Sir Wiliam is een beetje in de war. Ik heb namelijk besloten zijn eetspullen op Jozefiens eerdere plek te zetten, de meest logische eetplek. Er is geen enkele reden meer waarom dat manneke in de living zou moeten eten, ik hoef geen deuren meer dicht te doen om te voorkomen dat de één de ander zijn medicatie opeet, dus ineens vooruit met de geit. Die verandering is vandaag net zo moeilijk als morgen of overmorgen, en die plek leeg laten maakt het gemis niet groter of kleiner. Maar hij vindt het vreemd, en gedraagt zich bij wijlen alsof hij moet pikken van die plek, zoals tot nog toe ook het geval was. En even geleden heeft hij op zijn voormalige eetplek in de living wreed staan blèren, rondjes draaien en naar mij kijken. Niet dat hij het eten niet had opgegeten, he, dat hij hij wel gedaan. Maar hij zou het geapprecieerd hebben om op zijn gekende plek ook nog iets te krijgen. 

Tja, gewoonten. Ik zie uiteraard ook nog overal Jozefien. Het trof me met een schok daarstraks, het mandje in de veranda: daar lag ze vanmorgen nog in, ademend en warm. En nu is ze begraven. Ze was al helemaal stijf toen ik haar in de aarde legde. En zooo mager.

Sir William wilde absoluut niks met haar lijfje te maken hebben, maar toen ik van bij mijn ouders terug thuiskwam met de lege draagmand liep hij daar hoopvol naartoe. Ik ben benieuwd of hij snel went aan de nieuwe situatie. Hij ligt nu weer helemaal opgerold in dat fleecen poezenmandje, ik zie enkel wat zwart en twee oortjes. Ook voor hem is het duidelijk wennen.

En de veranderingen aan de tuin werden uiteraard afgeblazen.

Het lijkt hier zo stil. Zo onwaarschijnlijk stil.

En ik ben zoo blij dat SW hier is. Toen ik mij net toch forceerde om iets te eten, heeft hij mij zo bezig gehouden en afgeleid door zijn capriolen, dat ik zelfs niet de hele tijd aan Jozefien heb gedacht. Ik ben hem het concept “wijzen” aan het leren. Jozefien was daar indertijd zeer snel mee weg, bij Mauke heeft het een ietsiepietsie langer geduurd. Eerst dacht ik dat het bij SW niet ging lukken, wegens zijn woeste enthousiasme. Maar jawel hoor, hij is in die fase waarin hij eerst nog effe onbegrijpend naar de vinger kijkt, maar na een duw op zijn hoofdje beseft dat het dus dààr ligt.

Hij is echt hilarisch soms, hij komt altijd als je hem roept, echt altijd, maar soms is hij zo woest in galop dat hij je voorbij stormt omdat zijn remmen niet hard genoeg werken, en dan moet hij een eindje terugkomen. Awel, zulke dingen zijn net wat een mens nodig heeft op trieste dagen. Of je nu wil of niet, je moet er even van glimlachen.

Ik had het er nog over toen mijn pa mij terugbracht, eigenlijk merkte mijn pa het eerst op: hoe ongelooflijk snel hij leert, die enthousiaste jongen.  Mijn pa ziet hem natuurlijk met tussenpozen, en dan valt het des te meer op wat hij weer heeft bijgeleerd.

Ik ben blij dat ik seffens naar een vergadering kan i.v.m. het wijktheater dat we aan het ineensteken zijn. Het zal mijn gedachten wat afleiden, en het is goed dat ik hier effe buiten kan, ik voel mij een beetje verloren in huis, ik weet precies niet goed wat aangevangen.

Mijn Fienetrientje, nooit meer haar stemmetje horen. Ze had een uitgebreide vocabulaire en ik wist van elk miauwke wat het betekende. Lief vragen, boos, ongeduldig, eisen. Nog los van haar lichaamstaal. Zij heeft me leren communiceren met poezen, doordat zij zich zo goed kon uitdrukken, besefte ik wat mogelijk was.

Enfin, daar kan SW nu mee de vruchten van plukken.

Hij is ondertussen zo diep weggezakt dat het gewoon nog een fleecen mandje met oortjes lijkt.

Het is gebeurd.

Gans het weekend, en eigenlijk al veel langer, worstelde ik ermee. Ik wilde het juiste voor haar doen, maar wilde haar liefst toch ook zo lang mogelijk bij mij houden.

Ze heeft het zeer, zeer duidelijk gemaakt.

Vanmorgen was de eerste keer in iets meer dan twaalf jaar dat ze niet om eten kwam vragen. Ik vond haar zelfs niet, en toen ik haar vond bleek ik haar al te zijn gepasseerd, ze lag muisstil in een mandje, wel in het zicht, maar ze had zichzelf bijna onzichtbaar gemaakt.

Bij een aaitje over haar bol spinde ze nog. Maar nog steeds vroeg ze niks te eten. Toen ik dan maar begon alle overschotten van gisteren weg te werken (er stonden wel zeven of acht schaaltjes, pogingen om haar kippenbouillon met rijst te laten drinken, gekookte en geprakte aardappel met een beetje saus van haar laatste favoriete katteneten, een vlootje boecht van den Aldi waar ze de laatste tijd toch het allergekst van was, enz. Toen ik wilde beginnen aan die opruim, merkte ik dat het er nat was. En niet zo’n beetje, alles was nat, het was niet per ongeluk wat drinkwater erover gemorst, alle potjes, de placemat, onder en rond de placemat, het was kletsnat. Het was pipi.

Jozefien, de immer graag etende, die de laatste weken eigenlijk enkel nog plezier schepte in eten en af en toe een aaitje over haar bol, maakte mij duidelijk dat ze zelfs niet meer wilde eten. Veel duidelijker kon ze het me niet maken denk ik.

Sir William voelde dat er iets op til was, hij voelde dat gisteren ook al, en wilde graag veel bij haar zijn, hij kwam haar neusjes geven, en probeerde haar te likken, maar voor haar hoefde het allemaal niet, het ambeteerde haar. Ik heb zelfs vanmorgen voor we vertrokken SW eventjes uit de living gezet, zodat ze nog even op haar gemak kon zijn. Ik heb toch nog geprobeerd haar een vlootje boecht van den Aldi te geven, en ze heeft er nog even manmoedig aan gelikt. En omdat ik haar gisteren nog buiten aan de volgeregende gieter had zien drinken, ben ik daaruit een beetje water gaan halen, dat ik ook in een kommetje in haar doos heb gezet, en daar heeft ze nog even van gedronken. Toen ze in de doos wilde springen, haalde ze het niet, ze bleef met haar lies op de rand hangen, haar achterpootjes bungelden buitenboord. Ik hielp, en ze verzette zich niet, gromde niet, dat vertelde mij meer dan wat dan ook.

Jozefientje-zelf-doen, die zich liet helpen zonder commentaar, dat was sowieso on-Jozefiens. En super foute boel.

Toch is ze nog uit haar doos gekomen en in de zetel gaan liggen, hoe ze dat deed weet ik niet, ze was altijd al een kei in ongeziene verschijningen en verdwijningen. Ik was even weg, en plots zat ze in de zetel. En de volgende flits zat ze in mijn zetel, op de plek waar ik altijd zit. Dat is de laatste plek waar ze gezeten heeft, vol in mijn geur. Een mooi afscheid zal ik maar denken. Ik heb haar opgepakt, en ze heeft zich tegen mij aan gevleid. Ik moest denken aan de toer door het huis die we maakten toen ze toekwam als kitten. Ze woog nu waarschijnlijk maar evenveel als toen ze dat zes weken oude bolleke was. Even heb ik nog genoten van dat kleine, warme, levende lijfje tegen mij aan, en toen moest ze in de draagmand. Haar verzet was pro forma, het kostte mij deze keer totaal geen kracht om haar erin en het deurtje dicht te krijgen. Het was een trieste rit, ik vechtend tegen de tranen, en zij, ocharmkes, nog geplaagd door een diarreeopstoot. Ook al zat ik op de fiets, ik rook het, en hoorde haar klagen. Dat vond ik nog het ergst, dat ze zo is moeten gaan.

De dokter heeft nog even gevoeld aan haar darmen (de bobbels die ik voelde) en zei dat ze waarschijnlijk diffuse darmkanker had, dus geen compacte gezwellen, maar algemeen verspreid. Want haar darmen waren volledig opgezet. Dus aan mijn vraag naar een middel om de diarree te stoppen kon niet worden voldaan. Eigenlijk wist ik het wel, maar ik moest het toch nog vragen.

Het ging ongelooflijk snel. Duizend keer sneller dan bij Maurits. De naald zat nog niet in haar lijfje of ze legde haar kopje neer. Ze was binnen de milliseconde in slaap. Of misschien zelfs ineens over. Er was geen strijd, geen verzet. Het was zomaar plots ineens over.

Weer thuis heb ik haar een beetje proberen te fatsoeneren, haar staart die vol hing wat uitgewassen, een beetje gekamd. En nog was ik bang haar pijn te doen. Dadelijk komen mijn ouders, zodat ik haar samen met hen naast Maurits kan begraven.

 

SW loopt wat onwennig rond, wil niet bij haar lijfje in de buurt komen. Zo verwoed hij gisteren en vanmorgen poogde in haar nabijheid te zijn, zo verwoed houdt hij nu afstand. Oh ja, hij wist het, hij stond te huilen in de gang toen we vertrokken. Toen ik haar de vorige keer meenam om haar te laten scheren, keek hij even op en vervolgde zijn weg. 

 

Jozefien, de mooiste, de liefste, de intelligentste. Nooit heeft ze gekrabd of gebeten. Hoewel ze niet graag gepakt werd, liet ze het toch toe als het echt moest, ze liet dan wel verbaal merken dat het haar tegenstond, maar dat was het dan ook. Ook wanneer SW haar teveel ambeteerde bleef het bij wat grommen. Het was een grootse ziel, en dat is het nog steeds. Alleen loopt ze hier niet meer rond, en zal ik haar vreselijk verschrikkelijk missen.  Het zal nog heel wat tranen duren voor ik met droge ogen over haar zal kunnen praten.

 

Maar ik ben ontzettend blij en dankbaar voor die 12 jaar waarin ik van haar gezelschap mocht genieten. Het was een privilege.

 

Dank je, Jozefien, dat je mij uitkoos om je leven bij door te brengen. Vergeef me dat ik niet op tijd opmerkte dat V je slecht behandelde. En houd me alsjeblief nog eventjes gezelschap. T

reuzel nog even op weg naar de poezenhemel, kom vannacht in mijn dromen nog even bij me.....

 

Mijn buren zijn, op hun immer botte manier, komen klagen over Jozefien.  Het meiske blijkt kaka te doen op hun plat dak, en da’s niet leuk, ik begrijp dat, gezien de plasvorm en het begeleidend  aroma. Maar zodra ik de deur open doe beginnen brullen dat ze de dierenbescherming op mij af gaan sturen en dat ik een dierenbeul ben, dat vind ik er over. Er zwaar over. Raak mij niet door mijn poezels, dan wordt ik zelf een beetje leeuwin. Dus nadat ik had geprobeerd uit te leggen dat het niet het juiste moment was (ik had 3 mensen op bezoek voor een repetitie) en dat ik later naar hen zou komen om erover te praten, en zij getuige van Jehova-gewijs haar voet tussen en haar handen tegen mijn deur had gelegd zodat ik die niet kon dichtdoen, heb ik uiteindelijk teruggeroepen, dat ik dan de kinderbescherming ga bellen. Dat was er ook over, ik weet het, maar ze moeten mij dan ook niet zeggen dat ik niet goed voor mijn poezen zorg. Echt niet.

Enfin, ik ben later, nadat mijn bezoek weg was, gaan aanbellen, zoals ik had beloofd, en toen kwam het voor hen “ongelegen”, het was gewoon een voos spel. Dus vroeg ik wanneer het dan wel gelegen kwam “als de kinderen slapen”. “Wanneer slapen die?”. Na achten”. Het was 20:15.  Ziet u het voze spel? Ondertussen was er een staar-wedstrijd aan de gang, meneer Buurman dacht dat hij me kon doen blozen of wegkijken, maar dan is hij aan het verkeerde adres. Nu toch, zo ver ben ik intussen wel. En dus heb ik toen gewoon een uur gevraagd, ik wilde hem niet de kans geven dat spel oeverloos te spelen. Hoe laat schikt het. Hij probeerde nog even uit te wijden maar ik hield vol dat hij een uur moest noemen.

Dus maar weer terug om 21:00. Zij dronken rose, of ik een glas water wilde. Ik moest bijna lachen om de flauwheid van hun intimidatiepogingen. En zij begon: WIJ WIllEN.....WIJ WILLEN...WIJ WILLEN.....

Toen ze na 10 zinnen toch eens moest ademen, heb ik heel rustig gezegd dat ik mij wilde verontschuldigen voor mijn geroep van eerder, want dat dat ongepast was. Zij heeft zich niet verontschuldigd voor haar geroep. Enfin, ik zal jullie het ganse gesprek besparen, maar het zijn echt rare mensen, zonder enig zelfinzicht. Zij hebben altijd gelijk, de ander is altijd fout. En ze houden van drama, ik ging hier een ware epidemie ontketenen, iedereen ging ziek worden van het gigantisch hygiënisch probleem, enfin, mug, olifant. En natuurlijk begonnen ze weer over de dak-historie die we via de vrederechter hebben moeten regelen (waarvan buurvrouw notabene beweerde “gewonnen “ te hebben, terwijl zij wel op hun kosten de zaken terug in orde hebben moeten laten brengen). Ik was bijzonder trots op mezelf omdat ik daar niet ben op ingegaan, ik had mij voorgenomen mij te verontschuldigen, mijn stem niet meer te verheffen, en bij deze ene zaak te blijven. Dat heb ik ook gedaan. Ik had ondertussen iemand gebeld die vandaag is komen kijken hoe we ervoor kunnen zorgen dat Jozefien mijn tuin niet meer uit kan, zodat ze geen last meer hebben van dakdiarree. Nogmaals, dat dat stoort, begrijp ik ten volle, maar er zijn vele manieren van praten. En als dat echt al “maanden” aan de gang is, dan had ze dat misschien ook wel een beetje vroeger kunnen komen zeggen.

 

Maar feit is dus dat het met Jozefien nog veel erger gesteld is dan ik al dacht. Ik dacht dat wat ik zag, in huis en in mijn tuin, dat dat het was.Maar het is dus nog veel erger, en het kan niet anders of ze droogt terug uit aan dit tempo. Dus ga ik maandag met haar naar de dierenarts (die hopelijk niet met vakantie is). En dan ga ik hem de vraag van 1 miljoen stellen. Is er nog iets aan die diarree te doen, want op deze manier krijgt ze onvoldoende vocht en voeding binnen, en ook onvoldoende medicatie. En, die rare bobbels die ik voel aan haar buik, wat is dat?

U raadt het al, ik vrees, ik vrees.

 

Ik ben vandaag naar mijn ouders geweest om de 70e verjaardag van mijn pa te vieren, en toen hij mij terug thuis bracht heb ik hem gevraagd even te parkeren en uit te stappen, en nog effe dag te zeggen tegen Jozefien, voor het geval dat. Want hij heeft altijd een heel goede band met haar gehad.

 

De klei is blijkbaar uitgewerkt, het anti-diarree voedsel van integra krijg ik er nauwelijks in. Vandaag heb ik kipfilets gekookt, met veel rijst in het water, en een beetje zout. Gelukkig wilde ze die kip wel eten, en een beetje van die rijst-kip-bouillon drinken. Maar nog ligt de tuin vol, ik had voor ik naar mijn ouders vertrok al wat plassen gaan onderscheppen, want oprapen gaat niet meer. En haar gevraagd het in onze tuin te doen, niet op het dak van de buren. Misschien heeft ze dat wel gedaan, want ze heeft een groot stuk gras bemest.

De nieuwe kattebak is ook niet ok, ze had er vannacht een plas naast gedeponeerd.

Ik zit hier in tranen, Jozefien is mijn allereerste poes, ze was maar zes weken toen ze bij mij kwam wonen, we hebben zoveel lief en leed gedeeld, ze heeft mij zoveel gegeven, ze heeft mij niet in de steek gelaten ook niet toen mijn ex haar mishandelde. Zoveel liefde en trouw, en nu moet ik de juiste beslissing nemen. Hoe weet ik wat de juiste beslissing is?

 

Ik ben geneigd om haar nog eens op te pakken, maar ik ambeteer haar ermee. Spelen is ook al lang geen optie meer, alleen af en toe kort over haar bol aaien, en dan spint ze zelfs, maar ‘t moet allemaal niet te lang duren. Is dat nog kwaliteit? Heeft zij er nog iets aan?

 

Stuur asjeblieft positieve energie, vraag het universum mij te helpen het juiste te doen. Ik krijg geen contact met haar om het haar te vragen, of ik durf het niet aan.

 

 

PS: met SW is alles super, hij durft zelfs bedelen bij bezoekers, hij is hier helemaal thuis, en hij zorgt gelukkig af en toe voor afleiding.

Ik denk het voortdurend, 20 keer op een dag: had ik mijn fototoestel nu maar bij de hand. Sir William is echt geweldig, hij is totaal niet meer bang, nieuwsgierig zoals elke poes, maar toch nog een beetje kitten-achtig, ook al is hij nu al 13 maanden. Hij is flink gegroeid, toen ik hem daarstraks in tegenlicht zag merkte ik het opeens. Hij wordt echt een grote jongen. Maar speels en nieuwsgierig en altijd in om te spelen. En zo hebben we nu de kattentunnel ontdekt. Ik heb het voorbereid, meer dan een week. Het is namelijk zo dat Jozefien veel moet eten, maar echt gigantisch onvoorstelbaar schrikbarend veel. En dat zij enkel natvoer eet, en liefst boecht van den Aldi. Maar ik wil SW niet zoveel natvoer geven, en verzin daartoe allerlei trucjes. Om te beginnen krijgt hij maar een schepje van haar gehele portie, als hij natvoer krijgt. Ik kan het niet maken om hem niks te geven, dan moet ik hele dagen de deur dichthouden, en dan is het samenleven ook niet meer gezellig. Dus als hij in de buurt is en hij merkt dat Fien eten krijgt, dan krijgt hij iets. En dat iets dat kan dus, zoals gezegd, een klein schepje van haar portie zijn, of een kattensnoepje, of, nu hij gewend is aan droge brokjes, gewoon gezonde brokjes uit een klein zakje (verpakkingen van 100g of 400g). En die geef ik hem ondertussen op “speciale plaatsen”. Als ik hem dan toch moet afleiden (wat echt heel makkelijk is, hij volgt mij gelijk een schoothondje, en is blij met al wat hij krijgt) kan ik die afleiding net zo goed gebruiken om hem nieuwe dingen te laten verkennen. Dus ik leg die brokjes in de transportbak, zodat hij ze daaruit moet halen, zodat hij die bak dus niet in eerste instantie associeert met onprettige dingen.  Of ik leg die brokjes in de kattentunnel. Ik dacht dat hij daar nu wel aan toe zou zijn, nu hij vol vertrouwen is. Dus na 10 dagen brokjes uit die tunnel vissen, steeds een beetje dieper, achtte ik gisterenavond de tijd rijp voor de ultieme doorloop. Daarvoor gebruikten we natuurlijk, hoe kan het ook anders, het stokje met de pluimen. Eigenlijk ben ik verbaasd dat er nog steeds pluimen aan dat stokje hangen, die moeten verdorie stevig vastgemaakt zijn. Niet dat het er nog even weelderig uitziet dan 4 maand geleden, maar het hééft nog een paar (verfomfaaide en sterk uitgedunde) veertjes. En het is nog steeds onweerstaanbaar. Dus met dat pluimenstokje speelde ik met hem rond de tunnel, een beetje in de tunnel, tot het moment waarop ik het er helemaal kon doorsteken, en vervolgens weer naar mij toe kon trekken, de hele tunnel door, en hij volgde. En toen had hij het door, en hebben we ons geweldig geamuseerd met die tunnel. Ik stak mijn hand erin en bewoog tegen de kanten, waarop hij de tunnel in vloog om te kijken wat daar aan het bewegen was. En dan weer het pluimenstokje. Tot hij echt moegespeeld was.  Tja, hij had dan ook immense sprongen gemaakt (ettelijke malen in de lengte over de ganse tunnel gesprongen, om maar iets te noemen). En toen lag hij in de tunnel, languit, de pluimpjes tussen zijn voorpoten, en ik dacht: verdorie, had ik nu mijn fotocamera maar bij de hand.

Dat dacht ik ook toen hij daarstraks languit op de terrastafel lag te zonnen. Da’s trouwens één van zijn vaste gewoonten, in de voormiddag, als het nog niet te heet is, effe zonnen op tafel. Hij ligt daar dan echt te blinken in het zonnetje, maar vanaf hij mij ziet bewegen in de keuken komt hij afgestormd, dus ik weet zelfs niet of ik dat ooit ga kunnen fotograferen.

 

Enfin, zulke momenten dus.

 

Ik denk niet aan fotograferen als ik, zoals vlak na het beëindigen van de vorige poezenmail, vanuit mijn bureau pats midden in een plas stinkie stink trap. Het mag raar klinken, maar ik werd er niet geïrriteerd van. Ik dacht gewoon “oei, slipper uit en oppakken”. Ik ken de routine ondertussen. Eerst het meeste er af halen met wc-papier, en dan afspoelen. Dat afspoelen is een werkje van geduld. Ik draag altijd zo’n soortement van birckenstocks, nep, gekocht in Turkije op een markt voor €4, maar met dezefde zool. Kent u die birkenstockzool? Stel u nu voor dat bijvoorbeeld de voorste helft van die geultjes volledig opgevuld is. Vul het op met iets plakkerigs, dat niet al te fris ruikt, als u begrijpt wat ik bedoel. En houd het dan onder de kraan, liefst warm water, en houd vol. Zet de kraan niet te hard, je wil niet dat het spettert. Niet op jou, niet op je kleren, niet op de zeep, niet op je tandenborstel. Dus een gestaag lopende kraan. En wacht. Het komt in orde, helemaal, je merkt niet dat er iets heeft tussen gezeten. Als je tenminste genoeg geduld hebt gehad, en de slipper af en toe gedraaid hebt. 

En dan ligt daar nog die plas. Met een mooie gedeeltelijke voetafdruk. En een aroma van ....

Enfin, wc-papier, een plastic zak, en alles komt goed. Let wel: die plastic zak is van groot belang. Ik had de gewoonte dat wc-papier in de wc te gooien en door te trekken, maar omdat de plassen omvangrijk zijn, en het benodigde wc-papier dus veel, is mijn wc een keer heel erg verstop geraakt. Dus plastic zak, vuilnisbak.

In de logica dat ze me iets wil vertellen, ga ik er dus van uit dat het haar niet aanstaat, dat plat gedoe, en dus heb ik de dosis groene klei opgevoerd. Zelfs terug een schepje veenextract. We zullen zien.

Ik hoop toch dit jaar naar Turkije te geraken, en ben op zoek naar catsitters, en wil het graag tegen dan in orde, zodat die mensen niet elke dag kakplassen moeten opkuisen. Hoewel ik het natuurlijk niet verzwijg, misschien vind ik mensen die zo blij zijn dat ze enkele weken uit hun appartement kunnen, en een tuintje hebben, dat ze het er graag bijnemen. We zien wel, al wat nodig is komt op je pad he.

 

‘k Ben een beetje uit mijn hum: was ik een aangrijpende, Belgische film aan het kijken, begint mijn TV, of Belgacom, raar te doen, en al mijn pogingen (aan, af, kanalen wisselen, BelgacomTV aan en uit....) leidden tot niks. Zo’n gevoelige film, (Adem) en daar ineens uitgehaald worden, grrr.

Maar goed, tijdens de eerste reclamepauze heb ik wat onderzoek gedaan naast en onder mijn zetel, want ik ruik nu regelmatig kaka. Ik weet ondertussen niet meer wanneer het echt is en wanneer ik het mij verbeeld, dus ga ik voor alle zekerheid toch maar op onderzoek als mijn neus mestgeur signaleert.

Uitwerpselen heb ik niet gevonden, maar wel een balpen, een haarklem, brilkuisdoekjes, en iets raars dat aan de radiator kleefde. Ik moest effe goed kijken voor ik besefte wat het was: een magneetje, met het elastisch bandje er nog aan. Hoe komt dat, achter de zetel, zo hoog tegen de verwarming te plakken? Ik probeer mij een scenario voor te stellen, maar slaag er niet helemaal in.

In elk geval, ik heb dus al twéé verloren magneetjes teruggevonden! 

De rest van de spullen komen daar door SW’s verwoede vliegenjacht avonturen. Ooit bleef iets dat ik op de vensterbank legde daar gewoon liggen. Die vensterbank gebruik ik een beetje als tafel, ik zet daar mijn glas of tas op, er ligt altijd een sudokuboekje klaar voor tijdens reclameblokken, en dus ook iets om te schrijven, als ik mij in de zetel wil leggen en ik heb nog een haarspeld in , dan leg ik die daar ook. En nu raak ik daar voortdurend dingen kwijt.... Vliegenjacht. 

Jozefien doet het nog steeds goed, ze gaat regelmatig buiten, springt vlot in en uit dozen en op de massagetafel (ze vertikt het van het hulpkrukje te gebruiken). Maar het in huis ontlasten is dus erger. Pipi heeft ze al enkele dagen niet in huis gedaan, kaka des te meer. Af en toe vind ik redelijk consistente hopen, met worstvormen in , en dan ben ik blij, ondanks het feit dat ik ze in de gang moet opkuisen, maar soms is het iets minder consistent. En natuurlijk is het altijd veel, want ze eet veel, en het vliegt er allemaal door.

Ik heb een hoge kattebak besteld, die ik aanvankelijk in een doos ga zetten. Hoog vanwege haar plasgedrag, de kattebak die SW nu gebruikt, was zonder kap overal even hoog, en daar plaste ze gewoon over, zelfs als ze de moeite deed erin te gaan staan. Nu was er op Zooplus eentje in de aanbieding die aan één helft veel hoger is, in de hoop de straal van “hoogplassers” tegen te houden. Aanvankelijk ga ik die zonder kap in een doos zetten, in de hoop dat dat voor haar aanvaardbaar is, aangezien het toch zo’n dozenmie is. En misschien kan ik na verloop van tijd in stapjes naar de overkapping gaan, die veel verder open kan dan de kattebak die SW nu gebruikt, zodat het veel minder weg heeft van een transportmand. Ik overweeg om eventueel poetsdoekjes te gebruiken, over het kattebakgrit. Zo van die halfdoorzichtige, die bedoeld zijn om aan een vloerwisser te doen. Want blijkbaar plast de dame graag op matjes, handdoeken en aanverwanten. En dweilen zijn wat duur, anderhalve euro per stuk twee keer per dag (ze doet minstens 2 grote hopen per dag) is wat veel. Ik kan natuurlijk een inzamelactie houden, oude handdoeken, lakens, T-shirts.....

Ik weet niet of het veel kans van slagen heeft, maar als ik ooit de tweede verdieping in gebruik neem, en de zolder, dan kan een extra kattebak geen kwaad, ‘t was ook een heel goedkope, en ik wil niet opgeven, en ik had geen betere ideeën.

Ik heb intussen -nog maar eens- mezelf tot de orde geroepen: strijd aangaan is geen goed idee. Ik was een beetje in strijdmodus geraakt, beetje geprikkeld door de muzikantenzoektocht die moeizaam loopt, en waarin de mensheid zich niet altijd van haar mooiste kant laat zien, en dan de zorgen om Fien erbij, en haar pipi en kaka kuren, dus ik was wat kortaf soms, en dat had enkel tot gevolg dat zij nog koppiger werd, haar eten niet op wilde eten (vooral als er net een pil onder zat), me strijdvaardig aankeek en resoluut voor de gesloten livingdeur ging zitten, of zelfs pogen (en daar heel soms in slagen) van die zelf open te prutsen.

Maar gisterenavond heb ik een heel intiem moment gehad met Jozefien, een re-connectie, een uitwisseling van liefde die je kon voelen. Ze lag op de massagetafel, heel ontspannen, en ik stond er voor, één hand op haar bol, de andere op haar rug. Zij had haar ogen verzaligd halfdicht, en spinde dat het een lust was, en ik voelde zoveel liefde en dankbaarheid voor alles wat ze mij al gegeven heeft, voor het mirakel van haar opstand uit de dood (da’s een lang en magisch verhaal waar velen mij absoluut gek voor zullen verklaren), voor alle keren dat ze mij deed lachen, als kitten, als jonge poes, en tot nog niet zo lang geleden, voor alle lief maar vooral leed dat ze mij heeft helpen dragen, voor al haar blijken van aanhankelijkheid, voor haar kuren, haar intelligentie, haar stijl, haar charme. Zij heeft mij door de ergste periode van mijn vermoeidheid getrokken, mij aangespoord om uit bed te komen, mij gezelschap gehouden, mij tot actie aangespoord, onwaarschijnlijk veel geduld getoond. Het kwam, alle gevoelens, alle herinneringen, zo aangrijpend dat ik in tranen geëindigd ben. Dat was het moment waarop zij het genoeg vond, zich rechtzette en tot de orde van de dag overging, met zo’n air van ‘t is weer eens tijd om iets te eten als je het mij vraagt. Toen begreep ik het weer: het gaat niet om strijd. Nooit.  Niet tegen vermoeidheid, niet tegen een partner, niet tegen welke situatie dan ook. Het gaat om acceptatie. Elke situatie wil je iets leren, en de truc is uit te vinden waar het om gaat.

Toen ik maar vijf uur per dag kon wakker zijn, maanden aan een stuk, hielp verzet ook niet, integendeel, daar werd ik alleen maar nog sneller moe van. Pas toen ik het accepteerde, en begon te kijken hoe ik dat beetje energie dat ik heb het best kon aanwenden, ging het vooruit. Langzaam, maar het ging, steeds maar vooruit. Nu ik duidelijk met mezelf heb afgesproken welke dingen mijn energie waard zijn, en waaraan ik er absoluut geen wil verspillen, kan ik alleen maar dankbaar zijn, het heeft mijn leven waardevoller gemaakt, ik houd mij niet meer bezig met oppervlakkigheid, drama, nieuws, negativiteit, mensen die energie vreten, zinloze discussies enz. En nu ben ik in de fase waarin ik wil proberen mijn energie uit te breiden door mijn eetgewoonten nog meer aan te passen, en ook op dat vlak heb ik alweer wat vooruitgang geboekt.

Dus ook Jozefien wil mij iets vertellen, iets leren, iets duidelijk maken, en het is aan mij om uit te zoeken wat er moet gebeuren. Die harmonicadeur tussen slaapkamer en bureau moest er komen, dat was pure zelfbescherming, ik zwijmelde van vermoeidheid toen ik elke week naar het wassalon moest met dons en kussens , en vier keer per week mijn bed moest afhalen en opdekken. Ik red me wel, en ik blijf stapjes vooruit zetten, maar veel extra belasting kan ik echt niet hebben. Om een idee te geven: ik ben even, een maand of drie, in een leesclub geweest, maar ben daar mee gestopt omdat op dit moment zelfs het idee van een bepaald boek tegen een bepaalde tijd gelezen te moeten hebben te veel druk gaf. Terwijl het een gezellig kransje is, waar niemand mij zou lynchen als ik gewoon zou zeggen dat het niet gelukt is, of dat ik het niet heb uitgelezen omdat het mij niet aansprak of zo.

Dus goed voor mezelf zorgen, da’s heel belangrijk.

En daarna voor diegenen waarvoor ik verantwoordelijkheid genomen heb. Jozefien dus, al twaalf jaar, sinds het plucheke 6 weken oud was. Ik maakte mij daar destijds zoveel zorgen over, dat men haar niet langer bij mama poes wilde laten blijven, ik heb gepleit en gesmeekt, maar het mocht niet baten. Mama poes heeft er naderhand een depressie aan overgehouden.  Jozefien heeft geen enkel teken van gemis of tristesse gegeven, ze kwam enthousiast naar mij toe gelopen (ik had haar gezien toen ze 1 dag oud was, en toen was het al duidelijk dat zij het was, en geen ander).  Ze speelde onderweg voor Houdini. Ik had toen geen trasportmand, want de collega bij wie het nestje was geboren zei dus opeens: vanavond moet je haar komen halen, ik had op nog minstens 2 weken tijd gerekend en op 4 weken gehoopt om een eetbakje, slaapplekje, transportmand te voorzien. Dus werd het speelse, nieuwsgierige en eigenzinnige mormeltje in een doos vervoerd, waaruit ze onderweg een viertal keer is ontsnapt (oh paniek op de autosnelweg). Stoppen op de pechstrook tijdens het spitsuur, niet aan te raden, slecht voor het hart. Uiteindelijk had ze door dat, als ze zich liet pakken, ze terug in de doos belandde, en dat vond ze niet leuk, ze wilde dingen zien, ontdekken, besnuffelen, ze heeft ook een tijdje mooi op haar kleine poezenpoep op de passagierszetel naast de doos gezeten. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dan had ik haar daar laten zitten. Ik wist toen nog niet hoe slim ze was, maar toen ze dat deed had ze dus begrepen dat ergens stil zitten waar ik haar kon zien ok was, dat ik alleen maar erg nerveus werd als ze ergens onder zat (het idee dat ze onder mijn pedaal zou komen.....).

Maar ik liet het er niet bij, wilde haar weer in de doos steken, en toen ging dat zes weken oude bolleke onder de passagierstoel zitten. Midden er eronder, waar je haar dus met geen mogelijkheid kon pakken. Ik ging dus de strijd aan, omdat ik controle over de situatie wilde, terwijl haar oplossing eigenlijk even goed was.

En ook nu merk ik dat liefde veel meer oplost, ze heeft vandaag haar eten met pil, nee, gewoon al haar eten, netjes opgegeten, nergens over gezeurd, niet dat ze iets anders wilde, niet dat er teveel klei onder was. De flow is er weer, en dat werkt.

En eigenlijk weet ik dat he, zo heb ik SW ook aangepakt: laat hem maar achter de zetel zitten, controleer alleen af en toe of hij daar echt nog zit, en zorg dat hij eten en drinken heeft. Forceer niets, kijk maar hoe het gaat. Maar probeer hem een veilig gevoel te geven, liefde te sturen, voorzichtig uit zijn tent te lokken door te spelen. En dat heeft tot fenomenale resultaten geleid. Heb ik al gezegd dat hij geen angst meer heeft voor voeten? Niet voor de mijne, niet voor die van gasten. Hij ligt languit in de zetel, en eventuele bezoekers moeten er maar naast gaan zitten. Hij blijft gewoon liggen, en laat zich eventueel zelfs over de bol aaien.

Mijn tovergebaren doen het nog, maar moeten af en toe bijgesteld worden. D.w.z.: als de reactie niet meer helemaal is zoals gewenst, moet ik nog even het oorspronkelijk gebaar, mét enkele waterdruppels, herhalen, en daarna werkt het ook zonder druppeltjes weer een tijdje feilloos. Maar dat blijft eigenlijk bestraffen, en eigenlijk wil ik liever zoveel mogelijk positiviteit. Dus probeer ik hem te leren dat het naast mijn stoel op de grond te doen is. Dat heb ik ook Jozefien geleerd, en wijlen Maurits. Maar doordat SW zo’n enthousiasteling is, gaat het bij hem een beetje trager, hij is zo gefixeerd op mijn bord, dat het wat meer moeite kost hem er attent op te maken dat ik iets voor hem heb, in mijn hand, die van de tafel naar naast de stoel gaat. We maken vooruitgang, vandaag had hij het al heel snel door, het Harietta Potter gebaar zal dus over korte tijd niet meer nodig zijn. Ik heb het trouwens al enkele dagen niet meer gebruikt. Hij wordt steeds aanhankelijker, loopt vaak als een hondje met mij mee door het huis, en legt zich te pas en te onpas neer, met zachte piepgeluidjes, en dan is het knuffeltijd. Daarstraks wilde hij dat op de tafel doen, maar hij lag nogal op het randje, en ik zag het aankomen, hij draaide een slag te veel, en duikelde van de tafel, maar ving het toch nog enigszins elegant op door op de stoel te landen en van daar een sprong naar de grond te maken, alsof het helemaal zo bedoeld was.

Helaas willen noch Jozefien, noch de buurtpoezen op zijn avances ingaan. Hij doet het nochtans bij allemaal, op zijn zij, bijna op zijn rug, met de allerschattigste geluidjes. Nadat hij hen met zijn enthousiaste aanstorming de stuipen op het lijf heeft gejaagd. Het is dat stukje dat hem parten speelt. Maar hij houdt vol.

Dus hoe zou ik kunnen opgeven te zoeken naar wat Jozefien mij te zeggen heeft?

Jozefientje, het wandelend ribbenkastje. Maar ze zit zo goed in haar vel. Na het scheren was het al onwaarschijnlijk veel beter, ze maakte weer sprongen die ze voordien niet maakte, ze springt zonder gebruikmaking van hulpstukken vanop de grond op de massagetafel. Waar ze graag ligt, getuige de foto’s. Diep in slaap soms (zoals de eerste foto toont) of zeer alert, als mister zwart wit haar benadert.

Maar ze bleef nog wel ongepast plassen en soms ook de meer stinkende ongepaste versie. En toen ik dus op een morgen haar urine rook, correctie, haar urine niet rook, maar enkel en uitsluitend de fortekor, wist ik plots wat ze me wilde zeggen. En sinds vorige woensdag krijgt ze geen fortekor. Ook geen andere nier-medicatie. Tenzij je de groene klei meetelt, die haar nieren wel ondersteunt, want zeer zuiverend en ontstekingswerend is.

En sindsdien zijn er geen incidenten meer geweest.

Ik weet natuurlijk niet of ik er verstandig aan doe, het voelt behoorlijk vies aan om tegen dierenartsen in zomaar bepaalde medicatie niet te geven. Maar als ik zie hoeveel normaler ze op heel veel vlakken is, hoeveel beter ze zich voelt, kan ik niet anders dan dit nog even doorzetten. Over enkele weken laat ik dan wel haar waarden nog eens testen. En als de nierwaarden niet gestegen zijn, dan ga ik het echt een tijdje zo laten, want zij voelt zich duidelijk stukken beter. Het zit ‘m in kleine dingen. Ze is weer enthousiast als ik aan tafel zit, en pakt weer een klein extraatje aan, terwijl SW in zijn ongebreideld enthousiasme haar voor de voeten loopt, het maakt haar niet boos, het maakt haar niet bang, ze neemt het gewoon aan, en is slim genoeg om mijn tekens te volgen zodat ik het links kan geven als hij rechts staat, of achter hem langs als hij maar niet opzij wil. Ze deed dat al lang niet meer, en zeker niet sedert SW heeft ontdekt dat er aan tafel soms wel wat valt te halen. Ze liep dan boos grommend weg, maar nu doet ze dat dus wel terug, nog maar enkele dagen, en ik vind het geweldig. Ze gromt ook minder hevig en boos naar SW, of naar mij als ik vind dat ze zijn eten moet laten staan. Ze is liever, aanhankelijker, actiever.  Er zijn dingen waarvan ik niet eens doorhad dat ze ze niet meer deed, maar die ze nu terug doet. Ik heb medicatie op basis van kruiden besteld, maar nog steeds niet aangekregen. Misschien heeft ze die niet nodig.

Ondertussen bezorgt de ontembare SW me soms ook hoofdbrekens. Zo heeft hij nu “op tafel” ontdekt, en vindt dat zoooo fijn. Maar hij is woest, en supersterk. Ik weet dat ik altijd versteld heb gestaan van de kracht in de pootjes van Jozefien, en van Maurits, maar SW is een echt Jerommeke. Zijn eerste 10 maanden buiten hebben van hem een sterk baasje gemaakt. Hij stormt dan ook regelmatig van alles omver, neemt bij zijn afsprong wat bestek mee, of wat groentenafval. En vindt ook dat hij zijn hoofd in mijn bord mag steken, zelfs op zodanige wijze dat ikzelf nergens meer aankan. Nu mogen mijn poezels veel, maar er zijn grenzen, en mijn eten is mijn eten, ik wil wel wat stukjes delen, maar dat wil ik wel zelf bepalen. Dus dat werd een behoorlijk probleem, want op puur kracht wint hij het van mij. Ik krijg hem niet van mijn bord weg geduwd, en ik kan hem niet van tafel heffen. Als hij op het randje staat kan ik wel, door onder zijn okseltjes te duwen, zorgen dat hij een afsprong maakt, maar meestal staat hij midden op de tafel, en is er geen beginnen aan. Dus moest ik creatief wezen.

Nu is hij woest en vervaarijk, maar wel ook een Sir. En 1 druppeltje water is genoeg om hem te doen wegstuiven. Dus besloot ik het eens te proberen met mijn hand even onder de kraan, en dan de druppeltjes afslaan naar hem toe. En dat werkte. Instant. Maar niet lang, twee seconden later stond hij er alweer, bijna de boterham uit mijn hand te trekken, en ik zag het niet zitten om telkens recht te staan en mijn hand onder de kraan te steken, dus probeerde ik het met een droge hand. En jawel, ik ben nu Harietta Potter. Ik kan hem vanop afstand van de tafel krijgen met een wel erg heksachtig tovergebaar, ik voel mij plots oppermachtig . En het werkt echt elke keer, ik moet telkens moeite doen om niet in de lach te schieten.

 

Wie niet sterk is moet slim zijn. En zo’n poezebeesten zijn wat dat betreft echte uitdagingen. Ik ben heel benieuwd voor het vervolg, voor Fientjes nierwaarden, voor haar verder gedrag dat nu bijna een hele week onberispelijk is. En natuurlijk of mijn toverkracht intact zal blijven 

Awel sé, nu heb ik mij daarnet toch een beetje boos gemaakt op mijn mager scharminkel.

Ik zal bij vannacht, enfin, vanmorgen, grr, beginnen.  Ik hoorde water druppelen in mijn gang, het liep blijkbaar van de trap. Ik vroeg mij af of dat raam op het tweede nu toch kapot zou zijn, want eigenlijk had ik dat nog steeds niet gecheckt. En 4u ‘s morgens leek mij daar ook niet het moment voor. Maar dat gedruppel en gelek stoorde mij toch zodanig dat ik mij toch maar heb rechtgezet en ben gaan kijken. Ik ontdekte druppels op de trapleuning. Ik rook eraan.

Het kon ook eigenlijk niet anders, want het regende niet eens, besefte ik. Op dat uur komen de besefjes niet in sneltreinvaart he.

Dus het beest had er niet beter op gevonden dan op het tweede op de bovenste traptrede te gaan pissen, maar zodanig dat het op de trapleuningen van alle verdiepen spetterde. Ik dus met WC papier naar boven, de plas opgedept, en  de trapleuning tot en met beneden. Op het tussenverdiep van de trap naar het tweede lag een Fienedrol. En helemaal boven, op het tweede, voor een deur, lag een SW-drol. Hij begint dus van haar te leren, en dat vind ik helemaal niet fijn. Maar ik kan het hem moeilijk kwalijk nemen: zij kent de geplogenheden van het huis, en zei piest en kakt waar ze het gedacht heeft, dus waarom zou hij nog braaf in zijn kattebak gaan. Dat kan dus niet meer zo he.

 

Kom ik net hierboven, om mijn mails te checken, vind ik toch dat ik weer precies iets ruik, maar ik ben niet meer heel zeker van mijn stuk want ben nu zo achterdochtig dat ik dingen begin te ruiken die er niet zijn. Maar deze geur was toch iets te hardnekkig om ingebeeld te zijn.

Weer op onderzoek dus. En ja hoor, madame had gekakt op het platformpje voor mijn slaapkamerdeur, lekkere platte kak, stinkie stinkie, heb het met een kartonnetje opgeschept, kreeg niet echt alles van tussen de planken. Pfff. En toen ze kwam kijken wat ik aan het doen was heb ik haar gezegd dat ze dat niet nog eens moet proberen, want dat, als ik het zie, ik haar bij haar nekvel pak en buitenzwier. Grr, het is erover.

 

Ik hoop echt dat ik er iets op vind, ben dus vanmorgen na het trapwaterval-evenement op zoek gegaan op het internet, naar mogelijke alternatieven, want haar pipi irriteert haar, en ik snap het, hij ruikt echt enkel en alleen naar Fortekor, wat ze dus moet nemen voor haar nieren. En dat moet ze nemen omdat de Felimazole die ze neemt voor haar schildklier haar nieren erg belast. Dus als we zouden kunnen omschakelen naar natuurlijke middelen met natuurlijke geuren, zou dat de boel kunnen oplossen. Aangezien bij de commentaren voor het niermiddel ook nog stond dat het ook helpt tegen diarree, was ik echt wel heel erg gemotiveerd om dat te proberen, want ze doet steeds moeilijker over de klei, die wel helpt, maar alleen als ze hem ook effectief binnenkrijgt.  Ik heb nog een second opinion gevraagd, maar er moet iets gebeuren, want deze situatie is echt niet houdbaar.

Ik ben vandaag maar lang opgebleven, omdat ze het vervolg van gisteren voorspelden, en ik wilde dan paraat zijn. Want gisteren was zelfs Jozefien, die ik nog nooit bang heb weten zijn voor donder, sneeuw, hagel, vuurwerk of wat dan ook, zwaar onder de indruk. Ik lag op de zetel, en plots kwam Sir William van buiten, ik hoorde al wel dat er iets niet pluis was, maar het was nog maar het begin. Het katteluik heeft nog nooit zoveel lawaai gemaakt, hij kon er niet snel genoeg door zijn, en hij vond het wel OK dat ik hem geruststellend toesprak, maar besloot voor alle veiligheid toch maar in de kelder te gaan schuilen. Ik kon hem niet op andere gedachten brengen, hoe vaak ik hem ook riep.  Eén van de twee had enkele dagen geleden de kelderdeur weer open geprutst, en ik had het maar effe zo gelaten omdat het zo heet was. Zo hadden ze een koele plek, want zelfs de keuken of de gang, waar het normaliter altijd koel is, waren nu een beetje zwoel geworden. Er moest dus wel zo’n hevig onweer komen, dat kon niet anders. Alleen, die hagelbollen, dat had nu toch echt niet gehoeven.

 

Nadat ik alle ramen was gaan sluiten, kwam ik terug in de woonkamer. Jozefien stond op me te wachten, en ik veronderstelde dat ze van de gelegenheid gebruik wenste te maken om nog wat te eten te krijgen. Het leek me best een goed idee, dat mager meisje kan elke beet gebruiken, en het leidde haar misschien wat af van het helse gehamer. Maar ze durfde zelfs de keuken niet in. Jozefien, die de keuken niet inkomt, terwijl je vers eten in haar bakje doet, ongezien zoiets. Nu was het ook wel beangstigend, want naast de keuken staat zo’n onnozel verandaatje met een plastic dak, en het leek alsof iemand daar bakstenen op aan het lossen was. Ik vreesde voor dat dak, voor mijn plat dak, en voor het raam in het bureau, want daar kletsten ook bakstenen tegen. Gezien heb ik dat niet, ik had het gordijn er voorgetrokken, zodat, als het glas mocht begeven, het toch niet ineens de hele kamer in zou schieten.

Enfin, in de keuken dus, het klonk echt niet goed, de kasseien bleven maar op het dak vallen, je hoorde oorverdovend die op het plastic verandadak, en iets doffer die op het platte dak. En dan af en doe die bonk tegen glas.

Dus ik heb Fientjes eten dan maar naar de living gebracht, ze vond dat erg fijn, en heeft daar gegeten, in haar doos. Daarna is ze bij mij op schoot komen zitten. Op schoot. Jozefien. Meer dan een minuut. En ook daarna bleef ze in mijn buurt, mij met grote ogen in de gaten houdend, want dit was toch niet iets dat ze vertrouwde.

 

We hebben veel chance gehad. Ik was erg blij dat ik van allebei wist waar ze zaten, want gaan zoeken zou een soort zelfmoordpoging geweest zijn in dat weer. Ik ben ook erg blij dat Sir William dit huis écht als zijn veilige haven ziet, zijn toevluchtsoord, waar hij, als er buiten iets aan de gang is, onmiddellijk naartoe vlucht, in de wetenschap dat het er OK is. Jammer dat hij in mij nog niet echt veel troost ziet. Hij was opgelucht dat hij mij zag, dat merkte ik wel, maar hij had niet genoeg vertrouwen in mij om bij mij te blijven, hij volgde zijn instinct, en op zich is daar niks mis mee. Zo ver mogelijk weg van onbekend beangstigend geluid, daar zit hij in de meeste gevallen wel goed mee lijkt me.

 

Ze hebben er, zoals meestal, alweer geen trauma aan overgehouden, vandaag was het gewoon business as usual, en er is alweer een stapje gezet: ze hebben samen op de massagetafel gelegen. SW heeft eerst uitgebreid aan Jozefien gesnuffeld. Zij lag er namelijk eerst. En ze bleef deze keer gewoon liggen toen hij er ook op sprong. En ze heeft zelfs niet gegromd. Wel heeft ze op een bepaald moment ostentatief haar gezicht naar de muur gedraaid, terwijl hij maar bleef rondjes maken.Hij deed zo zijn best om zich in te houden, en hoopte zo dat ze op zijn minst naar elkaar konden kijken, of misschien hoopte hij wel dat ze hem zou toelaten wat dichterbij te komen liggen. Maar hij zal moeten leren in zeer kleine stapjes te gaan. Toch was ik super trots op allebei, hij die zijn best deed zijn enthousiasme wat onder controle te houden, en zij die toch ook wat meewerkte door niet direct weg te lopen of te grommen.

Mister William is voor de, euh, heeft iemand de tel bijgehouden? De xte keer zijn collier kwijt, ik heb net een nieuwe gemaakt, in de schuif liggen nu nog 2 reservemagneetjes en net genoeg elastiek voor nog eentje. Ik moet dus stilaan voorraden gaan aanvullen.

 

Maurits verloor ook regelmatig zijn magneetjes, maar die vond ik vaak nog terug, op het plat dak, of ergens in de tuin, maar SW is beter in ‘t verstoppen. Waar hangt hij ook allemaal uit: hij heeft mij al twee keer een petieterig klein vogeltje gebracht, een kuikentje, zo klein dat ik niet eens kan zien welke soort, die vreselijk lelijke dingen die vogeltjes zijn als ze nog geen veertjes hebben, en in ‘t geval van die twee was de huid zowat groenig. Het eerste vond ik in mijn douchehok, cementen vloer die altijd nat is, beestje dus gezwollen, ik dacht in eerste instantie dat het een verminkte kikker was. Het tweede lag voor de achterdeur, en toen zag ik pas hoe klein het eigenlijk nog was.

Hij heeft dus blijkbaar een nestje gevonden. Hoe leg ik hem uit dat hij dat niet moet doen?

 

Probleem is dat het aandoen van dat bandje altijd heel wat voeten in de aarde heeft, hij doet alsof ik hem ik-weet-niet-wat wil aandoen, en eens het er aan zit voelt hij er niet eens aan. Maar goed, poging 1 is al faliekant mislukt.

 

Ondertussen heeft dame Jozefien in de mot hoe het mij raakt als ik haar zo, totaal niet gecamoufleerd door pels, in al haar magerte zie. Dus heeft ze mij vandaag weer rond haar pootjes gewonden, veel te veel verschillend eten laten opendoen en dat vervolgens grotendeels laten staan, ik weer in paniek, maartscenario’s in het hoofd, ze eet weer niet meer, ze gaat weer uitdrogen. Tot ik haar blik opving, en dan van mijn hart een steen heb gemaakt en de deur tussen keuken en living een tijdje dicht heb gedaan. Ze wéét dus precies wat ze moet doen he, ik ging na een tijdje kijken, en het potje waar haar medicatie onder gemengd was, was mooi uitgegeten, dus kon de deur terug open, ook al kreeg ze niet nog weer ander eten. Dus als ik duidelijk doorgeef dat ik op mijn strepen blijf staan, accepteert ze dat, maar ze zal niet nalaten misbruik van mijn emoties te maken als ze daartoe de gelegenheid bespeurt.

 

Straf die beestjes van ons.

Ze lijkt nu een beetje op een geschoren poedel, met nog haar aan onderbeentjes, staart en kop, ken je dat model? 

 

En nu maar hopen dat ik mister zwart wit zijn magneetje aankrijg vandaag, anders gaat hij morgen weer zeer zielig zijn, want hij kan zich toch niet inhouden om ‘s nachts (of ‘s ochtends tegen de schemering?) de tuin in te gaan, en zonder magneetje kan hij niet terug naar binnen natuurlijk.

De enige goeie voeten zijn voeten waarvan de handen katteneten dragen.

Volgens mij gaat dat om in dat koddige katerhoofdje. Hij is immers zeer op zijn hoede voor voeten, de mijne, die van anderen, alle voeten die staan, stappen bewegen. Maar als ik zijn eten naar zijn eetplekje breng, loopt hij zo dicht bij mijn voeten dat het ooit wel eens moet mislopen. Ik heb dat ooit al beschreven, hij kijkt om de halve stap om, om te kijken of ik wel volg, hij draait toertjes valk voor mijn voeten, stopt plots om te checken of ik dat eten niet zelf aan het opsmikkelen ben, enfin, op dat moment geen greintje schrik. Op alle andere momenten zijn voeten te wantrouwen. En dat zal dan ook precies zijn wat hij geleerd heeft: de voeten van de voederaars hebben hem nooit proberen te schoppen, andere voeten daarentegen....

 

Vandaag heeft hij het weer aan de stok gehad met de zwarte buurtpoes. Ik heb niet precies gezien wat er gebeurd is, ik hoorde alleen een poes boos krijsen, en toen zag ik mister zwart/wit op de venster afgestormd komen, hop binnen, onder de massagetafel plat op de grond. Ik vind het zo jammer dat ik hem niet kan uitleggen dat hij het iets rustiger moet aanpakken. Hij is nochtans onderdanig, maar veel te bruut en enthousiast.

Met Jozefien gaat het wel, er is alleen nog af en toe gegrom als het over eten gaat, maar verder kunnen ze in de zelfde kamer zijn, op minder dan een meter van elkaar, zonder dat dat problemen geeft.

 

Momenteel ligt hij zijn roes uit te slapen. Niet dat hij bij mijn weten gedronken heeft, maar het ziet er echt zo uit.

 

Hij ligt daar graag, op die tafel, en hij heeft ook het fleezen nestje ontdekt waar Maurits zo graag in lag, en hij slaapt daar nu in. Als ik ‘s morgens wakker word vind ik hem daarin, maar een foto lukt niet, want als hij mij ziet springt hij er uit en begint vol enthousiasme aan weer een nieuwe dag.

 

Hij doet het beter dan ik had durven dromen, is nu al door verschillende mensen gestreeld, met veel goesting, zolang ze maar zitten of hij op een hoogte zit zodat hun voeten en benen hem niks kunnen maken.

 

Jozefien heeft momenteel een klittenpels zonder weerga, ik vind het verdraaid jammer dat mijn dierenarts ermee gestopt is. Nu moet ik dus met zo’n verfomfaaid Mieke naar een dierenarts die ik niet ken, terwijl de vorige wist hoe ik met mijn poezels omging, en die kende hen ook van kleinsaf. Maar goed, ik heb daarstraks gebeld, heb dan maar de dichtste bij huis gekozen, we zullen toch pas na direct contact weten of het goed zit of niet. Die sprak al direct over narcose, maar ik heb toch bepleit dat hij het eerst eens zo wilde proberen, want zo’n meiske van onder de 3kg, dat al vol medicatie zit, wil ik liefst niet nog meer vergiftigen. En gezien haar gewicht lijkt narcose me sowieso gevaarlijk.

 

Enfin, hij gaat haar vrijdag eens bekijken, en een poging wagen met de tondeuse. Als iemand nog tips heeft, laat maar horen. Maar houd in gedachten dat Jozefien een sterk willeke heeft en niet graag met zich laat sollen. Alleen kan ik zelfs niet 1 klit opentrekken of afknippen, ze tolereert het niet, en ik heb niet genoeg handen om haar alleen vast te houden én aan haar pels te frunniken. Zaterdag heb ik met een vriendin geprobeerd, maar we hebben 20’ geknoeid om een halve klit te verwijderen, ze zijn echt vervilt. En toen was ze echt niet meer te houden, dat Fientje. Nochtans heeft ze het wel een tijdje heel goed laten doen, da’s altijd zo, met z’n tweeën, voorwaarde is wel dat de tweede iemand is die geduld heeft met en verstand van poezen, anders lukt het niet.

 

Dus met een tondeuze moet op 20, 30’ toch wel iets aan te vangen zijn denk ik zo. Als is het dan nog niet helemaal in orde, ‘t zal dan vast al wel een stuk beter zijn dan nu. Ik hoop dat die dierenarts een beetje creatief is

‘t Is een man, dat heeft hij voor op de vorige, Jozefien is een mannenpoes, ze wordt wild van mannelijke feromonen, ze vrijt met jassen en vesten van mannen die binnenkomen, ze spint en laat zich aaien, terwijl vrouwen daarnaar kunnen fluiten. Laten we dus hopen, en stuur allemaal nog maar een beetje positieve energie naar de situatie.

 

Groetsels, ik ga SW eens een beetje ambeteren, zien of hij nog van plan is wakker te worden uit zijn namiddagdut. Hij ligt daar nog steeds, alleen heeft hij zich eens omgedraaid, hij “kijkt” nu naar de andere kant.

Ze eet goed, ik doe veel water onder haar voeding, haar ogen staan helder, maar ze ziet er niet uit omdat ze echt vol klitten zit, en ze wordt zooooo boos als ik probeer daar iets aan te doen. Ik mag haar af en toe pakken, en dan legt ze haar hoofdje tegen mijn schouder en spint heel tevreden, maar vanaf ik iets wil doen (prut uit haar oogje wrijven of een klit ontwarren) wordt ze verschrikkelijk nijdig. Ze kon nooit verdragen (als piepklein kitten al niet, ze is bij mij van toen ze ocharm 6 weken was) dat ik iets deed voor haar, ik mocht haar nergens op- of af-helpen, ik mocht haar niet kammen of borstelen... Alleen in uiterste nood, maar dan riep ze mij. Of omdat ze het leuk vond, om van bepaalde hoogtes eerst op mijn rug te springen (dan moest ik dus in een rechte hoek gaan staan, zodat mijn rug horizontaal was en ze daar goed op kon landen). Maar vooraleer ze het zelf vroeg mocht ik niks doen.

Maar nu, met haar schildklieraandoening, is haar woede buitenproportioneel, wat volgens de dierenarts normaal is, mensen met schildklieraandoeningen blijken ook last van humeurigheid te hebben. Mocht ik een partner hebben, dan zou ik alsnog proberen de grootste klitten er uit te halen, maar alleen kan ik haar gewoon niet houden in haar furie.

Het gepruttel tegen SW lijkt mij ook een stuk gevoed door die schildklier-boosheid. En natuurlijk door zijn enthousiasme, hij negeert haar signalen om afstand te houden, stormt op haar af en dan gromt zij, of hij stormt op haar eten af, tja, da’s helemaal foute boel natuurlijk.

 

Ik vermoed trouwens dat zijn over-enthousiasme hem sowieso parten speelt, ik heb de zwarte buurkater, die ooit zo mooi naast hem lag, ook al naar hem zien blazen, maar SW stormde dan ook op dat beest af, zonder slechte bedoelingen, dat zag ik wel, maar die andere was toch verrast en overdonderd en blies dus. Ik hoop dat hij met de tijd zelf gaat leren een tikkeltje minder enthousiast te zijn, zodat de anderen niet te hard schrikken en hem toelaten. Hoe dan ook, over hem moeten we ons niet veel zorgen maken, als hij dan afgewezen wordt, draait hij zich om en huppelt verder, dus trauma's zal hij er niet aan overhouden.  Misschien leren de anderen mettertijd wel dat zijn enthousiasme totaal ongevaarlijk is....

Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag is SW zijn magneetje nog eens verloren. Het lijkt een katertrekjje, Jozefien heeft al 12 jaar hetzelfde magneetje (af en toe moet ik een nieuw rekkertje maken, want die verslijten op den duur) maar Maurits verloor het zijne ook af en toe.

Zaterdag was Sir William niet paraat om eten te vragen zodra ik beneden kwam. Dus ging ik, een beetje bezorgd, buiten kijken en roepen. Ondertussen ken ik de routine: ik roep enkele keren, er gebeurt niks. Na een beetje stilte roep ik nog eens, weer enkele maken. In reactie klinkt er een klaaglijk gemiauw uit de verte. Dan roep ik weer enkele keren, en dan begint dat gemiauw dichterbij te komen. Terwijl hij dichterbij komt klinkt hij zo zielig dat ik weer denk dat ik hem moet troosten, maar zodra hij dan binnen is, spurt hij vrolijk naar zijn etensbak en al wat hij dan nodig heeft is eten. Het leed is geleden en vergeten, hij is thuis en dus is alles in orde.

Echt een zonnetje.

Alleen later heel even tegenstand als ik een nieuw bandje over zijn hoofd wil trekken. Maar zodra het er zit, is het alweer in orde en nodigt hij al kopjes gevend uit tot meer gestreel.

Hij wil veel streeltjes, maar ook veel eten. Telkens ik in de keuken ben gaat hij plots halfdood van de honger. En als ik aan tafel zit, zelfs om een bloemkool te snijden, moet en zal hij bedelen, en als ik niet reageer neemt hij zelf wel een kijkje op tafel.

Hij heeft opeens ook een niet te stuiten interesse in alle, maar dan ook alle dingen die wat op een koordje, lintje, aanhangseltje lijken. Hij kan niet weerstaan. Dus als ik mijn gsm laat opladen, ligt die binnen de kortste keren op de grond omdat hij dat kabeltje moét aanvallen. Mijn keukenschort vereist een speciale manier van ophangen, met de lintjes in de zak, anders gaan die lintjes eraan. Was ophangen vereist creativiteit: geknoei met wasknijpers om lintjesachtige dingen te camoufleren, anders hangen ze geen 10 minuten aan het rek. Als ik eten voor hem neerzet, twijfelt hij tussen dat eten en mijn haar, dat toch ook aanzet tot enig lintjes-geattaqueer. Aan de computer blokkeert mijn muis soms, omdat ze in haar staart wordt gebeten door jongeheer SW. Enfin, je verzint het zo gek niet. Lintjes zijn echt on-weer-staan-baar.

Er wordt nog steeds gegrommeld, maar de frequentie neemt af. Jozefien heeft zich bij zijn komst neergelegd, maar is niet overenthousiast. Wel een pluspunt is dat ze zijn eten kan pikken. En als ik dat wil verhinderen of stoppen, wordt er ook naar mij gegromd.

Maar het meiske heeft probleempjes. De groene klei bleek onvoldoende, ze had weer spuitende spetterdiarree. Ze geeft geen enkel teken van pijn, terwijl ik mij soms afvraag of dergelijke diarree geen krampen oplevert, maar ze schijnt er zeer weinig last van te hebben. Maar het is niet goed natuurlijk, dus ik meng nu al 2 dagen een koffielepel veenextract (pekzwarte smurrie) met de groene klei en wat katteneten in patévorm tot een onsmakelijk uitziende brei, waar dan een portie lekker vies Aldi eten overheen gaat, die met veel smaak wordt opgegeten, gevolgd door de volgende portie Aldibrokjes in saus, en de volgende, en stilaan verdwijnt die voze smurrie mét de vele porties eten in Fien. En het schijnt te werken, ik hoor het diarreegeluid niet langer, en ruik ook niet meer voortdurend kaka als de dame in de buurt is. Hopelijk kunnen we het zo weer even onder controle houden, want ze is levendig, loopt met haar fiere pluimstaart in de lucht en ziet er, hoe mager ze ook is en hoe vol knopen haar pels ook zit, absoluut niet zielig uit. Ze kijkt helder uit haar oogjes, en als ze kan, zoals afgelopen nacht, slaapt ze bij mij, spinnend en wel. Maar dat blijft een risico dat ik maar af en toe neem. Vannacht is het redelijk goed gelopen, d.w.z. dat ze niet in mijn bed heeft geplast, maar wel weer op de grond naast het bed. En ik slaap dan zelf ietwat onrustig, omdat ik wéét dat de kans erin zit dat ze het weer doet. Dus helaas, helaas, kan ik het niet elke nacht toelaten, hoe erg ik er ook van geniet als ze spinnend naast mij ligt.

Ik heb het raadsel ook nog steeds niet ontrafeld, het heeft niet met gebrek aan blaascontrole te maken, dan zou ze het ook elders doen, in de gang, op de trap, in de keuken....Ze doet het enkel en alleen op mijn slaapkamer.

SW vond het ook leuk afgelopen nacht, terug de slaapkamer in en uit kunnen, hoe leuk. Hij houdt van nabijheid, is overdag ook bijna altijd in de ruimte waar ik ben, en komt regelmatig luid klagend om streeltjes vragen. Het nadeel is dat hij redelijk luidruchtig is, hij loopt en springt gelijk een kudde olifanten. Ik sta er vaak van versteld hoe zulk klein katje zoveel lawaai kan maken. Dame Jozefien was altijd al een experte in geluidloosheid. Ze kan ongeweten verschijnen en verdwijnen. Zoniet onze jonker. Jawel, hij kàn dat, want soms verrast hij me. Maar meestentijds davert het huis onder zijn enthousiaste pootjes.

 

Dit gezegd zijnde zal ik mijn uitgehongerd duo nog eens iets lekkers gaangeven zie.

Sir William heeft eergisteren alweer zijn tweede anti vlooienpipetje van mij gekregen, dus hij woont nu echt al lang bij ons. Ik ben de tel een beetje kwijt. Maar hij is echt thuis, en dapper, en zelfs een beetje brutaal soms. Dat heeft dan vooral met Fientjes eten te maken. Hij is zelfs niet meer heel erg verschrikkelijk onder de indruk als ik neen zeg. Een beetje nog wel, ik ben dan ook zeker 20 keer groter dan hij. Maar hij praat terug, hij stribbelt tegen, en als hij echt vindt dat ik te ver ga krijg ik een tik. Eigenlijk is het pedagogisch niet verantwoord, maar ik moet daar verschrikkelijk om lachen, zo’n klein prutske, dat zo’n veel groter beest op 2 benen een tik geeft, je moet toch maar lef hebben he. Ik probeer dus heel erg niet te tonen dat ik moet lachen en heel streng te zeggen dat hij dat niet mag doen.

Sinds enkele dagen komt hij smeken als ik aan tafel zit, op zijn achterpootjes, met zijn voorpootjes op mijn dij. Ik vind het zalig, en streel hem dan, dus dat wordt een gewoonte die niet meer af te leren valt.

Maar af en toe moet ik toch de alfa rol opnemen, en dat eindigt er vaak mee dat de deur tussen hen dicht gaat bij het eten. Want het is eindeloos, hij wil haar eten, maar daar zit klei onder, en hij heeft geen diarree, of daar zit medicatie onder voor nieren en schildklier, en die is zelfs giftig voor hem. En zij wil zijn eten, wat op zich niet erg zou zijn, maar dan kan hij niet eten want hij mag het hare niet hebben. Het straffe is: Jozefien gromt altijd, als hij dichtbij haar etensbak komt, en op dat moment steun ik haar, dan vind ik dat ze gelijk heeft, maar net zo goed als ze zijn eten poogt te stelen en hij komt dichtbij (bij zijn eigen etensbakje op zijn plek) dan gromt ze ook. Dat vind ik er dan weer over, en dan kom ik tussen, en dan gromt ze naar mij.

Ik hoop maar dat grommen goed is om haar schildklier te masseren.

 

Verder is Sir William een voorbeeld voor ons allen: hij bekijkt de wereld onbevangen, is niet bang om te tonen wat hij wil (aandacht van Jozefien, of van mij, of eten....) maar als hij dat op dat moment niet kan krijgen, loopt hij net zo vrolijk gezind een vliegje achterna, of bedenkt hij dat hij zich dringend nog eens moet wassen. Hij heeft nooit troost nodig, hij wordt niet triest als hij niet krijgt wat hij vraagt, hij doet dan gewoon andere leuke dingen.

Als ik in de keuken ben terwijl Jozefien haar eten met medicatie krijgt, en het erop is uitgedraaid dat ik de deur heb moeten dichtdoen, hoor ik hem woest spelen met de muis (die enkel nog zwart plastic is, ze is ondertussen niet alleen haar staart, maar haar volledige pels kwijt). En als ik dan naderhand de living binnenkom, rolt hij zich spinnend op zijn zij (en denk ik, pas op, dadelijk val je van je toren) om te zien of er nog een knuffelsessie afkan. Als ik dan bijvoorbeeld mijn handen vol heb met opgevouwen wasgoed dat naar boven moet, loopt hij vrolijk fluitend naar buiten, en als ik dan boven uit het raam kijk zie ik hem op het gras de gekste capriolen uithalen.

 

Om maar te zeggen: hij is opgewekt, nieuwsgierig, dapper, komt voor zichzelf op, is enthousiast, een beetje nuffig (als het regent gebruikt hij de kattebak, anders kan het buiten, zulke dingen). En hij geeft nooit de hoop op. Nog steeds probeert hij Jozefien ervan te overtuigen dat ze vriendjes zijn. Als zij in haar doos ligt, ligt hij aan de buitenkant de doos kopjes te geven, luid spinnend, terwijl zij -alweer- grommelt. Maar als ik dan denk, ocharm, nu moet ik hem toch effe gaan troosten, gaat hij alweer vrolijk (en woest) achter een bromvlieg aan.

 

En........

 

 

Tadadadaaaaaaaaaaa

 

 

 

Dit had ik echt nooit verwacht, zeker niet binnen het half jaar: ik mag hem oppakken. Hij spartelt niet meer tegen, wurmt zich niet los, maar nestelt zich spinnend op mijn arm. Toch zo’n 30 seconden. Ah ja, er is nog een hele wereld te ontdekken!

 

Terwijl Madame Pompadour mij vanmorgen kwam wekken met een plas tegen mijn nachtkastje. Zucht.

Het is al niet in bed he, dat vind ik een vooruitgang, maar ik volg het toch niet helemaal, heb me vandaag suf gepiekerd over wat dat nu nog betekent, maar kom er niet op.

Wel zie ik dat de klei haar goed doet, niet dat het worstjes zijn (dat was helaas maar 1 keer) maar de geur van haar ontlasting is beter, haar lichaamsgeur is beter, de ontlasting is iets minder vochtig. Zelfs de geur van haar urine is minder scherp. En ze heeft al, euh, lang, heel lang, twee weken? niet overgegeven, wat een mirakel is. Een dag zonder overgeven was al reden tot feest. En ze eet. Enfin nee, ze vreet. Tien porties denk ik, op een dag. Vettig Aldi eten. Hoe vettiger hoe prettiger. Alle goeie dingen laat ze staan, Almo nature, Grau, tonijn, ....ni hebben. Enkel dat katteneten van den Aldi met die vettige saus, dat wil ze. Dus dat geef ik haar dan ook, ze is vel over been, geen grammetje vet meer aan heel dat lijfke, ik durf amper nog aan haar pels komen, laatst kwam er een hele pluk af, en ik zag een stuk naakte huid, die echt aan haar beenderen plakte, niks maar ook niks zit daar nog aan, ‘t is onwaarschijnlijk dat ze toch nog zoveel energie heeft om te grommen en zo. Haar oogjes staan helder, ze eet, ze geeft niet over, dus daar moeten we het even mee doen zeker, en hopen dat ze door niet over te geven misschien toch terug een beetje gewicht wint.

 

Ik wens zo dat ze SW toch nog gaat toelaten, hij is zo voorzichtig met haar, blijft echt wel buiten haar doos, maar zou zo graag gewoon naast haar liggen. Ik voel dat er bij haar angst achter zit, en weet niet hoe ik haar krachtiger kan maken op dat vlak.

 

Maar al bij al zijn wij hier zeer tevreden. Hoewel ik op het punt sta een poezenpamper uit te vinden.

Het was geen vergissing toen ik woensdagavond de deur open:liet. Ik hoopte echt dat het kon. Maar ze kwam niet. Ik was nog even de pc aan het afsluiten, en mijn tanden aan het poetsen, en geen Jozefien te zien.

Dus ik stapte in bed, trok de dons over mij, en voelde iets vies, plakkerigs, en toen rook ik het ook. Ze was dus op de haar eigen, onzichtbare manier rap in en uit gespurt, met achterlating van pipi en diarree kaka op de opengeslagen dons.

 

Ze geeft niet op, dacht ik. En toen viel plots alles op z’n plaats. ZIJ geeft niet op. Ik wel. In gedachten neem ik alle dagen afscheid, want ze is zo mager, en ze blijft maar diarree hebben, en ik moet er mij op voorbereiden he, ‘t kan niet lang meer duren.

GVD.

Zij is ziek, maar zij geeft niet op. En ze is boos, omdat ik dat ergens diep vanbinnen wel doe.

Deed.

Want terwijl ik dons en lakens verwijderde en naar beneden bracht en op mijn laddertje klom om de slaapzak weer van de kleerkast te halen, was er een mantra die zichzelf bleef herhalen, het was een jubel, met warme gouden liefde: we gààn ervoor. Voor nog een aantal toffe jaren samen. Voor wat extra gewicht. Voor een blinkende vacht zonder knopen. We gaan ervoor.

We gaan ervoor, we gaan ervoor.

 

Dus ik startte de pc terug op, en zocht op Zooplus naar dat veenextract waar ik ooit over las, maar dat mij door de dierenarts werd ontraden. Natuurlijk, net als de meeste klassieke artsen zijn ook veel dierenartsen bang voor wat ze niet kennen. Maar het meiske heeft al zo lang diarree, waarschijnlijk is ze ook daardoor uitgedroogd geraakt. En als die diarree blijft, gaan op de duur haar darmen geïrriteerd raken en ontsteken, misschien was dat wel die ontsteking die ze in haar bloed zagen.  Dus dat moét ophouden. En de extra pillen helpen niet, daar was ik maandag mee begonnen, die zouden instant werken, maar niet dus.

Op zoek op die website, en ik vond het: Sanofor Veendrenkstof. Volgens alle commentaren van zowel honden- als katteneigenaars: diarree instant weg, vacht weer glanzend. Het zou ook nog goed zijn voor het immuunsysteem. Dus bestel ik dat.

Maar ik ga die bestelling pas dinsdag krijgen, of zelfs later. En dan schiet het mij te binnen: groene klei. Ik heb dat altijd in huis, dat werkt direct als je maag- of darmproblemen hebt, en dat stopt diarree onmiddellijk. Als dat bij mensen werkt, zal dat bij katten ook wel werken, dus laat me dat gewoon proberen. Het is iets heel natuurlijk, heeft geen bijwerkingen. En ze heeft dat nu dus al twee keer gekregen, donderdagmorgen en vandaag. Eén keer per dag een half koffielepeltje, en ze doet er niet moeilijk over, dat smaakt een beetje natuurlijk, en dat ziet groen, maar ze smult alsof haar leven ervan afhangt, en dat is misschien ook wel zo. Na twee keer ruikt ze al minder ziek, en er hangt al twee dagen geen platte kak aan haar poep.

En omdat ze al weken diarree heeft, en ik bang ben dat ze misschien toch weer uitdroogt, want ze is duidelijk nog afgevallen, geef ik haar ook ORS. Da’s iets dat ik ooit heb gehaald bij de apotheker om mee op reis te nemen: oral rehydration system. Da’s suiker en zout en mineralen, enfin, al wat je te kort krijgt na buikgriep of toerista. Poeder om te mengen met gekookt water, om dan op te drinken. Eigenlijk bedoeld voor baby’s. Ik meng dat onder haar eten, meng er ook de groene klei in.

 

En omdat ze totaal niet warm loopt voor de goeie voeding van almo nature en consoorten, ben ik bucht van den Aldi gaan halen. daar heb ik het nog het moeilijkst mee, want ooit heeft de dierenarts mij gezegd dat ik dàt echt niet mag geven. Maar laat haar daar nu wild van zijn, ze smult en spint en is zo content. En het blik almo nature dat ik later op de dag opendoe ter compensatie, blijft onaangeroerd. De dierenarts zei dat het vooral veel te vet was. Maar haar lever- en nierwaarden waren perfect, en ze vermagert waar je bijstaat. Dus ik kan haar de hongerdood laten sterven met een perfecte lever en nieren. Of ik kan haar iets geven wat ze lekker vindt, waar ze hopelijk terug wat van aankomt. Ik heb beslist om volledig mijn intuïtie te volgen, en die zegt dat ik haar voorlopig die vette brol van den Aldi moet geven. Ik hoop stilletjes dat ze, als ze een tijdje geen diarree heeft en dus wat bijkomt, terug wat gezonder zal willen eten. Maar liever een kat die gelukkig is, eet en wat bijkomt, dan een eentje die elke dag meer op een skeletje lijkt.

 

En ik heb mij al twee dagen even aan haar vacht gezet, aan het ontwarren van klitten. Het zal nog wel een paar dagen duren voor we er helemaal door zijn, en dan ga ik haar, protest of niet, regelmatig kammen. Ik liet haar maar zoveel mogelijk met rust, het excuus was altijd dat ik haar daar toch niet meer mee moest lastig vallen, het meiske is al zo mager en ziek. Maar van dat soort gedachten wordt ze niet beter he. Niet moeilijk dat ze boos was. Ze had groot gelijk, ze moest boos zijn.  En natuurlijk reclameert ze luidruchtig en overvloedig als ik haar klitten uiteen probeer te trekken, en natuurlijk probeert ze te ontsnappen en vindt ze dat allemaal niet tof. Maar toch is het dat wat ik moet doen.

En sindsdien zijn de deuren opengebleven, en tot nog toe is er geen ongewenste pipi of kaka meer opgedoken.

 

Ik denk dat ik het eindelijk heb begrepen, en ik bedank haar omdat ze niet opgeeft. En omdat ze, zoals altijd, een manier heeft gevonden om tot mij door te dringen. 

Niks heb ik gehoord, geen miauwtje, geen kreet, geen gegrom, niks. Ik keek gewoon even naar buiten, en zag die twee daar vlak bij elkaar liggen. Dat gevoel had ik al lang, dat het tussen die twee goed zou gaan. Nu lijkt SW me een type dat echt gewoon elke andere kat als vriend ziet, en hij heeft ook echt nood aan kattengezelschap. Maar dat schijnt dus helemaal goed te komen. En voor de zwarte kater is het ook goed, die klaagt vaak, en komt bij mij flemen, dus iedereen content.

Iets anders over SW: vanaf je foto’s begint te trekken begint die houdingen aan te nemen, alsof hij poseert, op elke foto een andere pose, hilarisch toch? Voordien lag hij gewoon te genieten, en vanaf ik dat toestel vast heb, per seconde een andere houding.

 

Ik heb net effe onderbroken voor nog een paar foto’s van SW de avonturier, die zal ik met een volgend mailtje sturen.

 

Hij is grappig, heeft kuren, bijvoorbeeld als hij een klein beetje eten krijgt, omdat Fien tot 6 porties per dag krijgt, en hij soms uit jaloersigheid ook eten wil terwijl hij pas een volledige portie heeft gehad (en er altijd droge brokjes staan, geen paniek, hij komt echt niks te kort) is hij echt te nuffig om dat op te eten. Wijlen Maurits was daar content mee, SW haalt zijn neus daar voor op. Of een blikje uitlikken, Pff, daar houdt een Sir zich niet mee bezig, écht niet.

Hij heeft een heel koddig loopje, vanwege zijn speciale modelleke, ik blijf het komisch vinden, al zie ik het meermaals per dag.

Hij is intelligent, hij heeft zichzelf door de luikjes leren gaan, zelfs door dat met het magneetje, terwijl dat normaliter toch wat oefening vergt. De ene dag kon hij het niet, de volgende deed hij het alsof hij nooit iets anders gedaan had. Zijn kattebak is ondertussen ook helemaal geïnstalleerd, mét deurtje, en dat verteert hij allemaal even gemakkelijk.

Elke dag is hij een stukje minder bang van mij, dus ooit gaat hij gewoon rustig blijven liggen als ik rechtsta, of hem voorbij wandel. Maar letterlijk elke dag zie ik evolutie. Vandaag mocht ik hem over zijn bol aaien terwijl hij op de vensterbank richting plat dak zat, en ik mocht daarvoor mijn bureaustoel draaien en mijn hand naar hem uitsteken, wat voordien nog nooit lukte, want dan schrok hij van het geluid van de stoel, of van de beweging van mijn hand.

Als het om eten gaat vergeet hij even dat voeten en benen gevaarlijk zijn. Dan moet ik opletten dat ik niet over hem struikel, hij loopt dan vlak voor mijn voeten richting zijn eetplek, kijkt minstens 1 keer per stap om, om te zien of ik wel dicht genoeg volg met zijn eten, en soms kijkt hij niet gewoon om, maar volgt hij zijn omkijkende hoofd en dan loopt hij een volledig cirkeltje.

En het “koppel”, tja. Zij hangt nog altijd de strekenmadam uit, gromt af en toe nog, hoewel het stilaan mindert, en hij geeft niet op. Hij blijft lieve geluidjes maken en anderzijds toenadering zoeken. Anderzijds is hij best in staat om zich in zijn eentje te amuseren, te spelen, mijn gordijnen enkele keren per dag anders te draperen, het behangpapier naast de koelkast af te krabben. In zijn voordeel pleit dat Jozefien of Maurits (nooit geweten wie van de twee) daar ooit mee begonnen is, met dat krabben aan het behang naast de koelkast. Maar die twee hadden zoiets bijzonders, ik heb toen uitgelegd dat ik dat niet wilde, en daar is dan nooit meer verder aan gekrabd. Maar het begin was gemaakt, en SW is te enthousiast, hij begrijpt “nee” op het moment dat ik het zeg, dan spurt hij weg, maar ik kan moeilijke de ganse dag in de keuken dat plekje bewaken, en dus vind ik elke dag stukjes geschilderd behang (ook in de gang of de living, want eens “gevangen”, wordt er nog druk mee  gespeeld).

Ondertussen staat het raam hier open, en SW heeft heel lang op de vensterbank gezeten. Hij is nieuwsgierig maar toch ook op zijn qui vive. Ondertussen heeft hij de sprong gewaagd. Fysiek is het voor een poes niet zo’n grote sprong naar het plat dakje, maar hij moest nog allerlei andere dingen overwinnen.  Hij is ook zeer geïnteresseerd in het gemiauw van de buurpoes. Dat is een heel lief zwart katertje, waarvan ik hoop dat hij en SW vriendjes kunnen worden. Dat beestje komt ook bij mij om streeltjes bedelen, én hij is erin geslaagd min of meer bevriend te worden met Jozefien. En hij zit soms uren voor de achterdeur van de buren te miauwen omdat hij vroeger binnen mocht maar nu niet meer, maar heel soms van haar alleen toch wel, en hij geeft dus niet op. SW zit op de rand van het dak heel geïnteresseerd naar beneden te kijken.

 

Dzju, ik wilde een foto maken van SW op het dak, maar ik bewoog en mijn stoel maakte geluid en dus stormde hij terug naar binnen.

Sir William is niet meer de mysterie guest die achter de zetel woont. Hij laat zich zien telkens er bezoek komt. Niet aanraken he, zien. Vanop afstand, maar nieuwsgierig. Hij loopt weg van zodra iemand in zijn richting beweegt.

Gisteren was mijn nonkel hier. Misschien had het er ook mee te maken dat het over EFT ging, dat werd op mij toegepast en mij ook een beetje aangeleerd. Als ik iemand een behandeling cranio-sacraal therapie geef komt Jozefien soms ook op het lichaam van die persoon liggen, precies op die plek waarvan ik dan net heb gedacht “verdorie, ik heb een hand te weinig, ik zou ook op die plek moeten zijn”. Maurits was de poes die op je buik kwam liggen als je buikpijn had, die kwam troosten als iemand triest was. Dus ik vermoed dat ook SW weer zo’n aanvoelerke is. In elk geval, terwijl mijn nonkel en ik in de zetel zaten en geconcentreerd met EFT bezig waren, heeft hij woester dan ooit op de kattetoren gespeeld, op een bepaald moment dachten we allebei dat hij ging vallen, want hij had zich op de één of andere manier enkel nog met zijn achterpoten aan een krabpaal vast -niet die op de begane grond- en verder lag hij op zijn rug, maar eigenlijk hing hij met driekwart van zijn lijf in de lucht terwijl hij met zijn voorpoten de muis aan het elastiekje hevig aan het bewerken was.

Gisterenavond stond hij op de leuning van de zetel en wilde zich op zijn rug draaien, maar die leuning is niet breed genoeg om je vanuit stand opzij te op je rug te laten rollen, toen heeft hij ook allerlei capriolen moeten uithalen om niet pardoes op de grond te belanden. In zijn enthousiasme doet hij echt de zotste dingen.

 

Dinsdagmorgen was ik nochtans niet echt gelukkig wakker geworden. Ik had Jozefien maandagavond terug toegelaten in de slaapkamer, en ik dacht dat alles goed was gegaan. Ze lag een paar minuten voor mij op bed (ik was enkel nog mijn tanden gaan poesten), en toen ik onder de slaapzak en aan alle kussens had gevoeld, en zelfs de 2 matjes links en rechts van het bed had gecheckt dacht ik OK, ze heeft het begrepen.

 

Een half uur voor de wekker ging werd ik dinsdagochtend wakker, omdat ik mijn hand onder mijn onderste hoofdkussen stak, en nattigheid voelde. Ik hef die kussens op, en inderdaad, onder het onderste kussen een natte plek ter grootte van bijna heel dat kussen, en in de loop van de nacht was dat door het eerste kussen heen in de onderkant van het tweede getrokken.

Dus mij nog eens omdraaien zat er niet meer in, direct weer 2 kussens in de was, een hoeslaken en het hoeslaken eronder (ik leg er een extra op in een poging mijn matras toch een beetje te beschermen). Mijn plantenspuit met Detol erbij gehaald.

Dat wil dus ook zeggen dat ze heel bewust onder dat kussen kruipt om daar te plassen, in de hoop dat ik die plas niet zal vinden. En dat ze dat zeer voorzichtig en zorgvuldig aanpakt, anders zou dat kussen van zijn plaats komen, en zou mij dat direct opvallen, en niet pas na een hele nacht.

Het is gepland, weloverwogen, en dus betekent het zeker iets. Niet dat ze een blaasontsteking heeft, wat dan zou ze ook op de grond of in de living plassen. Ze heeft er een bedoeling mee. Zo komt dat in elk geval op mij over. Als ik nu nog wist welke bedoeling.

 

Gisterennamiddag was het grote kussen dat mij twee machines had gekost in de wasserette, omdat ik van moeheid was vergeten het erin te steken de eerste keer, eindelijk droog. Het is echt oud, en waarschijnlijk gevuld met kapok, dus dat duurt even. Ik dus met dat ding naar boven, overtrek in, bed op.  Eindelijk, na anderhalve week, terug mijn geliefd lang kussen op bed. Het heeft niet lang geduurd. Toen ik wilde gaan slapen had ze het weer geflikt: enkel op dat groot kussen, gelukkig niet op de matras. Weer op die twee minuten dat ik mijn tanden ga poetsen. Gelukkig kon ik wel gewoon gaan slapen, na verwijdering van dat kussen, en van Jozefien, want nu heb ik het echt wel gehad, verdorie. Nu kan ik dus terug met dat ding naar de wasserette.

En nu weet ik nog altijd niet wat ze me wil zeggen. Iemand?

 

En voor de volledigheid: toen ik net mijn oud papier aan het bijeenpakken was om straks buiten te zetten, merkte ik dat ze ook in de doos van het papier had geplast. Dus papier, veertjes, mousse, kapok. Ik fantaseer over een alternatief soort kattebak, met stof of papier, maar dat stinkt en wordt rot en zo, ik zie niet goed in hoe ik dat kan onderhouden. Iemand ideeën? Misschien een kattebak met dweilen? Die ik dan flanellen luier-gewijs uitwas.

 

Gelukkig zorgt Sir Wiliam niet voor dat soort van overlast. Hij gaat superformiweldig goed in zijn kattebak. En door de overkapping moet ik nog maar  180° rond de kattebak grit opkuisen ipv 360°. Want hij is overijverig als het erop aankomt de boel onder te stoppen. Toen de overkapping  er nog niet opstond ging hij na zijn behoefte langs drie kanten opzij van de kattebak staan om zijn graafwerken te optimaliseren. Nu doet hij in de kattebak al heel wat inspanningen langs verschillende kanten, maar de afwerking gebeurt van buitenaf, met enkel zijn hoofd en voorpoten binnen de overkapping. Het is echt geweldig om hem bezig te zien.

 

Ook is het gisteren gelukt om hem een bandje met magneet en adreskokertje aan te doen. Het lag al twee weken klaar, en we hadden er al meermaals mee gespeeld. Hij had het zelfs al eens gepikt, maar gelukkig heb ik dat wel teruggevonden (in tegensteling tot de rescue druppels of mijn sok). 

Nu zweer ik bij enkel elastiek voor kattebandjes. Het laatste wat ik zou willen, is dat een kat stikt omdat ze een bandje aanheeft. En ik wil niet dat er een gesp aanzit. Want Jozefien heeft het ooit gelapt om haar voorpoot door een elastieken bandje met gesp te wurmen, en dat metalen gespje zat net onder haar oksel. Tegen dat ik dat doorhad, was heel haar oksel open geschuurd en ontstoken. Dus ik koop elastiek. Dat kan mooie sier-elastiek uit de Veritas zijn, of van die elastiek die ze als speelgoed voor op de speelplaats verkopen. Ik hang daaraan wat eraan moet, magneetje of kokertje, en naai dat dan gewoon dicht. Nergens iets waaraan ze zich kunnen kwetsen, en mochten ze er ergens mee aan blijven hangen (tak, buis, uitsteeksel van een hek.....) dan kunnen ze altijd hun hoofdje eruit trekken.

Dus toen Sir William al spelend bij mij op de zetel was gesukkeld, en zich daar blijkbaar erg op zijn gemak voelde, verving ik het speeltje door het bandje, liet hem daar wat naar slaan en aan ruiken, tot er zich een ideaal moment voordeed waarop ik het kon opentrekken en over zijn hoofdje brengen, zonder hem te raken bijna. Hij heeft 1 keertje met zijn hoofd geschud, en zich er verder niet meer om bekommerd. Behalve dat hij ‘s avonds ineens te dicht in de buurt van de voet van een metalen staande lamp kwam, en dat magneetje hem daar pok naartoe trok. Hij heeft er dan wat mee zitten experimenteren: pok, plakvast, trek los, pok plakvast, trek los.

Hij heeft het vandaag nog steeds aan, en schijnt er totaal geen hinder van te ondervinden

 

Ook dinsdag dacht ik: hij heeft nu een bandje, met adreskoker en magneet, dus hij mag stilaan de luikjes leren kennen. Hihi. Ik heb even zitten spelen met hem, maar zijn interesse ligt laag. Als ik het openhoud kruipt hij er, mits uitgedaagd door zijn lievelingsspeeltje, wel door, maar zelf tegen dat luik duwen, pff. Hij heeft Jozefien er nochtans al door zien gaan en komen, meermaals. Maar het lijkt hem voorlopig niet bijzonder te boeien. Er gewoon door naar buiten kijken doet hij soms, maar hij laat op geen enkele manier blijken graag naar buiten te willen. Twee keer heeft hij de tuin verkend, terwijl ik er bij was. Voorlopig schijnt dat te volstaan. Het is geruststellend: hij voelt zich blijkbaar zeer wel thuis binnen, dus hij zal niet direct in de verleiding komen uit eigen beweging weg te lopen.

 

Ook gisteren (het was echt wel een vruchtbare dag) heeft Jozefien besloten uit eigen beweging de ruimte op te zoeken waar SW zich bevindt. Dat wil nog niet zeggen dat het allemaal koek en ei is, ze durft nog steeds af en toe een beetje grommen, maar het is een grote stap. Ze heeft hem gisterenavond uren liggen observeren, bij momenten van vrij dichtbij. Maar er is een grens die hij nog niet over mag, en als hij dat toch probeert laat ze dat dus horen. Maar de grootste colère is er af. Ik vraag me af of het beetje EFT dat ik op haar toepaste daar voor iets tussenzit.

Zondag 23 maart 2014 woonde Sir William Bravehaert precies 3 weken in Antwerpen.

Op vrijdag 21 maart liet hij zich voor het eerst door mij strelen terwijl ik in de zetel zat met mijn voeten op de grond. Ik mocht vooroverbuigen, en hij genoot met volle teugen. Diezelfde dag liet hij zich voor het eerst zien aan een bezoeker. Ik had de bezoeker wel op het hart gedrukt stilletjes op de zetel te blijven zitten.

Na een onderzoekende blik op de man draaide hij zich naar mij om verder te spelen, en liet zich weer strelen, zoals enkele uren voordien.

Op zondag 23 maart, toen hij dus exact drie weken hier was, heb ik hem voor het eerst de tuin laten ontdekken.

Oh nee, hij mag nog niet zomaar buiten!

Maar ik zat op het terras met een boek, en had alle deuren opengelaten. En na een poosje was hij daar, eerst heel bedeesd, zijn neusje over de drempel, zou ik, zou ik niet. Ik had het ingevoeld en overdacht en geconcludeerd dat het perfect zou lopen, maar toen ik hem het gras zag opstappen stond mijn hart toch even stil. Wat als hij tegen de tuinmuren op zou willen klauteren? Wat als hij via het tuinmeubilair op de muur zou klimmen?  (en dan verloren lopen en...)

 

Maar Sir William Bravehaert deed niets van dat alles. Hij snuffelde systematisch de ganse tuin af, de ene kant, de achterkant, en langs de andere kant terug. Daarna begon hij op het terras rond te snuffelen, tot hij Jozefien zag, die in de deuropening verscheen. Hij liep enthousiast op haar af, zij gromde geïrriteerd en stoof weg, hij achter haar aan naar binnen. Oef, de eerste tuinverkenning was goed verlopen.

 

Zondagavond heeft hij voor het eerst echt op mij gezeten/gespeeld op de zetel. Ik was dat al lang aan het nastreven, hem aan het lokken met een speeltje, maar voordien sprong hij wel eens op mijn benen, om dan onmiddellijk terug te kaatsen. Maar gisteren installeerde hij zich, en op den duur was het speeltje nog maar een vage aanleiding, en was het zich tegen mij aan vleien meer doel dan bijkomstigheid. Niet dat hij zoals Maurits indertijd uren stilletjes op mij ligt, hij heeft nog wat gespeel nodig, en streeltjes. En hij kan ab-so-luut niet weerstaan aan bromvliegen. Zelfs zijn interesse in Jozefien is niet voldoende om daaraan te kunnen weerstaan.

 

Vandaag, maandag 24 maart, heeft hij zich aan een tweede bezoekster laten zien. En weer eventjes in de tuin gelopen, terwijl die vriendin en ik op het terras een broodje aten.

 

Hij blijft proberen Jozefien te benaderen, soms lukt dat zonder gegrom, maar meestal laat ze zich horen, en soms blaast ze zelfs. Hij respecteert dat op dat moment, neemt terug wat afstand, maar is allerminst geïntimideerd. Ik bewonder zijn doorzettingsvermogen. Hij blijft zacht en onderdanig, maakt van die smekende geluidjes, ik snap niet hoe ze daar nu al drie weken kan aan weerstaan, maar het is dan ook Jozefien.

 

Jozefien, die met slinkse trucks toch al een paar keer terug in de slaapkamer is gesukkeld, maar schijnt begrepen te hebben waarom ze daaruit verbannen was, en dus nu braaf is. In de slaapkamper.

In de keuken heeft ze wel een BH (zo’n softcuptoestand) van een stoel getrokken, op de grond gedeponeerd en, jawel, daarin geplast.

 

Ik raapte het ding op, dacht dat het gewoon gevallen was, voelde dat het nat was, rook eraan,.....

 

Moet ik nu een soort alternatieve kattenbak maken voor haar? Met zachte absorberende dingen? Maar enfin, ik kan toch geen massa’s stof gaan wegsmijten. Iemand een idee? Of een kattenbak met “luiers”, die ik kan uitwassen en herbruiken.  Ze zoekt echt naar absorberende dingen: dekbed, matras, kussen, softcupBH.

Maar een kattenbak met grit gebruikt ze niet. Of moet het naar mij ruiken, is dat de clou?

 

En in de marge: Sir William Bravehaert heeft wat kleptomane neigingen. Het flesje rescue blijft onvindbaar, ik mis een sok, hij vindt het geweldig om het stokje met de pluimpjes te verstoppen, er verdwijnen dingen van de vensterbank......

 

Maar hij is vooral een geweldig lief en stralend zieltje. Onbevreesd, onverschrokken, speels en toch wijs. De onbevangen manier waarop hij de tuin exploreerde was zo mooi om te zien. In het algemeen ben ik blij dat ik hem nu regelmatig zie, als ik in het bureau zit en hij aangetrippeld komt, als ik de woonkamer binnenkom en hij in de zetel ligt, of op de kattetoren, hoe hij buiten komt kijken als ik de deuren openzet. Hoe hij de keuken inkomt en zich volledig op Jozefien focust.

 

Dat plekje achter de zetel is nog altijd zijn plekje, het plekje waar hij naartoe trekt om indrukken te verwerken, zijn veilige holletje. Maar hij heeft ondertussen zowat het ganse huis en zelfs de tuin “veroverd”, en voelt zich genoeg op zijn gemak om zijn holletje veelvuldig te verlaten. En hij blinkt. Zijn vacht straalt bijna.

 

Als hij op dit tempo blijft evolueren, denk ik dat hij in de loop van deze week zijn bandje om krijgt, les in “katteluiken”, en dat de deurentoestand naar normaal kan, wat voor Jozefien een opluchting zal zijn. Of ook niet, want dan kan hij haar altijd opzoeken.

Het laatste wat gisterenavond gebeurde voor ik ging slapen: ik dacht, laat mij eens proberen die twee sjarels een snoepje te geven. Zo’n stokje. En dus zat ik op mijn hurken, met twee poezen op hun poep voor mij, met ongeveer 40cm tussen elk van ons. De snoepjes werden besnuffeld, maar ze waren alletwee te zenuwachtig om ze effectief op te eten, want terwijl de snoepjes zogenaamd bestudeerd werden, gebeurden er eigenlijk heel andere dingen.

Er werd niet gegromd. En ik dacht: oef, het komt toch nog in orde.

 

En toen kwam er een bromvlieg. En soms moet ik echt zo lachen met SW. Het is sterker dan hemzelf: de stok met veertjes, een bromvlieg, er zijn bepaalde dingen waaraan hij gewoon niet kan weerstaan. Hij moét er gewoon achteraan. Dus hij op bromvliegjacht.

 

Vannacht ben ik enkele keren wakker geworden. Eén keer omdat SW nogal hevig de slaapkamer aan het verkennen was. Een andere keer weet ik niet precies waarvan ik wakker werd, maar toen ik rondkeek, zag ik dat SW boven op de kleerkast zat, mij te observeren.

 

Vandaag is Jozefien op een bepaald moment uit eigen beweging de woonkamer in gestapt, en ze hebben onder de piano vrij dicht bij elkaar gezeten, aanvankelijk zonder grommen. Maar toen werd SW te enthousiast en stormde hij op haar af, dus moest ze zich toch nog eens laten horen. Ze stormde de gang in, hij erachteraan al piepend, en daarna klonk het effe alsof er een kudde olifanten de trappen op denderde.

Dat was weer even genoeg voor Jozefien.

 

Ze heeft dan ook al wat meegemaakt de laatste tijd, verbannen uit de slaapkamer, deuren die niet meer altijd openstaan, moeten verblijven bij de dierenerts, en nu is blijkbaar de batterij van het kattenluik op. Toen ik, pas wakker, richting bureau kwam geschuifeld, stond ze luid miauwend voor het raam, en toen ik het gordijn opende wist ik niet wat ik zag. Letterlijk een verzopen kat. Ze was door- en doornat, het arme meiske. Ik mocht haar zelfs, in een handdoek gerold, tegen mij aan houden. En dat wil wat zeggen. Ze zal zelf ook wel gevoeld hebben dat opwarmen echt nodig was. Enfin, ze is gewassen.

 

Ik heb vannamiddag ook met SW gespeeld, terwijl ik zat op de zetel. Hij rolde over mijn voeten, streek tegen mijn been, en uiteindelijk kwam hij zijn hoofdje tegen mijn hand aanduwen. Voor het eerst heb ik hem op die manier kunnen strelen, op den duur zelfs met 2 handen. Tot ik rechtsta, dan sprint hij weg. Maar hij wordt met de dag moediger, hij sprint weg, maar niet altijd direct tot achter de zetel, hij stopt wat verder, en dan zie je een koddig kopke van achter de salontafel komen, of vanachter de deur.

 

Hij is echt koddig. Soms hilarisch. Twee avonden geleden zat hij in de zetel naast diegene waarin ik lag. Ineens begint die daar zottekes te doen, en ik vroeg mij aanvankelijk af waarmee hij nu aan het spelen was. Hij gedroeg zich zo’n beetje als die keer toen Maurits een levende muis naar diezelfde zetel had gebracht, dus ik was een beetje gealarmeerd. Bij nader toezien blijk hij achter zijn eigen staart aan te zitten. En niet eventjes he. Ik denk dat hij zich daar 20’ mee geamuseerd heeft. Ik trouwens ook, met het kijken ernaar.

Soms doet hij “een pinguïnneke”. Dan staat hij op zijn achterpootjes, en laat zijn voorpootjes hangen, en door zijn wit-zwart tekening lijkt het echt een pinguïn-imitatie.

Hij is ook al van enthousiasme achterovergeslagen bij het najagen van een bal aan een touwtje.

Hij kan, bij het volgen van een speelgoedje, zijn hoofdje zodanig snel heen en weer schudden dat hij wel een opgewonden speelgoedje lijkt, nooit eerder zag ik een poezenkopje zo snel bewegen. En daarstraks leek het wel alsof hij danste, bij het najagen van de pluimpjes (ik hoop dat ik nog zo’n stokje vind, want het huidige heeft al bijna de helft van zijn pluimpjes verloren, en hij is er gek op, hij sleept dat ‘s nachts ook weg van waar ik het altijd leg, om het in de kattetoren te verbergen). Door zijn zwart kostuumpje en zijn witte bef en sokjes, dacht ik echt aan tapdansers uit films van de jaren 50-60.

 

Hij is gisteren en vandaag een paar keer in de keuken gekomen, hij kijkt zelfs niet naar dat raam en buiten, hij ziet alleen Jozefien, en probeert dichtbij haar te geraken. Die sessies houd ik kort, want hij kent dan wel geen kattenluik, hij is zeker niet dom. Dus mocht hij Jozefien erdoorheen zien gaan, dan is het niet ondenkbaar dat hij zou volgen, en dat wil ik echt nog niet, dus ik plaats mij dan zodanig dat ik hem, indien nodig, de weg kan versperren.

 

Maar goed, ik ben hoopvol op alle fronten: Fien haar gezondheid, SW’s vertrouwen, en de relatie tussen hen.

 

Het enige wat ik nu voor mezelf moet doen is veel rusten, want ik voel mij onderuit gaan.