Het is een hele boterham die titel. Maar ik ga proberen hier iets moois van te maken.
14 jaar geleden werd mijn grote vent geboren een strijd van 5 lange jaren die we hebben gewonnen. Volker is geboren na een reeks van fertiliteitsonderzoeken en behandelingen. Toen werd alles wat positiever in ons leven want er kwam een kindje. Dat kleine ventje werd geboren op de dag dat hij werd uitgerekend.

Op een donderdag avond gingen we vlug iets eten in de Lunch Garden want vrijdag hadden we een onderzoek om te zien of alles naar wens verliep. Maar dat onderzoek hebben we niet gehaald. Rond 22.30 gingen we slapen en toen knapte er een ballonnetje in mijn buik. Ik had steeds de drang om te plassen, mijn water was gebroken en we zijn dan in de auto gesprongen en weg waren we. Op vrijdag 7 januari 2005 werd Volker geboren op de dag dat hij is uitgerekend om 9.30uur. De wereld lag echt aan onze voeten en we waren echt super blij. Na 5 dagen had ik het gehad in het ziekenhuis en wou ik naar huis samen met mijn kleine vent zeulend met mijn roze wolk waar we vaak op lagen te genieten van de winterzon.

3 jaar later deden we dit nog eens opnieuw maar op natuurlijke wijze. Lander geboren op 14 januari 2008 om 23.55 uur. Mijn gezinsgeluk was compleet en het enige wat ik had was dat ik een evenwicht moest zoeken tussen mijn gezin en werk.

Als opvoedster lag dit niet zo gemakkelijk omdat je vaak in een voorziening terecht komt voor personen met een mentale en/of lichamelijke beperking of in een voorziening voor kinderen en jongeren in de bijzondere jeugdzorg. Ik deed vooral dit laatste en ik deed dit echt heel graag. Ik heb de keuze gemaakt en ben andere dingen gaan doen.

Ik ben met kinderen blijven werken na wat omzwervingen maar ik koos een werk met minder zorgen. Ik was de weekenden en de feestdagen thuis, maar ook ik kon mijn jongens s’avonds te bed leggen. Soms moest ik s’morgens heel vroeg werken en ik was soms pas om 19.15 uur thuis maar ik kon ze toch nog genoeg zien.

Maar toen werd ik ziek.

Ik werd niet alleen ziek maar door ziek te zijn zijn er enkele blokkades opgetreden die onvoorziene letsels met zich mee brachten, die letsels zijn niet helemaal weggetrokken. Ik kreeg een zware beperking en niet alleen was ik het slachtoffer maar ook mijn jongens en mijn omgeving werd het slachtoffer. Het meest zichtbare is de rolstoel en de rest heb ik ook al eens neergeschreven. Maar alleen wonen met een incontinentie probleem vond ik het zwaarste. Leven met een pamper voor urine en stoelgang op te vangen was echt vreselijk en ik vond dit niet menselijk. Nu 1 jaar geleden heb ik een stoma gekregen en dit heeft mijn zelfredzaamheid met 90% verbeterd. Daarvoor heb ik een urostoma gekregen waardoor ik kan plassen door middel van een sonde die ik 4 tot 5 keer in een gaatje kort bij mijn navel steek. De urine word opgevangen in een urinaal. Het enige nadeel is dat ik s’nachts moet sonderen. Nu durf ik tenminste eens echt weg gaan zonder bang te zijn dat er stoelgang zal zijn. Geen gedoe met pampers, geen vuile broeken. Nu is het gewoon zakje wegnemen, een beetje proper maken en een nieuw zakje plaatsen en om de 3 dagen een nieuwe stomaplaat. Maar ik probeer te zorgen dat mijn jongens zo min mogelijk last hebben van mijn medische zorgen. Geen geurhinder meer, geen gedoe meer. Plassen doe ik nu wel in de living omdat ik maar tot in de helft van het toilet geraak en het is dan naargelang ik sta of ik alles kan doen. Sonderen is gemakkelijk, het urinaal leegmaken gaat ook maar doorspoelen en het urinaal uitspoelen is een ramp. Dus alles in de keuken en daar loopt het goed. Gelukkig duurt het sonderen niet zolang. Zolang een gewoon toiletbezoek duurt voor een valide persoon.

Het waren hele hobbelige jaren en exact 5 jaar geleden ben ik weggegaan bij mijn partner na 14 jaar huwelijk heb ik er de stekker uit getrokken omdat er onvoorziene dingen gebeurden. Ze waren onverenigbaar met een goed huwelijk. Het was een enorm zware beslissing want ik dook in het onvoorziene en vroeg me luidop af ga ik dit kunnen. Leven met een beperking en zorgen voor mezelf en voor mijn jongens. Ik pakte in wat ik nodig had en heb toch heel wat achtergelaten omdat ik er niet bij kon. Trappen naar boven en naar de kelder zat er niet in. Niet alleen ik maar ook mijn jongens werden hiermee geconfronteerd en af en toe moet ik zeggen sorry jongens dit zal moeten wachten. Ik ben alleen, 1 inkomen, vele medische kosten, maar voor de rest dezelfde kosten ook al heb ik sociaal tarief gas, elektriciteit, water. Mijn verwarming staat steeds op in de winter omdat ik altijd thuis ben. Elektriciteit doet steeds z’n ding de computer, eventueel het licht als het een donkere dag is, eventueel de televisie die opstaat het gebeurt hier elke dag al kijk ik niet zoveel televisie tijdens de daguren. Rond 17 uur kijk ik Flikken rond 18 uur ER en om 20 uur Thuis en dan gaat de televisie onherroepelijk uit.

Maar soms ligt het ook anders want als iets voor heb dan moet ik wachten tot er iemand binnen komt om ons te helpen. Lander maar zeker Volker kan dit vaker oplossen. Maar ik kan dit niet altijd verlangen. Mijn jongens zijn vooral mijn jongens en niet mijn helpers maar soms zitten ze mee in de ketting om alles tot een goed einde te brengen.

Mijn jongens ondergingen dit alles net als ik en we zijn sommige mensen heel dankbaar dat ze helpen. Oma die wekelijks komt koken maar ook zegt Inge die dag kan ik niet komen. Ik ben ze dan ook heel dankbaar dat ze dit wilt doen. Maar ook ben ik blij met de dagen dat ze er niet is en dan doen we iets onder ons drieën. We eten dan een iets snel een lasagne, broodjes zelf afgebakken of zelf gewonnen brood omdat Volker dit heeft leren maken op school.

Het is niet altijd gemakkelijk als alleenstaande mama want je bots tegen vele grenzen. Ze zeggen dat kinderen groot brengen duur is. Ik kan alleen maar zeggen dat dit waar is. Volker die nu kledij moet zoeken in de 18+ collectie. Ze gaan al eens graag naar de film en als mama moet ik zeggen ga maar want ik heb er niets aan. Eerst en vooral er zijn maar 2 toegankelijke zalen hier in de Kinepolis en in zaal 1 zit je met je gezicht op het scherm. Maar met mijn beperkte zicht lukt me dit niet zo goed. Naar de stad gaan met de jongens is wel eens fijn maar de jongens lopen door de stad en de rolstoel kan niet steeds goed mee. Hobbels, putten, fietsen die niet deftig staan geparkeerd. Om binnen te kunnen in bepaalde winkels moet ik echt een ongelooflijke krachttoer doen en dan laat ik het vaak al zo. Als ik de stad in ga dan weet ik exact hoe mijn weg zal zijn. Aveve, De Standaard, de Fnac en het Kruidvat soms.

Het is een hele uitdaging weggaan met de rolstoel maar wat ik nog meer fantastisch vind is dat mijn jongens me zien als mama en niet als rolstoel. Ik vind het geweldig als ik iets dom doe of iets nodig heb dan moet ik me verdedigingen waarom ik het niet kan. Het staat te hoog het staat te ver,… Als het te ver staat komt Volker het een paar cm verschuiven dat ik er toch aan zou kunnen. Maar als ik er echt niet aan kan dan staat hij ze te popelen om het te nemen. Lander mag nog soms op mij staan om het te nemen.

Maar ik het leukste vind is om samen met mijn jongens dingen te doen een gezelschapsspel, samen een dessert bakken, samen een film kijken zolang we maar dicht bij elkaar zijn.

Als mijn jongens vrienden uitnodigen is het wel fijn want ze zijn best trots op hun mama en het is dan ook fijn dat die jongens want er komen geen meisjes in huis. Dat die jongens Inge zien als Inge de mama van Lander en niet die mama in een rolstoel. Ze snappen ook wel dat ik bepaalde dingen niet kan en ze passen zich wel aan. Zo mogen ze spelen maar ik moet altijd door kunnen om de deur open te doen bijvoorbeeld.

Zo kan kan ik blijven vertellen maar ik ben gewoon een alleenstaande mama, met 2 kinderen en een beperking,