Mijn buren zijn, op hun immer botte manier, komen klagen over Jozefien.  Het meiske blijkt kaka te doen op hun plat dak, en da’s niet leuk, ik begrijp dat, gezien de plasvorm en het begeleidend  aroma. Maar zodra ik de deur open doe beginnen brullen dat ze de dierenbescherming op mij af gaan sturen en dat ik een dierenbeul ben, dat vind ik er over. Er zwaar over. Raak mij niet door mijn poezels, dan wordt ik zelf een beetje leeuwin. Dus nadat ik had geprobeerd uit te leggen dat het niet het juiste moment was (ik had 3 mensen op bezoek voor een repetitie) en dat ik later naar hen zou komen om erover te praten, en zij getuige van Jehova-gewijs haar voet tussen en haar handen tegen mijn deur had gelegd zodat ik die niet kon dichtdoen, heb ik uiteindelijk teruggeroepen, dat ik dan de kinderbescherming ga bellen. Dat was er ook over, ik weet het, maar ze moeten mij dan ook niet zeggen dat ik niet goed voor mijn poezen zorg. Echt niet.

Enfin, ik ben later, nadat mijn bezoek weg was, gaan aanbellen, zoals ik had beloofd, en toen kwam het voor hen “ongelegen”, het was gewoon een voos spel. Dus vroeg ik wanneer het dan wel gelegen kwam “als de kinderen slapen”. “Wanneer slapen die?”. Na achten”. Het was 20:15.  Ziet u het voze spel? Ondertussen was er een staar-wedstrijd aan de gang, meneer Buurman dacht dat hij me kon doen blozen of wegkijken, maar dan is hij aan het verkeerde adres. Nu toch, zo ver ben ik intussen wel. En dus heb ik toen gewoon een uur gevraagd, ik wilde hem niet de kans geven dat spel oeverloos te spelen. Hoe laat schikt het. Hij probeerde nog even uit te wijden maar ik hield vol dat hij een uur moest noemen.

Dus maar weer terug om 21:00. Zij dronken rose, of ik een glas water wilde. Ik moest bijna lachen om de flauwheid van hun intimidatiepogingen. En zij begon: WIJ WIllEN.....WIJ WILLEN...WIJ WILLEN.....

Toen ze na 10 zinnen toch eens moest ademen, heb ik heel rustig gezegd dat ik mij wilde verontschuldigen voor mijn geroep van eerder, want dat dat ongepast was. Zij heeft zich niet verontschuldigd voor haar geroep. Enfin, ik zal jullie het ganse gesprek besparen, maar het zijn echt rare mensen, zonder enig zelfinzicht. Zij hebben altijd gelijk, de ander is altijd fout. En ze houden van drama, ik ging hier een ware epidemie ontketenen, iedereen ging ziek worden van het gigantisch hygiënisch probleem, enfin, mug, olifant. En natuurlijk begonnen ze weer over de dak-historie die we via de vrederechter hebben moeten regelen (waarvan buurvrouw notabene beweerde “gewonnen “ te hebben, terwijl zij wel op hun kosten de zaken terug in orde hebben moeten laten brengen). Ik was bijzonder trots op mezelf omdat ik daar niet ben op ingegaan, ik had mij voorgenomen mij te verontschuldigen, mijn stem niet meer te verheffen, en bij deze ene zaak te blijven. Dat heb ik ook gedaan. Ik had ondertussen iemand gebeld die vandaag is komen kijken hoe we ervoor kunnen zorgen dat Jozefien mijn tuin niet meer uit kan, zodat ze geen last meer hebben van dakdiarree. Nogmaals, dat dat stoort, begrijp ik ten volle, maar er zijn vele manieren van praten. En als dat echt al “maanden” aan de gang is, dan had ze dat misschien ook wel een beetje vroeger kunnen komen zeggen.

 

Maar feit is dus dat het met Jozefien nog veel erger gesteld is dan ik al dacht. Ik dacht dat wat ik zag, in huis en in mijn tuin, dat dat het was.Maar het is dus nog veel erger, en het kan niet anders of ze droogt terug uit aan dit tempo. Dus ga ik maandag met haar naar de dierenarts (die hopelijk niet met vakantie is). En dan ga ik hem de vraag van 1 miljoen stellen. Is er nog iets aan die diarree te doen, want op deze manier krijgt ze onvoldoende vocht en voeding binnen, en ook onvoldoende medicatie. En, die rare bobbels die ik voel aan haar buik, wat is dat?

U raadt het al, ik vrees, ik vrees.

 

Ik ben vandaag naar mijn ouders geweest om de 70e verjaardag van mijn pa te vieren, en toen hij mij terug thuis bracht heb ik hem gevraagd even te parkeren en uit te stappen, en nog effe dag te zeggen tegen Jozefien, voor het geval dat. Want hij heeft altijd een heel goede band met haar gehad.

 

De klei is blijkbaar uitgewerkt, het anti-diarree voedsel van integra krijg ik er nauwelijks in. Vandaag heb ik kipfilets gekookt, met veel rijst in het water, en een beetje zout. Gelukkig wilde ze die kip wel eten, en een beetje van die rijst-kip-bouillon drinken. Maar nog ligt de tuin vol, ik had voor ik naar mijn ouders vertrok al wat plassen gaan onderscheppen, want oprapen gaat niet meer. En haar gevraagd het in onze tuin te doen, niet op het dak van de buren. Misschien heeft ze dat wel gedaan, want ze heeft een groot stuk gras bemest.

De nieuwe kattebak is ook niet ok, ze had er vannacht een plas naast gedeponeerd.

Ik zit hier in tranen, Jozefien is mijn allereerste poes, ze was maar zes weken toen ze bij mij kwam wonen, we hebben zoveel lief en leed gedeeld, ze heeft mij zoveel gegeven, ze heeft mij niet in de steek gelaten ook niet toen mijn ex haar mishandelde. Zoveel liefde en trouw, en nu moet ik de juiste beslissing nemen. Hoe weet ik wat de juiste beslissing is?

 

Ik ben geneigd om haar nog eens op te pakken, maar ik ambeteer haar ermee. Spelen is ook al lang geen optie meer, alleen af en toe kort over haar bol aaien, en dan spint ze zelfs, maar ‘t moet allemaal niet te lang duren. Is dat nog kwaliteit? Heeft zij er nog iets aan?

 

Stuur asjeblieft positieve energie, vraag het universum mij te helpen het juiste te doen. Ik krijg geen contact met haar om het haar te vragen, of ik durf het niet aan.

 

 

PS: met SW is alles super, hij durft zelfs bedelen bij bezoekers, hij is hier helemaal thuis, en hij zorgt gelukkig af en toe voor afleiding.