Het is ongeveer half december beginnen vriezen.

De kou heeft geduurd tot ongeveer half maart  (ik denk dat we niet veel dagen met middagtemperatuur > 5° hebben mogen meemaken) en bovendien heel wat sneeuw- en dagvorstdagen.  Het hele gedoe met de opwarming van de aarde lijkt dan even veraf.  

Maar kijk.

Een voorzichtige poging voor drie weken niet te na gesproken zaten we er plots middenin:  vorige woensdag zomaar even 20 ° !!!   je  zou voor minder euforisch worden. ..

En plots schiet alles in gang en in leven:  op enkele dagen wordt het gras groener dan groen, lopen alle bomen en struiken in bot, en kleuren  paaslelies, viooltjes en forsythia  in één klap onze horizon en zowat elke zichzelf respecterende (vlaamse)  tuin  met een assertief geel onder een stralend en niet minder assertief voorjaarslicht:  er is geen mooier en sterker licht dan dat van deze tijd van het jaar.  Alleen dit licht blijkt in staat om de hele natuur uit de winterslaap te wekken, en het hoeft dus ook geen verbazing dat het  telkens opnieuw weer lukt.

Wat geel hieronder.

Vanmorgen ook naar de palmzondag-mis geweest.

Hoe gek het ook klinkt: het hele ritueel, met zegening van palm en met voorlezen van het integrale passieverhaal  past gewoon in het hele  lenteplaatje.  Het goed gevoel blijft dus.  En knoopt bovendien aan bij (verdrongen ?) herinneringen van meer dan 40 jaar oud.  Hèhè…

En verder merk ik  dat ik in de toekomst toch heel wat voorzichtiger moet zijn op mijn terras:  op drie of vier exemplaren na hebben alle bloemknoppen van de camelia  zich laten verrassen door de winterkou, ze zijn gewoon herleid tot bruine bolletjes die bij aanraking loslaten en op de grond vallen; en ik heb daarenboven mijn grootste twijfels over de olijfboom, die eveneens de winter zonder extra bescherming buiten heeft doorgebracht.  Of hoe allochtonen toch wel wat extra aandacht (en warmte) kunnen gebruiken ..

En zaterdag is het hier feest: (reeds) twee jaar pleegzorg hier ten huize.

En zoals jullie hebben kunnen volgen, met wisselend succes maar met een overwegend positieve tussenbalans:  Angelo doet het buitengewoon goed, wat vorige week op het oudercontact in het kleuterklasje nog eens bevestigd werd, en Jennifer doet het op haar eigen manier ook wel goed, maar  dat is dus wat moeilijker, wat meer  ‘cappriciosa’,  maar de laatste weken toch ook met meer genegenheid en minder streken dan wat we de voorbije twee jaren van haar gewoon zijn geweest, maw we blijven er ook voor haar in geloven.  Binnenkort meer daarover .

We gaan enkele dagen naar zee (Blankenberge) in de tweede week van de paasvakantie en voor de rest zien we wel: er is zowel voor de kids als voor ons allebei gewoon nood  aan extra zuurstof, aan buiten ravotten,  aan lente en zomer …

En dat alles zit er aan te komen.

Tot de volgende.

28-03-2010 om 22:07 geschreven door ben  

Groeten uit de ziekenboeg …

Johan en ik sukkelen allebei al meer dan een week met een sinusitis, annex verkoudheid die maar niet wil overgaan. Ook de kinderen zijn verkouden geweest, maar zij maken het voor het moment beter .  De apothekers doen gouden zaken deze dagen.

Ben intussen ook bij de orthopedist op bezoek geweest: ik sukkel al enkele maanden met een pijnlijke rechterknie en heb een MR-scan laten nemen.  Het verdict is duidelijk: kraakbeen onder knieschijf is grotendeels weggesleten en bot tegen bot geeft  pijngevoel. Kan wat gecorrigeerd worden met een kijkoperatie en wat vijlen en afplatten, maar een mirakel zit er niet in .

Operatie zit er aan te komen na de paasvakantie, eerder was er geen plaats.

En door scheef te lopen is ook mijn rug aan het opspelen. Lage rugpijn, wat u zegt …

En alsof dat alles nog niet genoeg is:  maandag zat ik  thuis, met de bedoeling een heleboel werk op te halen, tot er uit de school een telefoontje kwam: angelo op zijn kin gevallen, diepe slip en of ik niet met hem naar de dokter kon.

Dokter (– stagiair ) duidelijk op zijn  ongemak (ik vermoed de eerste naaipraktijkervaring) en verder dan de plaatselijke verdoving zijn we niet geraakt. Toen  A. zag wat hij van plan was, was het neen.

En wat de dokter nog niet wist, maar nu ook, dan is het dat neen bij angelo ook neen is en blijft.

Wij naar spoed dan maar, waar  na twee uren wachten de  zaak beslecht werd met vier steekjes en beduidend/verwonderlijk weinig weerstand.

Kort  en bondig:  De vreugde kan niet op hier.

Ook zijn intussen onze vermoedens mbt de schoolrijpheid van J  vanuit de kleuterschool bevestigd: we hebben het advies gekregen om J. volgend jaar naar een ‘speelleerklasje’ in de buurt te laten gaan. Haar ontwikkelingsritme ligt lager dan dat van haar klasgenootjes, waardoor de kloof steeds groter wordt. Het derde kleuterklasje laten overdoen is geen optie, J. functioneert best in een kleine groep met weinig afleiding en gedoseerde taakspanning, en het speelleerklasje biedt hiervoor de beste garanties.

Het goede aan de boodschap is dat ze nog steeds verder ontwikkelt, en niet tot stilstand is gekomen.

Het minder goede is natuurlijk dat ze van school zal moeten veranderen, en gezien haar sterke gehechtheid aan al wat vertrouwd is  voorzien we nu al grote stormen in september.

Enfin, we kunnen alleszins reeds nu al wat voorbereidend werk doen, en dat zal nodig zijn.

En verder wachten we allemaal op het voorjaar: het was zo uitgesproken snijdend koud vandaag dat zelfs de sneeuwklokjes en krokussen (die nu eigenlijk al zouden moeten zijn uitgebloeid) aanstalten maakten om terug onder de grond te verdwijnen.

Eén ding staat gelukkig vast in deze gure dagen: ons vakantiehuisje is geregeld: we trekken nog maar eens naar Bretagne,  de Morbihan ditmaal, en we zitten in de buurt van Lorient, tussen de menhirs van Obélix.

En omdat ik vermoed dat de blog ook gevolgd wordt owv de foto’s:  hieronder nog eens drie uit onze Domburg-reeks.

Tot binnenkort

07-03-2010 om 22:26 geschreven door ben  

21-02-2010 om 22:35 geschreven door ben  

dag trouwe bezoeker

geduld wordt beloond:  de aanhouder (U dus) wint en krijgt vanaf nu weer een regelmatige 'nieuwsflits' uit Wijgmaal.

de blog heeft  heel erg ‘stil’ gelegen: vnl  technische problemen:  ik heb mijn  laptop zowat een maand moeten missen: van het begin van de kerstvakantie tot ongeveer gisteren, en intussen moet ik me office 2007 eigen zien te maken. Ik troost me met de gedachte dat stilstand roest betekent.

Boven op ‘den bureau’ staat nog een vaste pc, maar verdwijn hier maar ‘eens  even naar boven ‘als er twee permanente supervisie vragende kleuters rondhossen , die bovendien  geheid  rampen veroorzaken als ze even de aandacht voelen verslappen.

In de eerste week van de kerstvakantie was Johan thuis en hebben we samen met de kids erg genoten van de sneeuw en de koude, al moet gezegd dat vooral A. het niet veel langer dan 45 min. op rij uithoudt als het buiten vriest.  Dus regelmatig gaan bijwarmen, hetzij thuis of op café. Veel bloggen zat er in die week dan ook niet in: ‘… voor die ene keer dat we eens allemaal vakantie hebben ga jij toch niet achter die PC kruipen zeker …’

Het heeft alleszins enkele mooie plaatjes opgeleverd, ik voeg ze er graag aan toe:

Week twee was Johan weer aan het werk, en was de opvang gesloten:  stond er alleen voor dus, en bovendien regende  en smodderde het buiten.

Wie neemt me kwalijk dat ik blij was dat ik maandagmorgen 4 jan. onze twee engeltjes aan de  schoolpoort kon gaan afzetten ?

er komt in de loop van de komende dagen en weken heel wat (goed) nieuws bij : ik heb veel te vertellen over de voorbije weken. Maar U neemt me vast niet kwalijk dat ik nu naar 'de slimste mens' ga kijken.

Maar eerlijk gezegd begrijp ik de bakken kritiek niet die Linda De Win over zich heen heeft gekregen (omdat ze graag wint) wanneer ik nu haantje Peter V. bezigzie en niemand zich blijkt te storen.

enfin, we zien wel

cu

ben.

20-01-2010 om 21:58 geschreven door ben  

04-01-2010 om 00:00 geschreven door ben  

01-12-2009 om 22:41 geschreven door ben  

en  alweer wordt het buitendonker en nat….,

eerste zondag van de advent vandaag, volgende week komt de sint en binnen  drie weken staat Sancta Lucia voor de deur...

November bracht ons weer de korte dagen, regen, maar nog geen koude: we hebben naar het schijnt een van de warmste novembers ‘sinds de metingen’ achter de rug.

Global warming of the earth … ????

who knows… ???

Maar hier in Wijgmaal is en blijft het druk.

We zijn in de herfstvakantie voor enkele dagen naar de Ardennen getrokken, in de buurt van Gedinne (nog steeds een van mijn favoriete streken in het Zuiden van ons land), de week erop ben ik met mijn buitenlandstudenten naar de omgeving van Spa  getrokken, en de week daarop was ik op een ‘seminar’ in Zweden, in de buurt van Göteborg (het diepe zuiden van zweden dus) bij een van onze partners. drukke dagen dus

Als de blog deze dagen mager blijft, weet je meteen waarom.

Johan vangt het allemaal wel erg goed op (neemt verlof als ik weg ben en kan zo ook de situatie erg goed onder controle houden.

Maar mijn frequente uithuizigheid blijft een probleem voor J., ze wordt na enkele dagen na mijn vertrek opnieuw erg druk, opstandig en nukkig en haalt weer kakapampers.  Die stormen gaan pas enkele dagen na mijn thuiskomst weer liggen. Toch maar mijn buitenlandmissies beperken of blijven geloven dat ze eraan moet leren wennen  dat ik telkens wel degelijk terugkom ? Goede raad in deze  is duur…

Ook vanuit school en CLB wordt bevestigd dat de drempel naar het eerste leerjaar effectief te hoog zal blijken, zodat we hier enkele zeilen zullen moeten bijzetten, al blijf ik een heilige schrik hebben om haar te overvragen, want dat zou wel eens erg contraproductief kunnen zijn .

En A. doet het inderdaad erg goed.

Op het oudercontact heb ik te horen gekregen dat hij zijn achterstand heeft ingelopen, en als een heel gewone en gelukkige kleuter  bij zijn klasje hoort, en dat is natuurlijk een opsteker van formaat.

OK, hij kan nog steeds erg stout en koppig zijn, maar  alle stoute en koppige jongetjes ‘at risk’ aanduiden gaat me toch wat te ver.

En wij doen het ook goed, blijven erin geloven en ook ervan genieten,  maar we blijven het doorgaans ook nog steeds een vermoeiende toestand vinden .

De kinderen waren dit WE naar hun papa en mama, en wij ….. hebben vandaag uitgeslapen tot 10.30 u.: dat moet ongeveer twee jaar geleden zijn. Maar het was eens ouderwets lekker, dat wel.

In alle geval, ik merk dat ik in herhaling val met mijn verhalen en dus...

...ik ga in de donkere weken die voor ons liggen op zoek naar inspiratie en naar nieuw materiaal, en, lieve en trouwe lezer, op die wijze naar een tweede adem voor de blog.

Ik hoop jullie te kunnen verrassen, maar ga nu onder de wol.

Met nog twee herfstfoto’s, waarvan eentje zelfs in pure nostalgie in het treintje naar de grotten van Han ….

tot de volgende ...

29-11-2009 om 00:00 geschreven door ben  

Dag trouwe lezer

Ik merk zonet tot mijn aangename verrassing dat we met de blog over de 8000 ‘hits’ zijn,  en dat er dus  een trouwe kern blijft,  die onze belevenissen  met blijkbaar heel wat interesse min of meer op de voet volgt.

Ik voel me dus verplicht, maar  ook, ik doe het wel graag hoor.

Je weet waarschijnlijk dat J. en A. vanaf 3 oktober intussen reeds anderhalf jaar bij ons zijn, en zoals ik vorige keer reeds aangaf, in die anderhalf jaar zijn we niet alleen aan elkaar gewend, maar verder dan dat ook dik aan elkaar gehecht geraakt. Waarover dadelijk meer.

Intussen  zijn we in oktober beland, hebben we reeds drie vorstnachten achter de rug en kunnen we de zomer definitief uitwuiven en opbergen. En om de zomer in stijl op te bergen hieronder nog enkele vakantiekiekjes (efteling voor de nostalgici en leuven kermis voor de kleuren ..)

En opnieuw verplaatst het leven zich naar binnen, naar de verlichte keukentafel en naar het tapijt in de leefkamer.

Kids gaan inmiddels reeds 6 weken naar school, en doen het daar wel.

Angelo is en blijft een ongecompliceerd gelukkig kereltje, blij met zijn vriendjes en vriendinnetjes, met juf saskia, en met zijn hele leventje hier.

Ook Jennifer komt wat beter aan , maar bij haar blijft het dansen op de slappe koord: de minste verandering of wijziging in haar vaste structuur (ik ben half september 4 dagen naar een congres in madrid geweest,  juf katrin is ziek geworden, en haar klas ontdubbeld met nieuwe juf Krista) brengt haar nog steeds danig uit evenwicht met kakabroeken en –pampers, met ongehoorzaam-uittestend gedrag tot gevolg, en pas als het evenwicht hersteld is gaan  deze stormen liggen.  Bovendien krijgen we signalen dat de overgang naar het eerste leerjaar misschien niet zo vanzelfsprekend zal lopen o.m.gezien de opgelopen achterstand. We gaan dat heel goed in het oog houden en waar mogelijk ondersteunen, evenwel zonder haar hierin te overvragen, omdat het resultaat anders wel eens omgekeerd zou kunnen zijn van wat we willen bereiken. En we willen voor en boven alles dat ze zich goed en veilig voelt, wat trouwens meer en meer lijkt te lukken.

En ze groeien en groeien dat het bijna niet te geloven is dat kinderen zo kunnen groeien:

zo is Jennifer is van april tot september van schoenmaat 28 naar maat 30 gesprongen en kan Angelo  nog net in zijn zomeranorak, die ik hem gekocht had met de overtuiging dat die het wel twee seizoenen zou doen ..

Johan en ik groeien ook in onze rol: we zijn erg vanzelfsprekend complementair en genieten evenveel van ons zorgpapa-zijn als de kinderen van ons genieten. Formeel afspreken moet amper, want we raken/zijn erg goed op elkaar ingespeeld, tenminste wat de twee kids betreft.

En zoals beloofd, nog enkele zomer -  Efteling  - beelden:

En nog enkele  van leuven – kermis:

Zo, that’s that;

Ik doe mijn best om snel terug te komen, met wat ongetwijfeld een full-herfst – bijdrage zal zijn.

18-10-2009 om 22:48 geschreven door ben  

Een tweede update:

In een drafje door augustus naar september.

Augustus was goed, maar warm en vermoeiend.

Er zijn  vijf speelstraatzondagen geweest:

, 

,we zijn naar Plankendaal geweest 

, ,

enkele keren naar een hete dag aan de plas van Rotselaar, en ook een mooie warme dag naar de Efteling.

De Efteling was een regelrechte hit waar beiden na een maand nog steeds niet zijn uitgepraat: raar toch, want ik ben er zo goed als zeker van dat heel wat Efteling uit mijn kinderjaren er nog zo goed als ongewijzigd (maar weliswaar goed opgepoetst) bijstaat.

Bovendien zijn de kids af en toe  naar de KIDO (opvang) gegaan, maar al bij al hebben we heel wat gelegenheid en tijd gehad om met mekaar op te trekken. Met als gevolg dat ik zowaar écht ‘vader’ geworden ben deze zomer:  kids hebben zich aan me gehecht maar dat is ook omgekeerd zo. Ik vind ze hoe langer hoe meer een vanzelfsprekend deel van mijn leven worden, en niet langer iets wat aan mijn leven werd toegevoegd (op basis van een zelfgenomen beslissing weliswaar) en waarvoor ik bereid was verantwoordelijkheid op te nemen.

Het vertrouwen groeit: blijkbaar beseffen ze meer en meer dat wat ze ook uitspoken, wij ze niet zullen afwijzen, en meer nog, dat er na een standje toch altijd een knuffel en een dikke zoen afkunnen.

Voor A. een zekerheid, waarbij hij zich meer en meer nestelt in zijn leventje hier bij ons, in het dorp en in de school, terwijl hij bij de tweewekelijkse bezoeken thuis het zijn papa en mama meer en meer erg moeilijk maakt, blijft vooral voor J het loyaliteitsevenwicht een nog veel moeilijkere operatie.

Toch merk ik barsten in het harnas: onder het boze, grillige  nukkige kind zit een aanhankelijk meisje dat hunkert om naar buiten te komen, maar dat hierbij nog al te vaak struikelt over de eigen grenzen.

Kwetsbaar mogen en durven zijn is blijkbaar een werk van lange adem, zeker als de bruggen al enkele keren zijn opgeblazen.

Maar dit geldt ook voor mij dus: dit is meer dan een ‘contract’, meer dan een ‘verantwoordelijkheid’, en pas als ik toegeef dat het me raakt, dat ik af en toe stiekem (vertederd) naar de foto’s in mijn portefeuille ga kijken, en dat ik gewoon blij ben wanneer ik ze na 4 dagen terugzie omdat ik ze gemist heb geef ik toe dat ook ik in deze relatie kwetsbaar word en bijna (?) even bang voor scheiding.

Zelf ben ik sinds gisteravond terug van een vierdaags congres in Madrid, en weer bleek vooral J. het erg moeilijk te hebben gehad met mijn afwezigheid: weer kakapampers ‘s morgens en bovendien kaka in de broek in de klas waar ze zich voornamelijk vrijdag onuitstaanbaar blijkt te hebben gedragen. Alweer  blijkt hoe moeilijk ze het  heeft om afwezigheid en verlating uit elkaar te houden.

We zijn er dus nog lang niet. Ook Johan bevestigde dat beiden veel meer uittestend zijn geweest dan als we er beiden zijn.

waarbij ik in september aanbeland, en aan weer naar school, en aan de herfst, die er met een rotvaart zit aan te komen.

maar dat is voor een volgende bijdrage: keep an eye on it...

warme groet.

20-09-2009 om 22:29 geschreven door ben