Awel, ik ben opgelucht. Ik heb niet goed geslapen, en toch ben ik enorm opgelucht. Na haar drie dagen te hebben zien liggen als een oude dame, gisteren 11 uur aan een stuk in een transportmand, begon ik mij echt af te vragen of dat wel normaal was voor een jong poesje. Vannacht heeft ze dat helemaal goed gemaakt, ze heeft gespeeld, mijn armen aangevallen, over mij heen gelopen, op de grondlopen spelen met iets dat rolde en daarbij veel lawaai maakte, ze is mij komen aflikken, met mijn haar komen spelen, ze heeft alle hoeken van de slaapkamer verkend, enfin, ze lééft. Ze heeft -hoera hoera-  de kattebak boven gebruikt, en er een fameuze drol in gedraaid. We’re in business!!!

Momenteel is ze alle draden van de pc aan het belagen, ze heeft de muisdraad al gehad, en het koptelefoontje, nu zit ze achteraan, waar véél draden zijn. Zucht. Vannacht heeft ze in de slaapkamer ook de elektriciteitsdraden ontdekt.

Ze vertoont nu dus normaal kittengedrag, en dat is een pak van mijn hart.

SW heeft haar de ganse nacht alleen gelaten, terwijl hij wel kon komen als hij wilde. Dat heeft hij pas vanmorgen gedaan, met weer een hele hoop geblaas en gegrom van harentwege. Hij is daar zo beduusd van, ik heb best wel met hem te doen. Hij kijkt dan naar mij met zo’n “help mij dan toch”- blik . Ik zou wel willen, maar weet niet hoe. Ik geef hem veel aandacht en streeltjes en vertel hem hoe mooi stralend en zuiver zijn liefdevolle hart is, maar meer dan dat kan ik niet doen, we zullen moeten wachten tot Donna Elvira eraan toe is. 

Maar ze is nu al kitten, en gebruikt, toch voor kaka, de kattebak.

Me happy.