Straf hoeveel leegte een katje van nog geen 3 kilo kan achterlaten. Het huis is leeg, en ik voel me ook leeg.  Ik realiseer mij nu pas wat een immens groot deel van mijn leven zij uitmaakte. Misschien merkten anderen dat wel meer dan ik. Ik loop hier zo’n beetje doelloos rond, ik moet niet meer op mijn qui vive zijn, ik hoef me geen zorgen meer te maken, ik moet geen nieuwe dingen meer verzinnen om klei of medicatie zo te mengen dat het wordt opgegeten. Ik moet niet meer bedenken wat ik nog zou kunnen uitproberen om haar toch wat te laten aankomen. Er staat nu een potje met droge brokjes, een schaaltje voor natvoer, en een grote schaal water. Geen 4-5 bakjes voor natvoer, met een keur aan restjes errond verspreid.

Alles draaide rond haar, en ik had het niet eens door. Ik weet wel dat ik een maand geleden of zo overwoog of ik nog even weg zou kunnen, op dezelfde manier dan vorig jaar: mits iemand te vinden die hier in huis inwoont, zodat de uffra haar X aantal voedingen per dag kan krijgen. Ik begon toen te bedenken wat ik allemaal zou moeten uitleggen aan die persoon, en stelde vast dat het eigenlijk niet te doen was. Terwijl het bij mij allemaal zowat ongemerkt ging, maar het is voor mij dan ook heel geleidelijk gekomen, eens dit proberen, eens dat doen, en nog iets, en dat zo en nog eens zus en.....

En het grootste deel van de dag lag ze ergens, en wilde ze gewoon met rust gelaten worden. Enfin, een kort woordje, een licht aaitje over haar bolletje, dat kon nog wel, en daar werd je altijd voor beloond met een tevreden gespin. Zelfs maandagmorgen, toen ze twee keer aan haar favoriete Aldivlootje likte, deed ze nog die moeite. Maar toch was er zoveel om aan te denken,  en als iets op de ene manier niet lukte had ik nog wel een aantal andere manieren achter de hand, maar begin dat allemaal maar eens uit te leggen.

Dus besloot ik maar niks vast te leggen, en zeker nergens heen te gaan zolang de dame er nog was.

Voor SW zorgen is werkelijk geen werk, maar hem nu alleen achterlaten, dat lijkt me ook heel erg. Ik zit te denken misschien eerst gezelschap voor hem te vinden, en ik denk dat het een kitten moet zijn, volwassen poezen worden immers overdonderd door zijn enthousiasme.

Hij is nog regelmatig op zoek naar Jozefien. Gisterenavond is hij zelfs in de regen buiten naar haar op zoek geweest, hij was haar echt aan het roepen, ik herkende de geluidjes die hij maakte als hij toenadering zocht, het is zo erg dat ik het hem niet kan uitleggen. Dus ik denk dat ik maar heel snel op zoek ga naar een kitten. Dat lijkt misschien cru, maar dit is zo anders dan Mauke. Na zijn dood had ik echt wel enkele maanden nodig om een nieuwe poes te kunnen toelaten. Maar zijn overgaan kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel. Jozefientje was zichtbaar en voelbaar op, in maart dacht ik al dat ze het niet zou halen, maar mits dat infuus heeft ze dan toch nog enkele leuke maanden gehad. En natuurlijk hoopte ik wel, echt klaar ben je er nooit voor, maar ik merk toch dat dit een andere verwerking is. Net doordat het afscheid beetje bij beetje aangekondigd was. Niet dat het geen pijn doet, niet dat ik geen tranen vergiet, maar de verlamming die er was de eerste dagen na Mauke, die is er nu niet. Ik kan functioneren.

Vannacht heb ik ook een zielemassage gekregen. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, en de droom die ik mij herinner heeft niks, maar dan ook niks met Jozefien te maken. Maar zij of mijn engelbewaarders hebben vannacht gezorgd dat de scherpste snijdende pijn weg was, dat ik kon wakker worden, mij realiseren dat Jozefien er niet meer was, en toch niet onmiddellijk in snikken uit moest barsten. Er is mij een soort van genade verleend, heel merkbaar. Het verschil tegenover gisteren is groot, en daar heeft zij de hand in. Hoe precies, dat kan ik niet uitleggen.

Ik weet ondertussen ook dat niemand ooit de vervanging van iemand is. SW is zeker niet in de plaats van Maurits gekomen, hij is een heel ander iemand, met andere kuren en streken. Dus wie er nu ook komt, kater of kattinnetje, hij of zij zal ook nooit de herinneringen aan Jozefien doen vervagen. En als SW gelukkig is met het nieuwe vriendje, en het hier in huis peis en vree is, zal zij glimlachend zien dat het goed is. Dat gevoel heb ik heel erg.

 

Dat neemt niet weg dat er hoe dan ook nog tranen moeten vloeien, maar zelfs voor Maurits vloeien er af en toe nog. Dat is de keerzijde van hechte banden; het doet verdomd pijn als ze worden doorgeknipt. Ook al zijn we in feite met alles en iedereen verbonden, en zeker met zij die ons lief geweest zijn, toch is dat fysiek scheiden geen pretje. Maar ik ben tegelijk ook vervuld van dankbaarheid, voor de genade van vannacht, voor de 12 jaar innige verbondenheid met een zeer bijzonder zieltje, voor de herinneringen aan Maurits en de 10 jaar durende knuffelrelatie, en het contact dat ik nog met hem had na zijn overgaan.