Poezenstreken

En ik weet dat 1 dag (het zal nu ongeveer 24 uur zijn) niet lang is. Niet lang genoeg. Maar het is vermoeiend. Waarschijnlijk ook omdat ik vannacht niet echt lang en niet echt aan één stuk door geslapen heb.

Ik had een naam in gedachten voor het kleine poezenmeisje, maar na haar in actie gezien te hebben past die niet. Ze is niet alleen maar klein, ze is bij wijlen angstaanjagend.....Mocht ik haar gegrom horen in een donker bos, ik zou er zeker van zijn dat een sabeltijger het op mij gemunt heeft. Ze produceert gegrom waar je ruggegraat koud van wordt. En bij de overgang van grom naar blaas zit er nog een knor tussen waar een everzwijn jaloers op mag zijn.

Zij is zowat het complete tegengestelde van SW: voor haar representeert een mens veiligheid, en een kat gevaar. Voor Sir William lag (en ligt dat voor een deel nog) precies andersom. Voor hem is elke kat een potentieel vriendje, en hij doet er dan ook alles aan om dat te laten gebeuren. Ik ben super trots op hem, hij haalt al zijn charmes boven, probeert geduldig te zijn en stapsgewijs te gaan, en neemt af en toe een pauze, waarschijnlijk ook om zelf even stoom af te blazen. Ik heb met hem te doen, het manneke, hij wil gewoon een vriendje, waarom snapt toch niemand dat hij helemaal geen kwaad in de zin heeft. Het is zon lieverd. Maar ook wel woest soms, dat heb ik vannacht twee keer gevoeld.

Het meisje heeft zich gisteren, zondag, de dag van haar aankomst hier, de ganse tijd in mijn buurt opgehouden, ze had dat nodig, dus ik heb haar ook regelmatig opgepakt. Af en toe wilde ze gewoon op mijn schouder zitten, als ik aan mijn bureau zat, lag zij daarop, of half op mij half op het bureau, in allerlei onvoorstelbare houdingen waarvan sommige mij hoegenaamd niet comfortabel leken. Ze reageerde totaal niet op wat op het computerscherm gebeurde, of op de bewegingen die ik met de muis maakte. Dat was allemaal helemaal ok. Het enige waar ze op reageert, met veel lawaai, is Sir William.

Het leek nochtans vredig te beginnen, ik liep naar boven, zij volgde, en na een tijdje kwam, heel voorzichtig, SW de trap op. Hij naderde echt voorzichtig, zij was ook wel een beetje nieuwsgierig, maar wilde toch vooral niet te snel gaan, en daar moet het ergens misgelopen zijn, in dat naderen en terugtrekken moet hij toch een onverwachte beweging hebben gemaakt, of net iets te snel te dicht gekomen, in elk geval, terwijl ik zat te kijken, en het er zo gemoedelijk aan toe leek te gaan dat ik zelfs wat fotos heb getrokken, barstte plots de hel los. In een halve seconde waren ze krijsend de trap afgedonderd, en hoorde ik beneden een onwaarschijnlijk spektakel. Zelf deed ik iets meer dan een halve seconde over het naar beneden lopen, en vond twee katten die totaal overstuur waren, je weet wel, haren recht, staart dubbel zo dik. Gelukkig kan ik SW heel makkelijk afleiden, en toen heb ik het grommende meisje maar opgepakt, en de rest van de dag is ze niet van mijn zijde geweken.

Hoe het s nachts moest, dat was mij niet geheel duidelijk. Het simpelste was SW buiten zetten. Enfin, in de keuken, dan kon hij binnen en buiten naar eigen goeddunken. Maar hij was zooo zielig toen ik hem in de keuken zette, hij stond zulke huilerige piepgeluidjes te maken aan de keukendeur dat ik dat echt niet over mijn hart kon krijgen.

Verder baarde het me ook zorgen dat het meisje nog niet had willen eten. Maar om 1:30 ongeveer heeft ze dan toch haar kommetje tonijn leeggegeten. Ik moest wel de ganse tijd op mijn hurken naast haar zitten, en SW op afstand houden. Maar goed, ze had toch iets binnen, ik content. En toen heb ik haar op bed gelegd, op een handdoek, naast mijn hoofdkussen. Ik ben zelf een beetje naar het midden opgeschoven, en zo hebben we de nacht doorgebracht, ze heeft de ganse tijd dichtbij gelegen, af en toe met een pootje vragend om wat meer contact of gestreel. SW was geweldig. Hij liet ons hele pozen met rust, maar kwam dan binnen met een speeltje tussen zijn pootjes, en liep gewoon rond het bed te spelen. Wist dat hij niet naast haar moest willen liggen, dat ze dat niet toeliet. Maar liet zich zien, en zei tegelijk: kijk hoe ongevaarlijk ik ben. Slimme jongen.

Af en toe ging hij ook op het bed liggen (wat hij tot nog toe nog nooit had gedaan) maar dan aan mijn voeten, ver genoeg van haar vandaan. Oh, het maakte haar ongerust, ze was enorm op haar qui-vive, maar als hij zich gedeisd hield, dan werd het getolereerd en konden we ook zo weer even wegdoezelen. Af en toe werd het hem natuurlijk te machtig, en moest hij toch proberen dichter te komen. Dan brak de hel weer even los, en bij die schermutselingen heb ik twee keer zijn klauwtjes gevoeld. Dat is natuurlijk de miserie, zij slaat eerst met haar pootje, hij slaat dan terug, maar hij is nu eenmaal beresterk. Gelukkig voor haar was het niet erg gericht, en hij zet er niet eens echt kracht achter, maar zelfs een klein tikje van SW kan aankomen, zeker voor zon klein meisje. (En voor zon onbehaard mensenvel waar enkel een nachtpon over hangt).

Die arme Sir zal nog even geduld moeten hebben voor zijn jonkvrouwe het zich verwaardigd hem aan haar zijde te dulden. Tot dan gaat het hier nog een beetje spannend zijn. Ik hoop dat ik manieren vind om haar te bereiken, om haar ervan te overtuigen dat ze hier veilig is. Want voor zover ik kan nagaan heeft ze ook nog niet geplast of zich ontlast. Ik heb nergens iets gevonden, en wat ik vanmorgen in de kattenbak beneden vond, leek mij alleen van SW te zijn. In de kattenbak die ik boven had gezet, om het wat makkelijker te maken voor haar, lag helemaal niks. En ze heeft ook nog niet gedronken, ook dat vind ik niet ok. Die tonijn was nu wel wat nat, maar das toch niet echt wat het moet zijn. Enfin, voorlopig zal er niks aan te doen zijn, ik heb haar al een paar keer voor haar eten gezet vandaag, en ik heb al een kommetje met water onder haar neus gehouden, maar ze vertikt het. En wees gerust, de dame, hoe klein ze ook mag wezen, ze weet wat ze wil, en je kan haar zo maar niet op andere gedachten brengen.