De naam is daarstraks gekomen: Elvira. Donna Elvira, of Jonkvrouw Elvira om in evenwicht te blijven met de Sir, maar roepnaam Elvira. Toen ze mij beschreven werd floepte de naam “Truusje” door mijn hoofd, maar toen ik haar zag, klopte dat niet, en zeker niet toen ik dat vuur in haar ogen opmerkte en haar reactie op SW hoorde en zag.

Het schijnt dat alles altijd in orde komt, met tijd en boterhammen......

En ik weet dat 1 dag (het zal nu ongeveer 24 uur zijn) niet lang is. Niet lang genoeg. Maar het is vermoeiend. Waarschijnlijk ook omdat ik vannacht niet echt lang en niet echt aan één stuk door geslapen heb.

Ik had een naam in gedachten voor het kleine poezenmeisje, maar na haar in actie gezien te hebben past die niet. Ze is niet alleen maar klein, ze is bij wijlen angstaanjagend.....Mocht ik haar gegrom horen in een donker bos, ik zou er zeker van zijn dat een sabeltijger het op mij gemunt heeft. Ze produceert gegrom waar je ruggegraat koud van wordt. En bij de overgang van grom naar blaas zit er nog een knor tussen waar een everzwijn jaloers op mag zijn.

Zij is zowat het complete tegengestelde van SW: voor haar representeert een mens veiligheid, en een kat gevaar. Voor Sir William lag (en ligt dat voor een deel nog) precies andersom. Voor hem is elke kat een potentieel vriendje, en hij doet er dan ook alles aan om dat te laten gebeuren. Ik ben super trots op hem, hij  haalt al zijn charmes boven, probeert geduldig te zijn en stapsgewijs te gaan, en neemt af en toe een pauze, waarschijnlijk ook om zelf even stoom af te blazen. Ik heb met hem te doen, het manneke, hij wil gewoon een vriendje, waarom snapt toch niemand dat hij helemaal geen kwaad in de zin heeft. Het is zo’n lieverd. Maar ook wel woest soms, dat heb ik vannacht twee keer gevoeld.

Het meisje heeft zich gisteren, zondag, de dag van haar aankomst hier, de ganse tijd in mijn buurt opgehouden, ze had dat nodig, dus ik heb haar ook regelmatig opgepakt. Af en toe wilde ze gewoon op mijn schouder zitten, als ik aan mijn bureau zat, lag zij daarop, of half op mij half op het bureau, in allerlei onvoorstelbare houdingen waarvan sommige mij hoegenaamd niet comfortabel leken. Ze reageerde totaal niet op wat op het computerscherm gebeurde, of op de bewegingen die ik met de muis maakte. Dat was allemaal helemaal ok. Het enige waar ze op reageert, met veel lawaai, is Sir William.

Het leek nochtans vredig te beginnen, ik liep naar boven, zij volgde, en na een tijdje kwam, heel voorzichtig, SW de trap op. Hij naderde echt voorzichtig, zij was ook wel een beetje nieuwsgierig, maar wilde toch vooral niet te snel gaan, en daar moet het ergens misgelopen zijn, in dat naderen en terugtrekken moet hij toch een onverwachte beweging hebben gemaakt, of net iets te snel  te dicht gekomen, in elk geval, terwijl ik zat te kijken, en het er zo gemoedelijk aan toe leek te gaan dat ik zelfs wat foto’s heb getrokken, barstte plots de hel los. In een halve seconde waren ze krijsend de trap afgedonderd, en hoorde ik beneden een onwaarschijnlijk spektakel. Zelf deed ik iets meer dan een halve seconde over het naar beneden lopen, en vond twee katten die totaal overstuur waren, je weet wel, haren recht, staart dubbel zo dik. Gelukkig kan ik SW heel makkelijk afleiden, en toen heb ik het grommende meisje maar opgepakt, en de rest van de dag is ze niet van mijn zijde geweken.

Hoe het ‘s nachts moest, dat was mij niet geheel duidelijk. Het simpelste was  SW buiten zetten. Enfin, in de keuken, dan kon hij binnen en buiten naar eigen goeddunken. Maar hij was zooo zielig toen ik hem in de keuken zette, hij stond zulke huilerige piepgeluidjes te maken aan de keukendeur dat ik dat echt niet over mijn hart kon krijgen.

Verder baarde het me ook zorgen dat het meisje nog niet had willen eten. Maar om 1:30 ongeveer heeft ze dan toch haar kommetje tonijn leeggegeten. Ik moest wel de ganse tijd op mijn hurken naast haar zitten, en SW op afstand houden. Maar goed, ze had toch iets binnen, ik content. En toen heb ik haar op bed gelegd, op een handdoek, naast mijn hoofdkussen. Ik ben zelf een beetje naar het midden opgeschoven, en zo hebben we de nacht doorgebracht, ze heeft de ganse tijd dichtbij gelegen, af en toe met een pootje vragend om wat meer contact of gestreel. SW was geweldig. Hij liet ons hele pozen met rust, maar kwam dan binnen met een speeltje tussen zijn pootjes, en liep gewoon rond het bed te spelen. Wist dat hij niet naast haar moest willen liggen, dat ze dat niet toeliet. Maar liet zich zien, en zei tegelijk: “kijk hoe ongevaarlijk ik ben”. Slimme jongen.

Af en toe ging hij ook op het bed liggen (wat hij tot nog toe nog nooit had gedaan) maar dan aan mijn voeten, ver genoeg van haar vandaan. Oh, het maakte haar ongerust, ze was enorm op haar qui-vive, maar als hij zich gedeisd hield, dan werd het getolereerd en konden we ook zo weer even wegdoezelen. Af en toe werd het hem natuurlijk te machtig, en moest hij toch proberen dichter te komen. Dan brak de hel weer even los, en bij die schermutselingen heb ik twee keer zijn klauwtjes gevoeld. Dat is natuurlijk de miserie, zij slaat eerst met haar pootje, hij slaat dan terug, maar hij is nu eenmaal beresterk. Gelukkig voor haar was het niet erg gericht, en hij zet er niet eens echt kracht achter, maar zelfs een klein tikje van SW kan aankomen, zeker voor zo’n klein meisje.  (En voor zo’n onbehaard mensenvel waar enkel een nachtpon over hangt).

Enfin, gezien haar strijdvaardigheid ga ik toch een naam moeten vinden die haar meer eer doet dan diegene die eerst in mijn gedachten kwam.

Die arme Sir zal nog even geduld moeten hebben voor zijn jonkvrouwe het zich verwaardigd hem aan haar zijde te dulden. Tot dan gaat het hier nog een beetje spannend zijn. Ik hoop dat ik manieren vind om haar te bereiken, om haar ervan te overtuigen dat ze hier veilig is. Want voor zover ik kan nagaan heeft ze ook nog niet geplast of zich ontlast. Ik heb nergens iets gevonden, en wat ik vanmorgen in de kattenbak beneden vond, leek mij alleen van SW te zijn. In de kattenbak die ik boven had gezet, om het wat makkelijker te maken voor haar, lag helemaal niks. En ze heeft ook nog niet gedronken, ook dat vind ik niet ok. Die tonijn was nu wel wat nat, maar da’s toch niet echt wat het moet zijn. Enfin, voorlopig zal er niks aan te doen zijn, ik heb haar al een paar keer voor haar eten gezet vandaag, en ik heb al een kommetje met water onder haar neus gehouden, maar ze vertikt het. En wees gerust, de dame, hoe klein ze ook mag wezen, ze weet wat ze wil, en je kan haar zo maar niet op andere gedachten brengen.

Tijd en boterhammen, dus....

7-7-14, ik had er nog niet bij stilgestaan, maar da’s inderdaad een hele mooie datum. En Mauke op 13-11-13.

Ja hoor, er is veel om dankbaar voor te zijn, ik krijg veel steun, ik heb tijdens de nacht van dinsdag op woensdag een grote genade ontvangen, ik weet niet precies hoe dat gegaan is, de droom die ik mij herinner ging heel ergens anders over, maar ik werd woensdag wakker met zoveel troost, alsof ik ineens al een week verder was, en daar heeft zij op de een of andere manier de hand in gehad. In elk geval, plots was het alsof het verdriet al een stuk verwerkt was, ik moest niet meer de hele dag huilen, ik werd wakker, wist dat ze er niet meer was, en toch was het redelijk ok. Als dat haar manier van contact is, dan is dat ook weer iets om zeer dankbaar voor te zijn.

 

Ik krijg zondag zelfs al een ander poesje. Da’s uiteraard geen vervanging he, maar SW is zo zielig nu, hij is echt een gezelschapspoes, grootgebracht in een groep poezen, en krijgt hier in de buurt maar niet uitgelegd dat hij vriendjes wil zijn, de andere poezen blazen en grommen en krijsen naar hem, terwijl hij alleen maar nabijheid wil. Daarom heb ik  een kitten gevraagd, die is zelf nog speels en zal beter overweg kunnen met zijn ongebreideld enthousiasme. Houd dat nog efkes uit de roddelpers, want mijn ma heeft maandag (toen ik Jozefien ging begraven) nog gezegd dat ik zeker geen tweede poes meer in huis mocht nemen. Maar mijn hart breekt als ik dat manneke keer op keer zie proberen en dan komt hij naar mij gelopen terwijl hij zielige geluidjes maakt. Ik hoopte van nog even weg te kunnen dit jaar, maar hem hier alleen in huis achter laten is sowieso geen optie.  Misschien moet ik sowieso thuisblijven, dat zal van het nieuwke afhangen, en van de band die er tussen hen zal zijn.

De laatste dagen is hij zooo lief geweest voor Fien, likjes, neusjes, we hebben een keer elk aan een kant van haar gezeten en het was alsof we haar allebei energie probeerden te geven. Er zijn erg mooie momenten geweest.

 

Het is een heel andere verwerking dan bij Mauke, het was natuurlijk ook veel minder onverwacht. Ook het contact met haar, als dat er is, is minder duidelijk, maar die nacht, dat was ongelooflijk. Ik was zo gesterkt ineens, daar moet zij echt voor iets tussen zitten. Ze staat niet toe dat ik dramatiseer, dat ik sentimenteel word bij elk ding dat ik tegenkom waar zij nog op gelegen heeft of aan gelikt heeft of..... terwijl dat bij Mauke wel zo was.

 

Het is wat het is, het is mooi geweest, we hebben een zeer zeer innige band gehad, wat communicatie betreft is Fien nog altijd nummer 1, we begrepen elkaar door en door, ze wist hoe ze mij kon opvrolijken, ze wist precies hoever ze mocht gaan met deugnietenstreken, als ik echt geambeteerd werd dan stopte ze, en ook nu is het een communicatie die precies van binnenuit komt. Zonder veel poeha, het gaat vanzelf zoals dat tussen ons ging.

 

En ik realiseer me dat ik nu van SW moet genieten, en binnenkort ook van zijn vriendinnetje, want ook met hen heb ik weer een weg te gaan, een verhaal te schrijven, en ondertussen blijven Jozefien en Maurits mijn zielenmaatjes.

 

Merci voor je steun en het kaarsje, dankuwel, van mij, en van haar. 

Straf hoeveel leegte een katje van nog geen 3 kilo kan achterlaten. Het huis is leeg, en ik voel me ook leeg.  Ik realiseer mij nu pas wat een immens groot deel van mijn leven zij uitmaakte. Misschien merkten anderen dat wel meer dan ik. Ik loop hier zo’n beetje doelloos rond, ik moet niet meer op mijn qui vive zijn, ik hoef me geen zorgen meer te maken, ik moet geen nieuwe dingen meer verzinnen om klei of medicatie zo te mengen dat het wordt opgegeten. Ik moet niet meer bedenken wat ik nog zou kunnen uitproberen om haar toch wat te laten aankomen. Er staat nu een potje met droge brokjes, een schaaltje voor natvoer, en een grote schaal water. Geen 4-5 bakjes voor natvoer, met een keur aan restjes errond verspreid.

Alles draaide rond haar, en ik had het niet eens door. Ik weet wel dat ik een maand geleden of zo overwoog of ik nog even weg zou kunnen, op dezelfde manier dan vorig jaar: mits iemand te vinden die hier in huis inwoont, zodat de uffra haar X aantal voedingen per dag kan krijgen. Ik begon toen te bedenken wat ik allemaal zou moeten uitleggen aan die persoon, en stelde vast dat het eigenlijk niet te doen was. Terwijl het bij mij allemaal zowat ongemerkt ging, maar het is voor mij dan ook heel geleidelijk gekomen, eens dit proberen, eens dat doen, en nog iets, en dat zo en nog eens zus en.....

En het grootste deel van de dag lag ze ergens, en wilde ze gewoon met rust gelaten worden. Enfin, een kort woordje, een licht aaitje over haar bolletje, dat kon nog wel, en daar werd je altijd voor beloond met een tevreden gespin. Zelfs maandagmorgen, toen ze twee keer aan haar favoriete Aldivlootje likte, deed ze nog die moeite. Maar toch was er zoveel om aan te denken,  en als iets op de ene manier niet lukte had ik nog wel een aantal andere manieren achter de hand, maar begin dat allemaal maar eens uit te leggen.

Dus besloot ik maar niks vast te leggen, en zeker nergens heen te gaan zolang de dame er nog was.

Voor SW zorgen is werkelijk geen werk, maar hem nu alleen achterlaten, dat lijkt me ook heel erg. Ik zit te denken misschien eerst gezelschap voor hem te vinden, en ik denk dat het een kitten moet zijn, volwassen poezen worden immers overdonderd door zijn enthousiasme.

Hij is nog regelmatig op zoek naar Jozefien. Gisterenavond is hij zelfs in de regen buiten naar haar op zoek geweest, hij was haar echt aan het roepen, ik herkende de geluidjes die hij maakte als hij toenadering zocht, het is zo erg dat ik het hem niet kan uitleggen. Dus ik denk dat ik maar heel snel op zoek ga naar een kitten. Dat lijkt misschien cru, maar dit is zo anders dan Mauke. Na zijn dood had ik echt wel enkele maanden nodig om een nieuwe poes te kunnen toelaten. Maar zijn overgaan kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel. Jozefientje was zichtbaar en voelbaar op, in maart dacht ik al dat ze het niet zou halen, maar mits dat infuus heeft ze dan toch nog enkele leuke maanden gehad. En natuurlijk hoopte ik wel, echt klaar ben je er nooit voor, maar ik merk toch dat dit een andere verwerking is. Net doordat het afscheid beetje bij beetje aangekondigd was. Niet dat het geen pijn doet, niet dat ik geen tranen vergiet, maar de verlamming die er was de eerste dagen na Mauke, die is er nu niet. Ik kan functioneren.

Vannacht heb ik ook een zielemassage gekregen. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, en de droom die ik mij herinner heeft niks, maar dan ook niks met Jozefien te maken. Maar zij of mijn engelbewaarders hebben vannacht gezorgd dat de scherpste snijdende pijn weg was, dat ik kon wakker worden, mij realiseren dat Jozefien er niet meer was, en toch niet onmiddellijk in snikken uit moest barsten. Er is mij een soort van genade verleend, heel merkbaar. Het verschil tegenover gisteren is groot, en daar heeft zij de hand in. Hoe precies, dat kan ik niet uitleggen.

Ik weet ondertussen ook dat niemand ooit de vervanging van iemand is. SW is zeker niet in de plaats van Maurits gekomen, hij is een heel ander iemand, met andere kuren en streken. Dus wie er nu ook komt, kater of kattinnetje, hij of zij zal ook nooit de herinneringen aan Jozefien doen vervagen. En als SW gelukkig is met het nieuwe vriendje, en het hier in huis peis en vree is, zal zij glimlachend zien dat het goed is. Dat gevoel heb ik heel erg.

 

Dat neemt niet weg dat er hoe dan ook nog tranen moeten vloeien, maar zelfs voor Maurits vloeien er af en toe nog. Dat is de keerzijde van hechte banden; het doet verdomd pijn als ze worden doorgeknipt. Ook al zijn we in feite met alles en iedereen verbonden, en zeker met zij die ons lief geweest zijn, toch is dat fysiek scheiden geen pretje. Maar ik ben tegelijk ook vervuld van dankbaarheid, voor de genade van vannacht, voor de 12 jaar innige verbondenheid met een zeer bijzonder zieltje, voor de herinneringen aan Maurits en de 10 jaar durende knuffelrelatie, en het contact dat ik nog met hem had na zijn overgaan.

 

Iemand schreef: de grootte van je pijn is de keerzijde van de omvang van je liefde voor haar, en dat klopt ten dele wel he, je hebt niet zoveel pijn bij een afscheid als je niet om iemand gegeven hebt natuurlijk.

Ze laat een immense leegte na, omdat de zorg voor haar stilletjes aan zo was opgelopen, zonder dat ik het zelf in de gaten had, dat ik er bijna continu mee bezig was. Toen ik overwoog om dit jaar eventueel toch even op reis te gaan, en begon te bedenken wat ik dan allemaal zou moeten uitleggen aan de catsitter, realiseerde ik mij al dat dat niet te doen was. Het was een uitleg zonder einde, terwijl ik het zo niet voelde. Het gaat geleidelijk, er komt telkens iets bij, en omdat je haar al zo lang kent en zo graag ziet merk je dat niet eens. Ik realiseer mij nu ook dat alles in het teken van Jozefien stond, of ik ergens naartoe ging en hoe laat ik vertrok, want ik moest haar voldoende vaak kunnen eten geven.

 

Het is wel jammer dat er zo vlak voor haar afscheid nog troubles zijn geweest met de buren, ze heeft dat zeker gevoeld, en dat maakte mij weer zo onzeker over de beslissing, ik wilde echt enkel in haar belang beslissen, en geen andere dingen laten meewegen.

Maar goed, ze kon maandag amper nog bewegen, alleen jammer dat ze toch nog een ongelukje had in de transportmand onderweg, ze had daar een hekel aan, en is nu moeten gaan met een staart vol kaka, dat vond ik echt erg, zo’n elegante, fiere dame. Ik had het wel voorzien, ik had wat doeken en een oud T-shirt bij, zodat ik haar toch nog een beetje kon helpen, en ik heb naderhand haar staart nog wel wat gewassen en gekamd.

 

Maar het was inderdaad duidelijk, het langer rekken zou echt niet ok zijn geweest. Ze heeft zich ook totaal niet verzet. Niet dat Maurits zich echt verzette, maar voor die sliep, dat duurde toch even, daar heb ik nog tegen gepraat, die keek in mijn ogen, en ik zei hem niet meer te vechten, ga maar, je mag naar huis. Jozefien was gewoon zo op dat ze haar hoofdje neerlegde tijdens de prik. Dat was tegelijk ook wel jammer, dat ik niet de kans kreeg nog iets te zeggen. Hoewel alles eigenlijk al gezegd was natuurlijk. Toen ik haar hier oppakte en nog heel eventjes tegen mij aanhield, alvorens haar in de transportmand te zetten, wisten we het allebei. Dat ze zich tegen mij aanvleidde was haar afscheid, want je weet het, het was geen pakkepoes of schootpoes.

De laatste keer dat ze bij mij op schoot heeft gezeten is tijdens de hagelbollennacht van sinksen.

 

Al bij al ben ik ook wel een beetje opgelucht. Ik heb heel vaak gevreesd dat ze zou beslissen zich terug te trekken om ergens alleen te sterven. En iemand die je zo graag gezien hebt en die je zoveel liefde en plezier heeft gegeven wil je niet laten creperen he. Maar je wil natuurlijk ook niet te vroeg zijn.

 

Zondag was het nog niet duidelijk. Van zondag op maandag heb ik amper geslapen, alle scenario’s gingen nog door mijn hoofd, het tuin-aanpassingsproject, dat eigenlijk maandag ging gebeuren, met daarbij een wondermiddel tegen diarree en een Jozefien die opknapte, of het afbellen van het tuinproject omdat het niet meer nodig was.

 

Maar maandag was het wel duidelijk, de eerste keer in 12 jaar dat ze mij liet opstaan, naar beneden komen, haar zoeken en roepen, zonder dat ze eten kwam vragen. Ze kon amper op haar pootjes staan, raakte niet in haar doos....

Ik denk dat het echt de juiste dag was.

 

En nu vind ik mijn draai niet. Ik hoef niet meer te checken hoe haar oogjes staan, of er ergens iets ligt dat opgekuist moet worden, of er nog genoeg eten staat. Haar lichaampje ligt vlak naast dat van Maurits.

 

En ik vond het wel ok dat de hemel vandaag heel de dag huilde.

 

Maar het hoort erbij, voor wat hoort wat, het doet nu pijn, maar het is het waard. Ik heb zoveel geleerd van Jozefien, ze heeft mij zoveel steun geboden, zo vaak laten glimlachen. Ze was blij telkens ik thuiskwam, ik was blij telkens ik haar zag. Ze is gebleven toen de angst bij ons in huis woonde, ze is gebleven nadat hij haar....

Dat neem ik mezelf kwalijk, dat ik dàt niet eerder heb doorgehad. Maar dat zegt ook iets over hoe goed hij in zijn vak is, dieren kunnen bedriegen, het vertrouwen winnen van twee katten en dat dan misbruiken, dàt is voor mij zijn grootste kwaad. En niet omdat hij iets tegen dieren heeft he, gewoon om mij te treffen, zodat ik teveel aan mijn hoofd had en er niet aan zou denken de financiën te checken. Daarom moest hij schelden en problemen maken en over de katten zagen, en eventueel nog een stapje verder gaan.

 

Het is allemaal zo met elkaar verweven, er komen nu zoveel herinneringen boven, ik zie ons nog met z’n drieën in de zetel zitten in die vreselijkste periode eind 2009, en met z’n drieën een halve meter omhoog springen bij het geluid van de sleutel in het slot, en dan Maurits en Jozefien roef naar buiten. Maar elke dag hielden ze mij wel gezelschap tot dat geluid, ze bleven niet weg, ze lieten mij niet in de steek.

 

Ik zie Jozefien nog, zes weken oud, op haar achterpootjes staan, voorpootjes tegen het glas, die eerste week, toen ik nog dacht dat poezen niet binnen of in bed mochten slapen. Ze was zooo blij wanneer ze me zag alms ik 's morgens beneden kwam, ze wilde binnen, bij mij zijn, en ik voelde me zoo schuldig. Ik vond dat ze eigenlijk een beetje boos zou moeten zijn omdat ik haar ‘s nachts buitensloot (ze had dat waskot om in te slapen en daar stond haar eten ook de eerste twee weken). Nu ja, jong als ze was wist ze toch al hoe iemand om haar pootje te winden, en het heeft niet lang geduurd of dat eten stond binnen en het bed was haar vaste slaapplaats.

 

En zo kunnen we nog even doorgaan. 

 

Maar ik zal seffens nog eens eventjes met SW gaan spelen zie. Die is nog steeds op zoek naar Jozefien. En ik kan het hem niet uitleggen he.

Sir Wiliam is een beetje in de war. Ik heb namelijk besloten zijn eetspullen op Jozefiens eerdere plek te zetten, de meest logische eetplek. Er is geen enkele reden meer waarom dat manneke in de living zou moeten eten, ik hoef geen deuren meer dicht te doen om te voorkomen dat de één de ander zijn medicatie opeet, dus ineens vooruit met de geit. Die verandering is vandaag net zo moeilijk als morgen of overmorgen, en die plek leeg laten maakt het gemis niet groter of kleiner. Maar hij vindt het vreemd, en gedraagt zich bij wijlen alsof hij moet pikken van die plek, zoals tot nog toe ook het geval was. En even geleden heeft hij op zijn voormalige eetplek in de living wreed staan blèren, rondjes draaien en naar mij kijken. Niet dat hij het eten niet had opgegeten, he, dat hij hij wel gedaan. Maar hij zou het geapprecieerd hebben om op zijn gekende plek ook nog iets te krijgen. 

Tja, gewoonten. Ik zie uiteraard ook nog overal Jozefien. Het trof me met een schok daarstraks, het mandje in de veranda: daar lag ze vanmorgen nog in, ademend en warm. En nu is ze begraven. Ze was al helemaal stijf toen ik haar in de aarde legde. En zooo mager.

Sir William wilde absoluut niks met haar lijfje te maken hebben, maar toen ik van bij mijn ouders terug thuiskwam met de lege draagmand liep hij daar hoopvol naartoe. Ik ben benieuwd of hij snel went aan de nieuwe situatie. Hij ligt nu weer helemaal opgerold in dat fleecen poezenmandje, ik zie enkel wat zwart en twee oortjes. Ook voor hem is het duidelijk wennen.

En de veranderingen aan de tuin werden uiteraard afgeblazen.

Het lijkt hier zo stil. Zo onwaarschijnlijk stil.

En ik ben zoo blij dat SW hier is. Toen ik mij net toch forceerde om iets te eten, heeft hij mij zo bezig gehouden en afgeleid door zijn capriolen, dat ik zelfs niet de hele tijd aan Jozefien heb gedacht. Ik ben hem het concept “wijzen” aan het leren. Jozefien was daar indertijd zeer snel mee weg, bij Mauke heeft het een ietsiepietsie langer geduurd. Eerst dacht ik dat het bij SW niet ging lukken, wegens zijn woeste enthousiasme. Maar jawel hoor, hij is in die fase waarin hij eerst nog effe onbegrijpend naar de vinger kijkt, maar na een duw op zijn hoofdje beseft dat het dus dààr ligt.

Hij is echt hilarisch soms, hij komt altijd als je hem roept, echt altijd, maar soms is hij zo woest in galop dat hij je voorbij stormt omdat zijn remmen niet hard genoeg werken, en dan moet hij een eindje terugkomen. Awel, zulke dingen zijn net wat een mens nodig heeft op trieste dagen. Of je nu wil of niet, je moet er even van glimlachen.

Ik had het er nog over toen mijn pa mij terugbracht, eigenlijk merkte mijn pa het eerst op: hoe ongelooflijk snel hij leert, die enthousiaste jongen.  Mijn pa ziet hem natuurlijk met tussenpozen, en dan valt het des te meer op wat hij weer heeft bijgeleerd.

Ik ben blij dat ik seffens naar een vergadering kan i.v.m. het wijktheater dat we aan het ineensteken zijn. Het zal mijn gedachten wat afleiden, en het is goed dat ik hier effe buiten kan, ik voel mij een beetje verloren in huis, ik weet precies niet goed wat aangevangen.

Mijn Fienetrientje, nooit meer haar stemmetje horen. Ze had een uitgebreide vocabulaire en ik wist van elk miauwke wat het betekende. Lief vragen, boos, ongeduldig, eisen. Nog los van haar lichaamstaal. Zij heeft me leren communiceren met poezen, doordat zij zich zo goed kon uitdrukken, besefte ik wat mogelijk was.

Enfin, daar kan SW nu mee de vruchten van plukken.

Hij is ondertussen zo diep weggezakt dat het gewoon nog een fleecen mandje met oortjes lijkt.

Het is gebeurd.

Gans het weekend, en eigenlijk al veel langer, worstelde ik ermee. Ik wilde het juiste voor haar doen, maar wilde haar liefst toch ook zo lang mogelijk bij mij houden.

Ze heeft het zeer, zeer duidelijk gemaakt.

Vanmorgen was de eerste keer in iets meer dan twaalf jaar dat ze niet om eten kwam vragen. Ik vond haar zelfs niet, en toen ik haar vond bleek ik haar al te zijn gepasseerd, ze lag muisstil in een mandje, wel in het zicht, maar ze had zichzelf bijna onzichtbaar gemaakt.

Bij een aaitje over haar bol spinde ze nog. Maar nog steeds vroeg ze niks te eten. Toen ik dan maar begon alle overschotten van gisteren weg te werken (er stonden wel zeven of acht schaaltjes, pogingen om haar kippenbouillon met rijst te laten drinken, gekookte en geprakte aardappel met een beetje saus van haar laatste favoriete katteneten, een vlootje boecht van den Aldi waar ze de laatste tijd toch het allergekst van was, enz. Toen ik wilde beginnen aan die opruim, merkte ik dat het er nat was. En niet zo’n beetje, alles was nat, het was niet per ongeluk wat drinkwater erover gemorst, alle potjes, de placemat, onder en rond de placemat, het was kletsnat. Het was pipi.

Jozefien, de immer graag etende, die de laatste weken eigenlijk enkel nog plezier schepte in eten en af en toe een aaitje over haar bol, maakte mij duidelijk dat ze zelfs niet meer wilde eten. Veel duidelijker kon ze het me niet maken denk ik.

Sir William voelde dat er iets op til was, hij voelde dat gisteren ook al, en wilde graag veel bij haar zijn, hij kwam haar neusjes geven, en probeerde haar te likken, maar voor haar hoefde het allemaal niet, het ambeteerde haar. Ik heb zelfs vanmorgen voor we vertrokken SW eventjes uit de living gezet, zodat ze nog even op haar gemak kon zijn. Ik heb toch nog geprobeerd haar een vlootje boecht van den Aldi te geven, en ze heeft er nog even manmoedig aan gelikt. En omdat ik haar gisteren nog buiten aan de volgeregende gieter had zien drinken, ben ik daaruit een beetje water gaan halen, dat ik ook in een kommetje in haar doos heb gezet, en daar heeft ze nog even van gedronken. Toen ze in de doos wilde springen, haalde ze het niet, ze bleef met haar lies op de rand hangen, haar achterpootjes bungelden buitenboord. Ik hielp, en ze verzette zich niet, gromde niet, dat vertelde mij meer dan wat dan ook.

Jozefientje-zelf-doen, die zich liet helpen zonder commentaar, dat was sowieso on-Jozefiens. En super foute boel.

Toch is ze nog uit haar doos gekomen en in de zetel gaan liggen, hoe ze dat deed weet ik niet, ze was altijd al een kei in ongeziene verschijningen en verdwijningen. Ik was even weg, en plots zat ze in de zetel. En de volgende flits zat ze in mijn zetel, op de plek waar ik altijd zit. Dat is de laatste plek waar ze gezeten heeft, vol in mijn geur. Een mooi afscheid zal ik maar denken. Ik heb haar opgepakt, en ze heeft zich tegen mij aan gevleid. Ik moest denken aan de toer door het huis die we maakten toen ze toekwam als kitten. Ze woog nu waarschijnlijk maar evenveel als toen ze dat zes weken oude bolleke was. Even heb ik nog genoten van dat kleine, warme, levende lijfje tegen mij aan, en toen moest ze in de draagmand. Haar verzet was pro forma, het kostte mij deze keer totaal geen kracht om haar erin en het deurtje dicht te krijgen. Het was een trieste rit, ik vechtend tegen de tranen, en zij, ocharmkes, nog geplaagd door een diarreeopstoot. Ook al zat ik op de fiets, ik rook het, en hoorde haar klagen. Dat vond ik nog het ergst, dat ze zo is moeten gaan.

De dokter heeft nog even gevoeld aan haar darmen (de bobbels die ik voelde) en zei dat ze waarschijnlijk diffuse darmkanker had, dus geen compacte gezwellen, maar algemeen verspreid. Want haar darmen waren volledig opgezet. Dus aan mijn vraag naar een middel om de diarree te stoppen kon niet worden voldaan. Eigenlijk wist ik het wel, maar ik moest het toch nog vragen.

Het ging ongelooflijk snel. Duizend keer sneller dan bij Maurits. De naald zat nog niet in haar lijfje of ze legde haar kopje neer. Ze was binnen de milliseconde in slaap. Of misschien zelfs ineens over. Er was geen strijd, geen verzet. Het was zomaar plots ineens over.

Weer thuis heb ik haar een beetje proberen te fatsoeneren, haar staart die vol hing wat uitgewassen, een beetje gekamd. En nog was ik bang haar pijn te doen. Dadelijk komen mijn ouders, zodat ik haar samen met hen naast Maurits kan begraven.

 

SW loopt wat onwennig rond, wil niet bij haar lijfje in de buurt komen. Zo verwoed hij gisteren en vanmorgen poogde in haar nabijheid te zijn, zo verwoed houdt hij nu afstand. Oh ja, hij wist het, hij stond te huilen in de gang toen we vertrokken. Toen ik haar de vorige keer meenam om haar te laten scheren, keek hij even op en vervolgde zijn weg. 

 

Jozefien, de mooiste, de liefste, de intelligentste. Nooit heeft ze gekrabd of gebeten. Hoewel ze niet graag gepakt werd, liet ze het toch toe als het echt moest, ze liet dan wel verbaal merken dat het haar tegenstond, maar dat was het dan ook. Ook wanneer SW haar teveel ambeteerde bleef het bij wat grommen. Het was een grootse ziel, en dat is het nog steeds. Alleen loopt ze hier niet meer rond, en zal ik haar vreselijk verschrikkelijk missen.  Het zal nog heel wat tranen duren voor ik met droge ogen over haar zal kunnen praten.

 

Maar ik ben ontzettend blij en dankbaar voor die 12 jaar waarin ik van haar gezelschap mocht genieten. Het was een privilege.

 

Dank je, Jozefien, dat je mij uitkoos om je leven bij door te brengen. Vergeef me dat ik niet op tijd opmerkte dat V je slecht behandelde. En houd me alsjeblief nog eventjes gezelschap. T

reuzel nog even op weg naar de poezenhemel, kom vannacht in mijn dromen nog even bij me.....

 

Mijn buren zijn, op hun immer botte manier, komen klagen over Jozefien.  Het meiske blijkt kaka te doen op hun plat dak, en da’s niet leuk, ik begrijp dat, gezien de plasvorm en het begeleidend  aroma. Maar zodra ik de deur open doe beginnen brullen dat ze de dierenbescherming op mij af gaan sturen en dat ik een dierenbeul ben, dat vind ik er over. Er zwaar over. Raak mij niet door mijn poezels, dan wordt ik zelf een beetje leeuwin. Dus nadat ik had geprobeerd uit te leggen dat het niet het juiste moment was (ik had 3 mensen op bezoek voor een repetitie) en dat ik later naar hen zou komen om erover te praten, en zij getuige van Jehova-gewijs haar voet tussen en haar handen tegen mijn deur had gelegd zodat ik die niet kon dichtdoen, heb ik uiteindelijk teruggeroepen, dat ik dan de kinderbescherming ga bellen. Dat was er ook over, ik weet het, maar ze moeten mij dan ook niet zeggen dat ik niet goed voor mijn poezen zorg. Echt niet.

Enfin, ik ben later, nadat mijn bezoek weg was, gaan aanbellen, zoals ik had beloofd, en toen kwam het voor hen “ongelegen”, het was gewoon een voos spel. Dus vroeg ik wanneer het dan wel gelegen kwam “als de kinderen slapen”. “Wanneer slapen die?”. Na achten”. Het was 20:15.  Ziet u het voze spel? Ondertussen was er een staar-wedstrijd aan de gang, meneer Buurman dacht dat hij me kon doen blozen of wegkijken, maar dan is hij aan het verkeerde adres. Nu toch, zo ver ben ik intussen wel. En dus heb ik toen gewoon een uur gevraagd, ik wilde hem niet de kans geven dat spel oeverloos te spelen. Hoe laat schikt het. Hij probeerde nog even uit te wijden maar ik hield vol dat hij een uur moest noemen.

Dus maar weer terug om 21:00. Zij dronken rose, of ik een glas water wilde. Ik moest bijna lachen om de flauwheid van hun intimidatiepogingen. En zij begon: WIJ WIllEN.....WIJ WILLEN...WIJ WILLEN.....

Toen ze na 10 zinnen toch eens moest ademen, heb ik heel rustig gezegd dat ik mij wilde verontschuldigen voor mijn geroep van eerder, want dat dat ongepast was. Zij heeft zich niet verontschuldigd voor haar geroep. Enfin, ik zal jullie het ganse gesprek besparen, maar het zijn echt rare mensen, zonder enig zelfinzicht. Zij hebben altijd gelijk, de ander is altijd fout. En ze houden van drama, ik ging hier een ware epidemie ontketenen, iedereen ging ziek worden van het gigantisch hygiënisch probleem, enfin, mug, olifant. En natuurlijk begonnen ze weer over de dak-historie die we via de vrederechter hebben moeten regelen (waarvan buurvrouw notabene beweerde “gewonnen “ te hebben, terwijl zij wel op hun kosten de zaken terug in orde hebben moeten laten brengen). Ik was bijzonder trots op mezelf omdat ik daar niet ben op ingegaan, ik had mij voorgenomen mij te verontschuldigen, mijn stem niet meer te verheffen, en bij deze ene zaak te blijven. Dat heb ik ook gedaan. Ik had ondertussen iemand gebeld die vandaag is komen kijken hoe we ervoor kunnen zorgen dat Jozefien mijn tuin niet meer uit kan, zodat ze geen last meer hebben van dakdiarree. Nogmaals, dat dat stoort, begrijp ik ten volle, maar er zijn vele manieren van praten. En als dat echt al “maanden” aan de gang is, dan had ze dat misschien ook wel een beetje vroeger kunnen komen zeggen.

 

Maar feit is dus dat het met Jozefien nog veel erger gesteld is dan ik al dacht. Ik dacht dat wat ik zag, in huis en in mijn tuin, dat dat het was.Maar het is dus nog veel erger, en het kan niet anders of ze droogt terug uit aan dit tempo. Dus ga ik maandag met haar naar de dierenarts (die hopelijk niet met vakantie is). En dan ga ik hem de vraag van 1 miljoen stellen. Is er nog iets aan die diarree te doen, want op deze manier krijgt ze onvoldoende vocht en voeding binnen, en ook onvoldoende medicatie. En, die rare bobbels die ik voel aan haar buik, wat is dat?

U raadt het al, ik vrees, ik vrees.

 

Ik ben vandaag naar mijn ouders geweest om de 70e verjaardag van mijn pa te vieren, en toen hij mij terug thuis bracht heb ik hem gevraagd even te parkeren en uit te stappen, en nog effe dag te zeggen tegen Jozefien, voor het geval dat. Want hij heeft altijd een heel goede band met haar gehad.

 

De klei is blijkbaar uitgewerkt, het anti-diarree voedsel van integra krijg ik er nauwelijks in. Vandaag heb ik kipfilets gekookt, met veel rijst in het water, en een beetje zout. Gelukkig wilde ze die kip wel eten, en een beetje van die rijst-kip-bouillon drinken. Maar nog ligt de tuin vol, ik had voor ik naar mijn ouders vertrok al wat plassen gaan onderscheppen, want oprapen gaat niet meer. En haar gevraagd het in onze tuin te doen, niet op het dak van de buren. Misschien heeft ze dat wel gedaan, want ze heeft een groot stuk gras bemest.

De nieuwe kattebak is ook niet ok, ze had er vannacht een plas naast gedeponeerd.

Ik zit hier in tranen, Jozefien is mijn allereerste poes, ze was maar zes weken toen ze bij mij kwam wonen, we hebben zoveel lief en leed gedeeld, ze heeft mij zoveel gegeven, ze heeft mij niet in de steek gelaten ook niet toen mijn ex haar mishandelde. Zoveel liefde en trouw, en nu moet ik de juiste beslissing nemen. Hoe weet ik wat de juiste beslissing is?

 

Ik ben geneigd om haar nog eens op te pakken, maar ik ambeteer haar ermee. Spelen is ook al lang geen optie meer, alleen af en toe kort over haar bol aaien, en dan spint ze zelfs, maar ‘t moet allemaal niet te lang duren. Is dat nog kwaliteit? Heeft zij er nog iets aan?

 

Stuur asjeblieft positieve energie, vraag het universum mij te helpen het juiste te doen. Ik krijg geen contact met haar om het haar te vragen, of ik durf het niet aan.

 

 

PS: met SW is alles super, hij durft zelfs bedelen bij bezoekers, hij is hier helemaal thuis, en hij zorgt gelukkig af en toe voor afleiding.

Ik denk het voortdurend, 20 keer op een dag: had ik mijn fototoestel nu maar bij de hand. Sir William is echt geweldig, hij is totaal niet meer bang, nieuwsgierig zoals elke poes, maar toch nog een beetje kitten-achtig, ook al is hij nu al 13 maanden. Hij is flink gegroeid, toen ik hem daarstraks in tegenlicht zag merkte ik het opeens. Hij wordt echt een grote jongen. Maar speels en nieuwsgierig en altijd in om te spelen. En zo hebben we nu de kattentunnel ontdekt. Ik heb het voorbereid, meer dan een week. Het is namelijk zo dat Jozefien veel moet eten, maar echt gigantisch onvoorstelbaar schrikbarend veel. En dat zij enkel natvoer eet, en liefst boecht van den Aldi. Maar ik wil SW niet zoveel natvoer geven, en verzin daartoe allerlei trucjes. Om te beginnen krijgt hij maar een schepje van haar gehele portie, als hij natvoer krijgt. Ik kan het niet maken om hem niks te geven, dan moet ik hele dagen de deur dichthouden, en dan is het samenleven ook niet meer gezellig. Dus als hij in de buurt is en hij merkt dat Fien eten krijgt, dan krijgt hij iets. En dat iets dat kan dus, zoals gezegd, een klein schepje van haar portie zijn, of een kattensnoepje, of, nu hij gewend is aan droge brokjes, gewoon gezonde brokjes uit een klein zakje (verpakkingen van 100g of 400g). En die geef ik hem ondertussen op “speciale plaatsen”. Als ik hem dan toch moet afleiden (wat echt heel makkelijk is, hij volgt mij gelijk een schoothondje, en is blij met al wat hij krijgt) kan ik die afleiding net zo goed gebruiken om hem nieuwe dingen te laten verkennen. Dus ik leg die brokjes in de transportbak, zodat hij ze daaruit moet halen, zodat hij die bak dus niet in eerste instantie associeert met onprettige dingen.  Of ik leg die brokjes in de kattentunnel. Ik dacht dat hij daar nu wel aan toe zou zijn, nu hij vol vertrouwen is. Dus na 10 dagen brokjes uit die tunnel vissen, steeds een beetje dieper, achtte ik gisterenavond de tijd rijp voor de ultieme doorloop. Daarvoor gebruikten we natuurlijk, hoe kan het ook anders, het stokje met de pluimen. Eigenlijk ben ik verbaasd dat er nog steeds pluimen aan dat stokje hangen, die moeten verdorie stevig vastgemaakt zijn. Niet dat het er nog even weelderig uitziet dan 4 maand geleden, maar het hééft nog een paar (verfomfaaide en sterk uitgedunde) veertjes. En het is nog steeds onweerstaanbaar. Dus met dat pluimenstokje speelde ik met hem rond de tunnel, een beetje in de tunnel, tot het moment waarop ik het er helemaal kon doorsteken, en vervolgens weer naar mij toe kon trekken, de hele tunnel door, en hij volgde. En toen had hij het door, en hebben we ons geweldig geamuseerd met die tunnel. Ik stak mijn hand erin en bewoog tegen de kanten, waarop hij de tunnel in vloog om te kijken wat daar aan het bewegen was. En dan weer het pluimenstokje. Tot hij echt moegespeeld was.  Tja, hij had dan ook immense sprongen gemaakt (ettelijke malen in de lengte over de ganse tunnel gesprongen, om maar iets te noemen). En toen lag hij in de tunnel, languit, de pluimpjes tussen zijn voorpoten, en ik dacht: verdorie, had ik nu mijn fotocamera maar bij de hand.

Dat dacht ik ook toen hij daarstraks languit op de terrastafel lag te zonnen. Da’s trouwens één van zijn vaste gewoonten, in de voormiddag, als het nog niet te heet is, effe zonnen op tafel. Hij ligt daar dan echt te blinken in het zonnetje, maar vanaf hij mij ziet bewegen in de keuken komt hij afgestormd, dus ik weet zelfs niet of ik dat ooit ga kunnen fotograferen.

 

Enfin, zulke momenten dus.

 

Ik denk niet aan fotograferen als ik, zoals vlak na het beëindigen van de vorige poezenmail, vanuit mijn bureau pats midden in een plas stinkie stink trap. Het mag raar klinken, maar ik werd er niet geïrriteerd van. Ik dacht gewoon “oei, slipper uit en oppakken”. Ik ken de routine ondertussen. Eerst het meeste er af halen met wc-papier, en dan afspoelen. Dat afspoelen is een werkje van geduld. Ik draag altijd zo’n soortement van birckenstocks, nep, gekocht in Turkije op een markt voor €4, maar met dezefde zool. Kent u die birkenstockzool? Stel u nu voor dat bijvoorbeeld de voorste helft van die geultjes volledig opgevuld is. Vul het op met iets plakkerigs, dat niet al te fris ruikt, als u begrijpt wat ik bedoel. En houd het dan onder de kraan, liefst warm water, en houd vol. Zet de kraan niet te hard, je wil niet dat het spettert. Niet op jou, niet op je kleren, niet op de zeep, niet op je tandenborstel. Dus een gestaag lopende kraan. En wacht. Het komt in orde, helemaal, je merkt niet dat er iets heeft tussen gezeten. Als je tenminste genoeg geduld hebt gehad, en de slipper af en toe gedraaid hebt. 

En dan ligt daar nog die plas. Met een mooie gedeeltelijke voetafdruk. En een aroma van ....

Enfin, wc-papier, een plastic zak, en alles komt goed. Let wel: die plastic zak is van groot belang. Ik had de gewoonte dat wc-papier in de wc te gooien en door te trekken, maar omdat de plassen omvangrijk zijn, en het benodigde wc-papier dus veel, is mijn wc een keer heel erg verstop geraakt. Dus plastic zak, vuilnisbak.

In de logica dat ze me iets wil vertellen, ga ik er dus van uit dat het haar niet aanstaat, dat plat gedoe, en dus heb ik de dosis groene klei opgevoerd. Zelfs terug een schepje veenextract. We zullen zien.

Ik hoop toch dit jaar naar Turkije te geraken, en ben op zoek naar catsitters, en wil het graag tegen dan in orde, zodat die mensen niet elke dag kakplassen moeten opkuisen. Hoewel ik het natuurlijk niet verzwijg, misschien vind ik mensen die zo blij zijn dat ze enkele weken uit hun appartement kunnen, en een tuintje hebben, dat ze het er graag bijnemen. We zien wel, al wat nodig is komt op je pad he.

 

‘k Ben een beetje uit mijn hum: was ik een aangrijpende, Belgische film aan het kijken, begint mijn TV, of Belgacom, raar te doen, en al mijn pogingen (aan, af, kanalen wisselen, BelgacomTV aan en uit....) leidden tot niks. Zo’n gevoelige film, (Adem) en daar ineens uitgehaald worden, grrr.

Maar goed, tijdens de eerste reclamepauze heb ik wat onderzoek gedaan naast en onder mijn zetel, want ik ruik nu regelmatig kaka. Ik weet ondertussen niet meer wanneer het echt is en wanneer ik het mij verbeeld, dus ga ik voor alle zekerheid toch maar op onderzoek als mijn neus mestgeur signaleert.

Uitwerpselen heb ik niet gevonden, maar wel een balpen, een haarklem, brilkuisdoekjes, en iets raars dat aan de radiator kleefde. Ik moest effe goed kijken voor ik besefte wat het was: een magneetje, met het elastisch bandje er nog aan. Hoe komt dat, achter de zetel, zo hoog tegen de verwarming te plakken? Ik probeer mij een scenario voor te stellen, maar slaag er niet helemaal in.

In elk geval, ik heb dus al twéé verloren magneetjes teruggevonden! 

De rest van de spullen komen daar door SW’s verwoede vliegenjacht avonturen. Ooit bleef iets dat ik op de vensterbank legde daar gewoon liggen. Die vensterbank gebruik ik een beetje als tafel, ik zet daar mijn glas of tas op, er ligt altijd een sudokuboekje klaar voor tijdens reclameblokken, en dus ook iets om te schrijven, als ik mij in de zetel wil leggen en ik heb nog een haarspeld in , dan leg ik die daar ook. En nu raak ik daar voortdurend dingen kwijt.... Vliegenjacht. 

Jozefien doet het nog steeds goed, ze gaat regelmatig buiten, springt vlot in en uit dozen en op de massagetafel (ze vertikt het van het hulpkrukje te gebruiken). Maar het in huis ontlasten is dus erger. Pipi heeft ze al enkele dagen niet in huis gedaan, kaka des te meer. Af en toe vind ik redelijk consistente hopen, met worstvormen in , en dan ben ik blij, ondanks het feit dat ik ze in de gang moet opkuisen, maar soms is het iets minder consistent. En natuurlijk is het altijd veel, want ze eet veel, en het vliegt er allemaal door.

Ik heb een hoge kattebak besteld, die ik aanvankelijk in een doos ga zetten. Hoog vanwege haar plasgedrag, de kattebak die SW nu gebruikt, was zonder kap overal even hoog, en daar plaste ze gewoon over, zelfs als ze de moeite deed erin te gaan staan. Nu was er op Zooplus eentje in de aanbieding die aan één helft veel hoger is, in de hoop de straal van “hoogplassers” tegen te houden. Aanvankelijk ga ik die zonder kap in een doos zetten, in de hoop dat dat voor haar aanvaardbaar is, aangezien het toch zo’n dozenmie is. En misschien kan ik na verloop van tijd in stapjes naar de overkapping gaan, die veel verder open kan dan de kattebak die SW nu gebruikt, zodat het veel minder weg heeft van een transportmand. Ik overweeg om eventueel poetsdoekjes te gebruiken, over het kattebakgrit. Zo van die halfdoorzichtige, die bedoeld zijn om aan een vloerwisser te doen. Want blijkbaar plast de dame graag op matjes, handdoeken en aanverwanten. En dweilen zijn wat duur, anderhalve euro per stuk twee keer per dag (ze doet minstens 2 grote hopen per dag) is wat veel. Ik kan natuurlijk een inzamelactie houden, oude handdoeken, lakens, T-shirts.....

Ik weet niet of het veel kans van slagen heeft, maar als ik ooit de tweede verdieping in gebruik neem, en de zolder, dan kan een extra kattebak geen kwaad, ‘t was ook een heel goedkope, en ik wil niet opgeven, en ik had geen betere ideeën.

Ik heb intussen -nog maar eens- mezelf tot de orde geroepen: strijd aangaan is geen goed idee. Ik was een beetje in strijdmodus geraakt, beetje geprikkeld door de muzikantenzoektocht die moeizaam loopt, en waarin de mensheid zich niet altijd van haar mooiste kant laat zien, en dan de zorgen om Fien erbij, en haar pipi en kaka kuren, dus ik was wat kortaf soms, en dat had enkel tot gevolg dat zij nog koppiger werd, haar eten niet op wilde eten (vooral als er net een pil onder zat), me strijdvaardig aankeek en resoluut voor de gesloten livingdeur ging zitten, of zelfs pogen (en daar heel soms in slagen) van die zelf open te prutsen.

Maar gisterenavond heb ik een heel intiem moment gehad met Jozefien, een re-connectie, een uitwisseling van liefde die je kon voelen. Ze lag op de massagetafel, heel ontspannen, en ik stond er voor, één hand op haar bol, de andere op haar rug. Zij had haar ogen verzaligd halfdicht, en spinde dat het een lust was, en ik voelde zoveel liefde en dankbaarheid voor alles wat ze mij al gegeven heeft, voor het mirakel van haar opstand uit de dood (da’s een lang en magisch verhaal waar velen mij absoluut gek voor zullen verklaren), voor alle keren dat ze mij deed lachen, als kitten, als jonge poes, en tot nog niet zo lang geleden, voor alle lief maar vooral leed dat ze mij heeft helpen dragen, voor al haar blijken van aanhankelijkheid, voor haar kuren, haar intelligentie, haar stijl, haar charme. Zij heeft mij door de ergste periode van mijn vermoeidheid getrokken, mij aangespoord om uit bed te komen, mij gezelschap gehouden, mij tot actie aangespoord, onwaarschijnlijk veel geduld getoond. Het kwam, alle gevoelens, alle herinneringen, zo aangrijpend dat ik in tranen geëindigd ben. Dat was het moment waarop zij het genoeg vond, zich rechtzette en tot de orde van de dag overging, met zo’n air van ‘t is weer eens tijd om iets te eten als je het mij vraagt. Toen begreep ik het weer: het gaat niet om strijd. Nooit.  Niet tegen vermoeidheid, niet tegen een partner, niet tegen welke situatie dan ook. Het gaat om acceptatie. Elke situatie wil je iets leren, en de truc is uit te vinden waar het om gaat.

Toen ik maar vijf uur per dag kon wakker zijn, maanden aan een stuk, hielp verzet ook niet, integendeel, daar werd ik alleen maar nog sneller moe van. Pas toen ik het accepteerde, en begon te kijken hoe ik dat beetje energie dat ik heb het best kon aanwenden, ging het vooruit. Langzaam, maar het ging, steeds maar vooruit. Nu ik duidelijk met mezelf heb afgesproken welke dingen mijn energie waard zijn, en waaraan ik er absoluut geen wil verspillen, kan ik alleen maar dankbaar zijn, het heeft mijn leven waardevoller gemaakt, ik houd mij niet meer bezig met oppervlakkigheid, drama, nieuws, negativiteit, mensen die energie vreten, zinloze discussies enz. En nu ben ik in de fase waarin ik wil proberen mijn energie uit te breiden door mijn eetgewoonten nog meer aan te passen, en ook op dat vlak heb ik alweer wat vooruitgang geboekt.

Dus ook Jozefien wil mij iets vertellen, iets leren, iets duidelijk maken, en het is aan mij om uit te zoeken wat er moet gebeuren. Die harmonicadeur tussen slaapkamer en bureau moest er komen, dat was pure zelfbescherming, ik zwijmelde van vermoeidheid toen ik elke week naar het wassalon moest met dons en kussens , en vier keer per week mijn bed moest afhalen en opdekken. Ik red me wel, en ik blijf stapjes vooruit zetten, maar veel extra belasting kan ik echt niet hebben. Om een idee te geven: ik ben even, een maand of drie, in een leesclub geweest, maar ben daar mee gestopt omdat op dit moment zelfs het idee van een bepaald boek tegen een bepaalde tijd gelezen te moeten hebben te veel druk gaf. Terwijl het een gezellig kransje is, waar niemand mij zou lynchen als ik gewoon zou zeggen dat het niet gelukt is, of dat ik het niet heb uitgelezen omdat het mij niet aansprak of zo.

Dus goed voor mezelf zorgen, da’s heel belangrijk.

En daarna voor diegenen waarvoor ik verantwoordelijkheid genomen heb. Jozefien dus, al twaalf jaar, sinds het plucheke 6 weken oud was. Ik maakte mij daar destijds zoveel zorgen over, dat men haar niet langer bij mama poes wilde laten blijven, ik heb gepleit en gesmeekt, maar het mocht niet baten. Mama poes heeft er naderhand een depressie aan overgehouden.  Jozefien heeft geen enkel teken van gemis of tristesse gegeven, ze kwam enthousiast naar mij toe gelopen (ik had haar gezien toen ze 1 dag oud was, en toen was het al duidelijk dat zij het was, en geen ander).  Ze speelde onderweg voor Houdini. Ik had toen geen trasportmand, want de collega bij wie het nestje was geboren zei dus opeens: vanavond moet je haar komen halen, ik had op nog minstens 2 weken tijd gerekend en op 4 weken gehoopt om een eetbakje, slaapplekje, transportmand te voorzien. Dus werd het speelse, nieuwsgierige en eigenzinnige mormeltje in een doos vervoerd, waaruit ze onderweg een viertal keer is ontsnapt (oh paniek op de autosnelweg). Stoppen op de pechstrook tijdens het spitsuur, niet aan te raden, slecht voor het hart. Uiteindelijk had ze door dat, als ze zich liet pakken, ze terug in de doos belandde, en dat vond ze niet leuk, ze wilde dingen zien, ontdekken, besnuffelen, ze heeft ook een tijdje mooi op haar kleine poezenpoep op de passagierszetel naast de doos gezeten. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dan had ik haar daar laten zitten. Ik wist toen nog niet hoe slim ze was, maar toen ze dat deed had ze dus begrepen dat ergens stil zitten waar ik haar kon zien ok was, dat ik alleen maar erg nerveus werd als ze ergens onder zat (het idee dat ze onder mijn pedaal zou komen.....).

Maar ik liet het er niet bij, wilde haar weer in de doos steken, en toen ging dat zes weken oude bolleke onder de passagierstoel zitten. Midden er eronder, waar je haar dus met geen mogelijkheid kon pakken. Ik ging dus de strijd aan, omdat ik controle over de situatie wilde, terwijl haar oplossing eigenlijk even goed was.

En ook nu merk ik dat liefde veel meer oplost, ze heeft vandaag haar eten met pil, nee, gewoon al haar eten, netjes opgegeten, nergens over gezeurd, niet dat ze iets anders wilde, niet dat er teveel klei onder was. De flow is er weer, en dat werkt.

En eigenlijk weet ik dat he, zo heb ik SW ook aangepakt: laat hem maar achter de zetel zitten, controleer alleen af en toe of hij daar echt nog zit, en zorg dat hij eten en drinken heeft. Forceer niets, kijk maar hoe het gaat. Maar probeer hem een veilig gevoel te geven, liefde te sturen, voorzichtig uit zijn tent te lokken door te spelen. En dat heeft tot fenomenale resultaten geleid. Heb ik al gezegd dat hij geen angst meer heeft voor voeten? Niet voor de mijne, niet voor die van gasten. Hij ligt languit in de zetel, en eventuele bezoekers moeten er maar naast gaan zitten. Hij blijft gewoon liggen, en laat zich eventueel zelfs over de bol aaien.

Mijn tovergebaren doen het nog, maar moeten af en toe bijgesteld worden. D.w.z.: als de reactie niet meer helemaal is zoals gewenst, moet ik nog even het oorspronkelijk gebaar, mét enkele waterdruppels, herhalen, en daarna werkt het ook zonder druppeltjes weer een tijdje feilloos. Maar dat blijft eigenlijk bestraffen, en eigenlijk wil ik liever zoveel mogelijk positiviteit. Dus probeer ik hem te leren dat het naast mijn stoel op de grond te doen is. Dat heb ik ook Jozefien geleerd, en wijlen Maurits. Maar doordat SW zo’n enthousiasteling is, gaat het bij hem een beetje trager, hij is zo gefixeerd op mijn bord, dat het wat meer moeite kost hem er attent op te maken dat ik iets voor hem heb, in mijn hand, die van de tafel naar naast de stoel gaat. We maken vooruitgang, vandaag had hij het al heel snel door, het Harietta Potter gebaar zal dus over korte tijd niet meer nodig zijn. Ik heb het trouwens al enkele dagen niet meer gebruikt. Hij wordt steeds aanhankelijker, loopt vaak als een hondje met mij mee door het huis, en legt zich te pas en te onpas neer, met zachte piepgeluidjes, en dan is het knuffeltijd. Daarstraks wilde hij dat op de tafel doen, maar hij lag nogal op het randje, en ik zag het aankomen, hij draaide een slag te veel, en duikelde van de tafel, maar ving het toch nog enigszins elegant op door op de stoel te landen en van daar een sprong naar de grond te maken, alsof het helemaal zo bedoeld was.

Helaas willen noch Jozefien, noch de buurtpoezen op zijn avances ingaan. Hij doet het nochtans bij allemaal, op zijn zij, bijna op zijn rug, met de allerschattigste geluidjes. Nadat hij hen met zijn enthousiaste aanstorming de stuipen op het lijf heeft gejaagd. Het is dat stukje dat hem parten speelt. Maar hij houdt vol.

Dus hoe zou ik kunnen opgeven te zoeken naar wat Jozefien mij te zeggen heeft?

Jozefientje, het wandelend ribbenkastje. Maar ze zit zo goed in haar vel. Na het scheren was het al onwaarschijnlijk veel beter, ze maakte weer sprongen die ze voordien niet maakte, ze springt zonder gebruikmaking van hulpstukken vanop de grond op de massagetafel. Waar ze graag ligt, getuige de foto’s. Diep in slaap soms (zoals de eerste foto toont) of zeer alert, als mister zwart wit haar benadert.

Maar ze bleef nog wel ongepast plassen en soms ook de meer stinkende ongepaste versie. En toen ik dus op een morgen haar urine rook, correctie, haar urine niet rook, maar enkel en uitsluitend de fortekor, wist ik plots wat ze me wilde zeggen. En sinds vorige woensdag krijgt ze geen fortekor. Ook geen andere nier-medicatie. Tenzij je de groene klei meetelt, die haar nieren wel ondersteunt, want zeer zuiverend en ontstekingswerend is.

En sindsdien zijn er geen incidenten meer geweest.

Ik weet natuurlijk niet of ik er verstandig aan doe, het voelt behoorlijk vies aan om tegen dierenartsen in zomaar bepaalde medicatie niet te geven. Maar als ik zie hoeveel normaler ze op heel veel vlakken is, hoeveel beter ze zich voelt, kan ik niet anders dan dit nog even doorzetten. Over enkele weken laat ik dan wel haar waarden nog eens testen. En als de nierwaarden niet gestegen zijn, dan ga ik het echt een tijdje zo laten, want zij voelt zich duidelijk stukken beter. Het zit ‘m in kleine dingen. Ze is weer enthousiast als ik aan tafel zit, en pakt weer een klein extraatje aan, terwijl SW in zijn ongebreideld enthousiasme haar voor de voeten loopt, het maakt haar niet boos, het maakt haar niet bang, ze neemt het gewoon aan, en is slim genoeg om mijn tekens te volgen zodat ik het links kan geven als hij rechts staat, of achter hem langs als hij maar niet opzij wil. Ze deed dat al lang niet meer, en zeker niet sedert SW heeft ontdekt dat er aan tafel soms wel wat valt te halen. Ze liep dan boos grommend weg, maar nu doet ze dat dus wel terug, nog maar enkele dagen, en ik vind het geweldig. Ze gromt ook minder hevig en boos naar SW, of naar mij als ik vind dat ze zijn eten moet laten staan. Ze is liever, aanhankelijker, actiever.  Er zijn dingen waarvan ik niet eens doorhad dat ze ze niet meer deed, maar die ze nu terug doet. Ik heb medicatie op basis van kruiden besteld, maar nog steeds niet aangekregen. Misschien heeft ze die niet nodig.

Ondertussen bezorgt de ontembare SW me soms ook hoofdbrekens. Zo heeft hij nu “op tafel” ontdekt, en vindt dat zoooo fijn. Maar hij is woest, en supersterk. Ik weet dat ik altijd versteld heb gestaan van de kracht in de pootjes van Jozefien, en van Maurits, maar SW is een echt Jerommeke. Zijn eerste 10 maanden buiten hebben van hem een sterk baasje gemaakt. Hij stormt dan ook regelmatig van alles omver, neemt bij zijn afsprong wat bestek mee, of wat groentenafval. En vindt ook dat hij zijn hoofd in mijn bord mag steken, zelfs op zodanige wijze dat ikzelf nergens meer aankan. Nu mogen mijn poezels veel, maar er zijn grenzen, en mijn eten is mijn eten, ik wil wel wat stukjes delen, maar dat wil ik wel zelf bepalen. Dus dat werd een behoorlijk probleem, want op puur kracht wint hij het van mij. Ik krijg hem niet van mijn bord weg geduwd, en ik kan hem niet van tafel heffen. Als hij op het randje staat kan ik wel, door onder zijn okseltjes te duwen, zorgen dat hij een afsprong maakt, maar meestal staat hij midden op de tafel, en is er geen beginnen aan. Dus moest ik creatief wezen.

Nu is hij woest en vervaarijk, maar wel ook een Sir. En 1 druppeltje water is genoeg om hem te doen wegstuiven. Dus besloot ik het eens te proberen met mijn hand even onder de kraan, en dan de druppeltjes afslaan naar hem toe. En dat werkte. Instant. Maar niet lang, twee seconden later stond hij er alweer, bijna de boterham uit mijn hand te trekken, en ik zag het niet zitten om telkens recht te staan en mijn hand onder de kraan te steken, dus probeerde ik het met een droge hand. En jawel, ik ben nu Harietta Potter. Ik kan hem vanop afstand van de tafel krijgen met een wel erg heksachtig tovergebaar, ik voel mij plots oppermachtig . En het werkt echt elke keer, ik moet telkens moeite doen om niet in de lach te schieten.

 

Wie niet sterk is moet slim zijn. En zo’n poezebeesten zijn wat dat betreft echte uitdagingen. Ik ben heel benieuwd voor het vervolg, voor Fientjes nierwaarden, voor haar verder gedrag dat nu bijna een hele week onberispelijk is. En natuurlijk of mijn toverkracht intact zal blijven 

Awel sé, nu heb ik mij daarnet toch een beetje boos gemaakt op mijn mager scharminkel.

Ik zal bij vannacht, enfin, vanmorgen, grr, beginnen.  Ik hoorde water druppelen in mijn gang, het liep blijkbaar van de trap. Ik vroeg mij af of dat raam op het tweede nu toch kapot zou zijn, want eigenlijk had ik dat nog steeds niet gecheckt. En 4u ‘s morgens leek mij daar ook niet het moment voor. Maar dat gedruppel en gelek stoorde mij toch zodanig dat ik mij toch maar heb rechtgezet en ben gaan kijken. Ik ontdekte druppels op de trapleuning. Ik rook eraan.

Het kon ook eigenlijk niet anders, want het regende niet eens, besefte ik. Op dat uur komen de besefjes niet in sneltreinvaart he.

Dus het beest had er niet beter op gevonden dan op het tweede op de bovenste traptrede te gaan pissen, maar zodanig dat het op de trapleuningen van alle verdiepen spetterde. Ik dus met WC papier naar boven, de plas opgedept, en  de trapleuning tot en met beneden. Op het tussenverdiep van de trap naar het tweede lag een Fienedrol. En helemaal boven, op het tweede, voor een deur, lag een SW-drol. Hij begint dus van haar te leren, en dat vind ik helemaal niet fijn. Maar ik kan het hem moeilijk kwalijk nemen: zij kent de geplogenheden van het huis, en zei piest en kakt waar ze het gedacht heeft, dus waarom zou hij nog braaf in zijn kattebak gaan. Dat kan dus niet meer zo he.

 

Kom ik net hierboven, om mijn mails te checken, vind ik toch dat ik weer precies iets ruik, maar ik ben niet meer heel zeker van mijn stuk want ben nu zo achterdochtig dat ik dingen begin te ruiken die er niet zijn. Maar deze geur was toch iets te hardnekkig om ingebeeld te zijn.

Weer op onderzoek dus. En ja hoor, madame had gekakt op het platformpje voor mijn slaapkamerdeur, lekkere platte kak, stinkie stinkie, heb het met een kartonnetje opgeschept, kreeg niet echt alles van tussen de planken. Pfff. En toen ze kwam kijken wat ik aan het doen was heb ik haar gezegd dat ze dat niet nog eens moet proberen, want dat, als ik het zie, ik haar bij haar nekvel pak en buitenzwier. Grr, het is erover.

 

Ik hoop echt dat ik er iets op vind, ben dus vanmorgen na het trapwaterval-evenement op zoek gegaan op het internet, naar mogelijke alternatieven, want haar pipi irriteert haar, en ik snap het, hij ruikt echt enkel en alleen naar Fortekor, wat ze dus moet nemen voor haar nieren. En dat moet ze nemen omdat de Felimazole die ze neemt voor haar schildklier haar nieren erg belast. Dus als we zouden kunnen omschakelen naar natuurlijke middelen met natuurlijke geuren, zou dat de boel kunnen oplossen. Aangezien bij de commentaren voor het niermiddel ook nog stond dat het ook helpt tegen diarree, was ik echt wel heel erg gemotiveerd om dat te proberen, want ze doet steeds moeilijker over de klei, die wel helpt, maar alleen als ze hem ook effectief binnenkrijgt.  Ik heb nog een second opinion gevraagd, maar er moet iets gebeuren, want deze situatie is echt niet houdbaar.

Ik ben vandaag maar lang opgebleven, omdat ze het vervolg van gisteren voorspelden, en ik wilde dan paraat zijn. Want gisteren was zelfs Jozefien, die ik nog nooit bang heb weten zijn voor donder, sneeuw, hagel, vuurwerk of wat dan ook, zwaar onder de indruk. Ik lag op de zetel, en plots kwam Sir William van buiten, ik hoorde al wel dat er iets niet pluis was, maar het was nog maar het begin. Het katteluik heeft nog nooit zoveel lawaai gemaakt, hij kon er niet snel genoeg door zijn, en hij vond het wel OK dat ik hem geruststellend toesprak, maar besloot voor alle veiligheid toch maar in de kelder te gaan schuilen. Ik kon hem niet op andere gedachten brengen, hoe vaak ik hem ook riep.  Eén van de twee had enkele dagen geleden de kelderdeur weer open geprutst, en ik had het maar effe zo gelaten omdat het zo heet was. Zo hadden ze een koele plek, want zelfs de keuken of de gang, waar het normaliter altijd koel is, waren nu een beetje zwoel geworden. Er moest dus wel zo’n hevig onweer komen, dat kon niet anders. Alleen, die hagelbollen, dat had nu toch echt niet gehoeven.

 

Nadat ik alle ramen was gaan sluiten, kwam ik terug in de woonkamer. Jozefien stond op me te wachten, en ik veronderstelde dat ze van de gelegenheid gebruik wenste te maken om nog wat te eten te krijgen. Het leek me best een goed idee, dat mager meisje kan elke beet gebruiken, en het leidde haar misschien wat af van het helse gehamer. Maar ze durfde zelfs de keuken niet in. Jozefien, die de keuken niet inkomt, terwijl je vers eten in haar bakje doet, ongezien zoiets. Nu was het ook wel beangstigend, want naast de keuken staat zo’n onnozel verandaatje met een plastic dak, en het leek alsof iemand daar bakstenen op aan het lossen was. Ik vreesde voor dat dak, voor mijn plat dak, en voor het raam in het bureau, want daar kletsten ook bakstenen tegen. Gezien heb ik dat niet, ik had het gordijn er voorgetrokken, zodat, als het glas mocht begeven, het toch niet ineens de hele kamer in zou schieten.

Enfin, in de keuken dus, het klonk echt niet goed, de kasseien bleven maar op het dak vallen, je hoorde oorverdovend die op het plastic verandadak, en iets doffer die op het platte dak. En dan af en doe die bonk tegen glas.

Dus ik heb Fientjes eten dan maar naar de living gebracht, ze vond dat erg fijn, en heeft daar gegeten, in haar doos. Daarna is ze bij mij op schoot komen zitten. Op schoot. Jozefien. Meer dan een minuut. En ook daarna bleef ze in mijn buurt, mij met grote ogen in de gaten houdend, want dit was toch niet iets dat ze vertrouwde.

 

We hebben veel chance gehad. Ik was erg blij dat ik van allebei wist waar ze zaten, want gaan zoeken zou een soort zelfmoordpoging geweest zijn in dat weer. Ik ben ook erg blij dat Sir William dit huis écht als zijn veilige haven ziet, zijn toevluchtsoord, waar hij, als er buiten iets aan de gang is, onmiddellijk naartoe vlucht, in de wetenschap dat het er OK is. Jammer dat hij in mij nog niet echt veel troost ziet. Hij was opgelucht dat hij mij zag, dat merkte ik wel, maar hij had niet genoeg vertrouwen in mij om bij mij te blijven, hij volgde zijn instinct, en op zich is daar niks mis mee. Zo ver mogelijk weg van onbekend beangstigend geluid, daar zit hij in de meeste gevallen wel goed mee lijkt me.

 

Ze hebben er, zoals meestal, alweer geen trauma aan overgehouden, vandaag was het gewoon business as usual, en er is alweer een stapje gezet: ze hebben samen op de massagetafel gelegen. SW heeft eerst uitgebreid aan Jozefien gesnuffeld. Zij lag er namelijk eerst. En ze bleef deze keer gewoon liggen toen hij er ook op sprong. En ze heeft zelfs niet gegromd. Wel heeft ze op een bepaald moment ostentatief haar gezicht naar de muur gedraaid, terwijl hij maar bleef rondjes maken.Hij deed zo zijn best om zich in te houden, en hoopte zo dat ze op zijn minst naar elkaar konden kijken, of misschien hoopte hij wel dat ze hem zou toelaten wat dichterbij te komen liggen. Maar hij zal moeten leren in zeer kleine stapjes te gaan. Toch was ik super trots op allebei, hij die zijn best deed zijn enthousiasme wat onder controle te houden, en zij die toch ook wat meewerkte door niet direct weg te lopen of te grommen.

Mister William is voor de, euh, heeft iemand de tel bijgehouden? De xte keer zijn collier kwijt, ik heb net een nieuwe gemaakt, in de schuif liggen nu nog 2 reservemagneetjes en net genoeg elastiek voor nog eentje. Ik moet dus stilaan voorraden gaan aanvullen.

 

Maurits verloor ook regelmatig zijn magneetjes, maar die vond ik vaak nog terug, op het plat dak, of ergens in de tuin, maar SW is beter in ‘t verstoppen. Waar hangt hij ook allemaal uit: hij heeft mij al twee keer een petieterig klein vogeltje gebracht, een kuikentje, zo klein dat ik niet eens kan zien welke soort, die vreselijk lelijke dingen die vogeltjes zijn als ze nog geen veertjes hebben, en in ‘t geval van die twee was de huid zowat groenig. Het eerste vond ik in mijn douchehok, cementen vloer die altijd nat is, beestje dus gezwollen, ik dacht in eerste instantie dat het een verminkte kikker was. Het tweede lag voor de achterdeur, en toen zag ik pas hoe klein het eigenlijk nog was.

Hij heeft dus blijkbaar een nestje gevonden. Hoe leg ik hem uit dat hij dat niet moet doen?

 

Probleem is dat het aandoen van dat bandje altijd heel wat voeten in de aarde heeft, hij doet alsof ik hem ik-weet-niet-wat wil aandoen, en eens het er aan zit voelt hij er niet eens aan. Maar goed, poging 1 is al faliekant mislukt.

 

Ondertussen heeft dame Jozefien in de mot hoe het mij raakt als ik haar zo, totaal niet gecamoufleerd door pels, in al haar magerte zie. Dus heeft ze mij vandaag weer rond haar pootjes gewonden, veel te veel verschillend eten laten opendoen en dat vervolgens grotendeels laten staan, ik weer in paniek, maartscenario’s in het hoofd, ze eet weer niet meer, ze gaat weer uitdrogen. Tot ik haar blik opving, en dan van mijn hart een steen heb gemaakt en de deur tussen keuken en living een tijdje dicht heb gedaan. Ze wéét dus precies wat ze moet doen he, ik ging na een tijdje kijken, en het potje waar haar medicatie onder gemengd was, was mooi uitgegeten, dus kon de deur terug open, ook al kreeg ze niet nog weer ander eten. Dus als ik duidelijk doorgeef dat ik op mijn strepen blijf staan, accepteert ze dat, maar ze zal niet nalaten misbruik van mijn emoties te maken als ze daartoe de gelegenheid bespeurt.

 

Straf die beestjes van ons.

Ze lijkt nu een beetje op een geschoren poedel, met nog haar aan onderbeentjes, staart en kop, ken je dat model? 

 

En nu maar hopen dat ik mister zwart wit zijn magneetje aankrijg vandaag, anders gaat hij morgen weer zeer zielig zijn, want hij kan zich toch niet inhouden om ‘s nachts (of ‘s ochtends tegen de schemering?) de tuin in te gaan, en zonder magneetje kan hij niet terug naar binnen natuurlijk.

De enige goeie voeten zijn voeten waarvan de handen katteneten dragen.

Volgens mij gaat dat om in dat koddige katerhoofdje. Hij is immers zeer op zijn hoede voor voeten, de mijne, die van anderen, alle voeten die staan, stappen bewegen. Maar als ik zijn eten naar zijn eetplekje breng, loopt hij zo dicht bij mijn voeten dat het ooit wel eens moet mislopen. Ik heb dat ooit al beschreven, hij kijkt om de halve stap om, om te kijken of ik wel volg, hij draait toertjes valk voor mijn voeten, stopt plots om te checken of ik dat eten niet zelf aan het opsmikkelen ben, enfin, op dat moment geen greintje schrik. Op alle andere momenten zijn voeten te wantrouwen. En dat zal dan ook precies zijn wat hij geleerd heeft: de voeten van de voederaars hebben hem nooit proberen te schoppen, andere voeten daarentegen....

 

Vandaag heeft hij het weer aan de stok gehad met de zwarte buurtpoes. Ik heb niet precies gezien wat er gebeurd is, ik hoorde alleen een poes boos krijsen, en toen zag ik mister zwart/wit op de venster afgestormd komen, hop binnen, onder de massagetafel plat op de grond. Ik vind het zo jammer dat ik hem niet kan uitleggen dat hij het iets rustiger moet aanpakken. Hij is nochtans onderdanig, maar veel te bruut en enthousiast.

Met Jozefien gaat het wel, er is alleen nog af en toe gegrom als het over eten gaat, maar verder kunnen ze in de zelfde kamer zijn, op minder dan een meter van elkaar, zonder dat dat problemen geeft.

 

Momenteel ligt hij zijn roes uit te slapen. Niet dat hij bij mijn weten gedronken heeft, maar het ziet er echt zo uit.

 

Hij ligt daar graag, op die tafel, en hij heeft ook het fleezen nestje ontdekt waar Maurits zo graag in lag, en hij slaapt daar nu in. Als ik ‘s morgens wakker word vind ik hem daarin, maar een foto lukt niet, want als hij mij ziet springt hij er uit en begint vol enthousiasme aan weer een nieuwe dag.

 

Hij doet het beter dan ik had durven dromen, is nu al door verschillende mensen gestreeld, met veel goesting, zolang ze maar zitten of hij op een hoogte zit zodat hun voeten en benen hem niks kunnen maken.

 

Jozefien heeft momenteel een klittenpels zonder weerga, ik vind het verdraaid jammer dat mijn dierenarts ermee gestopt is. Nu moet ik dus met zo’n verfomfaaid Mieke naar een dierenarts die ik niet ken, terwijl de vorige wist hoe ik met mijn poezels omging, en die kende hen ook van kleinsaf. Maar goed, ik heb daarstraks gebeld, heb dan maar de dichtste bij huis gekozen, we zullen toch pas na direct contact weten of het goed zit of niet. Die sprak al direct over narcose, maar ik heb toch bepleit dat hij het eerst eens zo wilde proberen, want zo’n meiske van onder de 3kg, dat al vol medicatie zit, wil ik liefst niet nog meer vergiftigen. En gezien haar gewicht lijkt narcose me sowieso gevaarlijk.

 

Enfin, hij gaat haar vrijdag eens bekijken, en een poging wagen met de tondeuse. Als iemand nog tips heeft, laat maar horen. Maar houd in gedachten dat Jozefien een sterk willeke heeft en niet graag met zich laat sollen. Alleen kan ik zelfs niet 1 klit opentrekken of afknippen, ze tolereert het niet, en ik heb niet genoeg handen om haar alleen vast te houden én aan haar pels te frunniken. Zaterdag heb ik met een vriendin geprobeerd, maar we hebben 20’ geknoeid om een halve klit te verwijderen, ze zijn echt vervilt. En toen was ze echt niet meer te houden, dat Fientje. Nochtans heeft ze het wel een tijdje heel goed laten doen, da’s altijd zo, met z’n tweeën, voorwaarde is wel dat de tweede iemand is die geduld heeft met en verstand van poezen, anders lukt het niet.

 

Dus met een tondeuze moet op 20, 30’ toch wel iets aan te vangen zijn denk ik zo. Als is het dan nog niet helemaal in orde, ‘t zal dan vast al wel een stuk beter zijn dan nu. Ik hoop dat die dierenarts een beetje creatief is

‘t Is een man, dat heeft hij voor op de vorige, Jozefien is een mannenpoes, ze wordt wild van mannelijke feromonen, ze vrijt met jassen en vesten van mannen die binnenkomen, ze spint en laat zich aaien, terwijl vrouwen daarnaar kunnen fluiten. Laten we dus hopen, en stuur allemaal nog maar een beetje positieve energie naar de situatie.

 

Groetsels, ik ga SW eens een beetje ambeteren, zien of hij nog van plan is wakker te worden uit zijn namiddagdut. Hij ligt daar nog steeds, alleen heeft hij zich eens omgedraaid, hij “kijkt” nu naar de andere kant.

Ze eet goed, ik doe veel water onder haar voeding, haar ogen staan helder, maar ze ziet er niet uit omdat ze echt vol klitten zit, en ze wordt zooooo boos als ik probeer daar iets aan te doen. Ik mag haar af en toe pakken, en dan legt ze haar hoofdje tegen mijn schouder en spint heel tevreden, maar vanaf ik iets wil doen (prut uit haar oogje wrijven of een klit ontwarren) wordt ze verschrikkelijk nijdig. Ze kon nooit verdragen (als piepklein kitten al niet, ze is bij mij van toen ze ocharm 6 weken was) dat ik iets deed voor haar, ik mocht haar nergens op- of af-helpen, ik mocht haar niet kammen of borstelen... Alleen in uiterste nood, maar dan riep ze mij. Of omdat ze het leuk vond, om van bepaalde hoogtes eerst op mijn rug te springen (dan moest ik dus in een rechte hoek gaan staan, zodat mijn rug horizontaal was en ze daar goed op kon landen). Maar vooraleer ze het zelf vroeg mocht ik niks doen.

Maar nu, met haar schildklieraandoening, is haar woede buitenproportioneel, wat volgens de dierenarts normaal is, mensen met schildklieraandoeningen blijken ook last van humeurigheid te hebben. Mocht ik een partner hebben, dan zou ik alsnog proberen de grootste klitten er uit te halen, maar alleen kan ik haar gewoon niet houden in haar furie.

Het gepruttel tegen SW lijkt mij ook een stuk gevoed door die schildklier-boosheid. En natuurlijk door zijn enthousiasme, hij negeert haar signalen om afstand te houden, stormt op haar af en dan gromt zij, of hij stormt op haar eten af, tja, da’s helemaal foute boel natuurlijk.

 

Ik vermoed trouwens dat zijn over-enthousiasme hem sowieso parten speelt, ik heb de zwarte buurkater, die ooit zo mooi naast hem lag, ook al naar hem zien blazen, maar SW stormde dan ook op dat beest af, zonder slechte bedoelingen, dat zag ik wel, maar die andere was toch verrast en overdonderd en blies dus. Ik hoop dat hij met de tijd zelf gaat leren een tikkeltje minder enthousiast te zijn, zodat de anderen niet te hard schrikken en hem toelaten. Hoe dan ook, over hem moeten we ons niet veel zorgen maken, als hij dan afgewezen wordt, draait hij zich om en huppelt verder, dus trauma's zal hij er niet aan overhouden.  Misschien leren de anderen mettertijd wel dat zijn enthousiasme totaal ongevaarlijk is....

Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag is SW zijn magneetje nog eens verloren. Het lijkt een katertrekjje, Jozefien heeft al 12 jaar hetzelfde magneetje (af en toe moet ik een nieuw rekkertje maken, want die verslijten op den duur) maar Maurits verloor het zijne ook af en toe.

Zaterdag was Sir William niet paraat om eten te vragen zodra ik beneden kwam. Dus ging ik, een beetje bezorgd, buiten kijken en roepen. Ondertussen ken ik de routine: ik roep enkele keren, er gebeurt niks. Na een beetje stilte roep ik nog eens, weer enkele maken. In reactie klinkt er een klaaglijk gemiauw uit de verte. Dan roep ik weer enkele keren, en dan begint dat gemiauw dichterbij te komen. Terwijl hij dichterbij komt klinkt hij zo zielig dat ik weer denk dat ik hem moet troosten, maar zodra hij dan binnen is, spurt hij vrolijk naar zijn etensbak en al wat hij dan nodig heeft is eten. Het leed is geleden en vergeten, hij is thuis en dus is alles in orde.

Echt een zonnetje.

Alleen later heel even tegenstand als ik een nieuw bandje over zijn hoofd wil trekken. Maar zodra het er zit, is het alweer in orde en nodigt hij al kopjes gevend uit tot meer gestreel.

Hij wil veel streeltjes, maar ook veel eten. Telkens ik in de keuken ben gaat hij plots halfdood van de honger. En als ik aan tafel zit, zelfs om een bloemkool te snijden, moet en zal hij bedelen, en als ik niet reageer neemt hij zelf wel een kijkje op tafel.

Hij heeft opeens ook een niet te stuiten interesse in alle, maar dan ook alle dingen die wat op een koordje, lintje, aanhangseltje lijken. Hij kan niet weerstaan. Dus als ik mijn gsm laat opladen, ligt die binnen de kortste keren op de grond omdat hij dat kabeltje moét aanvallen. Mijn keukenschort vereist een speciale manier van ophangen, met de lintjes in de zak, anders gaan die lintjes eraan. Was ophangen vereist creativiteit: geknoei met wasknijpers om lintjesachtige dingen te camoufleren, anders hangen ze geen 10 minuten aan het rek. Als ik eten voor hem neerzet, twijfelt hij tussen dat eten en mijn haar, dat toch ook aanzet tot enig lintjes-geattaqueer. Aan de computer blokkeert mijn muis soms, omdat ze in haar staart wordt gebeten door jongeheer SW. Enfin, je verzint het zo gek niet. Lintjes zijn echt on-weer-staan-baar.

Er wordt nog steeds gegrommeld, maar de frequentie neemt af. Jozefien heeft zich bij zijn komst neergelegd, maar is niet overenthousiast. Wel een pluspunt is dat ze zijn eten kan pikken. En als ik dat wil verhinderen of stoppen, wordt er ook naar mij gegromd.

Maar het meiske heeft probleempjes. De groene klei bleek onvoldoende, ze had weer spuitende spetterdiarree. Ze geeft geen enkel teken van pijn, terwijl ik mij soms afvraag of dergelijke diarree geen krampen oplevert, maar ze schijnt er zeer weinig last van te hebben. Maar het is niet goed natuurlijk, dus ik meng nu al 2 dagen een koffielepel veenextract (pekzwarte smurrie) met de groene klei en wat katteneten in patévorm tot een onsmakelijk uitziende brei, waar dan een portie lekker vies Aldi eten overheen gaat, die met veel smaak wordt opgegeten, gevolgd door de volgende portie Aldibrokjes in saus, en de volgende, en stilaan verdwijnt die voze smurrie mét de vele porties eten in Fien. En het schijnt te werken, ik hoor het diarreegeluid niet langer, en ruik ook niet meer voortdurend kaka als de dame in de buurt is. Hopelijk kunnen we het zo weer even onder controle houden, want ze is levendig, loopt met haar fiere pluimstaart in de lucht en ziet er, hoe mager ze ook is en hoe vol knopen haar pels ook zit, absoluut niet zielig uit. Ze kijkt helder uit haar oogjes, en als ze kan, zoals afgelopen nacht, slaapt ze bij mij, spinnend en wel. Maar dat blijft een risico dat ik maar af en toe neem. Vannacht is het redelijk goed gelopen, d.w.z. dat ze niet in mijn bed heeft geplast, maar wel weer op de grond naast het bed. En ik slaap dan zelf ietwat onrustig, omdat ik wéét dat de kans erin zit dat ze het weer doet. Dus helaas, helaas, kan ik het niet elke nacht toelaten, hoe erg ik er ook van geniet als ze spinnend naast mij ligt.

Ik heb het raadsel ook nog steeds niet ontrafeld, het heeft niet met gebrek aan blaascontrole te maken, dan zou ze het ook elders doen, in de gang, op de trap, in de keuken....Ze doet het enkel en alleen op mijn slaapkamer.

SW vond het ook leuk afgelopen nacht, terug de slaapkamer in en uit kunnen, hoe leuk. Hij houdt van nabijheid, is overdag ook bijna altijd in de ruimte waar ik ben, en komt regelmatig luid klagend om streeltjes vragen. Het nadeel is dat hij redelijk luidruchtig is, hij loopt en springt gelijk een kudde olifanten. Ik sta er vaak van versteld hoe zulk klein katje zoveel lawaai kan maken. Dame Jozefien was altijd al een experte in geluidloosheid. Ze kan ongeweten verschijnen en verdwijnen. Zoniet onze jonker. Jawel, hij kàn dat, want soms verrast hij me. Maar meestentijds davert het huis onder zijn enthousiaste pootjes.

 

Dit gezegd zijnde zal ik mijn uitgehongerd duo nog eens iets lekkers gaangeven zie.

Sir William heeft eergisteren alweer zijn tweede anti vlooienpipetje van mij gekregen, dus hij woont nu echt al lang bij ons. Ik ben de tel een beetje kwijt. Maar hij is echt thuis, en dapper, en zelfs een beetje brutaal soms. Dat heeft dan vooral met Fientjes eten te maken. Hij is zelfs niet meer heel erg verschrikkelijk onder de indruk als ik neen zeg. Een beetje nog wel, ik ben dan ook zeker 20 keer groter dan hij. Maar hij praat terug, hij stribbelt tegen, en als hij echt vindt dat ik te ver ga krijg ik een tik. Eigenlijk is het pedagogisch niet verantwoord, maar ik moet daar verschrikkelijk om lachen, zo’n klein prutske, dat zo’n veel groter beest op 2 benen een tik geeft, je moet toch maar lef hebben he. Ik probeer dus heel erg niet te tonen dat ik moet lachen en heel streng te zeggen dat hij dat niet mag doen.

Sinds enkele dagen komt hij smeken als ik aan tafel zit, op zijn achterpootjes, met zijn voorpootjes op mijn dij. Ik vind het zalig, en streel hem dan, dus dat wordt een gewoonte die niet meer af te leren valt.

Maar af en toe moet ik toch de alfa rol opnemen, en dat eindigt er vaak mee dat de deur tussen hen dicht gaat bij het eten. Want het is eindeloos, hij wil haar eten, maar daar zit klei onder, en hij heeft geen diarree, of daar zit medicatie onder voor nieren en schildklier, en die is zelfs giftig voor hem. En zij wil zijn eten, wat op zich niet erg zou zijn, maar dan kan hij niet eten want hij mag het hare niet hebben. Het straffe is: Jozefien gromt altijd, als hij dichtbij haar etensbak komt, en op dat moment steun ik haar, dan vind ik dat ze gelijk heeft, maar net zo goed als ze zijn eten poogt te stelen en hij komt dichtbij (bij zijn eigen etensbakje op zijn plek) dan gromt ze ook. Dat vind ik er dan weer over, en dan kom ik tussen, en dan gromt ze naar mij.

Ik hoop maar dat grommen goed is om haar schildklier te masseren.

 

Verder is Sir William een voorbeeld voor ons allen: hij bekijkt de wereld onbevangen, is niet bang om te tonen wat hij wil (aandacht van Jozefien, of van mij, of eten....) maar als hij dat op dat moment niet kan krijgen, loopt hij net zo vrolijk gezind een vliegje achterna, of bedenkt hij dat hij zich dringend nog eens moet wassen. Hij heeft nooit troost nodig, hij wordt niet triest als hij niet krijgt wat hij vraagt, hij doet dan gewoon andere leuke dingen.

Als ik in de keuken ben terwijl Jozefien haar eten met medicatie krijgt, en het erop is uitgedraaid dat ik de deur heb moeten dichtdoen, hoor ik hem woest spelen met de muis (die enkel nog zwart plastic is, ze is ondertussen niet alleen haar staart, maar haar volledige pels kwijt). En als ik dan naderhand de living binnenkom, rolt hij zich spinnend op zijn zij (en denk ik, pas op, dadelijk val je van je toren) om te zien of er nog een knuffelsessie afkan. Als ik dan bijvoorbeeld mijn handen vol heb met opgevouwen wasgoed dat naar boven moet, loopt hij vrolijk fluitend naar buiten, en als ik dan boven uit het raam kijk zie ik hem op het gras de gekste capriolen uithalen.

 

Om maar te zeggen: hij is opgewekt, nieuwsgierig, dapper, komt voor zichzelf op, is enthousiast, een beetje nuffig (als het regent gebruikt hij de kattebak, anders kan het buiten, zulke dingen). En hij geeft nooit de hoop op. Nog steeds probeert hij Jozefien ervan te overtuigen dat ze vriendjes zijn. Als zij in haar doos ligt, ligt hij aan de buitenkant de doos kopjes te geven, luid spinnend, terwijl zij -alweer- grommelt. Maar als ik dan denk, ocharm, nu moet ik hem toch effe gaan troosten, gaat hij alweer vrolijk (en woest) achter een bromvlieg aan.

 

En........

 

 

Tadadadaaaaaaaaaaa

 

 

 

Dit had ik echt nooit verwacht, zeker niet binnen het half jaar: ik mag hem oppakken. Hij spartelt niet meer tegen, wurmt zich niet los, maar nestelt zich spinnend op mijn arm. Toch zo’n 30 seconden. Ah ja, er is nog een hele wereld te ontdekken!

 

Terwijl Madame Pompadour mij vanmorgen kwam wekken met een plas tegen mijn nachtkastje. Zucht.

Het is al niet in bed he, dat vind ik een vooruitgang, maar ik volg het toch niet helemaal, heb me vandaag suf gepiekerd over wat dat nu nog betekent, maar kom er niet op.

Wel zie ik dat de klei haar goed doet, niet dat het worstjes zijn (dat was helaas maar 1 keer) maar de geur van haar ontlasting is beter, haar lichaamsgeur is beter, de ontlasting is iets minder vochtig. Zelfs de geur van haar urine is minder scherp. En ze heeft al, euh, lang, heel lang, twee weken? niet overgegeven, wat een mirakel is. Een dag zonder overgeven was al reden tot feest. En ze eet. Enfin nee, ze vreet. Tien porties denk ik, op een dag. Vettig Aldi eten. Hoe vettiger hoe prettiger. Alle goeie dingen laat ze staan, Almo nature, Grau, tonijn, ....ni hebben. Enkel dat katteneten van den Aldi met die vettige saus, dat wil ze. Dus dat geef ik haar dan ook, ze is vel over been, geen grammetje vet meer aan heel dat lijfke, ik durf amper nog aan haar pels komen, laatst kwam er een hele pluk af, en ik zag een stuk naakte huid, die echt aan haar beenderen plakte, niks maar ook niks zit daar nog aan, ‘t is onwaarschijnlijk dat ze toch nog zoveel energie heeft om te grommen en zo. Haar oogjes staan helder, ze eet, ze geeft niet over, dus daar moeten we het even mee doen zeker, en hopen dat ze door niet over te geven misschien toch terug een beetje gewicht wint.

 

Ik wens zo dat ze SW toch nog gaat toelaten, hij is zo voorzichtig met haar, blijft echt wel buiten haar doos, maar zou zo graag gewoon naast haar liggen. Ik voel dat er bij haar angst achter zit, en weet niet hoe ik haar krachtiger kan maken op dat vlak.

 

Maar al bij al zijn wij hier zeer tevreden. Hoewel ik op het punt sta een poezenpamper uit te vinden.