Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Poezenstreken
Belevenissen van 2 katten en hun tweebenige dienaar
14-09-2014
Sir William in kleine doses
Langzaam maar zeker, stap voor stap gaan we vooruit, en ik blijf er een goed oog in hebben, oef, jochei. Vrijdagavond kwam er een vriendin langs, we hebben in de woonkamer zitten babbelen, en we hebben zowaar met het kleine zwarte juffertje kunnen spelen. aanvankelijk op afstand, vaak half verstopt achter de zetel, maar ze joeg achter de pluim aan het touwtje of achter het gekrulde pakjeslint dat haar werd voorgehouden. En langzamerhand liet ze zich meer en meer zien. Hoewel Ann heel erg haar best deed was aanraken nog niet aan de orde, maar ze vertoonde zich, dat vond ik al heel wat. Gisteren was er nog niet veel evolutie, ze riep vaker, liet duidelijk merken dat ze niet graag alleen zit, maar als ik alleen binnenkwam was er geen poesje te zien. Op Sir William reageerde ze nog steeds, ze liet zich zien, maar 't eindigde meestal in wegspurten, hij erachter, en dan het onvermijdelijke geblaas en gegrom waarop hij het dan afbolde. Toch heb ik haar heel eventjes kunnen strelen, waarop ze onmiddellijk begon te spinnen, maar de volgende keer liep ze weer weg. Ze hangt te twijfelen tussen nieuwsgierigheid en angst, en de angst heeft voorlopig nog het overwicht. Vanmorgen besloot ik mijn kom havermout met fruit in de zetel op te eten. En dat bleek een gouden idee. Na even aarzelen kwam ze gewoon op mijn schoot gesprongen! Ze is zo'n zeven keer aan mijn havermout komen ruiken (ze wilde écht zeker zijn dat het geen spek voor haar bek was ), en haalde de gekste acrobatische toeren uit. Ze lag dan op mijn benen, zag plots iets bewegen, hapte daarnaar en realiseerde zich dan dat het haar eigen staart was. Of ze liet zich achterover vallen op de zetelleuning, met haar kopje naar beneden, verloor dan alle houwast omdat ze op haar rug lag, en schoof dan naar beneden om met haar kopje eerst in de zetel aan te komen. Of ze draaide zich op haar zij bovenop die leuning, en viel dan ei zo na in de ruimte tussen de vensterbank en de zetel. Ze is even wild dan Sir William, ik hoor haar vaak spelen met de muizen aan de kattetoren, of met de kattentunnel die nu eindelijk gebruikt wordt, en die zich op mysterieuze wijze doorheen de living verplaatst. Ze is zeer geïnteresseerd in Sir William, die ik alleen in de living laat als ik er 100% mijn aandacht bij kan houden, en met korte periodes per keer. Ze komt altijd af, wil hem duidelijk leren kennen, maar hij heeft altijd zo'n moment waarop hij zich niet meer kan houden en achter haar aan schiet, en dan gaat ze de zetel achter en hoor ik haar blazen en grommen. Vanmorgen is het me gelukt dat blazen en grommen te voorkomen, doordat hij mij ook nog niet gezien had (hij kan voorlopig niet naar boven komen omdat de living is afgesloten) en toen ik eerst haar wat wilde gezelschap houden stond hij zielig aan de deur tussen keuken en woonkamer te piepen. Dus ik liet hem binnen, en hij wilde eerst een uitgebreide knuffelsessie, waarbij hij zich spinnend op de vloer draait en kronkelt. Heel die tijd heeft ze staan kijken, en toen ze zag dat hij lag te spinnen en te genieten nam ze op een bepaald moment ook een zeer nonchalante houding aan, liggend op haar zij, niet meer klaar om weg te schieten. Daarna is hij weer van haar brokjes gaan eten, en toen is ze hem heel dicht genaderd, tot op een halve meter. Dan heb ik hem met zachte hand uit de living naar zijn eigen etensbakje in de keuken geleid, zodat het eens een rustige ontmoeting zonder geblaas en gegrom was. Ik probeer te voorkomen dat ze een schrik opdoet, hoewel ze, ook na zijn achtervolgingen, blijft afkomen en hem bestuderen. Als hij nu een tikje geduldiger zou zijn, en zou afwachten tot ze hem nadert en ze elkaar kunnen besnuffelen, maar helaas, hij blijft zijn eigen enthousiaste zelve.... Enfin, ik heb er een goed oog in. Aangezien ze zelf zo woest speelt zal het op termijn waarschijnlijk wel goedkomen. Ze gromt ook enkel als hij te dichtbij komt, en niet, zoals Elvira, vanaf het moment dat ze hem ziet. Ik heb vanmiddag telefoon gehad vanuit de poezenopvang waar Elvira nu zit, en ze zou vandaag geplaatst worden. De dame belde voor extra info, want de mensen die haar willen, willen zeker zijn dat ze een knuffelpoes mee naar huis pakken. Ze hadden eerst een andere poes gekozen, maar die teruggebracht omdat het geen knuffelpoes was. Nu, Elvira is een knuffel, je mag haar ten allen tijde oppakken, ze vindt dat nooit erg, ze zou in uw lijf kruipen als ze kon, ze trappelt, en zuigt dan ook aan je T-shirt, het is echt super schattig. En als die mensen haar niet nemen, staat er nog iemand anders voor haar op de wachtlijst, maar ze komt sowieso terecht bij mensen die geen andere poezen hebben. Dus uiteindelijk is iedereen beter af op deze manier, maar het was een harde noot om te kraken, want je geraakt gehecht aan zo(n prutske, en je blijft denken h"ad ik nu toch niet nog dit of dat kunnen proberen, had ik het nu toch nog niet een week, een maand...langer moeten geven". Gelukkig was ook de dame die daarstraks belde er helemaal van overtuigd dat ik de juiste beslissing had genomen, want ook bij haar in de opvang moest ze Elvira apart houden omdat ze hevig reageerde op alle andere poezen. De laatste "SW in kleine dosis" is nog maar een half uurtje geleden, en er zat alweer evolutie in. Deze keer liet het meiske zien dat ze eigenlijk een uitdagertje is. Ze stormt vlak voor zijn neus langs, en als hij dan achter haar aan gaat komt weer het gegrom en geblaas, hij draait zich om en loopt weg, ze gaat er prompt weer achteraan. Hij zit op de verwarming te bekomen, zij speelt met het gordijn (dat ze al helemaal van de rail heeft getrokken en dat voor zijn neus hangt) zodat hij wel moet naar beneden kijken en haar zien, en dan stormt ze weer weg en gaat ze weer een beetje op hem grommen. 't Is een deugnietje, en ze speelt graag, dus ik blijf denken dat het goed komt. Voor Sir William is het echt een martelgang, hij is nu al zeven maanden aan het proberen bij een huisgenootje in de gratie te komen, en hij weet soms echt niet meer hoe hij het heeft. Na elke grom- en blaasbeurt komt hij zielig naar mij en moet ik hem effe aaien en vertellen wat een lieverd hij toch is. En tegelijkertijd poog ik hem aan zijn verstand te brengen wat minder woest te zijn, want als hij achter haar aangaat deelt hij ook tikken uit he, en een tik van een gespierde Sir Williampoot kan aankomen, ik kan het u verzekeren. Ik snap dan ook haar gegrom, dat hij ook wel respecteert en waarop hij zich ook terugtrekt. Tot nog toe heeft ze toch nog geen schrik opgedaan, en ik hoop dat zo te houden, door voorlopig Sir William in kleine dosissen te blijven toedienen .
Vanmorgen wilde ik de kattebak leegmaken. Gisteren had ik dat bewust niet gedaan, ik hoopte dat haar eigen geur haar een beetje zou helpen om zich thuis te voelen. Dus ik met een plastic zakje de woonkamer in, vond Sir William dat het toch nog eens tijd was om poolshoogte te komen nemen. Ik heb mij dus braafjes op de zetel gezet om de ontwikkelingen te volgen. Hij roept, zij antwoordt, en op een bepaald moment was het even een tweestemmig duet. Maar daar bleef het bij, en SW haal zijn schouders op en draaide zich om. Hij heeft het ondertussen zowat gehad met moeilijke meisjes. En wat vond hij daar, voor de keukendeur, aha dat was interessant, eten! Hij begon dus doodgemoedereerd haar brokjes op te eten. Krakkerdekrak, je kent dat geluid wel. Komt daar ineens een klein zwart mormeltje vanachter de zetel. Ze ziet mij zitten, twijfelt even, maar besluit dan simpelweg dat ik er niet toe doe. Ze kijkt en kijkt naar die andere kat, waarop ze soms ook roept als ze alleen in de woonkamer is. En als ze zo roept en ik ga kijken dan is ze daar niet tevreden mee. Misschien hoopt ze haar oude vriendjes, mens of kat, te zien verschijnen, of ze is enkel geïnteresseerd in SW en niet in mij. Hoedanook, ze sluipt tot halverwege de living en kijkt en staart, maar Sir William eet onverstoorbaar door, krakkerdekrak, hij heeft absoluut niks in de gaten. Ze kijkt nog even om naar mij, maar belsuit wederom dat ik niet terzake doe, en ze maakt een omtrekkende beweging, sluipt van de zetel naar de stoel naast de piano, en begint van daaruit weer intens te staren. Zo intens dat het gekraak ophoudt, het zwart-witte katerhoofdje draait, en ze elkaar aankijken. Ik houd mijn hart vast en smeek hem in stilte niet in zijn enthousiaste galop te schieten. Hij heft een poot op, zet die neer, heft een andere, zet die neer, en zo gaat hij, heel traag en behoedzaam, naar haar toe. Zij blijft zitten, laat hem naderen tot ze het dicht genoeg vindt, en laat dat dan merken met een stevige blaas en een sonore grom (het blijft me verbazen dat dat uit zo'n klein lijfje komt). Hij houdt in, zij loopt weg, en hij blijft ter plekke, snuffelt uitvoerig aan het plekje waar zij zojuist zat, en wordt, terwijl hij dat doet, gadegeslagen door het zwarte hummeltje. Na anderhalve minuut geursnuiverij vindt hij de tijd rijp voor een tweede toenaderingspoging. Hij loopt iets minder behoedzaam op haar af, zij blaast (ik zie haar op dat moment niet, maar het klinkt als een uit de kluiten gewassen blaasbalg, 't is geen minne, dat zwart spookje). Hij draait zich om, kijkt naar mij en als hij zou kunnen praten zou hij zeggen: "maak dat die deur open is dat ik het hier afbol want ik heb het helemaal gehad met die moeilijke madammen." En het is die houding van hem die mij doet vermoeden dat het wel in orde zal komen. Zij is duidelijk nieuwsgierig naar hem, zo nieuwsgierig dat ze mijn aanwezigheid er gewoon bijneemt, zich midden in de ruimte te kijk zet, omdat ze hem wil benaderen. Hij wil wel, maar hoeft niet meer zo nodig, en als het geblaas begint is het voor hem welletjes (hij draagt nog genoeg halfgeheelde krabbels om te weten wat daarna kan komen, dus hij wandelt daar liever gewoon van weg). Dus ik ben optimistisch gestemd. En toch ook ongeduldig, ik wil dat kleine lieverdje zo graag strelen, knuffelen, op schoot hebben...... Maar goed, samen met Sir William oefen ik mij in de kunst van de zelfbeheersing .
Zolang is het klein zwart spookje hier. En ze lijkt zowat het scenario van
SW te volgen, maar dan alleen een beetje sneller. Vannacht heeft ze,
vermoedelijk na grondige verkenning van haar voorlopige territorium, besloten
dat "achter de zetels" haar voorlopig toevluchtsoord wordt. Maar toen ik pas geleden in
de keuken was, hoorde ik een zeer bekend geluid dat ik toch niet onmiddellijk
kon thuisbrengen. Tot mijn euro viel: het spelen met de muis aan het elastiekje
op de kattetoren. Redelijk woest, zeker gezien haar geringe afmetingen. Het
ontstaarten en uitkleden kan ze natuurlijk niet meer doen, dat heeft SW zeer
grondig voor haar gedaan, maar blijkbaar is zo'n zwart plastieken ding ook best
tof om mee te spelen.
Toen ik even door de living moest stormde ze met haar kleine grappige
lijfje richting zetel. Maar toen ik iets vergeten bleek te zijn en twee minuten
later weer door de living moest, stormde ze wéér van de toren naar de zetel, dus
ze heeft niet echt veel tijd nodig om te bekomen van de terrible schrik die ik
haar aanjaag . En toen ik er de derde keer doorheen kwam twijfelde ze zelfs twee
seconden of ze nu gewoon op de toren zou blijven zitten of toch...Ze nam het
zekere voor het onzekere en stormde toch maar naar haar schuilplaats. En nu ik
hier zit te tikken hoor ik weer de plastieken resten van de muis tegen de toren
kletsen, dus zo heel erg vreselijk bang zal ze ondertussen niet meer zijn.
Het "niks doen" werkt dus, haar gewoon helemaal zelf op haar tempo laten
ontdooien en zien waar dat toe leidt. Vannamiddag is SW nog een keer komen
vragen om mee de woonkamer in te mogen, en weer riep hij, antwoordde zij en was
er een korte o"ntmoeting" half achter de zetel (ik zag hem nog half maar haar in
het geheel niet). Ik hoorde haar wel blazen en een beetje grommen, waarop hij
braafjes achteruit stapte en naar de keukendeur liep. Wijze jongen, dir Sir
William. Hij zal wel iets geleerd hebben uit het gekrab en geklauw van
Elvira.
Hoe zou het trouwens zijn met dat klein gestreept
meisje?
Ik heb een lange radiostilte laten vallen, ik weet het. Oh jawel, ik heb vaak gedacht dat ik de meelevers dringend op de hoogte zou moeten stellen van de poezebelevenissen hier in huis. Maar het is moeilijk geweest. Heel moeilijk. En ik heb uiteindelijk een beslissing genomen die ik een half jaar geleden ondenkbaar zou hebben gevonden. Maar het was geen leven. Niet voor Elvira, niet voor Sir Wililiam, en niet voor mij. Elvira was altijd gespannen, altijd op haar qui-vive, en Sir William moest maar één snorhaar laten zien of ze schoot in haar defensiemodus, die uiteindelijk nogal veel op een aanvalsmodus begon te gelijken. Het manneke had dan ook overal putjes en krasjes, om maar niet te spreken over de diepe sporen op zijn neus, die nog steeds niet helemaal geheeld zijn, en die misschien wel een blijvend souvenir aan Elvira's gezelschap zijn. SW begon ook een beetje een banneling te worden. Hij had zo genoeg van haar gegrom en geblaas, dat hij de tuin verkoos. Hij lag uren onder de perzikboom, en als het regende ging hij in een mandje in de veranda liggen, waar het fris en vochtig is, maar wel ver genoeg weg van Elvira's domein, de kattepaal in de woonkamer. En dan was er het pis- en kakverhaal. Van stress, of het nu angst of colère was, daar ben ik nog steeds niet achter, piste en kakte ze in de gang, op mijn yogamat, tegen de voordeur. En ze nam ook elke gelegenheid te baat om te proberen langs de voordeur de straat op te vluchten. Tegen die voordeur ligt nu een in azijn gedrenkte doek, in een zoveelste poging de pisgeur uit het hout te krijgen. Het pis- en kak kuisen, het voortdurende gebries en gekrakeel, het vraagt zoveel energie dat het niet vol te houden is. En dus heb ik, ook toen ik op reis was, de situatie van veraf en dichtbij, langs boven en langs onder, enfin, langs alle kanten bekeken. Ik heb geluisterd naar de verslagen van de katsitters, en geconcludeerd dat er maar één oplossing overbleef waar iedereen wel bij zou varen: Elvira herplaatsen. Nu is dat rap gezegd, maar...
Tja, natuurlijk mis ik dat meiske. Floddermie, aandachtzoeker, speelse Trien (enfin, met mensen spelen he, naar benen springen, in vingers happen). Gretige eter, trappelaarster die nooit teveel gepakt kon worden. Zalig, zo'n katje. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze goed terecht komt, bij iemand die haar alle aandacht geeft die ze nodig heeft. Maar daar vertrouw ik op. De bezielster van de organisatie waar ik mijn katjes vandaan haal wil alleen maar het beste voor de poezebeesten. Ze begreep ook meteen waar ik het over had, toen ik haar belde, en ook al wordt Elvira nu eerst weer ergens tijdelijk geplaatst, het zal wel goed komen. Ondertussen is hier een klein zwart meiske binnengekomen. Pikzwart, met hazelnootbruine oogjes. Geboren als wild katje in een kelder, die uiteindelijk toegang gaf tot een huis waar een dame met een groot hart voor poezen woont. Dus is hazelnootje daar opgevangen, een beetje tam geworden, gesteriliseerd, gechipt, en gekaraktiseerd als woeste speelvogel die niet bang is voor andere, zelfs grotere, katten. Dus hoop ik nu het beste, met een bang hart. Maar er zijn voortekenen: de dame die het pikzwarte meiske vond en bracht, heet Jozefien. En het zwarte meiske lijkt Maurits wel. Alleen wat oogkleur betreft wijkt ze af. Maar die blik, recht in mijn ogen, recht in mijn ziel, het leek even of Maurits was teruggekeerd. Alleen moet het meiske nog even wennen. Van woeste speelsheid is momenteel niks te zien. Maar goed, wie had de eerste drie weken, toen Sir William achter de zetel woonde, gedacht dat hij een enthousiaste aanhankelijke aaibare speelvogel zou worden. Ze besliste gisterenavond dat ze op de kattentoren wilde, in een van de kubusjes, veilig beschut. Daar zat ze, en ze wilde niks. Geen eten, geen drinken, en liefst ook niet te veel gestreel en zo. Dat was even wennen, na Elvira, die vanaf dag 1 de omgeving exploreerde en op elke schoot sprong die ze tegenkwam. Ik moet mij dus ook heel erg inhouden, want eigenlijk wil ik wel om de twee minuten gaan kijken of alles goed is met dat hummeltje, of ze niet toch een beetje wil eten, of misschien toch even opgepakt wil worden. Misschien voelt ze zich wat alleen, of.... En ik realiseer mij hoe moeilijk het voor Sir William is. Want ik houd hem kort nu, ik wil ten allen prijze voorkomen dat hij haar te snel afschrikt met zijn overweldigende enthousiasme. Nu moeten we ons alle twee inhouden .
Gisterenavond is hij toch twee seconden aan mijn aandacht ontsnapt, en plots hoor ik een gegrom en geblaas uit dat kubusje komen, en uit angst voor een herhaling van het Elvira-scenario ben ik wat al te luid, ik had nog nooit tegen hem geroepen, en ik zag hem ineenkrimpen, alsof hij slaag verwachtte, de arme jongen, zijn verleden zit er nog zo ingeprent. Ik verjoeg hem uit de living, en hij strompelde in een keer door naar buiten, en liet zich niet meer zien. Ik ben nog een keer of zeven gaan roepen voor ik ging slapen, en rond 4 uur vanmorgen heb ik hem nog eens met mijn hoofd door het raam geroepen, ik vreesde dat ik te bruut was geweest, en dat hij niet meer terug zou komen. Ik was dus enorm blij (mijn hart maakte echt een sprongetje) toen ik vanmorgen het luikje hoorde. Hij was terug. Alsof er niks aan de hand was, hongerig naar voedsel en naar het rituele streelnummertje dat daarbij hoort. Maar ook nieuwsgierig naar dat nieuwe hummeltje in huis, en toen ik naar de keuken wilde glippen was hij mij te slim af en stoof de woonkamer in. Het zwartje was van haar plekje gekomen, ze had iets gegeten, ze was in de kattebak geweest, en zat nu ergens verstopt. Sir William riep, en zij antwoordde. Hij riep weer, en zij antwoordde weer. Het kwam van achter de zetel. Hij stond klaar om er op af te vliegen, maar luisterde wonderwel toen ik hem zachtjes aanspoorde rustig te zijn. Na wat over en weer gemiauw is hij met mij mee naar de keuken gewandeld. Door de deur hebben ze nog een beetje met elkaar gecommuniceerd. Naderhand heb ik geprobeerd haar toe te spreken, maar wat ik ook doe, woorden, piepjes, halve miauwen, op mij antwoordt ze niet. Op zich geeft dat mij hoop, als die twee communiceren zit het er dik in dat ze met elkaar overweg gaan kunnen.
Dus voorlopig is het inhouden, inhouden inhouden, dat beestje tijd geven om te acclimatiseren. Ik vraag me af voor wie dat het moeilijkst is, voor Sir William of voor mij .
