Het is de week van de herdenkingen. Vandaag 8 jaar geleden zei de revalidatiearts Roel tegen me Inge je mag rond 22 mei voorgoed naar huis. Het klonk als muziek in de oren. Eindelijk na 15 maanden ging ik naar huis. Weliswaar met een rolstoel maar ik eindelijk terug naar mijn jongens. Er was een eindpunt inzicht, eindelijk. Ik ga mee in het verhaal en ik droom al stiekem van een leuke uitgestelde Moederdag. Het zou rond die datum eindelijk zover zijn want je ging enkel op een vrijdag op ontslag. ik had nog 1 ronde tafel te gaan. Maar in april 2012 zei Roel je weet wat we gezegd hebben van 22 mei! Maak daar maar 28 juni van. Ik reken en kom uit op de laatste schooldag en ik zeg direct ‘ah neen, niet op 28 juni dat is de laatste dag van het schooljaar en ik wil er zijn ik heb 16 maanden gemist en niet deze keer.’ Roel keek naar mij en zei ‘maak daar maar 22 juni van’. Die dag kwamen mijn jongens binnen en ze konden niet snel genoeg alles bijeen grabbelen en weg waren we. 28 juni stond ik op school om mijn jongens op te pikken. Het was een blij weerzien met mama’s, papa’s, klasgenootjes en meesters en juffen.

Morgen ga ik spreken op een school voor verpleegkunde. Die dames en heren (1 ocharme) hebben de blog gelezen en ze hebben vragen doorgespeeld. En daar ga ik morgen proberen een antwoord op te  geven. Wens me succes en zoals JE zegt we zijn geen platte konijnen.