Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Poezenstreken
Belevenissen van 2 katten en hun tweebenige dienaar
18-04-2014
Een verhaal van kak en liefde
Het was geen vergissing toen ik woensdagavond de deur open:liet. Ik
hoopte echt dat het kon. Maar ze kwam niet. Ik was nog even de pc aan het
afsluiten, en mijn tanden aan het poetsen, en geen Jozefien te zien.
Dus ik stapte in bed, trok de dons over mij, en voelde iets vies,
plakkerigs, en toen rook ik het ook. Ze was dus op de haar eigen, onzichtbare
manier rap in en uit gespurt, met achterlating van pipi en diarree kaka op de
opengeslagen dons.
Ze geeft niet op, dacht ik. En toen viel plots alles op zn plaats. ZIJ
geeft niet op. Ik wel. In gedachten neem ik alle dagen afscheid, want ze is zo
mager, en ze blijft maar diarree hebben, en ik moet er mij op voorbereiden he,
t kan niet lang meer duren.
GVD.
Zij is ziek, maar zij geeft niet op. En ze is boos, omdat ik dat ergens
diep vanbinnen wel doe.
Deed.
Want terwijl ik dons en lakens verwijderde en naar beneden bracht en op
mijn laddertje klom om de slaapzak weer van de kleerkast te halen, was er een
mantra die zichzelf bleef herhalen, het was een jubel, met warme gouden liefde:
we gààn ervoor. Voor nog een aantal toffe jaren samen. Voor wat extra gewicht.
Voor een blinkende vacht zonder knopen. We gaan ervoor.
We gaan ervoor, we gaan ervoor.
Dus ik startte de pc terug op, en zocht op Zooplus naar dat veenextract
waar ik ooit over las, maar dat mij door de dierenarts werd ontraden.
Natuurlijk, net als de meeste klassieke artsen zijn ook veel dierenartsen bang
voor wat ze niet kennen. Maar het meiske heeft al zo lang diarree,
waarschijnlijk is ze ook daardoor uitgedroogd geraakt. En als die diarree
blijft, gaan op de duur haar darmen geïrriteerd raken en ontsteken, misschien
was dat wel die ontsteking die ze in haar bloed zagen. Dus dat moét ophouden.
En de extra pillen helpen niet, daar was ik maandag mee begonnen, die zouden
instant werken, maar niet dus.
Op zoek op die website, en ik vond het: Sanofor Veendrenkstof. Volgens alle
commentaren van zowel honden- als katteneigenaars: diarree instant weg, vacht
weer glanzend. Het zou ook nog goed zijn voor het immuunsysteem. Dus bestel ik
dat.
Maar ik ga die bestelling pas dinsdag krijgen, of zelfs later. En dan
schiet het mij te binnen: groene klei. Ik heb dat altijd in huis, dat werkt
direct als je maag- of darmproblemen hebt, en dat stopt diarree onmiddellijk.
Als dat bij mensen werkt, zal dat bij katten ook wel werken, dus laat me dat
gewoon proberen. Het is iets heel natuurlijk, heeft geen bijwerkingen. En ze
heeft dat nu dus al twee keer gekregen, donderdagmorgen en vandaag. Eén keer per
dag een half koffielepeltje, en ze doet er niet moeilijk over, dat smaakt een
beetje natuurlijk, en dat ziet groen, maar ze smult alsof haar leven ervan
afhangt, en dat is misschien ook wel zo. Na twee keer ruikt ze al minder ziek,
en er hangt al twee dagen geen platte kak aan haar poep.
En omdat ze al weken diarree heeft, en ik bang ben dat ze misschien toch
weer uitdroogt, want ze is duidelijk nog afgevallen, geef ik haar ook ORS. Das
iets dat ik ooit heb gehaald bij de apotheker om mee op reis te nemen: oral
rehydration system. Das suiker en zout en mineralen, enfin, al wat je te kort
krijgt na buikgriep of toerista. Poeder om te mengen met gekookt water, om dan
op te drinken. Eigenlijk bedoeld voor babys. Ik meng dat onder haar eten, meng
er ook de groene klei in.
En omdat ze totaal niet warm loopt voor de goeie voeding van almo nature en
consoorten, ben ik bucht van den Aldi gaan halen. daar heb ik het nog het
moeilijkst mee, want ooit heeft de dierenarts mij gezegd dat ik dàt echt niet
mag geven. Maar laat haar daar nu wild van zijn, ze smult en spint en is zo
content. En het blik almo nature dat ik later op de dag opendoe ter compensatie,
blijft onaangeroerd. De dierenarts zei dat het vooral veel te vet was. Maar haar
lever- en nierwaarden waren perfect, en ze vermagert waar je bijstaat. Dus ik
kan haar de hongerdood laten sterven met een perfecte lever en nieren. Of ik kan
haar iets geven wat ze lekker vindt, waar ze hopelijk terug wat van aankomt. Ik
heb beslist om volledig mijn intuïtie te volgen, en die zegt dat ik haar
voorlopig die vette brol van den Aldi moet geven. Ik hoop stilletjes dat ze, als
ze een tijdje geen diarree heeft en dus wat bijkomt, terug wat gezonder zal
willen eten. Maar liever een kat die gelukkig is, eet en wat bijkomt, dan een
eentje die elke dag meer op een skeletje lijkt.
En ik heb mij al twee dagen even aan haar vacht gezet, aan het ontwarren
van klitten. Het zal nog wel een paar dagen duren voor we er helemaal door zijn,
en dan ga ik haar, protest of niet, regelmatig kammen. Ik liet haar maar zoveel
mogelijk met rust, het excuus was altijd dat ik haar daar toch niet meer mee
moest lastig vallen, het meiske is al zo mager en ziek. Maar van dat soort
gedachten wordt ze niet beter he. Niet moeilijk dat ze boos was. Ze had groot
gelijk, ze moest boos zijn. En natuurlijk reclameert ze luidruchtig en
overvloedig als ik haar klitten uiteen probeer te trekken, en natuurlijk
probeert ze te ontsnappen en vindt ze dat allemaal niet tof. Maar toch is het
dat wat ik moet doen.
En sindsdien zijn de deuren opengebleven, en tot nog toe is er geen
ongewenste pipi of kaka meer opgedoken.
Ik denk dat ik het eindelijk heb begrepen, en ik bedank haar omdat ze niet
opgeeft. En omdat ze, zoals altijd, een manier heeft gevonden om tot mij door te
dringen.
Niks heb ik gehoord, geen miauwtje, geen kreet, geen gegrom, niks. Ik keek
gewoon even naar buiten, en zag die twee daar vlak bij elkaar liggen. Dat gevoel
had ik al lang, dat het tussen die twee goed zou gaan. Nu lijkt SW me een type
dat echt gewoon elke andere kat als vriend ziet, en hij heeft ook echt nood aan
kattengezelschap. Maar dat schijnt dus helemaal goed te komen. En voor de zwarte
kater is het ook goed, die klaagt vaak, en komt bij mij flemen, dus iedereen
content.
Iets anders over SW: vanaf je fotos begint te trekken begint die houdingen
aan te nemen, alsof hij poseert, op elke foto een andere pose, hilarisch toch?
Voordien lag hij gewoon te genieten, en vanaf ik dat toestel vast heb, per
seconde een andere houding.
Ik heb net effe onderbroken voor nog een paar fotos van SW de avonturier,
die zal ik met een volgend mailtje sturen.
Hij is grappig, heeft kuren, bijvoorbeeld als hij een klein beetje eten
krijgt, omdat Fien tot 6 porties per dag krijgt, en hij soms uit jaloersigheid
ook eten wil terwijl hij pas een volledige portie heeft gehad (en er altijd
droge brokjes staan, geen paniek, hij komt echt niks te kort) is hij echt
te nuffig om dat op te eten. Wijlen Maurits was daar content mee, SW haalt zijn
neus daar voor op. Of een blikje uitlikken, Pff, daar houdt een Sir zich niet
mee bezig, écht niet.
Hij heeft een heel koddig loopje, vanwege zijn speciale modelleke, ik blijf
het komisch vinden, al zie ik het meermaals per dag.
Hij is intelligent, hij heeft zichzelf door de luikjes leren gaan, zelfs
door dat met het magneetje, terwijl dat normaliter toch wat oefening vergt. De
ene dag kon hij het niet, de volgende deed hij het alsof hij nooit iets anders
gedaan had. Zijn kattebak is ondertussen ook helemaal geïnstalleerd, mét
deurtje, en dat verteert hij allemaal even gemakkelijk.
Elke dag is hij een stukje minder bang van mij, dus ooit gaat hij gewoon
rustig blijven liggen als ik rechtsta, of hem voorbij wandel. Maar letterlijk
elke dag zie ik evolutie. Vandaag mocht ik hem over zijn bol aaien terwijl hij
op de vensterbank richting plat dak zat, en ik mocht daarvoor mijn bureaustoel
draaien en mijn hand naar hem uitsteken, wat voordien nog nooit lukte, want dan
schrok hij van het geluid van de stoel, of van de beweging van mijn hand.
Als het om eten gaat vergeet hij even dat voeten en benen gevaarlijk zijn.
Dan moet ik opletten dat ik niet over hem struikel, hij loopt dan vlak voor mijn
voeten richting zijn eetplek, kijkt minstens 1 keer per stap om, om te zien of
ik wel dicht genoeg volg met zijn eten, en soms kijkt hij niet gewoon om, maar
volgt hij zijn omkijkende hoofd en dan loopt hij een volledig cirkeltje.
En het koppel, tja. Zij hangt nog altijd de strekenmadam uit, gromt af en
toe nog, hoewel het stilaan mindert, en hij geeft niet op. Hij blijft lieve
geluidjes maken en anderzijds toenadering zoeken. Anderzijds is hij best in
staat om zich in zijn eentje te amuseren, te spelen, mijn gordijnen enkele keren
per dag anders te draperen, het behangpapier naast de koelkast af te krabben. In
zijn voordeel pleit dat Jozefien of Maurits (nooit geweten wie van de twee) daar
ooit mee begonnen is, met dat krabben aan het behang naast de koelkast. Maar die
twee hadden zoiets bijzonders, ik heb toen uitgelegd dat ik dat niet wilde, en
daar is dan nooit meer verder aan gekrabd. Maar het begin was gemaakt, en SW is
te enthousiast, hij begrijpt nee op het moment dat ik het zeg, dan spurt hij
weg, maar ik kan moeilijke de ganse dag in de keuken dat plekje bewaken, en dus
vind ik elke dag stukjes geschilderd behang (ook in de gang of de living, want
eens gevangen, wordt er nog druk mee gespeeld).
Ondertussen staat het raam hier open, en SW heeft heel lang op de
vensterbank gezeten. Hij is nieuwsgierig maar toch ook op zijn qui vive.
Ondertussen heeft hij de sprong gewaagd. Fysiek is het voor een poes niet zon
grote sprong naar het plat dakje, maar hij moest nog allerlei andere dingen
overwinnen. Hij is ook zeer geïnteresseerd in het gemiauw van de buurpoes. Dat
is een heel lief zwart katertje, waarvan ik hoop dat hij en SW vriendjes kunnen
worden. Dat beestje komt ook bij mij om streeltjes bedelen, én hij is erin
geslaagd min of meer bevriend te worden met Jozefien. En hij zit soms uren voor
de achterdeur van de buren te miauwen omdat hij vroeger binnen mocht maar nu
niet meer, maar heel soms van haar alleen toch wel, en hij geeft dus niet op. SW
zit op de rand van het dak heel geïnteresseerd naar beneden te kijken.
Dzju, ik wilde een foto maken van SW op het dak, maar ik bewoog en mijn
stoel maakte geluid en dus stormde hij terug naar binnen.
Sir William is niet meer de mysterie guest die achter de zetel woont. Hij
laat zich zien telkens er bezoek komt. Niet aanraken he, zien. Vanop afstand,
maar nieuwsgierig. Hij loopt weg van zodra iemand in zijn richting beweegt.
Gisteren was mijn nonkel hier. Misschien had het er ook mee te maken dat
het over EFT ging, dat werd op mij toegepast en mij ook een beetje aangeleerd.
Als ik iemand een behandeling cranio-sacraal therapie geef komt Jozefien soms
ook op het lichaam van die persoon liggen, precies op die plek waarvan ik dan
net heb gedacht verdorie, ik heb een hand te weinig, ik zou ook op die plek
moeten zijn. Maurits was de poes die op je buik kwam liggen als je buikpijn
had, die kwam troosten als iemand triest was. Dus ik vermoed dat ook SW weer
zon aanvoelerke is. In elk geval, terwijl mijn nonkel en ik in de zetel zaten en geconcentreerd met EFT bezig waren, heeft hij woester dan ooit op de
kattetoren gespeeld, op een bepaald moment dachten we allebei dat hij ging
vallen, want hij had zich op de één of andere manier enkel nog met zijn
achterpoten aan een krabpaal vast -niet die op de begane grond- en verder lag
hij op zijn rug, maar eigenlijk hing hij met driekwart van zijn lijf in de lucht
terwijl hij met zijn voorpoten de muis aan het elastiekje hevig aan het bewerken
was.
Gisterenavond stond hij op de leuning van de zetel en wilde zich op zijn
rug draaien, maar die leuning is niet breed genoeg om je vanuit stand opzij te
op je rug te laten rollen, toen heeft hij ook allerlei capriolen moeten uithalen
om niet pardoes op de grond te belanden. In zijn enthousiasme doet hij echt de
zotste dingen.
Dinsdagmorgen was ik nochtans niet echt gelukkig wakker geworden. Ik had
Jozefien maandagavond terug toegelaten in de slaapkamer, en ik dacht dat alles
goed was gegaan. Ze lag een paar minuten voor mij op bed (ik was enkel nog mijn
tanden gaan poesten), en toen ik onder de slaapzak en aan alle kussens had
gevoeld, en zelfs de 2 matjes links en rechts van het bed had gecheckt dacht ik
OK, ze heeft het begrepen.
Een half uur voor de wekker ging werd ik dinsdagochtend wakker, omdat ik
mijn hand onder mijn onderste hoofdkussen stak, en nattigheid voelde. Ik hef die
kussens op, en inderdaad, onder het onderste kussen een natte plek ter grootte
van bijna heel dat kussen, en in de loop van de nacht was dat door het eerste
kussen heen in de onderkant van het tweede getrokken.
Dus mij nog eens omdraaien zat er niet meer in, direct weer 2 kussens in de
was, een hoeslaken en het hoeslaken eronder (ik leg er een extra op in een
poging mijn matras toch een beetje te beschermen). Mijn plantenspuit met Detol
erbij gehaald.
Dat wil dus ook zeggen dat ze heel bewust onder dat kussen kruipt om daar
te plassen, in de hoop dat ik die plas niet zal vinden. En dat ze dat zeer
voorzichtig en zorgvuldig aanpakt, anders zou dat kussen van zijn plaats komen,
en zou mij dat direct opvallen, en niet pas na een hele nacht.
Het is gepland, weloverwogen, en dus betekent het zeker iets. Niet dat ze
een blaasontsteking heeft, wat dan zou ze ook op de grond of in de living
plassen. Ze heeft er een bedoeling mee. Zo komt dat in elk geval op mij over.
Als ik nu nog wist welke bedoeling.
Gisterennamiddag was het grote kussen dat mij twee machines had gekost in
de wasserette, omdat ik van moeheid was vergeten het erin te steken de eerste
keer, eindelijk droog. Het is echt oud, en waarschijnlijk gevuld met kapok, dus
dat duurt even. Ik dus met dat ding naar boven, overtrek in, bed op. Eindelijk,
na anderhalve week, terug mijn geliefd lang kussen op bed. Het heeft niet lang
geduurd. Toen ik wilde gaan slapen had ze het weer geflikt: enkel op dat groot
kussen, gelukkig niet op de matras. Weer op die twee minuten dat ik mijn tanden
ga poetsen. Gelukkig kon ik wel gewoon gaan slapen, na verwijdering van dat
kussen, en van Jozefien, want nu heb ik het echt wel gehad, verdorie. Nu kan ik
dus terug met dat ding naar de wasserette.
En nu weet ik nog altijd niet wat ze me wil zeggen. Iemand?
En voor de volledigheid: toen ik net mijn oud papier aan het bijeenpakken
was om straks buiten te zetten, merkte ik dat ze ook in de doos van het papier
had geplast. Dus papier, veertjes, mousse, kapok. Ik fantaseer over een
alternatief soort kattebak, met stof of papier, maar dat stinkt en wordt rot en
zo, ik zie niet goed in hoe ik dat kan onderhouden. Iemand ideeën? Misschien een
kattebak met dweilen? Die ik dan flanellen luier-gewijs uitwas.
Gelukkig zorgt Sir Wiliam niet voor dat soort van overlast. Hij gaat
superformiweldig goed in zijn kattebak. En door de overkapping moet ik nog maar
180° rond de kattebak grit opkuisen ipv 360°. Want hij is overijverig als het
erop aankomt de boel onder te stoppen. Toen de overkapping er nog niet opstond
ging hij na zijn behoefte langs drie kanten opzij van de kattebak staan om zijn
graafwerken te optimaliseren. Nu doet hij in de kattebak al heel wat
inspanningen langs verschillende kanten, maar de afwerking gebeurt van buitenaf,
met enkel zijn hoofd en voorpoten binnen de overkapping. Het is echt geweldig om
hem bezig te zien.
Ook is het gisteren gelukt om hem een bandje met magneet en adreskokertje
aan te doen. Het lag al twee weken klaar, en we hadden er al meermaals mee
gespeeld. Hij had het zelfs al eens gepikt, maar gelukkig heb ik dat wel
teruggevonden (in tegensteling tot de rescue druppels of mijn sok).
Nu zweer ik bij enkel elastiek voor kattebandjes. Het laatste wat ik zou
willen, is dat een kat stikt omdat ze een bandje aanheeft. En ik wil niet dat er
een gesp aanzit. Want Jozefien heeft het ooit gelapt om haar voorpoot door een
elastieken bandje met gesp te wurmen, en dat metalen gespje zat net onder haar
oksel. Tegen dat ik dat doorhad, was heel haar oksel open geschuurd en
ontstoken. Dus ik koop elastiek. Dat kan mooie sier-elastiek uit de Veritas
zijn, of van die elastiek die ze als speelgoed voor op de speelplaats verkopen.
Ik hang daaraan wat eraan moet, magneetje of kokertje, en naai dat dan gewoon
dicht. Nergens iets waaraan ze zich kunnen kwetsen, en mochten ze er ergens mee
aan blijven hangen (tak, buis, uitsteeksel van een hek.....) dan kunnen ze
altijd hun hoofdje eruit trekken.
Dus toen Sir William al spelend bij mij op de zetel was gesukkeld, en zich
daar blijkbaar erg op zijn gemak voelde, verving ik het speeltje door het
bandje, liet hem daar wat naar slaan en aan ruiken, tot er zich een ideaal
moment voordeed waarop ik het kon opentrekken en over zijn hoofdje brengen,
zonder hem te raken bijna. Hij heeft 1 keertje met zijn hoofd geschud, en zich
er verder niet meer om bekommerd. Behalve dat hij s avonds ineens te dicht in
de buurt van de voet van een metalen staande lamp kwam, en dat magneetje hem
daar pok naartoe trok. Hij heeft er dan wat mee zitten experimenteren: pok,
plakvast, trek los, pok plakvast, trek los.
Hij heeft het vandaag nog steeds aan, en schijnt er totaal geen hinder van te ondervinden
Ook dinsdag dacht ik: hij heeft nu een bandje, met adreskoker en magneet,
dus hij mag stilaan de luikjes leren kennen. Hihi. Ik heb even zitten spelen met
hem, maar zijn interesse ligt laag. Als ik het openhoud kruipt hij er, mits
uitgedaagd door zijn lievelingsspeeltje, wel door, maar zelf tegen dat luik
duwen, pff. Hij heeft Jozefien er nochtans al door zien gaan en komen,
meermaals. Maar het lijkt hem voorlopig niet bijzonder te boeien. Er gewoon door
naar buiten kijken doet hij soms, maar hij laat op geen enkele manier blijken
graag naar buiten te willen. Twee keer heeft hij de tuin verkend, terwijl ik er
bij was. Voorlopig schijnt dat te volstaan. Het is geruststellend: hij voelt
zich blijkbaar zeer wel thuis binnen, dus hij zal niet direct in de verleiding
komen uit eigen beweging weg te lopen.
Ook gisteren (het was echt wel een vruchtbare dag) heeft Jozefien besloten
uit eigen beweging de ruimte op te zoeken waar SW zich bevindt. Dat wil nog niet
zeggen dat het allemaal koek en ei is, ze durft nog steeds af en toe een beetje
grommen, maar het is een grote stap. Ze heeft hem gisterenavond uren liggen
observeren, bij momenten van vrij dichtbij. Maar er is een grens die hij nog
niet over mag, en als hij dat toch probeert laat ze dat dus horen. Maar de
grootste colère is er af. Ik vraag me af of het beetje EFT dat ik op haar
toepaste daar voor iets tussenzit.
Zondag 23 maart 2014 woonde Sir William Bravehaert precies 3 weken in
Antwerpen.
Op vrijdag 21 maart liet hij zich voor het eerst door mij strelen terwijl
ik in de zetel zat met mijn voeten op de grond. Ik mocht vooroverbuigen, en hij
genoot met volle teugen. Diezelfde dag liet hij zich voor het eerst zien aan een
bezoeker. Ik had de bezoeker wel op het hart gedrukt stilletjes op de zetel te
blijven zitten.
Na een onderzoekende blik op de man draaide hij zich naar mij om verder te
spelen, en liet zich weer strelen, zoals enkele uren voordien.
Op zondag 23 maart, toen hij dus exact drie weken hier was, heb ik hem voor
het eerst de tuin laten ontdekken.
Oh nee, hij mag nog niet zomaar buiten!
Maar ik zat op het terras met een boek, en had alle deuren opengelaten.
En na een poosje was hij daar, eerst heel bedeesd, zijn neusje over de drempel,
zou ik, zou ik niet. Ik had het ingevoeld en overdacht en geconcludeerd dat het
perfect zou lopen, maar toen ik hem het gras zag opstappen stond mijn hart toch
even stil. Wat als hij tegen de tuinmuren op zou willen klauteren? Wat als hij
via het tuinmeubilair op de muur zou klimmen? (en dan verloren lopen
en...)
Maar Sir William Bravehaert deed niets van dat alles. Hij snuffelde
systematisch de ganse tuin af, de ene kant, de achterkant, en langs de andere
kant terug. Daarna begon hij op het terras rond te snuffelen, tot hij Jozefien
zag, die in de deuropening verscheen. Hij liep enthousiast op haar af, zij
gromde geïrriteerd en stoof weg, hij achter haar aan naar binnen. Oef, de eerste
tuinverkenning was goed verlopen.
Zondagavond heeft hij voor het eerst echt op mij gezeten/gespeeld op de
zetel. Ik was dat al lang aan het nastreven, hem aan het lokken met een
speeltje, maar voordien sprong hij wel eens op mijn benen, om dan onmiddellijk
terug te kaatsen. Maar gisteren installeerde hij zich, en op den duur was het
speeltje nog maar een vage aanleiding, en was het zich tegen mij aan vleien meer
doel dan bijkomstigheid. Niet dat hij zoals Maurits indertijd uren stilletjes op
mij ligt, hij heeft nog wat gespeel nodig, en streeltjes. En hij kan ab-so-luut
niet weerstaan aan bromvliegen. Zelfs zijn interesse in Jozefien is niet
voldoende om daaraan te kunnen weerstaan.
Vandaag, maandag 24 maart, heeft hij zich aan een tweede bezoekster laten
zien. En weer eventjes in de tuin gelopen, terwijl die vriendin en ik op het
terras een broodje aten.
Hij blijft proberen Jozefien te benaderen, soms lukt dat zonder gegrom,
maar meestal laat ze zich horen, en soms blaast ze zelfs. Hij respecteert dat op
dat moment, neemt terug wat afstand, maar is allerminst geïntimideerd. Ik
bewonder zijn doorzettingsvermogen. Hij blijft zacht en onderdanig, maakt van
die smekende geluidjes, ik snap niet hoe ze daar nu al drie weken kan aan
weerstaan, maar het is dan ook Jozefien.
Jozefien, die met slinkse trucks toch al een paar keer terug in de
slaapkamer is gesukkeld, maar schijnt begrepen te hebben waarom ze daaruit
verbannen was, en dus nu braaf is. In de slaapkamper.
In de keuken heeft ze wel een BH (zon softcuptoestand) van een stoel
getrokken, op de grond gedeponeerd en, jawel, daarin geplast.
Ik raapte het ding op, dacht dat het gewoon gevallen was, voelde dat het
nat was, rook eraan,.....
Moet ik nu een soort alternatieve kattenbak maken voor haar? Met zachte
absorberende dingen? Maar enfin, ik kan toch geen massas stof gaan wegsmijten.
Iemand een idee? Of een kattenbak met luiers, die ik kan uitwassen en
herbruiken. Ze zoekt echt naar absorberende dingen: dekbed, matras, kussen,
softcupBH.
Maar een kattenbak met grit gebruikt ze niet. Of moet het naar mij ruiken,
is dat de clou?
En in de marge: Sir William Bravehaert heeft wat kleptomane neigingen. Het
flesje rescue blijft onvindbaar, ik mis een sok, hij vindt het geweldig om het
stokje met de pluimpjes te verstoppen, er verdwijnen dingen van de
vensterbank......
Maar hij is vooral een geweldig lief en stralend zieltje. Onbevreesd,
onverschrokken, speels en toch wijs. De onbevangen manier waarop hij de tuin
exploreerde was zo mooi om te zien. In het algemeen ben ik blij dat ik hem nu
regelmatig zie, als ik in het bureau zit en hij aangetrippeld komt, als ik de
woonkamer binnenkom en hij in de zetel ligt, of op de kattetoren, hoe hij buiten
komt kijken als ik de deuren openzet. Hoe hij de keuken inkomt en zich volledig
op Jozefien focust.
Dat plekje achter de zetel is nog altijd zijn plekje, het plekje waar hij
naartoe trekt om indrukken te verwerken, zijn veilige holletje. Maar hij heeft
ondertussen zowat het ganse huis en zelfs de tuin veroverd, en voelt zich
genoeg op zijn gemak om zijn holletje veelvuldig te verlaten. En hij blinkt.
Zijn vacht straalt bijna.
Als hij op dit tempo blijft evolueren, denk ik dat hij in de loop van deze
week zijn bandje om krijgt, les in katteluiken, en dat de deurentoestand naar
normaal kan, wat voor Jozefien een opluchting zal zijn. Of ook niet, want dan
kan hij haar altijd opzoeken.
Het laatste wat gisterenavond gebeurde voor ik ging slapen: ik dacht, laat
mij eens proberen die twee sjarels een snoepje te geven. Zon stokje. En dus zat
ik op mijn hurken, met twee poezen op hun poep voor mij, met ongeveer 40cm
tussen elk van ons. De snoepjes werden besnuffeld, maar ze waren alletwee te
zenuwachtig om ze effectief op te eten, want terwijl de snoepjes zogenaamd
bestudeerd werden, gebeurden er eigenlijk heel andere dingen.
Er werd niet gegromd. En ik dacht: oef, het komt toch nog in orde.
En toen kwam er een bromvlieg. En soms moet ik echt zo lachen met SW. Het
is sterker dan hemzelf: de stok met veertjes, een bromvlieg, er zijn bepaalde
dingen waaraan hij gewoon niet kan weerstaan. Hij moét er gewoon achteraan. Dus
hij op bromvliegjacht.
Vannacht ben ik enkele keren wakker geworden. Eén keer omdat SW nogal hevig
de slaapkamer aan het verkennen was. Een andere keer weet ik niet precies
waarvan ik wakker werd, maar toen ik rondkeek, zag ik dat SW boven op de
kleerkast zat, mij te observeren.
Vandaag is Jozefien op een bepaald moment uit eigen beweging de woonkamer
in gestapt, en ze hebben onder de piano vrij dicht bij elkaar gezeten,
aanvankelijk zonder grommen. Maar toen werd SW te enthousiast en stormde hij op
haar af, dus moest ze zich toch nog eens laten horen. Ze stormde de gang in, hij
erachteraan al piepend, en daarna klonk het effe alsof er een kudde olifanten de
trappen op denderde.
Dat was weer even genoeg voor Jozefien.
Ze heeft dan ook al wat meegemaakt de laatste tijd, verbannen uit de
slaapkamer, deuren die niet meer altijd openstaan, moeten verblijven bij de
dierenerts, en nu is blijkbaar de batterij van het kattenluik op. Toen ik, pas
wakker, richting bureau kwam geschuifeld, stond ze luid miauwend voor het raam,
en toen ik het gordijn opende wist ik niet wat ik zag. Letterlijk een verzopen
kat. Ze was door- en doornat, het arme meiske. Ik mocht haar zelfs, in een
handdoek gerold, tegen mij aan houden. En dat wil wat zeggen. Ze zal zelf ook
wel gevoeld hebben dat opwarmen echt nodig was. Enfin, ze is gewassen.
Ik heb vannamiddag ook met SW gespeeld, terwijl ik zat op de zetel. Hij
rolde over mijn voeten, streek tegen mijn been, en uiteindelijk kwam hij zijn
hoofdje tegen mijn hand aanduwen. Voor het eerst heb ik hem op die manier kunnen
strelen, op den duur zelfs met 2 handen. Tot ik rechtsta, dan sprint hij weg.
Maar hij wordt met de dag moediger, hij sprint weg, maar niet altijd direct tot
achter de zetel, hij stopt wat verder, en dan zie je een koddig kopke van achter
de salontafel komen, of vanachter de deur.
Hij is echt koddig. Soms hilarisch. Twee avonden geleden zat hij in de
zetel naast diegene waarin ik lag. Ineens begint die daar zottekes te doen, en
ik vroeg mij aanvankelijk af waarmee hij nu aan het spelen was. Hij gedroeg zich
zon beetje als die keer toen Maurits een levende muis naar diezelfde zetel had
gebracht, dus ik was een beetje gealarmeerd. Bij nader toezien blijk hij achter
zijn eigen staart aan te zitten. En niet eventjes he. Ik denk dat hij zich daar
20 mee geamuseerd heeft. Ik trouwens ook, met het kijken ernaar.
Soms doet hij een pinguïnneke. Dan staat hij op zijn achterpootjes, en
laat zijn voorpootjes hangen, en door zijn wit-zwart tekening lijkt het echt een pinguïn-imitatie.
Hij is ook al van enthousiasme achterovergeslagen bij het najagen van een
bal aan een touwtje.
Hij kan, bij het volgen van een speelgoedje, zijn hoofdje zodanig snel heen
en weer schudden dat hij wel een opgewonden speelgoedje lijkt, nooit eerder zag ik een poezenkopje zo snel bewegen. En daarstraks leek het wel alsof hij danste,
bij het najagen van de pluimpjes (ik hoop dat ik nog zon stokje vind, want het
huidige heeft al bijna de helft van zijn pluimpjes verloren, en hij is er gek
op, hij sleept dat s nachts ook weg van waar ik het altijd leg, om het in de
kattetoren te verbergen). Door zijn zwart kostuumpje en zijn witte bef en
sokjes, dacht ik echt aan tapdansers uit films van de jaren 50-60.
Hij is gisteren en vandaag een paar keer in de keuken gekomen, hij kijkt
zelfs niet naar dat raam en buiten, hij ziet alleen Jozefien, en probeert
dichtbij haar te geraken. Die sessies houd ik kort, want hij kent dan wel geen
kattenluik, hij is zeker niet dom. Dus mocht hij Jozefien erdoorheen zien gaan,
dan is het niet ondenkbaar dat hij zou volgen, en dat wil ik echt nog niet, dus
ik plaats mij dan zodanig dat ik hem, indien nodig, de weg kan versperren.
Maar goed, ik ben hoopvol op alle fronten: Fien haar gezondheid, SWs
vertrouwen, en de relatie tussen hen.
Het enige wat ik nu voor mezelf moet doen is veel rusten, want ik voel mij
onderuit gaan.
Jozefien moest vandaag nog even mee naar de dierenarts voor een opvolging.
Ik mis mijn oude dierenarts op veel manieren, niet in het minst voor haar
tarieven. Met wat ik vandaag betaalde kon ik bij haar 2,5 visites betalen. En
bovendien mocht ik daar assistente spelen, bij bloedafname bijvoorbeeld. Nu
pakken ze dat beest op, laten mij alleen achter, en nemen in een aparte ruimte
weg van mij met 2 onbekenden bloed af. Veel stresserender lijkt mij, voor dat
poezebeest. Maar goed, ik heb weinig keuze. Ze zijn goed en super vriendelijk,
hebben alle technieken zelf in huis, en zijn per fiets bereikbaar.
Het minst goede nieuws is dat ze nog maar 3kg weegt, maar nu ze weer goed
eet en er stukken beter uitziet dan vorige week, zal ze hopelijk weer wat
aankomen. Al haar waarden zijn normaal, de ontsteking is zo goed als verdwenen,
haar nier- en leverwaarden, maar zelfs haar schildklierwaarden! En dat zou nooit
meer haalbaar zijn, normale schildklierwaarden, was gezegd. En zelfs haar anemie
is, op 1 week tijd, spectaculair verbeterd. Dus als ze goed blijft eten en haar
medicatie neemt, komt dat beter in orde dan verhoopt. Dank u universum.
Sir William maakt dagelijks vorderingen, ik tref hem soms aan op de zetel
i.p.v. erachter, wat ik heerlijk vind. Hij stormt wel nog weg als ik richting
hem beweeg, maar goed, hij zit ook overdag niet meer de ganse tijd achter zijn
zetel.
Ik heb al enkele keren de keukendeur opengelaten zodat hij Jozefien kan
zien terwijl ik haar streel of een snoepje geef, en hij blijft super
geïnteresseerd, hij wil haar benaderen, zij gromt.
Ik kan dat alleen korte momenten doen, als ik er ben en kan ingrijpen
indien nodig, want ik ben er nog steeds niet in geslaagd hem een bandje om te
doen. Het ligt klaar, met magneetje en adreskokertje, maar vooralsnog lukt het
niet. Maar ik weet ook dat hij echt geen luikjes kent: hij maakte probleemloos
de overstap van 2 kattebakken naar 1, van open bak naar overkapte bak. Maar toen
ik enkele dagen geleden eens wilde proberen of het ook lukte met het deurtje aan
de bak, ging hij er voor zitten met een air van allez, nu kan ik niet naar het
toilet. Hij probeerde zelfs niet van ertegen te duwen of zo. Hij heeft echt
geen clou. Ik heb het er dan maar direct terug afgehaald.
Hij blijft mij bestuderen, wel stilaan van steeds dichterbij, en zit zich
zichtbaar af te vragen wat hij met dat raar groot kattebeest aan moet. Gisteren
kwam hij knuffels vragen, voor mij, terwijl ik op de zetel zat. Maar naar hem
over buigen tot ik hem met mijn hand kan aanraken lukt niet, dan deinst hij
terug. Dus heb ik hem maar met zon kunststofstokje, waaraan een kattenspeeltje
hangt, gestreeld, en dat werd hogelijk gewaardeerd, met veel gespin en
rug-gerol, en op den duur beetjes en klauwtjes, zodat ik al blij was dat het een
kunststof stokje en niet mijn hand was.
Jozefien trekt zich terug in haar keuken, want nu ik haar niet in de
slaapkamer laat (echt, ik kàn niet meer, met al dat gewas en dagelijks bed afhalen en opmaken) is
dat al wat ze nog heeft, keuken en tuin. En ze vertikt het om in de woonkamer te
zijn, tenzij om heel kort bezoek te begroeten. Maar Sir Wiliam, nee, daar wil ze
nog steeds niet aan.
En hij maar piepen en smeken. En t is hem niet om mij te doen he, het is
een kattenvriendje dat hij wil. En ik blijf toch maar een tweederangs kat. Zoals
in dat nummer dat ik schreef, ik zal het erbij voegen, dan hebben jullie nog
iets om bij te glimlachen.
Niet zo lang na mijn vorige epistel heeft de dame toch nog eens in bed
geplast, op mijn plek, en dan, heel braaf, op de handdoek die ik voor haar op
bed had gelegd, een plas kaka gedeponeerd. Ik kon de handdoek verwijderen zonder
dat het verder sporen naliet, maar moest toch weer de matras draaien en de
lakens verwijderen vanwege de pipi. Ik kon dus duidelijk zien dat het nog niet
in orde was. Dus ik heb haar gisterenavond nog een extra dosis groene klei
gegeven.
Nu rook ik net iets en vloog gealarmeerd naar de slaapkamer: juist, de dame
had op de vloer, naast het bed, een kaka gedeponeerd: voor het eerst in zeer
lang weer worstjes, nog net niet droog genoeg, maar worstjes!!!!!!!
Veel minder doordringend van geur, en groenig van de klei, maar worstjes.
Ik ben nu aan t vechten tegen de tranen, van geluk en opluchting, het werkt
dus.
En zolang ze het op de grond doet, maakt het mij niet uit. Dit was wreed
rap opgekuist en door het toilet gespoeld.
Waar apothekerspillen falen heb ik een middel gevonden om haar diarree te
stoppen, jochei.
Het is hier nog steeds cinema. Jozefien blijft de ezel uithangen, ik
zou haar ondertussen graag een pak op haar billen geven. Ik heb even, tijdens
mijn ontbijtbooke, de deur van het bureau vergeten dicht te doen, en de dame
heeft dus weer op mijn hoofdkussen en op een hoek van mijn matras geplast, en nu
heb ik het echt wel gehad, grr. Gisteren had ze nog een grote stinkerd op de
keukenvloer gedeponeerd, vlak voor de ijskast, ik ben er nét niet ingetrapt.
Grrr.
En Sir William is echt wat uit zijn lood aan het geraken. Misschien gaat
hij het nog oplossen, want vanaf hij mij vertrouwt en komt als ik hem roep, mag
hij buiten, dan kan alles weer open zoals de dame het gewend is, en dan is
hopelijk ook alles terug in orde.
Maar voorlopig is hij nog net iets te bang. Niet zo bang dat hij zich
helemaal wegsteekt, maar bijvoorbeeld de gang inschiet, en dan op trede 4 gaat
zitten. En als ik dan in de deuropening blijf staan, komt hij naar de eerste
trede, legt zich daar, en begint zielig te piepen. Hij heeft zon nood aan
nabijheid. En hij speelt het echt wel goed, want tijdens de woonkamersessies
gaat hij nog maar 1 keer naar haar toe, (zij grommen) en daarna doet hij gewoon
zijn ding, slapen op de kattetoren, zich uitgebreid wassen, wat brokjes eten,
eens naar het toilet gaan. En zij ligt te slapen, heel ontspannen. Of negeert
hem.
Ik hoop echt dat hij zijn angst snel kan lossen, zodat hij tenminste ook
wat buiten kan, en misschien wel vriendjes kan worden met de andere katten uit
de buurt, als dame J dan per sé hautain wil blijven doen.
Ik blijf dus wassen als gek, en ik ben nu aan het bedenken hoe ik de
doorgang van bureau naar slaapkamer kan afsluiten, zodat Jozefien daar echt niet
meer in kan, want ik heb het helemaal gehad, t.t.z., ik ben uitgeput.
Het is een raad die ik al aan anderen gaf, en die ik ook al heb gehoord van
hondenexperten, maar volgens mij geldt het net zo goed voor katten: wees de alfa
van je groep.
Het is wreed om een huisdier het gevoel te geven dat het de alfa is, omdat
een alfadier de groep moet kunnen voeden en beschermen, en dat kan niet in een
huisdiersituatie, dus dat worden dan zeer ongelukkige gefrustreerde
beesten.
Dus ik ging in de fout, ik wilde Jozefien volgen, ik wilde niet te veel
interveniëren en forceren, terwijl ik dat als alfa wel een beetje moet
doen.
Gisterenavond heb ik Jozefien opgepakt en naar de woonkamer gedragen, naar
de zetel, waar Sir William in eerste reactie boos tegen mij blies, tot ik teken
deed om naar mijn andere arm te kijken. Hij zag Jozefien en binnen de
nanoseconde veranderde zijn gezichtje, en begon hij lieve kleine verlangende en
enthousiaste piepjes te maken. Zij was boos, wurmde zich los en begon aan een
poging (20 minuten gebonk) om de deur naar te gang te openen. Daarna ging ze
liggen mokken onder de piano. Sir William kwam van achter zijn zetel, schoof zo
ongeveer plat op zijn buik naar haar toe, zielig piepend, en kreeg van haar
gegrom. Maar hij gaf niet op. Hij ging zich zitten wassen, een meter van haar,
en ging dan weer naar haar toe. Klom op de kattetoren, zat daar even, en ging
weer naar haar toe. Ging eens kijken aan zijn bakje water en brokjes, en ging
naar haar toe. Kwam met mij spelen met de stok met pluimpjes, en ging weer naar
haar toe.
Zij heeft nog tweemaal zeer ostentatief, behoorlijk lang en luid, gepoogd
de deur naar de gang (die ik had gebarricadeerd met de pianokruk, want anders
lukt het haar ook nog) te openen.
Op de lange duur gaf ze het op en is ze op de zetel gaan liggen, bij
momenten sliep ze of lag ze zeer nonchalant te soezen, de tussenpozen waarmee
hij haar benaderde werden steeds langer. Haar reactie bleef hetzelfde. Maar hij
is dus totaal niet onder de indruk he. Het kleine dappere ding. En door haar
aanwezigheid was hij ook veel minder bang van mij. Hij kwam zelfs naar me toe
als ik rechtop zat en een beetje bewoog. Ik heb twee keer geprobeerd Jozefien
met een snoepje naar me toe te lokken, en twee keer kwam hij van de andere kant
van de living aangestormd en pakte het aan, terwijl zij hooghartig toekeek vanop
haar zetel.
Rechtstaan mag ik niet, dan stormt hij linea recta naar zijn schuilplaats
achter de zetel.
Sir William had echt de avond van zijn leven, ook al deed Dame Jozefien
super hooghartig en gromde ze telkens hij haar te dicht naderde. Er was een
andere poes, hij leeft daar echt van op. Hij heeft echt poezegezelschap nodig,
dus dat komt wel goed want hij geeft niet op en is niet onder de indruk.
Dus dat gaan we vanavond opnieuw doen.
Verder maakte Jozefien mij wakker ergens in de ochtendschemer en ik stond
recht om haar buiten te laten. Zij sprong op mijn hoofdkussen en nam een
plashouding aan. Ik pakte haar op en zette haar op de grond (onder protest
uiteraard) en ze liep met mij de kamer uit, ik heb het raam van het bureau
opengedaan en haar er bijna doorgeduwd. Ik ben gaan checken: ik was er op tijd
bij geweest: geen druppel op mijn hoofdkussen, en ook niet op de grond. Het is
dus niet zo dat ze het niet kan controleren, en ze wilde het gewoon voor mijn
ogen doen, dus ze is het blijkbaar normaal gaan vinden. Nu is het dus aan mij om
haar duidelijk te maken dat ik dat niet wil. Ze wilde net de slaapkamer in, en
ik heb haar teruggeroepen, en toen ze de gang in liep de deur achter haar dicht
gedaan. Ze is nu aan het smeken, maar ik vertrouw het niet, overdag komt ze mijn
slaapkamer niet in, enkel als ik zelf in bed lig, want zolang ik erin lig doet
ze het niet, pas vanaf ik rechtsta, en dan moet ik dus zeer alert zijn.
Toen ik vandaag beneden kwam stond ze aan de keukendeur te trappelen en
zenuwachtig te miauwen: eten eten! Ik stelde vast dat de laatste portie die ze
gisterenavond zeer laat had gekregen, er onaangeraakt stond. Er was niks mis
mee, het was niet eens uitgedroogd want de saus was wat gelatineachtig, maar ik
heb er voor alle zekerheid nog een beetje water bijgedaan. En iets
vers voor SW in een schoteltje gedaan (zij dacht even dat het voor haar was,
niet dus).
Toen ik terug in de keuken kwam na SWs ritueel (eerst knuffelen, dan eten,
en tijdens het eten mag er ook nog een beetje gestreeld worden) stond ze nog
naast haar schoteltje, en keek me aan met zon blik van geef me iets anders.
Ik heb haar genegeerd en ben buiten het dekbed en kussen en wat daar verder
nog te drogen lag en hing gaan checken. Het dekbed (dat in de wasserij in de
droogkast had gezeten maar toch nog wat klam was gisteren) was droog, en toen ik
het had opgevouwen en er terug de keuken mee inliep, was ze aan het eten.
Datzelfde eten dat ze dus niet moest.
En toen ik met dat dekbed op weg was naar boven om het voorlopig veilig op
te bergen in een plastic hoes, kwam het ineens bij me op: alfa.
Het universum deelt mij mee dat ik ook schattige viervoeters niet over mijn
grenzen mag laten gaan.
Terwijl ik vannacht wakker lag (omdat ik om de haverklap wilde voelen of
mijn bed nog wel droog was, omdat ik lag te piekeren over wat ze me toch wil
vertellen, omdat SW aan het jammeren en smeken was), kwamen volgende praktische
ingrepen aangezweefd.
1. De kattebak boven is daar gezet voor Jozefien, omdat ze voorlopig niet
naar buiten kan vanwege deuren toe voor Sir William. Maar ze gebruikt hem niet,
hij daarentegen gebruikt hem wél, en ik heb het idee dat dat haar nog meer
aanzet om wel op de slaapkamer maar niet in de kattebak haar gevoeg te
doen.
Dus ik heb die kattebak naar de woonkamer verhuisd voor SW, ik heb zelfs de
overkapping er op gezet, omdat SW, hoe model hij ook zijn kattebak gebruikt,
zodanig enthousiast zijn ding onder graaft dat het grit echt tot 3m verder
spat. Dat zijn dan 2 vliegen in 1 klap (als het werkt):
-Slaapkamer is geen regio voor ontlasting in welke vorm dan ook
-grit keren iets makkelijker
2. Toegang tot bureau/slaapkamer blijft, alvast overdag, afgesloten.
Eventueel mag ze nog met mij gaan slapen, omdat ze het blijkbaar niet doet als
ik in bed lig. Toch niet in mijn bed. Ik weet niet of dat haar iets leert, maar
ik moet mezelf ook een beetje in acht nemen, ik ben echt over mijn
moeheidsgrenzen aan het raken, en das niet echt ok.
3. Ik ga terug proberen Jozefien en Sir William met elkaar te confronteren.
Toegang tot bureau/slaapkamer afsluiten helpt al, dan kan ze zich daar niet hele
dagen voor hem verschuilen. Maar ik ga proberen ze samen in de living te laten,
met of zonder mij erbij, ik zal nog zien wat het moment mij influistert. Hoe
sneller we hierdoor geraken, hoe beter voor ons alledrie.
Dat is alles wat ik kan bedenken. Lijkt dat ok? Iemand nog een briljante
inval?
K is moe
Wassalon.
8,40 in de grootste machine, wasmiddel (en detol natuurlijk), donsdeken
erin, start
6 in de iets kleinere machine, wasmiddel (en detol) natuurlijk,
start
Ik denk ok, 45 minuten, ik ga effe naar huis, op mijn terras zitten,
misschien wat quality time met Fien. Ik wil mijn zakken pakken: dat kamerbreed
(allez, bedbreed) kussen zit er nog in, de machine draait op volle toeren, en
ook al hangt er een nummer waarnaar je kan bellen als er iets hapert: jomoar
madam, doar kannekik niks on doeng zenne.
Die machine kan dus niet gestopt worden. Dus mijn 6 kwijt, én nog ongeveer
40 wachten, want er is geen andere machine groot genoeg om dat kussen te kunnen
wassen.
Zo moe dus. Ik voel het ook, aan alles. Maar ik kan die dingen hier toch
niet laten liggen stinken.
Enfin, ik probeer er uit te leren. Want er is een punt vier, na de 3
maatregelen:
ik heb mij voorgenomen Jozefien niet meer in te volgen wat eten betreft. Ze
krijgt iets, en als haar dat niet bevalt, dan niet. Drie uur later misschien,
maar niet binnen het half uur of binnen de 10 minuten. Daar was ik naar
geëvolueerd, uit bezorgdheid. Maar dat hielp dus niet he, ze liet dan nog het
meeste staan, en ik heb de laatste maanden zoveel katteneten weggesmeten dat het
gewoon verschrikkelijk is. En vanmorgen, toen ik weer drie volledig goeie
onaangeraakte porties wegkieperde (en daar zit Almo Nature tussen he), dacht ik
nu is t gedaan. Ze krijgt dadelijk iets, als ze vies kijkt en wegloopt, het zij
zo.
En, we weten het allemaal, maar soms moeten we er even aan herinnerd
worden: ze lezen gedachten. Dus ze heeft nog eventjes, uit gewoonte, toneel
gespeeld, maar ik heb mij resoluut omgedraaid en ben zelf aan mijn fruit
begonnen, en de dame heeft haar portie Gourmet mooi leeg gegeten. Rond de middag
had ze nog ongeveer een kwart portie Iams liggen, en ze wilde iets anders. Ik
heb daar een beetje water aan toegevoegd, en dat weer neergezet, met de
duidelijke gedachte: je krijgt iets anders als dit op is. En ze hééft dat
opgegeten. (over 1 stukje dat er nog inlag doen we niet moeilijk). En dus heeft
ze daarnet weer iets gekregen, en ze heeft zich daar gretig aan te eten
gezet.
Oef.
Soms is gewoon een duidelijke knop omdraaien in je hoofd al een deel van de
oplossing.
Maar SW is weer boos, ik wilde hem eventjes strelen, en hij blies weer. Dan
mocht het even, en dan ineens kreeg mijn hand weer klop, en kroop hij met een
boos geluid weer onder zijn radiator. Waar hij dan weer wat zielige geluidjes
maakte.
Ik ben blij dat hij nog goed eet, en dat hij s avonds zijn speeluurtje
heeft. Hij heeft, buiten de kattetoren, de muizenstaarten (die ook los van de
muizen zeer leuk speelgoed blijken te zijn) een opgevouwen boodschappentasje in
de vorm van een bloem, helemaal zelf gepikt (het hing aan de leuning van een
stoel), een papiertje dat ik niet direct in de vuilnisbak gooi,...... En hij
gaat echt voluit he, t is echt mooi om zien.
Maar verder begin ik echt wel wat medelijden te krijgen, hij doet zo zijn
best. Wat houdt Jozefien tegen? Ze wilde zo graag, en ze wil nog, maar iets
houdt haar tegen, zucht.
Ik schrok wel even toen ze mij vanuit de dierenkliniek belden om iets na
enen, terwijl mij was gezegd dat ik hen pas na drieën mocht contacteren. Maar het was goed nieuws: Jozefien
mocht naar huis. Ze reageerde zo goed op het infuus en de antibiotica, dat ze
niet verder gingen onderzoeken waar de infectie zat. Ze heeft dus extra vocht en
voeding gekregen per infuus, maar heeft zich ook op eten gestort daar, en je
ziet dat echt bij haar, 24 uur wel of niet eten maakt een zichtbaar
verschil.
De zweer op haar tong is er nog, dus daaraan ligt het niet dat ze wel of
niet eet, het was zowat een algemene malaise, ze was uitgedroogd, ze had een
infectie, en ze heeft anemie. Nog geen super ernstige bloedarmoede, maar toch
genoeg om in de gaten te houden.
Dus moeten we volgende week terug, om weer bloed te laten nemen, om dan
haar schildklierwaarden te testen, en de ontsteking en de anemie op te
volgen.
Ik heb een extra voedingssupplement meegekregen, iets vloeibaars, dat helpt
bij het aansterken na ziektes, en misschien mag ze dat wel blijvend hebben. Om te
beginnen kocht ik een kleine dosis, want ik zit nog met massas dingen in huis
die ze niet lust en dus niet wil eten, maar dit viel mee, ik heb haar er al een
dosis van gegeven en ze heeft dat heel gretig op gelikt. En ze heeft ook al een
portie natvoer gegeten. Het is weer Jozefien zoals ik haar ken.
Kwààd dat ze was bij de dierenarts, dat ging te traag, ah ja, ik kreeg
uitleg en ik moest een volgende afspraak vastleggen, en betalen, waarom nam ik
haar nu niet gewoon mee naar huis, ze begon steeds luider te roepen, en ik vond
dat eigenlijk wel heel ok, zoveel fut had ze gisteren niet toen ik haar bracht.
Dan is ze in de wachtruimte, waar de betaalautomaat staat, met transportbak en al
van de stoelen gedonderd, transportbak open, Fien on the run. En die bancontact
maar piepen omdat ik mijn code niet indrukte. Hihi, Jozefien te pakken krijgen
was echt wel mijn eerste zorg. Gelukkig was er niemand in de wachtzaal behalve
de dierenarts en ik, en waren alle deuren dicht. Het ging nog vrij vlot, en ze
ging ook nog redelijk gewillig terug die bak in.
Ik ga tegen volgende week toch nog een tweede snelbinder halen, stel dat ze
ooit van mijn fiets dondert, ik moet er niet aan denken.
En dan Sir William.
Vanmorgen tussen 7 en 8 denk ik, was die zo aan t klagen, roepen, smeken.
Maar luid. En aanhoudend. Dus ik dacht dat hij gezelschap wilde en ging hem
strelen, maar ik hij blies naar me. Toen heb ik hem eten gegeven (dat wilde hij
wel) maar van veel gestreel moest hij niet hebben. Rond de middag nog eens een
concert, maar ook weer luid en aanhoudend, en toen was hij echt boos toen hij me
zag. Een vette blaas, met open bek, zon gemene. En een klop met
zijn poot op mijn hand, en daarbovenop ging hij ook nog eens venijnig in mijn
hand bijten.
Toen begon ik het een beetje te begrijpen: hij was boos op mij omdat
Jozefien weg was. Ook al liggen ze nog niet naast elkaar of spelen ze nog niet
samen, toch is er een vorm van contact, en nu heb ik haar toch wel
buitengesmeten. Dus na het telefoontje ben ik hem beginnen zeggen dat Jozefien
vandaag terug thuis kwam, en tot mijn grote verbazing: het eerste wat zij deed
toen ze uit haar transportbak stapte in de living: ze liep onmiddellijk naar de
zetel, dan heel behoedzaam opzij van de zetel en ze ging erachter kijken. Geen
geluid, niks, maar het was duidelijk een begroeting, en nu mag ik SW weer
strelen, hij gaat zelfs weer kronkelend op de grond, en spint luid.
Terwijl zij direct daarna richting keuken is gelopen, ik haar eten en
supplement heb gegeven, en met haar wat buiten op het terras heb gezeten. Ik met
mijn voeten op een tweede stoel, zij naast mijn voeten op die stoel.
Heerlijk.
Dus het maakt hem niet uit waar in huis of tuin ze is, als ze er maar
is.
Ik ben zooooooo blij dat ik gisteren met haar gegaan ben, het was erg om
haar te moeten achterlaten, en de aanvankelijke prognose zag er helemaal niet rooskleurig uit, maar
het is goed afgelopen, en ze zag er vandaag, toen ik haar ging ophalen om 15u,
zo veel beter uit dat het nauwelijks te geloven was dat het zelfs geen volle 24
uur is geweest.
En na de controle van volgende week zien we wel weer verder.
Ik maakte me dus terecht grote zorgen om Jozefien. Haar nierprobleem is
blijkbaar groter geworden, ze was zelfs al een beetje uitgedroogd en moet nu
voor minstens 24u aan een infuus. Ondertussen gaan ze haar bloed bekijken, en
rond 19u hoor ik daar meer over.
Gelieve mij dus zeker niet te bellen voor 19:30u.
Doordat er dus teveel afvalstoffen niet worden afgevoerd via de nieren,
krijgt ze zweertjes, o.a. op haar tong, en van daar dat ze dus niet veel at, dat
deed blijkbaar pijn. Ze kan wél slikken, dat is geen probleem, en er is ook geen
verstikkingsgevaar. Ik hoop haar morgennamiddag terug naar huis te kunnen
halen.
Het is de eerste keer in bijna 12 jaar dat ik thuis ben, en Jozefien
niet.
En Sir William heeft zich al de ganse dag niet laten zien. Hij is er hoor.
Waar ik ook eten zet, hij vindt het, slaagt er in dat ongezien op te eten, en
weer te verdwijnen. Misschien is het pure discretie van zijnentwege, dat hij mij
wat tijd met Jozefien gunde.
Op de terugweg van de dierenarts stopte ik bij de Aldi, ik had boter
nodig.
Ik kwam buiten met boter. En zakjes oplospoeder cappuccino. En 2 soorten chocolade. En
koekjes met chocolade. En de Aldi-versie van chocotofs. Ik heb op de valreep nog
een fruitvlaai terug gezet, omdat ik dat er echt over vond. Raar, ik sla die
rayon meestal over, ik heb nooit iets in huis (soms gênant als er bezoek komt,
ik heb niet eens een koekje om aan te bieden), maar nu moest ik die dingen
meenemen, alsof Jozefien daar beter van gaat worden. Maar goed, een mens doet
soms rare dingen, en ik ben maar niet te erg tegen mijn zoete neiging ingegaan,
het kopen alleen al bood raar maar waar een zekere troost.
19:37
Potvolkoffie, ze gingen om 18:50 bellen, en t was 19:30, grr, slecht voor
mijn hart.
Maar: het nieuws is véél beter dan verwacht: haar lever en nierwaarden zijn
PERFECT IN ORDE!
Schildklierwaarden hebben ze niet gemeten omdat ze al enkele dagen geen
medicatie heeft gehad en omdat die meting bij ziekte sowieso onbetrouwbaar is.
Wel hebben ze in haar bloed sporen van een -waarschijnlijk
bacteriële- ontsteking gevonden.
Het goede nieuws is dus dat het heel waarschijnlijk gewoon behandelbaar is
en veel minder erg dan gedacht.
Het minder goede nieuws is dat ik haar bijna zeker morgen nog niet mag gaan
terughalen.
Maar de dame stelde het goed, stak zich niet weg en was zelfs aan het eten
terwijl de dierenarts mij belde, das alvast een goed teken.
Oef, nu kan ik dadelijk misschien toch een beetje eten. Want das wel de
grap: ik koop hopen brol, maar krijg bij nader inzien geen hap naar binnen.
Ik heb mijn taak jullie op de hoogte te houden een beetje verwaarloosd de
laatste dagen, maar SW doet het heel goed, hij blijft s avonds en soms zelfs al
eens overdag, de living onveilig maken met zijn enthousiast gespeel. Ik mag in
de zetel liggen, dat weerhoudt hem niet om woest te keer te gaan op de
kattetoren. En hij observeert mij, met grote ogen. Wel in de meest hilarische
nonchalante houdingen. En hij komt, dicht bij mij en zelfs op mij, om een stukje
kip uit mijn hand aan te nemen, of om op de pluimjes van de stok te jagen. Ik
probeer al eens met mijn voeten te bewegen en met mijn armen te zwaaien, en dat
kan al, hij houdt het wel allemaal heel nauwlettend in de gaten, maar hij loop
er niet meer van weg. Tenzij ik rechtsta, dan gaat hij zich veiligheidshalve
toch nog verstoppen. Het is geweldig om hem uit mijn ooghoeken dichterbij te
zien sluipen als ik tv kijk. Hij begint op enkele meters en eindigt vlak naast
de zetel. Maar dan moet ik niet te bruusk bewegen dus, want dan gaat hij toch
maar terug een beetje achteruit.
Ik maak mij echter hele grote zorgen over Jozefien, en ik begin mij af te
vragen of haar vraag naar gezelschap niet voor mij was bedoeld. Ik ga proberen
haar morgen naar de dierenarts te krijgen (Jozefien en transportmanden, tricky
business), en ik hoop uit de grond van mijn hart dat de dingen die ik vermoed
ver naast de kwestie zijn.
Ik vroeg mij gisterenavond af wat hij toch allemaal aan het doen was, ik
hoorde geluiden van beneden die ik niet kon thuisbrengen. Het fijne zal ik er
wel nooit van weten, maar ik weet wel dat hij twee muizen ontstaart heeft. Aan
het kattekasteel hangen 2 witte pluchen muizen aan rekkertjes, en die hebben
daar 4 jaar voor Piet Snot gehangen. En nu worden die dus wild aangevallen, en
wel zodanig dat ze op 1 nacht beiden staartloos zijn geworden. Ik moest eerst
wel effe denken, toen ik iets lang wits zag liggen. Ik vroeg mij af wat het was
en waar het vandaan kwam. Tegen de tijd dat ik de tweede vond wist ik al waar ie
vandaan kwam. Ik hoop dat staartloze muizen aan een elastiekje nog altijd fijn
zijn om mee te spelen.
Verder heeft Sir William, zoals dat een edelman betaamt, het af en toe
serieus in zijn bol. Als ik het bakje met natvoer niet exact op de juiste plaats
zet, word ik geïrriteerd terecht gewezen. Ik zei eerder al dat hij een geweldig
arsenaal aan geluidjes heeft, en die kunnen dan ook nog eens gecombineerd
worden. Hij is echt niet te doen.
Overdag is het rustig, dat is een gegeven, ik ben benieuwd wat de
avond gaat brengen. Enne, zijn kattebak beneden, die wordt niet meer gebruikt.
Ondertussen maak ik me een beetje zorgen om Jozefien, die al een paar dagen
niet goed eet.Wat voor een doorsnee poes niet direct een ramp is, maar het
meisje is al zo mager door haar hyperactieve schildklier. Zowel gisteren als
vandaag heb ik haar medicatie er niet kunnen inkrijgen, en eigenlijk ook bijna
geen eten, massa's verschillenden dingen opengedaan, ze gedraagt zich alsof ze
honger heeft, is heel enthousiast als ik het eten in een schoteltje doe, maar
ruikt er dan aan, proeft eventueel eventjes en laat het dan staan. Zeer
on-Jozefiens. Nochtans volg ik haar volledig in haar keuzes van waar te zijn,
afgezonderd of niet, en ze beseft echt wel hoe het werkt, het slimme meisje.
Misschien is het meest verontrustende nog dat, toen ze niet kwam om te eten toen
ik haar riep, ik haar ben gaan halen boven, ze lag op bed, liet zicht oppakken
en naar beneden dragen zonder te pogen te ontsnappen, terwijl ze toch echt geen
pakkepoes is.
Maar goed, daar is momenteel niks aan te doen. Afwachten en hopen dat het
betert.
De andere sjarel wordt elke dag een beetje minder verlegen, en ik heb
ondervonden dat hij wreed scherpe nageltjes heeft.
Hij kwam ook nu weer achter de zetel vandaan terwijl ik lag TV te kijken,
en ik heb hem, met behulp van die pluimpjes aan een stok waar hij zo wild van
is, tot op mijn benen kunnen lokken. telkens hij besefte dat hij op mij stond
sprong hij er wel dadelijk terug af, maar goed, hij wordt duidelijk dapperder met de
dag.
En dan weer zien wat de nacht brengt. En dadelijk Fientje gaan zoeken, want
ze laat zich al effe niet zien.
Neen, ze zijn nog niet echt dikke vrieden. Maar het was een rustige nacht,
zonder kattebak incidenten. Ik ben een aantal keer wakker geworden van zielig
gemiauw. Dat bleek dan Sir Wiliam te zijn, die alleen beneden zijn maar niks
vond, en dus naar de slaapkamer was gekomen. Jozefien lag op bed en bleef
liggen, en hij kwam tot op anderhalve meter van dat bed, om dan toch maar weer
rechtsomkeer te maken.
Gisterenavond toen ik aan de pc zat kwam hij ook naar boven gewandeld,
bekeek mij zijdelings en maakte een spurtje naar de slaapkamer waar de kattebak
staat. Toen hij terugkwam, bleef hij in de deur van het bureau staan, en toen ik
hem toesprak ging hij zelfs op zijn poep zitten. Hij was aan het overwegen of
hij zou durven afkomen of niet. Ik poogde mijn hand op dezelfde manier te laten
bungelen als naast de zetel. Maar hij vond het nog net een beetje te riskant en
is toch maar weer naar beneden gelopen, naar zijn vaste plekje.
Vandaag heb ik Jozefiens wensen ingewilligd wat betreft binnen-buiten, maar
er zijn geen echte confrontaties geweest tot nu toe. Ze is wel meer haar gewone
zelf, en doet haar gewone dingen, meer ontspannen dan de afgelopen dagen. En wij
zijn weer dikke vriendjes. Ze heeft heel goed gevoeld dat het kelderincident mij
ergerde, en ze heeft heel erg haar best gedaan om het goed te maken, zelfs
gisteren nog. Vandaag is ze terug gewoon zichzelf, met veel begrip voor deuren
en/of ramen die niet zomaar openstaan.
En de heer William blijft zich overdag voornamelijk achter de zetel
ophouden. Maar hij is niet echt snel onder de indruk. Gisteren een Belgacom
technieker, vandaag 3 dames waarvan 1 met accordeon. (zangrepetitie voor een
eenmalig projectje)
Tijdens de pauze die buiten plaatsvond, ben ik dan eventjes alleen naar
binnen gegaan, en hij begon al te spinnen toen ik hem toesprak, ging nonchalant
op zijn zij liggen (wel nog half onder de radiator) en liet zich over zijn
bolletje strelen.
Dadelijk krijgt Jozefien haar medicijnen, en hij nog een portie natvoer, en
dan zal hij wel weer, zoals vanmorgen, onder de radiator uitkomen, zich effe
laten strelen, en dan enthousiast beginnen smikkelen, t is echt een
graag-etertje, zalig om te zien en te horen.
Ik ben nu te moe om confrontaties te initiëren, dus ik laat het effe
volledig aan de poezen over.
23u
Ik lag voor pampus in de zetel, we hadden allemaal gegeten, en ik keek
zogenaamd TV maar was dichter bij doezelen. En toen klonk dat geluid waar ik
altijd kippevel van krijg, en een raar getintel in mijn nek. Kwaaie brullende
poezen. Het kan zo onder een horrorfilm gemonteerd worden. Maar het was weer
much a do about nothing. Geen van tweeën zijn ze gemeen, dus het blijft bij
kijken, rond elkaar draaien en eventueel boze geluiden maken. In wisselende
constellaties: Jozefien op de kattetoren, SW op de grond, of andersom, dan
chargeert de ene en loopt de andere weg, en twee minuten later andersom. En het
interessantste: Jozefien kwam niet om een rustpauze vragen. Ze kan makkelijk
vragen of ik de keukendeur opendoe, zodat ze daar alleen tot rust kan komen. Dat
heeft ze de afgelopen week vaak gedaan. Maar niks hoor, het moest blijkbaar
uitgezeten worden. Tja, ik heb beslist het aan hen te laten, dus ze doen maar.
Op een bepaald moment was Jozefien uit beeld, dus ergens boven. En SW begon
de woonkamer intensiever te verkennen, keek regelmatig naar mij, maar trok zich
hoe langer hoe minder van mij aan. Ging brokjes eten voor de keukendeur, en de
kattetoren eens uitgebreid verkennen, en toen vond hij die muis. Jozefien of
Maurits hebben daar nooit ook maar 1 seconde interesse voor betoond (ik zou
liegen, Jozefien heeft er ooit eens 1 seconde aan gesnuffeld en dan misprijzend
de andere kant uitgekeken). Maar Sir William is een speelvogel, ik zei het al.
Ik heb de TV meer op pauze gezet dan gekeken, het tafereel in de woonkamer was
vééééél leuker. Hij speelde hoe langer hoe woester met die witte pluchen muis,
die aan een rekkertje hangt. Dan lag hij ineens uitgestrekt midden op de vloer.
Dan kwam hij voorzichtig dichter en dichter bij mij, om dan weer wat terug te
deinzen. En dan weer naar die muis. Vier speelsessies van 5 à 10 minuten heb ik
hem toch zien doen, hoe langer hoe woester, met gebruikmaking van verschillende
niveaus van de kattetoren. En dan lag hij naar mij te kijken. Vanop de grond,
vanop de krabpaal. Hij is er nog niet helemaal uit of hij mij 100% kan
vertrouwen.
Toen ik toch in de keuken moest zijn nam ik wat stukjes kip mee, en daarmee
heb ik hem later naar de zetel gelokt. Het eerste stukje op de grond gegooid, en
het tweede kwam hij al uit mijn hand halen, om er dan wel een eindje mee weg te
lopen. Maar vanaf het vierde stukje liep hij ook niet meer weg, hij pakte het
aan en at het ter plaatse op. Daarna werden het plastiekje en mijn hand nog
uitvoerig besnuffeld, want gekookte kipfilet behoort blijkbaar tot zijn favoriete
hapjes.
Hij heeft ook op de zetel naast mij gezeten, en van op de grond staan
denken wat hij met mij aan moet. Hij reageert als ik hem roept, toen hij de gang
in wilde wandelen en ik hem riep, stopte hij, keek naar mij en kwam terug de
living in .
Ik ben heel blij, hij gaat dus niet eeuwig achter die zetel blijven zitten
De Belgacomtechnieker had mij verteld dat hij ooit 2 katten had, waarvan er 1
zich bleef verstoppen, dus ik ben opgelucht als ik deze ontwikkelingen zie. Ik
mag nog niet veel bewegen, dan spurt hij weg, maar het komt goed, de sprongen
die hij maakt maken me echt heel blij.
En toen ik naar boven kwam, kwam eerst Jozefien uit de slaapkamer, en toen
ik eens ging kijken hoe de zaken er daar uitzagen, bleek SW daar ook te zijn.
Waar juist, dat weet ik niet, want hij spurtte ineens ergens vandaan de kamer
uit, maar goed, ze waren daar allebei, er lagen geen ornamenten op de grond en
er is geen lawaai gemaakt. Er lag wel weer een edele kak in de kattebak boven,
dus hij heeft blijkbaar beslist dat die van beneden enkel nog voor plasjes
is.
Ik ben benieuwd voor de nacht, maar ze kiezen toch duidelijk weer om die
niet in gescheiden delen van het huis door te brengen.
Voilà, zo hoort het dus, ontwaken, en enkel dingen in de kattebak vinden
die daar thuishoren, en nergens anders. En geen beestjes weggestopt in de
kelder. Het schijnt dus echt een heel rustige nacht te zijn geweest. Wat kort
voor mij, want ik raakte weer niet in slaap. Ik maakte mij toch zorgen of het
wel goed ging gaan vannacht, maar wilde hen ook volgen in hun beslissing toegang
tot dezelfde ruimten te hebben. En ik moest voor achten gedoucht en aangekleed
zijn, want ze gingen nog maar eens langskomen van Belgacom, en dat is dan tussen
8 en 12, je kent dat wel. Dus om zeven uur ging de wekker, terwijl ik het weer
2u heb zien worden.
De viervoeters kregen eten, bij SW zoals hij als gewoonte heeft ingesteld
voorafgegaan door een korte knuffelsessie. Maar dat was duidelijk niet genoeg.
Toen ik -na de kattebakken en hun eten en een douche- eindelijk zat en mijn
boterham wilde smeren, klonk er een hartverscheurend geluid uit de woonkamer, en
nog eens, en nog eens. Hij riep mij echt, ik kon niet anders dan gaan kijken, en
wat de jongeheer nodig had was.....juist ja, streeltjes.
Hij heeft ondertussen ook bewezen zijn familienaam te verdienen, want
tijdens het -toch wel lange- bezoek van de Belgacomtechnieker is hij op zijn
plekje achter de zetel blijven zitten. Terwijl die man toch wel erg dicht in de
buurt was de hele tijd, want ik heb nu een nieuwe decoder gekregen voor de TV.
En nadat de technieker weg was heb ik maar 10 minuten gewacht om te proberen SW
weer te strelen, en t was onmiddellijk ok. Hij was iets voorzichtiger met onder
de verwarming uitkomen, t was aanvankelijk enkel zijn hoofdje, maar er was
onmiddellijke ontspanning en veel gespin.
Een tijdje later heb ik eens geprobeerd om hem langs de andere kant van de
zetel te strelen. Kant TV dus. Toen heb ik op den duur echt hardop gelachen met
zijn protesten. Maurits was een babbelaar en had heel wat geluidjes, en Jozefien
kan er ondertussen ook wat van, maar SW slaat echt alles. Zoveel geluidjes,
hoog, laag, kort lang, en zo duidelijk in wat hij bedoelt, het is echt
onwaarschijnlijk. Hij kan dus ook boos grommen he.
Ik weet het nu dus, hij is niet graag lang alleen, hij wil gezelschap en
aanrakingen, maar voorlopig nog wel op die ene plek in het hoekje achter de
zetel, waar hij nog beschut is en snel onder de verwarming kan kruipen als hij
dat nodig vindt.
Jozefien geniet van wat alleen-tijd, en heeft een schitterend nieuw plekje
gevonden, waarvan ik hopelijk binnenkort eens een foto kan nemen.
Hopelijk zijn de ergste stormen nu gepasseerd en kunnen we rustig
opbouwen.
Eén van de positieve gevolgen van de gebeurtenissen van vandaag is dat mijn
gang niet meer naar kattekak stinkt. t Is ook al iets.
Maar de relatie tussen Sir William en Jozefien is behoorlijk gestoord. En
ik ben lichtjes gepikeerd op Dame Jozefien.
Nochtans leek het gisteren allemaal veelbelovend, vooral toen ze lustig
haar boterhambeleg at en mij er attent op maakte dat Sir William stond te
kijken, zonder dat het haar scheen te raken. Hij was bedeesd, en schoot direct
achter de zetel toen ik hem ook een stukje wilde geven, maar zo stelt hij zich
op: onderdanig, afwachtend, zeker niet aanvallend. Een super lief speelvogeltje,
snel content en voluit spinnend.
En Jozefien had voor de eerste keer sinds zijn aankomst niet in mijn bed
gekakt.
Ik lag nog lang wakker, ik verwachtte ook nog een confrontatie, maar
Jozefien lag luid te spinnen, en er klonken geen pootjes op de trap.
Dus uiteindelijk ben ik in slaap gesukkeld, ver na tweeën, terwijl ik toch
eigenlijk doodop was van de voorbije dagen en korte nachten. Dus heb ik
doorgeslapen tot bijna 12u vandaag, en blijkbaar één en ander gemist.
Ik stond op en constateerde dat er in de kattebak was geplast, redelijk wat
geplast, dus ze kan het he, de Trien. En er staan nog geen dooseffect rond.
Geen druppeltje op de grond. En alles stond nog overal op zn plek, dus op het
eerste gezicht waren er ook geen nachtelijke toestanden geweest. Dus naar
beneden, Fien eten geven en ook maar iets meenemen voor SW. En toen sloeg mijn
hart over: hij zat niet op zijn plekje. In eerste instantie verplichtte ik me
van het positief te zien, misschien was hij wel op wandel in huis. Maar in heel
de woonkamer, bureau, slaapkamer en traphal tot op het tweede geen SW te zien.
Al wat ongeruster nog eens overal kijken, en constateren dat de kelderdeur open
was. Ja, ik weet dat Jozefien dat kan, ook al gaat het om een schuifslot, maar
normaliter doet ze daar een week over, bij stukjes en beetjes, en ik had elke
avond voor het slapengaan het schuifje terug maximaal in het slot geschoven.
Grr, het mormel. Ze heeft echt liggen wachten tot ik diep sliep, want dat heeft
ze echt niet zonder geluid te maken voor elkaar gekregen. Ze heeft er een ferme
drol gedraaid (niet haar eerste, verre van, maar wel de eerste deze week
).
En dan heeft ze, hoe dat weet ik niet, maar ik wéét het echt, SW de kelder
in gejaagd.
In mijn eerste paniek heb een hulplijn gebeld, en ik kreeg het advies een
schoteltje tonijn in de kelder te zetten, om te zien of dat opgegeten werd, om
zeker te zijn dat hij daar was. En ja, een uur later was het compleet
propergelikt, dus hij was daar. Maar wat ik ook probeerde, hij liet zich niet
zien. Ik ben mijn boterham in de kelder gaan opeten, ik heb er effe zitten
mediteren, maar de drollegeur van Fien bracht mij op een ander idee: ik ben een
emmer, een borstel en Detol gaan halen en heb alle plekjes waar ik drollen van
haar heb weggehaald met detol geschuurd. En dan heb ik nog een schoteltje tonijn
achtergelaten op de onderste trede van de keldertarp, met de luidop uitgesproken
mededeling dat het een uitnodiging was om terug naar boven te komen.
Jozefien was, vanaf ik doorhad dat ze de kelder had opengemaakt, en ze door
haar gedrag had verraden dat ze ook met SWs verdwijning te maken had,
veroordeeld tot keuken en tuin.
Aanvankelijk glorieerde ze echt, maar toen ze doorkreeg dat ik een beetje
gepikeerd was, probeerde ze haar lieve aanpak. Ze is hier aan het raam hoe
langer hoe smekender komen vragen om binnen te mogen, maar, hoewel mijn hart
brak, was ik net boos genoeg om dat niet toe te laten. Ze keek mij, ook door het
raam, niet aan, totaal niet, hoewel ze aan het smeken was. Mmmppfff.
Vandaag zal het zonder confrontaties worden.
Ik denk dat SW recht heeft op wat tijd om te bekomen van zijn
kelderavontuur. En hopelijk dringt het ondertussen tot Dame Jozefien door dat ze
niet de pestkop moet uithangen.
Hij is ok, hij speelt en spint en laat zich strelen. Hoewel ik wat meer
geduld moest opbrengen dan gisteren, vooraleer hij onder zijn verwarming
uitkwam, maar zelfs voor hij eronder uitkwam, terwijl ik tegen hem praatte,
begon hij al te spinnen.
En toen ik dus daarnet de trap opging, rook ik een frisse Detolgeur i.p.v.
een kakgeur. Vandaar dat ik
al zei haar kattebak op termijn in de kelder te willen zetten, als SW gewend
is.
Dus de bemiddelingspogingen worden voor onbepaalde tijd gestaakt. We zien
wel wat straks komt, ik krijg hulp van heel veel kanten, dus het komt
uiteindelijk wel in orde.
23:55
Ze zijn nog in dezelfde ruimte geweest, zonder mij, en er is niet gevochten
geweest, of gegromd of geblazen. Het was zo stil dat ik ging checken.
Eerst kwam Fien uit de slaapkamer, dan SW. Ik rook iets, en ging toch voor
de zekerheid eerst mijn bed checken, maar dat was ok. En dan vond ik in de
kattebak, die van Jozefien zogezegd, een kakje, niet van haar, maar van hém. Als
dat geen statement is. Hij heeft echt wel een beslissing genomen: ik woon hier,
en ik ga niet eeuwig achter die zetel blijven zitten. Jij geurvlaggen zetten, ik
ook, nà.
Het is nog niet helemaal in orde he, maar er is vandaag wel iets
essentieels gebeurd.
Ik heb hen alle twee als spiegel gezien. SW in de zin van achter die zetel,
t meest van de tijd, om op te laden, en verder laat je me maar met rust. Dat
was ik de afgelopen twee jaar, binnen in mijn holletje, met meestal ook nog de
rolluiken naar beneden. Laat me met rust, ik moet bekomen. Maar dat hoeft niet
eeuwig te duren, hoewel het af en toe nog effe nodig is. En Jozefien was mijn
andere spiegel: je vraagt iets, je krijgt het, en dan duw je het weg uit alle
macht. Thats me.
Dus ik heb met allebei gecommuniceerd, hen bedankt, veel liefde gestuurd,
en Jozefien heeft tegen achten gevraagd om uit de keuken te mogen. En ik heb dat
toegelaten. SW was toen al op wandel,hij was iets eerder van achter zijn zetel
gekomen. Toen is hij dus dat kakske gaan placeren. En de rest van de avond heeft
hij veel rondgewandeld, ik mag wel nog niet te veel bewegen, daar schrikt hij
van. Kijken en praten mag wel, en heel voorzichtig een been of een arm bewegen,
daar begin ik dan maar mee, hij zal stilaan wel wennen. t Is een enorme
speelvogel, een bolletje van zilverpapier, of de stok met veertjes, hij vindt
het geweldig, maar is nog een beetje op zijn hoede. Maar super moedig he, om
toch buiten zijn schuilplaats te spelen, al is het dan nog wat schuchter. Dus
vandaag heeft hij er nog een familienaam bij verdiend. We hebben een moedige
ridder in huis, en hij is verdorie slim, Jozefien zal er deugd aan hebben....En
het is een fretkopke, dus veel eten zal ze van hem niet moeten pikken.
Sir William wint aan moed, hij is duidelijk niet meer echt bang van mij,
maar moet nu Jozefiens hart veroveren, en hij gaat daar precies nog wat werk mee
hebben.
Vannacht had ik de constellatie veranderd, omdat hij s avonds al boven was
geweest, op mijn bureau, en ik hem ook al van aan mijn bureau op de trap had
zien zitten. Dus ik dacht: keukendeur toe, raam toe, zodat ze allebei in theorie
in de woonkamer, gang, trap, bureau en slaapkamer kunnen. Uiteraard begon het
zoals de vorige nachten: met Fienekak in t bed, grrr. Ik was effe zo boos dat
ik haar in de keuken wilde steken, zonder raam open, zodat ze niet bij mij kon.
Maar Fien kent mij zooo goed, een zielig miauwke en ze brengt mij op andere
gedachten .
Dus Fien met mij naar boven, en Sir William achter de zetel.
Ik was bijna ingeslapen toen er 1 luide boos-bange euh, wat was het, kreet,
grom, miauw, iets daartussen klonk. Jozefien.
Kattepootjes op de trap. Vermoedelijk Sir William die naar beneden spurtte.
De rest van de nacht (ik heb zéér weinig geslapen) was het enige gemiauw dat van
hem, en het was amper een miauw, het was een zeer zacht, vragend en op den duur
zelfs smekend piepje. Opnieuw en opnieuw. Hij bleef terugkomen, en er zijn
momenten geweest waarop Jozefien op het bed lag en hij door de slaapkamer liep,
zonder gegrol, wel minutieus elkaar observerend.
Hoe voorbeeldig hij dan mag zijn als het de kattebak betreft, over
wooninrichting worden we het niet eens denk ik, hij slaagt erin de gekste dingen
op de grond te smijten, klasseurs van de bovenste plank, klankschalen (lawaai!)
enfin, ik vraag mij af hoe hij het klaarspeelt, de raarste dingen van de gekste
plaatsen doet hij op de grond belanden. Ik vermoed in blinde paniek, of uit
gebrek aan vertrouwdheid met binnenhuis, hij kan gedacht hebben, vanop de
massagetafel, dat die klasseurs hem zouden houden, dat hij daarover kon
wandelen, en dat zal dan zijn tegengevallen want die steken een beetje over de
plank, en dus kiepert dat om als je daarop wandelt.
Vanmorgen kwam hij bijna enthousiast onder de verwarming uit, nog steeds
naar het plekje tss zetel en gangmuur, dus ik kan hem helemaal zien en strelen,
en ik geef hem daar eten, maar hij wordt vrijer met de dag, hij stond helemaal
recht, keek me in de ogen, en spinde luider dan ooit. Op den duur ben ik moeten
stoppen omdat hij in zijn enthousiasme, liggend op zijn rug, met zijn vier
pootjes mijn hand pakte en iets te hard begon te bijten.
Na het ontbijt en mijn douche nog een knuffelsessie, ze volgen mekaar snel
op nu. En plots was hij weg. Ik zat daar nog onnozel met mijn hand te bungelen
en hij was verdwenen.
En toen begon het. Amok op de trap. Hij stond op het platformpje voor mijn
slaapkamerdeur, Fien op dat eronder, voor de deur van het bureau. Hij deed niks,
buiten onderdanig zijn, zij grolde, en ik heb haar (voor de tweede keer sinds ik
haar ken, en ze wordt 12 over een maand) zien blazen. Fien is bang. Ik ben toch
verbaasd, ze keek er zo naar uit, en nu is ze bang. Dus ik ben blijven staan
toen ze wegliep, heb haar met gedachten teruggeroepen, ben naast haar blijven
staan maar heb wel met mijn handen naar allebei energie gestuurd, ze is toch
weer gaan lopen. Hij stond te kijken, buikje laag, maar is toch niet verder naar
boven gevlucht. Ik heb even met hem gepraat, hem gezegd dat hij het geweldig
doet, en hij is heel voorzichtig langs mij heen naar beneden gelopen. En dan heb
ik Fien in de keuken gelaten, zodat ze effe kan bekomen.
Hij stelt zich onderdanig op, maar zij is degene die bang is.
Dus het komt goed, maar het zal nog eventjes tijd nodig hebben.
En ik heb meer plaats nodig om grote dingen te drogen te hangen. Bestaan er
poezenpampers?
Jozefien heeft besloten niet naar boven te willen komen met mij, ze wilde
per sé in de keuken blijven, ze kan eventueel ook via de luikjes in de tuin, maar dat is het dan ook.
Misschien is het wel goed dat ze op die manier door de deur aan elkaar kunnen
wennen.
Ik was om half twaalf terug thuis. Sir William ziet in mij gevaar. Er is
overschot aan bewijs dat hij regelmatig zijn schuilplaats verlaat: de telefoon
lag op de grond, een standaard met kaartjes op de grond, een mandje met vanalles
in, enfin, over de ganse woonkamer vind ik dingen die hij op de grond heeft
gekwakt. Hij is het duidelijk niet eens met mijn manier van inrichten. Maar dat
betekent ook dat hij overal geweest is en dus uit zijn schuilplaats komt. Ik heb
vanavond -nog voor ik wegging- op een bepaald moment toen ik naar beneden ging
zelfs iets zwart wits van de trap zien spurten en rap terug de woonkamer in zien
schieten. Dus hij exploreert. Maar hij verschuilt zich van zodra hij mij hoort.
Ik vond ook weer een gigantische plas in zijn bak, dat is goed om
verschillende redenen: hij plast in de bak (Fien, neem daar een voorbeeld aan)
én het betekent dat hij moet gedronken hebben, anders kon hij niet zo
overvloedig plassen. Kaka was er niet, maar dat lijkt mij ook logisch als je een
dag niet eet.
Hij heeft wel iets gedaan met droge brokjes: er liggen er een heel aantal
naast het bakje, ofwel heeft hij dat ook omgestoten, maar dan terug rechtgezet,
en dat lijkt mij dan weer niet zo aannemelijk, of hij heeft er met zijn poot in
gegraaid, en hopelijk ook een paar van gegeten. Hij weet ze dus staan. Het
natvoer leek me zo goed als onaangeroerd.
Misschien eet hij vannacht wel, als hij weet dat ik slaap.
Op dinsdag 4 maart rond elven gaat dag 3 pas in, dus laten we het nog effe
rooskleurig zien. Hoewel ik moet toegeven dat ik het er moeilijk mee heb, dat
hij daar zo weggedoken zit, en ik zo weinig kan doen om hem gerust te stellen.
Zucht.
Ondertussen heb ik het raam opengedaan voor een klaaglijke Jozefien. Ze
heeft zich dus toch weer in mijn bureau en slaapkamer weten te manoeuvreren. Ik
hoop dat ik daar geen spijt van krijg.
Dinsdag, doorbraak
Aanvankelijk was ik deze morgen redelijk ontgoocheld. Niks in de kattebak,
natvoer weer niet aangeraakt, blijkbaar wel een paar droge brokjes gegeten. De
brokjes roken alleszins interessant, Jozefien moest er lang en intens aan
snuffelen.
Toen ik de zetel verschoof stond mijn hart eventjes stil: niemand te zien
onder de verwarming. Maar gelukkig vond ik hem snel, hij was een klein eindje
opgeschoven, en zat tussen de gangmuur en de zetel. Ik kon hem voor de
verandering een keer helemaal zien, en hij ging er ook niet vandoor. Dus
probeerde ik hem voorzichtig te strelen, en dat mocht. Wanneer ik stopte en mijn
hand liet hangen, duwde hij er zelfs zijn hofdje tegen, en dus deed ik verder. En toen ging
de telefoon, en ik dacht dat het om zeep was. Omdat het maar bleef bellen heb ik
toch maar opgenomen, gelukkig was het iemand met een korte mededeling, en toen
ik terugging, zat hij daar nog. En we zijn doorgegaan, hij heeft op zijn zij
gelegen met zijn pootjes open zodat ik aan zijn buik kon, hij heeft gekronkeld
en gedraaid, en af en toe verdween hij om het hoekje onder de verwarming, maar
dan kwam hij weer piepen met zijn grappige snoetje, en ging het weer verder. De
ganse tijd heeft hij gespind, redelijk luid, en dat heeft zo een kwartier,
twintig minuten geduurd. Op een bepaald moment zat hij op zijn achterste, en was
hij met zijn snoetje echt dicht bij mij, hij keek en bleef spinnen.
Op een bepaald moment was het voorbij en kroop hij definitief terug onder
de verwarming. Ik heb toen een verse portie natvoer gehaald en daar naast de
zetel gezet, en ondertussen heeft hij die opgegeten, jochei. (Het was maar een
halve portie, want hij heeft zo lang niet gegeten dat ik niet ineens zijn maagje
wil overladen). Hij zit nu nog steeds onder de verwarming.
Het grappige is dat ik vandaag echt van plan was in te grijpen, ik ging
rescue druppels in zijn water doen, en als hij vanavond nog weggestopt was ging
ik de boel echt verschuiven tot ik hem nog eens fatsoenlijk kon aanraken. Hihi.
Hij kan het dus zonder rescue (hij heeft het flesje trouwens zoekgemaakt, want
dat was één van de dingen die op de vensterbank stonden, en ik kan het niet meer
terugvinden).
En het naast-de-kattebak plassen van Jozefien is ook opgehelderd:
vanmorgen, ik lag nog in bed en ze was al uitgebreid goeiemorgen komen zeggen,
ik voelde in haar een grote ontspanning, dus ik had goeie hoop op Sir Williams
vooruitgang, en toen sprong ze in de kattebak. Ik hoorde haar in de korreltjes
stappen, en ze keek naar mij, zo van zie mij eens flink zijn, en toen hoorde
ik haar plas op de laminaat landen. Dus ze bedoelt dat niet slecht, ze kan
gewoon haar plas niet goed mikken, ze staat in de kattebak met haar poep veel te
hoog en plast met kracht over de rand op de vloer. Ik ben dan maar
opgestaan om de boel op te kuisen, en dat lag op krék dezelfde plek dan
gisteren, dus ik moet alleen nog aan de kaka denken, de pipi is in orde, maar
als de zaken in huis wat terug genormaliseerd zijn gaat die kattebak wel uit de
slaapkamer. En ik heb van die bak een overkapping he, maar ze wil daar niet aan,
dat lijkt te veel op een transportbak dan, en dan vertikt ze het om daar in te
gaan. Pffff.
Op termijn krijgt ze er één in de kelder, ze doet daar graag haar behoefte,
soms gewoon op de grond, maar aan de voorkant is er een ontsnappingsmogelijkheid
uit de kelder, die noch Fien noch Maurits ooit onderzocht of benut hebben, maar
met Sir William wil ik de eerste weken geen risico lopen, dus Fiens geliefde
kelder moet voorlopig dicht blijven. Dat kan ook verklaren waarom ze dan maar
uit frustratie op mijn bed kakt.
Ze is daarstraks nog eens heel eventjes achter de zetel gaan gluren, maar
het was weer heel kort, en weer zonder geluid.
En nu, rond vijven, zit ze heel ingespannen op de grond van het bureau naar
de deur en de trap te staren, misschien is hij uit zijn schuilplaats gekomen
terwijl ik hier boven zit en heeft zij dat opgemerkt.
Ik hoop alleszins dat ik morgen nog een knuffelsessie krijg, en dat hij
straks nog een beetje wil eten. We doen ons best.....
20:14u
Ondertussen nog 2 knuffelsessies gehad. Toen ik hem nog een beetje eten
wilde geven rond 18:30 kwam hij vrij onmiddellijk richting eetbakje, dacht ik.
Maar het eten kon hem aanvankelijk niet zoveel schelen, het ging om mijn hand.
Eerst knuffelen, dan eten. Ik denk dat hij toch volle 5 minuten gekronkeld en
gespind heeft voor hij begon te eten, en ik mocht gewoon kijken. Nog wel
redelijk oncomfortabel vanop de zetel, tussen de leuning en de muur door, maar
goed.
En rond 20u heb ik hem met een stok met veertjes onder de verwarming
vandaan gelokt, hij was niet bang, wel geïnteresseerd, maar eens in dat hoekje
naast de zetel zag hij mijn hand, en die stok mocht het vergeten, uitvoerige
streelsessie, en ik heb een beet gekregen, en mijn vingers zijn gelikt. Hij
zit dan zelfs op zijn poep en kijkt mij recht aan, dus ik denk dat hij morgen
wel stilaan achter die zetel uit zal komen. Enfin, ik ben in elk geval heel
blij. Hij volgde mijn hand tot zijn kopje naast de zetel uitkwam, maar verder
lukte nog niet.
En natuurlijk heb ik mijn hand daarna aan Jozefien laten ruiken, te oordelen aan de duur en intensiteit van haar gesnuffel was het heel erg interessant.
.
