‘k Ben een beetje uit mijn hum: was ik een aangrijpende, Belgische film aan het kijken, begint mijn TV, of Belgacom, raar te doen, en al mijn pogingen (aan, af, kanalen wisselen, BelgacomTV aan en uit....) leidden tot niks. Zo’n gevoelige film, (Adem) en daar ineens uitgehaald worden, grrr.

Maar goed, tijdens de eerste reclamepauze heb ik wat onderzoek gedaan naast en onder mijn zetel, want ik ruik nu regelmatig kaka. Ik weet ondertussen niet meer wanneer het echt is en wanneer ik het mij verbeeld, dus ga ik voor alle zekerheid toch maar op onderzoek als mijn neus mestgeur signaleert.

Uitwerpselen heb ik niet gevonden, maar wel een balpen, een haarklem, brilkuisdoekjes, en iets raars dat aan de radiator kleefde. Ik moest effe goed kijken voor ik besefte wat het was: een magneetje, met het elastisch bandje er nog aan. Hoe komt dat, achter de zetel, zo hoog tegen de verwarming te plakken? Ik probeer mij een scenario voor te stellen, maar slaag er niet helemaal in.

In elk geval, ik heb dus al twéé verloren magneetjes teruggevonden! 

De rest van de spullen komen daar door SW’s verwoede vliegenjacht avonturen. Ooit bleef iets dat ik op de vensterbank legde daar gewoon liggen. Die vensterbank gebruik ik een beetje als tafel, ik zet daar mijn glas of tas op, er ligt altijd een sudokuboekje klaar voor tijdens reclameblokken, en dus ook iets om te schrijven, als ik mij in de zetel wil leggen en ik heb nog een haarspeld in , dan leg ik die daar ook. En nu raak ik daar voortdurend dingen kwijt.... Vliegenjacht. 

Jozefien doet het nog steeds goed, ze gaat regelmatig buiten, springt vlot in en uit dozen en op de massagetafel (ze vertikt het van het hulpkrukje te gebruiken). Maar het in huis ontlasten is dus erger. Pipi heeft ze al enkele dagen niet in huis gedaan, kaka des te meer. Af en toe vind ik redelijk consistente hopen, met worstvormen in , en dan ben ik blij, ondanks het feit dat ik ze in de gang moet opkuisen, maar soms is het iets minder consistent. En natuurlijk is het altijd veel, want ze eet veel, en het vliegt er allemaal door.

Ik heb een hoge kattebak besteld, die ik aanvankelijk in een doos ga zetten. Hoog vanwege haar plasgedrag, de kattebak die SW nu gebruikt, was zonder kap overal even hoog, en daar plaste ze gewoon over, zelfs als ze de moeite deed erin te gaan staan. Nu was er op Zooplus eentje in de aanbieding die aan één helft veel hoger is, in de hoop de straal van “hoogplassers” tegen te houden. Aanvankelijk ga ik die zonder kap in een doos zetten, in de hoop dat dat voor haar aanvaardbaar is, aangezien het toch zo’n dozenmie is. En misschien kan ik na verloop van tijd in stapjes naar de overkapping gaan, die veel verder open kan dan de kattebak die SW nu gebruikt, zodat het veel minder weg heeft van een transportmand. Ik overweeg om eventueel poetsdoekjes te gebruiken, over het kattebakgrit. Zo van die halfdoorzichtige, die bedoeld zijn om aan een vloerwisser te doen. Want blijkbaar plast de dame graag op matjes, handdoeken en aanverwanten. En dweilen zijn wat duur, anderhalve euro per stuk twee keer per dag (ze doet minstens 2 grote hopen per dag) is wat veel. Ik kan natuurlijk een inzamelactie houden, oude handdoeken, lakens, T-shirts.....

Ik weet niet of het veel kans van slagen heeft, maar als ik ooit de tweede verdieping in gebruik neem, en de zolder, dan kan een extra kattebak geen kwaad, ‘t was ook een heel goedkope, en ik wil niet opgeven, en ik had geen betere ideeën.

Ik heb intussen -nog maar eens- mezelf tot de orde geroepen: strijd aangaan is geen goed idee. Ik was een beetje in strijdmodus geraakt, beetje geprikkeld door de muzikantenzoektocht die moeizaam loopt, en waarin de mensheid zich niet altijd van haar mooiste kant laat zien, en dan de zorgen om Fien erbij, en haar pipi en kaka kuren, dus ik was wat kortaf soms, en dat had enkel tot gevolg dat zij nog koppiger werd, haar eten niet op wilde eten (vooral als er net een pil onder zat), me strijdvaardig aankeek en resoluut voor de gesloten livingdeur ging zitten, of zelfs pogen (en daar heel soms in slagen) van die zelf open te prutsen.

Maar gisterenavond heb ik een heel intiem moment gehad met Jozefien, een re-connectie, een uitwisseling van liefde die je kon voelen. Ze lag op de massagetafel, heel ontspannen, en ik stond er voor, één hand op haar bol, de andere op haar rug. Zij had haar ogen verzaligd halfdicht, en spinde dat het een lust was, en ik voelde zoveel liefde en dankbaarheid voor alles wat ze mij al gegeven heeft, voor het mirakel van haar opstand uit de dood (da’s een lang en magisch verhaal waar velen mij absoluut gek voor zullen verklaren), voor alle keren dat ze mij deed lachen, als kitten, als jonge poes, en tot nog niet zo lang geleden, voor alle lief maar vooral leed dat ze mij heeft helpen dragen, voor al haar blijken van aanhankelijkheid, voor haar kuren, haar intelligentie, haar stijl, haar charme. Zij heeft mij door de ergste periode van mijn vermoeidheid getrokken, mij aangespoord om uit bed te komen, mij gezelschap gehouden, mij tot actie aangespoord, onwaarschijnlijk veel geduld getoond. Het kwam, alle gevoelens, alle herinneringen, zo aangrijpend dat ik in tranen geëindigd ben. Dat was het moment waarop zij het genoeg vond, zich rechtzette en tot de orde van de dag overging, met zo’n air van ‘t is weer eens tijd om iets te eten als je het mij vraagt. Toen begreep ik het weer: het gaat niet om strijd. Nooit.  Niet tegen vermoeidheid, niet tegen een partner, niet tegen welke situatie dan ook. Het gaat om acceptatie. Elke situatie wil je iets leren, en de truc is uit te vinden waar het om gaat.

Toen ik maar vijf uur per dag kon wakker zijn, maanden aan een stuk, hielp verzet ook niet, integendeel, daar werd ik alleen maar nog sneller moe van. Pas toen ik het accepteerde, en begon te kijken hoe ik dat beetje energie dat ik heb het best kon aanwenden, ging het vooruit. Langzaam, maar het ging, steeds maar vooruit. Nu ik duidelijk met mezelf heb afgesproken welke dingen mijn energie waard zijn, en waaraan ik er absoluut geen wil verspillen, kan ik alleen maar dankbaar zijn, het heeft mijn leven waardevoller gemaakt, ik houd mij niet meer bezig met oppervlakkigheid, drama, nieuws, negativiteit, mensen die energie vreten, zinloze discussies enz. En nu ben ik in de fase waarin ik wil proberen mijn energie uit te breiden door mijn eetgewoonten nog meer aan te passen, en ook op dat vlak heb ik alweer wat vooruitgang geboekt.

Dus ook Jozefien wil mij iets vertellen, iets leren, iets duidelijk maken, en het is aan mij om uit te zoeken wat er moet gebeuren. Die harmonicadeur tussen slaapkamer en bureau moest er komen, dat was pure zelfbescherming, ik zwijmelde van vermoeidheid toen ik elke week naar het wassalon moest met dons en kussens , en vier keer per week mijn bed moest afhalen en opdekken. Ik red me wel, en ik blijf stapjes vooruit zetten, maar veel extra belasting kan ik echt niet hebben. Om een idee te geven: ik ben even, een maand of drie, in een leesclub geweest, maar ben daar mee gestopt omdat op dit moment zelfs het idee van een bepaald boek tegen een bepaalde tijd gelezen te moeten hebben te veel druk gaf. Terwijl het een gezellig kransje is, waar niemand mij zou lynchen als ik gewoon zou zeggen dat het niet gelukt is, of dat ik het niet heb uitgelezen omdat het mij niet aansprak of zo.

Dus goed voor mezelf zorgen, da’s heel belangrijk.

En daarna voor diegenen waarvoor ik verantwoordelijkheid genomen heb. Jozefien dus, al twaalf jaar, sinds het plucheke 6 weken oud was. Ik maakte mij daar destijds zoveel zorgen over, dat men haar niet langer bij mama poes wilde laten blijven, ik heb gepleit en gesmeekt, maar het mocht niet baten. Mama poes heeft er naderhand een depressie aan overgehouden.  Jozefien heeft geen enkel teken van gemis of tristesse gegeven, ze kwam enthousiast naar mij toe gelopen (ik had haar gezien toen ze 1 dag oud was, en toen was het al duidelijk dat zij het was, en geen ander).  Ze speelde onderweg voor Houdini. Ik had toen geen trasportmand, want de collega bij wie het nestje was geboren zei dus opeens: vanavond moet je haar komen halen, ik had op nog minstens 2 weken tijd gerekend en op 4 weken gehoopt om een eetbakje, slaapplekje, transportmand te voorzien. Dus werd het speelse, nieuwsgierige en eigenzinnige mormeltje in een doos vervoerd, waaruit ze onderweg een viertal keer is ontsnapt (oh paniek op de autosnelweg). Stoppen op de pechstrook tijdens het spitsuur, niet aan te raden, slecht voor het hart. Uiteindelijk had ze door dat, als ze zich liet pakken, ze terug in de doos belandde, en dat vond ze niet leuk, ze wilde dingen zien, ontdekken, besnuffelen, ze heeft ook een tijdje mooi op haar kleine poezenpoep op de passagierszetel naast de doos gezeten. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dan had ik haar daar laten zitten. Ik wist toen nog niet hoe slim ze was, maar toen ze dat deed had ze dus begrepen dat ergens stil zitten waar ik haar kon zien ok was, dat ik alleen maar erg nerveus werd als ze ergens onder zat (het idee dat ze onder mijn pedaal zou komen.....).

Maar ik liet het er niet bij, wilde haar weer in de doos steken, en toen ging dat zes weken oude bolleke onder de passagierstoel zitten. Midden er eronder, waar je haar dus met geen mogelijkheid kon pakken. Ik ging dus de strijd aan, omdat ik controle over de situatie wilde, terwijl haar oplossing eigenlijk even goed was.

En ook nu merk ik dat liefde veel meer oplost, ze heeft vandaag haar eten met pil, nee, gewoon al haar eten, netjes opgegeten, nergens over gezeurd, niet dat ze iets anders wilde, niet dat er teveel klei onder was. De flow is er weer, en dat werkt.

En eigenlijk weet ik dat he, zo heb ik SW ook aangepakt: laat hem maar achter de zetel zitten, controleer alleen af en toe of hij daar echt nog zit, en zorg dat hij eten en drinken heeft. Forceer niets, kijk maar hoe het gaat. Maar probeer hem een veilig gevoel te geven, liefde te sturen, voorzichtig uit zijn tent te lokken door te spelen. En dat heeft tot fenomenale resultaten geleid. Heb ik al gezegd dat hij geen angst meer heeft voor voeten? Niet voor de mijne, niet voor die van gasten. Hij ligt languit in de zetel, en eventuele bezoekers moeten er maar naast gaan zitten. Hij blijft gewoon liggen, en laat zich eventueel zelfs over de bol aaien.

Mijn tovergebaren doen het nog, maar moeten af en toe bijgesteld worden. D.w.z.: als de reactie niet meer helemaal is zoals gewenst, moet ik nog even het oorspronkelijk gebaar, mét enkele waterdruppels, herhalen, en daarna werkt het ook zonder druppeltjes weer een tijdje feilloos. Maar dat blijft eigenlijk bestraffen, en eigenlijk wil ik liever zoveel mogelijk positiviteit. Dus probeer ik hem te leren dat het naast mijn stoel op de grond te doen is. Dat heb ik ook Jozefien geleerd, en wijlen Maurits. Maar doordat SW zo’n enthousiasteling is, gaat het bij hem een beetje trager, hij is zo gefixeerd op mijn bord, dat het wat meer moeite kost hem er attent op te maken dat ik iets voor hem heb, in mijn hand, die van de tafel naar naast de stoel gaat. We maken vooruitgang, vandaag had hij het al heel snel door, het Harietta Potter gebaar zal dus over korte tijd niet meer nodig zijn. Ik heb het trouwens al enkele dagen niet meer gebruikt. Hij wordt steeds aanhankelijker, loopt vaak als een hondje met mij mee door het huis, en legt zich te pas en te onpas neer, met zachte piepgeluidjes, en dan is het knuffeltijd. Daarstraks wilde hij dat op de tafel doen, maar hij lag nogal op het randje, en ik zag het aankomen, hij draaide een slag te veel, en duikelde van de tafel, maar ving het toch nog enigszins elegant op door op de stoel te landen en van daar een sprong naar de grond te maken, alsof het helemaal zo bedoeld was.

Helaas willen noch Jozefien, noch de buurtpoezen op zijn avances ingaan. Hij doet het nochtans bij allemaal, op zijn zij, bijna op zijn rug, met de allerschattigste geluidjes. Nadat hij hen met zijn enthousiaste aanstorming de stuipen op het lijf heeft gejaagd. Het is dat stukje dat hem parten speelt. Maar hij houdt vol.

Dus hoe zou ik kunnen opgeven te zoeken naar wat Jozefien mij te zeggen heeft?