Een goede vriendin is vrijdag onder het mes gegaan voor haar knie. Ze had enorm veel angst voor wat er ging gebeuren. Ik als ervaringsdeskundige was en ben er voor haar. Elke dag een mailtje of een sms’je maar ik ga niet op bezoek. Het bezoek laat ik over aan haar familie. Het zal al druk genoeg zijn voor haar. Ik geef haar raad waar ik kan en zeg ook vaak het is geen schande om hulp te vragen. Ze was heel zenuwachtig en was bang want ze heeft nog geen ziekenhuiservaring. Ze zorgt graag voor anderen maar ze is iemand die zichzelf wat wegcijfert. Maar toch wil ik hier iets mee doen want ook al heb ik heel veel ziekenhuiservaring mijn ervaring en beleving is niet de hare.

Een greep uit mijn adviesjes en adviesjes die ik gaf en enkele dat ik graag had gegeven.

Laat je goed verzorgen en luister naar het advies van de deskundigen.

• Luister naar de kinesist die weet hoe je je moet houden. Om te beginnen kom je uit je bed, ga je staan en dan komen de eerste stapjes. Leren zitten en vooral rechtkomen zonder jezelf te belasten of pijn te doen.

• Laat je verzorgen en doe de dingen die je zelf kan. Laat je voeten wassen maar was zelf je bovenlichaam, gezicht, enz. Het is een grote stap in je hoofd om je te laten helpen.  

• Probeer zo snel mogelijk je gewone kledij aan te doen. Al is het vrije-tijdskledij een joggingbroek en een t shirt. Je voelt je dan al meer dan 50% opgeknapt.

• Neem de medicatie zoals voorgeschreven. Ook al heb je geen pijn neem op tijd  je pijnmedicatie. Het is soms belangrijk de pijn voor te zijn en het is dan ook  gemakkelijker om de pijn te beheersen. Als je pas medicatie neemt als je pijn hebt is het moeilijker om de pijn onder controle te krijgen.

• Heb je moeilijkheden bij het slapen omwille van een ongewone houding, een andere omgeving vraag dan iets om te slapen al is het maar een inslaper. Een goede nachtrust is van essentieel belang.

• Ga zo snel mogelijk op een stoel aan tafel zitten om te eten

• Het is raar om te zeggen maar in een ziekenhuis liggen is kei vermoeiend geroezemoes op de gang met karren, het licht dat brand op de gang s’nachts en ze vergeten keer op keer de deur te sluiten. Om de haverklap dat er iemand binnenkomt. Vragen wat ga je eten, wanneer heb je kine, wanneer…

• In het ziekenhuis is uitslapen voor mij want dan mag ik blijven liggen tot 8 uur – thuis sta ik om 6 uur op.

• Zelf heb ik graag iemand op de kamer omdat ik graag contact heb met mensen. Natuurlijk is de ene kamergenoot niet de andere en soms worden er vriendschapsbanden gesmeed. Bij een korte opname is dat natuurlijk minder.

Al deze puntjes zijn zo belangrijk en je goed voelen is al een grote stap naar genezing.

Zie me hier schrijven als een ware ervaringsdeskundige. Weet je toen ik in Pellenberg lag voelde ik me daar echt thuis. Ik weet dat ik dit niet mag zeggen want het is een raar idee je goed voelen in een ziekenhuis. In 2011 lag ik 3 maanden in Gasthuisberg maar echt bewust heb ik dit toen niet meegemaakt maar mijn 13 maanden Pellenberg waren 13 echte maanden. Van een kamer alleen naar een kamer voor 3 personen.  Een bewogen 16 maanden maar achteraf ging het vrij snel aan me voorbij. Want die maanden leef je niet maar word je geleefd. Toen ik naar huis ging begon het echte werk. De dingen die ik heb geleerd tijdens mijn kinesessies en ergotherapie heb ik leren omzetten in het dagelijkse leven. En het is een proces geweest van vallen en opstaan. Het is een zware weg geweest zeker in het begin want je wilt je leven terug opnemen zoals vroeger maar dit kon niet.

Gelukkig kan m’n maatje dit wel. Ze zal kine volgen in het begin dagelijks en dan … en binnen een paar weken of maanden zie je enkel de sneetjes in haar knie als herinnering aan deze bewogen week voor haar.

Maar weet de ene zegt Inge wat jij hebt is erger neen niets is erger het allemaal gelijk, gewoon anders.

04-02-2019 om 15:08 geschreven door jeannine engelbosch