Vandaag kwam er geen kipfilet, koe, sto-vlees of boevtik aan te pas.  Ik was fruit aan het schillen en snijden voor bij mijn havermout, toen ik zag dat Sir William onder de keukentafel wel heel enthousiast op iets aan het bijten was. Ik hoorde het knarsen, en was er toch niet helemaal gerust in, dus ik pakte -uit voorzorg- een lepel om het ding af te pakken en nader te bekijken.  De lepel was overbodig, Sir William is een schat, hij reclameerde niet eens.  Toen ik het ding nader bekeek, bleek het, zoals u al vermoedde, een kippebotje te zijn. Ergens in een achtertuin staat dus een omvergeduwde vuilnisbak, of een open geprutste -of kapotgescheurde- vuilniszak. Ik twijfelde even wat ik zou doen. Botjes zijn gevaarlijk, zo zegt men. Poezen zouden kunnen stikken in een splintertje dat eraf springt. Anderzijds zijn katten door de natuur ontworpen om muizen, vogels, kikkers te vangen en te verslinden, met huid en haar. "Ja maar", zegt men dan, "die muizen en vogels die ze vangen zijn niet gekookt. Botjes worden pas gevaarlijk als ze gekookt zijn". Dat vind ik een bijzonder eigenaardige redenering, want botten worden zachter als je ze kookt. Als je een ganse kip 24 uur opzet, met botten en al, dan blijft er van die botten geen spatje over. Dat weet ik dan weer omdat er een Chinees recept voor kippesoep bestaat die 24 uur moet opstaan, met allerlei kruiden en groenten, en die o.a. wordt gegeven aan vrouwen die pas bevallen zijn. Het compenseert onmiddellijk bloedverlies en vermoeidheid, je ziet iemand er per seconde van bekomen, van dat recept.  Bovendien ben ik getrouwd geweest met een Afrikaanse man die, geloof het of niet, altijd de botjes van kip mee opat. Al zijn landgenoten doen dat, en die van de landen daarnaast en daar weer naast ook.  In Turkije zie ik niet anders dan katten die bij restaurants de restjes (botten en graten) krijgen. Katten die er weldoorvoed en gezond bijlopen. Maar toch smeet ik het botje in de vuilzak, want je weet maar nooit, en wat als iemand zou zeggen dat ik niet goed voor mijn katten zorg. 

Sir William ging naar buiten, waar hij even op het gazon ging liggen. Maar nog voor mijn fruit volledig was gesneden, zag ik hem door het luikje komen met, jawel, een kippebot in zijn bek. Dus besloot ik om het hem te laten houden. Want zo'n kip heeft heel wat botjes, en hij wist blijkbaar perfect waar hij moest zijn om het volgende botje te vinden. En wie weet bevond de vuilbak of -zak zich in de tuin bij een grote familie waar ze twee of drie kippen per keer bereiden. Het leek me behoorlijk zinloos om dat botje te blijven weggooien, enkel en alleen om Sir William drie minuten later met een ander botje te zien thuiskomen.  Dus hij heeft zich uitgeleefd, het botje heeft geknarst, maar eigenlijk was het hem niet om dat botje te doen, maar om het merg.  Toen ik een tijdje later door de living liep, kraakte er plots iets onder mijn voet.  Dat was het verlaten, leeggezogen botje, dat ik toen dus wel in de vuilbak heb gesmeten. Want dat tweede botje besloot hij niet onder de keukentafel op te eten, maar wel op het pasgewassen matje onder de pianokruk.  

Soms vraag ik me af waarom ik die dingen was. Het lijkt wel of ze het erom doen, of die dingen een beetje vunzig moeten ruiken. Dat matje ligt van gisterenavond terug onder de kruk, na fris gewassen en op het rek gedroogd te zijn. En lap, daarop wordt dat vunzig kippebot gelegd, en daarop wordt het ook aan gruzelementen gebeten.  Terwijl ik Sir William er probeerde van te overtuigen dat botje nààst het matje te eten, en hij verbaasd naar mij keek -waarschijnlijk dacht hij dat ik het alweer kwam afpakken- ging juffrouw Helena er onder zijn neus mee vandoor.  Toen zag ik ook dat er al stukjes merg op het matje lagen, en het dus toch al te laat was om de boel nog te redden. Ondertussen was Helena daar terug, om mee die stukjes op te eten, dat bot bewaarde ze voor later, en Sir William had er geen idee van waar dat bot naartoe was.  Het is ermee geëindigd dat ik hem het botje heb teruggegeven. Ik heb twee in het wild geboren katten, en ik zal het geweten hebben. Het zijn echte diefjes, Helena vooral binnenshuis, ze haalt vanalles uit de vuilzak. Allereerst verpakkingen van kattensnoepjes, maar ook kaaskorstjes, gebruikte en dus doorweekte propjes keukenpapier, zakdoekjes...en dat vind ik dan ergens ten velde.  Ze heeft ook iets met herfstbladeren, die vind ze echt super.  Dus overal in huis zijn herfstbladeren te vinden, en allemaal verschillende.   Ze lijkt wel een verzameling aan te leggen om te verifiëren hoeveel soorten bomen er hier in de omgeving staan.  Een week geleden werd ik wakker, en naast mij in bed lag iets dat er, in mijn doezelige halfwakkere staat, even als een dode verdroogde muis uitzag.  Toen ik door de schok iets wakkerder was geworden en wat helderder kon kijken en denken, bleek het een grijzig, dubbelgevouwen herfstblad met een uitzonderlijk lange steel die zo was gebogen dat het wel een muizenstaart leek, en dat langwerpige dubbelgevouwen blad had ook precies de vorm van een muis.  En ze speelde er zo woest mee dat het muiseffect alleen maar versterkt werd.  Enkele dagen voor de "muis" vond ik een veer naast mij toen ik wakker werd.  Ook daar werd woest mee gespeeld.  Oh ja, Helena vind het heel erg gezellig in bed, ze heeft besloten dat ik alleszins in bed veilig ben, en dat ze daar heel graag bij mij is. Ze slaapt dus met mij, hoewel slapen een ietwat ruime invulling moet krijgen.  Als ik goed en wel lig komt ze aangedarteld.  Ze springt op het bed, op mij, af mij, over mij, exploreert waar op mijn lichaam ze het best kan liggen, moet nog een paar keer af het bed, toertje crossen, op het bed, mij als trampoline gebruiken, voor ze zich naast mij nestelt, mijn hand zoekt om met haar hoofdje duidelijk te maken wat ik moet doen, en dan gaat haar spinmasjien aan. Ik kriewel over haar hoofdje, en zij spint, en dan staat de wereld stil en is er alleen maar geluk.