donderdag was mijn psychologe in huis. We spreken soms af dat ze mee kan eten en soms brengt zij een broodje mee. Maar het was een vreemde dag,  ik geraakte maar niet opgang en ik had geen eten voorzien. Gewoon vergeten.

Het was een goede babbel en soms stelde ze de juiste vraag. Het waren ook vreemde dagen in 2010 ik werd rond deze periode zo wat schommelig ziekjes. Grieperig maar geen griep, verkouden en vooral moe, ik kan me het nog zo herinneren en maar ik wist niet wat me er nog te wachten stond. Het is een periode waar ik me niet zo top voelde.

Gelukkig heb ik mijn psychologe en ze vroeg of ik gelukkig ben. Mag ik gelukkig zijn? Ja ik denk het wel maar ik vertel 1 ruk door hoe ik de laatste jaren heb verteerd. De hemel die op bepaalde dagen in het jaar op mijn hoofd dondert. 23 april, 8 december, 22 juni 31 januari al die data doen iets met mij en in die dagen nemen de emoties het van me over en zak ik een paar treden naar beneden.

8 december is voorbij en ik zou me heel graag in een hoekje verstopt hebben en eventjes willen zitten huilen. Gelukkig waren mijn jongens hier in het weekend en kon ik mijn gedachten verzetten.

We hebben vrijdag onze kerstboom uitgezet want het leven gaat gewoon verder en het is fijn om een negatieve gedachte om te zetten in een positieve vibe in huis. Stilletjes komen er cadeautjes onder de boom enkel voor oma komt het cadeautje dinsdag 11 december bij haar thuis aan want haar Senseo is stuk en die heeft gisteren zijn laatste adem uitgeblazen. Volker wou dat het cadeautje hier aankwam maar ik ga nog een pakje koffie onder de boom zetten dan heeft ze ook iets onder de boom. Ik kan ze toch moeilijk met een grote doos naar huis laten fietsen als het zoveel simpeler kan. Dus koffie onder de boom.

Voor Lander liggen er kleine dingetjes onder en voor Volker ook maar ook hun verjaardagscadeau ligt onder de boom en tegen dat het kerstmis zet ik die cadeautjes eventjes weg tot 7 en 14 januari.

Het is weer voorbij die 8^ste december en ben ik gelukkig? Ja, toch wel denk ik. Het ziek zijn heb ik verteerd en heb ik leren mee omgaan. Aanvaarden doe je niet maar je kan wel perfect naast elkaar functioneren. Zoals Inge en pijn die doet dat ik ook.

Maar op zo een momenten passeert alles. Het  ziek worden, alle diagnoses (blind en doof aan 1 kant, de ossificaties,…). Ook de scheiding kwam aan bod en ook al weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen, toch denk ik altijd er even over na en denk ik verdomme dit had ik niet verwacht. Niet voor mij, voor hem en zeker niet voor de jongens. Ik sta er dan even bij stil maar dan duw ik op mijne gas en ga ik gewoon verder.