Het is geweldig om van dichtbij te mogen meemaken hoe een feline viervoeter zich ontwikkeld, blijft groeien, evolueert en leert (van zijn stiefzusje bijvoorbeeld).

Er was een tijd –toen hij pas vanachter de zetel tevoorschijn was gekropen- dat Sir William wel een granieten beeld leek als ik hem optilde. Nu ligt hij, ontspannen als een lappenpop, luid te spinnen op mijn arm.  Terwijl het kleine zwarte poppemietje enigszins beledigd miauwt, want waarom krijgt zij niet ook een beetje aandacht?  Ik word er helemaal warm en gelukkig van, van die twee.

Ze hadden deze vakantie een geweldige poezensit, die veel met hen gespeeld heeft, en die zo in de smaak viel dat ze zelfs blaadjes cadeau kreeg van Helena.  Compleet met geluidje en eis tot streeltje alvorens je dat blaadje dan voor je voeten gelegd krijgt.  Toen die poezensit gisteren langskwam voor een babbeltje, en omdat ik haar een cadeutje uit Turkije had meegebracht, vond Sir William dat ze hem dan maar direct onmiddellijk eten moest geven.  Dat vindt hij tegenwoordig van zo ongeveer iedereen die binnenkomt.  Het loopt op twee benen en kan dus aan de kast met kattenvoer, het lijkt voor die rare grote kat die bij ons woont OK, dus dan vraag ik maar even of die tweebeen mij en passant wat te eten kan geven. Jammer voor Sir William verstaan niet allee tweebenen even goed Kats. 

Maar goed, zowel hij als Helena hebben ondertussen toch een speciale boon voor die grote rare kat waarmee ze samenwonen.  Toen ik om twee uur ’s nachts mijn valies in de gang hees, kwam er per direct een zwart-wit koppetje om de livingdeur piepen.  Dat doet hij altijd, ook als ik maar vijf minuten ben weggeweest.  Hij weet dus precies wanneer ik ga verschijnen, en als ik de voordeur opendoe verschijnt prompt dat koppetje.  Wat verrassender was, was dat onmiddellijk na dat zwart-witte koppetje een zwart koppetje met mooie oogjes verscheen.  Ook Helena verwelkomde mij thuis na 26 dagen.    Onnodig te zeggen dat ik alles liet vallen in de gang en onmiddellijk naar mijn twee wachtende poezels stormde.  Er werd rond mijn benen gedanst, er werden kopjes gegeven, er moesten streeltjes zijn, en toen volgde een simultane spurt naar de etensbakjes.  En hoewel ik wist dat ze overdag al het eten hadden gekregen dat nodig was, kon ik toch niet anders dan mijn thuiskomst vieren met een extra portietje lekkers.  Helena vleidde zich in bed tegen me aan en bleef daar  tot ik opstond.  Het leek wel alsof mijn afwezigheid onze band had verstevigd.  Zowel Sir William als Helena waren aanhankelijker dan ooit, en ik genoot met volle teugen. 

En toen kwam de inbreker.  Ik was nog net geen week terug thuis, toen ik rond half vier wakker werd, gestommel en geschuif hoorde, en mij realiseerde dat er iemand in huis was.  Doodsangst was het, toen ik op mijn tussenverdiep stond, niet wetend wat te doen, terwijl mijn hart zo snel en hevig tegen mijn ribben bonkte dat ik dacht dat die het niet gingen houden.  En toen kwam het de gang in, dat pillicht, en begon het de trap op te klimmen.  Ik moést iets ondernemen of ik stond over 3 seconden oog in oog met – dus ik knipte het licht aan.  En weer uit.  Het licht stopte met bewegen, toen snel gestommel de trap af, gedoe met de voordeur die inderdaad lastig te openen valt, er zit een pin voor die in de grond gaat, en ze hapert dan ook nog een beetje. Ik supporterde in stilte dat hij nu maar snel die deur open zou krijgen. 

Daarna stond ik daar nog, niet wetend wat aan te vangen, zou hij inderdaad weg zijn, en was hij maar alleen? Ik durfde pas bewegen toen Sir William de trap op kwam en vragend miauwde.  Oef, als hij door keuken en living naar de trap durfde, dan zou het wel OK zijn.  Dus toen durfde ik eindelijk naar beneden, om te bellen.  Eerst mijn ouders, toen de politie.  Dat bleek de verkeerde volgorde, want de politie stuurde onmiddellijk combi’s om de wijk af te zoeken naar verdacht gedrag, maar ik had hem te veel voorsprong gegeven.

Of ik een beschrijving kon geven. Nee dus, want ik heb alles in het werk gesteld om een confrontatie te vermijden.  Ik was superblij met de twee vriendelijke wetsdienaars die mij voorgingen naar de kelder,  want de ongewenste gast had zich toegang verschaft via het oude kolenkelderluik –dat inmiddels zo stevig is verankerd dat het geen millimeter meer wijkt.

De deur van het kolenhok stond open, en door de rommel die daar nog van de vorige eigenaars staat heeft hij zijn entree niet zachtjes kunnen maken.  Bovendien heeft hij moeten prutsen aan de kelderdeur, die met een schuifslotje dicht was, en is hij vanuit de kelderdeur direct tegen de kattenbak in de gang aangelopen.  Vervolgens heeft hij de deur naar de keuken geopend, waardoor mijn valies, die daar nog lag, verschoof en het droogrek rammelde.  Enfin, zijn route was bezaaid met lawaai veroorzakende obstakels, waardoor ik dus op tijd ben wakker geworden en heb kunnen verhinderen dat hij het ganse huis kon doorzoeken.  Ik heb mij de ganse tijd dat ik stond te bedenken wat ik moest, met bonkend hart en knikkende knieën, stijf van de adrenaline, geen moment druk gemaakt om wat hij mogelijk zou kunnen meenemen.  Ik was enkel begaan met mijn lijfbehoud.  Gelukkig was de hulp zo goed als maar mogelijk.  De man aan de telefoon in de centrale bleef aan de lijn tot de combi met de twee die poolshoogte kwamen nemen voor mijn deur stopte.  Dat deed hij heel bewust, nadat hij had gevraagd of ik alleen was, en ik dat had bevestigd.  De twee jonge politiemannen waren meer dan begripvol, en terwijl de ene het kelderluik teruglegde, doorzocht de andere het ganse huis nadat hij zei ”als er zich nog ergens eentje verstopt kan ik hem beter vinden dan jij”.  Daar kon ik het alleen maar volledig mee eens zijn.  Later, toen de twee politiemannen aan de keukentafel zaten om een PV op te maken, en Sir William bijna bovenop hun laptop zat, realiseerde ik mij dat Helena wel heel erg afwezig was.  Het arme meiske durfde niet meer binnenkomen.  Ik ben haar gaan halen, heb haar opgepakt en in de keuken neergezet, ze heeft even een spurt getrokken naar de living, eens gesnoven, en in een mum van tijd was ze weer buiten.  Ze durfde nauwelijks in de keuken komen eten later op de morgen.  En ze heeft enkele dagen nodig gehad om weer wat in haar normale doen te komen.  En dat heb ik die vermaledijde insluiper nog het meest van al kwalijk genomen, dat hij het vertrouwen van dat meisje weer maar eens ondermijnd heeft. 

Zelf ben ik geschrokken van de impact.  De volgende avond was ik om 19:30u doodmoe, want ik had de vorige nacht amper geslapen.  Dus kroop ik in bed, om er tegen elven ontredderd, bezweet, alweer met bonkend hart uit te komen, nadat ik vreselijke nachtmerries had gehad.  De rest van de nacht heb ik wakker gelegen, het kelderluik gecheckt (hoewel dat dus verankerd was en echt niet meer kan bougeren) voor-en achterdeur gecheckt, en van elk geluid opgeschrikt alsof het een bom was die afging. 

Afgelopen nacht ging het beter, en dat merkte ik ook aan Helena, die weer vele uren tegen mij aan heeft gelegen, en gebruik maakte van elke halfwakkerheid die ze bij mij bespeurde om een knuffel te eisen.

En verder zie ik die twee groeien, en leren.  Zo heeft Sir William van Helena geleerd dat het in volle galop benaderen van andere poezen niet slim is.  Hij heeft haar geobserveerd in haar trage manier van andere katten benaderen, en hij doet dat nu helemaal na.  Soms erg grappig om te zien, want hij moet zich daar echt toe dwingen, het gaat hem niet vanzelfsprekend af.  En zij heeft geleerd zich een beetje in te houden.  Ze lanceert zich niet meer van hoogtes met de bedoeling pal op hem te landen, omdat ze heeft ondervonden dat hij daar helemaal speelziek van wordt, en dan wordt hij haar net iets te veel.  Zij gaat in op bepaalde van zijn spelverzoeken, maar zegt radicaal neen tegen anderen, omdat ze heeft ondervonden hoe bepaalde acties (haar achtervolgen bijvoorbeeld) hem zo euforisch maken dat hij van geen ophouden meer weet.  En eens een bepaalde grens over beseft hij niet meer hoe zwaar hij weegt, hoe licht zij is, hoeveel kracht hij in zijn spelekletsende poten heeft. Dus zegt zij neen.  En als het toch nog tot een soortement van gevecht komt, begint ze alvast te gillen terwijl er eigenlijk nog niks aan de hand is.  Slimme meid, die Helena.  En superlieve onbevangen dappere Sir William.  Zelfs de aan mijn keukentafel gezeten politieman, die moest zorgen dat de Sir niet op zijn laptop ging zitten, noemde hem dapper.  Maar vooral open.  Als hij iets niet fijn vindt, laat hij dat weten (desnoods krijg je een tik van een van zijn sterke poten) maar als hij het fijn vindt laat ie het ook merken.  Niks achterbaks, what you see is what you get. En Helena kijkt en leert.  Hopelijk durft ze het aan om te leren vertrouwen zoals haar stiefbroer.  Maar dat ze allebei toch maar net genoeg blijven wantrouwen om ongenode gasten uit de weg te gaan.  Hoewel ik Sir William ook al heb toegefluisterd dat hij ingeval van ongenode gasten mag krabben en bijten.