Het moet maar eens gedaan zijn met het vergeten. Het schrijven van een boodschappenlijstjes en ze te vergeten als ik naar de winkel ga. Een te-doe-lijstje dat ik te vroeg weggooi,… sinds 2011 is mijn verstand echt wel rare kronkels beginnen maken.

Dingen komen heel snel binnen en niet op een altijd zo eenvoudige manier. Het sorteren van de informatie gebeurt op een manier dat ik niet altijd kan vatten waardoor ik sneller alles kwijt ben. Vandaar de lijstjes. Vroeger vergat ik wel een keer iets maar dan kwam alles ook sneller terug maar nu moet ik echt dieper graven en dan krijg ik het al dan niet terug en dat kan soms wel eens een paar dagen duren. Ik heb ontdekt dat ik gewoon op mijn stappen moet terug keren. Een goede geheugentraining. Vroeger schreef ik wel eens dingen op mijn hand maar dat is verleden tijd en ik denk ‘mijn hand is geen agenda’.

Maar nu heb ik een schriftje gekocht en hou ik alles een beetje beter bij. Taakjes, boodschappen, maar ook wat ik schrijf in de blog thema’s, gedachten, belevingen alles mag erin en het leuke is als ik niet aan de computer zit kan ik in het schriftje al mijn bedenksels uitwerken en zet ik het op papier. Volle boekjes komen in een doosje terecht en wie weet doe ik er ooit nog iets anders mee.

Een hersenstaminfarct doet iets met je hoofd en met een mens. Het is niet alleen je geheugen dat een zeefje is. Het is gewoon dat je leven uiteenspat en dat je dan terug moet bijeen rapen. Stap voor stap lukt dit (toch bij mij) maar ik ken andere mensen die het daar veel moeilijker mee hebben. Ze zijn dan ook heel moeilijk in te schatten. Maar andersom is het ook als je een relatie hebt dan moet je partner die veranderingen ook ondergaan. Bij mij heeft mijn relatie het niet gehaald maar ik ken anderen die er sterker zijn uitgekomen en zelfs gehuwd en nog mama zijn geworden.

Wat ik weet ik ben veel gevoeliger en ik voel heel goed veranderingen aan. Mijn jongens die iets meemaken en zich niet goed in hun vel voelen, een vriendin die in de knoop zit met zichzelf en ik durf zelfs te vragen aan mensen die ik ken die een functie zijn verloren na een trauma. Hoe het is en hoe ze het beleven of zelfs missen. Vroeger zou ik dit nooit durven gevraagd hebben.

Maar mijn hoofd en lichaam hebben echt ‘de hel’ doorstaan. Maar het is wat het is en mijn leven heb ik gewoon een andere indeling gegeven.

De vaste dingen die ik moet doen en/of ondergaan zoals mijn gezinshulp, mijn verpleging 2 keer per dag, kinesist, psychologe, thuisbegeleiding, de hulp die ik krijg van mijn mama, broer en zussen en daartussen ben ik gewoon mezelf.

Zelf iets opwarmen, poffertjes afbakken of opwarmen in de oven of microgolfoven. Alles lukt maar ik moet geduld hebben en alles goed voorbereiden. Groenten op voorhand snijden en niet op het moment zelf een ui versnipperen om alles een betere smaak te geven. Alles goed voorbereiden en af en toe het vuur wat zachter zetten om tijd te winnen.

Het is toch wennen vroeger ging alles van zelf en nu,… Nu moet ik alles zoveel berekender doen. Lijstjes helpen me een handje.

Een simpele uitstap moet ik voorbereiden en dan maak ik op voorhand een lijstje wat moet er in de rugzak. Een stomazakje, eventueel een stomaplaat, plassondes, vochtige doekjes,… Ik ben net een muilezel die vertrekt. Ook toen ik naar Amsterdam ging een rugzak vol met spullen. Medicatie, stoma-spullen, plassondes 5 per dag (3 dagen weg = 15 sondes + 5 reserve) kleren extra kleren,... en daar gingen we dan.

Maar het doseren heb ik echt wel geleerd en teveel hooi op mijn vork nemen is voor niets nodig en dat kan ik ook niet meer al probeer ik dit wel af en toe te doen maar systematisch vallen er dingen van dat vorkje en als ik dat niet wil dan komen de lijstjes goed van pas.

Weet je wat ook vervelend is! Iets vertellen onderbroken worden en dan vergeten zijn waarover ik het had. Hopelijk zijn de mensen dan ook aan het luisteren en kunnen ze me een trefwoord geven en dan ben ik zeker en vast terug aan het vertellen.