Donker buiten, grijs en kil.

De schemering valt in vanaf drie uur en rond halvijf wordt het gewoon donker.

Maar vanaf zaterdag korten de dagen niet meer, tenminste ’s avonds.

St- Lucij keert het tij, zegden onze voorouders: vandaar Lucia natuurlijk: afgeleid van lux (lucis)  (= latijn voor licht).

Nog twee kaarsen in de adventskrans en we zijn aan kerstmis toe, bij onze heidense voorvaderen het feest van het licht dat de duisternis overwint.

En wij inmiddels ook alweer een weekje ouder en wijzer.

De kinderen zijn intussen 8 maanden en 8 dagen bij ons en hebben intussen sinterklaas verteerd. Letterlijk én figuurlijk.

Vrijdagavond kwam de hoogheilige man samen met twee zwartepieten ons met een bezoek vereren: ze waren geprogrammeerd om 17.30 u. en raad eens: om 17.18 kom ik in het station van wijgmaal aan na een werkvergadering in Brussel. Rapraprap de auto in en naar huis: heel het huis donker en geen auto van Johan te bespeuren. Ik dus vierklauwens naar de opvang, en daar zie ik de auto van Johan staan.  Rechtsomkeer en vliegensvlug terug naar huis.

Terwijl ik de oprit opscheur…. stopt de auto met het hemelse gezelschap…

Ik vraag de Sint en zijn gevolg naar binnen, laat ze plaatsnemen en bezweer dat de kinderen er in geen tijd zullen zijn, en inderdaad, na nog geen vijf minuten komen Johan en de kinderen overhaast binnengewaaid, en als angelo de sint en pieten bespeurt verdwijnt hij vliegensvlug onder de tafel om daar een luide keel op te zetten. Jennifer op haar beurt zoekt veilige beschutting achter de rug van Johan en weigert pertinent om ook maar één pas richting sint te zetten.

Gevolg: Johan en ik hebben drie klaasliedjes gezongen en  bij het buitengaan heeft de sint twee slappe handjes gekregen.

Maar ’s anderendaags ’s morgens was het wel écht feest: een fietsje en twee knuffelbeesten voor Jennifer, een trein, een stempeldoos en twee knuffelbeesten voor angelo.

En bergen en bergen snoep… genoeg om de ganse winter te overbruggen.

Na precies 20 minuten was de pyama van angelo goed voor het bleekwater (als je het hele stempelkussen ineens over het blad kan uitwrijven heb je immers onmiddellijk meer spectaculair resultaat dan als je voorzichtig stempelt) en als de handjes dan vol stempelinkt hangen wrijf je die toch best af aan je pyjamajasje en –broek, of niet ?

Maar ’s namiddags, toen angelo een middagdutje sliep, ben ik met jennifer op haar fietsje naar buiten getrokken, en heeft ze erg blij én vreselijk fier zowat 3 km gefietst.

En met de trein: zo een houten bouwpakket met een brug en oneindig veel variaties om het spoor rond te maken, wordt nog steeds elke dag uitgebreid gespeeld: een pedagogisch verantwoord schot(je) in de roos dus. En ’s anderendaags ’s morgens zijn we met zijn allen en de fietsjes naar de plas van Rotselaar  gereden; ik heb er drie rondjes gelopen, en de kindjes hebben onder de supervisie van Johan  een rondje gefietst intussen in een lekker winterzonnetje.

Er zijn nog leuke dingen in het leven.

En ondertussen staat de kerstboom sinds vanavond te schitteren met 120 programmeerbare led-lichtjes, die volgens de verpakking  50.000 uren zullen meegaan. Omgerekend goed voor honderd maal drie weken ononderbroken en energiebesparend kerstplezier: een verantwoorde investering dus.

Tevens gegarandeerd een bron van opwinding morgenvroeg. Curieus hoeveel ballen er gaan sneuvelen de komende dagen.

En nu wachten we op de winter.

Het koelt verder af buiten, we verwachten en hopen met de kinderen op een witte kerst(vakantie).

Tot de volgende.

10-12-2008 om 21:44 geschreven door ben  

Oeps,…

Lieve lezer, is me dat even geleden.

Niet dat ik geen inspiratie meer zou hebben, of geen zin meer om de blog te spijzen..

Maar  tijd, tijd en tijd tekort.

En zeggen dat ‘ze’ vroeger zegden dat je de laatste tien jaar van je loopbaan rustig kon uitbollen…. De tijden veranderen blijkbaar sneller dan dit soort overwegingen.

Gisteravond teruggekomen van een blitzbezoek aan Kopenhagen. (woensdagmiddag vertrokken en vrijdagavond reeds terug..) voor een seminarie georganiseerd door een van onze partners .

Te snel om Kopenhagen grondig te bezoeken: een wandeling van een kleine drie uren door de binnenstad was alles wat erin zat.

Mooie stad, goedgeklede mensen, alles en iedereen reeds helemaal klaar voor de kerst, en reeds donker om 16.00 u : echt een uur vroeger dan bij ons..

Maar peperduur !!! we hebben voor een glas bier en een warme chocomelk 13 € betaald. Als nazaten van de vikingen hebben de Denen natuurlijk wel enige reputatie terzake hoog te houden: maar, kwamen ze het vroeger halen bij ons, dan laten ze ons nu tot bij hen komen om het dan ter plaatse uit onze broekzak te kloppen ….

En nu onze oogappels: ze hebben me de voorbije week tweemaal verbaasd.

Er is sinterklaas: waar ik als kind soms buikpijn had van de spanning en het blije wachten, is sinterklaas voor J&A even vanzelfsprekend als de mededeling dat er vanavond spaghetti op het menu staat: ze zijn wel blij, maar het hoort er precies nu eenmaal bij, leuk maar vanzelfsprekend. Schoentje zetten is leuk, maar wij moeten het voorstellen, zelf vragen ze er niet naar, en àls er dan ’s morgens wat snoep in het schoentje zit vinden ze dan dat ook weer blijkbaar vanzelfsprekend en moeten we heel alert zijn of alle snoep verdwijnt in één beweging en twee tijden achter de kiezen voor het ontbijt enige kans heeft gehad…

Vrijdagavond komt sinterklaas hier aan huis. Curieus hoe ze dat gaan ervaren .

En zondagavond was er sneeuw: Johan had zich in de late namiddag met de kids aan tafel gezet om een brief aan de sint te schrijven, wat hen volgens mij eerlijk gezegd maar zeer matig interesseerde. Toen hij voorstelde om de brief op de post te gaan doen en met Lala samen door de sneeuw naar de brievenbus te lopen, gingen de kinderen wel graag mee, maar ook de sneeuw veroorzaakte geen euforie: net alsof ze elke dag ’s avonds een brief aan de sint  op de post gaan doen door een  laag verse sneeuw van 15 cm. Joelende kinderen en papa’s met de slee werden waargenomen maar veroorzaakten niet écht winterkinderpret. Ik had de indruk dat vooral de ongemakken opvielen en bijbleven: de koude handjes en het uitglijden dus.

Terwijl ik er zeker van ben dat het voor hen zo ongeveer de eerste sneeuw uit hun leven moet geweest zijn.

Bizar. Herinnert  me eraan dat ik me toch best nog steeds niet mag laten verleiden om met mijn kinderogen naar hun wereld te kijken.

Beste lieve trouwe lezer, ik ga je geduld écht niet meer zolang op de proef stellen en dus hier geen drie weken meer wachten, maar samen met jou ben ik erg nieuwsgierig naar hun sinterklaaservaringen hier. Ik hou je op de hoogte. Gegarandeerd.

Tot de volgende.

29-11-2008 om 16:37 geschreven door ben  

Dag lieve lezer

Winter in zicht.

Na het winteruur valt de winter ongegeneerd ons leven binnen: donker reeds om kwart over vijf en ’s ochtends  wakker worden met kunstlicht.

En het leven verplaatst zich van de tuin en van buiten naar binnen: de tuin blijft de ganse dag nat, de rozen hebben hun wintersnoei gehad, de bomen zijn zo goed als kaal, en de verlichte keukentafel wordt centrum van het (gezins)leven:  we komen er aan na school, eten er samen een stukje fruit, de verhalen van school hebben er hun plaats nodig, er wordt gekleurd, voorgelezen, en gegeten.

Ook ’s morgens vormt ze het natuurlijke middelpunt van de start van de dag: ontbijt, haren kammen, schoentjes aandoen, …. het leven buiten valt stil en schurkt zich binnen behaaglijk in het warme schemerdonker.

En iets moois én ook ontroerend en om je zeker niet te onthouden: de kinderen, na zeven maanden en zeven dagen, beginnen écht te genieten van hun leventje hier, durven voor het eerst aan te geven dat ze hier blij zijn en dat ze graag hebben dat we in de buurt zijn en dat we er zijn voor hen. Komen hun knuffel(s) halen, eisen elk op hun manier hun eigen portie aandacht op en laten zich begot meer en meer benaderen zonder voorafgaande voorwaarden.

Nu pas wordt ook voor ons duidelijk hoe onzeker en bang Jennifer is (geweest) en hoe boos Angelo was (en ongetwijfeld nog steeds is): maar we genieten mee van hun eerste (on?)voorwaardelijke overgave hier.

Als ik voor mezelf praat, wil ik graag vertellen dat de kleine geneugten van het gezinsleven meer in reliëf komen én geapprecieerd worden: ik  blijk me steeds minder te ergeren aan wat ik allemaal  ben kwijtgeraakt ten voordele van bijvoorbeeld samen op weg naar de winkel een kinderhandje dat spontaan mijn hand  zoekt, een warme en blije glimlach als ik ’s morgens de kamer binnenkom, de verwachtingsvolle vraag wie er ’s avonds gaat zijn als de school gedaan is en ze op het bankje zitten te wachten …

Winter in zicht.

Maar onder wat ingeslapen is en dood lijkt kiemt nieuw leven.

(mijn ingezaaide cirkel in de tuin is al terug mooi groen)

en dat kiemen is vooral rustig, onverstoorbaar en sterk.

’t is maar dat we het weten, we geloven erin.

Tot de volgende.

10-11-2008 om 21:47 geschreven door ben  

woensdag.

Herfstverlof en kinderen thuis.

Marraine Martine is ’s ochtends langsgekomen en wij met zijn vieren naar de grote dierentuin in Antwerpen.

Met de trein.

Instappen in Wijgmaal, overstappen in Mechelen en aankomen in de donkere tunnel onder het station van Antwerpen.

Niet meer of minder dan feest.

Op de terugweg vertel ik aan Martine dat als ik de kinderen ga oppikken in de opvang en de andere kinderen roepen: ‘jennifer uw papa is daar’ dat Jennifer steeds heel verontwaardigd reageert en zo hard als ze kan roept: Mijn papa is David. Ben is mijn papa niet !!

Ha zo zegt Martine, en wie is Ben dan wel ?

Angelo zit intussen heel geconcentreerd met een speelgoedautootje bezig en zegt zonder op te kijken: Ben en Johan zijn woonpapa’s.

donderdag

Overbuur Frans is overleden, geveld door een agressieve en destructieve kanker.

Ik sta met de buurvrouw te vertellen dat Frans dood is en dat het allemaal toch nog erg snel en onverwacht gebeurd is; vorige maand was hij met zijn vrouw nog een weekje naar Spanje geweest.

Ineens zegt jennifer tegen buurvrouw: Frans is dood, is onder een auto gelopen.

Wij zeggen nl steeds dat kindjes die niet op de stoep lopen, onder een auto kunnen lopen en dat ze dan dood zijn en dat iedereen dan veel verdriet heeft.

31-10-2008 om 20:24 geschreven door ben  

dag trouwe bezoeker,

Weer eens zondagavond en alweer twee weken voorbij sinds mijn laatste bijdrage hier: er zit blijkbaar toch iets van regelmaat in mijn geblog…

En de tuin kleurt herfst, de laatste rozen staan op het einde van de zomer te wachten, en ik heb gisteren de ufo-plek (waar ons ‘zwembad’ heeft gestaan): zo een cirkelvormige kale en dode  plek omgespit, geharkt en ingezaaid: er wou immers geen gras meer groeien, al wat groen werd was een dikke moslaag aan de buitenrand. En dat kan niet in  een grasveld … operatie volbracht, en ikke stijf, stijf stijf. ….. Als ik al eens de illusie heb een jonge dynamische pleegpapa te zijn, dan wijzen mijn pijnlijke spieren en gewrichten me toch op de realiteit  van mijn 53 jaren. Ach ja.

Met de kinderen gaat alles zoals ik in de laatste mails heb aangegeven: er is duidelijke verbetering in (cognitief) functioneren, en dit het duidelijkst bij Jennifer, zowel in taal, in concentratie als in motoriek.

Emotioneel blijft het bij beiden moeilijk: uit hun gedrag kunnen we nog steeds afleiden dat ze elk op hun eigen manier blijven worstelen met de hele situatie: ze zijn erg loyaal aan papa en mama, geven ook wel aan op ons gesteld te zijn, maar willen ook expliciet zelf aangeven hoeveel warmte ze van ons willen/kunnen verdragen.

Het tweewekelijks bezoek aan thuis houdt deze verwarring levend : de combinatie van telkens flink vermoeid met hun loyaliteitsgevoelens voor papa en mama maakt het ons met name van zondagavonden tot zowat woensdag erg moeilijk.

Maar afstand-nabijheid is zeker nog niet in evenwicht: knuffelen is uit den boze, tenzij ze het zelf komen aanbieden én kunnen stopzetten wanneer ze het zelf willen.

Angelo geeft onomwonden aan dat hij van grote mensen niet moet weten, zeker zij die gezag en warmte combineren: al deze relaties zijn strijdrelaties voor hem waarbij hij telkens bereid is om tot het uiterste te gaan en alle wapens boven te halen om toch maar het gevoel (de illusie) van controle over de situatie (en zichzelf) te kunnen behouden.

Hetzelfde geldt voor Jennifer, al heeft ze een heel ander trukendoos: nukkigheid, gevlei, imitatie van wat ze ons en andere volwassenen ziet doen… maar ook allemaal om controle over de situatie en haar eigen leven te kunnen houden, zonder te willen toegeven aan die grote mensen die in haar ogen blijkbaar toch niet te vertrouwen zijn.

Zoals ik al eerder aangaf: controle en vertrouwen dus als sleutelwoorden.

De weg is nog lang ….

Wel zijn ze op een roerende manier aan mekaar gehecht: ze kunnen weliswaar niet mét maar heel zeker niet zonder elkaar: wordt de ene gestraft, da zal de andere komen protesteren of op zijn minst proberen de schade te herstellen. En ook in hun spel raken ze ook meer en meer complementair, mooi om zien eigenlijk hoe ze hun hele beleven, hun vreugde en verdriet ‘in scène’ zetten en met mekaar doorspelen.

En, lieve lezer, toegegeven, we zijn soms erg moe.

Maar wat we aan vooruitgang zien geeft ons vertrouwen om verder te doen.

Ook met de blog.

Want net vanavond staat de teller 240 hits verder: ik zat dus ook juist met mijn 120 bezoekers  (hits is beter, want een nieuwsgierig en trouw bezoeker zal wel meer dan een keer/week komen kijken) per week.

We houden je dus verder op de hoogte.

ongetwijfeld tot een van de volgende.

19-10-2008 om 20:37 geschreven door ben