Jozefientje, het wandelend ribbenkastje. Maar ze zit zo goed in haar vel. Na het scheren was het al onwaarschijnlijk veel beter, ze maakte weer sprongen die ze voordien niet maakte, ze springt zonder gebruikmaking van hulpstukken vanop de grond op de massagetafel. Waar ze graag ligt, getuige de foto’s. Diep in slaap soms (zoals de eerste foto toont) of zeer alert, als mister zwart wit haar benadert.

Maar ze bleef nog wel ongepast plassen en soms ook de meer stinkende ongepaste versie. En toen ik dus op een morgen haar urine rook, correctie, haar urine niet rook, maar enkel en uitsluitend de fortekor, wist ik plots wat ze me wilde zeggen. En sinds vorige woensdag krijgt ze geen fortekor. Ook geen andere nier-medicatie. Tenzij je de groene klei meetelt, die haar nieren wel ondersteunt, want zeer zuiverend en ontstekingswerend is.

En sindsdien zijn er geen incidenten meer geweest.

Ik weet natuurlijk niet of ik er verstandig aan doe, het voelt behoorlijk vies aan om tegen dierenartsen in zomaar bepaalde medicatie niet te geven. Maar als ik zie hoeveel normaler ze op heel veel vlakken is, hoeveel beter ze zich voelt, kan ik niet anders dan dit nog even doorzetten. Over enkele weken laat ik dan wel haar waarden nog eens testen. En als de nierwaarden niet gestegen zijn, dan ga ik het echt een tijdje zo laten, want zij voelt zich duidelijk stukken beter. Het zit ‘m in kleine dingen. Ze is weer enthousiast als ik aan tafel zit, en pakt weer een klein extraatje aan, terwijl SW in zijn ongebreideld enthousiasme haar voor de voeten loopt, het maakt haar niet boos, het maakt haar niet bang, ze neemt het gewoon aan, en is slim genoeg om mijn tekens te volgen zodat ik het links kan geven als hij rechts staat, of achter hem langs als hij maar niet opzij wil. Ze deed dat al lang niet meer, en zeker niet sedert SW heeft ontdekt dat er aan tafel soms wel wat valt te halen. Ze liep dan boos grommend weg, maar nu doet ze dat dus wel terug, nog maar enkele dagen, en ik vind het geweldig. Ze gromt ook minder hevig en boos naar SW, of naar mij als ik vind dat ze zijn eten moet laten staan. Ze is liever, aanhankelijker, actiever.  Er zijn dingen waarvan ik niet eens doorhad dat ze ze niet meer deed, maar die ze nu terug doet. Ik heb medicatie op basis van kruiden besteld, maar nog steeds niet aangekregen. Misschien heeft ze die niet nodig.

Ondertussen bezorgt de ontembare SW me soms ook hoofdbrekens. Zo heeft hij nu “op tafel” ontdekt, en vindt dat zoooo fijn. Maar hij is woest, en supersterk. Ik weet dat ik altijd versteld heb gestaan van de kracht in de pootjes van Jozefien, en van Maurits, maar SW is een echt Jerommeke. Zijn eerste 10 maanden buiten hebben van hem een sterk baasje gemaakt. Hij stormt dan ook regelmatig van alles omver, neemt bij zijn afsprong wat bestek mee, of wat groentenafval. En vindt ook dat hij zijn hoofd in mijn bord mag steken, zelfs op zodanige wijze dat ikzelf nergens meer aankan. Nu mogen mijn poezels veel, maar er zijn grenzen, en mijn eten is mijn eten, ik wil wel wat stukjes delen, maar dat wil ik wel zelf bepalen. Dus dat werd een behoorlijk probleem, want op puur kracht wint hij het van mij. Ik krijg hem niet van mijn bord weg geduwd, en ik kan hem niet van tafel heffen. Als hij op het randje staat kan ik wel, door onder zijn okseltjes te duwen, zorgen dat hij een afsprong maakt, maar meestal staat hij midden op de tafel, en is er geen beginnen aan. Dus moest ik creatief wezen.

Nu is hij woest en vervaarijk, maar wel ook een Sir. En 1 druppeltje water is genoeg om hem te doen wegstuiven. Dus besloot ik het eens te proberen met mijn hand even onder de kraan, en dan de druppeltjes afslaan naar hem toe. En dat werkte. Instant. Maar niet lang, twee seconden later stond hij er alweer, bijna de boterham uit mijn hand te trekken, en ik zag het niet zitten om telkens recht te staan en mijn hand onder de kraan te steken, dus probeerde ik het met een droge hand. En jawel, ik ben nu Harietta Potter. Ik kan hem vanop afstand van de tafel krijgen met een wel erg heksachtig tovergebaar, ik voel mij plots oppermachtig :-). En het werkt echt elke keer, ik moet telkens moeite doen om niet in de lach te schieten.

 

Wie niet sterk is moet slim zijn. En zo’n poezebeesten zijn wat dat betreft echte uitdagingen. Ik ben heel benieuwd voor het vervolg, voor Fientjes nierwaarden, voor haar verder gedrag dat nu bijna een hele week onberispelijk is. En natuurlijk of mijn toverkracht intact zal blijven