Januari is de maand van de jarigen ten huize Inge. Volker jarig, Lander jarig mijn kleine vent die 11 jaar is geworden gisteren. Zondag was hij al zenuwachtig en zoals  de traditie vraagt trakteerde Lander op een zelfgemaakt dessertje. Het plan was appel-mini-cakejes en chocolade muffins. De eerste cakejes zijn niet gelukt. We hadden ze te hoog in de oven gezet waardoor ze aan de bovenkant aangebrand waren. Spijtig. De chocolademuffins  waren aan de bleke kant maar wel ok die durfden we niet op de normale hoogt plaatsen maar niet erg. Lander heeft echt heel hard geholpen met het  mixen van het eiwit, de boter met bloem en eieren, samen de cup cakevormpjes vullen en proeven. Maar aangezien het verminderde resultaat van de appelcakejes zijn we opzoek gegaan in de kast naar wat kunnen we doen om toch iets leuk en lekkers te geven voor zijn verjaardag in de klas.

Ik vond een zakje ‘snel coockies’ bakken van Aveve. Maar daar heeft Lander niet bijgeholpen. Maar Lander heeft heel goed geproefd van alle deegjes. De appelcakes vond hij wat minder want er zit appel in en appel en cake gaan niet samen.

Ook Darwin is geboren in januari maar dan in 2011 en ze woont 6 jaar bij me. 6 geweldige jaren met meer dan 999… knuffels, heel veel snurksessies, ontsnappingspogingen om haar nagels te krabben op de mat van de buren. Ze snelt naar buiten en haar oren zijn dan stuk, ze gaat krabben en kijkt gek op als we ze gaan halen en denkt ‘niet met mij’ en snelt weg.

Volker 14 jaar, Lander 11 jaar, Darwin 8 jaar in poezenjaren 56 jaar en ik 44 jaar. Wat word ik oud maar de jongens zijn het beste wat me is overkomen. Het zijn mijn dappere maatjes die ondanks alles er staan in het leven. Ze hebben alle 2 een goed gevoel voor humor en hebben een hoge gezelligheidsfactor. Als ze naar de winkel moeten gaan we samen want alleen iets halen doen ze niet graag. Mijn jongens zijn 2 dappere kerels die graag samen zijn en ze hangen echt aan elkaar. Ze zijn graag in de buurt van elkaar, ze doen graag dingen samen en de ene zorgt voor de andere maar ook omgekeerd.

Maar na bijna 8 jaar leven met een mama die rolstoel gebonden is en een NAH heeft hebben ze iets meegemaakt wat geen enkel kind zou moeten meemaken 3 en 6 jaar waren ze toen 2 dappere kleuters. 16 maanden revalidatie en weg van huis. De eerst 8 maanden was ik geen enkele dag thuis maar  na 8 maanden mocht ik op weekend eerst 1 dag dan echt op weekend het was een geweldig gevoel. De buren hadden vlagjes opgehangen om me te ontvangen. het waren weekends waar ik kon genieten van mijn gezin en maar op zondag ging ik uitgeteld naar terug naar het ziekenhuis. Ik heb toen geleerd niet achterom te kijken. Vele tranen hebben gevloeid omdat ik mijn mannen miste maar het was een rede om te blijven gaan om te bereiken waar ik nu sta. Ze hebben het toch gedaan want ik verwachte zoveel van mijn kerels want ik wou ze elke dag zien.

De eerste nacht dat ik thuis sliep wou Volker niet gaan slapen tot ik zei pak je deken en kussen maar en kom maar bij mama in de zetel slapen en dat zag hij direct zitten. Volker sliep als een roos en was blij dat ik er s’morgens er nog was de laatste keer ben ik niet meer naar huis gekomen en heb ik meer dan 10 weken niet meer gebabbeld tegen hen.

Maar nu sta ik 100% voor ze klaar en dat zal nog lang zo zijn.