1. Onder mijn terrastafel ligt een tapijtje. Een zwart tapijtje met witte randjes.

 

2. Donna Elvira in de vaatwasser. En ‘t was niet eventjes, ze heeft heel dat ding uitvoerig geëxploreerd, het was een schitterend zicht. En voorlopig kunnen de scharnieren haar gewicht nog aan.

Ik hoop dat ze het afleert, of anders niet te zwaar wordt. 

 

3. Elvira in het mandje in de veranda. Het pakte mij ook wel, omdat daar Jozefientje lag, op de laatste morgen dat ze hier was. Maar de gemiste foto ging over hoé ze daar lag, het was een yoga-torsie oefening of zoiets, haar hoofdje en voorpootjes in één richting, en achter haar schoudertjes draaide alles 180° en ging het verder met buik naar boven en achterpoten in de lucht.

 

Dat heeft ze wel, Elviertje, iets met rare houdingen. Poep op de vensterbank, voorpoten op mij, of ondersteboven hangend, kopje naar beneden, poep op mijn schouder. Poezen zijn nu wel soepel, maar zij heeft blijkbaar nog wat extra souplesse meegekregen. Ze kijkt ook dikwijls ondersteboven in mijn ogen.

Voorlopig houd ik haar nog even weg uit de gang, omdat dat de enige plek is waar ze plaste. Ik wil de goede gewoonten goed laten inslijten alvorens haar daar weer toe te laten. Dus als we van boven naar beneden gaan, of andersom, dan draag ik haar. Daar heeft ze geen problemen mee, pakken, strelen, schootzitten (-liggen, –hangen) zoveel je maar wil.

Vanmorgen, na het eten, wilde ik haar apart in de living zitten, maar SW wilde per sé bij haar blijven. Hij lag op de onderste plank van de kattentoren, op de grond dus eigenlijk, en zij was aanvankelijk aan het grommen, recht tegenover hem op de grond onder een stoel. Hij lag daar maar, deed niks, bleef gewoon liggen, en wilde dat nog eventjes blijven doen. Ik heb dat toegelaten, en heb met gespitste oren de vaatwasser verder leeg geladen. Niks meer gehoord, geen gegrom, noppes nada. Toen ik op het toilet zat (natuurlijk dan, wanneer anders) riep SW, niet dringend, zacht en liefjes, ‘t was hem genoeg, of hij er uit mocht. Dus ik ben de deur voor hem gaan opendoen, en dat was het. De ganse dag (behalve toen ik naar de yogales was) heeft ze vrij kunnen rondlopen in living, keuken en veranda, en SW passeerde regelmatig, binnen en buiten. Hij verdient echt een standbeeld, hij doet het zo goed, speelt met mij, fleert een beetje, legt zich dan ergens neer, bekijkt haar amper, houdt genoeg afstand. Ik was hem dus in gedachten volop aan ‘t bejubelen, toen het er toch eens van moest komen: hij kwam van buiten gespurt en tikte op haar poep, zij natuurlijk grommend de living in, maar omdat ik geen gekrijs hoorde heb ik hen even laten betijen. SW kwam vrij snel terug, en dan heb ik nog eventjes gewacht. Toen ging ik kijken hoe het met de dame gesteld, was: ze lag op de vensterbank, niet in paniek, niet ongerust of zwaar ademend, gewoon, op de vensterbank, en een streeltje was genoeg om te beginnen spinnen.

Ik begin te denken dat ze eigenlijk gewoon een beetje veel noten op haar zang heeft.

Op een bepaald moment lag ze in de veranda op een dweil (katten en dweilen, nog zo’n rare combinatie die schijnt te werken) en SW wilde door het luikje binnenkomen. Ze lag erg dicht bij dat luikje (maar toont voorlopig geen interesse om daar door te gaan, gelukkig) en dus vond ze dat hij maar niet moest komen, ze gromde en blies, en hij liet zich nog bijna doen ook, het manneke. Dus ik ben hem dan beginnen roepen, en dan is hij er toch durven doorkomen, is gelijk een gek langs haar gespurt om madame toch maar niet te storen, om dan bij mij een beetje troost te zoeken. ‘t Was op dat moment dat ik begon te denken dat ze streken had.

Het is dag vijf, ze beweegt zich vrij en nieuwsgierig, ze eet goed, doet haar behoeften nu toch al enkele dagen netjes in de kattenbak, en de twee hebben mekaar vandaag echt veel gezien, zijn vaak samen in één ruimte geweest, of konden elkaar zien omdat de deur openstond, en er is maar op drie korte momenten gegrom geweest. SW pakt het erg goed aan, en voor een mens is Donna Evira echt een droomkat, je mag haar pakken, strelen, kietelen, met haar spelen, ze is blij als je thuiskomt, trappelt, spint, vlijt zich tegen je aan, likt je handen, armen, neus (zoo schattig), ligt bij je in de zetel als je TV kijkt, is zeer voorzichtig met haar klauwtjes, ik zou niet weten wat je als mens nog van een kat zou willen. Maar voor SW zou ze nog net een beetje beter gezelschap kunnenzijn. Ik hoop dat dat er in zit, en blijf haar vertellen dat ze veilig is, en dat SW super lief is.

 

Momenteel ligt ze uitgeteld in de transportmand, die ik hier nog maar even laat staan. Ik heb er nu wel een natte handdoek overgehangen, want het is hier momenteel wel erg heet.

 

En oh ja, ze lag gisterenavond wel degelijk op het bed op me te wachten. En SW heeft zich ook de voorbije nacht weer voorbeeldig gedragen. Toch heb ik met hem te doen, het kost hem moeite, en hij kijkt soms zo verschrikt naar mij, alsof hij een standje verwacht. Hij denkt precies altijd dat hij iets misdoet, terwijl zij gewoon aangeeft wanneer het voor haar te dicht of te overweldigend is, maar hij doet eigenlijk niks mis he. Ik hoop voor hem dat het snel in de goede richting evolueert.

Ik hoop ook dat hij zich niet buitengesloten voelt, ik pak hem af en toe op, maar hij blijft amper 5 seconden zitten he. Dus geef ik hem maar vaak wat aaitjes, en een extra lekkertje, en bemoedigende woordjes.

De naam is daarstraks gekomen: Elvira. Donna Elvira, of Jonkvrouw Elvira om in evenwicht te blijven met de Sir, maar roepnaam Elvira. Toen ze mij beschreven werd floepte de naam “Truusje” door mijn hoofd, maar toen ik haar zag, klopte dat niet, en zeker niet toen ik dat vuur in haar ogen opmerkte en haar reactie op SW hoorde en zag.

Het schijnt dat alles altijd in orde komt, met tijd en boterhammen......

En ik weet dat 1 dag (het zal nu ongeveer 24 uur zijn) niet lang is. Niet lang genoeg. Maar het is vermoeiend. Waarschijnlijk ook omdat ik vannacht niet echt lang en niet echt aan één stuk door geslapen heb.

Ik had een naam in gedachten voor het kleine poezenmeisje, maar na haar in actie gezien te hebben past die niet. Ze is niet alleen maar klein, ze is bij wijlen angstaanjagend.....Mocht ik haar gegrom horen in een donker bos, ik zou er zeker van zijn dat een sabeltijger het op mij gemunt heeft. Ze produceert gegrom waar je ruggegraat koud van wordt. En bij de overgang van grom naar blaas zit er nog een knor tussen waar een everzwijn jaloers op mag zijn.

Zij is zowat het complete tegengestelde van SW: voor haar representeert een mens veiligheid, en een kat gevaar. Voor Sir William lag (en ligt dat voor een deel nog) precies andersom. Voor hem is elke kat een potentieel vriendje, en hij doet er dan ook alles aan om dat te laten gebeuren. Ik ben super trots op hem, hij  haalt al zijn charmes boven, probeert geduldig te zijn en stapsgewijs te gaan, en neemt af en toe een pauze, waarschijnlijk ook om zelf even stoom af te blazen. Ik heb met hem te doen, het manneke, hij wil gewoon een vriendje, waarom snapt toch niemand dat hij helemaal geen kwaad in de zin heeft. Het is zo’n lieverd. Maar ook wel woest soms, dat heb ik vannacht twee keer gevoeld.

Het meisje heeft zich gisteren, zondag, de dag van haar aankomst hier, de ganse tijd in mijn buurt opgehouden, ze had dat nodig, dus ik heb haar ook regelmatig opgepakt. Af en toe wilde ze gewoon op mijn schouder zitten, als ik aan mijn bureau zat, lag zij daarop, of half op mij half op het bureau, in allerlei onvoorstelbare houdingen waarvan sommige mij hoegenaamd niet comfortabel leken. Ze reageerde totaal niet op wat op het computerscherm gebeurde, of op de bewegingen die ik met de muis maakte. Dat was allemaal helemaal ok. Het enige waar ze op reageert, met veel lawaai, is Sir William.

Het leek nochtans vredig te beginnen, ik liep naar boven, zij volgde, en na een tijdje kwam, heel voorzichtig, SW de trap op. Hij naderde echt voorzichtig, zij was ook wel een beetje nieuwsgierig, maar wilde toch vooral niet te snel gaan, en daar moet het ergens misgelopen zijn, in dat naderen en terugtrekken moet hij toch een onverwachte beweging hebben gemaakt, of net iets te snel  te dicht gekomen, in elk geval, terwijl ik zat te kijken, en het er zo gemoedelijk aan toe leek te gaan dat ik zelfs wat foto’s heb getrokken, barstte plots de hel los. In een halve seconde waren ze krijsend de trap afgedonderd, en hoorde ik beneden een onwaarschijnlijk spektakel. Zelf deed ik iets meer dan een halve seconde over het naar beneden lopen, en vond twee katten die totaal overstuur waren, je weet wel, haren recht, staart dubbel zo dik. Gelukkig kan ik SW heel makkelijk afleiden, en toen heb ik het grommende meisje maar opgepakt, en de rest van de dag is ze niet van mijn zijde geweken.

Hoe het ‘s nachts moest, dat was mij niet geheel duidelijk. Het simpelste was  SW buiten zetten. Enfin, in de keuken, dan kon hij binnen en buiten naar eigen goeddunken. Maar hij was zooo zielig toen ik hem in de keuken zette, hij stond zulke huilerige piepgeluidjes te maken aan de keukendeur dat ik dat echt niet over mijn hart kon krijgen.

Verder baarde het me ook zorgen dat het meisje nog niet had willen eten. Maar om 1:30 ongeveer heeft ze dan toch haar kommetje tonijn leeggegeten. Ik moest wel de ganse tijd op mijn hurken naast haar zitten, en SW op afstand houden. Maar goed, ze had toch iets binnen, ik content. En toen heb ik haar op bed gelegd, op een handdoek, naast mijn hoofdkussen. Ik ben zelf een beetje naar het midden opgeschoven, en zo hebben we de nacht doorgebracht, ze heeft de ganse tijd dichtbij gelegen, af en toe met een pootje vragend om wat meer contact of gestreel. SW was geweldig. Hij liet ons hele pozen met rust, maar kwam dan binnen met een speeltje tussen zijn pootjes, en liep gewoon rond het bed te spelen. Wist dat hij niet naast haar moest willen liggen, dat ze dat niet toeliet. Maar liet zich zien, en zei tegelijk: “kijk hoe ongevaarlijk ik ben”. Slimme jongen.

Af en toe ging hij ook op het bed liggen (wat hij tot nog toe nog nooit had gedaan) maar dan aan mijn voeten, ver genoeg van haar vandaan. Oh, het maakte haar ongerust, ze was enorm op haar qui-vive, maar als hij zich gedeisd hield, dan werd het getolereerd en konden we ook zo weer even wegdoezelen. Af en toe werd het hem natuurlijk te machtig, en moest hij toch proberen dichter te komen. Dan brak de hel weer even los, en bij die schermutselingen heb ik twee keer zijn klauwtjes gevoeld. Dat is natuurlijk de miserie, zij slaat eerst met haar pootje, hij slaat dan terug, maar hij is nu eenmaal beresterk. Gelukkig voor haar was het niet erg gericht, en hij zet er niet eens echt kracht achter, maar zelfs een klein tikje van SW kan aankomen, zeker voor zo’n klein meisje.  (En voor zo’n onbehaard mensenvel waar enkel een nachtpon over hangt).

Enfin, gezien haar strijdvaardigheid ga ik toch een naam moeten vinden die haar meer eer doet dan diegene die eerst in mijn gedachten kwam.

Die arme Sir zal nog even geduld moeten hebben voor zijn jonkvrouwe het zich verwaardigd hem aan haar zijde te dulden. Tot dan gaat het hier nog een beetje spannend zijn. Ik hoop dat ik manieren vind om haar te bereiken, om haar ervan te overtuigen dat ze hier veilig is. Want voor zover ik kan nagaan heeft ze ook nog niet geplast of zich ontlast. Ik heb nergens iets gevonden, en wat ik vanmorgen in de kattenbak beneden vond, leek mij alleen van SW te zijn. In de kattenbak die ik boven had gezet, om het wat makkelijker te maken voor haar, lag helemaal niks. En ze heeft ook nog niet gedronken, ook dat vind ik niet ok. Die tonijn was nu wel wat nat, maar da’s toch niet echt wat het moet zijn. Enfin, voorlopig zal er niks aan te doen zijn, ik heb haar al een paar keer voor haar eten gezet vandaag, en ik heb al een kommetje met water onder haar neus gehouden, maar ze vertikt het. En wees gerust, de dame, hoe klein ze ook mag wezen, ze weet wat ze wil, en je kan haar zo maar niet op andere gedachten brengen.

Tijd en boterhammen, dus....