Ik ben ervan overtuigd dat wat er gebeurt is bijna 8 jaar geleden dat dat gemaakt heeft van wat en wie ik nu ben vandaag. Ik ben er ook van overtuigd dat ik nog steeds vooruitgang kan boeken. Al is het zinneke Inge je bent uitgerevalideerd gevallen een paar jaar geleden. Het is iets wat ik niet wil geloven. Ik kan het is gewoon ook niet te vatten dat ze zeggen het stopt. Dat is ook een teken dat ik alles nog niet verteerd heb van wat me is overkomen. De meeste periodes gaat het goed maar andere keren denk ik neen Inge dit wil ik niet. Maar het is allemaal zoveel wat ik heb meegemaakt. Fysiek en emotioneel is het een hele weg geweest.

In februari 2011 werd ik ziek en na 16 maanden ziekenhuis waarvan 13 maanden revalidatie in Pellenberg ben ik toen thuisgekomen. De grootste stap was toen gezet fysiek dan toch. Terug leren bewegen te starten met 1 vinger zodat ik kon zappen en mijn jongens aanraken, leren zitten, me draaien in bed, oefeningen op kracht in de armen en/of eventueel benen als dit gaat. Oefeningen op coördinatie van mijn handen en armen, zelfstandig eten, mijn vlees snijden, 1 maaltijd heb ik gemaakt al denk ik dat dit meer had mogen zijn want het was mijn doel om als mama er terug te ‘staan’ voor mijn jongens. Al ging het fysiek staan bijna niet ik moest er staan als mama. Maar dan krijg je na een periode te horen Inge je bent uitgerevalideerd. Het was de zwaarste zin dat ik ooit heb gehoord en het woord is lang op mijn maag blijven liggen. Maar ik ben blijven geloven dat ik nog meer in mijn mars heb om dingen te bereiken en ik zou zo graag willen dat ik alles achter mij kan laten en zeggen dit is een slechte lange  en nare droom geweest.

Af en toe geef ik mezelf een schop onder mijn kont en heb ik nieuwe moed om verder te gaan. De eerste week van het jaar dan mijmer ik over het voorbije jaar of jaren en maak ik ook een evaluatie. Ik blijf kine volgen, ik blijf praten met een psychologe omdat ik voel dat dit nodig is. Neen ik ben niet gek maar ik ben nog steeds aan het werken aan mijn verwerkingsproces en aanvaardingsproces. Ik heb zowel medisch als persoonlijk heel wat grote stappen gezet maar het blijft vechten om een evenwicht te vinden om alles geplaatst te krijgen en in mijn hoofd.

Volgens Ilse mijn psy is dit normaal. Ik ben weer een jaar verder in zit nog steeds in een rouwproces een proces dat in februari 2011 is begonnen en we zijn nu 2019. 8 jaar verder waar ik met veel heb leren omgaan, een plaats te geven en vooral een juist evenwicht te vinden voor mezelf voor mijn kinderen. Want mijn jongens ervaren dit proces vanop de eerste rij. Mijn mama broer en zussen komen en gaan en trekken de deur keer op keer achter zich dicht ik maak het mee vanuit de concertbak die af en toe moet zeggen wat en hoe ik iets moet doen waardoor ik 24/24 met mijn neus op de feiten zit.

Ik ga sporten en moet vragen om mijn linker arm mee omhoog moet houden om te stretchen omdat ik niet hoog genoeg geraak, mijn rechter arm word niet gestretcht omdat het teveel pijn zou doen en mijn arm gaat echt niet hoog. Als ik in een groep word gezet dan zit ik bij de zwakkere groep omdat mijn kracht in mijn armen niet voldoende zijn. Een bal in de basketbalring gooien lukt niet het is te hoog en door het gemis van het 3D effect vliegt het niet de goede richting uit…

Ik wil eten maken maar aardappelen afgieten gaat niet, 3 dingen in het oog houden gaat niet bv. vlees aardappelen en groenten. Ik kan ook geen aardappelen of spaghetti afgieten. Het is daarom dat oma komt eten maken en het leuke is oma is een alleenstaande vrouw die lekker kan koken en komt eten maken en in combinatie kan ze ook komen eten en is ze niet alleen om te eten.

Wat me nu het meeste stoort is het blind zijn aan 1 zijde. De gedachte dat het moeilijk is om naar de film te gaan met de jongens maakt me verdrietig en het was leuk om dingen op het  grote scherm te zien en zeker als tiener was ik echt een cinefiel. Bijna wekelijks zat ik in de filmzaal eerst de Studio’s en dan de Supercity. Voor een actie of een echte Hollywoodfilm gingen we naar daar voor een Britse de Studio’s samen met mijn beste vriendin Katleen. 1 keer per jaar ging ik samen met Katleen naar de filmdag in de zomer. Een hele dag vanaf 8 s’morgens voor 200 frank of 5€ naar de film en dan begonnen Katleen en ik om 10 uur tot 22 uur want dan moesten we naar huis. Voor eten kwam Katleen haar mama broodjes brengen. Drinken deden we iets te weinig maar wel ter plaatsen.

Mensen die niet voor me staan kan ik niet goed zien of horen ze zitten dan als het ware in mijn dode hoek. Praten met mensen waar veel lawaai is een ware uitdaging om alles gefilterd te krijgen. Maar ach ja de uitleg ‘het is wat het is’ is soms snel gezegd maar het is ook een stop zin laat het zo ik wil er nu effe niet over hebben.

Maar fysiek wil ik nog zoveel meer. Beter en langer kunnen staan Fysiek heb ik de stoma erbij gekregen en dat is zeker iets positief. Ik heb een ontsteking aan mijn linkerschouder dat al weken zelfs  maanden op en neer gaat maar daar word aan gewerkt.

Het zal een gevecht zijn dat ik nog jaren aan zal gaan en ik zal me nooit 100% neerleggen bij mijn probleemke. Ik zal blijven gaan voor …