Om 11u wordt
onze kano geleverd op de A-Beach van de camping. De paperassen worden geregeld
en daar gaan we. Woeha, dit is een platbodemkano die meer op het water dan in
het water ligt. Dat maakt dat je
zwaartepuntgewijs niet goed bezig bent, bij de minste beweging krijgt de andere
een harstilstand met de idee dat we kapseizen. Benieuwd of we het droog gaan
houden. Op zoek naar de meest afgelegen plekjes en massas wildlife. We vinden
een smalle zij-arm van het meer en gaan daardoor. Schildpadden springen voor
onze peddels weg, en we zien een eend met nog héél kleine donzige ducklins. Die
passen nog in een ei. Mooi om naar te kijken, en het is hier zo stil en
sereen
.
Een paar
bochten verder komen we uit op een groot meer, das maar niks. Als we
terugkeren, blijkt de rest van de camping ook in zijn kano/kajak geraakt te
zijn en is het een drukte van jewelste. Wat is erger dan een kano met 3 uitgelaten
aziaten? 7 Kanos gevuld met craziaten, die al gillend proberen elkaar te
rammen. Gedaan met de rust en zeker met het wildflife. We zoeken een ander
rustig stukje op, maar worden gevolgd.
Na zon 3u zijn
we uitgeroeid. Het is verbazend de afstand die we afgelegd hebben, hoe snel je
met zon kano over het water gaat. We trekken de kano aan wal en eten onze
smoskes op. Morgenvroeg als de massa nog slaapt, zullen we nog een toerke doen,
de boot wordt toch pas om 11u terug opgehaald.
Ons huis is
niet zo verplaatsbaar dus ik ga te voet naar de receptie om vers hout te halen.
Das 10 min wandelen, niet echt ver te noemen. Mm, Ive got you a nice big bag
of wood, zegt John-de-houtman. Ik zak ongeveer door mijn knieën als hij de zak
in mijn armen duwt. Onderweg stoppen er 3 verschillende park rangers met de
vraag of ze moeten helpen. Zie ik er zo hopeloos uit? Ik wandel koppig verder,
ik moet en ik zal die zak tot aan onze kampplaats dragen. Beeld ik het mij nu
in of lachen de mensen mij uit? Ik zie purper als ik eindelijk aan plaats 375
aankom. Mijn kano-armen zijn nu helemaal out of service. Als onze buurman 10
min daarna in zijn auto stapt en tegen zijn vrouw zegt dat hij om hout gaat,
zucht ik eens diep, de pestkop. Volgens mij ben ik de enige op deze camping die
ooit te voet hout is gaan halen. Volgens mij zijn wij de enige op deze camping
die tout court iets te voet doen, afgaand op het aantal autos dat constant aan
het sanitair staat.


|