Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Poezenstreken
Belevenissen van 2 katten en hun tweebenige dienaar
20-09-2014
Hallelujah
Ik heb weer eventjes niks laten horen, omdat ik mij niet weer wilde
verliezen in ingebeelde beterschappen en andere wishful thinking. Dus ik wachtte
tot er echt objectief iets te beschrijven viel. En dat gebeurde vanmiddag. Ik
zat aan tafel, met een witlofslaatje (weinig interesse van de poezels) en een
blok kaas (veel interesse van de poezels). Helena en Sir William hebben beiden
een wilde achtergrond, en ze vertonen wel wat gelijkenis. Het zijn allebei
vreetkopjes en schooiers. Dat schooien gaan ze nooit afleren want ik vind het
heerlijk om ze iets te geven terwijl ik aan tafel zit.
Enfin, ik zit aan tafel, en plots verschijnen voor mij op tafel twee
poezen. Ik begon al te vrezen, want de slakom was van glas en er stond een fles,
en de afgelopen dagen en nachten zijn hier in huis dingen gevallen die nog nooit
gevallen zijn, er is gestoven en gevochten en gekrijst. Ik heb, los van
autoalarmen of andere stoornissen, toch weinig geslapen, want als je een heel
huis hebt om te vechten, dan ga je, bij voorkeur rond drie uur 's nachts, toch
onder het bed van de slapende tweebener vechten. Waar anders.
Het heeft erom gespannen, en ik heb op een bepaald moment beslist er niet
meer tussen te komen. Aanvankelijk dacht ik dat ik dat kleine prutste moest
beschermen, maar verdorie, terwijl ik op een gegeven moment Sir William
berispte, kwam er opeens een zwarte tornado aan die hem van achteren aanviel,
wat ze precies deed kon ik niet uitmaken, het ging te vlug en het was zwart
op zwart, maar de pijnkreet van Sir William was duidelijk. En toen hij
achter haar aanschoot vond ik dat hij groot gelijk had. Ze is klein, maar slim
en wendbaar, ze kruipt onder-achter-tussen dingen waar de forse katerman niet
onder-achter of tussen kan. En dan kwamen daar snelle pootjes uit openingen of
achter deuren vandaan, en dan zag ik de witgesokte kloefers van SW ook in actie,
maar goed, ze wist waar ze aan begon, en ze begon er steeds opnieuw aan, de
verleidelijke Helena. Aantrekkelijk, verleidelijk en vurig (licht of fakkel)
waren de betekenissen die ik vond voor Helena, en die zijn allemaal zonder meer
toepasbaar op het kleine zwarte spookje met de hazelnootkleurige oogjes. Ze
heeft dus ondertussen ook een naam gekregen.
Maar deze middag , toen ik twee in kaas geïnteresseerde poezen op tafel
zag, hield ik toch eventjes mijn adem in. Ze keken naar elkaar, liepen naar
elkaar toe en gaven elkaar een neusje. Dat was het. toen was hun aandacht weer
volop bij de kaas.
Ik heb het hen volledig zelf laten uitvechten. Maar wel in het volledige
huis en eventueel de tuin. Ja, de tuin, ik weet het, ik ga weer lijnrecht tegen
alle regels in. Maar ik moest. Sr William gedroeg zich meer en meer als een
banneling, er waren dagen dat hij maar een half uurtje langskwam, dat hij niet
kwam als ik hem riep, zelfs niet om te eten, en ik was bang dat ik hem kwijt zou
raken. Dus hij moest binnen kunnen, naar de slaapkamer kunnen komen, en dus
moest de deur naar de keuken open, en kon de dame eventueel buiten door het
luik. Maar dat deed ze niet, en dat doet ze ook nu nog steeds niet. Dat luik
bedoel ik. Als tijdens de dag de deuren openstaan gaat ze de tuin in. En sinds
vandaag is dat mét SW. Hij roept haar (echt waar, met miauwtjes, en je kan ze
verstaan, ze zijn echt een vraag, kom je mee spelen, 't is geweldig).
Ze is superslim, de woonkamer is nog steeds haar veilige haven waar ze
naartoe vlucht als ze van iets schrikt. En van daaruit had ze boven al verkend,
en in mijn bijzijn ook al de keuken. En enkele dagen geleden heb ik haar de
veranda en de tuin laten ontdekken. Ze doet dat rustig, op haar gemak, ze ruikt
uitgebreid aan de kruiden, thijm en munt hebben haar voorkeur. Op de grens van
de tegels en het gras heeft ze een tijdje staan nadenken, maar ik zie Elvira nog
eindeloos met één poot over en weer gaan, zou ik die nu neerzetten of niet.
Helena denkt na, maar eens ze een beslissing genomen heeft gaat ze er ten volle
voor, dus na kijken, snuffelen en beslissen sprong ze in één keer met alle vier
haar poten een meter ver het gazonnetje op. Hindernis genomen, what's next. Dat is zo'n beetje haar modus operandus.
Nu ligt ze hier wat te zeuren en rond te hangen en hier en daar mee te
spelen, ik vermoed dat ze SW mist, die in deze schemer natuurlijk op katertoer
is. Wonderbaarlijk, hoe zowel hij als zij schijnen te weten dat hij dat alleen
moet doen, dat zij nog te klein is om ver op stap te gaan.
Ze hebben elkaar gevonden. Er is weer rust in huis. Er is eindelijk gespeel
in huis. Liefde, harmonie.
Het enige waar ik nog op hoop, is dat Helena, net als Sir William, haar
angst voor mensen volledig gaat overwinnen. Ze komt soms op schoot, maar enkel
als ik in de zetel zit, en ook in bed komt ze wel bij mij liggen. Nu ja, mij als
trampoline gebruiken, mijn voeten bespringen, op bedmuizen jagen.
Maar ze loopt nog steeds weg van mij (al gaat ze zich niet meer per sé achter de zetel verstoppen), ik moet heel voorzichtig zijn als ik haar over haar
bol wil aaien, terwijl ze instant begint te spinnen als ik dat doe, maar elke
keer opnieuw bekijkt ze mijn hand alsof die haar gaat slaan. Haar oppakken is
absoluut geen optie, dat gaat bij haar moeilijker worden dan bij SW vrees ik. Zo
ziet het er nu althans uit, maar ik had de eerste vier weken van SW's verblijf
hier nooit gedacht dat hij de kat zou worden die hij nu is. Hij komt iedereen
die binnenkomt, ook mensen die hij nog nooit heeft gezien, begroeten, hij komt
vlak voor hun voeten staan en laat zich aaien. Ik vind het elke keer opnieuw
spectaculair. Dus we geven Heleentje nog wat tijd, ze is hier 10 dagen, en ze
heeft al zoveel geleerd.
Oh dat klein zwart snoezepoesje, dat woest speelvogeltje, die grote deugniet. Ze lijkt in meer dan één opzicht op Sir William. Ze hebben beiden een "wilde" achtergrond, en ze hebben echt dezelfde streken. Gisteren hebben we uren gespeeld met een pluim aan een stok, die stok is een meter lang, en vandaag is van die pluim of die stok nergens ook maar 1mm te bespeuren. Net als Sir William heeft ze ergens een schattenverzamelplaats, en voorlopig ben ik er niet achter waar dat mag wezen. Ook het gekruld inpaklintje dat ik had verzwaart met een hangertje is spoorloos. Om kort te gaan: buiten de kattetunnel en de kattetoren is alle kattenspeelgoed compleet en totaal verschwunden. Verder maakt ze, zij het in een veel sneller tempo, zowat de zelfde evolutie door, en hoewel ze nu al op schoot komt gesprongen, is pakken geen optie. ze wriemelt en klauwt en worstelt tot ze los is, en ze raakt los, het is onwaarschijnlijk, zoveel kracht en sluwheid in zo'n klein lijfje. Maar zoals jullie kunnen zien: gisterenavond heeft ze uren op schoot gezeten. Hoewel zitten niet echt het juiste woord is, het is springen, tuimelen, wriemelen, vallen, krawietelen, en heel veel aandacht vragen. Ah ja, waarom heeft zo'n tweebenig beest anders handen? Toch om te strelen zeker, of om te spelen. Het duurde lang, ik heb driekwart Bond moeten uitzitten voor ze besloot dat de kust veilig was. Maar eens geïnstalleerd wilde ze het zo houden. Ik heb nog een paar opgenomen series bekeken, en toen de TV uitging was ze verontwaardigd. Eerst moest ze dat eens grondig onderzoeken, dat ding dat tot nog maar net geleden geluid gaf, en bewegend licht, hoe kwam dat nu ineens zo stil en donker? Het was echt grappig, ze heeft minutenlang staan kijken en snuffelen. En toen ze doorhad dat ik ook nog eens ging opstaan van de zetel vond ze dat maar niks. Ze is nu eenmaal niet graag alleen. Toen ik daarstraks in de keuken fruit aan het snijden was, heb ik uiteindelijk de deur opengezet, ze was zodanig triest aan het piepen dat ik het niet meer kon verdragen. Ze blijft dan net zo goed in de living spelen, maar voelt zich dan blijkbaar beter. Die arme Sir William had de ganse avond zichzelf moeten bezig houden, en hij was al vier nachten niet naar boven kunnen komen, dus kon ik toch niet anders dan dat manneke mee naar boven nemen. Nu blijft hij normaliter geen ganse nacht bij mij, hij gaat graag mee, en dan gaat hij een poosje in het donker de kater uithangen, en tegen de morgen komt hij terug. Dat was nu natuurlijk een beetje een probleem, met die afgesloten woonkamer. Maar ik zou wel zien, dacht ik. Eerst nog de foto's van de dame op pc zetten, en natuurlijk nog even spelen met SW, en dan, toen ik bijna in slaap was, begon daar toch een auto-alarm af te gaan. Ok, diep ademen, niet op focussen, draai je eens om, maar neen, dit kon niet, het werd erger, en nog erger, en het stopte niet. Na een kwartier stak ik toch eens mijn hoofd uit het raam, en toen hoorde ik her en der ramen opengaan, blijkbaar was de hele straat wakker. Ik hoorde voordeuren, mensen op straat, maar dat alarm bleef fwiepen, het begon echt pijn te doen aan mijn oren, en het bleef maar gaan. De eigenaar van die auto woont vast niet hier in de straat, want hier was iedereen wakker. Enfin, na meer dan een half uur stopte het, en dat was dan ook weer zo abrupt dat de eerste seconden stilte pijn deden. Vreemd hoor. Klaarwakker om 3:00. En toen raakte ik niet meer in slaap, nog maar eens draaien, nog maar eens keren, over de grenzen van mijn moeheid, steendood maar de slaap wilde niet komen. En toen ik dan eindelijk bijna wegzakte hoorde ik een kat grommen. In mijn slaapkamer. Ik deed een half oog open en zag SW. Toen klopte er helemaal niks meer. Ik heb SW nog nooit horen blazen of grommen, niet naar Jozefien, niet naar Elvira, niet naar zwartje. Dus het kon SW niet zijn. En trouwens, waarnaar zou die grommen, zo midden in de nacht alleen met mij in de slaapkamer? En toen hoorde ik het geluid van een tweede set pootjes, en ik zag in de spiegeldeur van mijn kleerkast de weerspiegeling van een klein zwart mormeltje. Nu viel de puzzel in elkaar: SW had vast geprobeerd buiten te geraken, waarvoor hij eerst de deur van de gang naar de woonkamer moest openen, en die kon hij van de gang uit ook makkelijk openen, da's een kwestie van duwen, want die sluit niet echt goed. Van binnenuit krijgt een poes die niet open, maar van de gang uit natuurlijk wel, zeker een sterk jongetjes gelijk Sir William. Gelukkig kan hij vanuit de living niet de deur naar de keuken openen, dus hij is onverrichterzake teruggekeerd, wellicht na de helft van haar eten soldaat te hebben gemaakt, en wie weet ook nog eventjes achter haar gejaagd te hebben, maar met die alarmsirene heb ik daar allemaal niks van gemerkt. Zij heeft dan vermoedelijk eerst een tijdje de kat uit de boom gekeken, en is dan toch op kousevoetjes op verkenning gegaan, tot hij als de wilde enthousiasteling die hij is achter haar aan de slaapkamer in stormde, zij zich onder het bed of zo verstopte en gromde, en ik dus in mijn halfslapende verdwazing dacht dat hij had gegromd. Ik was toen ik opstond wel enigszins benieuwd naar wie ik waar zou aantreffen, want ik was vannacht (enfin, in de vroege morgen) niet meer in staat om op te staan en de situatie recht te zetten. Er kon op zich niks gebeuren, ze konden allebei in woonkamer, gang en traphal, maar niet naar buiten, dus zolang ze elkaar niet afmaakten (en dat zou ik gemerkt hebben) kon er eigenlijk weinig mis gaan. Sir William lag op zijn gewone plekje, op de massagetafel in het bureautje, hij kwam mij als gewoonlijk (enfin, na een onderbreking van enkele dagen) enthousiast goeiemorgen zeggen, en snoezepoes wachtte ons op in de living, ondanks de open deur. Na een kleine schermutseling (hij moest toch weer even in galop schieten, en zij verontwaardigd weglopen) kregen ze eten, en hoewel ze in eertse instantie nog steeds wegloopt, komt ze wel als ik haar eten neerzet, en dan mag ik ook over haar bol aaien, waarop ze luid spinnend begint te eten. Tijdens het eten sluit ik de deuren, enfin, eigenlijk houd ik die voorlopig nog gesloten, zeker omdat ze vanuit de keuken naar buiten zou kunnen als ze de werking van het katteluik doorkrijgt. Maar zoals eerder vermeld was ze zo zielig dat ik toch maar de deur heb geopend terwijl ik een ananas en een meloen slachtte. Tijdens mijn werkzaamheden klonk er ineens een kreet, snerpend, lang, en ze bleef gaan, ik spurtte naar de living en zag haar aan een paal van de kattetoren geklemd, met een poot verstrikt in het elastiekje van de muis. Eigenlijk was het niet zo erg, merkte ik later, het was er één keer rondgedraaid, maar doordat het elastiek is en ze woest probeerde haar pootje los te trekken, zal dat wel pijn gedaan hebben, misschien zat er ook nog een klauwtje dubbel, waaraan op die manier getrokken werd, want er zat een hoop pijn in haar kreet. Ik dus terug naar de keuken, weer terug met een schaar en ziedaar, de muis bungelt niet meer aan de kattetoren. Er was geen denken aan dat ik rustig zou kijken wat er aan de hand was, of dat pootje vastpakken en die elastiek gewoon afwikkelen, daarvoor is ze nog te wild en te schrikachtig. Naderhand ben ik mijn ontbijt weer op de zetel gaan eten, en heb ik weer springend en wriemelend gezelschap gehad. Deze keer heeft ze nog maar één keer, van ver, wat in de lucht gesnuffeld, ze heeft al door dat mijn ontbijt niks is dat een zichzelf respecterende kat tot zich zou nemen. Ik zit hier nu boven, SW is op katertocht, en ik heb de deur naar de gang opengelaten, maar het rammen op het toetsenbord maakt misschien te veel lawaai, of ze heeft het al gezien en is niet meer nieuwsgierig, in elk geval, ze blijft in haar living, maar ze roept ook niet zielig. Die open deur maakt voor haar blijkbaar veel verschil.
