Sir William is niet meer de mysterie guest die achter de zetel woont. Hij laat zich zien telkens er bezoek komt. Niet aanraken he, zien. Vanop afstand, maar nieuwsgierig. Hij loopt weg van zodra iemand in zijn richting beweegt.

Gisteren was mijn nonkel hier. Misschien had het er ook mee te maken dat het over EFT ging, dat werd op mij toegepast en mij ook een beetje aangeleerd. Als ik iemand een behandeling cranio-sacraal therapie geef komt Jozefien soms ook op het lichaam van die persoon liggen, precies op die plek waarvan ik dan net heb gedacht “verdorie, ik heb een hand te weinig, ik zou ook op die plek moeten zijn”. Maurits was de poes die op je buik kwam liggen als je buikpijn had, die kwam troosten als iemand triest was. Dus ik vermoed dat ook SW weer zo’n aanvoelerke is. In elk geval, terwijl mijn nonkel en ik in de zetel zaten en geconcentreerd met EFT bezig waren, heeft hij woester dan ooit op de kattetoren gespeeld, op een bepaald moment dachten we allebei dat hij ging vallen, want hij had zich op de één of andere manier enkel nog met zijn achterpoten aan een krabpaal vast -niet die op de begane grond- en verder lag hij op zijn rug, maar eigenlijk hing hij met driekwart van zijn lijf in de lucht terwijl hij met zijn voorpoten de muis aan het elastiekje hevig aan het bewerken was.

Gisterenavond stond hij op de leuning van de zetel en wilde zich op zijn rug draaien, maar die leuning is niet breed genoeg om je vanuit stand opzij te op je rug te laten rollen, toen heeft hij ook allerlei capriolen moeten uithalen om niet pardoes op de grond te belanden. In zijn enthousiasme doet hij echt de zotste dingen.

 

Dinsdagmorgen was ik nochtans niet echt gelukkig wakker geworden. Ik had Jozefien maandagavond terug toegelaten in de slaapkamer, en ik dacht dat alles goed was gegaan. Ze lag een paar minuten voor mij op bed (ik was enkel nog mijn tanden gaan poesten), en toen ik onder de slaapzak en aan alle kussens had gevoeld, en zelfs de 2 matjes links en rechts van het bed had gecheckt dacht ik OK, ze heeft het begrepen.

 

Een half uur voor de wekker ging werd ik dinsdagochtend wakker, omdat ik mijn hand onder mijn onderste hoofdkussen stak, en nattigheid voelde. Ik hef die kussens op, en inderdaad, onder het onderste kussen een natte plek ter grootte van bijna heel dat kussen, en in de loop van de nacht was dat door het eerste kussen heen in de onderkant van het tweede getrokken.

Dus mij nog eens omdraaien zat er niet meer in, direct weer 2 kussens in de was, een hoeslaken en het hoeslaken eronder (ik leg er een extra op in een poging mijn matras toch een beetje te beschermen). Mijn plantenspuit met Detol erbij gehaald.

Dat wil dus ook zeggen dat ze heel bewust onder dat kussen kruipt om daar te plassen, in de hoop dat ik die plas niet zal vinden. En dat ze dat zeer voorzichtig en zorgvuldig aanpakt, anders zou dat kussen van zijn plaats komen, en zou mij dat direct opvallen, en niet pas na een hele nacht.

Het is gepland, weloverwogen, en dus betekent het zeker iets. Niet dat ze een blaasontsteking heeft, wat dan zou ze ook op de grond of in de living plassen. Ze heeft er een bedoeling mee. Zo komt dat in elk geval op mij over. Als ik nu nog wist welke bedoeling.

 

Gisterennamiddag was het grote kussen dat mij twee machines had gekost in de wasserette, omdat ik van moeheid was vergeten het erin te steken de eerste keer, eindelijk droog. Het is echt oud, en waarschijnlijk gevuld met kapok, dus dat duurt even. Ik dus met dat ding naar boven, overtrek in, bed op.  Eindelijk, na anderhalve week, terug mijn geliefd lang kussen op bed. Het heeft niet lang geduurd. Toen ik wilde gaan slapen had ze het weer geflikt: enkel op dat groot kussen, gelukkig niet op de matras. Weer op die twee minuten dat ik mijn tanden ga poetsen. Gelukkig kon ik wel gewoon gaan slapen, na verwijdering van dat kussen, en van Jozefien, want nu heb ik het echt wel gehad, verdorie. Nu kan ik dus terug met dat ding naar de wasserette.

En nu weet ik nog altijd niet wat ze me wil zeggen. Iemand?

 

En voor de volledigheid: toen ik net mijn oud papier aan het bijeenpakken was om straks buiten te zetten, merkte ik dat ze ook in de doos van het papier had geplast. Dus papier, veertjes, mousse, kapok. Ik fantaseer over een alternatief soort kattebak, met stof of papier, maar dat stinkt en wordt rot en zo, ik zie niet goed in hoe ik dat kan onderhouden. Iemand ideeën? Misschien een kattebak met dweilen? Die ik dan flanellen luier-gewijs uitwas.

 

Gelukkig zorgt Sir Wiliam niet voor dat soort van overlast. Hij gaat superformiweldig goed in zijn kattebak. En door de overkapping moet ik nog maar  180° rond de kattebak grit opkuisen ipv 360°. Want hij is overijverig als het erop aankomt de boel onder te stoppen. Toen de overkapping  er nog niet opstond ging hij na zijn behoefte langs drie kanten opzij van de kattebak staan om zijn graafwerken te optimaliseren. Nu doet hij in de kattebak al heel wat inspanningen langs verschillende kanten, maar de afwerking gebeurt van buitenaf, met enkel zijn hoofd en voorpoten binnen de overkapping. Het is echt geweldig om hem bezig te zien.

 

Ook is het gisteren gelukt om hem een bandje met magneet en adreskokertje aan te doen. Het lag al twee weken klaar, en we hadden er al meermaals mee gespeeld. Hij had het zelfs al eens gepikt, maar gelukkig heb ik dat wel teruggevonden (in tegensteling tot de rescue druppels of mijn sok). 

Nu zweer ik bij enkel elastiek voor kattebandjes. Het laatste wat ik zou willen, is dat een kat stikt omdat ze een bandje aanheeft. En ik wil niet dat er een gesp aanzit. Want Jozefien heeft het ooit gelapt om haar voorpoot door een elastieken bandje met gesp te wurmen, en dat metalen gespje zat net onder haar oksel. Tegen dat ik dat doorhad, was heel haar oksel open geschuurd en ontstoken. Dus ik koop elastiek. Dat kan mooie sier-elastiek uit de Veritas zijn, of van die elastiek die ze als speelgoed voor op de speelplaats verkopen. Ik hang daaraan wat eraan moet, magneetje of kokertje, en naai dat dan gewoon dicht. Nergens iets waaraan ze zich kunnen kwetsen, en mochten ze er ergens mee aan blijven hangen (tak, buis, uitsteeksel van een hek.....) dan kunnen ze altijd hun hoofdje eruit trekken.

Dus toen Sir William al spelend bij mij op de zetel was gesukkeld, en zich daar blijkbaar erg op zijn gemak voelde, verving ik het speeltje door het bandje, liet hem daar wat naar slaan en aan ruiken, tot er zich een ideaal moment voordeed waarop ik het kon opentrekken en over zijn hoofdje brengen, zonder hem te raken bijna. Hij heeft 1 keertje met zijn hoofd geschud, en zich er verder niet meer om bekommerd. Behalve dat hij ‘s avonds ineens te dicht in de buurt van de voet van een metalen staande lamp kwam, en dat magneetje hem daar pok naartoe trok. Hij heeft er dan wat mee zitten experimenteren: pok, plakvast, trek los, pok plakvast, trek los.

Hij heeft het vandaag nog steeds aan, en schijnt er totaal geen hinder van te ondervinden

 

Ook dinsdag dacht ik: hij heeft nu een bandje, met adreskoker en magneet, dus hij mag stilaan de luikjes leren kennen. Hihi. Ik heb even zitten spelen met hem, maar zijn interesse ligt laag. Als ik het openhoud kruipt hij er, mits uitgedaagd door zijn lievelingsspeeltje, wel door, maar zelf tegen dat luik duwen, pff. Hij heeft Jozefien er nochtans al door zien gaan en komen, meermaals. Maar het lijkt hem voorlopig niet bijzonder te boeien. Er gewoon door naar buiten kijken doet hij soms, maar hij laat op geen enkele manier blijken graag naar buiten te willen. Twee keer heeft hij de tuin verkend, terwijl ik er bij was. Voorlopig schijnt dat te volstaan. Het is geruststellend: hij voelt zich blijkbaar zeer wel thuis binnen, dus hij zal niet direct in de verleiding komen uit eigen beweging weg te lopen.

 

Ook gisteren (het was echt wel een vruchtbare dag) heeft Jozefien besloten uit eigen beweging de ruimte op te zoeken waar SW zich bevindt. Dat wil nog niet zeggen dat het allemaal koek en ei is, ze durft nog steeds af en toe een beetje grommen, maar het is een grote stap. Ze heeft hem gisterenavond uren liggen observeren, bij momenten van vrij dichtbij. Maar er is een grens die hij nog niet over mag, en als hij dat toch probeert laat ze dat dus horen. Maar de grootste colère is er af. Ik vraag me af of het beetje EFT dat ik op haar toepaste daar voor iets tussenzit.

Zondag 23 maart 2014 woonde Sir William Bravehaert precies 3 weken in Antwerpen.

Op vrijdag 21 maart liet hij zich voor het eerst door mij strelen terwijl ik in de zetel zat met mijn voeten op de grond. Ik mocht vooroverbuigen, en hij genoot met volle teugen. Diezelfde dag liet hij zich voor het eerst zien aan een bezoeker. Ik had de bezoeker wel op het hart gedrukt stilletjes op de zetel te blijven zitten.

Na een onderzoekende blik op de man draaide hij zich naar mij om verder te spelen, en liet zich weer strelen, zoals enkele uren voordien.

Op zondag 23 maart, toen hij dus exact drie weken hier was, heb ik hem voor het eerst de tuin laten ontdekken.

Oh nee, hij mag nog niet zomaar buiten!

Maar ik zat op het terras met een boek, en had alle deuren opengelaten. En na een poosje was hij daar, eerst heel bedeesd, zijn neusje over de drempel, zou ik, zou ik niet. Ik had het ingevoeld en overdacht en geconcludeerd dat het perfect zou lopen, maar toen ik hem het gras zag opstappen stond mijn hart toch even stil. Wat als hij tegen de tuinmuren op zou willen klauteren? Wat als hij via het tuinmeubilair op de muur zou klimmen?  (en dan verloren lopen en...)

 

Maar Sir William Bravehaert deed niets van dat alles. Hij snuffelde systematisch de ganse tuin af, de ene kant, de achterkant, en langs de andere kant terug. Daarna begon hij op het terras rond te snuffelen, tot hij Jozefien zag, die in de deuropening verscheen. Hij liep enthousiast op haar af, zij gromde geïrriteerd en stoof weg, hij achter haar aan naar binnen. Oef, de eerste tuinverkenning was goed verlopen.

 

Zondagavond heeft hij voor het eerst echt op mij gezeten/gespeeld op de zetel. Ik was dat al lang aan het nastreven, hem aan het lokken met een speeltje, maar voordien sprong hij wel eens op mijn benen, om dan onmiddellijk terug te kaatsen. Maar gisteren installeerde hij zich, en op den duur was het speeltje nog maar een vage aanleiding, en was het zich tegen mij aan vleien meer doel dan bijkomstigheid. Niet dat hij zoals Maurits indertijd uren stilletjes op mij ligt, hij heeft nog wat gespeel nodig, en streeltjes. En hij kan ab-so-luut niet weerstaan aan bromvliegen. Zelfs zijn interesse in Jozefien is niet voldoende om daaraan te kunnen weerstaan.

 

Vandaag, maandag 24 maart, heeft hij zich aan een tweede bezoekster laten zien. En weer eventjes in de tuin gelopen, terwijl die vriendin en ik op het terras een broodje aten.

 

Hij blijft proberen Jozefien te benaderen, soms lukt dat zonder gegrom, maar meestal laat ze zich horen, en soms blaast ze zelfs. Hij respecteert dat op dat moment, neemt terug wat afstand, maar is allerminst geïntimideerd. Ik bewonder zijn doorzettingsvermogen. Hij blijft zacht en onderdanig, maakt van die smekende geluidjes, ik snap niet hoe ze daar nu al drie weken kan aan weerstaan, maar het is dan ook Jozefien.

 

Jozefien, die met slinkse trucks toch al een paar keer terug in de slaapkamer is gesukkeld, maar schijnt begrepen te hebben waarom ze daaruit verbannen was, en dus nu braaf is. In de slaapkamper.

In de keuken heeft ze wel een BH (zo’n softcuptoestand) van een stoel getrokken, op de grond gedeponeerd en, jawel, daarin geplast.

 

Ik raapte het ding op, dacht dat het gewoon gevallen was, voelde dat het nat was, rook eraan,.....

 

Moet ik nu een soort alternatieve kattenbak maken voor haar? Met zachte absorberende dingen? Maar enfin, ik kan toch geen massa’s stof gaan wegsmijten. Iemand een idee? Of een kattenbak met “luiers”, die ik kan uitwassen en herbruiken.  Ze zoekt echt naar absorberende dingen: dekbed, matras, kussen, softcupBH.

Maar een kattenbak met grit gebruikt ze niet. Of moet het naar mij ruiken, is dat de clou?

 

En in de marge: Sir William Bravehaert heeft wat kleptomane neigingen. Het flesje rescue blijft onvindbaar, ik mis een sok, hij vindt het geweldig om het stokje met de pluimpjes te verstoppen, er verdwijnen dingen van de vensterbank......

 

Maar hij is vooral een geweldig lief en stralend zieltje. Onbevreesd, onverschrokken, speels en toch wijs. De onbevangen manier waarop hij de tuin exploreerde was zo mooi om te zien. In het algemeen ben ik blij dat ik hem nu regelmatig zie, als ik in het bureau zit en hij aangetrippeld komt, als ik de woonkamer binnenkom en hij in de zetel ligt, of op de kattetoren, hoe hij buiten komt kijken als ik de deuren openzet. Hoe hij de keuken inkomt en zich volledig op Jozefien focust.

 

Dat plekje achter de zetel is nog altijd zijn plekje, het plekje waar hij naartoe trekt om indrukken te verwerken, zijn veilige holletje. Maar hij heeft ondertussen zowat het ganse huis en zelfs de tuin “veroverd”, en voelt zich genoeg op zijn gemak om zijn holletje veelvuldig te verlaten. En hij blinkt. Zijn vacht straalt bijna.

 

Als hij op dit tempo blijft evolueren, denk ik dat hij in de loop van deze week zijn bandje om krijgt, les in “katteluiken”, en dat de deurentoestand naar normaal kan, wat voor Jozefien een opluchting zal zijn. Of ook niet, want dan kan hij haar altijd opzoeken.