Echt veilig ben ik alleen maar als ik in bed lig, weggestopt onder een nepdons.  Dan komt ze af, vraagt ze om aandacht en aaitjes, en spint ze dat het een lieve lust is.  Als ik rondloop, of zit, houdt ze toch nog wat afstand, en af en toe reageert ze nog erg schrikkerig op mijn bewegingen. Sir William daarentegen vertrouwt mij zo volledig dat hij geruisloos naast mijn benen komt staan, en dat leidt al eens tot een accidentje. Onlangs trapte ik hem per ongeluk op zijn pootje, hij maakte een geluid, en sprong zeker 10cm opzij.  Ik was diep onder de indruk, want ik had verwacht dat hij zou wegspurten en mij een hele tijd zou mijden. Niet dus.  Zijn vertrouwen is volledig, en ik ben er dagelijks door getroffen.  Ik mag hem oppakken nu, en hij nestelt zich dat spinnend op mijn arm.  Ik vertel hem dan ook zeer regelmatig dat ik erg blij ben met hem. Hij hoort hier, bij mij, en Helena ook.  Het klopt, het voelt juist, en ze zijn ook super samen, hoewel ze zeer verschillend zijn en de verschillen elke dag duidelijker worden.  Helena begint ook stilaan eigen keuzes te maken, ze loopt niet meer aldoor achter Sir William aan (hoewel ze dat nog wel regelmatig doet, hij blijft haar grote broer die ze adoreert en plaagt). Maar nu ligt ze tevreden op de kattentoren, terwijl Mister Zwart-Wit op wandel is. Hopelijk blijft hij aan de tuinzijde, want vrijdagnacht heeft hij mij ei zo na een hartstilstand bezorgd.  Ik kwam thuis in de late of vroege uurtjes, dat ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Toen ik mijn voordeur opendeed hoorde ik een bekend geluid, maar het kwam niet van binnen, het kwam van.....ja van waar eigenlijk?  Bij nader toezien bleek het van onder een geparkeerde wagen te komen, waar de jongeman in smoking, met witte bef en witte sokjes, waarschijnlijk ook op weg naar huis van zijn vrijdagse uitje, onder zat te babbelen.  Hij deed helemaal niet moeilijk, ik riep hem en hij spurtte naar binnen.  Maar ik blijf mij afvragen hoe hij daar is geraakt.  Normaal gezien zijn er geen doorgangen naar de straat, alle huizen zijn hier tegen elkaar gebouwd, er zijn geen braakliggende stukken, maar natuurlijk heeft elk huis of elke garage wel een deur naar de straat.  En dat apartemenstgebouw iets verderop, dat heeft een hek dat naar een parking leidt, en daar kan een kat wel onder of over.  Jozefien heeft dat nooit gedaan. Zij stapte parmantig door de voordeur naar buiten als ik mijn met boodschappen volgeladen fiets met veel moeite de gang in hees. Ze wandelde dan vlak langs de gevel tot aan de voordeur van het buurhuis, snuffelde daar even rond, en kwam dan doodgemoedereerd terug. Met zo'n air van "ik weet dat je dat niet fijn vindt, eigenlijk doe ik het ook daarom, want als je met die fiets aan het sukkelen bent kan je mij toch niks, hehe".  Maurits kon niet weerstaan aan de gemakkelijke doorgang die de bouwmaterialen hem verschaften toen ze dat appartementencomplex aan het optrekken waren. Dan zat hij plots op de vensterbank van het raam in de voorgevel, aan de buitenkant. Te roepen dat ik dat raam hoogdringend moest opendoen. Maar hij is gestopt met die escapades toen de bouwwerken voltooid waren. Enfin, ik hoop dat het een eenmalig experimentje was, en dat Sir William er geen gewoonte van gaat maken om hier op straat rond te hopsen.  Hij is wel erg zelfzeker, niks paniekerig, liet zich gewoon horen toen hij me zag en kwam naar binnen.  Gedroeg zich in het geheel niet alsof hij onder de indruk was, laat staan getraumatiseerd. Dus dat is een enorm voordeel, hij gaat niet van paniek in een kleder schieten, of verloren lopen.  Maar toch vertel ik hem dat ik liever heb dat hij veilig in de tuinen blijft.  Hopelijk helpt dat.   

En dan zijn er de hilarische momenten. Sir William, die tijdens een druilerige dag zijn beklag komt doen. Hij zit dan op zijn poep, kijkt mij aan en vertelt dat hij de regen helemaal zat is, dat hij naar buiten wil, en of ik daar nu echt niks aan kan doen.  En ik antwoord dan dat ik daar echt niks aan kan doen, maar dat het binnen lekker warm en droog is. En dan zegt hij weer dat dat wel kan zijn maar dat hij toch graag zijn wandelingetje doet, en dat drie druppels nog wel kunnen, maar dat die plensregen de hele dag echt niet te doen is. Enfin, zo zitten wij dan te kletsen, totdat. 

Sinds de verwarming weer moet werken, heb ik de gordijnen voor de deur van het bureau weer dichtgedaan. Dat is immers een cruciale deur, niet alleen omdat ik overdag vele uren op het bureau spendeer en ze uiteraard ten allen tijde binnen en buiten moeten kunnen. Vanuit het bureau is er ook een doorgang naar de slaapkamer, en daar moeten ze 's nachts ook naartoe kunnen. Dus kan die deur niet dicht, en heb ik daar, om toch een beetje warmte binnen te houden, of om de koude uit de onverwarmde gang tegen te houden, gordijnen gehangen.  

Sir William zit dus op zijn poep uitgebreid te jeremiëren over de regen en zijn gerateerde wandeling, als daar plots iets tevoorschijn schiet van achter dat gordijn, snel als de bliksem, als een deus ex machina. Dat zwarte iets klopt een paar keer op zijn staart, waarvan het puntje, omdat hij tenslotte zijn beklag aan het doen is, geërgerd kronkelt.  Voor ik goed en wel besef wat er gebeurt, voor Sir William verbaasd kan omkijken, is het zwarte mormel alweer achter het gordijn verdwenen.  Sir William hervat zijn gebabbel, maar ik weet even niet zeker of het nog over het weer gaat, het zou kunnen dat hij nu over Helena klaagt, ik ben er nog niet helemaal uit, als weer het gordijn beweegt en een zwarte vorm uitspuwt, die weer even kort en snel enkele keren op Sir Williams staart klopt, en dan even snel en geluidloos weer achter dat gordijn verdwijnt.  Je ziet zelfs geen rimpeling meer, het lijkt alsof er niks gebeurd is, en Sir William, die nogmaals verbaasd achteromkeek, draait zijn hoofdje en kijkt beteuterd naar mij.  Op dat punt moet ik echt heel erg mijn best doen om niet hardop in de lach te schieten.  Het tafereel herhaalt zich nog een keer of drie, vier, tot Sir William besluit zijn gesprek met mij te laten voor wat het is en achter het zwarte mormel aan te gaan.  Even klinkt het alsof een kudde olifanten de trap afdaalt, en dan wordt er beneden woest gespeeld. 

En dan hervat ik met een brede smile mijn bezigheden. 

Dat gordijn is echt een hit, ik kan iedereen die katten heeft aanraden ergens in een doorgang een gordijn te hangen. Hang het wel stevig op, en geef er niet teveel geld aan, want het zal afzien.  Op een bepaald moment lag Helena te doezelen op de massagetafel, toen plots het gordijn hevig begon te bewegen.  Eerst dacht ik nog een halve seconde dat Sir William last had om erdoor te geraken. Alsof hij er al geen 100 keer door was gekomen. Als dat gordijn beweegt, maar er komt geen kat door, dan wil die kat daar niet doorkomen.  Het gordijn bleef bewegen, steeds heviger, tot Helena eindelijk door had wat de bedoeling was.  Ze stormde naar dat bewegende spookgordijn, en toen begon de pret pas echt.  Af en toe zag ik een zwart-witte poot onder het gordijn door, en één keer kort een zwart-wit snoetje met een hoofddoek, maar verder was het spook tegen spook.    

Het is een voorrecht om met zulke creatieve, speelse deugnietjes te mogen samenleven.  Ze doen elke dag wel iets waar ik vrolijk of blij van word.