Het laatste wat gisterenavond gebeurde voor ik ging slapen: ik dacht, laat mij eens proberen die twee sjarels een snoepje te geven. Zo’n stokje. En dus zat ik op mijn hurken, met twee poezen op hun poep voor mij, met ongeveer 40cm tussen elk van ons. De snoepjes werden besnuffeld, maar ze waren alletwee te zenuwachtig om ze effectief op te eten, want terwijl de snoepjes zogenaamd bestudeerd werden, gebeurden er eigenlijk heel andere dingen.

Er werd niet gegromd. En ik dacht: oef, het komt toch nog in orde.

 

En toen kwam er een bromvlieg. En soms moet ik echt zo lachen met SW. Het is sterker dan hemzelf: de stok met veertjes, een bromvlieg, er zijn bepaalde dingen waaraan hij gewoon niet kan weerstaan. Hij moét er gewoon achteraan. Dus hij op bromvliegjacht.

 

Vannacht ben ik enkele keren wakker geworden. Eén keer omdat SW nogal hevig de slaapkamer aan het verkennen was. Een andere keer weet ik niet precies waarvan ik wakker werd, maar toen ik rondkeek, zag ik dat SW boven op de kleerkast zat, mij te observeren.

 

Vandaag is Jozefien op een bepaald moment uit eigen beweging de woonkamer in gestapt, en ze hebben onder de piano vrij dicht bij elkaar gezeten, aanvankelijk zonder grommen. Maar toen werd SW te enthousiast en stormde hij op haar af, dus moest ze zich toch nog eens laten horen. Ze stormde de gang in, hij erachteraan al piepend, en daarna klonk het effe alsof er een kudde olifanten de trappen op denderde.

Dat was weer even genoeg voor Jozefien.

 

Ze heeft dan ook al wat meegemaakt de laatste tijd, verbannen uit de slaapkamer, deuren die niet meer altijd openstaan, moeten verblijven bij de dierenerts, en nu is blijkbaar de batterij van het kattenluik op. Toen ik, pas wakker, richting bureau kwam geschuifeld, stond ze luid miauwend voor het raam, en toen ik het gordijn opende wist ik niet wat ik zag. Letterlijk een verzopen kat. Ze was door- en doornat, het arme meiske. Ik mocht haar zelfs, in een handdoek gerold, tegen mij aan houden. En dat wil wat zeggen. Ze zal zelf ook wel gevoeld hebben dat opwarmen echt nodig was. Enfin, ze is gewassen.

 

Ik heb vannamiddag ook met SW gespeeld, terwijl ik zat op de zetel. Hij rolde over mijn voeten, streek tegen mijn been, en uiteindelijk kwam hij zijn hoofdje tegen mijn hand aanduwen. Voor het eerst heb ik hem op die manier kunnen strelen, op den duur zelfs met 2 handen. Tot ik rechtsta, dan sprint hij weg. Maar hij wordt met de dag moediger, hij sprint weg, maar niet altijd direct tot achter de zetel, hij stopt wat verder, en dan zie je een koddig kopke van achter de salontafel komen, of vanachter de deur.

 

Hij is echt koddig. Soms hilarisch. Twee avonden geleden zat hij in de zetel naast diegene waarin ik lag. Ineens begint die daar zottekes te doen, en ik vroeg mij aanvankelijk af waarmee hij nu aan het spelen was. Hij gedroeg zich zo’n beetje als die keer toen Maurits een levende muis naar diezelfde zetel had gebracht, dus ik was een beetje gealarmeerd. Bij nader toezien blijk hij achter zijn eigen staart aan te zitten. En niet eventjes he. Ik denk dat hij zich daar 20’ mee geamuseerd heeft. Ik trouwens ook, met het kijken ernaar.

Soms doet hij “een pinguïnneke”. Dan staat hij op zijn achterpootjes, en laat zijn voorpootjes hangen, en door zijn wit-zwart tekening lijkt het echt een pinguïn-imitatie.

Hij is ook al van enthousiasme achterovergeslagen bij het najagen van een bal aan een touwtje.

Hij kan, bij het volgen van een speelgoedje, zijn hoofdje zodanig snel heen en weer schudden dat hij wel een opgewonden speelgoedje lijkt, nooit eerder zag ik een poezenkopje zo snel bewegen. En daarstraks leek het wel alsof hij danste, bij het najagen van de pluimpjes (ik hoop dat ik nog zo’n stokje vind, want het huidige heeft al bijna de helft van zijn pluimpjes verloren, en hij is er gek op, hij sleept dat ‘s nachts ook weg van waar ik het altijd leg, om het in de kattetoren te verbergen). Door zijn zwart kostuumpje en zijn witte bef en sokjes, dacht ik echt aan tapdansers uit films van de jaren 50-60.

 

Hij is gisteren en vandaag een paar keer in de keuken gekomen, hij kijkt zelfs niet naar dat raam en buiten, hij ziet alleen Jozefien, en probeert dichtbij haar te geraken. Die sessies houd ik kort, want hij kent dan wel geen kattenluik, hij is zeker niet dom. Dus mocht hij Jozefien erdoorheen zien gaan, dan is het niet ondenkbaar dat hij zou volgen, en dat wil ik echt nog niet, dus ik plaats mij dan zodanig dat ik hem, indien nodig, de weg kan versperren.

 

Maar goed, ik ben hoopvol op alle fronten: Fien haar gezondheid, SW’s vertrouwen, en de relatie tussen hen.

 

Het enige wat ik nu voor mezelf moet doen is veel rusten, want ik voel mij onderuit gaan.

 

Jozefien moest vandaag nog even mee naar de dierenarts voor een opvolging. Ik mis mijn oude dierenarts op veel manieren, niet in het minst voor haar tarieven. Met wat ik vandaag betaalde kon ik bij haar 2,5 visites betalen. En  bovendien mocht ik daar assistente spelen, bij bloedafname bijvoorbeeld. Nu pakken ze dat beest op, laten mij alleen achter, en nemen in een aparte ruimte weg van mij met 2 onbekenden bloed af. Veel stresserender lijkt mij, voor dat poezebeest. Maar goed, ik heb weinig keuze. Ze zijn goed en super vriendelijk, hebben alle technieken zelf in huis, en zijn per fiets bereikbaar.

 

Het minst goede nieuws is dat ze nog maar 3kg weegt, maar nu ze weer goed eet en er stukken beter uitziet dan vorige week, zal ze hopelijk weer wat aankomen. Al haar waarden zijn normaal, de ontsteking is zo goed als verdwenen, haar nier- en leverwaarden, maar zelfs haar schildklierwaarden! En dat zou nooit meer haalbaar zijn, normale schildklierwaarden, was gezegd. En zelfs haar anemie is, op 1 week tijd, spectaculair verbeterd. Dus als ze goed blijft eten en haar medicatie neemt, komt dat beter in orde dan verhoopt. Dank u universum.

 

Sir William maakt dagelijks vorderingen, ik tref hem soms aan op de zetel i.p.v. erachter, wat ik heerlijk vind. Hij stormt wel nog weg als ik richting hem beweeg, maar goed, hij zit ook overdag niet meer de ganse tijd achter zijn zetel.

Ik heb al enkele keren de keukendeur opengelaten zodat hij Jozefien kan zien terwijl ik haar streel of een snoepje geef, en hij blijft super geïnteresseerd, hij wil haar benaderen, zij gromt.

Ik kan dat alleen korte momenten doen, als ik er ben en kan ingrijpen indien nodig, want ik ben er nog steeds niet in geslaagd hem een bandje om te doen. Het ligt klaar, met magneetje en adreskokertje, maar vooralsnog lukt het niet. Maar ik weet ook dat hij echt geen luikjes kent: hij maakte probleemloos de overstap van 2 kattebakken naar 1, van open bak naar overkapte bak. Maar toen ik enkele dagen geleden eens wilde proberen of het ook lukte met het deurtje aan de bak, ging hij er voor zitten met een air van “allez, nu kan ik niet naar het toilet”. Hij probeerde zelfs niet van ertegen te duwen of zo. Hij heeft echt geen clou. Ik heb het er dan maar direct terug afgehaald.

 

Hij blijft mij bestuderen, wel stilaan van steeds dichterbij, en zit zich zichtbaar af te vragen wat hij met dat raar groot kattebeest aan moet. Gisteren kwam hij knuffels vragen, voor mij, terwijl ik op de zetel zat. Maar naar hem over buigen tot ik hem met mijn hand kan aanraken lukt niet, dan deinst hij terug. Dus heb ik hem maar met zo’n kunststofstokje, waaraan een kattenspeeltje hangt, gestreeld, en dat werd hogelijk gewaardeerd, met veel gespin en rug-gerol, en op den duur beetjes en klauwtjes, zodat ik al blij was dat het een kunststof stokje en niet mijn hand was.

 

Jozefien trekt zich terug in haar keuken, want nu ik haar niet in de slaapkamer laat (echt, ik kàn niet meer, met al dat gewas en dagelijks bed afhalen en opmaken) is dat al wat ze nog heeft, keuken en tuin. En ze vertikt het om in de woonkamer te zijn, tenzij om heel kort bezoek te begroeten. Maar Sir Wiliam, nee, daar wil ze nog steeds niet aan.

 

En hij maar piepen en smeken. En ‘t is hem niet om mij te doen he, het is een kattenvriendje dat hij wil. En ik blijf toch maar een tweederangs kat. Zoals in dat nummer dat ik schreef, ik zal het erbij voegen, dan hebben jullie nog iets om bij te glimlachen.

Niet zo lang na mijn vorige epistel heeft de dame toch nog eens in bed geplast, op mijn plek, en dan, heel braaf, op de handdoek die ik voor haar op bed had gelegd, een plas kaka gedeponeerd. Ik kon de handdoek verwijderen zonder dat het verder sporen naliet, maar moest toch weer de matras draaien en de lakens verwijderen vanwege de pipi.  Ik kon dus duidelijk zien dat het nog niet in orde was. Dus ik heb haar gisterenavond  nog een extra dosis groene klei gegeven.

Nu rook ik net iets en vloog gealarmeerd naar de slaapkamer: juist, de dame had op de vloer, naast het bed, een kaka gedeponeerd: voor het eerst in zeer lang weer worstjes, nog net niet droog genoeg, maar worstjes!!!!!!!

Veel minder doordringend van geur, en groenig van de klei, maar worstjes. Ik ben nu aan ‘t vechten tegen de tranen, van geluk en opluchting, het werkt dus.

En zolang ze het op de grond doet, maakt het mij niet uit. Dit was wreed rap opgekuist en door het toilet gespoeld.

Waar apothekerspillen falen heb ik een middel gevonden om haar diarree te stoppen, jochei.

Het is hier nog steeds cinema. Jozefien blijft de ezel uithangen, ik zou  haar ondertussen graag een pak op haar billen geven. Ik heb even, tijdens mijn ontbijtbooke, de deur van het bureau vergeten dicht te doen, en de dame heeft dus weer op mijn hoofdkussen en op een hoek van mijn matras geplast, en nu heb ik het echt wel gehad, grr. Gisteren had ze nog een grote stinkerd op de keukenvloer gedeponeerd, vlak voor de ijskast, ik ben er nét niet ingetrapt. Grrr.

 

En Sir William is echt wat uit zijn lood aan het geraken. Misschien gaat hij het nog oplossen, want vanaf hij mij vertrouwt en komt als ik hem roep, mag hij buiten, dan kan alles weer open zoals de dame het gewend is, en dan is hopelijk ook alles terug in orde.

Maar voorlopig is hij nog net iets te bang. Niet zo bang dat hij zich helemaal wegsteekt, maar bijvoorbeeld de gang inschiet, en dan op trede 4 gaat zitten. En als ik dan in de deuropening blijf staan, komt hij naar de eerste trede, legt zich daar, en begint zielig te piepen. Hij heeft zo’n nood aan nabijheid. En hij speelt het echt wel goed, want tijdens de woonkamersessies gaat hij nog maar 1 keer naar haar toe, (zij grommen) en daarna doet hij gewoon zijn ding, slapen op de kattetoren, zich uitgebreid wassen, wat brokjes eten, eens naar het toilet gaan. En zij ligt te slapen, heel ontspannen. Of negeert hem.

 

Ik hoop echt dat hij zijn angst snel kan lossen, zodat hij tenminste ook wat buiten kan, en misschien wel vriendjes kan worden met de andere katten uit de buurt, als dame J dan per sé hautain wil blijven doen.

 

 

Ik blijf dus wassen als gek, en ik ben nu aan het bedenken hoe ik de doorgang van bureau naar slaapkamer kan afsluiten, zodat Jozefien daar echt niet meer in kan, want ik heb het helemaal gehad, t.t.z., ik ben uitgeput.