Mijn buren zijn, op hun immer botte manier, komen klagen over Jozefien.  Het meiske blijkt kaka te doen op hun plat dak, en da’s niet leuk, ik begrijp dat, gezien de plasvorm en het begeleidend  aroma. Maar zodra ik de deur open doe beginnen brullen dat ze de dierenbescherming op mij af gaan sturen en dat ik een dierenbeul ben, dat vind ik er over. Er zwaar over. Raak mij niet door mijn poezels, dan wordt ik zelf een beetje leeuwin. Dus nadat ik had geprobeerd uit te leggen dat het niet het juiste moment was (ik had 3 mensen op bezoek voor een repetitie) en dat ik later naar hen zou komen om erover te praten, en zij getuige van Jehova-gewijs haar voet tussen en haar handen tegen mijn deur had gelegd zodat ik die niet kon dichtdoen, heb ik uiteindelijk teruggeroepen, dat ik dan de kinderbescherming ga bellen. Dat was er ook over, ik weet het, maar ze moeten mij dan ook niet zeggen dat ik niet goed voor mijn poezen zorg. Echt niet.

Enfin, ik ben later, nadat mijn bezoek weg was, gaan aanbellen, zoals ik had beloofd, en toen kwam het voor hen “ongelegen”, het was gewoon een voos spel. Dus vroeg ik wanneer het dan wel gelegen kwam “als de kinderen slapen”. “Wanneer slapen die?”. Na achten”. Het was 20:15.  Ziet u het voze spel? Ondertussen was er een staar-wedstrijd aan de gang, meneer Buurman dacht dat hij me kon doen blozen of wegkijken, maar dan is hij aan het verkeerde adres. Nu toch, zo ver ben ik intussen wel. En dus heb ik toen gewoon een uur gevraagd, ik wilde hem niet de kans geven dat spel oeverloos te spelen. Hoe laat schikt het. Hij probeerde nog even uit te wijden maar ik hield vol dat hij een uur moest noemen.

Dus maar weer terug om 21:00. Zij dronken rose, of ik een glas water wilde. Ik moest bijna lachen om de flauwheid van hun intimidatiepogingen. En zij begon: WIJ WIllEN.....WIJ WILLEN...WIJ WILLEN.....

Toen ze na 10 zinnen toch eens moest ademen, heb ik heel rustig gezegd dat ik mij wilde verontschuldigen voor mijn geroep van eerder, want dat dat ongepast was. Zij heeft zich niet verontschuldigd voor haar geroep. Enfin, ik zal jullie het ganse gesprek besparen, maar het zijn echt rare mensen, zonder enig zelfinzicht. Zij hebben altijd gelijk, de ander is altijd fout. En ze houden van drama, ik ging hier een ware epidemie ontketenen, iedereen ging ziek worden van het gigantisch hygiënisch probleem, enfin, mug, olifant. En natuurlijk begonnen ze weer over de dak-historie die we via de vrederechter hebben moeten regelen (waarvan buurvrouw notabene beweerde “gewonnen “ te hebben, terwijl zij wel op hun kosten de zaken terug in orde hebben moeten laten brengen). Ik was bijzonder trots op mezelf omdat ik daar niet ben op ingegaan, ik had mij voorgenomen mij te verontschuldigen, mijn stem niet meer te verheffen, en bij deze ene zaak te blijven. Dat heb ik ook gedaan. Ik had ondertussen iemand gebeld die vandaag is komen kijken hoe we ervoor kunnen zorgen dat Jozefien mijn tuin niet meer uit kan, zodat ze geen last meer hebben van dakdiarree. Nogmaals, dat dat stoort, begrijp ik ten volle, maar er zijn vele manieren van praten. En als dat echt al “maanden” aan de gang is, dan had ze dat misschien ook wel een beetje vroeger kunnen komen zeggen.

 

Maar feit is dus dat het met Jozefien nog veel erger gesteld is dan ik al dacht. Ik dacht dat wat ik zag, in huis en in mijn tuin, dat dat het was.Maar het is dus nog veel erger, en het kan niet anders of ze droogt terug uit aan dit tempo. Dus ga ik maandag met haar naar de dierenarts (die hopelijk niet met vakantie is). En dan ga ik hem de vraag van 1 miljoen stellen. Is er nog iets aan die diarree te doen, want op deze manier krijgt ze onvoldoende vocht en voeding binnen, en ook onvoldoende medicatie. En, die rare bobbels die ik voel aan haar buik, wat is dat?

U raadt het al, ik vrees, ik vrees.

 

Ik ben vandaag naar mijn ouders geweest om de 70e verjaardag van mijn pa te vieren, en toen hij mij terug thuis bracht heb ik hem gevraagd even te parkeren en uit te stappen, en nog effe dag te zeggen tegen Jozefien, voor het geval dat. Want hij heeft altijd een heel goede band met haar gehad.

 

De klei is blijkbaar uitgewerkt, het anti-diarree voedsel van integra krijg ik er nauwelijks in. Vandaag heb ik kipfilets gekookt, met veel rijst in het water, en een beetje zout. Gelukkig wilde ze die kip wel eten, en een beetje van die rijst-kip-bouillon drinken. Maar nog ligt de tuin vol, ik had voor ik naar mijn ouders vertrok al wat plassen gaan onderscheppen, want oprapen gaat niet meer. En haar gevraagd het in onze tuin te doen, niet op het dak van de buren. Misschien heeft ze dat wel gedaan, want ze heeft een groot stuk gras bemest.

De nieuwe kattebak is ook niet ok, ze had er vannacht een plas naast gedeponeerd.

Ik zit hier in tranen, Jozefien is mijn allereerste poes, ze was maar zes weken toen ze bij mij kwam wonen, we hebben zoveel lief en leed gedeeld, ze heeft mij zoveel gegeven, ze heeft mij niet in de steek gelaten ook niet toen mijn ex haar mishandelde. Zoveel liefde en trouw, en nu moet ik de juiste beslissing nemen. Hoe weet ik wat de juiste beslissing is?

 

Ik ben geneigd om haar nog eens op te pakken, maar ik ambeteer haar ermee. Spelen is ook al lang geen optie meer, alleen af en toe kort over haar bol aaien, en dan spint ze zelfs, maar ‘t moet allemaal niet te lang duren. Is dat nog kwaliteit? Heeft zij er nog iets aan?

 

Stuur asjeblieft positieve energie, vraag het universum mij te helpen het juiste te doen. Ik krijg geen contact met haar om het haar te vragen, of ik durf het niet aan.

 

 

PS: met SW is alles super, hij durft zelfs bedelen bij bezoekers, hij is hier helemaal thuis, en hij zorgt gelukkig af en toe voor afleiding.

Ik denk het voortdurend, 20 keer op een dag: had ik mijn fototoestel nu maar bij de hand. Sir William is echt geweldig, hij is totaal niet meer bang, nieuwsgierig zoals elke poes, maar toch nog een beetje kitten-achtig, ook al is hij nu al 13 maanden. Hij is flink gegroeid, toen ik hem daarstraks in tegenlicht zag merkte ik het opeens. Hij wordt echt een grote jongen. Maar speels en nieuwsgierig en altijd in om te spelen. En zo hebben we nu de kattentunnel ontdekt. Ik heb het voorbereid, meer dan een week. Het is namelijk zo dat Jozefien veel moet eten, maar echt gigantisch onvoorstelbaar schrikbarend veel. En dat zij enkel natvoer eet, en liefst boecht van den Aldi. Maar ik wil SW niet zoveel natvoer geven, en verzin daartoe allerlei trucjes. Om te beginnen krijgt hij maar een schepje van haar gehele portie, als hij natvoer krijgt. Ik kan het niet maken om hem niks te geven, dan moet ik hele dagen de deur dichthouden, en dan is het samenleven ook niet meer gezellig. Dus als hij in de buurt is en hij merkt dat Fien eten krijgt, dan krijgt hij iets. En dat iets dat kan dus, zoals gezegd, een klein schepje van haar portie zijn, of een kattensnoepje, of, nu hij gewend is aan droge brokjes, gewoon gezonde brokjes uit een klein zakje (verpakkingen van 100g of 400g). En die geef ik hem ondertussen op “speciale plaatsen”. Als ik hem dan toch moet afleiden (wat echt heel makkelijk is, hij volgt mij gelijk een schoothondje, en is blij met al wat hij krijgt) kan ik die afleiding net zo goed gebruiken om hem nieuwe dingen te laten verkennen. Dus ik leg die brokjes in de transportbak, zodat hij ze daaruit moet halen, zodat hij die bak dus niet in eerste instantie associeert met onprettige dingen.  Of ik leg die brokjes in de kattentunnel. Ik dacht dat hij daar nu wel aan toe zou zijn, nu hij vol vertrouwen is. Dus na 10 dagen brokjes uit die tunnel vissen, steeds een beetje dieper, achtte ik gisterenavond de tijd rijp voor de ultieme doorloop. Daarvoor gebruikten we natuurlijk, hoe kan het ook anders, het stokje met de pluimen. Eigenlijk ben ik verbaasd dat er nog steeds pluimen aan dat stokje hangen, die moeten verdorie stevig vastgemaakt zijn. Niet dat het er nog even weelderig uitziet dan 4 maand geleden, maar het hééft nog een paar (verfomfaaide en sterk uitgedunde) veertjes. En het is nog steeds onweerstaanbaar. Dus met dat pluimenstokje speelde ik met hem rond de tunnel, een beetje in de tunnel, tot het moment waarop ik het er helemaal kon doorsteken, en vervolgens weer naar mij toe kon trekken, de hele tunnel door, en hij volgde. En toen had hij het door, en hebben we ons geweldig geamuseerd met die tunnel. Ik stak mijn hand erin en bewoog tegen de kanten, waarop hij de tunnel in vloog om te kijken wat daar aan het bewegen was. En dan weer het pluimenstokje. Tot hij echt moegespeeld was.  Tja, hij had dan ook immense sprongen gemaakt (ettelijke malen in de lengte over de ganse tunnel gesprongen, om maar iets te noemen). En toen lag hij in de tunnel, languit, de pluimpjes tussen zijn voorpoten, en ik dacht: verdorie, had ik nu mijn fotocamera maar bij de hand.

Dat dacht ik ook toen hij daarstraks languit op de terrastafel lag te zonnen. Da’s trouwens één van zijn vaste gewoonten, in de voormiddag, als het nog niet te heet is, effe zonnen op tafel. Hij ligt daar dan echt te blinken in het zonnetje, maar vanaf hij mij ziet bewegen in de keuken komt hij afgestormd, dus ik weet zelfs niet of ik dat ooit ga kunnen fotograferen.

 

Enfin, zulke momenten dus.

 

Ik denk niet aan fotograferen als ik, zoals vlak na het beëindigen van de vorige poezenmail, vanuit mijn bureau pats midden in een plas stinkie stink trap. Het mag raar klinken, maar ik werd er niet geïrriteerd van. Ik dacht gewoon “oei, slipper uit en oppakken”. Ik ken de routine ondertussen. Eerst het meeste er af halen met wc-papier, en dan afspoelen. Dat afspoelen is een werkje van geduld. Ik draag altijd zo’n soortement van birckenstocks, nep, gekocht in Turkije op een markt voor €4, maar met dezefde zool. Kent u die birkenstockzool? Stel u nu voor dat bijvoorbeeld de voorste helft van die geultjes volledig opgevuld is. Vul het op met iets plakkerigs, dat niet al te fris ruikt, als u begrijpt wat ik bedoel. En houd het dan onder de kraan, liefst warm water, en houd vol. Zet de kraan niet te hard, je wil niet dat het spettert. Niet op jou, niet op je kleren, niet op de zeep, niet op je tandenborstel. Dus een gestaag lopende kraan. En wacht. Het komt in orde, helemaal, je merkt niet dat er iets heeft tussen gezeten. Als je tenminste genoeg geduld hebt gehad, en de slipper af en toe gedraaid hebt. 

En dan ligt daar nog die plas. Met een mooie gedeeltelijke voetafdruk. En een aroma van ....

Enfin, wc-papier, een plastic zak, en alles komt goed. Let wel: die plastic zak is van groot belang. Ik had de gewoonte dat wc-papier in de wc te gooien en door te trekken, maar omdat de plassen omvangrijk zijn, en het benodigde wc-papier dus veel, is mijn wc een keer heel erg verstop geraakt. Dus plastic zak, vuilnisbak.

In de logica dat ze me iets wil vertellen, ga ik er dus van uit dat het haar niet aanstaat, dat plat gedoe, en dus heb ik de dosis groene klei opgevoerd. Zelfs terug een schepje veenextract. We zullen zien.

Ik hoop toch dit jaar naar Turkije te geraken, en ben op zoek naar catsitters, en wil het graag tegen dan in orde, zodat die mensen niet elke dag kakplassen moeten opkuisen. Hoewel ik het natuurlijk niet verzwijg, misschien vind ik mensen die zo blij zijn dat ze enkele weken uit hun appartement kunnen, en een tuintje hebben, dat ze het er graag bijnemen. We zien wel, al wat nodig is komt op je pad he.

 

‘k Ben een beetje uit mijn hum: was ik een aangrijpende, Belgische film aan het kijken, begint mijn TV, of Belgacom, raar te doen, en al mijn pogingen (aan, af, kanalen wisselen, BelgacomTV aan en uit....) leidden tot niks. Zo’n gevoelige film, (Adem) en daar ineens uitgehaald worden, grrr.

Maar goed, tijdens de eerste reclamepauze heb ik wat onderzoek gedaan naast en onder mijn zetel, want ik ruik nu regelmatig kaka. Ik weet ondertussen niet meer wanneer het echt is en wanneer ik het mij verbeeld, dus ga ik voor alle zekerheid toch maar op onderzoek als mijn neus mestgeur signaleert.

Uitwerpselen heb ik niet gevonden, maar wel een balpen, een haarklem, brilkuisdoekjes, en iets raars dat aan de radiator kleefde. Ik moest effe goed kijken voor ik besefte wat het was: een magneetje, met het elastisch bandje er nog aan. Hoe komt dat, achter de zetel, zo hoog tegen de verwarming te plakken? Ik probeer mij een scenario voor te stellen, maar slaag er niet helemaal in.

In elk geval, ik heb dus al twéé verloren magneetjes teruggevonden! 

De rest van de spullen komen daar door SW’s verwoede vliegenjacht avonturen. Ooit bleef iets dat ik op de vensterbank legde daar gewoon liggen. Die vensterbank gebruik ik een beetje als tafel, ik zet daar mijn glas of tas op, er ligt altijd een sudokuboekje klaar voor tijdens reclameblokken, en dus ook iets om te schrijven, als ik mij in de zetel wil leggen en ik heb nog een haarspeld in , dan leg ik die daar ook. En nu raak ik daar voortdurend dingen kwijt.... Vliegenjacht. 

Jozefien doet het nog steeds goed, ze gaat regelmatig buiten, springt vlot in en uit dozen en op de massagetafel (ze vertikt het van het hulpkrukje te gebruiken). Maar het in huis ontlasten is dus erger. Pipi heeft ze al enkele dagen niet in huis gedaan, kaka des te meer. Af en toe vind ik redelijk consistente hopen, met worstvormen in , en dan ben ik blij, ondanks het feit dat ik ze in de gang moet opkuisen, maar soms is het iets minder consistent. En natuurlijk is het altijd veel, want ze eet veel, en het vliegt er allemaal door.

Ik heb een hoge kattebak besteld, die ik aanvankelijk in een doos ga zetten. Hoog vanwege haar plasgedrag, de kattebak die SW nu gebruikt, was zonder kap overal even hoog, en daar plaste ze gewoon over, zelfs als ze de moeite deed erin te gaan staan. Nu was er op Zooplus eentje in de aanbieding die aan één helft veel hoger is, in de hoop de straal van “hoogplassers” tegen te houden. Aanvankelijk ga ik die zonder kap in een doos zetten, in de hoop dat dat voor haar aanvaardbaar is, aangezien het toch zo’n dozenmie is. En misschien kan ik na verloop van tijd in stapjes naar de overkapping gaan, die veel verder open kan dan de kattebak die SW nu gebruikt, zodat het veel minder weg heeft van een transportmand. Ik overweeg om eventueel poetsdoekjes te gebruiken, over het kattebakgrit. Zo van die halfdoorzichtige, die bedoeld zijn om aan een vloerwisser te doen. Want blijkbaar plast de dame graag op matjes, handdoeken en aanverwanten. En dweilen zijn wat duur, anderhalve euro per stuk twee keer per dag (ze doet minstens 2 grote hopen per dag) is wat veel. Ik kan natuurlijk een inzamelactie houden, oude handdoeken, lakens, T-shirts.....

Ik weet niet of het veel kans van slagen heeft, maar als ik ooit de tweede verdieping in gebruik neem, en de zolder, dan kan een extra kattebak geen kwaad, ‘t was ook een heel goedkope, en ik wil niet opgeven, en ik had geen betere ideeën.

Ik heb intussen -nog maar eens- mezelf tot de orde geroepen: strijd aangaan is geen goed idee. Ik was een beetje in strijdmodus geraakt, beetje geprikkeld door de muzikantenzoektocht die moeizaam loopt, en waarin de mensheid zich niet altijd van haar mooiste kant laat zien, en dan de zorgen om Fien erbij, en haar pipi en kaka kuren, dus ik was wat kortaf soms, en dat had enkel tot gevolg dat zij nog koppiger werd, haar eten niet op wilde eten (vooral als er net een pil onder zat), me strijdvaardig aankeek en resoluut voor de gesloten livingdeur ging zitten, of zelfs pogen (en daar heel soms in slagen) van die zelf open te prutsen.

Maar gisterenavond heb ik een heel intiem moment gehad met Jozefien, een re-connectie, een uitwisseling van liefde die je kon voelen. Ze lag op de massagetafel, heel ontspannen, en ik stond er voor, één hand op haar bol, de andere op haar rug. Zij had haar ogen verzaligd halfdicht, en spinde dat het een lust was, en ik voelde zoveel liefde en dankbaarheid voor alles wat ze mij al gegeven heeft, voor het mirakel van haar opstand uit de dood (da’s een lang en magisch verhaal waar velen mij absoluut gek voor zullen verklaren), voor alle keren dat ze mij deed lachen, als kitten, als jonge poes, en tot nog niet zo lang geleden, voor alle lief maar vooral leed dat ze mij heeft helpen dragen, voor al haar blijken van aanhankelijkheid, voor haar kuren, haar intelligentie, haar stijl, haar charme. Zij heeft mij door de ergste periode van mijn vermoeidheid getrokken, mij aangespoord om uit bed te komen, mij gezelschap gehouden, mij tot actie aangespoord, onwaarschijnlijk veel geduld getoond. Het kwam, alle gevoelens, alle herinneringen, zo aangrijpend dat ik in tranen geëindigd ben. Dat was het moment waarop zij het genoeg vond, zich rechtzette en tot de orde van de dag overging, met zo’n air van ‘t is weer eens tijd om iets te eten als je het mij vraagt. Toen begreep ik het weer: het gaat niet om strijd. Nooit.  Niet tegen vermoeidheid, niet tegen een partner, niet tegen welke situatie dan ook. Het gaat om acceptatie. Elke situatie wil je iets leren, en de truc is uit te vinden waar het om gaat.

Toen ik maar vijf uur per dag kon wakker zijn, maanden aan een stuk, hielp verzet ook niet, integendeel, daar werd ik alleen maar nog sneller moe van. Pas toen ik het accepteerde, en begon te kijken hoe ik dat beetje energie dat ik heb het best kon aanwenden, ging het vooruit. Langzaam, maar het ging, steeds maar vooruit. Nu ik duidelijk met mezelf heb afgesproken welke dingen mijn energie waard zijn, en waaraan ik er absoluut geen wil verspillen, kan ik alleen maar dankbaar zijn, het heeft mijn leven waardevoller gemaakt, ik houd mij niet meer bezig met oppervlakkigheid, drama, nieuws, negativiteit, mensen die energie vreten, zinloze discussies enz. En nu ben ik in de fase waarin ik wil proberen mijn energie uit te breiden door mijn eetgewoonten nog meer aan te passen, en ook op dat vlak heb ik alweer wat vooruitgang geboekt.

Dus ook Jozefien wil mij iets vertellen, iets leren, iets duidelijk maken, en het is aan mij om uit te zoeken wat er moet gebeuren. Die harmonicadeur tussen slaapkamer en bureau moest er komen, dat was pure zelfbescherming, ik zwijmelde van vermoeidheid toen ik elke week naar het wassalon moest met dons en kussens , en vier keer per week mijn bed moest afhalen en opdekken. Ik red me wel, en ik blijf stapjes vooruit zetten, maar veel extra belasting kan ik echt niet hebben. Om een idee te geven: ik ben even, een maand of drie, in een leesclub geweest, maar ben daar mee gestopt omdat op dit moment zelfs het idee van een bepaald boek tegen een bepaalde tijd gelezen te moeten hebben te veel druk gaf. Terwijl het een gezellig kransje is, waar niemand mij zou lynchen als ik gewoon zou zeggen dat het niet gelukt is, of dat ik het niet heb uitgelezen omdat het mij niet aansprak of zo.

Dus goed voor mezelf zorgen, da’s heel belangrijk.

En daarna voor diegenen waarvoor ik verantwoordelijkheid genomen heb. Jozefien dus, al twaalf jaar, sinds het plucheke 6 weken oud was. Ik maakte mij daar destijds zoveel zorgen over, dat men haar niet langer bij mama poes wilde laten blijven, ik heb gepleit en gesmeekt, maar het mocht niet baten. Mama poes heeft er naderhand een depressie aan overgehouden.  Jozefien heeft geen enkel teken van gemis of tristesse gegeven, ze kwam enthousiast naar mij toe gelopen (ik had haar gezien toen ze 1 dag oud was, en toen was het al duidelijk dat zij het was, en geen ander).  Ze speelde onderweg voor Houdini. Ik had toen geen trasportmand, want de collega bij wie het nestje was geboren zei dus opeens: vanavond moet je haar komen halen, ik had op nog minstens 2 weken tijd gerekend en op 4 weken gehoopt om een eetbakje, slaapplekje, transportmand te voorzien. Dus werd het speelse, nieuwsgierige en eigenzinnige mormeltje in een doos vervoerd, waaruit ze onderweg een viertal keer is ontsnapt (oh paniek op de autosnelweg). Stoppen op de pechstrook tijdens het spitsuur, niet aan te raden, slecht voor het hart. Uiteindelijk had ze door dat, als ze zich liet pakken, ze terug in de doos belandde, en dat vond ze niet leuk, ze wilde dingen zien, ontdekken, besnuffelen, ze heeft ook een tijdje mooi op haar kleine poezenpoep op de passagierszetel naast de doos gezeten. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dan had ik haar daar laten zitten. Ik wist toen nog niet hoe slim ze was, maar toen ze dat deed had ze dus begrepen dat ergens stil zitten waar ik haar kon zien ok was, dat ik alleen maar erg nerveus werd als ze ergens onder zat (het idee dat ze onder mijn pedaal zou komen.....).

Maar ik liet het er niet bij, wilde haar weer in de doos steken, en toen ging dat zes weken oude bolleke onder de passagierstoel zitten. Midden er eronder, waar je haar dus met geen mogelijkheid kon pakken. Ik ging dus de strijd aan, omdat ik controle over de situatie wilde, terwijl haar oplossing eigenlijk even goed was.

En ook nu merk ik dat liefde veel meer oplost, ze heeft vandaag haar eten met pil, nee, gewoon al haar eten, netjes opgegeten, nergens over gezeurd, niet dat ze iets anders wilde, niet dat er teveel klei onder was. De flow is er weer, en dat werkt.

En eigenlijk weet ik dat he, zo heb ik SW ook aangepakt: laat hem maar achter de zetel zitten, controleer alleen af en toe of hij daar echt nog zit, en zorg dat hij eten en drinken heeft. Forceer niets, kijk maar hoe het gaat. Maar probeer hem een veilig gevoel te geven, liefde te sturen, voorzichtig uit zijn tent te lokken door te spelen. En dat heeft tot fenomenale resultaten geleid. Heb ik al gezegd dat hij geen angst meer heeft voor voeten? Niet voor de mijne, niet voor die van gasten. Hij ligt languit in de zetel, en eventuele bezoekers moeten er maar naast gaan zitten. Hij blijft gewoon liggen, en laat zich eventueel zelfs over de bol aaien.

Mijn tovergebaren doen het nog, maar moeten af en toe bijgesteld worden. D.w.z.: als de reactie niet meer helemaal is zoals gewenst, moet ik nog even het oorspronkelijk gebaar, mét enkele waterdruppels, herhalen, en daarna werkt het ook zonder druppeltjes weer een tijdje feilloos. Maar dat blijft eigenlijk bestraffen, en eigenlijk wil ik liever zoveel mogelijk positiviteit. Dus probeer ik hem te leren dat het naast mijn stoel op de grond te doen is. Dat heb ik ook Jozefien geleerd, en wijlen Maurits. Maar doordat SW zo’n enthousiasteling is, gaat het bij hem een beetje trager, hij is zo gefixeerd op mijn bord, dat het wat meer moeite kost hem er attent op te maken dat ik iets voor hem heb, in mijn hand, die van de tafel naar naast de stoel gaat. We maken vooruitgang, vandaag had hij het al heel snel door, het Harietta Potter gebaar zal dus over korte tijd niet meer nodig zijn. Ik heb het trouwens al enkele dagen niet meer gebruikt. Hij wordt steeds aanhankelijker, loopt vaak als een hondje met mij mee door het huis, en legt zich te pas en te onpas neer, met zachte piepgeluidjes, en dan is het knuffeltijd. Daarstraks wilde hij dat op de tafel doen, maar hij lag nogal op het randje, en ik zag het aankomen, hij draaide een slag te veel, en duikelde van de tafel, maar ving het toch nog enigszins elegant op door op de stoel te landen en van daar een sprong naar de grond te maken, alsof het helemaal zo bedoeld was.

Helaas willen noch Jozefien, noch de buurtpoezen op zijn avances ingaan. Hij doet het nochtans bij allemaal, op zijn zij, bijna op zijn rug, met de allerschattigste geluidjes. Nadat hij hen met zijn enthousiaste aanstorming de stuipen op het lijf heeft gejaagd. Het is dat stukje dat hem parten speelt. Maar hij houdt vol.

Dus hoe zou ik kunnen opgeven te zoeken naar wat Jozefien mij te zeggen heeft?