Ik denk het voortdurend, 20 keer op een dag: had ik mijn fototoestel nu maar bij de hand. Sir William is echt geweldig, hij is totaal niet meer bang, nieuwsgierig zoals elke poes, maar toch nog een beetje kitten-achtig, ook al is hij nu al 13 maanden. Hij is flink gegroeid, toen ik hem daarstraks in tegenlicht zag merkte ik het opeens. Hij wordt echt een grote jongen. Maar speels en nieuwsgierig en altijd in om te spelen. En zo hebben we nu de kattentunnel ontdekt. Ik heb het voorbereid, meer dan een week. Het is namelijk zo dat Jozefien veel moet eten, maar echt gigantisch onvoorstelbaar schrikbarend veel. En dat zij enkel natvoer eet, en liefst boecht van den Aldi. Maar ik wil SW niet zoveel natvoer geven, en verzin daartoe allerlei trucjes. Om te beginnen krijgt hij maar een schepje van haar gehele portie, als hij natvoer krijgt. Ik kan het niet maken om hem niks te geven, dan moet ik hele dagen de deur dichthouden, en dan is het samenleven ook niet meer gezellig. Dus als hij in de buurt is en hij merkt dat Fien eten krijgt, dan krijgt hij iets. En dat iets dat kan dus, zoals gezegd, een klein schepje van haar portie zijn, of een kattensnoepje, of, nu hij gewend is aan droge brokjes, gewoon gezonde brokjes uit een klein zakje (verpakkingen van 100g of 400g). En die geef ik hem ondertussen op “speciale plaatsen”. Als ik hem dan toch moet afleiden (wat echt heel makkelijk is, hij volgt mij gelijk een schoothondje, en is blij met al wat hij krijgt) kan ik die afleiding net zo goed gebruiken om hem nieuwe dingen te laten verkennen. Dus ik leg die brokjes in de transportbak, zodat hij ze daaruit moet halen, zodat hij die bak dus niet in eerste instantie associeert met onprettige dingen.  Of ik leg die brokjes in de kattentunnel. Ik dacht dat hij daar nu wel aan toe zou zijn, nu hij vol vertrouwen is. Dus na 10 dagen brokjes uit die tunnel vissen, steeds een beetje dieper, achtte ik gisterenavond de tijd rijp voor de ultieme doorloop. Daarvoor gebruikten we natuurlijk, hoe kan het ook anders, het stokje met de pluimen. Eigenlijk ben ik verbaasd dat er nog steeds pluimen aan dat stokje hangen, die moeten verdorie stevig vastgemaakt zijn. Niet dat het er nog even weelderig uitziet dan 4 maand geleden, maar het hééft nog een paar (verfomfaaide en sterk uitgedunde) veertjes. En het is nog steeds onweerstaanbaar. Dus met dat pluimenstokje speelde ik met hem rond de tunnel, een beetje in de tunnel, tot het moment waarop ik het er helemaal kon doorsteken, en vervolgens weer naar mij toe kon trekken, de hele tunnel door, en hij volgde. En toen had hij het door, en hebben we ons geweldig geamuseerd met die tunnel. Ik stak mijn hand erin en bewoog tegen de kanten, waarop hij de tunnel in vloog om te kijken wat daar aan het bewegen was. En dan weer het pluimenstokje. Tot hij echt moegespeeld was.  Tja, hij had dan ook immense sprongen gemaakt (ettelijke malen in de lengte over de ganse tunnel gesprongen, om maar iets te noemen). En toen lag hij in de tunnel, languit, de pluimpjes tussen zijn voorpoten, en ik dacht: verdorie, had ik nu mijn fotocamera maar bij de hand.

Dat dacht ik ook toen hij daarstraks languit op de terrastafel lag te zonnen. Da’s trouwens één van zijn vaste gewoonten, in de voormiddag, als het nog niet te heet is, effe zonnen op tafel. Hij ligt daar dan echt te blinken in het zonnetje, maar vanaf hij mij ziet bewegen in de keuken komt hij afgestormd, dus ik weet zelfs niet of ik dat ooit ga kunnen fotograferen.

 

Enfin, zulke momenten dus.

 

Ik denk niet aan fotograferen als ik, zoals vlak na het beëindigen van de vorige poezenmail, vanuit mijn bureau pats midden in een plas stinkie stink trap. Het mag raar klinken, maar ik werd er niet geïrriteerd van. Ik dacht gewoon “oei, slipper uit en oppakken”. Ik ken de routine ondertussen. Eerst het meeste er af halen met wc-papier, en dan afspoelen. Dat afspoelen is een werkje van geduld. Ik draag altijd zo’n soortement van birckenstocks, nep, gekocht in Turkije op een markt voor €4, maar met dezefde zool. Kent u die birkenstockzool? Stel u nu voor dat bijvoorbeeld de voorste helft van die geultjes volledig opgevuld is. Vul het op met iets plakkerigs, dat niet al te fris ruikt, als u begrijpt wat ik bedoel. En houd het dan onder de kraan, liefst warm water, en houd vol. Zet de kraan niet te hard, je wil niet dat het spettert. Niet op jou, niet op je kleren, niet op de zeep, niet op je tandenborstel. Dus een gestaag lopende kraan. En wacht. Het komt in orde, helemaal, je merkt niet dat er iets heeft tussen gezeten. Als je tenminste genoeg geduld hebt gehad, en de slipper af en toe gedraaid hebt. 

En dan ligt daar nog die plas. Met een mooie gedeeltelijke voetafdruk. En een aroma van ....

Enfin, wc-papier, een plastic zak, en alles komt goed. Let wel: die plastic zak is van groot belang. Ik had de gewoonte dat wc-papier in de wc te gooien en door te trekken, maar omdat de plassen omvangrijk zijn, en het benodigde wc-papier dus veel, is mijn wc een keer heel erg verstop geraakt. Dus plastic zak, vuilnisbak.

In de logica dat ze me iets wil vertellen, ga ik er dus van uit dat het haar niet aanstaat, dat plat gedoe, en dus heb ik de dosis groene klei opgevoerd. Zelfs terug een schepje veenextract. We zullen zien.

Ik hoop toch dit jaar naar Turkije te geraken, en ben op zoek naar catsitters, en wil het graag tegen dan in orde, zodat die mensen niet elke dag kakplassen moeten opkuisen. Hoewel ik het natuurlijk niet verzwijg, misschien vind ik mensen die zo blij zijn dat ze enkele weken uit hun appartement kunnen, en een tuintje hebben, dat ze het er graag bijnemen. We zien wel, al wat nodig is komt op je pad he.