Garage sale. Daar zijn we gisteren al mee begonnen, al onze kampeer- en reisgidsen geven we aan Hollandse newbees. We laten een volledige bbq-set startklaar achter alsook de olielamp. We zijn immers niet helemaal zeker of dat mee mag in de handbagage.

We ondernemen al een eerste poging om alles terug in een rugzak te wringen. We willen wat basismateriaal voor camper II meenemen in plaats van dat hier weg te gooien en terug te moeten kopen in Toronto. Dit gaat nooit lukken.

Dan begint de grote terugtocht naar Vancouver, 400km. De rit, de baan en bijhorende uitzichten blijven van Canadese topkwaliteit. De dorpjes die we passeren zijn blijven hangen in de tijd, zo uit een western gepikt. Alleen begrijp ik de snelheidsbegrenzingen nog steeds niet. Die zijn vast alleen van toepassing op de toeristas. Ik rijd bijna altijd zo’n 10km boven het opgelegde maximum en dan nog word ik ingehaald door alles wat op een motorweg wordt toegelaten. Op kop de mega-trucs.

Zo’n 25 km voor Vancouver checken we in op de meest ongezellige camping uit mensenheugenis. Niet eens een picknicktafel, net nu we die uitstekend konden gebruiken voor de grote inpak. De mensen rondom ons staan hier allemaal vast, of beter gezegd, wonen hier. Onze buurvrouw laat trots haar 2 konijnen zien die in de smoorhete camperbus verblijven. Ocharme die beestjes.

We proberen op te eten wat we nog kunnen.

Ik kleef alle dingen die van de camper zijn afgevallen terug aan elkaar met superglue, als dat nu allemaal 24h wil blijven hangen. Hier en daar nog wat vijzen terug aandraaien. Ruth werkt niet echt mee en rukt nog snel de handgreep van de besteklade. De vijzen zijn te kort, dat krijg ik niet meer gered. De bluts vooraan begin ik ook niet aan. Geen flauw idee trouwens hoe die daar gekomen is. Ik heb het niet opgemerkt bij de rondgang bij het ophalen wat vreemd is, en de volgende dag merk ik een knal van een bluts. Zeker wetende niets geraakt te hebben. Vreemd. De enige verklaring is dat iemand de camper geramd heeft tijdens ons eerste supermarktbezoek. Wat vreemd blijft want ik had het gevaarte met opzet wat verder geparkeerd op een verlaten gedeelte van de parking. Soit we zien wel, worst case scenario gaat onze waarborg eraan.

14-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vroeg op en de puzzel kan beginnen. Er moet heel wat bruikbaar de vuilbak in maar het kan niet anders. Dan naar de Canadream terminus voor de retour. We parkeren in de voorziene laan voor alle campers die vandaag geretourneerd worden, dat zijn er zo’n 30! Een wriemelende mierenhoop. We leggen onze personal items uit de camper, 2 overladen trekkingzakken, 2 uitpuilende dagrugzakken en nog 3 volle shoppingzakken en doen nog een laatste check. Dan is het wachten op de inspectie en het verdict. Dat gaat heel wat vlotter dan gevreesd, we slagen met grote onderscheiding, geen enkele opmerking. Ik vermoed dat de bluts gecamoufleerd is door de kilo’s insecten die erop kleven.

We schuifelen met ons alles tot aan het kantoor, dat gaat in 1 keer, al lopen we er niet comfortabel bij… Hier wordt nog wat papierwerk afgehandeld, we krijgen onze waarborg volledig terug. Niet gedacht, een meevaller. Als ik m’n portefeuille wil nemen valt mijn frank dat die nog steeds in het supergeheime onzichtbare bergvak van de camper zit. Die was daar geparkeerd voor de volle maand, alle noodzakelijk papieren hadden we gebundeld in Ruth’s portefeuille. Verdorie, ik moet dringend terug die camper in. Moeilijker dan gedacht want die is al naar de werkplaats van de salesafdeling gereden. Allé, 33 sorry’s, 7 medewerkers, wat getelefoneer, en twee ritjes verder ben ik terug in het bezit van mijn Belgische documenten. Kalf dat ik ben. 4 Maand lang op 150 % alertheid gereisd voor alles wat met geld en papieren te maken had. In Canada is dat niet meer nodig en wordt een mens onbedachtzaam. Maar bon, beter dat ik er nu hier achter kom dan aan de incheckbalie in de luchthaven.

Een shuttlebus brengt ons tot aan Travelodge, een betaalbaar hotel nabij de luchthaven en nabij de Skytrain die ons tot in het centrum brengt. Ongelofelijk hoeveel ruimte zo’n hotelkamer biedt. En een echte eigen badkamer. Leuk vinden we dat.

We decoderen de routes, uren en tarieven van de Skytrain die eigenlijk voornamelijk een metro is en vertrekken downtown. Om 18h30 hebben we een plaats gereserveerd voor de dinner harbour cruise en dat op een echte raderboot. Ook dit overtreft onze verwachtingen, ik had gedacht twee bussen Aziaten op mijn schoot geparkeerd te krijgen, maar da’s niet waar. We krijgen een eigen tafeltje gedekt voor twee. Super, zelfs de live music is erg entertainend. Het orkest bestaat uit een zanger die zichzelf begeleidt op gitaar en een collega op een djembé verzorgt voorzichtig het slagwerk.

We varen helemaal rond downtown Vancouver tot we niet meer verder kunnen en dan zelfde weg terug. Het buffet is rijkelijk en smakelijk, een aanrader. Tegen 21h30 zijn we terug waar we aangemeerd waren. En we slenteren terug naar de Skytrain. We willen nog even stoppen voor een terraske want het is nog aangenaam buiten, maar dat slaagt hier tegen. Alle zaken zijn volop bezig het cliënteel buiten te werken. Het sluitingsuur nadert blijkbaar. Terug naar onze Lodge dan maar.

De grote bullebak-camera gaat even wat minder mee op stap, de smartphones nemen over.

15-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eerst als de geoliede bliksem een overnachting zoeken voor onze eerste dagen in Toronto. Niet gemakkelijk, het meeste is volgeboekt of werkelijk belachelijk duur. Na enkele uren internetten vinden we toch een appartement in het centrum, tegen maar een beetje belachelijk duur. Het zei zo. Goed, kunnen we nu vertrekken.

Er zijn nog enkele wijken in Vancouver die we nog niet bezocht hebben. Chinatown bijvoorbeeld. We bezoeken een Japanse tuin die beter aanbevolen werd dan hij werkelijk waard was. Daarna dringen we dieper Chinatown binnen voor het Vancouver Police Museum. Het straatbeeld is hier helemaal anders dan helemaal Downtown. Heel wat daklozen die elkaar verwensingen toeroepen. De betere klasse beschikt hier over een geleende wagen, al kan je dat hier wel erg letterlijk een winkelwagen noemen. Om de haverklap worden we aangesproken om sigaretten per stuk te kopen of drugs. We wandelen voorbij het Salvation Army depot, de detox kliniek en vinden uiteindelijk het politiemuseum. Dat puilt voornamelijk uit van verboden wapens en illegale drugsvarianten, zowat alle dingen die ze hier ‘s morgens in de goot vinden bedenk ik. Maar het is eigenlijk wel leuk gedaan, zo eens iets anders.

Goed, van hieruit terug richting beaten track. In Gastown staat een stoomklok die elk kwartier een deuntje fluit op de 4 stoomfluiten. Het mechanisme van de klok zelf werkt echter op platvloerse elektriciteit. Het is er drummen, iedereen wil een foto.

Hierna zoeken we de beste pizzeria van de stad op, dat klopt ook. Dan keren we terug naar ons hotel. Da’s nodig want de eigenaar van het gevonden appartement in Toronto heeft ons opgebeld dat het toch niet beschikbaar is, terug naar af. 

16-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Droevig bericht bij het opstaan. De grootva van Ruth is overleden in Sint-Mathildis. We hadden al enkele weinig hoopvolle berichten gekregen maar toch blijft dat even slikken op het moment zelf. Ik ben blij dat ik hem ook gekend heb. Het was een slim en integer man. Veel sterkte aan iedereen die het genoegen heeft gehad deze man gekend te hebben.

Dit wordt een korte dag, we vliegen naar het oosten dus ze stelen 3h van onze tijd.

Eerst moeten we proberen alle bagage verder te reduceren tot slecht 2 overladen trekkingrugzakken, 2 obees dagrugzakken, een sacoche, een zak keukenspullen en een heuptasje. Maar dat kan toch niet, zegt dien Indiaan. Als ge dat goed opvouwt, wel! Als we door de security moeten gaan ze ons voor gek verklaren denk ik, met een pottenonderlegger, ijsblokjesbakje, theezakjes, camper-wc-papier…

We gaan mee met de gratis shuttle tot aan de luchthaven, om 8h30 staan we bij de incheckbalie van Air Canada. Dat is zowaar een DIY incheckbalie, nog één cost reduction stap door te voeren en ik kan mijn valiezen eigenhandig het vliegtuig induwen. Snel ontbijt bij de Subway en dan aanschuiven voor de verplichte striptease voor de lokale ambtenarij. Ik bereid mij er op voor dat ik mag gaan uitleggen waarom ik met een halve keuken op reis ben. Zover komt het niet, ze zijn blijkbaar erger gewoon. Hadden we misschien toch die BBQ kunnen meenemen? En dan is het wachten om te boarden. We hebben het nog steeds wat gehad met vliegtuigen en luchthavens. Volgende maand onze voorlaatste vlucht richting Frankfurt.

We genieten voor de laatste keer van de Rockies als we ze overvliegen. Toch een enorme mooie lap natuur. Geen moment spijt gehad van onze toer hier. We hebben veel gezien, ontmoet, beleefd en ervaren.

Een luchthaventaxi wat in werkelijkheid een limo is die bestuurd wordt door een tulband brengt ons tot aan een filiaal van Extended Stay hotel in Vaughan-Toronto Hier hebben we op de valreep nog een hotelkamer gevonden die eigenlijk meer weg heeft van een bescheiden appartement. Als we inchecken vragen we waar de dichtstbijzijnde supermarkt is, we willen nog wat groceries shoppen. We hebben immers een keuken in ons verblijf. Niet eenvoudig legt Mo uit, de indrukwekkende zwarte man achter de balie. Maar zijn shift zit er bijna op, “Ik breng jullie wel even met de shuttle”. OK…, naar waar? De grocerieshop van zijn tante? We zien wel, veel keus hebben we niet. Na een ritje van zo’n 10 minuten worden we voor een gigantische supermarkt gedropt, hij spreekt af om ons binnen exact een half uur terug op te pikken. OK. Komt helemaal goed.

Eens we geshopt terug aan het hotel zijn, vragen we wat onze schuld is voor deze toch wel heel persoonlijke service. Notin’, zegt Mo met de glimlach. We geven hem dan maar een vette tip, tegelijk blijven we een beetje onthutst over de gang van zaken hier. ’t Is niet dat dit een klein familiehotelleke is.

Later blijkt dan dat we ook nog gratis mogen aanschuiven aan het uitgebreide ontbijtbuffet. En als we willen kunnen we ook nog gratis een licht avondmaal krijgen. We snappen er allemaal niet veel van. Duidelijk is wel dat dit hotel zich eerder toespitst op mensen die hier langere tijd verblijven voor hun werk. Veel toeristen zitten hier niet. 

17-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Is nog wel een flinke taxirit verwijderd van downtown Toronto. We besluiten ons bezoek aan Toronto dan ook in één enkele dag te bundelen, morgen. Vandaag genieten we van internet in’t hotel en doen we wat admin, plannen ons bezoek aan Toronto, en bezinnen we over welke tour met de nieuwe camper haalbaar is.

18-06-2015 om 17:34 geschreven door Mike & Ruth  

We leren bij. Ipv ons aan de regeltjes te houden, bellen we vandaag ipv morgen om de pick-up tijd van onze camper af te spreken. Anders eindigen we toch weer vanachter in de rij. En ja, het helpt, morgen om 11u is de afspraak.

We kopen ons een dagpas voor het openbaar vervoer en nemen de metro naar Downtown. We stappen toevallig net uit aan Toronto’s grootste shopping center, Eaton. Een barslecht  plan voor de reeds uitpuilende rugzakken. Het is overal al zomersolden en het is een hele drukte. Veel zin om aan te schuiven aan de pashokjes hebben we niet dus gelukkig is de buit beperkt. Een T-Shirt voor mij en een sweater voor Mike. We passeren nog even de gigantische foodcourt voor ons middageten. Teveel keuze om alles te bekijken, we gaan voor de Japanner.

Volgende station, de St Lawrence Market. Als we toekomen blijkt ze gesloten, de farmers komen enkel in het weekend. Dorie. We draaien de hoek om en daar is St Lawrence Market n° 2, minder farmers maar wel open. Vis, vlees, groenten, keukengerei, je kan er alles krijgen. We krijgen al direct terug goesting om te beginnen kokkerellen. Nog een dag wachten.

Van daaruit lopen we langs een boekenwinkel die volgens Lonely Planet een uitgebreid assortiment aan reisgidsen en kaarten heeft. We vinden hem eerst niet, tot we een spandoek aan een trap op het voetpad zien hangen. Ja, daar moeten we zijn. Een eng gangetje verdwijnt onder het voetpad en eindigt aan een groezelige deur. Hier wandelen we de wereld van Harry Potter binnen. Het kamertje zit het afgeladen vol oude reisgidsen, je kan er nauwelijks langs. De vriendelijke trol achter de toonbank heeft al jaren geen daglicht meer gezien. Is ook niet mogelijk, de ramen worden geblokkeerd door de stapels boeken. En in die gigantische rommel graaft hij precies naar boven wat wij nodig hebben. Magie. Die holbewoner is hier gewoon in geen jaren meer buiten geweest, zelfs niet voor de kapper. Zeker weten. Nuttige tip van de LP.

Dan tenen we richting waterfront. Daar aangekomen blijkt er, hoera! hoezé!, een Wine & Spirit festival te zijn. ’t Is te zeggen, de opbouw is volop bezig. We mogen zo het strand op, er is nog niets te verkrijgen. Ziet er gezellig uit maar begint pas vanavond. Daar gaan we niet op liggen wachten. We kiezen dan maar voor een boottrip naar de Toronto Islands en doen daar nog een stevige wandeling. Op de boot terug is het frisjes. Mike doet zijn nieuwe trui aan en als hij zijn kap opzet, zie ik dat de witte securitybult er nog aanhangt. Ha, dat verklaart waarom het alarm afging toe we de winkel uitwandelden. De verkoopster vond dat wij er zeer onschuldig uitzagen en liet ons lopen. De mensen op de boot kijken echter maar vreemd. Tja, er zit niets anders op dan terug naar die winkel te gaan. Gelukkig is die nog open en het label wordt er na een verwacht kruisverhoor afgehaald.

We eten nog snel iets, en onverwacht, deze kwaliteitszaak heeft Trappist op de kaart, Rochefort. Dat is begot lang geleden. De bestelling daarvan verloopt iets minder vlot, we proberen ons in te beelden hoe ze dat hier zouden uitspreken maar slagen er blijkbaar niet in. Na 5 pogingen verplichten we de ober er de kaart er opnieuw bij te halen. Om eerlijk te zijn, we kunnen nog altijd niet herhalen wat hij heeft gezegd, onverstaanbaar. Zal wel met dat Frenglish van hier te maken hebben.

Met de metro en de bus terug naar huis, het is een lange rit. ’t Is al laat als we terug zijn.

Toronto is een heel andere stad dan Vancouver. We merkten het direct als we vanmorgen uit de metro uitstapten. Waar Vancouver overrompeld wordt door Aziatische immigranten, zijn het hier meer Indiërs. Toronto is back to business. Druk verkeer in de stad, mensen die zich haasten en in kostuum tijdens de middag snel even gaan lunchen, overvolle metro’s. Vriendelijk zijn de mensen nog steeds, hoewel het enthousiasme terug iets normaler is naar onze normen. In Vancouver hadden we de indruk dat de mensen op een wolk leven, alles op zijn tijd en voornamelijk met veel blabla. Als je zo je kost kan verdienen, waarom niet natuurlijk. 

19-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze bagage begint nu echt buitensporig te worden. Met de etenswaren die we nu nog bijgekocht hebben is het ronduit absurd. Maar goed, ’t is maar om in en uit een taxi te laden. Apu n° zoveel verschijnt plots uit het niets en brengt ons naar de Canadream terminal. Daar staat ons een schok te wachten. De ‘Midi’-camper die ze voor ons voorzien hebben is helemaal geen midi maar een gigantisch gevaarte...  Ongeveer 7 ton droog aan den haak. Ik herinner me nog dat die man van het boekingsbedrijf mailde dat ze voor de tweede trip een iets comfortabeler model hadden voorzien, wat een betere deal was. Nu zijn we snel te vinden voor een betere deal en hebben we verzuimd te controleren wat dat juist was. Man, wij zijn met 2, dat ding is bedoeld voor kroostrijke gezin(nen). Ah, maar dat boekt iedereen hier voor 2 volwassenen hoor. As If, grootheidswaanzin ja, daar kunnen ze hier toch wat van. Lachen we 5 weken lang met die monstercampers met uitschuifbare zijkanten en nu rijden we zelf met zo’n ding rond. Ok, het kon nóg groter, maar dat willen we precies niet weten. In elk geval, plek genoeg voor onze ineens nietig hoopje bagage. 8 ton nu… minstens…

Als alle paperassen zijn afgehandeld, vragen ze wat onze plannen zijn. Als wij antwoorden, “suggesties?” kijken ze maar vreemd op. Maar de medewerker begint over Manitoulin Island en dat klinkt goed. Nen tip van ne local ontfrutseld, altijd prima materiaal.

We gooien alles erin en rijden dan naar de supermarkt. De eerste bocht die Mike moet nemen, loopt al helemaal de mist in. De draaicirkel is zo belachelijk groot, dat we de bocht niet halen en in de parkeerzone belanden. Weliswaar zonder schade, maar geen best begin. WTF?! Een Airbus draait korter! Op de supermarktparking nemen we schaamtelijk 4 plaatsen in. We shoppen uitgebreid en zoeken nog snel een camping voor vanavond. 8 Ton plus schnabbels, wrong way.

Mike de trucker kruipt terug achter zijn stuurwiel en schoorvoetend loodst hij onze camion de avondspits in.

Aan de camping bellen we aan en de bareel gaat naar boven. We zijn er nog niet onderuit als hij al terug naar beneden gaat. Ai, dat is onze eerste schade, hoe lang zijn we onderweg?? Het lijkt allemaal wel mee te vallen op het eerste gezicht. Dit monster heeft amper 2800 km op zijn teller staan, ik vermoed dat ze niet zo mild zullen zijn bij teruggave. Als we naar onze plek rijden, horen we nog takken van een boom over ons dak schrapen. Dat komt hier helemaal goed. Plek n° 18 waar we moeten gaan staan, bestaat niet dus we wringen ons maar ergens tussen. En de aansluiting van de elektriciteit is op zijn kop gezet dus onze stekker past niet. De eigenaar komt eigenhandig het beschermplaatje voor eens en voor altijd verwijderen. Liever hij dan wij.

We geraken toch geparkeerd en dan begint de grote uitpak. Er zijn 3x zoveel kastjes als we nodig hebben. Ik zweer het, dat maakt het niet gemakkelijker. Die uitschuifbare stukken vinden we maar iets raar. Goed, we zijn nog geen fan van dit nieuwe huis, ’t zal nog wat moeten wennen. Al blij dat we hiermee niet door haarspeldbochten in de Rockies moeten.

Dan nog even onze nieuwe super-promo-bbq testen… nadat Mike hem Ikea-gewijs in elkaar gedraaid heeft.

20-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Bon, de specs van de camper wou u weten? Houd je vast.

27ft = 8,3m lang, 12 ft hoog en 8,5 ft breed ( HiHi, hij past net niet in onze kampeertent)

Tanks:

Benzinetank 200L

Verswatertank 167L

Warmwatertank 40L gas of elektriciteit

Greywatertank 140L

Blackwatertank 100L

Propanetank 33L

Aansluiting voor stadswater en 30 Amp electriciteit

Airco

Fan

Verwarming op gas

Ijskast gas of elektriciteit

Diepvries gas of elektriciteit

3pits kookvuur

Dampkap

Microgolfoven

Conventionele oven

USB laadpunt x4

TV met Satellietantenne

Cd-speler

Satellietradio

Toilet

Douche

Generator

Slaapplaatsen 6, nu dringend nog wat vrienden maken hier.

Het is wel comfortabel vanbinnen…

We halveren onze slaapkamer en living en maken onze woonst klaar om te moven. Het moeilijkste stuk eerst. Van de camping op de hoofdbaan geraken. Enkel effen wegen kiezen, de wielbasis is te lang om grote niveauverschillen te kunnen overbruggen. Uitkijken voor alle takken, luifels, reclameborden onder de 4meter en bochten groot genoeg inschatten door vooraf eerst even naar buiten te draaien alvorens de bocht naar binnen in te zetten. De dame in het gps bakje volgen. Voetgangers en fietsers ontwijken is nu even bijzaak. Het bord “opgepast spelende kinderen” is duidelijk. Dat ze maar oppassen.

Eens de grote baan op valt het eigenlijk wel mee. De baan is groot genoeg en gaat voornamelijk rechtdoor. Ik houd me als enige aan de snelheidslimiet dus ik heb nooit verkeer voor me. De achteruitkijkspiegel is enkel voor de show geïnstalleerd. Ik heb geen flauw benul van de sliert auto’s achter me, zoals het een rechtschapen trucker betaamt. Enkel als de baan door enkele keuterdorpjes snijdt is het uitkijken naar openwaaiende portiers enzo.

200km verder gaan we de ferry op. Op een monstertruck na zijn we het grootste voertuig dat mee gaat. Voor het eerst dat ik een ferry oprijd dat ik voornamelijk op het plafond let. Ok. Nu zijn we onderweg naar Manitoulin, het grootste eiland ter wereld (hoe kan het hier ook anders). In de kleine lettertjes staat: het grootste ZOETwatereiland ter wereld. Ik dacht al wel dat Australië groter was. Heb ik eigenlijk mijn handrem wel opgetrokken? Niet mijne sterkste kant, dat weet ik.  Alle botsingen die ik de afgelopen 10 jaar heb veroorzaakt zijn gebeurd terwijl er niemand in de wagen zat. Zot hé. Soit, we zien wel, ge kunt niet aan alles denken, nietwaar?

We vinden de camper terug waar ik hem achtergelaten had en loodsen hem van de ferry, naar Manitoulin Resort aan Manitoulin Lake. Geen (sneeuw)bergen meer te bespeuren hier, we rijden precies door de Vlaamse polders.

De camping is rustig en mooi, hier blijven we enkele dagen. Het klinkt misschien raar maar het is lang geleden dat we nog eens op een camping stonden waar je ’s avonds enkel kikkers en vogels hoort. Zelfs in de Rockies was er meestal wel een drukke baan of spoorlijn op gehoorafstand. Rustieke camperen is niet hun sterkste kant.

Misschien kunnen we een bootje huren en vanop dit eiland naar een eiland varen. We zien wel. De BBQ aan en vis roken.

Van de gevreesde black flies hebben we tot hiertoe nog geen last. Als de schemering begint, is er wel ineens een invasie van muggen. En op 21 juni schemert het nogal lang, zeker als ge wat noordelijker zit. Een stevige portie Deet helpt. De muggen blijven wel rond uw hoofd zoemen maar vinden u al niet meer zo smakelijk. Dat scheelt een beet.

We hebben wat fotokes van ons nieuwe huis toegevoegd.

21-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Al 6 maanden lang wil Mike aan elk meer waar we zijn een bootje huren. Te koud, te veel wind, te vroeg op het seizoen…. Altijd wel iets. Maar hier zijn de boten wel beschikbaar en het belooft een mooie dag te worden. Er wordt nog snel even een tijdelijk vaarbewijs in elkaar geflanst, wat uitleg over de bediening en off we go, de grote plas op. Met als bestemming een eiland in de verte waar een groot arendsnest zou zijn. En inderdaad, we zien het van ver al. Man, bouw dat eens als je enkel een snavel en 2 poten hebt. Chapeau voor moeder en vader Arend. Bovenop dit meesterwerk zit een jong. Ma arend vliegt direct weg als we dichterbij komen, die is niet gediend met al die aandacht. Ik gooi het eerste anker van mijn leven uit. Dat verdwijnt netjes de diepte in, ik klop mijn handen af en ga terug zitten. En zie dan het touw er achteraan gaan. Oei, precies iets vergeten, moet dat ook vastgeknoopt worden? Gelukkig zitten we in ondiep water en kunnen we dit kleine misverstand snel rechtzetten.

Daarna varen we naar een rustige baai en luisteren naar de absolute stilte en het geklots van de boot. Een eindje verder zwemt een hele familie Canadese ganzen. We proberen dichterbij te komen en lopen zo vast in het ondiepe water. De captain probeert met een peddel ons weer vrij te krijgen, maar dat lukt niet. De wind duwt ons steeds opnieuw aan lager wal. Schoenen uit, het water in en losduwen tot we diep genoeg zitten om de buitenboordmotor opnieuw te laten zakken.. Gelukkig is dit geen gletsjermeer. Er is duidelijk nog wat werk aan onze vaarkunsten. Zonder handen varen zal nog niet voor vandaag zijn.

Na 4u ronddobberen hebben we het wel gehad met boot en meer. In het terugvaren ga ik ook eens sturen. Wauw, deze reis al met een campertje gereden en nu ook nog met een boot gevaren! Het aanmeren laat ik toch maar aan Mr. Captain Mike over.

Vanavond is er kans op onweer dus we beginnen maar direct onze bbq voor te bereiden. Terwijl ik dit typ is de wind al aan het toenemen en pakken donkere wolken samen. El Capitan wisselt van pet en Chef Kok zit nu tegen een ijltempo groenten te molesteren. Benieuwd wie gaat winnen.

22-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onweer vannacht, maar een flauwke, een half uurtje flashen en grollen en net de plassen terug gevuld. Vandaag gaan we de meest populaire wandeling opzoeken van dit eiland, de Cup and Saucer Trail. Eerst naar de supermarkt waar we ons de minst populaire 10% van de parking toe-eigenen. Stevige voorraad eten ingeslagen, de supermarkten liggen niet dik bezaaid. Dan 50km verder naar het startpunt. 12 km boswandeling. Het klimaat is vrijwel hetzelfde als bij ons (in de zomer toch) en dat maakt dat de vegetatie ook overeenkomt.

Mooie wandeling, geen wildlife gespot buiten wat agressieve muggen. De nieuwe camping voor vanavond ligt vlakbij, in een First Nation resort. Een reservaat voor de oorspronkelijk bewoners die de genocide overleefd hebben. We vinden de camping niet, of we nu de coördinaten invoeren in de gps of het adres of visueel de juiste huisnummer opsporen. Het eindigt gestaag in “Make a U-Turn”. Daar word je niet vrolijk van als je een roadtrain bestuurt die net genoeg kan draaien om van baanvak te wisselen. Na twee keer het dorp te doorkruisen geven we het op. Ander en beter. Een reclamebord langs de Highway maakt reclame voor een camp 5 km verderop. ‘Ovenight stays welcome’, perfect, we zullen is gaan zien. We nemen de afrit en volgen de bordjes. Binnen de kortste keren zitten we op baantjes waar je zelfs met een bakfiets nauwelijks op kan. Steil naar boven, weer naar beneden en bochtjes die het uiterste vergen van de stuurinrichting, kilometerslang. Please God, laat dit nu niet doodlopen. Het baantje eindigt aan een meer, geen camping te bespeuren, enkel een telefoon met een infonummer. Niet wat we gehoopt hadden. Gelukkig is er wel een beperkte parking waar ik met de nodige moeite kan draaien. Ander en beter.

Meteen 150 km verder van het eiland af. We vinden plaats op Camping Carol, waar we ons nog net tussen de andere gasten gewrongen krijgen. Als we onze zijkanten openschuiven zitten we zowaar ín hun tent. Morgen verder, dit is geen camping maar een voetbalveld volgestouwd met RV’s. We doen zelfs niet de moeite om buiten te eten. 

23-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We proberen terug aansluiting te vinden met de originele toer die we wilden doen. Dwz 300 km verder naar een Provincional Park. Maar, na ons avontuur van gisteren eerst de laptop en tablet open voor betere research sites en apps betreffende de campings. We vinden wat we zoeken en vertrekken richting Algonquin Trails Camping Resort. We komen toe, de vriendelijk uitbater komt van Jasper waar hij met weemoed over vertelt, hij vindt deze regio eigenlijk maar niks. Leuk om te horen, wat doe je dan hier vraag ik mij af.

De campsites liggen verdeeld in een bos, er zijn bijna geen gasten. Plaats en privacy hebben we deze keer met hopen. De gekte begint morgen pas vertelt hij. De schoolvakantie wordt dan ingezet. Dat belooft. Aan insecten ook geen tekort. Je moet in de zon gaan zitten, zegt de eigenaar, hoewel dan de dazen komen, die houden van volle zon. Benieuwd wat de schemer gaat brengen. Wie weet doet ons muskietennet eindelijk eens dienst.

Hier blijven we twee nachten. Gezien het volgende woensdag ook nog eens Canada Day is, vrezen we het ergste qua overnachtingsplaatsen vanaf vrijdag. Reservaties gaan noodzakelijk zijn. Als de internet meewil, kunnen we ons daar morgen mee bezig houden.

24-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Man, opgevreten door de muggen worden we hier, niet te doen. In het kampvuur gaan zitten is het enige wat helpt. Zelfs onze camper zit vol, volgens mij kruipen ze door het gaas. Ons ontbijt hebben we verhuisd naar binnen, het was niet uit te houden. Goed, planning binnen opmaken dan maar. Als het uiteindelijk begint te regenen, is dat niet eens zo erg meer. Hopelijk komt er hier snel wat meer volk, dan zijn wij niet meer de enige smakelijke hap.

Het reserveren van de campsites gaat moeizaam, elke camping heeft zijn eigen interface en je moet telkens een account aanmaken. En er is al veel volgeboekt. Maar, we geraken erdoor en zijn nu zeker van overnachtingsplaatsen tot 7 juli. Dan zien we wel weer verder.

Mijn gedachten dwalen dikwijls af naar België, waar de ganse familie samen is om definitief afscheid te nemen van grootva Dillen.

25-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Voor we vertrekken willen we nog even de nature trail van de camping doen. Door de regen van gisteren lijken de muggen hongeriger dan ooit. Die ene mm die je niet gedeet hebt, vinden ze zonder problemen. We zijn snel het bos terug uit. Dit is niet te doen. We lijken wel hun eerste zomersnack.

We pakken in en rijden richting volgende camping. De weg gaat dwars door het Algonquin Provincional Park. In tegenstelling tot West-Canada waar provincional parks gratis zijn, moet je hier wel betalen. De parkpas die we hebben is enkel voor de nationale parken. We stoppen aan de West Gate voor informatie. Dan blijkt dat de toegang mee in de campingprijs zit. Meevaller.

Aan de kant van de baan spotten we al direct een grazende moose (eland) maar kunnen niet echt stoppen voor een foto. Een eindje verder draaien we een parking op voor trail n° 1, naar de Whiskey Rapids. Mike houdt zijn drinkenbus al klaar om te vullen. Om op de parking te mogen staan moet je een permit van het park hebben. Die hebben we nog niet, krijgen we pas op de camping. Het is ons nog steeds niet duidelijk hoe het in zijn werk gaat. We kunnen toch moeilijk eerst helemaal naar de camping rijden om dan terug te keren en alle bezienswaardigheden te doen. Lijkt me niet echt ecologisch, zeker niet met onze zuipschuit. We parkeren en we zien wel. De rapids blijken niet van de rapste te zijn, op de rafting-schaal is het een -4 denken we. En whiskey stroomt hier evenmin. ’t Is wel mooi zoals Dardennen ook hun mooie plekjes hebben, da’s ook al iets.

We stoppen aan de Hardwood Lookout trail, hier zou ook een eland moeten zitten. We doen heel de toer maar we vinden hem niet. Boven hebben we een uitzicht op het meer. Waarom toch plaatsen ze al die mooie uitzichten steeds bovenaan?

Bij de Portage Store stoppen we om een kano voor morgen te reserveren. Want dat is wat iedereen hier doet in het park, bootje varen op de meren. Hoog tijd om de Canadees uit te hangen.

Van daaruit rijden we rechtstreeks naar onze camping aan Pog Lake. Het is aanschuiven aan de incheck, blij dat we een reservatie hebben. We pikken nog een zak stookhout op en gaan ons installeren. Mooie, grote plaats, rustig en verbazingwekkend veel minder muggen. Oef. De camping is nog verdacht leeg, daar zal wel snel verandering in komen.

26-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 11u wordt onze kano geleverd op de A-Beach van de camping. De paperassen worden geregeld en daar gaan we. Woeha, dit is een platbodemkano die meer op het water dan in het water ligt.  Dat maakt dat je zwaartepuntgewijs niet goed bezig bent, bij de minste beweging krijgt de andere een harstilstand met de idee dat we kapseizen. Benieuwd of we het droog gaan houden. Op zoek naar de meest afgelegen plekjes en massa’s wildlife. We vinden een smalle zij-arm van het meer en gaan daardoor. Schildpadden springen voor onze peddels weg, en we zien een eend met nog héél kleine donzige ducklins. Die passen nog in een ei. Mooi om naar te kijken, en het is hier zo stil en sereen….

Een paar bochten verder komen we uit op een groot meer, da’s maar niks. Als we terugkeren, blijkt de rest van de camping ook in zijn kano/kajak geraakt te zijn en is het een drukte van jewelste. Wat is erger dan een kano met 3 uitgelaten aziaten? 7 Kano’s gevuld met craziaten, die al gillend proberen elkaar te rammen. Gedaan met de rust en zeker met het wildflife. We zoeken een ander rustig stukje op, maar worden gevolgd.

Na zo’n 3u zijn we uitgeroeid. Het is verbazend de afstand die we afgelegd hebben, hoe snel je met zo’n kano over het water gaat. We trekken de kano aan wal en eten onze smoskes op. Morgenvroeg als de massa nog slaapt, zullen we nog een toerke doen, de boot wordt toch pas om 11u terug opgehaald.

Ons huis is niet zo verplaatsbaar dus ik ga te voet naar de receptie om vers hout te halen. Da’s 10 min wandelen, niet echt ver te noemen. M’m, I’ve got you a nice big bag of wood, zegt John-de-houtman. Ik zak ongeveer door mijn knieën als hij de zak in mijn armen duwt. Onderweg stoppen er 3 verschillende park rangers met de vraag of ze moeten helpen. Zie ik er zo hopeloos uit? Ik wandel koppig verder, ik moet en ik zal die zak tot aan onze kampplaats dragen. Beeld ik het mij nu in of lachen de mensen mij uit? Ik zie purper als ik eindelijk aan plaats 375 aankom. Mijn kano-armen zijn nu helemaal out of service. Als onze buurman 10 min daarna in zijn auto stapt en tegen zijn vrouw zegt dat hij om hout gaat, zucht ik eens diep, de pestkop. Volgens mij ben ik de enige op deze camping die ooit te voet hout is gaan halen. Volgens mij zijn wij de enige op deze camping die tout court iets te voet doen, afgaand op het aantal auto’s dat constant aan het sanitair staat.

27-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We zitten opnieuw in onze kano, uit vrije wil. Het is 5u ’s ochtends, het regent pijpenstelen en de rest van de camping is nog in deep sleep. Maar, je moet er wat voor over hebben om wildlife te zien. Hopelijk regent de kano niet te snel vol, want dan zinken we. We weten perfect waar we naartoe willen, het smalle stuk dat de 2 meren verbindt. In het hoge gras zien we een grote mooie reiger zitten. Die zit ons wat aan te staren, duidelijk nog niet goed wakker. We stoppen regelmatig om van de ontwakende natuur te genieten. De ruisende regen, tsjilpende vogels, kwakende kikkers en een geluid dat we niet kunnen thuisbrengen. Het gesnurk van een eland of een brulkikker met bronchitis? Met de verrekijker speuren we de oevers af maar we vinden de oorsprong van het geluid niet. Lang stilliggen zit er echter niet in, de muggen zijn maar al te blij met dat vroege ontbijt. Als er zo’n bloeddorstig insect onder de kap van je regenjas terechtkomt, word je helemaal horendul van het gezoem.

Na 1,5u peddelen keren we terug. Buiten de reiger hebben we niets gezien. Die beesten zijn ook niet zot natuurlijk, wie komt er nu buiten met zo’n weer. Mike kruipt nog even terug onder de warme dons, die heeft nog een lange rit voor de boeg en die is evenmin zo zot.

Tegen 9u zijn we vertrekkensklaar. Huis uit zijn plek manoeuvreren en de baan op, richting Parc de la Gatineau, in de provincie Québec. ’t Is te hopen dat we de mensen daar gaan verstaan. De hele 300 km lang valt de regen met bakken uit de lucht. Zijn wij blij dat we niet aan een meerdaagse kanotocht zijn begonnen.

De rit leidt door Ottawa, niet dat we in de stad moeten zijn maar er is geen ringweg. Met ons oversized vehikel loodsen we onszelf behoedzaam door het centrum tussen de wolkenkrabbers. ’t Is een irreële ervaring. De mensen wijzen ons na.

In de late namiddag zijn we eindelijk ter plaatse. Onze camping ligt aan Philippe Lake en het is er een stuk rustiger dan in Algonquin. Gelukkig hebben we voor vanavond een ovenschotel voorzien, die verwarmt ineens de camper mee. Het blijft heel de avond en nacht doorregenen. Hoewel we niet zo ver van Ottawa zitten, hebben we ook hier geen GSM-ontvangst. Blog updaten zal dus weer niet voor de komende dagen zijn.

28-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als ik terugkom van het sanitair heeft een kroostrijk gezin ganzen onze plek ingepalmd. Voorzichtig ga ik er langs, ik heb zo’n ma Gans al eens zien uithalen naar een auto die te dicht bij haar kinderen kwam. Even later verschijnt een dikke vette bosmarmot die onze bbq komt aflikken. Boeiend park!

Al snel komt de zon tevoorschijn. Bottinen aan en weg zijn we. De Lusk Lake Trail voert ons door een gemengd woud. Dat is al even geleden dat we nog eens loofbomen van dichtbij gezien hebben. Boven de boomtoppen pakken de donkere wolken opnieuw samen en niet lang daarna lopen we in de gietende regen. Dat klinkt geweldig in dit bos, wat een gedreun. Een heus concert van verschillende soorten ruis afhankelijk of de regen op rotsen, bladeren of bomen valt. De windvlagen sturen er een ritme in. Gelukkig zijn we erop voorzien, en blijft het bij die ene stevige vlaag. Het is een aangename wandeling, niet te uitdagend, net lang genoeg en we zijn helemaal alleen. We zien en horen veel vogels, moeten opletten om niet op de massa’s eekhoorntjes te trappen. Grote dieren zien we echter niet.

Terug op de camping zetten we ons nog even op het strand. In het meer is een zone zo groot al een Mortsels zwembad afgebakend waarin gezwommen mag worden. 3 Redsters houden de boel Baywatch-style in het oog met de typerende oranje boei onder de arm. Mike krijgt precies al ademsnood. Het water is warm, er wordt danig rondgeplonst. De voertaal is hier duidelijk het Canadees-Frans. We verstaan er geen jota van. Het doet me terug denken aan Etienne-de-Québécois die we in Nazca tegen het lijf liepen. Hij vertelde ons daar dat dit het echte officiële oeroude Frans is. Het Frankrijk-Frans is pas later bijgeschaafd tot zijn huidige vorm. Ne mens leert zo eens iets bij. Hoewel ik niet denk dat ze dit in Frankrijk graag zullen horen.

’s Avonds zitten we aan ons kampvuur. Ineens geritsel vlakbij en geschuifel door het gras. In het donker proberen we de schim die snel onze richting uitgaat, te identificeren. Een wolf, een wombat, een bever?? Voor Mike het goed en wel beseft, staat er een wasbeer met zijn voorpoten op de armleuning van zijn stoel, op een halve meter van zijn gezicht. Zijn typische ogen staren Mike recht aan. Hij neemt snel de omgeving in zich op en vindt onmiddellijk het lege kommetje van de pinda’s. Net te laat. Hij verdwijnt snel en geruisloos de nacht in.

29-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We rijden weer 200 km noostelijker, naar Mont Tremblant dieper in Québec. We stoppen aan een supermarkt en vallen ongeveer van onze stoel. Hola, deze supermarkt verkoopt alcohol? Da’s de eerste keer in Canada dat we dat zien. Gedaan met de bruine schijnheilige zak, hier mag iedereen zien dat je alcohol hebt gekocht. Franse invloed?

Aan de kassa staat er terug een extra persoon die je zakken inlaadt. Dat ben ik ondertussen al zo gewoon, dat ik in Toronto de herbruikbare tas aan de kassierster gaf. Als blikken konden doden… ’t was duidelijk de bedoeling dat ik dat zelf deed. Deze man biedt zelfs aan om de inkopen tot aan de auto te dragen. Zou hij het ook in onze koelkast willen schikken?

Aan de overkant is een Dollarama, vergelijkbaar met onze Krak. We kopen er wat kleine souvenirs. Het meisje aan de kassa verstaat geen letter Engels. En met mijn Frans is duidelijk ook iets mis, want ze blijft mij aangapen tot ze rood uitslaat zonder op mijn vraag te antwoorden. Ai, dat wordt dringend tijd om die taal hier wat te leren.

We installeren ons op de camping. Deze ligt niet echt in het natuurschoon zoals we de laatste dagen gewend zijn. Maar er is wi-fi, kunnen we eindelijk die blog bijwerken. En met de bus zijn we zo in Mont Tremblant, waar er morgen vanalles georganiseerd is ter ere van Canada Day. Overmorgen zullen we dan wel eens naar de berg zelf gaan kijken. 

30-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Groot Nationaal feest vandaag. We verwachten ons aan een gekte, te oordelen naar alle mogelijke attributen die je kon kopen met een esdoornblad erop. Als we buitenkijken zien we geen enkele camper die versierd is. Hier wordt helemaal niet gefeest? Misschien te maken met het feit dat de regen met bakken uit de hemel valt? Het weer is ronduit dramatisch en de voorspellingen nog onheilspellender.

Pas in de namiddag lijkt het even wat lichter te worden. We nemen de bus naar Mont Tremblant, we zijn de enige passagiers. In het centrum is er wel meer beweging. Mensen lopen met Canada-vlaggen rond, of hebben een Canada-paraplu op hun hoofd staan. Er is opvallend veel rood op straat. Met een gratis kabelbaantje kan je naar het hoogste gedeelte van het dorp dat zich een stad waant. Geweldig, we razen rakelings over de daken van de huizen en zweven recht boven zwembaden van de poepsjieke hotels. Dat zal wel verwarmd zijn, geen kat die anders met dit weer in een zwembad zit. Mocht ik het vooraf geweten hebben, ik had ballonen met ijswater gevuld als munitie. Incoming!
Vanonder het afdak van een terrasje volgen we de soundcheck van de groep van vanavond. De opklaring van zonet is al voorbij en het regent zo mogelijk nog harder dan vanmorgen. De dakgoot van de taverne naast ons begint gevaarlijk door te buigen onder de druk van het water. Dat haalt de afvoerbuis niet meer, het water klettert er gewoon over. Uiteindelijk houden ze het ook op het podium voor bekeken.

We verhuizen naar binnen om te eten. De conversatie met de ober verloopt aanvankelijk stroef maar we verstaan mekaar. Telkens als wij Merci zeggen, antwoordt hij met ‘Bienvenue’, wat we erg vreemd vinden, we zitten immers al een tijdje aan onze tafel. Een  ober met Alzheimer? Dat komt nooit goed. Het duurt even voor we doorhebben dat dit hun Franse versie is van ‘You’re welcome’. Raar taaltje dat die mannen hanteren.

De fles wijn is niet op de rekening gekomen. Nooit schrijf ik nog een slecht woord over obers met geheugenverlies.

Om 20h30 begint het optreden. Het popgroepje met zelfingenomen zanger klinkt lang niet slecht, maar dat kan normvervaging zijn. Ambiance krijgt de sprinkhaan er anders niet in. Niet moeilijk, alle festiviteiten zijn hier steeds alcoholvrij. Dan begint ge niet aan de Marie Louise te roeien.

Na het optreden lopen we in zeven haasten naar beneden en we zien de bus voor onze neus vertrekken. Niet erg, dan pakken we de volgende en tevens laatste bus. Die is dan weer te laat waardoor we op de valreep het vuurwerk nog kunnen zien. Mooier dan verwacht maar niet bijzonder. Alle pijlen lijken wereldwijd van dezelfde fabriek te komen.

De camping slaap al als wij toekomen, de feestneuzen.

01-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De hemel is gezuiverd, het wordt een mooie dag. We twijfelen nog even om terug naar Mont Tremblant te bussen en daar met de kabelbaan naar boven te gaan voor een wandeling maar we opteren toch om gewoon even van het mooie weer te genieten, boekje lezen voor de camper, alles wassen, en niks doen. Ook leuk.

Er passeren nog 2 dames op de fiets die vertellen dat ze zo’n camper als die van ons gekocht hebben. Enfin, dat denken we toch dat ze vertellen. We zijn uitgenodigd om vanavond bij hen aan het kampvuur te komen zitten en een avond door te brengen in het gezelschap van echte Quebeckezen. Dat worden boeiende conversaties.

02-07-2015 om 22:52 geschreven door Mike & Ruth  

Eindelijk kunnen we onze jaarpassen voor de nationale parken nog eens bovenhalen. Langs deze kant van Canada zijn de nationale parken immers niet dik bezaaid. De passen liggen al twee weken onaangeroerd netjes geordend in het hoopje rommel in de dashboardvakjes. Maar net vandaag liggen ze er niet meer. Vrouwlief heeft die preventief uit het dievenzicht onttrokken en opgeborgen op een veiligere plek die ze nu even vergeten is. Niet zo erg, zo groot wonen we hier nu ook weer niet. We starten een search en beginnen met de usual suspects uit te kammen. Als dat op niets uitdraait gaan we door de ganse camper, geen plekje blijft onaangeroerd hoe absurd het soms ook mag lijken. We vinden ze niet. Hoe langer we blijven zoeken hoe meer hypotheses naar voor worden geschoven. Gestolen? Door het dashboard verorberd? We vertrekken dan maar, we hebben nog exact 320 km om te overpeinzen waar de passen heen zijn. De banen zijn breed en comfortabel, de rit verloopt opvallend sereen terwijl naast me dezelfde map voor de 14^e keer doorzocht wordt.

In de Visitor Center van La Mauricie schuiven we dan maar netjes aan om nieuwe toegangsbewijzen te kopen. Als we onze passen alsnog terugvinden betalen ze de nieuwe aankoop terug beloven ze.

We rijden het National Park binnen, stookhout oppikken en naar onze plek. Hier staan we zonder service en zijn we volledig aangewezen op de zelfvoorzieningen van de camper. Geen nood, de tanks die leeg moeten zijn, zijn leeg, de andere vol en de batterijen geladen. We bricoleren een typisch Vlaams gerecht ineen met een Canadees accent. Kort gegrilde tonijn met asperges en hollandaise saus, en, uiteraard een gepocheerd eitje.

Nu nog even uitvogelen welke van de gesuggereerde wandelingen we hier morgen gaan belopen.

03-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth