Het was vrijdag en ik kreeg een gezinshulp die vervanging deed omdat mijn vaste hulp langdurig ziek is. Veerle is echt een top madam en Volker vond ze echt een beetje te druk een echte babbelkous. Boodschappen, eten maken (ik moet eens zeggen dat ze mijn eten niet op het bovenste schapje in de frigo moet zetten. Ik kan daar niet aan Veerle J)

We waren aan het babbelen en we kenden iemand die leek op John Stamos uit Full House of ER en ze vertelde dat ze een cliënt heeft die lijkt op Tom Cruise in zijn jonge jaren toevallig ken is die gast van mijn tijd in Pellenberg. Die man heeft een ongeluk gehad en is nu rolstoel gebonden,… die jongen heeft zoveel power en is super gemotiveerd om er te geraken. Op één of andere manier vroegen we ons af hoe dit kwam al hebben we dit niet uitgesproken maar het is wel blijven hangen in mijn hoofd. Die man heeft heel lang is coma gelegen en een heel traject in Pellenberg achter de rug.

Maar de vraag is waar blijven vele personen die een ongeluk, ziekte overleven met al dan niet een beperking de kracht om verder te gaan. Ik die in 2011 ziek werd met 3 maanden Gasthuisberg, 10 weken coma en 13 maanden revalidatie en toch ben ik blijven vechten voor de persoon die ik nu ben met als zichtbare de rolstoel. Ook al heb ik diep gezeten om alles een plaats te kunnen geven ik had toch de power om verder te gaan. Het is een hobbelige weg geweest maar ik ben nu al zover.

Maar ik merk dat bij heel wat mensen die een beperking oplopen heel wat power hebben. We gaan er echt voor en we vechten voor elke beweging die we terug kunnen winnen. Het voordeel bij mij is dat ‘de beweging’ nog in mijn lichaam aanwezig maar de communicatie tussen mijn hoofd en lichaam loopt niet goed. Voor elke beweging heb ik moeten vechten en ik weet dat ik niet alles meer kan. Ik kan stappen met 2 krukken maar ik heb weinig tot geen evenwicht. Ik kan mijn linkervoet relatief goed naar voren brengen maar mijn rechtervoet moet ik naar voren slepen. Ik kan mijn linkervoet 7cm omhoog doen maar met mijn rechtervoet kan dit niet. Mijn rechtervoet is als een blok tegen de grond genageld als ik hem zou willen optillen. Mijn ellebogen  kan ik iets minder dan 45% omhoog doen en dan lopen ze gewoon vast. Ik probeer hoger te geraken maar dan heb ik de muur nodig en trippel ik met mijn vingers de muur op en mijn ellebogen volgen. Het Lukt me dan tot 60% maar dan stop ik omdat mijn schouders pijn doen. Ik kan mijn nek maar beperkt draaien maar dat is niet zo een probleem. Enkel als ik moet oversteken en ik kijk links van mij dan moet ik me gewoon draaien want mijn gezichtsveld is gewoon gehalveerd door mijn blindheid links. Het zijn dingen waar ik gewoon rekening mee moet houden.

Maar hoe komt het dat ik of wij die power hebben? Toen ik in het ziekenhuis lag in 2011 had ik een keuze ‘gaan’ of ‘leven’. Ik heb voor leven gekozen en ik ben heel blij dat ik voor die optie ben gegaan en kan ik mijn kinderen zien opgroeien. Ik ben blij dat ik die weg heb gekozen. En vele personen die ziek, een ongeluk hebben gehad hebben voor het leven gekozen en ja ze dachten dit ga ik niet voor hebben. Maar het is nu zo en ik maak van wat ik nog heb het beste ervan. Een jongen die een beperking heeft opgelopen door een ongeluk is waarschijnlijk super blij dat hij kan handbiken, ik ben blij met wat het leven nu is ik heb mijn kinderen, ik ga op dinsdag sporten…

Ja, wij hebben hulp nodig al is het maar eten voorbereiden, de was in de was- of droogtrommel te steken, hulp bij de boodschappen, hulp om… Ik ben blij dat we die hulp hebben want anders had het leven er toch wel anders uitgezien. Ik doe de dingen die ik nog wel kan bv. de was in de wastrommel steken met de kine, de vaatwasser leegmaken als de jongens er niet zijn, dingen klaarleggen voor de volgende dag,… Ik doe dit graag al sakker ik soms als ik de vaatwasser moet leegmaken want ik neem wat ik kan dragen en ik moet de rolstoel nog kunnen in beweging brengen. Soms ben ik overmoedig en moet ik soms enkele glazen of tassen terug in de vaatwasser plaatsen. het zijn kleine dingen waar ik rekening mee moet houden en als ik klaar ben ik apentrots op mezelf. Want ik heb het gedaan.

Het is vandaag zondag en ik ga koken voor mezelf. Ik kan op 1 hand tellen hoeveel ik dit al heb gedaan voor mezelf als ik alleen ben. Als de jongens er zijn komt oma altijd eten maken omdat ik problemen heb met het afgieten van de aardappelen of pasta. Maar vandaag heb ik toch die stap gezet. Veerle had al de groenten voorbereidt en ik moest gewoon rijst koken, mijn vlees bakken en mijn groenten afwerken. De rijst heb ik niet gegeten want ik kreeg de datum in het oog en 06/2018 is niet ok maar mijn vlees en groenten hebben heel goed gesmaakt. Deze avond maak ik een garnaalsalade met ei en beleg ze op een broodje met sla. Morgen kip met… Nu de zomer voor de deur staat ga ik dingen proberen en probeer ik meer te durven. Want ik heb gekozen om te leven want aan de zijlijn blijven staan heeft geen nut en is niet fijn. Ik doe graag de dingen die ik nog graag doe en kan.

Zo ben ik ben zo deze week met mijn 2 jongens en mijn zus An en haar jongens naar de Zoo in Antwerpen geweest en het fijn om zelf  mijnen plan te trekken. Het rondkijken, het van dier naar dier gaan en heel vaak alleen op eigen kracht. Bij de primaten nam Lander me overal mee en bij de zeeleeuwenvoorstelling zat hij op mijn schoot. Volker vond het tof maar ik had het gevoel dat dat niet mocht blijken. Maar ik heb toch wel een paar mooie foto’s van mijn jongens en van de Zoo op zich. Bijna 25 jaar geleden heb ik er stage gedaan en in 2009 was het de laatste keer dat ik er was geweest. Lander was toen 1 jaar en 6 maanden en Volker was toen 4 jaar. De olifanten zaten toen al op een groter stuk terrein en Kai-Mook was toen net geboren. Maar nu is het echt anders, de mensapen zitten nu op een heel ander terrein waar ze buiten kunnen, De leeuwen zitten op een heel groot terrein waar vroeger de kamelen zaten. In het aquarium is nu een koraalrif en het is alsof je tussen de vissen zit… De dolfijnen zijn al een hele tijd naar Duitsland maar de zeeleeuwen doen 100% hun best en je ziet dat ze genieten van de aandacht. Het is niet zo dat ze moeten tuimelen en springen maar het is een leermoment voor de bezoekers van hoe een zeeleeuw leeft met aandacht voor het milieu. Het was een toffe dag maar weggaan met 2 kinderen ook al zijn het 2 tieners een mini-tiener en jonge tiener als mama met een beperking is een uitdaging. Voor we vertrekken zeg ik altijd we blijven goed samen en we zorgen voor elkaar. Bij het opstappen zeg ik aan Volker zorg goed voor je broer want bij het opstappen kan het wat hectisch zijn. Ik die assistentie krijg om op de trein te stappen… Ik zorg dat Lander en Volker als eerste op de trein zitten. Maar ik heb 1 gouden regel als we weg gaan. Ik moet op mijn kerels kunnen rekenen en dat kan ik ook en op het einde van de dag zeg ik dit dan ook ‘jongens ik ben super trots op jullie’.