Voilà, zo hoort het dus, ontwaken, en enkel dingen in de kattebak vinden die daar thuishoren, en nergens anders. En geen beestjes weggestopt in de kelder. Het schijnt dus echt een heel rustige nacht te zijn geweest. Wat kort voor mij, want ik raakte weer niet in slaap. Ik maakte mij toch zorgen of het wel goed ging gaan vannacht, maar wilde hen ook volgen in hun beslissing toegang tot dezelfde ruimten te hebben. En ik moest voor achten gedoucht en aangekleed zijn, want ze gingen nog maar eens langskomen van Belgacom, en dat is dan tussen 8 en 12, je kent dat wel. Dus om zeven uur ging de wekker, terwijl ik het weer 2u heb zien worden.

De viervoeters kregen eten, bij SW zoals hij als gewoonte heeft ingesteld voorafgegaan door een korte knuffelsessie. Maar dat was duidelijk niet genoeg. Toen ik -na de kattebakken en hun eten en een douche- eindelijk zat en mijn boterham wilde smeren, klonk er een hartverscheurend geluid uit de woonkamer, en nog eens, en nog eens. Hij riep mij echt, ik kon niet anders dan gaan kijken, en wat de jongeheer nodig had was.....juist ja, streeltjes.

 

Hij heeft ondertussen ook bewezen zijn familienaam te verdienen, want tijdens het -toch wel lange- bezoek van de Belgacomtechnieker is hij op zijn plekje achter de zetel blijven zitten. Terwijl die man toch wel erg dicht in de buurt was de hele tijd, want ik heb nu een nieuwe decoder gekregen voor de TV. En nadat de technieker weg was heb ik maar 10 minuten gewacht om te proberen SW weer te strelen, en ‘t was onmiddellijk ok. Hij was iets voorzichtiger met onder de verwarming uitkomen, ‘t was aanvankelijk enkel zijn hoofdje, maar er was onmiddellijke ontspanning en veel gespin.

 

Een tijdje later heb ik eens geprobeerd om hem langs de andere kant van de zetel te strelen. Kant TV dus. Toen heb ik op den duur echt hardop gelachen met zijn protesten. Maurits was een babbelaar en had heel wat geluidjes, en Jozefien kan er ondertussen ook wat van, maar SW slaat echt alles. Zoveel geluidjes, hoog, laag, kort lang, en zo duidelijk in wat hij bedoelt, het is echt onwaarschijnlijk. Hij kan dus ook boos grommen he.

 

Ik weet het nu dus, hij is niet graag lang alleen, hij wil gezelschap en aanrakingen, maar voorlopig nog wel op die ene plek in het hoekje achter de zetel, waar hij nog beschut is en snel onder de verwarming kan kruipen als hij dat nodig vindt.

 

Jozefien geniet van wat alleen-tijd, en heeft een schitterend nieuw plekje gevonden, waarvan ik hopelijk binnenkort eens een foto kan nemen.

 

Hopelijk zijn de ergste stormen nu gepasseerd en kunnen we rustig opbouwen.

Eén van de positieve gevolgen van de gebeurtenissen van vandaag is dat mijn gang niet meer naar kattekak stinkt. ‘t Is ook al iets.

Maar de relatie tussen Sir William en Jozefien is behoorlijk gestoord. En ik ben lichtjes gepikeerd op Dame Jozefien.

Nochtans leek het gisteren allemaal veelbelovend, vooral toen ze lustig haar boterhambeleg at en mij er attent op maakte dat Sir William stond te kijken, zonder dat het haar scheen te raken. Hij was bedeesd, en schoot direct achter de zetel toen ik hem ook een stukje wilde geven, maar zo stelt hij zich op: onderdanig, afwachtend, zeker niet aanvallend. Een super lief speelvogeltje, snel content en voluit spinnend.

En Jozefien had voor de eerste keer sinds zijn aankomst niet in mijn bed gekakt.

Ik lag nog lang wakker, ik verwachtte ook nog een confrontatie, maar Jozefien lag luid te spinnen, en er klonken geen pootjes op de trap.

Dus uiteindelijk ben ik in slaap gesukkeld, ver na tweeën, terwijl ik toch eigenlijk doodop was van de voorbije dagen en korte nachten. Dus heb ik doorgeslapen tot bijna 12u vandaag, en blijkbaar één en ander gemist.

 

Ik stond op en constateerde dat er in de kattebak was geplast, redelijk wat geplast, dus ze kan het he, de Trien. En er staan nog geen “dooseffect” rond. Geen druppeltje op de grond. En alles stond nog overal op z’n plek, dus op het eerste gezicht waren er ook geen nachtelijke toestanden geweest. Dus naar beneden, Fien eten geven en ook maar iets meenemen voor SW. En toen sloeg mijn hart over: hij zat niet op zijn plekje. In eerste instantie verplichtte ik me van het positief te zien, misschien was hij wel op wandel in huis. Maar in heel de woonkamer, bureau, slaapkamer en traphal tot op het tweede geen SW te zien. Al wat ongeruster nog eens overal kijken, en constateren dat de kelderdeur open was. Ja, ik weet dat Jozefien dat kan, ook al gaat het om een schuifslot, maar normaliter doet ze daar een week over, bij stukjes en beetjes, en ik had elke avond voor het slapengaan het schuifje terug maximaal in het slot geschoven. Grr, het mormel. Ze heeft echt liggen wachten tot ik diep sliep, want dat heeft ze echt niet zonder geluid te maken voor elkaar gekregen. Ze heeft er een ferme drol gedraaid (niet haar eerste, verre van, maar wel de eerste deze week ).

 

En dan heeft ze, hoe dat weet ik niet, maar ik wéét het echt, SW de kelder in gejaagd.

In mijn eerste paniek heb een hulplijn gebeld, en ik kreeg het advies een schoteltje tonijn in de kelder te zetten, om te zien of dat opgegeten werd, om zeker te zijn dat hij daar was. En ja, een uur later was het compleet propergelikt, dus hij was daar. Maar wat ik ook probeerde, hij liet zich niet zien. Ik ben mijn boterham in de kelder gaan opeten, ik heb er effe zitten mediteren, maar de drollegeur van Fien bracht mij op een ander idee: ik ben een emmer, een borstel en Detol gaan halen en heb alle plekjes waar ik drollen van haar heb weggehaald met detol geschuurd. En dan heb ik nog een schoteltje tonijn achtergelaten op de onderste trede van de keldertarp, met de luidop uitgesproken mededeling dat het een uitnodiging was om terug naar boven te komen.

Jozefien was, vanaf ik doorhad dat ze de kelder had opengemaakt, en ze door haar gedrag had verraden dat ze ook met SW’s verdwijning te maken had, veroordeeld tot keuken en tuin.

Aanvankelijk glorieerde ze echt, maar toen ze doorkreeg dat ik een beetje gepikeerd was, probeerde ze haar lieve aanpak. Ze is hier aan het raam hoe langer hoe smekender komen vragen om binnen te mogen, maar, hoewel mijn hart brak, was ik net boos genoeg om dat niet toe te laten. Ze keek mij, ook door het raam, niet aan, totaal niet, hoewel ze aan het smeken was. Mmmppfff.

Vandaag zal het zonder confrontaties worden.

Ik denk dat SW recht heeft op wat tijd om te bekomen van zijn kelderavontuur. En hopelijk dringt het ondertussen tot Dame Jozefien door dat ze niet de pestkop moet uithangen. 

Hij is ok, hij speelt en spint en laat zich strelen. Hoewel ik wat meer geduld moest opbrengen dan gisteren, vooraleer hij onder zijn verwarming uitkwam, maar zelfs voor hij eronder uitkwam, terwijl ik tegen hem praatte, begon hij al te spinnen.

 

En toen ik dus daarnet de trap opging, rook ik een frisse Detolgeur i.p.v. een kakgeur.  Vandaar dat ik al zei haar kattebak op termijn in de kelder te willen zetten, als SW gewend is.

 

Dus de bemiddelingspogingen worden voor onbepaalde tijd gestaakt.  We zien wel wat straks komt, ik krijg hulp van heel veel kanten, dus het komt uiteindelijk wel in orde.

En nu is het begonnen...

 

Sir William wint aan moed, hij is duidelijk niet meer echt bang van mij, maar moet nu Jozefiens hart veroveren, en hij gaat daar precies nog wat werk mee hebben.

Vannacht had ik de constellatie veranderd, omdat hij ‘s avonds al boven was geweest, op mijn bureau, en ik hem ook al van aan mijn bureau op de trap had zien zitten. Dus ik dacht: keukendeur toe, raam toe, zodat ze allebei in theorie in de woonkamer, gang, trap, bureau en slaapkamer kunnen. Uiteraard begon het zoals de vorige nachten: met Fienekak in ‘t bed, grrr. Ik was effe zo boos dat ik haar in de keuken wilde steken, zonder raam open, zodat ze niet bij mij kon. Maar Fien kent mij zooo goed, een zielig miauwke en ze brengt mij op andere gedachten .

Dus Fien met mij naar boven, en Sir William achter de zetel.

Ik was bijna ingeslapen toen er 1 luide boos-bange euh, wat was het, kreet, grom, miauw, iets daartussen klonk. Jozefien.

Kattepootjes op de trap. Vermoedelijk Sir William die naar beneden spurtte. De rest van de nacht (ik heb zéér weinig geslapen) was het enige gemiauw dat van hem, en het was amper een miauw, het was een zeer zacht, vragend en op den duur zelfs smekend piepje. Opnieuw en opnieuw. Hij bleef terugkomen, en er zijn momenten geweest waarop Jozefien op het bed lag en hij door de slaapkamer liep, zonder gegrol, wel minutieus elkaar observerend.

Hoe voorbeeldig hij dan mag zijn als het de kattebak betreft, over wooninrichting worden we het niet eens denk ik, hij slaagt erin de gekste dingen op de grond te smijten, klasseurs van de bovenste plank, klankschalen (lawaai!) enfin, ik vraag mij af hoe hij het klaarspeelt, de raarste dingen van de gekste plaatsen doet hij op de grond belanden. Ik vermoed in blinde paniek, of uit gebrek aan vertrouwdheid met binnenhuis, hij kan gedacht hebben, vanop de massagetafel, dat die klasseurs hem zouden houden, dat hij daarover kon wandelen, en dat zal dan zijn tegengevallen want die steken een beetje over de plank, en dus kiepert dat om als je daarop wandelt.

Vanmorgen kwam hij bijna enthousiast onder de verwarming uit, nog steeds naar het plekje tss zetel en gangmuur, dus ik kan hem helemaal zien en strelen, en ik geef hem daar eten, maar hij wordt vrijer met de dag, hij stond helemaal recht, keek me in de ogen, en spinde luider dan ooit. Op den duur ben ik moeten stoppen omdat hij in zijn enthousiasme, liggend op zijn rug, met zijn vier pootjes mijn hand pakte en iets te hard begon te bijten.

Na het ontbijt en mijn douche nog een knuffelsessie, ze volgen mekaar snel op nu. En plots was hij weg. Ik zat daar nog onnozel met mijn hand te bungelen en hij was verdwenen.

En toen begon het. Amok op de trap. Hij stond op het platformpje voor mijn slaapkamerdeur, Fien op dat eronder, voor de deur van het bureau. Hij deed niks, buiten onderdanig zijn, zij grolde, en ik heb haar (voor de tweede keer sinds ik haar ken, en ze wordt 12 over een maand) zien blazen. Fien is bang. Ik ben toch verbaasd, ze keek er zo naar uit, en nu is ze bang. Dus ik ben blijven staan toen ze wegliep, heb haar met gedachten teruggeroepen, ben naast haar blijven staan maar heb wel met mijn handen naar allebei energie gestuurd, ze is toch weer gaan lopen. Hij stond te kijken, buikje laag, maar is toch niet verder naar boven gevlucht. Ik heb even met hem gepraat, hem gezegd dat hij het geweldig doet, en hij is heel voorzichtig langs mij heen naar beneden gelopen. En dan heb ik Fien in de keuken gelaten, zodat ze effe kan bekomen.

Hij stelt zich onderdanig op, maar zij is degene die bang is.

 

Dus het komt goed, maar het zal nog eventjes tijd nodig hebben.

 

En ik heb meer plaats nodig om grote dingen te drogen te hangen. Bestaan er poezenpampers?

Momenteel is het bijzonder spannend, ik hoorde iets beneden, Jozefien hoorde het ook, zij is heel voorzichtig en stilletjes de trap afgelopen, ik hoor nu al minuten lang helemaal niks, maar durf zelf niet naar beneden, want ik kan dat niet zo stil als Jozefien en weet niet wat ik dan misschien ga verstoren. Ik ga dadelijk toch wel, want ik moet iets eten, en ik ben uiteraard benieuwd of en wat ik te zien ga krijgen.

 

Fien is terug, dus nu ga ik kijken. ‘t Is nu 19:57u.

 

 Tja, misschien was het gewoon much a do about nothing, ik weet niet of er tussen die twee iets gebeurd is, er was weinig verschil te merken. Vannamiddag is Jozefien een keertje richting zetel gegaan, heeft er eens achter gepiept, en is dan onverichterzake teruggekeerd, en echt waar, heel haar lijfke straalde een diepe zucht uit, moet dat nu echt allemaal zo trààg gaan, da’s echt niks voor dat ongelduldig meiske.

 

Ik heb een beetje natvoer achter de zetel gezet, maar hij maakte geen aanstalten. Ik heb hem dan nog eens pogen te strelen, en dat mag wel, maar hij maakt het me moeilijk, dus meestal is het 1 vinger die hem ergens aanraakt, en dat laat hij dan toe, of het nu op zijn hoofdje of zijn rug is. En dan heeft hij zich verplaatst, naar de schouw, en nog eens, achter het TV kastje. Hij kent nu dus al meerdere verstopplaatsjes, wat ik goed nieuws vind, hij heeft dus echt al wel zijn omgeving een beetje verkend. Maar eten is nog niet aan de orde. Enfin, misschien wel als ik uit de buurt ben, dus ik denk erover vanavond nog effe weg te gaan, zodat hij wat meer tijd heeft om op zijn gemak de woonkamer te verkennen. Terwijl Fien het dan effe met alleen de keuken en de tuin zal moeten doen, want mijn slaapkamer dat tolereer ik nu effe niet. Ik wil straks als ik terug kom gewoon kunnen gaan slapen, zonder weer eerst alles te moeten verversen.

 

Stuur maar veel positieve energie naar dat jongetje, zodat hij over zijn angst geraakt.

Jozefien heeft nu geplast naast de kattebak, een grote plas op de grond (zucht) maar erger: ze heeft wéér in mijn bed gekakt, ze weet de kattebak staan he, ze heeft hem vannacht gebruikt, en nu plast ze er naast, echt er vlak naast, en ze kakt in het bed dat 1m verder staat. Als ze zo bezig blijft ga ik haar vannacht tot de keuken en de tuin veroordelen, want ik wil zelf ook nog wel kunnen slapen zonder in de pis en de kak te liggen he. Ik weet wel dat ze er waarschijnlijk iets mee wil zeggen, maar wat?

 

Het zal aandacht zijn: ze kan niet naar buiten want de deur tss woonkamer en keuken is dicht, en het raam heb ik vanwege de kou ook dicht gedaan, en toen was ik aan de telefoon...ipv te miauwen zodat ik het raam open kon doen heeft ze waarschijnlijk gedacht “foert, ikke geen aandacht, ikke dan maar in uw bed kakken”.

Gelukkig stonk deze wat minder dan die van gisterenavond (there’s always a silver lining)

Het was me het nachtje wel. Ik ben al een tijdje thuis met een burn out, en dat heeft  rare gevolgen. O.a. de werking van mijn brein. Ik heb dus zowat de ganse nacht liggen bibberen, knoeiend met poncho’s en verbaasd dat het toch nog zo koud is ‘s nachts. En het raam moest open, want ik wilde Jozefien de keuze geven tussen buiten en de kattebak, ik wilde niet nog stront of een hoop plasjes op bed (in welke richting moest ik dan mijn matras dan nog draaien he).

 

Tot ik tegen half zeven vanmorgen besefte dat ik nog ergens een slaapzak had. Zucht. Bij die slaapzak, in dezelfde hoes, vond ik zelfs nog een deken. En dus heb ik toch nog van 7 tot 11 geslapen, warm.

 

Eerste ontdekking: Jozefien heeft in de kattebak gepoept vannacht, dus hij staat blijkbaar eindelijk op de goede plaats. Of ze doet het uit pure coöperativiteit, zoals ze ook niet zeurt over de gesloten deuren, waar ze anders gek van wordt. Ze accepteert zonder een klaaglijke of boze miauw dat de deur tss keuken en woonkamer dicht blijft, zodat onze nieuwe huisgenoot niet per ongeluk naar buiten kan door de luikjes. Ze accepteerde zonder enig geklaag dat ze vannacht niet de gang in kon, enkel bureau-slaapkamer en via raam buiten. Wat haar wel de mogelijkheid gaf om evt. beneden via haar luikjes in de keuken te kunnen, maar niet in de woonkamer. Normaliter zou ze luidkeels miauwen tot ik alle deuren opendoe, maar zoals gezegd, ze weet perfect wat Sir William nodig heeft, beter dan ik. Ze laat hem helemaal met rust, gaat niet aan hem snuffelen, maar is zich o zo bewust van zijn aanwezigheid, ik zie het in 1000 details.

 

Hijzelf heeft zich gedragen zoals ik dacht dat zou gebeuren: eens hij besefte dat hij daar alleen was is hij gaan exploreren. Hij heeft dat wel iets heviger gedaan dan ik had verwacht: houten naaidoos omver en deel van de inhoud achter en onder de zetel, bloempot die op de verwarming staat om water in te verdampen op de grond, een aantal spullen van de vensterbank op de grond, een houten kistje op de grond gegooid, hij is er blijkbaar redelijk woest tegenaan gegaan.

Hij heeft ook zijn kattebak gebruikt. Of hij gegeten of gedronken heeft valt moeilijk te zeggen, als hij gegeten heeft dan zijn het bij wijze van spreken 5 droge brokjes, en aan het water kon ik ook niet echt merken of daar nu een beetje uit was of niet.

 

Ik heb natuurlijk de zetel opzij geschoven om te checken, want ik wilde toch echt wel met mijn eigen ogen verifiëren dat hij echt helemaal in orde was, en ja hoor, hij zat terug achter de zetel onder de verwarming, maar toen ik de zetel wegschoof stak hij zijn hoofdje eronderuit en keek me aan.

 

Voorlopig blijft het daarbij. Ik ga hem dus meer tijd alleen geven, als ik naar de wasserij ga straks bijvoorbeeld, en misschien, als het vandaag een dag is waarop ik kan lezen, ga ik wat in de zetel liggen lezen, anders morgen. We geven hem tijd, jagen hem niet op, ik volg Fien’s voorbeeld, zij weet het zo goed .

 

Ik heb gisteren ook nog salie en kaarsen gebrand en alle helpers hier in huis gevraagd ons bij te staan, hem te sterken en mij duidelijk te maken wat ik best doe.

 

En dan nog iets onnozels: terwijl ik vannacht lag te bibberen en maar af en toe een paar minuten wegdommelde om vervolgens weer van de kou wakker te worden, kwam ineens “Oscar” binnen. Ik dacht “zeg, mannen, mij niet in de war brengen he, het was toch Sir William”.

Vanmorgen krijg ik een mail binnen met de melding dat er geen Oscars uitgereikt zijn aan Belgische films.  Hihi, wat een mens al niet doorkrijgt, en hoe verwarrend dat soms kan zijn.

 

Ik weet niet of er vandaag nog veel te melden gaat zijn, dus ik stuur dit alvast. Als er onverwachte dingen gebeuren laat ik het natuurlijk weten.

Jozefien maakte mij duidelijk dat het tijd werd voor een nieuw poezenvriendje. Maurits was tenslotte al eventjes ingeslapen. Ik heb lang getwijfeld, want Jozefien was zelf duidelijk niet in blakende gezondheid. Ze leed al twee-en-een-half jaar aan een overactieve schildklier, en sedert enige tijd moest ze ook medicatie nemen voor haar niertjes. Dat was dan weer het gevolg van de schildkliermedicatier. En ze at schrikbarende hoeveelheden. Dat baarde mij nog het meest zorgen, hoe haar systeem die onwaarschijnlijke hoeveelheden voedsel moest blijven verwerken.

Maar goed, uiteindelijk belde ik mijn "vaste kattenleveranciers", mensen die zich dag en nacht belangeloos inzetten om verloren, mishandelde, wilde katten te verzorgen, op te vangen,  te castreren of sterilizeren, en die altijd wel katten hebben die op zoek zijn naar een thuis. 

Zij hadden een zwart-wit katertje van ongeveer 10 maanden, dat eigenlijk voorbestemd was om buiten te leven, bij een groep van 8 semi-wilde katten, die wel door een buurtbewoner gevoed worden. Maar er waren onvoorziene problemen opgedoken, in de vorm van jongeren die katten pesten een leuk tijdverdrijf vinden. Plassen in het eten van de katten, de trappen van de voederaar met kak gaan insmeren, en ook dreigementen uiten aan het adres van de katten. Aangezien dat Zwart-Witje het tamste beetsje van de groep was, liep hij het meest gevaar om gewond of zelfs gedood te raken, en dus gingen we eens kijken of hij nog kon wennen aan een leven als huiskat.

En natuurljk werd mij gevraagd om de brengers op de hoogte te houden van het wel en wee van deze jongen. Zo is dit blog eigenlijk ontstaan, met onderstaande mail als eerste wapenfeit..

Nadat jullie vertrokken zijn heb ik mij op mijn hurken voor het schuifje gezet, en we hebben naar elkaar gekeken, tot hij eerst knipperde met zijn oogjes en ze dan gewoon helemaal dicht liet vallen en spinde. Zo heb ik hem dan rustig laten liggen, en ben naar boven gegaan. Jozefien was buiten en wilde onmiddellijk door het raam naar binnen, en liep dan naar de deur bovenaan de trap, waar ze nu nog zit, aandachtig naar beneden te kijken en te snuffelen aan de lucht. Ik wacht nu af of ze op den duur toch alleen naar beneden gaat, of anders later samen met mij. We zien wel, ik ga nu effe gewoon mijn ding doen, en de poezen de tijd geven om op hun manier te doen wat ze willen doen.

 

Op de een of andere manier is er vannacht een naam bij mij binnengekomen, ik twijfel nog even, want het moet echt passen, maar het is een beetje raar: Sir William. Dus niet gewoon Wiliam, nee, het moest Sir zijn, ik weet niet waar het vandaan komt, of het klopt, ik ga hem nog effe observeren om te kijken of het inderdaad bij hem past.

 

En toen was Jozefien weg, dus ik dacht “oei, effe kijken waar ze zit”. Ze zat op bed, maar omdat ik rechtstond maakte ze aanstalten om samen met mij naar beneden te gaan, maar toen ik met haar meeging stormde ze toch maar de andere trap op, verder naar boven....

 

Zelf gingik wel naarbeneden, om Sir William even te strelen, en dan Jozefien langzaam naar beneden te praten. Ze wilde wel, ze zat mij te roepen bovenaan de trap, maar had toch net dat tikje steun nodig om naar beneden te komen. Het duurde effe, er werd aan de lucht gesnuffeld, en aan mijn hand waarmee ik hem had gestreeld, en toen liep ze snel voorbij naar de keuken , en terug, en dan een hele tijd spinnend rond mij, terwijl ik op mijn hurken voor de schuif zat, dus hij hoorde haar spinnen, maar bleef waar hij was. Ze heeft tijdens dat rond mij lopen ook eens aan zijn kattebak geroken. Toen is ze op zijn Jozefiens overdreven luidruchtig en lang water gaan drinken aan zijn waterbakje, en hij maar zijn oren spitsen en zijn gezichtje naar dat geluid draaien. En daarna, na dat uitvoerig en luidruchtig drinken, is ze opzij naar dat schuifkastje gelopen, heeft ze zich op haar achterpoten gezet en heeft ze eens naar binnen gekeken, en hij keek terug. Dat was het. Verder niks, geen gemiauw, geen geblaas, helemaal niks. Ik was hem ondertussen over zijn bolletje aan het aaien. Hij legt zich echt in overgave neer als ik over dat kopje streel, hij is echt al veel meer op zijn gemak, op zo’n korte tijd.

Ze is terug met mij mee naar boven gegaan, en zit nu rustig op een van haar favoriete plekjes, en ik vermoed dat Sir William nog altijd in het schuifje ligt. Ik heb dus heel goede hoop dat het snel in orde komt, wat ze zijn allebei zoooo rustig. Voorzichtig ook, maar da’s ok. (het is nu 12:50u)

 

14:07

We zijn nog eens samen naar beneden geweest, Jozefien heeft een beetje gegeten (ze is vandaag opvallend minder in eten geïnteresseerd dan normaal) en is enkele keren voorbij Sir Williams ligplaats gespurt. Toen ben ik aan de piano gaan zitten zingen, en achter mijn rug, terwijl ze niet wist dat ik keek, heeft Jozefien dan nog eens op haar achterpoten gestaan en in het schuifje gekeken. Ik heb gewoon doorgespeeld en gezongen, en er is weer niet geblazen of gemiauwd, gewoon eventjes gekeken en dan weer weg. Isabelle heeft ondertussen al eens gebeld om te vragen hoe het gaat. Dus hij heeft nu al een hoop normale geluiden gehoord: de telefoon, ikke die praat aan de telefoon, piano, zang, en hij lijkt het allemaal ok te vinden. Geen geklaag, geen geluid. Hij ligt daar stilletjes, en is content als hij even over zijn bolletje wordt geaaid.

Ondertussen heeft Jozefien net dat beetje meer aandacht nodig dan anders, ik moet haar wat aanmoedigen en extra strelen. Ze ligt hier nu vlak bij mij te spinnen, dus ik denk dat ze tevreden is.

 

Rond kwart voor vier vond Sir William het tijd voor een ander plekje. Het ligt ook een beetje aan mij. Rond twintig na drie vond ik dat hij zo moeilijk zat te slikken, en dus wilde ik hem wat water geven. Een grote pot kon er niet bij, dus ik koos dan maar een eierdopje, maar om dat er in te krijgen moest ik de lade een beetje opentrekken. Zolang ik ervoor bleef zitten en hem streelde leek hem dat niet te deren, maar toen ik mij terug aan de piano zette hoorde ik wat geritsel, en toen ik over mijn schouder keek zag ik dat hij er uit aan het kruipen was. Hij heeft dan wat rondgelopen, niet echt op zijn gemak, en heeft zich achter de zetel gezet, tegen een ritselende plastic zak met wol. Eten of drinken zal dus niet voor direct zijn. Maar hij weet waar het staat.

 

Ook Jozefien heeft voor haar doen nog weinig gegeten vandaag. Tja, het is voor ons allemaal spannend. En nu ik erover nadenk, ik heb ook alleen maar ontbeten.

 

21:20. Ik zat in de zetel voor TV. Plots sluipt daar iets zwart wits van achter de zetel vandaan, buik over de grond, heel behoedzaam. Om dan terug in de schuif te kruipen. Maar niet voor lang. Ik dacht laat me wat brokjes zetten en zien dat er genoeg vers water is, en en passant nog eens over zijn bolletje strelen, maar hij wilde blijkbaar gerust gelaten worden, dus hij spurtte weer naar de plek achter de zetel.

 

Ik heb hem verder maar met rust gelaten. Zijn kattebak staat er, er is water, droogvoer en natvoer dat intussen misschien wel wat is uitgedroogd, maar als hij honger of dorst heeft zal hij het wel vinden. Ik heb de living afgesloten, zodat hij er niet uit kan en Fien er niet in, en dus zal hij wel van achter de zetel komen zodra hij doorheeft dat hij nu echt alleen is, en dan heeft hij kans om te eten, drinken, zijn behoefte te doen en de woonkamer te verkennen, en morgen is er weer een dag.

 

Ondertussen heeft Fien het uitgehangen: een drol van formaat en drie plassen van formaat in mijn bed, mijn kussens, mijn dons, alles is aan wassen toe. Om te beginnen mijn matras draaien en iets vinden om vannacht onder te slapen, en morgen naar de wasserij, want dons en kussens, dat krijg ik allemaal niet in mijn machine, en ik heb geen droogkast. Ik heb haar kattebak dan maar naar mijn slaapkamer verhuist, blijkbaar doet ze tegenwoordig daar graag haar behoefte, het monster.En toch is ze niet boos of bang, ze gromt niet, ze miauwt zelfs niet, ze vraagt dingen in stilte, ze houdt duidelijk rekening met de nieuwkomer, en weet blijkbaar beter dan ik dat hij tijd nodig heeft. Maar enige stress is er dus blijkbaar wel.

 

Enfin, een bewogen dag vandaag. Ik houd jullie op de hoogte van de verdere gebeurtenissen.