Ze eet goed, ik doe veel water onder haar voeding, haar ogen staan helder, maar ze ziet er niet uit omdat ze echt vol klitten zit, en ze wordt zooooo boos als ik probeer daar iets aan te doen. Ik mag haar af en toe pakken, en dan legt ze haar hoofdje tegen mijn schouder en spint heel tevreden, maar vanaf ik iets wil doen (prut uit haar oogje wrijven of een klit ontwarren) wordt ze verschrikkelijk nijdig. Ze kon nooit verdragen (als piepklein kitten al niet, ze is bij mij van toen ze ocharm 6 weken was) dat ik iets deed voor haar, ik mocht haar nergens op- of af-helpen, ik mocht haar niet kammen of borstelen... Alleen in uiterste nood, maar dan riep ze mij. Of omdat ze het leuk vond, om van bepaalde hoogtes eerst op mijn rug te springen (dan moest ik dus in een rechte hoek gaan staan, zodat mijn rug horizontaal was en ze daar goed op kon landen). Maar vooraleer ze het zelf vroeg mocht ik niks doen.

Maar nu, met haar schildklieraandoening, is haar woede buitenproportioneel, wat volgens de dierenarts normaal is, mensen met schildklieraandoeningen blijken ook last van humeurigheid te hebben. Mocht ik een partner hebben, dan zou ik alsnog proberen de grootste klitten er uit te halen, maar alleen kan ik haar gewoon niet houden in haar furie.

Het gepruttel tegen SW lijkt mij ook een stuk gevoed door die schildklier-boosheid. En natuurlijk door zijn enthousiasme, hij negeert haar signalen om afstand te houden, stormt op haar af en dan gromt zij, of hij stormt op haar eten af, tja, da’s helemaal foute boel natuurlijk.

 

Ik vermoed trouwens dat zijn over-enthousiasme hem sowieso parten speelt, ik heb de zwarte buurkater, die ooit zo mooi naast hem lag, ook al naar hem zien blazen, maar SW stormde dan ook op dat beest af, zonder slechte bedoelingen, dat zag ik wel, maar die andere was toch verrast en overdonderd en blies dus. Ik hoop dat hij met de tijd zelf gaat leren een tikkeltje minder enthousiast te zijn, zodat de anderen niet te hard schrikken en hem toelaten. Hoe dan ook, over hem moeten we ons niet veel zorgen maken, als hij dan afgewezen wordt, draait hij zich om en huppelt verder, dus trauma's zal hij er niet aan overhouden.  Misschien leren de anderen mettertijd wel dat zijn enthousiasme totaal ongevaarlijk is....

Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag is SW zijn magneetje nog eens verloren. Het lijkt een katertrekjje, Jozefien heeft al 12 jaar hetzelfde magneetje (af en toe moet ik een nieuw rekkertje maken, want die verslijten op den duur) maar Maurits verloor het zijne ook af en toe.

Zaterdag was Sir William niet paraat om eten te vragen zodra ik beneden kwam. Dus ging ik, een beetje bezorgd, buiten kijken en roepen. Ondertussen ken ik de routine: ik roep enkele keren, er gebeurt niks. Na een beetje stilte roep ik nog eens, weer enkele maken. In reactie klinkt er een klaaglijk gemiauw uit de verte. Dan roep ik weer enkele keren, en dan begint dat gemiauw dichterbij te komen. Terwijl hij dichterbij komt klinkt hij zo zielig dat ik weer denk dat ik hem moet troosten, maar zodra hij dan binnen is, spurt hij vrolijk naar zijn etensbak en al wat hij dan nodig heeft is eten. Het leed is geleden en vergeten, hij is thuis en dus is alles in orde.

Echt een zonnetje.

Alleen later heel even tegenstand als ik een nieuw bandje over zijn hoofd wil trekken. Maar zodra het er zit, is het alweer in orde en nodigt hij al kopjes gevend uit tot meer gestreel.

Hij wil veel streeltjes, maar ook veel eten. Telkens ik in de keuken ben gaat hij plots halfdood van de honger. En als ik aan tafel zit, zelfs om een bloemkool te snijden, moet en zal hij bedelen, en als ik niet reageer neemt hij zelf wel een kijkje op tafel.

Hij heeft opeens ook een niet te stuiten interesse in alle, maar dan ook alle dingen die wat op een koordje, lintje, aanhangseltje lijken. Hij kan niet weerstaan. Dus als ik mijn gsm laat opladen, ligt die binnen de kortste keren op de grond omdat hij dat kabeltje moét aanvallen. Mijn keukenschort vereist een speciale manier van ophangen, met de lintjes in de zak, anders gaan die lintjes eraan. Was ophangen vereist creativiteit: geknoei met wasknijpers om lintjesachtige dingen te camoufleren, anders hangen ze geen 10 minuten aan het rek. Als ik eten voor hem neerzet, twijfelt hij tussen dat eten en mijn haar, dat toch ook aanzet tot enig lintjes-geattaqueer. Aan de computer blokkeert mijn muis soms, omdat ze in haar staart wordt gebeten door jongeheer SW. Enfin, je verzint het zo gek niet. Lintjes zijn echt on-weer-staan-baar.

Er wordt nog steeds gegrommeld, maar de frequentie neemt af. Jozefien heeft zich bij zijn komst neergelegd, maar is niet overenthousiast. Wel een pluspunt is dat ze zijn eten kan pikken. En als ik dat wil verhinderen of stoppen, wordt er ook naar mij gegromd.

Maar het meiske heeft probleempjes. De groene klei bleek onvoldoende, ze had weer spuitende spetterdiarree. Ze geeft geen enkel teken van pijn, terwijl ik mij soms afvraag of dergelijke diarree geen krampen oplevert, maar ze schijnt er zeer weinig last van te hebben. Maar het is niet goed natuurlijk, dus ik meng nu al 2 dagen een koffielepel veenextract (pekzwarte smurrie) met de groene klei en wat katteneten in patévorm tot een onsmakelijk uitziende brei, waar dan een portie lekker vies Aldi eten overheen gaat, die met veel smaak wordt opgegeten, gevolgd door de volgende portie Aldibrokjes in saus, en de volgende, en stilaan verdwijnt die voze smurrie mét de vele porties eten in Fien. En het schijnt te werken, ik hoor het diarreegeluid niet langer, en ruik ook niet meer voortdurend kaka als de dame in de buurt is. Hopelijk kunnen we het zo weer even onder controle houden, want ze is levendig, loopt met haar fiere pluimstaart in de lucht en ziet er, hoe mager ze ook is en hoe vol knopen haar pels ook zit, absoluut niet zielig uit. Ze kijkt helder uit haar oogjes, en als ze kan, zoals afgelopen nacht, slaapt ze bij mij, spinnend en wel. Maar dat blijft een risico dat ik maar af en toe neem. Vannacht is het redelijk goed gelopen, d.w.z. dat ze niet in mijn bed heeft geplast, maar wel weer op de grond naast het bed. En ik slaap dan zelf ietwat onrustig, omdat ik wéét dat de kans erin zit dat ze het weer doet. Dus helaas, helaas, kan ik het niet elke nacht toelaten, hoe erg ik er ook van geniet als ze spinnend naast mij ligt.

Ik heb het raadsel ook nog steeds niet ontrafeld, het heeft niet met gebrek aan blaascontrole te maken, dan zou ze het ook elders doen, in de gang, op de trap, in de keuken....Ze doet het enkel en alleen op mijn slaapkamer.

SW vond het ook leuk afgelopen nacht, terug de slaapkamer in en uit kunnen, hoe leuk. Hij houdt van nabijheid, is overdag ook bijna altijd in de ruimte waar ik ben, en komt regelmatig luid klagend om streeltjes vragen. Het nadeel is dat hij redelijk luidruchtig is, hij loopt en springt gelijk een kudde olifanten. Ik sta er vaak van versteld hoe zulk klein katje zoveel lawaai kan maken. Dame Jozefien was altijd al een experte in geluidloosheid. Ze kan ongeweten verschijnen en verdwijnen. Zoniet onze jonker. Jawel, hij kàn dat, want soms verrast hij me. Maar meestentijds davert het huis onder zijn enthousiaste pootjes.

 

Dit gezegd zijnde zal ik mijn uitgehongerd duo nog eens iets lekkers gaangeven zie.