Het is een raad die ik al aan anderen gaf, en die ik ook al heb gehoord van hondenexperten, maar volgens mij geldt het net zo goed voor katten: wees de alfa van je groep.

Het is wreed om een huisdier het gevoel te geven dat het de alfa is, omdat een alfadier de groep moet kunnen voeden en beschermen, en dat kan niet in een huisdiersituatie, dus dat worden dan zeer ongelukkige gefrustreerde beesten.

Dus ik ging in de fout, ik wilde Jozefien volgen, ik wilde niet te veel interveniëren en forceren, terwijl ik dat als alfa wel een beetje moet doen.

 

Gisterenavond heb ik Jozefien opgepakt en naar de woonkamer gedragen, naar de zetel, waar Sir William in eerste reactie boos tegen mij blies, tot ik teken deed om naar mijn andere arm te kijken. Hij zag Jozefien en binnen de nanoseconde veranderde zijn gezichtje, en begon hij lieve kleine verlangende en enthousiaste piepjes te maken. Zij was boos, wurmde zich los en begon aan een poging (20 minuten gebonk) om de deur naar te gang te openen. Daarna ging ze liggen mokken onder de piano. Sir William kwam van achter zijn zetel, schoof zo ongeveer plat op zijn buik naar haar toe, zielig piepend, en kreeg van haar gegrom. Maar hij gaf niet op. Hij ging zich zitten wassen, een meter van haar, en ging dan weer naar haar toe. Klom op de kattetoren, zat daar even, en ging weer naar haar toe. Ging eens kijken aan zijn bakje water en brokjes, en ging naar haar toe. Kwam met mij spelen met de stok met pluimpjes, en ging weer naar haar toe.

 

Zij heeft nog tweemaal zeer ostentatief, behoorlijk lang en luid, gepoogd de deur naar de gang (die ik had gebarricadeerd met de pianokruk, want anders lukt het haar ook nog) te openen.

Op de lange duur gaf ze het op en is ze op de zetel gaan liggen, bij momenten sliep ze of lag ze zeer nonchalant te soezen, de tussenpozen waarmee hij haar benaderde werden steeds langer. Haar reactie bleef hetzelfde. Maar hij is dus totaal niet onder de indruk he. Het kleine dappere ding. En door haar aanwezigheid was hij ook veel minder bang van mij. Hij kwam zelfs naar me toe als ik rechtop zat en een beetje bewoog. Ik heb twee keer geprobeerd Jozefien met een snoepje naar me toe te lokken, en twee keer kwam hij van de andere kant van de living aangestormd en pakte het aan, terwijl zij hooghartig toekeek vanop haar zetel.

Rechtstaan mag ik niet, dan stormt hij linea recta naar zijn schuilplaats achter de zetel.

 

Sir William had echt de avond van zijn leven, ook al deed Dame Jozefien super hooghartig en gromde ze telkens hij haar te dicht naderde. Er was een andere poes, hij leeft daar echt van op. Hij heeft echt poezegezelschap nodig, dus dat komt wel goed want hij geeft niet op en is niet onder de indruk.

 

Dus dat gaan we vanavond opnieuw doen.

 

Verder maakte Jozefien mij wakker ergens in de ochtendschemer en ik stond recht om haar buiten te laten. Zij sprong op mijn hoofdkussen en nam een plashouding aan. Ik pakte haar op en zette haar op de grond (onder protest uiteraard) en ze liep met mij de kamer uit, ik heb het raam van het bureau opengedaan en haar er bijna doorgeduwd. Ik ben gaan checken: ik was er op tijd bij geweest: geen druppel op mijn hoofdkussen, en ook niet op de grond. Het is dus niet zo dat ze het niet kan controleren, en ze wilde het gewoon voor mijn ogen doen, dus ze is het blijkbaar normaal gaan vinden. Nu is het dus aan mij om haar duidelijk te maken dat ik dat niet wil. Ze wilde net de slaapkamer in, en ik heb haar teruggeroepen, en toen ze de gang in liep de deur achter haar dicht gedaan. Ze is nu aan het smeken, maar ik vertrouw het niet, overdag komt ze mijn slaapkamer niet in, enkel als ik zelf in bed lig, want zolang ik erin lig doet ze het niet, pas vanaf ik rechtsta, en dan moet ik dus zeer alert zijn.

 

Toen ik vandaag beneden kwam stond ze aan de keukendeur te trappelen en zenuwachtig te miauwen: eten eten! Ik stelde vast dat de laatste portie die ze gisterenavond zeer laat had gekregen, er onaangeraakt stond. Er was niks mis mee, het was niet eens uitgedroogd want de saus was wat gelatineachtig, maar ik heb er voor alle zekerheid nog een beetje water bijgedaan. En iets vers voor SW in een schoteltje gedaan (zij dacht even dat het voor haar was, niet dus).

Toen ik terug in de keuken kwam na SW’s ritueel (eerst knuffelen, dan eten, en tijdens het eten mag er ook nog een beetje gestreeld worden) stond ze nog naast haar schoteltje, en keek me aan met zo’n blik van “geef me iets anders”.

 

Ik heb haar genegeerd en ben buiten het dekbed en kussen en wat daar verder nog te drogen lag en hing gaan checken. Het dekbed (dat in de wasserij in de droogkast had gezeten maar toch nog wat klam was gisteren) was droog, en toen ik het had opgevouwen en er terug de keuken mee inliep, was ze aan het eten. Datzelfde eten dat ze dus niet moest.

 

En toen ik met dat dekbed op weg was naar boven om het voorlopig veilig op te bergen in een plastic hoes, kwam het ineens bij me op: alfa.

 

Het universum deelt mij mee dat ik ook schattige viervoeters niet over mijn grenzen mag laten gaan.

Terwijl ik vannacht wakker lag (omdat ik om de haverklap wilde voelen of mijn bed nog wel droog was, omdat ik lag te piekeren over wat ze me toch wil vertellen, omdat SW aan het jammeren en smeken was), kwamen volgende praktische ingrepen aangezweefd.

 

 

1. De kattebak boven is daar gezet voor Jozefien, omdat ze voorlopig niet naar buiten kan vanwege deuren toe voor Sir William. Maar ze gebruikt hem niet, hij daarentegen gebruikt hem wél, en ik heb het idee dat dat haar nog meer aanzet om wel op de slaapkamer maar niet in de kattebak haar gevoeg te doen.

Dus ik heb die kattebak naar de woonkamer verhuisd voor SW, ik heb zelfs de overkapping er op gezet, omdat SW, hoe model hij ook zijn kattebak gebruikt, zodanig enthousiast zijn ding onder graaft dat het grit echt tot 3m verder spat.  Dat zijn dan 2 vliegen in 1 klap (als het werkt):

-Slaapkamer is geen regio voor ontlasting in welke vorm dan ook

-grit keren iets makkelijker

 

2. Toegang tot bureau/slaapkamer blijft, alvast overdag, afgesloten. Eventueel mag ze nog met mij gaan slapen, omdat ze het blijkbaar niet doet als ik in bed lig. Toch niet in mijn bed. Ik weet niet of dat haar iets leert, maar ik moet mezelf ook een beetje in acht nemen, ik ben echt over mijn moeheidsgrenzen aan het raken, en da’s niet echt ok.

 

3. Ik ga terug proberen Jozefien en Sir William met elkaar te confronteren. Toegang tot bureau/slaapkamer afsluiten helpt al, dan kan ze zich daar niet hele dagen voor hem verschuilen. Maar ik ga proberen ze samen in de living te laten, met of zonder mij erbij, ik zal nog zien wat het moment mij influistert. Hoe sneller we hierdoor geraken, hoe beter voor ons alledrie.

 

Dat is alles wat ik kan bedenken. Lijkt dat ok? Iemand nog een briljante inval?

Ik schrok wel even toen ze mij vanuit de dierenkliniek belden om iets na enen, terwijl mij was gezegd dat ik hen pas na drieën mocht contacteren. Maar het was goed nieuws: Jozefien mocht naar huis. Ze reageerde zo goed op het infuus en de antibiotica, dat ze niet verder gingen onderzoeken waar de infectie zat. Ze heeft dus extra vocht en voeding gekregen per infuus, maar heeft zich ook op eten gestort daar, en je ziet dat echt bij haar, 24 uur wel of niet eten maakt een zichtbaar verschil.

De zweer op haar tong is er nog, dus daaraan ligt het niet dat ze wel of niet eet, het was zowat een algemene malaise, ze was uitgedroogd, ze had een infectie, en ze heeft anemie. Nog geen super ernstige bloedarmoede, maar toch genoeg om in de gaten te houden.

Dus moeten we volgende week terug, om weer bloed te laten nemen, om dan haar schildklierwaarden te testen, en de ontsteking en de anemie op te volgen.

Ik heb een extra voedingssupplement meegekregen, iets vloeibaars, dat helpt bij het aansterken na ziektes, en misschien mag ze dat wel blijvend hebben.  Om te beginnen kocht ik een kleine dosis, want ik zit nog met massa’s dingen in huis die ze niet lust en dus niet wil eten, maar dit viel mee, ik heb haar er al een dosis van gegeven en ze heeft dat heel gretig op gelikt. En ze heeft ook al een portie natvoer gegeten. Het is weer Jozefien zoals ik haar ken.

 

Kwààd dat ze was bij de dierenarts, dat ging te traag, ah ja, ik kreeg uitleg en ik moest een volgende afspraak vastleggen, en betalen, waarom nam ik haar nu niet gewoon mee naar huis, ze begon steeds luider te roepen, en ik vond dat eigenlijk wel heel ok, zoveel fut had ze gisteren niet toen ik haar bracht. Dan is ze in de wachtruimte, waar de betaalautomaat staat, met transportbak en al van de stoelen gedonderd, transportbak open, Fien on the run. En die bancontact maar piepen omdat ik mijn code niet indrukte. Hihi, Jozefien te pakken krijgen was echt wel mijn eerste zorg. Gelukkig was er niemand in de wachtzaal behalve de dierenarts en ik, en waren alle deuren dicht. Het ging nog vrij vlot, en ze ging ook nog redelijk gewillig terug die bak in.

 

Ik ga tegen volgende week toch nog een tweede snelbinder halen, stel dat ze ooit van mijn fiets dondert, ik moet er niet aan denken.

 

En dan Sir William.

Vanmorgen tussen 7 en 8 denk ik, was die zo aan ‘t klagen, roepen, smeken. Maar luid. En aanhoudend. Dus ik dacht dat hij gezelschap wilde en ging hem strelen, maar ik hij blies naar me. Toen heb ik hem eten gegeven (dat wilde hij wel) maar van veel gestreel moest hij niet hebben. Rond de middag nog eens een concert, maar ook weer luid en aanhoudend, en toen was hij echt boos toen hij me zag. Een vette blaas, met open bek, zo’n gemene. En een klop met zijn poot op mijn hand, en daarbovenop ging hij ook nog eens venijnig in mijn hand bijten.

 

Toen begon ik het een beetje te begrijpen: hij was boos op mij omdat Jozefien weg was. Ook al liggen ze nog niet naast elkaar of spelen ze nog niet samen, toch is er een vorm van contact, en nu heb ik haar toch wel buitengesmeten. Dus na het telefoontje ben ik hem beginnen zeggen dat Jozefien vandaag terug thuis kwam, en tot mijn grote verbazing: het eerste wat zij deed toen ze uit haar transportbak stapte in de living: ze liep onmiddellijk naar de zetel, dan heel behoedzaam opzij van de zetel en ze ging erachter kijken. Geen geluid, niks, maar het was duidelijk een begroeting, en nu mag ik SW weer strelen, hij gaat zelfs weer kronkelend op de grond, en spint luid.

Terwijl zij direct daarna richting keuken is gelopen, ik haar eten en supplement heb gegeven, en met haar wat buiten op het terras heb gezeten. Ik met mijn voeten op een tweede stoel, zij naast mijn voeten op die stoel. Heerlijk.

 

Dus het maakt hem niet uit waar in huis of tuin ze is, als ze er maar is.

 

Ik ben zooooooo blij dat ik gisteren met haar gegaan ben, het was erg om haar te moeten achterlaten, en de aanvankelijke prognose zag er helemaal niet rooskleurig uit, maar het is goed afgelopen, en ze zag er vandaag, toen ik haar ging ophalen om 15u, zo veel beter uit dat het nauwelijks te geloven was dat het zelfs geen volle 24 uur is geweest.

 

En na de controle van volgende week zien we wel weer verder. 

Ik maakte me dus terecht grote zorgen om Jozefien. Haar nierprobleem is blijkbaar groter geworden, ze was zelfs al een beetje uitgedroogd en moet nu voor minstens 24u aan een infuus. Ondertussen gaan ze haar bloed bekijken, en rond 19u hoor ik daar meer over.

 

Gelieve mij dus zeker niet te bellen voor 19:30u.

 

Doordat er dus teveel afvalstoffen niet worden afgevoerd via de nieren, krijgt ze zweertjes, o.a. op haar tong, en van daar dat ze dus niet veel at, dat deed blijkbaar pijn. Ze kan wél slikken, dat is geen probleem, en er is ook geen verstikkingsgevaar. Ik hoop haar morgennamiddag terug naar huis te kunnen halen.

 

Het is de eerste keer in bijna 12 jaar dat ik thuis ben, en Jozefien niet.

 

En Sir William heeft zich al de ganse dag niet laten zien. Hij is er hoor. Waar ik ook eten zet, hij vindt het, slaagt er in dat ongezien op te eten, en weer te verdwijnen. Misschien is het pure discretie van zijnentwege, dat hij mij wat tijd met Jozefien gunde.

 

Op de terugweg van de dierenarts stopte ik bij de Aldi, ik had boter nodig.

Ik kwam buiten met boter. En zakjes oplospoeder cappuccino. En 2 soorten chocolade. En koekjes met chocolade. En de Aldi-versie van chocotofs. Ik heb op de valreep nog een fruitvlaai terug gezet, omdat ik dat er echt over vond. Raar, ik sla die rayon meestal over, ik heb nooit iets in huis (soms gênant als er bezoek komt, ik heb niet eens een koekje om aan te bieden), maar nu moest ik die dingen meenemen, alsof Jozefien daar beter van gaat worden. Maar goed, een mens doet soms rare dingen, en ik ben maar niet te erg tegen mijn zoete neiging ingegaan, het kopen alleen al bood raar maar waar een zekere troost.

Ik heb mijn taak jullie op de hoogte te houden een beetje verwaarloosd de laatste dagen, maar SW doet het heel goed, hij blijft ‘s avonds en soms zelfs al eens overdag, de living onveilig maken met zijn enthousiast gespeel. Ik mag in de zetel liggen, dat weerhoudt hem niet om woest te keer te gaan op de kattetoren. En hij observeert mij, met grote ogen. Wel in de meest hilarische nonchalante houdingen. En hij komt, dicht bij mij en zelfs op mij, om een stukje kip uit mijn hand aan te nemen, of om op de pluimjes van de stok te jagen. Ik probeer al eens met mijn voeten te bewegen en met mijn armen te zwaaien, en dat kan al, hij houdt het wel allemaal heel nauwlettend in de gaten, maar hij loop er niet meer van weg. Tenzij ik rechtsta, dan gaat hij zich veiligheidshalve toch nog verstoppen. Het is geweldig om hem uit mijn ooghoeken dichterbij te zien sluipen als ik tv kijk. Hij begint op enkele meters en eindigt vlak naast de zetel. Maar dan moet ik niet te bruusk bewegen dus, want dan gaat hij toch maar terug een beetje achteruit.

 

Ik maak mij echter hele grote zorgen over Jozefien, en ik begin mij af te vragen of haar vraag naar gezelschap niet voor mij was bedoeld. Ik ga proberen haar morgen naar de dierenarts te krijgen (Jozefien en transportmanden, tricky business), en ik hoop uit de grond van mijn hart dat de dingen die ik vermoed ver naast de kwestie zijn.

Hier zie,

 

Sir William woont 1 week in Borgerhout.

Ik vroeg mij gisterenavond af wat hij toch allemaal aan het doen was, ik hoorde geluiden van beneden die ik niet kon thuisbrengen. Het fijne zal ik er wel nooit van weten, maar ik weet wel dat hij twee muizen ontstaart heeft. Aan het kattekasteel hangen 2 witte pluchen muizen aan rekkertjes, en die hebben daar 4 jaar voor Piet Snot gehangen. En nu worden die dus wild aangevallen, en wel zodanig dat ze op 1 nacht beiden staartloos zijn geworden. Ik moest eerst wel effe denken, toen ik iets lang wits zag liggen. Ik vroeg mij af wat het was en waar het vandaan kwam. Tegen de tijd dat ik de tweede vond wist ik al waar ie vandaan kwam. Ik hoop dat staartloze muizen aan een elastiekje nog altijd fijn zijn om mee te spelen.

 

Verder heeft Sir William, zoals dat een edelman betaamt, het af en toe serieus in zijn bol. Als ik het bakje met natvoer niet exact op de juiste plaats zet, word ik geïrriteerd terecht gewezen. Ik zei eerder al dat hij een geweldig arsenaal aan geluidjes heeft, en die kunnen dan ook nog eens gecombineerd worden. Hij is echt niet te doen.

 

Overdag is het rustig, dat is een gegeven, ik ben benieuwd wat de avond gaat brengen. Enne, zijn kattebak beneden, die wordt niet meer gebruikt.

 

Ondertussen maak ik me een beetje zorgen om Jozefien, die al een paar dagen niet goed eet.Wat voor een doorsnee poes niet direct een ramp is, maar het meisje is al zo mager door haar hyperactieve schildklier. Zowel gisteren als vandaag heb ik haar medicatie er niet kunnen inkrijgen, en eigenlijk ook bijna geen eten, massa's verschillenden dingen opengedaan, ze gedraagt zich alsof ze honger heeft, is heel enthousiast als ik het eten in een schoteltje doe, maar ruikt er dan aan, proeft eventueel eventjes en laat het dan staan. Zeer on-Jozefiens. Nochtans volg ik haar volledig in haar keuzes van waar te zijn, afgezonderd of niet, en ze beseft echt wel hoe het werkt, het slimme meisje. Misschien is het meest verontrustende nog dat, toen ze niet kwam om te eten toen ik haar riep, ik haar ben gaan halen boven, ze lag op bed, liet zicht oppakken en naar beneden dragen zonder te pogen te ontsnappen, terwijl ze toch echt geen pakkepoes is.

 

Maar goed, daar is momenteel niks aan te doen. Afwachten en hopen dat het betert.

 

De andere sjarel wordt elke dag een beetje minder verlegen, en ik heb ondervonden dat hij wreed scherpe nageltjes heeft.

Hij kwam ook nu weer achter de zetel vandaan terwijl ik lag TV te kijken, en ik heb hem, met behulp van die pluimpjes aan een stok waar hij zo wild van is, tot op mijn benen kunnen lokken. telkens hij besefte dat hij op mij stond sprong hij er wel dadelijk terug af, maar goed, hij wordt duidelijk dapperder met de dag.

 

En dan weer zien wat de nacht brengt. En dadelijk Fientje gaan zoeken, want ze laat zich al effe niet zien.