Groot Nationaal feest vandaag. We verwachten ons aan een gekte, te oordelen naar alle mogelijke attributen die je kon kopen met een esdoornblad erop. Als we buitenkijken zien we geen enkele camper die versierd is. Hier wordt helemaal niet gefeest? Misschien te maken met het feit dat de regen met bakken uit de hemel valt? Het weer is ronduit dramatisch en de voorspellingen nog onheilspellender.

Pas in de namiddag lijkt het even wat lichter te worden. We nemen de bus naar Mont Tremblant, we zijn de enige passagiers. In het centrum is er wel meer beweging. Mensen lopen met Canada-vlaggen rond, of hebben een Canada-paraplu op hun hoofd staan. Er is opvallend veel rood op straat. Met een gratis kabelbaantje kan je naar het hoogste gedeelte van het dorp dat zich een stad waant. Geweldig, we razen rakelings over de daken van de huizen en zweven recht boven zwembaden van de poepsjieke hotels. Dat zal wel verwarmd zijn, geen kat die anders met dit weer in een zwembad zit. Mocht ik het vooraf geweten hebben, ik had ballonen met ijswater gevuld als munitie. Incoming!
Vanonder het afdak van een terrasje volgen we de soundcheck van de groep van vanavond. De opklaring van zonet is al voorbij en het regent zo mogelijk nog harder dan vanmorgen. De dakgoot van de taverne naast ons begint gevaarlijk door te buigen onder de druk van het water. Dat haalt de afvoerbuis niet meer, het water klettert er gewoon over. Uiteindelijk houden ze het ook op het podium voor bekeken.

We verhuizen naar binnen om te eten. De conversatie met de ober verloopt aanvankelijk stroef maar we verstaan mekaar. Telkens als wij Merci zeggen, antwoordt hij met ‘Bienvenue’, wat we erg vreemd vinden, we zitten immers al een tijdje aan onze tafel. Een  ober met Alzheimer? Dat komt nooit goed. Het duurt even voor we doorhebben dat dit hun Franse versie is van ‘You’re welcome’. Raar taaltje dat die mannen hanteren.

De fles wijn is niet op de rekening gekomen. Nooit schrijf ik nog een slecht woord over obers met geheugenverlies.

Om 20h30 begint het optreden. Het popgroepje met zelfingenomen zanger klinkt lang niet slecht, maar dat kan normvervaging zijn. Ambiance krijgt de sprinkhaan er anders niet in. Niet moeilijk, alle festiviteiten zijn hier steeds alcoholvrij. Dan begint ge niet aan de Marie Louise te roeien.

Na het optreden lopen we in zeven haasten naar beneden en we zien de bus voor onze neus vertrekken. Niet erg, dan pakken we de volgende en tevens laatste bus. Die is dan weer te laat waardoor we op de valreep het vuurwerk nog kunnen zien. Mooier dan verwacht maar niet bijzonder. Alle pijlen lijken wereldwijd van dezelfde fabriek te komen.

De camping slaap al als wij toekomen, de feestneuzen.