsketting rond mijn nek doen, waarvan de hanger tot op mijn buik komt en zo dus binnen stappen bij haar. Ik vermoed dat ze meteen raar ga opkijken, want ik draag bijna geen halskettingen en dan nog zo'n lange. Da's dus eigenlijk een traditie van vroeger. Zwangere vrouwen droegen dit en wouden zo aangeven dat ze zwanger waren. Maar ik ga dat niet blijven dragen hoor, want ik vind dat maar stom eigenlijk, maar ik vond het wel een leuke manier om haar te verrassen. Het zal haar wel meteen opvallen en ze zal ook wel direct de link maken. Allé, ik hoop toch dat ze deze traditie kent?! En dan moeten we de blijde boodschap aan mijn broer en schoonzus verkondigen! Ik denk dat ik voor hen een rebus ga maken waarvan de oplossing is: wij zijn zwanger. Voor het eerste woordje zou ik een weide tekenen, voor het tweede woordje een zon en voor het laatste woordje een zwaan. En onder de tekeningetjes schrijf ik dus welke letters er wegvallen of er bij komen of moeten verandert worden, zodat je tot de woorden WIJ, ZIJN en ZWANGER komt! Ik hoop dat het duidelijk is? Zoniet, dan teken ik het wel eens voor je, later als je groot bent, maar daar wil ik nog niet aan denken hoor. Eerst nog genieten van het zwanger zijn. Blijf nog maar lekker in mijn warme buikje voor een maand of 8! En dan volgen mijn ouders, die in Spanje zitten. Het zal dus via de elektronische weg zijn dat ik hen op de hoogte zal moeten brengen. Wel een beetje vervelend, want niets is zo speciaal om hen toch persoonlijk het goede nieuws te kunnen meedelen hé en daarna enkele knuffels uit te delen, want het zal zo emotioneel zijn! Maar ja, dan moet het maar zo hé. Daar ben ik nog niet goed over uit hoe ik het zal zeggen. Ik denk dat ik de cam terug zal installeren op onze PC en het hen zo zal vertellen, maar met welke woorden, dat weet ik nog niet. Ik moet hen ook met een smoes tesamen voor de PC krijgen hé, want meestal is het enkel mama die voor de PC zit en papa loopt daar dan ergens rond of hij is gaan fietsen. Hoho, die gaan wenen, vooral ons mama. Papa misschien ook wel en ja natuurlijk ik ook hé. Goh goh, dit zal een emotionele dag worden vandaag! Mijn collega'tjes Isabel, Tiny en Kristel (en Anja heb ik er ook maar bijgepakt, uit beleefdheid dan) heb ik niet lang na de test gesmst. Dat had ik hen beloofd. Ja, hoe kan het ook anders. Ze beleefden het mee van aan de inseminatie hé. Ze hebben me enorm gesteund! Dus dan hebben ze er ook recht op hé om het te weten. Ze leefden enorm mee! Ooooh, ik ben zo blij. Daarnet kreeg ik een telefoontje van Tiny die me proficiat wenste. Ze moest zelf huilen van blijdschap. Ze was zo content voor mij! Ze is zelf zwanger en begint stilletjes aan op haar einde te lopen. Ja ja, lieve kleine spruit. We zijn ongelooflijk blij hoor met jou. Nu moet je alleen nog bewijzen hoe sterk je bent om verder te groeien. Toon ons ne keer hoe sterk je bent?! Als je de meeste genen van onze papa hebt op dat vlak, dan ben ik ervan overtuigd dat je er komt. Zeker weten! Lieve kleine baby, nu mag ik met volle overtuiging zeggen: tot binnenkort, tot binnen een 36 weekjes!!! Ik zie je nu al graag ....
Daar bedoel ik dan de mee hé. Jawel, ze komen eraan gestormd. Ze hebben het mij al meermaals duidelijk gemaakt vandaag door mijn buikje lastig te vallen. Dus ik heb de boodschap begrepen en verwacht hen alle momenten. Om precies te zijn, ik gok dat ze er binnen een tweetal uurtjes zullen zijn. Je zal wel zien. Straks is het zover, dus tot later voor meer nieuws.
Zo denk ik er over op dit moment, maar een half uur geleden dacht ik dan weer dat het wel prijs was en nòg een half uur daarvoor dacht ik dat het toch niks was ... Een spelletje dat zich telkens weer herhaald zo vlak voor de NOD. Inderdaad, ik wordt er gek van. Voortdurend wordt ik heen en weer geslingerd tussen wel en niet zwanger zijn. Hoe kan het ook anders als je lichaam jou iets probeert te vertellen? Onze papa zegt dat ik er niet moet naar luisteren en gewoon afwachten, maar hij voelt niet wat ik voel hé. Je kunt het hem wel uitleggen, maar hij kan het zich niet echt voorstellen. Maar ja, die lelijke gemene zullen morgen wel weer van de partij zijn vrees ik. Die geven zich nog niet gewonnen. Je zal wel zien. Morgennamiddag, ten laatste morgenavond zijn ze terug op het appel! Papa denkt ook dat het niks zal zijn. Hij zegt dat het pas voor de volgende ronde zal zijn, want dan komen ze onze keuken plaatsen. Hij zegt: je krijgt een nieuwe keuken, het zal wat warmer beginnen worden en dus leuker, de TV zal verdwijnen waardoor mijn leven rijker zal worden (jah, mamie en papie hebben een geweldige ingeving gekregen en hebben besloten om hun TV op te zeggen als test), we gaan 2 hondjes kopen én het aller-, aller-, allerbelangrijkste: ik krijg een babietje. Jouw papa heeft meestal wel gelijk. Hopelijk zal dit dan ook zo zijn wanneer blijkt dat het deze ronde niet gelukt is.
En terwijl ik dit schrijf voel ik iets vervelends in mijn buik. Er is storm op komst, denk ik ...
Nog altijd hé! Ma ja, ik ben nog altijd aan het kokhalzen. Geloof het of niet, het is echt zo!!! Vandaag bijna de godganse dag! In de namiddag zelfs bijna constant. Raar toch? Of niet soms? Ik begrijp het alleszins niet meer hoor. Een mens zou van minder zot worden. Daarnaast heb ik af en toe weer zo van die hele lichte steekjes in de buik. Opnieuw, ik weet niet waaraan deze te wijten zijn hoor! Echt niet! En die borsten, pfew, die hebben weer zo van die proporties aangenomen hé. Jandadde! Ze puilen uit mijn BH én ze zijn redelijk pijnlijk. Dedju, dedju, dedju toch hé. Grrrrrrrrrrrrr!!! Och jongens toch, vreselijk is dit. Je kunt het je niet voorstellen, althans als je niet in hetzelfde schuitje zit als ik. Och ja, nog eventjes op de tanden bijten. Tomorrow is NOD-day! Tot later! Maar tot later WIE? Jullie, lezertjes? Of ons eerste kleine spruitje ...?
Geloof het of niet, maar het is weer van dat! En ik vind het niet uit hoor. Ik denk het ook niet en ik beeld het mij niet in. Ik ben eerlijk waar echt aan het kokhalzen. Daarnet nog! Ik ging bijna overgeven. Ik was zelfs al aan het wurgen. Pff! Wat valt hier nu weer over te zeggen??? Daar ben ik weer veel mee hé. Natuurlijk kan ik weer ziek worden. En natuurlijk kan het komen door het feit dat ik een beetje op mijn eten let en mijn lichaam daarom een beetje moet wennen zonder de overdosissen suikers en vetten. En last but DEFINITELY not least, ben ik misschien wel zwanger!!!!!!!! Maar Marieke weet nu wel beter hoor. Ik heb mijn lesje(s) wel al geleerd. Ik ga niet weer die toer op. Ik wacht wel af tot D-day. Die is trouwens niet zo veraf meer. En geen onbelangrijk detail: vandaag heb ik enkele gemene steekjes in mijn buik gevoeld. Die steekjes ken ik van ergens, maar van welke soort zijn ze? Dat zal blijken op zaterdag 14 februari 2009! Misschien moet ik ook maar eens navragen bij de gynae of de braakneigingen kunnen verzoorzaakt worden door de hormonen?! Dat kan misschien hé. Ik zal er eens proberen aan te denken om haar die vraag te stellen. Maar goed, nog enkele daagjes geduld. Wie weet hé, kleine spruit, wie weet ...
Zo voel ik mij de laatste dagen. Ik zit echt diep! Een vreselijk gevoel. Ik voel me ZOOOOOO slecht. Ongelooflijk! Ik ben erg moe en moet mezelf echt moed inspreken om 's morgens uit mijn bed te kruipen. Pfff! Ik zou ook zomaar steeds in tranen kunnen uitbarsten. Komt het door de hormonen, de winterblues, de verbouwingsstress, drukte op het werk? Het zal een mix van dit alles zijn zeker. Hopelijk komt er op 14/02/09 een lichtpuntje in mijn leven! Mijn collega's op het werk merken ook dat ik er niet bijloop zoals gewoonlijk. Ze zeggen me dat ik er moe uitzie. Ze vragen steeds hoe het met me gaat. Kijk, da's nu één van de redenen waarom ik het nu liever niet zou gezegd hebben op het werk. Klinkt raar, weet ik! Het is lief van mijn collega's dat ze zo bezorgd zijn om mij, maar op zulke momenten heb ik liever dat ze me met rust laten. Het is allemaal goed bedoeld en dat stel ik ook op prijs, maar toch wil ik alleen gelaten worden. Als het niet goed met me gaat, dan wil ik gewoon alleen zijn. Dan wil ik me gewoon opsluiten en me volledig afzonderen. Zo ben ik en het is niet anders! Da's nu eenmaal de manier waarop ik deze slechte periode verwerk. Hoe meer ze mij vragen hoe het met me gaat, hoe meer ik in huilen zal uitbarsten en hoe meer ik mij belachelijk zal maken én op de duur de stempel van labiel mens zal krijgen. Want hoe je het ook draait of keert, ze kunnen nooit begrijpen wat je doormaakt en ze zullen er snel hun mening over vormen. De mensen kunnen het een tijdje verdragen dat iemand zit te zeuren, verdrietig of depri is, maar daarna houdt het ook op en willen ze niet meegetrokken worden in al die negativiteit. Wat enerzijds begrijpelijk is! Ik hou ook liever van al wat positief is, maar zo is het nu eenmaal in het leven. Pas als een mens het zelf eens meemaakt, zal die de ander volledig begrijpen. Ik heb al op voorhand verwittigd dat ik regelmatig ups en downs zal hebben op het werk zolang dit 'spelletje' duurt, én dat ik er niet altijd even happy of er voor de volle 100% zal bijlopen. Ze zeggen dat ze me volledig begrijpen, maar toch is dat niet zo. Ik weet niet hoe lang ik dit nog zal volhouden. Ik ben niet gemaakt voor deze strijd. Daar ben ik veel te gevoelig voor. Na een tijdje zal het vast en zeker niet goed met me komen. Dat weet ik zeker! Ik ben erg gevoelig voor depressiviteit. Dat heb ik altijd al geweten. Ik ben nog nooit echt depressief geweest, dat niet, maar ik weet van mezelf dat ik makkelijk die grens zal overschrijden.
Dat moet vreselijk zijn. Echt de hel! Maar het is wel de realiteit. Zoiets kan jammer genoeg echt gebeuren. Dat is ook bij mijn kozijn en zijn vriendin gebeurd. Maar liefst 5 jaar van frustraties, verdriet, onmacht, geduld, onzekerheid, ... hebben zij moeten doorstaan. Ik mag er echt niet aan denken!!! Ik denk altijd, zoals de meeste mensen waarschijnlijk, dat dit enkel bij anderen gebeurt. Zoiets gebeurt niet in mijn contreien!!! Maar toch is het niet ver van mijn bed. Bij een kozijn en 2 nichten ging het allemaal niet zo vanzelf. Dat zijn er 3 waarvan ik het weet. Bij mijn schoonzus liep het ook niet allemaal van een leien dakje, maar dat lag aan haar. Ik weet eigenlijk niet of zoiets erfelijk bepaald is. Mijn moeder heeft zelfs een miskraam gehad vóór of na mij. Er staat mij alleszins nog een onrustige periode te wachten. Dat is duidelijk! Ook al geraak ik binnen de kortste keren zwanger, dan nog zal ik niet gerust zijn. Ik zal heel bezorgd zijn. Ik ben ook redelijk pessimistisch ingesteld, een trekje dat ik dringend zou moeten veranderen. Gedurende de ganse zwangerschap zal ik denken dat het nog fout kan lopen. Ik denk nu al dat ik nog een lange tijd geduld zal moeten hebben vooraleer ik zwanger zal zijn. Ik denk zelfs dat ik nog enkele stappen verder zal moeten gaan dan IUI (= d.m.v. een naald worden geselecteerde zaadcellen rechtstreeks geïnsemineerd in de baarmoeder). Hoor mij nu, ik ben opnieuw aan het doemdenken. Mijn vriend, de schat, heeft me zelfs al lachend eens gezegd dat ik eerder zal zeggen dat een glas halfleeg is i.p.v. halfvol. En hij heeft gelijk! Ik zou de dingen meer een positieve wending moeten geven. Ik besef het maar al te goed. Maar als ik het al weet van mezelf, dan is dat toch al veel. Ik probeer de negatieve gedachten te verdringen, maar het lukt nog niet zo goed.
Verder heb ik veel last van mijn hormonen, of beter gezegd van de toegediende hormonen. Je weet wel, pilletjes en spuitjes! Ik ben een ongelooflijke bitch deze week. Ik zou iedereen op zijn kop willen slaan. Graauuww!!! Beware, of ik sla op jullie smoel. Nee, daartoe ben ik (nog) niet in staat. Maar ik kan niet ontkennen dat ik me vreselijk voel. Ik ben echt depri! Er zit geen levenslust meer in mij. Het zal ook wel een beetje te wijten zijn aan de koude, donkere, kille en lange dagen én de verbouwingsstress. Ik hààt Koning Winter! En ik heb het druk, druk en nog eens druk door die verbouwingen. We hebben altijd wel iets om handen en er moet zoveel gedaan en geregeld worden. Maar ik moet me focussen op het positieve. Binnen een weekje of 2 of 3 zullen we terug wat comfort hebben en zullen we van de bovenverdieping naar de benedenverdieping kunnen verhuizen. Binnen een dikke maand hebben we onze keuken en dat zal pas een HELE GROTE verandering zijn. Dan verwen ik mijn lieve lieve schat met een lekker bordje scampi's, want dat - en meer - heeft hij toch wel verdiend. Echt wel!!!
Vandaag de eerste inseminatie en hopelijk de laatste!!!
Ja, 't is gebeurd! Vandaag om 13u30 in het St-Jan-Palfijnziekenhuis in Gent. Ik heb al een paar bewogen dagen achter de rug. Heel emotioneel! Ik heb al enkele traantjes gelaten hoor! Ik dacht dat ik sterk en stoer genoeg was, maar dat bleek toch niet zo te zijn. Na het bezoekje bij de gynae afgelopen zondag én de nodige uitleg over inseminatie, ben ik thuis in tranen uitgebarsten. Ik was redelijk geschrokken van de uitleg van de gynae. Ik had niet gedacht dat er zoveel bij kwam kijken, maar goed, dan moet het maar! Maandagmorgen om 7u30 is een verpleegster bij mij thuis gekomen om mij een spuit pregnyl te zetten. Dit dient om de ovulatie te versnellen. Vandaag om 9u moest ik een spermastaal van de papa gaan afleveren in het ziekenhuis en om 13u30 moest ik daar terug zijn. Het is snel gebeurd, maar ik had toch wat zenuwen. En eigenlijk voel ik mij er niet zo heel goed bij. Het is toch zó onnatuurlijk hé! Potverdorie, waarom moet dat nu weer bij ons zijn! En dan zeggen ze dat we er niet te veel mogen mee bezig zijn. Hallo, wil me iemand uitleggen hoe je dat moet doen als je steeds jouw afspraken moet plannen voor de gynae, kliniek, testen ... ? Maar ja, we staan ervoor en moeten er door zeker hé. Dus we doen ons best, ook al is het moeilijk. Mijn emoties slaan ook een beetje op hol door al die hormonen én ik ben van nature al zo'n emotioneel ding. Pff! En niet te zwijgen over mijn werk. Goh, ik moest gisteren nog uitleggen op mijn werk dat ik vandaag niet kon komen werken. Wat heb ik me daarover doodgepiekerd seg! Amai! Amai! Amai! Mezelf kennende, voorspelde ik dat ik sowieso in tranen ging uitbarsten op het werk toen ik mijn uitleg zou doen, en ja, dat is dus ook gebeurd. Dus mijn collega's weten nu wat er aan de hand is. Gelukkig was iedereen begripvol en heb ik veel steun gekregen. Dat doet wel deugd! Maar ik blijf het allemaal heel vervelend vinden ... Hopelijk is de inseminatie gelukt en blijft het bij deze ene keer!
Jawel, inseminatie! Klinkt groots, maar ik denk dat we er ons niet te veel hoeven bij voor te stellen. Bij mijn laatste visite bij de gynae viel het woordje 'inseminatie'. Dus ik dacht, waarom vraag ik daar eens niet achter bij mijn volgende visite. Zondag heb ik dus een afspraak voor mijn follikeltest en daarna gaan we eens de nieuwe mogelijkheden bespreken. Alle middelen die helpen, kunnen we goed gebruiken. Waarom nog langer wachten als het niet 'gewoon' kan? We zullen de natuur een handje helpen, toch?! Eerlijk gezegd had ik liever, zoals zovele vrouwen, op de gewone ouderwetse manier zwanger geworden, maar het mag niet baten. Als de middelen er zijn, waarom niet! En ach, zulke drastische stappen zijn het nu ook weer niet hé. Er zijn er nog zovele anderen! Dus, een vogel is geen mus; ik ben benieuwd wat mijn gynae te vertellen heeft. Ik heb al gelezen over het zaad dat door een naald bij de vrouw wordt ingebracht. Ik vermoed dat het zoiets zal zijn. Het zaad wordt gewoon dichter bij de bron gebracht. Dan moeten ze iets minder werk leveren Och ja, die zaadcel en die eicel, dat is me nogal wat zenne!!! Moeilijk dat die doen. En dan is 'het' nog niet eens geboren en doet 'het' nu al zo opstandig. Och ja, liever een beetje opstandig dan gemakzuchtig zou ik zeggen. Maar nu is het welletjes geweest. Mama en papa kunnen er niet meer mee lachen. Dus, rug recht, borst vooruit en ga er voor! Laat je niet kennen en doe wat van je verwacht wordt. Speeltijd is voorbij!!! Tot gauw lieverd
Je kunt het al raden. 't Is niks geworden! Ik zou anders ook niet zo lang gewacht hebben om hier iets neer te schrijven. Niet lang nadat ik donderdag mijn laatste berichtje hier op het net postte en mijn PC afsloot, waren 'ze' daar! Ik had al een test gekocht, maar ik mag hem aan de kant leggen voor de volgende ronde. Mijn nieuwe NOD valt nu op 11 februari, dus op 14 februari mag ik testen. Rinkelt er al een belletje??? Ja ja, 14 februari is Valentijnsdag. Misschien krijg ik dan wel het mooiste cadeautje in mijn hele leven. Misschien heeft onze kleine spruit wel bewust gewacht en wil hij/zij zijn/haar aankondiging op een speciale manier doen! Waarom niet op Valentijnsdag? Je weet maar nooit! Ik blijf hopen, want hoop doet leven hé. Is het niet?
Terut tut tut tetuuuuuuut! Newsflash: ik ben overtijd en ik heb het maximum overschreden. Mijn maximum was tot nu toe 2 dagen. De laatste tijd kreeg ik altijd mijn MS in de namiddag van de 2de dag, maar nu wordt het al avond. Maar krijg nu geen hoop, want ze zijn zeker en vast in aantocht. Dus niet beginnen dromen. Jammer maar helaas, het zal niet voor deze keer zijn! Tot later!
Ik gok dat mijn regels er in de loop van deze namiddag zullen doorkomen. Je zal wel zien! Ik heb sinds een tweetal uurtjes duidelijke ongi-krampen. Potverderorie!!! I hate it! Ik mag me al focussen op een volgende ronde. Tot later voor de officiële mededeling.
(gisteren 14/01/09 geschreven) zei Gargamel! EN IK HAAT WACHTEN!!!! Man man man toch, het is gewoonweg vreselijk. Maar eerlijk is eerlijk, ik denk dat ik het al een beetje weet. Mijn buik staat een beetje gezwollen sinds een uurtje en hij rommelt ook. Dus ik denk dat de Russen in aantocht zijn. Alhoewel mijn temperatuur sinds de laatste dagen steeds boven de 37° aangaf. Ofwel speelt deze met mijn voeten. Dat kan ook en moet ik misschien maar een nieuwe aanschaffen. Daarnet zat ik met twee meters in mijn mond om te kunnen vergelijken en om toch maar zeker te zijn, hoe belachelijk het ook was! De ene gaf iets hoger aan dan de andere, maar wel hoger dan de normale lichaamstemperatuur. Het is toch wel ongelooflijk hoe ik me telkens opnieuw zo laat meeslepen door al dit gedoe. Ondanks dat ik al een HELE GROTE teleurstelling heb meegemaakt en mezelf had voorgenomen om me niet meer zo te laten misleiden, trap ik opnieuw in de val van de psychologische spelletjes. Mijn gedachten slaan voortdurend op hol. Te gek voor woorden wat er zich allemaal al in mijn hoofd heeft afgespeeld. Ik geloof enkel de positieve dingen en negeer de negatieve dingen. Onbewust zet ik mijn oogkleppen op of stop ik watjes in mijn oren als er iets gebeurt wat ik liever niet wil zien. Toch probeer ik om er niet in te trappen door herhaaldelijk tegen mezelf te zeggen dat mijn regels er zullen doorkomen, dat ik niet zwanger ben, maar dan is het alsof ik niet luister naar mezelf. Ik blok het af en laat het niet tot me doordringen. Het is sterker dan mezelf! Het lukt me gewoonweg niet!!! Nu al weet ik dat ik opnieuw enorm teleurgesteld zal zijn en het dus een zware klap zal zijn om te verwerken indien blijkt dat het ook deze keer niet gelukt is. Natuurlijk zullen er ook traantjes vloeien op het moment van de ontdekking. Bij een positieve ontdekking zullen er ook traantjes vloeien, maar er zit wel een groot verschil tussen beide. Bij het eerste zijn het traantjes van verdriet en bij het laatste traantjes van blijdschap. O wat zal ik ontmoedigd zijn! Weer niet gelukt, zal ik dan denken. Hoe lang moet het nog duren vooraleer het onze beurt is? Hoe lang moet ik nog verlangen en dromen? En dan is er nog die grote vraag: WAAROM? Gewoonlijk ben ik 2 dagen overtijd. Zo is het al enkele keren geweest de laatste tijd. Dus dan wacht ik ook deze keer ongeduldig af tot vrijdag om een zwangerschapstest te doen. Aangezien mijn buik menstruatieachtig doet , vermoed ik dat die test niet nodig zal zijn en dat ik morgen een duidelijk bewijs zal zien in mijn slipje!
Ik haat de tijd dat je zit te wachten totdat je overtijd bent en een test mag doen. Ik ben de wanhoop nabij! Verdorie hé! Ik ben steeds een beetje gek aan het worden tijdens zulke periodes. Steeds opnieuw ben ik één en al oor en luister ik aandachtig naar wat mijn lichaam te vertellen heeft. Dat is soms gevaarlijk, want ik ken mezelf, dan zou ik dingen durven zien die er niet zijn. Maar deze keer niet hoor! Deze keer ben ik er 100% van overtuigd dat ik symptomen heb, maar of deze door het zwangerschapshormoon of door het griepvirus komen, kan ik niet zeggen. Dat er iets is, dat weet ik ondertussen al en daar zal ik over een drietal dagen uitsluitsel van krijgen. Ik tel de dagen af! De symptomen die ik de laatste dagen gehad heb zijn: harde stoelgang (of ik eet ongezond?!), grotere borsten (of ik ben gewoon verdikt?!), grote honger (tjah, verdikken hé?!), hoofdpijn (of stoute bacteriën?!), kokhalzen (bacteriën?), verafschuwing van eten (idem dito?!). Dat is het zo'n beetje. En onlangs las ik een boek over het zwangerschapsmasker en meteen dacht ik dat ik dit ook heb. Ofwel zie ik echt spoken en is het misschien tijd voor een bezoekje aan het gekkenhuis?! Loonatic! Och ja, het is niet lang meer en dan kan ik weer een beetje gerust zijn. Dan ben ik weer mee met de stand van zaken. But keep fingers crossed!!!
Dit is wat ik de laatste dagen al 3x gegeten heb en nochtans, da's al laaaaaaaaaaang geleden hoor! Van toen ik nog héél jong was. Toen had ik dat graag, tot op een gegeven moment. Waarschijnlijk besefte ik plots wat ik juist in mijn mond stak (en het dus waarschijnlijk vies begon te vinden ), want toen ik ouder werd, veranderde ik in een echte lekkere. Kinderachtig, ik weet het, maar zo was ik nu eenmaal en het zit er vrees ik nog altijd in Zielig hé! Maar goed, langs de andere kant eet ik dan wel veel fruit, doe ik pogingen om aan sport te doen (niet dat ik het doe, maar ik probeer het toch, hihi ), drink regelmatig water (doch niet voldoende) ... en anderzijds eet ik nog steeds té grote porties en ben ik zo verzot op chocolade! Een echte verslaving is het! Eén ding weet ik zeker, van zodra ik weet dat ik zwanger ben, zal ik heel gezond eten. Daar ben ik van overtuigd! Dan pomp ik geen smerigheid in mijn lijf hoor. That's for sure! Even terug naar de makreelfilets. Marieke, begin nu weer niet te zweven hé, maar op zich is het toch een beetje merkwaardig, niet? Dat ik nu plots zo zin heb in makreel? Het is jàren geleden dat ik deze nog in mijn mond gestopt heb. Of plots verdwijnt mijn kinderachtig gedoe en zal ik andere dingen beginnen uit te proberen op het vlak van eten. Wie weet! Verder heb ik vandaag geen last gehad van misselijkheid of dat kokhalsgevoel in mijn keel. Op één moment na, maar heel kort dan wel. Laat ons hopen dat het niet opnieuw tussen mijn oren zit. Ik zal wel weer psychologische spelletjes met mezelf aan het spelen zijn. God toch, wat doe ik mezelf toch aan?
Ik heb vandaag opnieuw bijna de ganse dag moeten kokhalzen. Bah! Zo'n vervelend gevoel seg! Echt vervelend. Gewoon omdat ik niet weet of het voortkomt van sluipende bacteriën of door het zwangerschapshormoon. Japperdepietjes, wat zou het nu kunnen zijn? Ik begin meer en meer te denken dat ik zwanger ben hoor, maar ik durf het moeilijk luidop te zeggen. Het staat nog niet zwart op wit geschreven hé!!! Of beter, ik zal nog geen twee dikke strepen hebben op de test. Ik moet nog altijd wachten tot en met 17 januari. The big day!
Sinds een dag of twee, drie doet mijn maag een beetje raar. Een klein tijdje nadat ik opgestaan ben, krijg ik zo'n misselijk gevoel. Het lijkt wel of ik moet overgeven, maar het is wel lichtjes, maar het duurt wel een tijdje. 's Avonds krijg ik er ook een beetje last van. Ik weet echt niet of dit een voorteken is, maar het zou misschien ook kunnen voortkomen van het feit dat ik de laatste dagen veel en vettig gegeten heb, met die feestdagen (en niet alleen met die feestdagen hoor ). Of misschien wordt ik wel ziek! Ze hebben op het nieuws aangekondigd dat er een ernstige griepepidemie in 't land is. Hopelijk komt hij niet naar hier en hopelijk komen die braakneigingen van iets anders voort. Ik heb regelmatig zo'n kokhalsgevoel in mijn keel. En als ik aan eten denk, bah, dan zou ik wel bijna kunnen braken. Ik hoop echt niet dat er stoute bacteriën in mijn lijf zitten hoor! Een bevrucht eitje in mijn baarmoeder, dat zou fantastisch zijn! Yep yep! Maar goed, ik zal er maar mee ophouden vooraleer ik opnieuw de draak steek met mezelf. Ik moet maar weer eens beseffen dat de kans dat ik niet zwanger ben even groot is, of helaas zelfs nog groter, dan dat ik wel zwanger ben.
Nee, ik weet het niet zeker, want daar is het nog te vroeg voor, maar mijn gevoel zegt dat we binnen een 40-tal weekjes mama en papa zullen worden. Ik weet niet hoe het komt, maar iets zegt me dat het nu onze beurt is. Niet dat ik lichamelijk iets merk hoor, want ik heb het al gezegd, ik weet wel beter nu, maar ja, er is 'iets'. Eigenlijk merk ik ergens wel kleine dingen op lichamelijk vlak, maar dan echt wel kleine dingen en deze hoeven niet per sé voortekenen te zijn. Toch zal ik even zeggen wat ik voel: vlaagjes van het gevoel te moeten overgeven, pijnlijke tepels, steken in mijn onderbuik en dat is het. Maar dit kunnen evengoed verschijnselen zijn die zich voordoen bij een ovulatie. Al die symptomen hé, je kunt er niet op voortgaan. Maar een gevoel, da's toch nog een beetje anders hé. Maar misschien begint mijn vurige verlangen zo'n beetje de overhand te nemen. Dat kan het ook zijn hé. Ik zou het leuk vinden en ook een tikkeltje specialer, indien ons kindje rond oudejaar zou verwekt zijn. Mijn zusje verjaart op 1 januari en noem me misschien bijgelovig, maar misschien was het voorbestemd dat ons kindje precies rond deze tijd moest ontstaan. En we hebben meteen een mooi vooruitzicht voor het jaar 2009!!! Nou ja, da's wat ik momenteel voel en denk, maar of het ook allemaal waar is, zal ik pas rond 17 januari zeker weten ...
Joehoe, ik heb 2 eitjes in mijn rechtereierstok zitten. Goed hé! Als ik nu niet zwanger wordt, dan weet ik het ook niet hoor!!! Mama en papa hebben gisteren en eergisteren alleszins hun best gedaan. Wat er binnen in mij gebeurt, ligt niet aan mij, maar aan jullie, ja jullie, eicel en zaadcel. Doe jullie werk en doe het goed! En nu niet koppig wezen hé. Mijn bezoekje bij de gynae heeft me opnieuw hoop gegeven. Ze heeft me goed nieuws meegedeeld. Ze zei dat ik goed reageer op de clomiellekes. Ze was tevreden en dan ben ik ook tevreden uiteraard. Toen ik buiten kwam heb ik een gil gelaten van blijdschap en vliegensvlug naar huis gereden om het goede nieuws te melden. Gelukkig heeft papa niet lang daarna zijn zaad ter beschikking gesteld en de dag erop ook Maar vandaag moet hij ook van de partij zijn hoor! Geen gezaag! Soms vraag ik me af of hij wel een baby wil? Ja, ik weet wel dat hij er eentje wil, maar als het van mij afhing, ja, dan deden we het om het uur. Hihi! Ja, misschien ben ik wel een beetje geobsedeerd en ik weet dat het allemaal niet vanzelf gaat, maar alstublieft hé seg, mijn geduld geraakt op hoor! Ik wil deze keer gewoon zwanger zijn, zodat we naar eind september kunnen uitkijken voor de geboorte van ons kindje. Twee keer is het minimum waarmee ik vandaag tevreden zou zijn. Twee keer, meer vraag ik niet. Da's toch niet overdreven? Ik moet wel zeggen dat het liefdesspel redelijk pijnlijk is hoor. Amai, veel plezier beleef ik er niet aan eerlijk gezegd. Echt waar, 't is een kleine marteling zeg maar. Het doet gewoonweg pijn. Ai! Ai! Ai! Maar ja, nog eens, ik heb het er voor over. Allé papa, je mag me pijn doen hoor straks, doe maar, en minstens 2x ... hihi ....
er nog gaan doorkomen. Normaal gezien heb ik meer krampen en als ik er heb, dan lijken ze toch wel anders aan te voelen. Het lijkt alsof mijn buik zo wat uitgerokken wordt. Precies of ik buikspierpijn heb. Ik dacht dit al een poosje hoor, maar durfde het niet hardop te zeggen, omdat ik dacht dat ik mezelf weer iets aan het wijsmaken was. Het is toch zo vreselijk moeilijk om een onderscheid te kunnen maken hé. Bij de vorige ronde had ik ook vergrootte borsten, pijnlijke tepels en het kokhalsgevoel, maar dan ben ik wel ongesteld geworden. Waarschijnlijk wordt ik deze keer ook wel ongesteld hoor, maar ik heb wel mijn limiet van het overtijd gaan grondig overschreden. Of niet soms? Ben ik verkeerd?!?! Wel ja, alleszins, dit berichtje houd ik lekker nog voor mezelf, want mijn zussie mag dit nog niet lezen. Dus zal ik dit bericht pas later posten op mijn blog. Zowiezo ga ik haar negatief nieuws meedelen, deze avond nog, ook al zijn mijn regels nog niet doorgebroken. En als ik dan toch zwanger blijk te zijn na de test zaterdag, dan wil ik haar persoonlijk op een verrassende manier gelukkig maken. Hihi! MAAR, Marieke, 't zal wel weer niks zijn, ook al doet jouw lichaam overduidelijk anders dan de andere keren. Ik denk dat jouw lichaam weer een hele geniepige manier gevonden heeft om jou te pesten. Ze zal zeggen: haha, hihi, héhé, ik zal Marieke maar weer eens goed foppen en haar blazen wijsmaken én haar weinig of geen krampjes laten voelen, zodat ze denkt dat het patat is. Gemene heks is het, dat lijf van mij!!!
)
Nee, daartoe ben ik (nog) niet in staat. Maar ik kan niet ontkennen dat ik me vreselijk voel. Ik ben echt depri! Er zit geen levenslust meer in mij. Het zal ook wel een beetje te wijten zijn aan de koude, donkere, kille en lange dagen én de verbouwingsstress. Ik hààt Koning Winter! En ik heb het druk, druk en nog eens druk door die verbouwingen. We hebben altijd wel iets om handen en er moet zoveel gedaan en geregeld worden. Maar ik moet me focussen op het positieve. Binnen een weekje of 2 of 3 zullen we terug wat comfort hebben en zullen we van de bovenverdieping naar de benedenverdieping kunnen verhuizen. Binnen een dikke maand hebben we onze keuken en dat zal pas een HELE GROTE verandering zijn. Dan verwen ik mijn lieve lieve schat met een lekker bordje scampi's, want dat - en meer - heeft hij toch wel verdiend. Echt wel!!!
Och ja, die zaadcel en die eicel, dat is me nogal wat zenne!!! Moeilijk dat die doen. En dan is 'het' nog niet eens geboren en doet 'het' nu al zo opstandig. Och ja, liever een beetje opstandig dan gemakzuchtig zou ik zeggen. Maar nu is het welletjes geweest. Mama en papa kunnen er niet meer mee lachen. Dus, rug recht, borst vooruit en ga er voor! Laat je niet kennen en doe wat van je verwacht wordt. Speeltijd is voorbij!!! Tot gauw lieverd 
, vermoed ik dat die test niet nodig zal zijn en dat ik morgen een duidelijk bewijs zal zien in mijn slipje!
), want toen ik ouder werd, veranderde ik in een echte lekkere. Kinderachtig, ik weet het, maar zo was ik nu eenmaal en het zit er vrees ik nog altijd in 
), drink regelmatig water (doch niet voldoende) ... en anderzijds eet ik nog steeds té grote porties en ben ik zo verzot op chocolade! Een echte verslaving is het! Eén ding weet ik zeker, van zodra ik weet dat ik zwanger ben, zal ik heel gezond eten. Daar ben ik van overtuigd! Dan pomp ik geen smerigheid in mijn lijf hoor. That's for sure!
