Om 11u wordt onze kano geleverd op de A-Beach van de camping. De paperassen worden geregeld en daar gaan we. Woeha, dit is een platbodemkano die meer op het water dan in het water ligt.  Dat maakt dat je zwaartepuntgewijs niet goed bezig bent, bij de minste beweging krijgt de andere een harstilstand met de idee dat we kapseizen. Benieuwd of we het droog gaan houden. Op zoek naar de meest afgelegen plekjes en massa’s wildlife. We vinden een smalle zij-arm van het meer en gaan daardoor. Schildpadden springen voor onze peddels weg, en we zien een eend met nog héél kleine donzige ducklins. Die passen nog in een ei. Mooi om naar te kijken, en het is hier zo stil en sereen….

Een paar bochten verder komen we uit op een groot meer, da’s maar niks. Als we terugkeren, blijkt de rest van de camping ook in zijn kano/kajak geraakt te zijn en is het een drukte van jewelste. Wat is erger dan een kano met 3 uitgelaten aziaten? 7 Kano’s gevuld met craziaten, die al gillend proberen elkaar te rammen. Gedaan met de rust en zeker met het wildflife. We zoeken een ander rustig stukje op, maar worden gevolgd.

Na zo’n 3u zijn we uitgeroeid. Het is verbazend de afstand die we afgelegd hebben, hoe snel je met zo’n kano over het water gaat. We trekken de kano aan wal en eten onze smoskes op. Morgenvroeg als de massa nog slaapt, zullen we nog een toerke doen, de boot wordt toch pas om 11u terug opgehaald.

Ons huis is niet zo verplaatsbaar dus ik ga te voet naar de receptie om vers hout te halen. Da’s 10 min wandelen, niet echt ver te noemen. M’m, I’ve got you a nice big bag of wood, zegt John-de-houtman. Ik zak ongeveer door mijn knieën als hij de zak in mijn armen duwt. Onderweg stoppen er 3 verschillende park rangers met de vraag of ze moeten helpen. Zie ik er zo hopeloos uit? Ik wandel koppig verder, ik moet en ik zal die zak tot aan onze kampplaats dragen. Beeld ik het mij nu in of lachen de mensen mij uit? Ik zie purper als ik eindelijk aan plaats 375 aankom. Mijn kano-armen zijn nu helemaal out of service. Als onze buurman 10 min daarna in zijn auto stapt en tegen zijn vrouw zegt dat hij om hout gaat, zucht ik eens diep, de pestkop. Volgens mij ben ik de enige op deze camping die ooit te voet hout is gaan halen. Volgens mij zijn wij de enige op deze camping die tout court iets te voet doen, afgaand op het aantal auto’s dat constant aan het sanitair staat.