Sir William heeft eergisteren alweer zijn tweede anti vlooienpipetje van mij gekregen, dus hij woont nu echt al lang bij ons. Ik ben de tel een beetje kwijt. Maar hij is echt thuis, en dapper, en zelfs een beetje brutaal soms. Dat heeft dan vooral met Fientjes eten te maken. Hij is zelfs niet meer heel erg verschrikkelijk onder de indruk als ik neen zeg. Een beetje nog wel, ik ben dan ook zeker 20 keer groter dan hij. Maar hij praat terug, hij stribbelt tegen, en als hij echt vindt dat ik te ver ga krijg ik een tik. Eigenlijk is het pedagogisch niet verantwoord, maar ik moet daar verschrikkelijk om lachen, zo’n klein prutske, dat zo’n veel groter beest op 2 benen een tik geeft, je moet toch maar lef hebben he. Ik probeer dus heel erg niet te tonen dat ik moet lachen en heel streng te zeggen dat hij dat niet mag doen.

Sinds enkele dagen komt hij smeken als ik aan tafel zit, op zijn achterpootjes, met zijn voorpootjes op mijn dij. Ik vind het zalig, en streel hem dan, dus dat wordt een gewoonte die niet meer af te leren valt.

Maar af en toe moet ik toch de alfa rol opnemen, en dat eindigt er vaak mee dat de deur tussen hen dicht gaat bij het eten. Want het is eindeloos, hij wil haar eten, maar daar zit klei onder, en hij heeft geen diarree, of daar zit medicatie onder voor nieren en schildklier, en die is zelfs giftig voor hem. En zij wil zijn eten, wat op zich niet erg zou zijn, maar dan kan hij niet eten want hij mag het hare niet hebben. Het straffe is: Jozefien gromt altijd, als hij dichtbij haar etensbak komt, en op dat moment steun ik haar, dan vind ik dat ze gelijk heeft, maar net zo goed als ze zijn eten poogt te stelen en hij komt dichtbij (bij zijn eigen etensbakje op zijn plek) dan gromt ze ook. Dat vind ik er dan weer over, en dan kom ik tussen, en dan gromt ze naar mij.

Ik hoop maar dat grommen goed is om haar schildklier te masseren.

 

Verder is Sir William een voorbeeld voor ons allen: hij bekijkt de wereld onbevangen, is niet bang om te tonen wat hij wil (aandacht van Jozefien, of van mij, of eten....) maar als hij dat op dat moment niet kan krijgen, loopt hij net zo vrolijk gezind een vliegje achterna, of bedenkt hij dat hij zich dringend nog eens moet wassen. Hij heeft nooit troost nodig, hij wordt niet triest als hij niet krijgt wat hij vraagt, hij doet dan gewoon andere leuke dingen.

Als ik in de keuken ben terwijl Jozefien haar eten met medicatie krijgt, en het erop is uitgedraaid dat ik de deur heb moeten dichtdoen, hoor ik hem woest spelen met de muis (die enkel nog zwart plastic is, ze is ondertussen niet alleen haar staart, maar haar volledige pels kwijt). En als ik dan naderhand de living binnenkom, rolt hij zich spinnend op zijn zij (en denk ik, pas op, dadelijk val je van je toren) om te zien of er nog een knuffelsessie afkan. Als ik dan bijvoorbeeld mijn handen vol heb met opgevouwen wasgoed dat naar boven moet, loopt hij vrolijk fluitend naar buiten, en als ik dan boven uit het raam kijk zie ik hem op het gras de gekste capriolen uithalen.

 

Om maar te zeggen: hij is opgewekt, nieuwsgierig, dapper, komt voor zichzelf op, is enthousiast, een beetje nuffig (als het regent gebruikt hij de kattebak, anders kan het buiten, zulke dingen). En hij geeft nooit de hoop op. Nog steeds probeert hij Jozefien ervan te overtuigen dat ze vriendjes zijn. Als zij in haar doos ligt, ligt hij aan de buitenkant de doos kopjes te geven, luid spinnend, terwijl zij -alweer- grommelt. Maar als ik dan denk, ocharm, nu moet ik hem toch effe gaan troosten, gaat hij alweer vrolijk (en woest) achter een bromvlieg aan.

 

En........

 

 

Tadadadaaaaaaaaaaa

 

 

 

Dit had ik echt nooit verwacht, zeker niet binnen het half jaar: ik mag hem oppakken. Hij spartelt niet meer tegen, wurmt zich niet los, maar nestelt zich spinnend op mijn arm. Toch zo’n 30 seconden. Ah ja, er is nog een hele wereld te ontdekken!

 

Terwijl Madame Pompadour mij vanmorgen kwam wekken met een plas tegen mijn nachtkastje. Zucht.

Het is al niet in bed he, dat vind ik een vooruitgang, maar ik volg het toch niet helemaal, heb me vandaag suf gepiekerd over wat dat nu nog betekent, maar kom er niet op.

Wel zie ik dat de klei haar goed doet, niet dat het worstjes zijn (dat was helaas maar 1 keer) maar de geur van haar ontlasting is beter, haar lichaamsgeur is beter, de ontlasting is iets minder vochtig. Zelfs de geur van haar urine is minder scherp. En ze heeft al, euh, lang, heel lang, twee weken? niet overgegeven, wat een mirakel is. Een dag zonder overgeven was al reden tot feest. En ze eet. Enfin nee, ze vreet. Tien porties denk ik, op een dag. Vettig Aldi eten. Hoe vettiger hoe prettiger. Alle goeie dingen laat ze staan, Almo nature, Grau, tonijn, ....ni hebben. Enkel dat katteneten van den Aldi met die vettige saus, dat wil ze. Dus dat geef ik haar dan ook, ze is vel over been, geen grammetje vet meer aan heel dat lijfke, ik durf amper nog aan haar pels komen, laatst kwam er een hele pluk af, en ik zag een stuk naakte huid, die echt aan haar beenderen plakte, niks maar ook niks zit daar nog aan, ‘t is onwaarschijnlijk dat ze toch nog zoveel energie heeft om te grommen en zo. Haar oogjes staan helder, ze eet, ze geeft niet over, dus daar moeten we het even mee doen zeker, en hopen dat ze door niet over te geven misschien toch terug een beetje gewicht wint.

 

Ik wens zo dat ze SW toch nog gaat toelaten, hij is zo voorzichtig met haar, blijft echt wel buiten haar doos, maar zou zo graag gewoon naast haar liggen. Ik voel dat er bij haar angst achter zit, en weet niet hoe ik haar krachtiger kan maken op dat vlak.

 

Maar al bij al zijn wij hier zeer tevreden. Hoewel ik op het punt sta een poezenpamper uit te vinden.