Ach, wat een arme poezels zijn het toch. Zo onwaarschijnlijk hongerig dat zelfs een lege smosverpakking eraan moet geloven. Niks viel er volgens mij nog van te halen, maar toch zijn ze er een hele tijd intensief mee bezig geweest. Het feit dat het zakje zo leuk ritselde speelde misschien ook wel een beetje mee. In elk geval hebben ze de verfrommelde verpakking helemaal terug open geprutst, en er zal geen vierkante millimeter aan hun gretige tongetjes ontsnapt zijn. Waarnaar dat kan gesmaakt hebben, Joost mag het weten. Maar ze waren er zo te zien behoorlijk gelukkig mee. Ach, die twee, ze zien er meestal wel bijzonder tevreden uit. Alleen zijn ze wel erg geïnteresseerd in eten of al wat daar maar een beetje op zou kunnen lijken. Sir William is ondertussen een flink uit de kluiten gewassen jongeman, ik schat dat hij tegen de zes kg weegt, maar hij is gestroomlijnd. Wel weegt hij naar beneden, hij lijkt uit zwaarder materiaal te zijn opgetrokken dan La Belle Helène. Die lijkt niets te wegen als het uitzonderlijk lukt haar eventjes op te pakken. Oh nee, ze is daar geen fan van, vrijheid blijheid, laat me gerust is haar devies. Terwijl Sir William ondertussen geniet van even op de arm zitten, hij nestelt zich, legt zijn hoofd zo dat ik er goed aankan om te strelen en onder zijn kin te krieuwelen. Helena wordt ook graag gestreeld, maar op haar voorwaarden, zij bepaalt wanneer ze naast mij komt liggen in de zetel, of in bed, en dan mag er gestreeld worden, maar pakken, neenee, dat vindt ze niet leuk. Maar dat kleine pluimgewichtje heeft wel een buikje. Superschattig is het, en ik vermoed dat ze dat nog wel kwijt zal geraken, gezien haar vele woeste gespring en gespeel, en haar uitstapjes in onze en andere tuinen. Maar voorlopig ziet ze er daardoor nog een beetje peuterpoesachtig uit, en dat mag gerust nog even zo blijven.
