Mister William is voor de, euh, heeft iemand de tel bijgehouden? De xte keer zijn collier kwijt, ik heb net een nieuwe gemaakt, in de schuif liggen nu nog 2 reservemagneetjes en net genoeg elastiek voor nog eentje. Ik moet dus stilaan voorraden gaan aanvullen.

 

Maurits verloor ook regelmatig zijn magneetjes, maar die vond ik vaak nog terug, op het plat dak, of ergens in de tuin, maar SW is beter in ‘t verstoppen. Waar hangt hij ook allemaal uit: hij heeft mij al twee keer een petieterig klein vogeltje gebracht, een kuikentje, zo klein dat ik niet eens kan zien welke soort, die vreselijk lelijke dingen die vogeltjes zijn als ze nog geen veertjes hebben, en in ‘t geval van die twee was de huid zowat groenig. Het eerste vond ik in mijn douchehok, cementen vloer die altijd nat is, beestje dus gezwollen, ik dacht in eerste instantie dat het een verminkte kikker was. Het tweede lag voor de achterdeur, en toen zag ik pas hoe klein het eigenlijk nog was.

Hij heeft dus blijkbaar een nestje gevonden. Hoe leg ik hem uit dat hij dat niet moet doen?

 

Probleem is dat het aandoen van dat bandje altijd heel wat voeten in de aarde heeft, hij doet alsof ik hem ik-weet-niet-wat wil aandoen, en eens het er aan zit voelt hij er niet eens aan. Maar goed, poging 1 is al faliekant mislukt.

 

Ondertussen heeft dame Jozefien in de mot hoe het mij raakt als ik haar zo, totaal niet gecamoufleerd door pels, in al haar magerte zie. Dus heeft ze mij vandaag weer rond haar pootjes gewonden, veel te veel verschillend eten laten opendoen en dat vervolgens grotendeels laten staan, ik weer in paniek, maartscenario’s in het hoofd, ze eet weer niet meer, ze gaat weer uitdrogen. Tot ik haar blik opving, en dan van mijn hart een steen heb gemaakt en de deur tussen keuken en living een tijdje dicht heb gedaan. Ze wéét dus precies wat ze moet doen he, ik ging na een tijdje kijken, en het potje waar haar medicatie onder gemengd was, was mooi uitgegeten, dus kon de deur terug open, ook al kreeg ze niet nog weer ander eten. Dus als ik duidelijk doorgeef dat ik op mijn strepen blijf staan, accepteert ze dat, maar ze zal niet nalaten misbruik van mijn emoties te maken als ze daartoe de gelegenheid bespeurt.

 

Straf die beestjes van ons.

Ze lijkt nu een beetje op een geschoren poedel, met nog haar aan onderbeentjes, staart en kop, ken je dat model? 

 

En nu maar hopen dat ik mister zwart wit zijn magneetje aankrijg vandaag, anders gaat hij morgen weer zeer zielig zijn, want hij kan zich toch niet inhouden om ‘s nachts (of ‘s ochtends tegen de schemering?) de tuin in te gaan, en zonder magneetje kan hij niet terug naar binnen natuurlijk.

De enige goeie voeten zijn voeten waarvan de handen katteneten dragen.

Volgens mij gaat dat om in dat koddige katerhoofdje. Hij is immers zeer op zijn hoede voor voeten, de mijne, die van anderen, alle voeten die staan, stappen bewegen. Maar als ik zijn eten naar zijn eetplekje breng, loopt hij zo dicht bij mijn voeten dat het ooit wel eens moet mislopen. Ik heb dat ooit al beschreven, hij kijkt om de halve stap om, om te kijken of ik wel volg, hij draait toertjes valk voor mijn voeten, stopt plots om te checken of ik dat eten niet zelf aan het opsmikkelen ben, enfin, op dat moment geen greintje schrik. Op alle andere momenten zijn voeten te wantrouwen. En dat zal dan ook precies zijn wat hij geleerd heeft: de voeten van de voederaars hebben hem nooit proberen te schoppen, andere voeten daarentegen....

 

Vandaag heeft hij het weer aan de stok gehad met de zwarte buurtpoes. Ik heb niet precies gezien wat er gebeurd is, ik hoorde alleen een poes boos krijsen, en toen zag ik mister zwart/wit op de venster afgestormd komen, hop binnen, onder de massagetafel plat op de grond. Ik vind het zo jammer dat ik hem niet kan uitleggen dat hij het iets rustiger moet aanpakken. Hij is nochtans onderdanig, maar veel te bruut en enthousiast.

Met Jozefien gaat het wel, er is alleen nog af en toe gegrom als het over eten gaat, maar verder kunnen ze in de zelfde kamer zijn, op minder dan een meter van elkaar, zonder dat dat problemen geeft.

 

Momenteel ligt hij zijn roes uit te slapen. Niet dat hij bij mijn weten gedronken heeft, maar het ziet er echt zo uit.

 

Hij ligt daar graag, op die tafel, en hij heeft ook het fleezen nestje ontdekt waar Maurits zo graag in lag, en hij slaapt daar nu in. Als ik ‘s morgens wakker word vind ik hem daarin, maar een foto lukt niet, want als hij mij ziet springt hij er uit en begint vol enthousiasme aan weer een nieuwe dag.

 

Hij doet het beter dan ik had durven dromen, is nu al door verschillende mensen gestreeld, met veel goesting, zolang ze maar zitten of hij op een hoogte zit zodat hun voeten en benen hem niks kunnen maken.

 

Jozefien heeft momenteel een klittenpels zonder weerga, ik vind het verdraaid jammer dat mijn dierenarts ermee gestopt is. Nu moet ik dus met zo’n verfomfaaid Mieke naar een dierenarts die ik niet ken, terwijl de vorige wist hoe ik met mijn poezels omging, en die kende hen ook van kleinsaf. Maar goed, ik heb daarstraks gebeld, heb dan maar de dichtste bij huis gekozen, we zullen toch pas na direct contact weten of het goed zit of niet. Die sprak al direct over narcose, maar ik heb toch bepleit dat hij het eerst eens zo wilde proberen, want zo’n meiske van onder de 3kg, dat al vol medicatie zit, wil ik liefst niet nog meer vergiftigen. En gezien haar gewicht lijkt narcose me sowieso gevaarlijk.

 

Enfin, hij gaat haar vrijdag eens bekijken, en een poging wagen met de tondeuse. Als iemand nog tips heeft, laat maar horen. Maar houd in gedachten dat Jozefien een sterk willeke heeft en niet graag met zich laat sollen. Alleen kan ik zelfs niet 1 klit opentrekken of afknippen, ze tolereert het niet, en ik heb niet genoeg handen om haar alleen vast te houden én aan haar pels te frunniken. Zaterdag heb ik met een vriendin geprobeerd, maar we hebben 20’ geknoeid om een halve klit te verwijderen, ze zijn echt vervilt. En toen was ze echt niet meer te houden, dat Fientje. Nochtans heeft ze het wel een tijdje heel goed laten doen, da’s altijd zo, met z’n tweeën, voorwaarde is wel dat de tweede iemand is die geduld heeft met en verstand van poezen, anders lukt het niet.

 

Dus met een tondeuze moet op 20, 30’ toch wel iets aan te vangen zijn denk ik zo. Als is het dan nog niet helemaal in orde, ‘t zal dan vast al wel een stuk beter zijn dan nu. Ik hoop dat die dierenarts een beetje creatief is

‘t Is een man, dat heeft hij voor op de vorige, Jozefien is een mannenpoes, ze wordt wild van mannelijke feromonen, ze vrijt met jassen en vesten van mannen die binnenkomen, ze spint en laat zich aaien, terwijl vrouwen daarnaar kunnen fluiten. Laten we dus hopen, en stuur allemaal nog maar een beetje positieve energie naar de situatie.

 

Groetsels, ik ga SW eens een beetje ambeteren, zien of hij nog van plan is wakker te worden uit zijn namiddagdut. Hij ligt daar nog steeds, alleen heeft hij zich eens omgedraaid, hij “kijkt” nu naar de andere kant.