Scene: ik zit buiten op het terras met Elvira, de tweede keer dat ze buiten mag, nog enkel onder mijn toezicht. Ze zit naast mijn stoel op de tegels, hij ligt nog binnen, in de veranda, op zijn rug te kroelen en om haar aandacht te vragen. Op een bepaald moment strekt hij al rollend op zijn rug zijn voorpoten ietsje te ver uit naar het inzicht van La Donna, en lap, daar geeft ze hem een tik. Hij weet niet wat hem overkomt en loopt beteuterd weg. 

Het gaat niet altijd zo, soms voelt ze zich echt bedreigd en zie ik haar ineenkrimpen en achteruit krabbelen, terwijl hij niet eens een dreigende houding aanneemt. Wat niet wil zeggen dat hij voor haar niet bedreigend kan overkomen. 

De laatste dagen zie ik een beetje evolutie bij Elviertje. Niet in haar houding t.o.v. Sir William, maar wel in haar totale gedrag. Ze komt af nu, als ze me hoort. Dat kan zijn als ik opsta en zij al naar beneden gelopen was, dan komt ze terug naar boven. Als ik thuiskom toont ze blijdschap om me te zien, dan worden mijn benen aangevallen en krijg ik beetjes en likjes waar ze maar aankan. Ze begint zich blijkbaar toch een beetje thuis te voelen, is nieuwsgieriger, gaat op onderzoek, ligt al eens op een van de bovenste niveautjes van het kattenkasteel. Vandaag mocht ze nog een keer buiten, de vierde keer denk ik, en ze heeft het lage muurtje ontdekt, waar ze zich knus op installeerde. Helaas ging ze op een bepaald moment ook al op onderzoek op de hoge muur (slecht voor mijn hart) maar gelukkig kwam ze vrij snel terug. Ze viel ook de blaadjes aan die bewogen door de wind, enfin, ze deed normale kittendingen. Toen ze zich op dat lage muurtje had geïnstalleerd lag Sir William vlak onder haar in het gras, zo plat als maar kon, zielige prr-tje en mieuwtjes makend, maar het mocht alweer niet baten. Helaas had ik mijn camera niet beneden, en kon ik SW niet mee op de foto zetten. Haar heb ik vanuit het bureauraam nog net te stekken gekregen. Dat is dan weer de keerzijde: met Elvira kan ik mij dingen permitteren die eigenlijk niet kunnen met katten. Voor u verder leest: don't try this at home!! Je kan haar eventjes alleen laten in de tuin, ze gaat er niet vandoor. In tegendeel, anderhalve minuut na de foto stond ze naast me in het bureau. Ze loopt vanaf dag 1 hier rond, terwijl alle deuren open waren 's nachts, ze zou dus in theorie door de luikjes naar buiten gekund hebben, maar ze bleef die eerste dagen gewoon liggen waar je haar neerlegde, dus ik legde haar op een handdoek naast mijn hoofdkussen, en daar lag ze 's morgens nog. Pas na enkele nachten ging ze 's nachts al eens naar de kattebak, en knabbelde ze bij terugkeer een brokje. Verder ging ze niet. Ook nu nog volstaat het de buitendeur toe te houden om haar te beletten de tuin in te gaan. Ze schijnt de kattenluikjes gewoon niet op te merken. Zelfs als ze ontsnapt -grr, wat haat ik dat!-  blijft ze rustig. Sir William woont vijf maanden hier, en hij is nog nooit langs de voordeur buiten geglipt. Ah neen, ik ben super alert in de gang, kijk vijf keer rond vooraleer ik de deur openmaak. Edoch: Donna Elvira heeft het in minder dan drie weken al twee keer gelapt. Twee keer, dat leest u goed. De eerste keer was vorige week zondag, 27 juli. Ik was eventjes naar de poezen komen kijken tussen twee vrijwilligersshiften op het plein door. En ik moest dringend terug. Typisch is dat, zoiets gebeurt wanneer je gehaast bent. Ik kijk in de gang, ik zie niemand. Ik open de deur, en zie iets grijs gestreept voor mij wegflitsen. Waar ze zo snel vandaan kwam, ik zou het niet kunnen zeggen. Ik panikeerde, zij niet. Ze schoot onder de geparkeerde auto voor mijn deur, en ik zag mij weer uren plat op mijn buik op straat liggen (herinnering aan Maurits, lang geleden) of bij mensen gaan bellen om in hun kelder te mogen (Jozefien heeft dat een aantal keer gelapt, ze schrok van een passerende auto en dook het eerste het beste keldergat in waar ze dan niet meer uit raakte). Ik heb geleerd langs de straatkant te gaan, zodat, als de ontsnapte kat van je wegloopt, ze in elk geval naar de veilige stoep loopt en niet naar de gevaarlijke straat. Maar zelfs plat op mijn buik zag ik geen Elvira. Ik ging dan maar voorzichtigjes terug naar het voetpad, en daar zat de dame, voor het enorme wiel (het was een hoge auto) waardoor ik haar vanaf de straatkant inderdaad niet kon zien. Ze keek naar mij, alsof ze zich afvroeg wat voor idiote dingen ik allemaal aan het doen was, liet zich zonder meer benaderen en oppakken, en ik kon haar gewoon terug binnenzetten. Ik heb nog nooit een kat geweten die zo kalm blijft op straat. De meeste katten gaan dan in een zeer alerte overlevingsmodus, schrikken van voorbijrijdende brommers en auto's, stoppen zich weg, laten zich soms uren niet vermurwen om midden onder die auto uit te komen. Zoniet Elvira. Maandagavond lapte ze het opnieuw. Ik liet iemand uit, en voor mijn bezoeker één stap buiten had kunnen zetten zat ze al naast de boom op het voetpad. Ik vermoed dat het daar zeer interessant rook, want ze snuffelde dat het een lust was.  En weer liep ze niet weg (ik ben wel met een omtrekkende beweging en heel traag en voorzichtig genaderd, weer vanaf de straatkant, zodat ze, mocht ze willen weglopen, richting huizen zou gaan). Ze gedroeg zich niet anders dan wanneer ik haar binnen zou oppakken, en liet zich gewillig weer binnenzetten. We kunnen dus concluderen dat Donna Elvira weer een zeer apart geval is, dat ze ondertussen mijn hart gestolen heeft ondanks haar uitvallen naar Sir William, en dat ik dus hoop en bid dat ze haar angst kan overwinnen, en het vriendje worden waar Sir William al zo lang op wacht.   Sir William vindt het waarschijnlijk allemaal minder erg dan ik. Hij gaat zijn gang, gaat vaak op stap, verliest zijn halsbandje, en staat dan letterlijk verzopen kat te wezen voor het bureauraam. Dat was een goede week geleden, hij was zo nat dat ik hem zelfs -zeer tegen zijn zin- heb afgedroogd, voor zover dat lukte. Wie weet hoe lang hij in de gietende regen aan dat luikje aan 't prutsen is geweest. Vanmorgen tegen zessen stond hij weer luidkeels te miauwen voor het bureauraam Hij heeft het helemaal door nu: als dat stomme luikje beneden niet open wil, ga dan je keel openzetten aan dat raam, daar wordt ze wel wakker van, en dan ben je ook knusjes binnen. Ik denk dat ik dat nog een aantal keer ga mogen doen, slaapdronken uit mijn bed klauteren en met een half oog open aan dat raam proberen te geraken om de Sir-die-zijn-halsbandje-verloor binnen te laten. Ik moet ook dringend op zoek naar leuke elastiek, om nieuwe bandjes te maken.