Soms moet je als persoon met een beperking je beperking gewoon oven parkeren. Het klinkt nogal raar maar soms moet je je daarboven stellen en gaan voor de belangrijke dingen in het leven. Zo koop ik al sinds enkele jaren een boek voor Lander in februari ‘De Waanzinnige boomhut’ en nu zitten we aan 104 verdiepingen. Het is een boek vol fratsen en stoten van 2 vrienden ‘de schrijver en illustrator’ van het boek. Ze wonen in een boomhut dat begon met 13 verdiepingen, het 2 boek 26 verdiepingen en dat ging omhoog naar 39, 52, 65, 78 en nu zitten we aan 104 verdiepingen. Het leest vlot al zijn het boeken van 250 blz, het komt steeds op hetzelfde neer op een bepaalde blz. begint mr Grootneus te zeuren over een deadline, op een moment hebben ze geen inspiratie meer en beginnen ze te discussiëren en kabbelt het boek verder,…

Het zijn super leuke boeken en Lander vraagt er zelf naar om hem te lezen en dat doet hij dan ook hij krijgt het boek in handen en dan hoor je hem dagen niet meer spelen en lezen maakt ook geen lawaai. Hij kruipt in de zetel met een dekentje en verdwaalt met zijn oogjes in het boek en dan dan is hij uit en dan mag mama hem lezen want ook als volwassen persoon kan je de boeken smaken.

Maar wat bedoel ik met mijn beperking te parkeren? Heel gewoon de dingen doen die je kan doen gewoon doen. Vrijdag 2 februari had lander geen school en er is een vriend komen spelen. Ik had gezinshulp en ik ben eerst begonnen met poffertjes te maken. Ik was toen nog alleen met de jongens en ik heb ze even in de watten gelegd en verse poffertjes gebakken. Gewoon bloem, melk, gist en een pofferjesmachine. Het was zo fijn dan kwam er ondertussen gezinshulp, Annemie, boodschappen en dan nog eten maken voor de jongens. Ik heb samen met Patty soep gemaakt, een smoothie van banaan en mango, rijst met gehakt in de oven met kaas en rijst met een groenteburger voor Hermes. Het was een gevulde namiddag en als je zoveel aan je hoofd hebt dan is op een moment je licht uit. Eens Hermes weg was hebben Lander en ik nog even met Solo gespeeld en wie er won – het was elk om beurt.

Maar soms moet ik even die beperking op off zetten. Het klinkt nogal vreemd maar soms mag ik er gewoon niet aan denken van wat er aan de hand is met mij. De rolstoel, het zicht, het gehoor,... elke dag word ik ermee geconfronteerd. Elke dag is er wel een moment dat ik denk ah ja ik moet me aanpassen want vaak denk ik nog gewoon zoals vroeger en ben ik onoverwinnelijk. Maar niets is minder waar kijk ik rond dan ben ik meer dan 60% van mijn ruimtelijk inzicht kwijt. Een deel van mijn omgeving ben ik kwijt en een 3D zicht is ook niet aan de orde. Als mensen iets in mijn linkeroor zeggen dan mogen ze zich eens herhalen in het andere oor. En als ik dan weer eens moet zeggen ‘sorry, ik heb het niet gezien of gehoord’ dan durven mensen wel eens te zuchten en zeg ik weer eens ‘sorry, dit is sinds 2011’. Mens zeggen dan ah ja niet aan gedacht. Maar ik ben wel diegene die sorry zegt.

Maar sommige dagen wil ik er gewoon niet aan denken, niet mee bezig zijn gewoon Inge zijn die ik vroeger was en die Inge iedereen kende. Inge is meer dan die beperking en ook al zie je een rolstoel die rolstoel is niet Inge maar een hulpmiddel om me van A naar B te brengen al is dit van de tafel in de living naar mijn bureau 4 meter verder of van de living naar slaapkamer. Of ik gewoon eens kan weggaan met mijn jongens. Ik ben samen met mijn jongens aan het bekijken om eens weg te gaan. Een weekendje weg en op dat weekendje wil ik weg als mama niet als een persoon met een beperking want dan parkeer ik die graag even.