Het is gebeurd.

Gans het weekend, en eigenlijk al veel langer, worstelde ik ermee. Ik wilde het juiste voor haar doen, maar wilde haar liefst toch ook zo lang mogelijk bij mij houden.

Ze heeft het zeer, zeer duidelijk gemaakt.

Vanmorgen was de eerste keer in iets meer dan twaalf jaar dat ze niet om eten kwam vragen. Ik vond haar zelfs niet, en toen ik haar vond bleek ik haar al te zijn gepasseerd, ze lag muisstil in een mandje, wel in het zicht, maar ze had zichzelf bijna onzichtbaar gemaakt.

Bij een aaitje over haar bol spinde ze nog. Maar nog steeds vroeg ze niks te eten. Toen ik dan maar begon alle overschotten van gisteren weg te werken (er stonden wel zeven of acht schaaltjes, pogingen om haar kippenbouillon met rijst te laten drinken, gekookte en geprakte aardappel met een beetje saus van haar laatste favoriete katteneten, een vlootje boecht van den Aldi waar ze de laatste tijd toch het allergekst van was, enz. Toen ik wilde beginnen aan die opruim, merkte ik dat het er nat was. En niet zo’n beetje, alles was nat, het was niet per ongeluk wat drinkwater erover gemorst, alle potjes, de placemat, onder en rond de placemat, het was kletsnat. Het was pipi.

Jozefien, de immer graag etende, die de laatste weken eigenlijk enkel nog plezier schepte in eten en af en toe een aaitje over haar bol, maakte mij duidelijk dat ze zelfs niet meer wilde eten. Veel duidelijker kon ze het me niet maken denk ik.

Sir William voelde dat er iets op til was, hij voelde dat gisteren ook al, en wilde graag veel bij haar zijn, hij kwam haar neusjes geven, en probeerde haar te likken, maar voor haar hoefde het allemaal niet, het ambeteerde haar. Ik heb zelfs vanmorgen voor we vertrokken SW eventjes uit de living gezet, zodat ze nog even op haar gemak kon zijn. Ik heb toch nog geprobeerd haar een vlootje boecht van den Aldi te geven, en ze heeft er nog even manmoedig aan gelikt. En omdat ik haar gisteren nog buiten aan de volgeregende gieter had zien drinken, ben ik daaruit een beetje water gaan halen, dat ik ook in een kommetje in haar doos heb gezet, en daar heeft ze nog even van gedronken. Toen ze in de doos wilde springen, haalde ze het niet, ze bleef met haar lies op de rand hangen, haar achterpootjes bungelden buitenboord. Ik hielp, en ze verzette zich niet, gromde niet, dat vertelde mij meer dan wat dan ook.

Jozefientje-zelf-doen, die zich liet helpen zonder commentaar, dat was sowieso on-Jozefiens. En super foute boel.

Toch is ze nog uit haar doos gekomen en in de zetel gaan liggen, hoe ze dat deed weet ik niet, ze was altijd al een kei in ongeziene verschijningen en verdwijningen. Ik was even weg, en plots zat ze in de zetel. En de volgende flits zat ze in mijn zetel, op de plek waar ik altijd zit. Dat is de laatste plek waar ze gezeten heeft, vol in mijn geur. Een mooi afscheid zal ik maar denken. Ik heb haar opgepakt, en ze heeft zich tegen mij aan gevleid. Ik moest denken aan de toer door het huis die we maakten toen ze toekwam als kitten. Ze woog nu waarschijnlijk maar evenveel als toen ze dat zes weken oude bolleke was. Even heb ik nog genoten van dat kleine, warme, levende lijfje tegen mij aan, en toen moest ze in de draagmand. Haar verzet was pro forma, het kostte mij deze keer totaal geen kracht om haar erin en het deurtje dicht te krijgen. Het was een trieste rit, ik vechtend tegen de tranen, en zij, ocharmkes, nog geplaagd door een diarreeopstoot. Ook al zat ik op de fiets, ik rook het, en hoorde haar klagen. Dat vond ik nog het ergst, dat ze zo is moeten gaan.

De dokter heeft nog even gevoeld aan haar darmen (de bobbels die ik voelde) en zei dat ze waarschijnlijk diffuse darmkanker had, dus geen compacte gezwellen, maar algemeen verspreid. Want haar darmen waren volledig opgezet. Dus aan mijn vraag naar een middel om de diarree te stoppen kon niet worden voldaan. Eigenlijk wist ik het wel, maar ik moest het toch nog vragen.

Het ging ongelooflijk snel. Duizend keer sneller dan bij Maurits. De naald zat nog niet in haar lijfje of ze legde haar kopje neer. Ze was binnen de milliseconde in slaap. Of misschien zelfs ineens over. Er was geen strijd, geen verzet. Het was zomaar plots ineens over.

Weer thuis heb ik haar een beetje proberen te fatsoeneren, haar staart die vol hing wat uitgewassen, een beetje gekamd. En nog was ik bang haar pijn te doen. Dadelijk komen mijn ouders, zodat ik haar samen met hen naast Maurits kan begraven.

 

SW loopt wat onwennig rond, wil niet bij haar lijfje in de buurt komen. Zo verwoed hij gisteren en vanmorgen poogde in haar nabijheid te zijn, zo verwoed houdt hij nu afstand. Oh ja, hij wist het, hij stond te huilen in de gang toen we vertrokken. Toen ik haar de vorige keer meenam om haar te laten scheren, keek hij even op en vervolgde zijn weg. 

 

Jozefien, de mooiste, de liefste, de intelligentste. Nooit heeft ze gekrabd of gebeten. Hoewel ze niet graag gepakt werd, liet ze het toch toe als het echt moest, ze liet dan wel verbaal merken dat het haar tegenstond, maar dat was het dan ook. Ook wanneer SW haar teveel ambeteerde bleef het bij wat grommen. Het was een grootse ziel, en dat is het nog steeds. Alleen loopt ze hier niet meer rond, en zal ik haar vreselijk verschrikkelijk missen.  Het zal nog heel wat tranen duren voor ik met droge ogen over haar zal kunnen praten.

 

Maar ik ben ontzettend blij en dankbaar voor die 12 jaar waarin ik van haar gezelschap mocht genieten. Het was een privilege.

 

Dank je, Jozefien, dat je mij uitkoos om je leven bij door te brengen. Vergeef me dat ik niet op tijd opmerkte dat V je slecht behandelde. En houd me alsjeblief nog eventjes gezelschap. T

reuzel nog even op weg naar de poezenhemel, kom vannacht in mijn dromen nog even bij me.....