Leef je met een beperking en kan je zelf niet meer met de auto rijden zoals ik dan moet je beroep doen op een dienst die onze uitstappen doet. zelf ik doe beroep op deze dienst. Ze hebben busjes met een lift waardoor ik geen transfer moet doen. Ik blijf in de rolstoel zitten en ze gespen me vast. 4 riemen voor de rolstoel en 1 veiligheidsgordel voor mij.

Een uitstap, eventueel naar een onderzoek in het ziekenhuis, naar de winkel, een oudercontact,…, ik kan er steeds beroep op doen zelf kan ik niet meer met de auto rijden omdat ik na mijn hersenstaminfarct in 2011 niet meer met de auto mag rijden. Ik kan testen doen maar ik durf niet en ik durf ook niet meer met de auto rijden ook al is de wagen aangepast.

• De transfer is moeilijk omwille van mijn knieën.

• Mijn armen zijn niet zo flexibel en hebben minder kracht vooral mijn rechter schouder en arm.

• Door de krachtvermindering kan ik moeilijk aan een stuur draaien.

• De handelingen zoals gas geven, remmen zal aan het stuur gebeuren.

Maar wat me het meeste zorgen baart is mijn zicht.

• Mijn linker oog waar ik niets door zie.

• Mijn 3D zicht dat weg is waardoor ik de afstanden niet goed kan inschatten.

• Door mijn beperkte zicht kan ik niet alles in het oog houden.

  • De weg

  • Het verkeer met fietsen, auto’s en voetgangers

  • En dan heb je de verkeersborden aan de kant nog

Maar dienst doen op een dienst voor je vervoer is echt niet altijd fijn. Ze werken vaak met mensen van vreemde origine die al een tijdje Nederlands leren en een jaar werkervaring opdoen. Zo heb ik al een Zuid-Afrikaan, Oost-Afrikaan, Iranees, een Poolse,…  gehad en meestal is het een goede en leuke ervaring. Al is het soms wel grappig maar dinsdag was het toch een rit met vele enge voorvalletjes. De man die ik had sprak wel Nederlands maar hij begreep het niet zo goed. Ik volg als het ware de rit want ik ben Inge de GPS. Ik moet naar het Sportkot en dan gaan we langs de Singel waar we dan aan de Tervuursevest uitkomen dan moet je op het eerst baanvak blijven en rij langs de brug (niet over de brug) en ook al zei ik het 1, 2,3, 5 keer net voor de brug stopt die gast op het 2^de baanvak en ‘zegt en nu?’. Ik zeg je moet nu wel over de brug en aan de Naamsepoort terugdraaien want je zit op het verkeerde baanvak. Snokt hij aan het stuur en we rijden langs de brug. Een bus van De Lijn de pas afgesneden en dan reden we verder diene gast komt me ook halen. Ik heb niet echt aandacht hoe hij reed omdat we de weg de vorige keer ook samen al deden. … reed hij verkeerd en zijn uitleg was ‘oeps’.

Op zich heb ik geen probleem met de mensen die er werken maar ik vind het vervelend als ze niet goed Nederlands verstaan. Ik kan me nog behelpen in het Engels maar er zijn mensen die het moelijker hebben om zich uit te drukken of zelfs voor zichzelf op te komen. Ik vond het nu ook wel heel vervelend want het zijn zo een kleine voorvalletjes die ervoor zorgen dat er ergernissen komen.

Het is de bedoeling dat je je veilig voelt tijdens de rit maar soms valt het toch tegen en ben ik blij dat dat ik op mijn bestemming ben.

Het is al gebeurt dat ik ga klagen op de bureau maar niet voor alle voorvallen doe ik dit. Ik vind het vooral belangrijk om mijn stem te laten horen omdat sommige mensen met een beperking niet durven of zelfs niet kunnen klagen. Ik hoor vaak op de sport dat de ene geen beroep meer willen doen op die dienst omwille van het willekeurig rijgedrag van de chauffeurs. Er is me ooit gevraagd geweest om in de raad van bestuur te zetelen maar ik ben niet gekozen en ik denk omdat ik nogal kritisch was. Ik vertelde dat ik de stem wou zijn van andere mensen met een beperking, dat ik voor veiligheid koos,… Ik ben niet weerhouden maar wie weet in de toekomst.

Maar ik heb het al vaker aangekaart bij de dienst dat het belangrijk is dat ze mensen in dienst nemen die genoeg Nederlands kennen dat ze kunnen praten met de mensen over de weg. Want soms kent men een betere weg dan de GPS en als cliënt moet je dit kunnen duidelijk maken aan de chauffeur. Je moet geen elle lange discussies voeren maar of alles goed gaat en zeggen het is mooi weer moet toch kunnen.

Maar rolstoel gebonden door het leven gaan heeft niet altijd voordelen. Je bent vaak afhankelijk van diensten maar vooral van mensen die je helpen. Gezinshulp, vrienden, chauffeurs, andere hulpverleners waar je als persoon moet kunnen op rekenen. Meestal valt het mee en soms valt het tegen en dan val je van een hoge toren en moet je terug leren de mensen te vertrouwen. Want als persoon met een beperking moet je de mensen echt leren vertrouwen en moet je op ze kunnen rekenen. Als er iets niet goed loopt dan krijg je even dat gevoel dat je de dingen niet goed meer vertrouwt en moet je dat vertrouwen terug winnen.

Je bent snel het vertrouwen van iemand kwijt

maar het duurt eeuwig eer je dat vertrouwen terug vindt!!