Amai, vorige week was het 10 jaar geleden dat mijn leven een andere draai kreeg. De Mexicaanse griep met de nefaste complicaties die gemaakt hebben dat er heel wat restletsels zijn. Blind en doof aan mijn linkerkant, rolstoelgebonden, verminderde kracht in mijn armen en een NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel). Maar het is 10 jaar gelden dat ik mijn laatste sigaret heb gerookt. Zo zie je maar alles heeft zijn voordeel.

Ik ben echt blij met dat voordeel en langs geen kanten dat ik nog eens een sigaret tussen mijn vingers steek. Maar ik heb wel een aansteker liggen om een kaarsje aan te steken, al moet ik steeds ver zoeken en vraag ik me af ‘van waar ligt dat ding’. Als er nu mensen langs komen en die hebben gerookt en ik riek het dan keert mijn maag 180 graden en krijg ik het gevoel dat ik moet overgeven. Mijn broer en zus roken en als ze roken zijn ze verplicht op mijn terras te gaan staan. Ver weg van mijn deur zodat er geen rook binnen komt.

Maar ach, al 10 jaar! Er is veel gebeurt. Ik ben ouder en hopelijk ook wijzer. Ik heb geleerd te genieten van de gewone simpele dingen. Het moet niet allemaal groots zijn. Ik moet geen 2 televisies in huis. Ik moet niet de allernieuwste computer of de duurste of beste gsm. Zolang alles werkt en ik kan doen wat ik moet doen. Het enige waar ik centen aan geef zijn sokken. Elk jaar rond een bepaalde periode koop ik sokken. Dit jaar heb ik de Disney reeks van Happy Socks gekocht en ze zitten goed aan mijn voetjes. Tja ik zeg dan ook ‘ik ben gehandicapt met stijl.

Maar tien jaar geleden en ik heb heel wat stappen gezet. Toen ik te horen kreeg dat ik voor altijd in een rolstoel ging zitten dacht ik ‘neen, ik wil dit niet’ Ik heb heel veel geprobeerd en het heeft lang geduurd eer ik mijn eerste stappen kon zetten en nu kan ik stappen met 2 krukken en dat hadden ze gezegd je zal dit nooit kunnen. Ik ging nooit alleen kunnen wonen en kijk zie me hier zitten ik trek mijnen plan. Na de scheiding waar ik niet fier op ben maar blij dat ik die stap heb durven zetten geraak ik er met de nodige hulp. Familiehulp die regelmatig komt om alles te doen die ik niet kan en op mijn jongens die jongens mogen zijn kan ik ook rekenen. Ze doen kleine taakjes zoals de vaatwasser leegmaken, hun kamer op orde houden,… Maar Volker die nu 16 jaar is laat af en toe zien wat hij geleerd heeft op school. Een toast maken of een ei bakken geweldig. Zo heeft hij tijdens een ochtend in de vakantie eieren gebakken voor ons drieën en het was lekker maar ook vooral gezellig.

Maar toch is het al 10 geleden. En ben ik gelukkig dat weet ik niet maar ik ben zeker niet ongelukkig. Ik ben vooral heel gelukkig als mijn jongens er zijn maar anderzijds voel ik me ook soms alleen als ze weg zijn. Maar het alleen zijn is ook omdat ik niet veel mensen zie door corona dat hier buiten rond zweeft. Want ondertussen leef ik al bijna 1 jaar in quarantaine en dat doet iets met een mens.

In die 10 jaar ben ik mezelf tegengekomen, ben ik af en toe met mijnen kop tegen de muur gereden (niet letterlijk), weet ik ondertussen wat en hoe ik iets kan of wil bereiken en ik heb krachten bij mezelf ontdekt dat ik niet had. Ik weet dat ik dingen fout heb aangepakt maar dingen ook heel goed heb aangepakt. Maar ik ben vooral blij dat ik heb gekozen om te leven.